Για θέματα γενικού ενδιαφέροντος, εκτός μηχανοκίνητων...
Άβαταρ μέλους
By REALZEUS
#604744
g8777 έγραψε:Διακο ελπιζω να μην διαλεγεις ομαδα οπως τραγουδιστες


Επειδή είσαι εσύ άσχετος, δεν είμαστε κι εμείς. :s_cool


g8777 έγραψε:Ημουνα τιφοζοπαιδι ημουνα Μονακογιος και εχω γινει ψυχοπαιδι και του Λουη και αλλος γιος.


Αυτό στο δίνω πάντως ότι είναι γουστόζικο. :s_airkiss
Άβαταρ μέλους
By Andreasdik
#604752
g8777 έγραψε:Ημουνα τιφοζοπαιδι ημουνα Μονακογιος και εχω γινει ψυχοπαιδι και του Λουη και αλλος γιος.

:s_laughat



Είχες έμπνευση!
Άβαταρ μέλους
By mousatos
#604755 Ημουνα τιφοζοπαιδι ημουνα Μονακογιος και εχω γινει ψυχοπαιδι και του Λουη και του Γιός.
Άβαταρ μέλους
By junior gt
#604757 Φωνάρα ο Στράτος, τέταρτος στη λιστα για μένα.
Μετά από Στέλιο, Μπιθικωτση, Μητροπανο.
Άβαταρ μέλους
By REALZEUS
#604771
junior gt έγραψε:Φωνάρα ο Στράτος, τέταρτος στη λιστα για μένα.
Μετά από Στέλιο, Μπιθικωτση, Μητροπανο.


1) Στράτος
2) Στέλιος
3) Μπιθικώτσης
4) Μητροπάνος
5) Νταλάρας
6) Τερζής

Από την τελευταία γενιά, δεν πάω πιο πίσω.
Άβαταρ μέλους
By italakias
#604780 Δια ,ο Στελιος εχει ερμηνευσει θεοδωρακη και χατζιδακι.
Ακουσε το πελαγος του δευτερου και θα καταλαβεις.
Ο Στρατος μεγαλη φωνη αλλα οχι σαν του στελιου.
Εμαθε διπλα στον μεγαλο αμανετζη Νουρο.
Ο Μπιθικωτσης ισως η 2η μεγαλυτερη φωνη.
Αυτον τον εμαθε ο Μαρκος Βαμβακαρης να τραγουδα γιαυτο εχει δωρικοτητα στο υφος.
Ο Μητροπανος μου αρεσει πολυ σαν τραγουδιστης,μπορω να πινω μεχρι το πρωι αμα τον ακουω αλλα ειναι φαλτσος.
Ο Νταλαρας δεν εχει καθολου χαρθσμα στην φωνη,την καλλιεργησει βεβαια αλλα δεν παυει να ειναι φτιαχτη.
Ο Τερζης αν και εχει φωνουλα, προσωπικα δεν μαρεσει και εξαιτιας καποιων λυγισματων που παραπαπεμπουν σε ανατολιτικο υφος.

Και οπως εχει πει ο τεραστιος Ακης Πανου,"ολους τους τραγουδιστες να βαλω σε ενα τσουβαλι,μισο Καζαντζιδη δεν βγαζουν".
Άβαταρ μέλους
By REALZEUS
#604781
italakias έγραψε:Δια ,ο Στελιος εχει ερμηνευσει θεοδωρακη και χατζιδακι.


Το ίδιο και η Πάολα... Οπότε;


italakias έγραψε:Ο Στρατος μεγαλη φωνη αλλα οχι σαν του στελιου.


Εγώ λέω ότι ο Στέλιος είναι μεγάλη φωνή, αλλά όχι σαν του Στράτου. Οπότε;


italakias έγραψε:Ο Μητροπανος μου αρεσει πολυ σαν τραγουδιστης,μπορω να πινω μεχρι το πρωι αμα τον ακουω αλλα ειναι φαλτσος.


