Είναι 1977 και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος γράφει τους στίχους και ο Απόστολος Καλδάρας μελοποιεί το τραγούδι "Γιε μου".
Ο Σταμάτης Κόκοτας το ερμηνεύει και αφήνει στην Ιστορία έναν Ύμνο με απίστευτα λόγια. Ένα τραγούδι όπου ο μύθος του λέει ότι αναφέρεται σε δύο περιπτώσεις:
—“Αφιερωμένο στον Αλέξανδρο, υιό του Ωνάση, για τη δολοφονία του μετά από πτώση του αεροπλάνου του και φυσικά σε όλα τα παιδιά που θάψαν οι γονείς τους.”
—“Το τραγούδι γράφτηκε για ένα πατέρα με ναρκομανή γιό. Τότε, τέλη δεκαετίας 70, άρχισε να μπαίνει η πρέζα στη ζωή μας. Και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος τα λέει όλα εδώ….είσαι είκοσι χρονών κι όμως γερνάς………Γιέ μου, είν οι άνθρωποι απάνθρωποι καλέ μου, οι αρχόντοι είν εμπόροι του πολέμου και γελούν όταν το δάκρυ μας κυλά. Ως κι οι φίλοι σου χαρήκανε, Θεέ μου που ’χεις πέσει τώρα τόσο χαμηλά”.
Μια απίστευτη φωνή με ανεπανάληπτα γυρίσματα. Αν και δηλωμένος Παναθηναϊκός, έχει τραγουδήσει πολλά τραγούδια για τον Πειραιά.
ΥΓ: Το τραγούδι αυτό αρχικά ο Παπαδόπουλος το έγραψε με πολιτική χροιά. Αλλά επειδή ο Καλδάρας δεν ήθελε να το ηχογραφήσει όπως ήταν, τον παρακάλεσε ν' αλλάξει κάποιες λέξεις ώστε να γίνει πιο λαϊκό και ηχογραφήθηκε όπως το ξέρουμε
Τώρα δυο λόγια για το δίσκο: Ο δίσκος αυτός, ο οποίος εκδόθηκε στις 9 Μαρτίου του 1977, ήταν ο 2ος ολοκληρωμένος κύκλος τραγουδιών που έκανε ο Καλδάρας σε συνεργασία με το Λευτέρη Παπαδόπουλο μετά το Βυζαντινό Εσπερινό. Σε κάποια τραγούδια τις 2ες φωνές κάνει ο συνθέτης