- 21 Ιουν 2020, 16:03
#652681
Είπα κι εγώ σαν άνθρωπος να πιω ένα καφεδάκι πρωί Κυριακής πριν ακόμα ξεχυθούν οι ορδές των συμπολιτών μου με καρότσια, ποδηλατάκια κτλ.
Ο φίλος με τον οποίο πίναμε καφέ αγόρασε πρόσφατα (παρόλο που του είπαμε 30 άτομα να μη το κάνει) ένα Smart 2003 μοντέλο με 120 κάτι χιλιάδες χιλιόμετρα. Ευτυχώς το πήρε από άνθρωπο εμπιστοσύνης που πρακτικά άλλαξε ότι είχε βίδες πάνω στο αυτοκίνητο.
Εκεί που πίνω μια από τις τελευταίες γουλιές του καφέ μου πετάει την ατάκα "Δεν το κάνεις μια βόλτα γιατί νομίζω τρέμει το τιμόνι στα 120 να μου πεις τι είναι;" Από πνιγμό από καφέ θα πάω να το ξέρετε. Επειδή όμως δεν είχα κάτι να κάνω το πήρα μια βόλτα.
Πρώτες εντυπώσεις. Καλοί χώροι για 2 άτομα. Πολύ πιο άνετα από το πολύ μεγαλύτερο Μάζντα 2 που οδηγώ κάθε μέρα. Ποιότητα κατασκευής άθλια. Ότι αγγίζεις θέλει στοργή και προδέρμ γιατί νιώθεις ότι θα σου μείνει στο χέρι. Βέβαια τριξίματα δεν παρατήρησα και από λακκούβες δόξα τω Θεώ πάμε καλά στην πόλη μου.
Για έναν περίεργο λόγο το τιμόνι είναι ελαφρύ γύρω από τη θέση της ευθείας και βαραίνει μόλις στρίβεις. Επίσης δεν ξέρω αν είναι bug του συγκεκριμένου αυτοκινήτου ή feature αλλά αν κουνήσεις το λεβιέ γρήγορα προς την όπισθεν ζαλίζεται από την ταχύτητα το σασμάν και μουλαρώνει. Απειλές και καλοπιάσματα δεν πιάνουν. Θέλει το χρόνο του να σκεφτεί.
Το μοτέρ για τον κυβισμό του δε μοιάζει κακό. Ψηλά βέβαια λαχανιάζει και είναι λογικό. Αυτό που όμως πρέπει να γραφτεί στο βιβλίο ντροπής της αυτοκίνησης είναι το σασμάν. Κάνει τόση ώρα να αλλάξει ταχύτητα που νομίζεις ότι οδηγεί κάποιος νέος οδηγός που έχει ερωτευτεί τον συμπλέκτη και δεν τον αφήνει ούτε με αίτηση . Σε κάποια φάση έκανε αλλαγή την ώρα που έστριβα και μέχρι να επιλέξει την επόμενη σχέση έβγαλα όλη τη στροφή με την φόρα που είχα. Ψάχνω να θυμηθώ αν έχω οδηγήσει κάτι χειρότερο σε θέμα σασμαν (και έχω οδηγήσει ΠΟΛΛΑ σαράβαλα) αλλά δεν μου έρχεται κάτι.
Ξύλινη αίσθηση στο πεντάλ του φρένου εντόπισα αλλά και πάλι δεν ξέρω αν είναι στον εργοστασιακό εξοπλισμό του αυτοκινήτου. Εντυπωσιακό είναι ότι και κοπανάει και γέρνει. Χάρηκα που δεν το κάνει μόνο το δικό μου αυτοκίνητο.
Αφού βρήκα ευθεία αρκετά μεγάλη για να πιάσει τα 120 χλμ/ ώρα (κόντεψα να αλλάξω χώρα για να το πετύχω) και ένιωσα λίγο σαν πρωταγωνιστής του back to the future, κατάλαβα δύο πράγματα. Πρώτον ότι με το που το κοντέρ αγγίξει τριψήφιο νούμερο το αυτοκίνητο νιώθει τόσο άνετα όσο ένας μορμόνος σε rave party. Δεύτερον ότι είμαι πολύ γέρος πλέον για να κάνω τέτοιες |λογοκρισία|. Από πείσμα και μόνο έπιασα την πολυπόθητη ταχύτητα, το τιμόνι δεν τρέμει αλλά το ένστικτο αυτοσυντήρησης λειτούργησε και άφησα το πόδι από το γκάζι.
Και στον επόμενο που θα ζητήσει τη γνώμη μου για να πάρει Smart τα ίδια μπινελίκια θα ρίξω και επειδή πιθανόν δεν θα με ακούσει τουλάχιστον θα ξέρω να μη δοκιμάσω να δω αν τρέμει σε τριψήφια νούμερα. Πως πούλησε τόσο πολύ αυτό το αυτοκίνητο στην τιμή που το έδιναν δε θα το καταλάβω ποτέ.