Ναι, αλλά το φάλτσο του είναι όμορφο. Αυτό πούλησε.


italakias έγραψε:Ο Νταλαρας δεν εχει καθολου χαρθσμα στην φωνη,την καλλιεργησει βεβαια αλλα δεν παυει να ειναι φτιαχτη.


Δεν έχει χάρισμα; Σε αυτό το τραγούδισμα δεν βλέπεις χάρισμα, καθαρότητα ηχοχρώματος και αισθαντικότητα;




italakias έγραψε:Ο Τερζης αν και εχει φωνουλα, προσωπικα δεν μαρεσει και εξαιτιας καποιων λυγισματων που παραπαπεμπουν σε ανατολιτικο υφος.


ΟΚ, προσωπικό γούστο είναι αυτό. Εμένα μου αρέσει πολύ αυτή η ερμηνεία όμως, περισσότερο από την αρχική!!!

Άβαταρ μέλους
By sargus
#604803
REALZEUS έγραψε:
1) Στράτος
2) Στέλιος
3) Μπιθικώτσης
4) Μητροπάνος
5) Νταλάρας
6) Τερζής

Από την τελευταία γενιά, δεν πάω πιο πίσω.


Αυτή είναι και η δική μου άποψη. Ίσως βέβαια να αδικώ λίγο τον Καζαντζίδη γιατί δε μου αρέσουν τα τραγούδια του (εκτός εξαιρέσεων φυσικά) αλλά ο Στράτος ήταν τέρας της φύσης. Λέγεται επίσης ότι ήταν τόσο αψεγάδιαστος που ηχογραφούσε δίσκους με την πρώτη!
Άβαταρ μέλους
By PaNick67
#604804 Ανεξαρτητα απο ειδος ή προσωπικες προτιμησεις 3 ειναι οι αξεπεραστες φωνες σε βαθος, εκταση, ενταση, διαρκεια, μουσικοτητα.

Στελιος Καζαντζιδης, Βασιλης Παπακωνσταντινου, Νικος Ξυλουρης.
Άβαταρ μέλους
By junior gt
#604805 Συμφωνώ με Νίκοπαπα Α Π Ο Λ Υ Τ Α. :s_roses
Απλά λέγαμε λαϊκούς...
Αν και ο Βασίλης τα σπάει παντού:
https://www.youtube.com/watch?v=VFE3gaqn-ck
Άβαταρ μέλους
By Anonymous Founder
#604810 Δεν μου αρέσει ούτε ένα τραγούδι του Καζαντζίδη, ενώ και τον ίδιο δεν τον συμπάθησα ποτέ σαν άνθρωπο. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν ήταν η καλύτερη λαϊκή φωνή που πέρασε. Προφανώς και θα ψηφίσω Στράτο με τα δύο χέρια σε ό,τι με αφορά. Δεν μπαίνω σε συγκρίσεις κατόπιν. Πάντα σημασία έχει το σύνολο: φωνή και υλικό. Σε αυτό, για μένα ο Στράτος είναι αξεπέραστος. Ο Μητροπάνος, το πέτυχε αρκετά αργότερα και τα καλύτερα τραγούδια του είναι αυτά που του έδωσε ο Μικρούτσικος. Και προφανώς και η φωνή του Μητσάρα, δεν είναι κορυφαία, όσο και αν τον πάω τρελά σαν τύπο και άνθρωπο.
Συμφωνώ με Νίκο Παππά για τις 3 φωνές και για διαφορετικούς λόγους η καθεμία.
Άβαταρ μέλους
By DAP
#604981 Και ενας ακομη θεραπων της μουσικης που εφυγε σαν σημερα.....

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE ... E%BF%CF%82
Άβαταρ μέλους
By junior gt
#605014 Τεράστιος Μάνος και ίσως και πολύ αδικημένος λόγω του ότι μας άφησε νωρίς.
Άβαταρ μέλους
By markvag
#607400 Σαν σήμερα, πριν 70 χρόνια, στις 01/10/1949 ο πρόεδρος Μάο ανακήρυξε από την πύλη της Ουράνιας Ειρήνης, μία από τις εισόδους στην τεράστια Απαγορευμένη Πόλη, την κατοικία των αυτοκρατόρων της Κίνας για αιώνες, στην Πλατεία Τιενανμέν του Πεκίνου, τη δημιουργία μίας νέας χώρας: Της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.

Πως έγινε όμως και μία χώρα σαν την Κίνα, που ήταν από τις πλουσιότερες και ισχυρότερες του κόσμου για αιώνες, κυβερνούμενη από μία πανίσχυρη αυτοκρατορική δυναστεία για περισσότερα έτη απ' ότι υπάρχουν πολλά έθνη να γίνει κομμουνιστική; Η ιστορία ξεκινάει αρκετά παλιότερα...

Η Κίνα ήταν ανέκαθεν μία τεράστια χώρα, με μεγάλο πληθυσμό και πολύ ισχυρή οικονομία. Συνήθως καθοδηγούμενη από μία ισχυρή και έμπειρη γραφειοκρατία (στελεχωμένη από ανθρώπους που έπρεπε να επιτύχουν σε μία σειρά αυστηρών εξετάσεων και να διατηρούν υψηλά ηθικά στάνταρ) διέθετε ισχυρό στρατό, τεράστια παραγωγική βάση και ήταν για μεγάλα χρονικά διαστήματα το "εργοστάσιο" του κόσμου. Ιδίως όταν μία οπισθοδρομική και καθυστερημένη πολιτιστικά και οικονομικά περιοχή του πλανήτη γνώρισε εκρηκτική οικονομική, πολιτιστική και πολιτική ανάπτυξη από τον 17ο αιώνα κι έπειτα (η Βόρεια και Δυτική Ευρώπη) και ανακάλυψε και πάλι την ακόρεστη όρεξή της για τα προϊόντα της Κίνας, το τσάι, την πορσελάνη και το μετάξι κυρίως, οι εισροές ασημιού στη χώρα ήταν τέτοιες που η οικονομία της γνώρισε μία άνευ προηγουμένου άνθηση. Όταν, στα τέλη του 18ου αιώνα ένας βάρβαρος βασιλιάς από μία μακρινή χώρα της δύσης (την Αγγλία) έστειλε πρεσβευτή στην αυλή του Ουράνιου Aυτοκράτορα ζητώντας από την Κίνα να αγοράσει κάτι από τη χώρα του, προκειμένου να μειωθεί το εμπορικό έλλειμμα που είχε στις συναλλαγές της με αυτήν (και που κόντευε να καταστρέψει την οικονομία της), έλαβε την απάντηση πως "Η Ουράνια Αυτοκρατορία μας διαθέτει όλα τα προϊόντα σε μεγάλη αφθονία και δεν της λείπει τίποτα εντός των συνόρων της. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει καμία ανάγκη εισαγωγής των προϊόντων που κατασκευάζουν οι βάρβαροι με αντάλλαγμα τα δικά μας προϊόντα". Δεν φτάνει που αυτός ο βάρβαρος βασιλιάς έστειλε τον άξεστο πρεσβευτή του που αρνούνταν να προσκυνήσει τον Γιο των Ουρανών με τον τρόπο που του άρμοζε, αλλά είχε και το θράσος να θεωρεί τον εαυτό του ίσο του Ουράνιου Αυτοκράτορα!

Όσο σωστή κι αν ήταν η τοποθέτηση του του Κινέζου αυτοκράτορα σχετικά με την αυτάρκεια και την ισχύ της οικονομίας της χώρας του, καμία χώρα δεν μπορεί να ζήσει σε απομόνωση και ο κόσμος σύντομα άλλαξε τόσο πολύ, που περίπου 50 χρόνια αργότερα η Ουράνια Αυτοκρατορία αναγκάστηκε όχι μόνο να ανοίξει τα σύνορά της στους ίδιους βάρβαρους, αλλά και να επιτρέψει την εισαγωγή ναρκωτικών που οι βάρβαροι αυτοί πουλούσαν στους υπηκόους της καταστρέφοντας όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά και την οικονομία της. Σύντομα και άλλοι βάρβαροι ακολούθησαν και το μεγαλύτερο σοκ ήρθε όταν μία νησιωτική χώρα στην Ανατολή, εκεί που ανατέλλει ο ήλιος, μία χώρα που οι Κινέζοι γνώριζαν σαν μία οπισθοδρομική και αδύναμη χώρα, η Ιαπωνία, συνέτριψε με ευκολία τους στρατούς του Ουράνιου Αυτοκράτορα το 1905. Ήταν πλέον ξεκάθαρο πως η Εντολή των Ουρανών είχε φύγει από τη δυναστεία των Μαντσού, μίας φυλής ξένων από η Μαντζουρία που κυβερνούσε την Κίνα από τον 17ο αιώνα, και πως είχε έρθει ο καιρός για κάτι νέο.

Ο τελευταίος λοιπόν αυτοκράτορας Pu Yi, ένα παιδί που δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε γύρω του (ανήλθε στο θρόνο σε ηλικία 2 ετών και αναγκάστηκε να παραιτηθεί το 1912 σε ηλικία 8 ετών...) έφυγε από τη μέση μετά από μία σειρά επαναστάσεων που οδήγησαν στην ανακήρυξη της Δημοκρατίας της Κίνας στη θέση της παλιάς αυτοκρατορίας. Όμως, όπως συνέβαινε πάντα στην ιστορία της Κίνας, όταν κατέρρευσε η παλιά τάξη, οι φυγόκεντρες δυνάμεις που πάντα υπήρχαν σε μία τόσο μεγάλη χώρα ήρθαν στην επιφάνεια και η χώρα ουσιαστικά διαλύθηκε σε μία σειρά κρατιδίων που ήταν υπό την εξουσία πολεμάρχων και δύο ακόμα φραξιών: της Δημοκρατίας της Κίνας (που στην αρχή δεν έλεγχε παρά ένα μικρό κομμάτι της χώρας) και του Κομμουνιστικού Κόμματος. Η εθνικιστική Δημοκρατία της Κίνας ήρθε υπό την εξουσία του ικανού στρατηγού Τσιανγκ Κάι Σεκ και κατάφερε να φέρει υπό την εξουσία της σχεδόν όλη τη χώρα, ενώ αρχικά το Κομμουνιστικό Κόμμα (που προήλθε από τα σπλάχνα της Κουομιντάγκ, του εθνικιστικού κόμματος που έλεγχε την κυβέρνηση της Δημοκρατίας) πάλευε για την επιβίωσή του με την Κουομιντάγκ να είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του. Ωστόσο, δεν εξαφανίστηκε και όταν υπήρξε ανάγκη, μαζί με την Κουομιντάγκ πάλεψε κατά των Ιαπώνων που τη δεκαετία του 1930 προσπάθησε να επεκταθεί στην Κίνα κατακτώντας αχανείς εκτάσεις κατασφάζοντας τον ντόπιο πληθυσμό.

Όταν όμως η Ιαπωνία ηττήθηκε στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο (με την Κίνα να υποφέρει τον δεύτερο μεγαλύτερο αριθμό απωλειών μετά την ΕΣΣΔ) το Κομμουνιστικό Κόμμα βρέθηκε σε πλεονεκτική θέση. Η Ιαπωνία αποσύρθηκε από τις περιοχές που κατείχε, μεταξύ των οποίων και την πιο εκβιομηχανισμένη περιοχή της Κίνας, τη Μαντζουρία και ο Κόκκινος Στρατός ήταν εκεί για να καταλάβει τις περιοχές και τον εξοπλισμό που άφηναν πίσω τους οι Ιάπωνες. Έχοντας και τη βοήθεια της ΕΣΣΔ, μπόρεσε πολύ σύντομα να κατατροπώσει τον στρατό της Κουομιντάγκ, έχοντας κιόλας με το μέρος του τον πληθυσμό που είχε κουραστεί από δεκαετίες εμφυλίου πολέμου και την ατελείωτη διαφθορά της Κουομιντάγκ. Σύντομα, κατέλαβε το Πεκίνο και εκδίωξε τους εθνικιστές από την πρωτεύουσά τους, την Νανκίνγκ και πριν ακριβώς 70 χρόνια ανακηρύχθηκε η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.

Η Λαϊκή Δημοκρατία παρέλαβε μία χώρα κατεστραμμένη από δεκαετίες πολέμων και προσπάθησε να δημιουργήσει τον κομμουνιστικό παράδεισο που ονειρεύονταν. Όταν οι προσπάθειες του Μάο να αυξήσει την παραγωγή ατσαλιού (που θεωρούταν ένδειξη του επιπέδου της βιομηχανοποίησης μίας χώρας) αναγκάζοντας τους αγρότες να παρατήσουν τα χωράφια τους για να φτιάχνουν ατσάλι στις αυλές τους (χείριστης ποιότητας συνήθως, μιας και οι άνθρωποι δεν είχαν ιδέα) και παραμελώντας τα χωράφια τους απέτυχαν παταγωδώς (και τραγικά) η χώρα γνώρισε έναν λιμό που κόστισε τη ζωή σε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους, το Μεγάλο Βήμα Εμπρός. Και με το τέλος αυτού του παραλογισμού, ο Μάο, βλέποντας την καρέκλα του να τρίζει, ξεκίνησε έναν νέο: την πολιτιστική επανάσταση, που είδε τους νέους κυρίως να καταστρέφουν άπειρα μνημεία του κινεζικού και παγκόσμιου πολιτισμού και τη χώρα να φλέγεται σε έναν παραλογισμό θανατώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους ως εχθρούς της επανάστασης...

Με το τέλος της ζωής του Μάο τα πράγματα ηρέμησαν και η νέα ηγεσία υπό τον Ντεγκ Χσιαοπίνγκ πήρε κάποιες γενναίες αποφάσεις. Η χώρα, που παρέμενε φτωχή, θα άνοιγε την αγορά της στους μισητούς καπιταλιστές. Το μόνο που ήταν αδιαπραγμάτευτο ήταν (και παραμένει) η σιδηρά εξουσία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Έτσι, όταν στα 1989 ο λαός του Πεκίνου ακολούθησε τους φοιτητές της πόλης ζητώντας ελευθερία και δημοκρατία, διαδηλώνοντας στην πλατεία Τιενανμέν, ο στρατός κατέπνιξε στο αίμα τα αιτήματα των φοιτητών, διασφαλίζοντας την ασφυκτική κυριαρχία του κόμματος.

Σήμερα λοιπόν, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας γιορτάζει τα 70 της χρόνια. Η χώρα είναι και πάλι μία οικονομική υπερδύναμη και πολύ γρήγορα γίνεται και μία στρατιωτική υπερδύναμη. Μόνο τα τελευταία 30 χρόνια έχει καταφέρει να σηκώσει πάνω από 700εκ. ανθρώπους από τη φτώχεια και να δημιουργήσει μία μεσαία τάξη των 400εκ ανθρώπων. Οι προκλήσεις όμως είναι πολλές. Εδώ και σχεδόν 4 μήνες το Χονγκ Κονγκ (η πρώην βρετανική αποικία που πλέον ανήκει και πάλι στην Κίνα και κυβερνάται υπό την αρχή της Μίας Χώρας - Δύο Συστήματα, απολαμβάνοντας ελευθερίες που δεν έχει η υπόλοιπη χώρα) διαδηλώνει ασταμάτητα εναντίον της κυβέρνησης απαιτώντας σεβασμό των δικαιωμάτων του και δημοκρατία. Στη δυτική επαρχία της Σιντζιάν, την πατρίδα των μουσουλμάνων Ουιγούρων, πάνω από 1εκ. άνθρωποι βρίσκονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης επειδή είναι μουσουλμάνοι και Ουιγούροι. Ενώ, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η Δημοκρατία της Κίνας συνεχίζει να υπάρχει. Μετά την ήττα της κατέφυγε στο νησί της Ταϊβάν και συνεχίζει να αποτελεί ένα αγκάθι στα νώτα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, προστατευμένο από τον ισχυρότερο στρατό του κόσμου (τον αμερικανικό) και όντας πλέον μία σύγχρονη δημοκρατία. Ταυτόχρονα, το κοινωνικό συμβόλαιο του κόμματος με τον λαό (ο λαός αποδέχεται την εξουσία του κόμματος, το οποίο του παρέχει ευμάρεια) δείχνει έτοιμο να σπάσει, με την οικονομία της χώρας να οδεύει προς ύφεση, ίσως και να έχει ήδη φτάσει εκεί. Ότι κι αν γίνει μας αφορά όλους μας, καθώς αν φταρνιστεί η Κίνα, θα κρυολογήσει όλος ο κόσμος.

Όπως κι αν έχει όμως, όποια κι αν είναι η άποψη του καθενός για τα πράγματα, ο κόσμος άλλαξε δραματικά όταν ο Μάο βγήκε σ' εκείνο το μπαλκόνι στην είσοδο του παλατιού των αυτοκρατόρων και δήλωσε ξεκάθαρα πως ο κόσμος είχε μία καινούρια χώρα!
Άβαταρ μέλους
By markvag
#612727 Σαν χθες, πριν από 97 χρόνια επισφραγίστηκε και τυπικά το τέλος μίας εποχής. Μίας εποχής που κράτησε πάνω από 600 χρόνια. Σαν ... χθες, στις 01/11/1922 η Τουρκική Εθνοσυνέλευση από την Άγκυρα διακήρυξε σε όλο τον κόσμο πως είναι η μόνη νόμιμη κυβέρνηση της νέας χώρας που γεννήθηκε από τις στάχτες του Α Παγκοσμίου Πολέμου, της Τουρκίας και πως η Οθωμανική αυτοκρατορία έχει πάψει να υφίσταται, μαζί με την κυβέρνησή της.

Η Οθωμανική αυτοκρατορία ξεκίνησε την ύπαρξή της στα 1299 ως ένα μικρό και ασήμαντο κρατίδιο στη δυτική Ανατολία, υπό την ηγεμονία ενός γκαζί, ενός πολεμιστή του Ισλάμ. Ένα από τα πολλά Τουρκικά κρατίδια που γεννήθηκαν με την κατάρρευση της δύναμης των Σελτζούκων και των Ρωμαίων στην περιοχή. Ωστόσο, το κρατίδιο του Οσμάν ήταν διαφορετικό. Ο Οσμάν κατάφερε να προσελκύσει ικανούς και αδίστακτους πολεμιστές στο κράτος του και αυτός και οι διάδοχοί του κατάφεραν με εξαιρετικό τρόπο όχι μόνο να εκμεταλλευτούν το κενό εξουσίας στην περιοχή, την δυσαρέσκεια των κατοίκων από τους συνεχείς πολέμους και τις συνεχείς λεηλασίες (προσφέροντας ασφάλεια και λογική φορολόγηση), αλλά και τις ασταμάτητες διχόνοιες στην παραπαίουσα Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Σύντομα, η μικρή "συμμορία" πολεμιστών του Οσμάν και των διαδόχων του, των Οθωμανών, είχαν γίνει ένας πανίσχυρος, μοντέρνος και σχεδόν ανίκητος στρατός, επεκτείνοντας συνεχώς τα σύνορα του κράτους τους.

Μέσα σε 100 χρόνια οι Οθωμανοί σουλτάνοι είχαν εδραιωθεί για τα καλά στα Βαλκάνια, είχαν κατακτήσει το μεγαλύτερο κομμάτι της Μικράς Ασίας και δεν υπήρχε καμία δύναμη να τους σταματήσει, μιας και τις είχαν νικήσει όλες. Η άλλοτε πανίσχυρη αυτοκρατορία των διαδόχων του Αυγούστου, του Κωνσταντίνου και των Κομνηνών ήταν μία σκιά και είχε περιοριστεί στις περιοχές γύρω από την πρωτεύουσα Κωνσταντινούπολη, σαν να περίμενε απλά το τέλος της. Το οποίο άργησε 50 χρόνια ακόμα, όταν οι ορδές του Ταμερλάνου κατανίκησαν τον σουλτάνο έξω από την Άγκυρα και τον αιχμαλώτισαν. Ωστόσο, η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη και σύντομα ο σουλτάνος εξουσίαζε όχι μόνο την Κωνσταντινούπολη, τα Βαλκάνια και τη Μικρά Ασία, αλλά σχεδόν όλη την Ουγγαρία, σχεδόν όλες τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, τις ιερές πόλεις της Μέκκας και της Μεδίνας, την Αίγυπτο, τη Συρία, τη Μεσοποταμία και όλη τη Βόρεια Αφρική, με τις στρατιές του να είναι σχεδόν έτοιμες να ξεχυθούν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Κάπου εκεί, με την αιχμαλωσία του Φατιμίδη χαλίφη της Αιγύπτου, ο σουλτάνος ανακηρύχθηκε και χαλίφης, δηλαδή ο υπέρτατος θρησκευτικός ηγέτης όλων των μουσουλμάνων και προστάτης των ιερών πόλεων.

Ωστόσο, ότι ανεβαίνει πρέπει και να πέσει και σταδιακά η αυτοκρατορία άρχισε να παρακμάζει. Παρόλο που παρέμεινε μία σημαντική στρατιωτική δύναμη για πολύ καιρό, τόσο η διοίκηση, όσο και (κυρίως) ο στρατός της δεν ήταν αυτό που της επέτρεψε να κάνει την Ευρώπη να τρέμει. Οι νέοι δρόμοι που άνοιξαν οι Ευρωπαίοι για το εμπόριό τους με την Ανατολή και την Αφρική παρέκαμπταν την αυτοκρατορία και της στερούσαν σημαντικούς οικονομικούς πόρους, ισχυροποιώντας τους εχθρούς της. Σταδιακά, έχανε εδάφη, πρώτα από τους Πολωνούς, μετά από τους Ρώσους και τους Αυστριακούς και στα 1830 ένα νέο κράτος γεννήθηκε από την Επανάσταση ενός εκ των υπόδουλων λαών της, η Ελλάδα. Και στον 19ο αιώνα, αυτό που ήταν μερικές σταγόνες έγινε μία πλημμύρα που σάρωσε την αυτοκρατορία. Πλέον, όχι μόνο οι Έλληνες, αλλά και οι Σέρβοι, οι Μαυροβούνιοι, οι Ρουμάνοι και οι Βούλγαροι είχαν φτιάξει ή ανασυστήσει τα κράτη τους και ήταν ένα ολοένα ισχυρότερο αγκάθι στα νώτα της ασθμαίνουσας αυτοκρατορίας. Η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν ο ασθενής της Ευρώπης, ο γίγαντας με τα πήλινα πόδια.

Όσο κι αν προσπάθησαν κάποιοι σουλτάνοι ή αξιωματούχοι τους να εκσυγχρονίσουν το κράτος και να δημιουργήσουν τις δομές ενός σύγχρονου κράτους, ικανού να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αυτό δεν συνέβη. Με την συντριπτική του ήττα στους Βαλκανικούς πολέμους από τους πρώην υπόδουλούς του, ο στρατός του σουλτάνου έδειξε την αδυναμία του. Και όταν ξέσπασε ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος στα 1914 η αυτοκρατορία φαντάστηκε πως θα μπορούσε να πάρει το αίμα της πίσω. Οι σύμμαχοι της Αντάντ ξεγελάστηκαν και πίστεψαν πως με μία απλή κίνηση το σουλτανάτο θα κατέρρεε σαν πύργος με τραπουλόχαρτα, αλλά διαψεύστηκαν οικτρά στην εκστρατεία της Καλλίπολης, όταν ο οθωμανικός στρατός, υπό την ηγεσία Γερμανών αξιωματικών και του ικανότατου Κεμάλ απέκρουσε με επιτυχία τις επιθέσεις τους, ενώ το ίδιο έγινε και στην Παλαιστίνη και την Μεσοποταμία. Ο γίγαντας είχε ακόμα ζωή μέσα του.

Όχι για πολύ όμως. Και το τέλος του πολέμου βρίσκει την Οθωμανική αυτοκρατορία σχεδόν διαλυμένη, χωρίς στρατό, με την πρωτεύουσά της και τα περισσότερα εδάφη της υπό ξένη κατοχή και ταπεινωμένη όσο ποτέ. Μία νέα κυβέρνηση σχηματίστηκε στην Άγκυρα, μακριά από τον έλεγχο των ξένων κατακτητών. Μία κυβέρνηση που πολέμησε την οθωμανική και κατάφερε να πάρει υπό τον έλεγχό της τα εδάφη της Μικράς Ασίας από τους Έλληνες και τους Ευρωπαίους σε μία σειρά αιματηρών και τραγικών εκστρατειών. Μίας κυβέρνησης που συνέχισε τις σφαγές μη Τουρκικών πληθυσμών στα εδάφη της και την οργανωμένη γενοκτονία εκατοντάδων χιλιάδων, εκατομμυρίων ανθρώπων.

Και όταν ο παραλογισμός τελείωσε και δεν έβρισκε άλλα θύματα οι Ευρωπαίοι κάλεσαν και τις δύο κυβερνήσεις, τη σουλτανική στην Κωνσταντινούπολη υπό τον σουλτάνο Μωάμεθ τον 6ο και την εθνικιστική υπό τον Κεμάλ στην Άγκυρα στη Λωζάνη της Ελβετίας να διαπραγματευτούν την ειρήνη. Βλέποντας τον κίνδυνο να διχαστεί η Τουρκία, η Εθνοσυνέλευση της Άγκυρας ανακήρηξε τον εαυτό της ως τη μόνη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας. Μόλις έμαθε το νέο αυτό ο σουλτάνος απλά έφυγε από την πίσω πόρτα του ανακτόρου του, καταφεύγοντας σε ένα βρετανικό πλοίο. Δεν υπήρξε καμία παραίτηση, καμία "επίσημη" διάλυση της αυτοκρατορίας και μεταφορά της εξουσίας στην νέα κυβέρνηση. Απλά, η κυβέρνηση του σουλτάνου έγινε αέρας... Δύο χρόνια αργότερα, η κυβέρνηση της Άγκυρας ανακοίνωσε και το τέλος του χαλιφάτου και από τότε, για πρώτη φορά μετά από 1300 χρόνια, δεν υπήρχε χαλίφης. Η αυτοκρατορία που ήταν για αιώνες η πιο ισχυρή στρατιωτική δύναμη της Μέσης Ανατολής και της Ευρώπης και που τρομοκρατούσε την νότια και κεντρική Ευρώπη, απλά έγινε σκόνη και σκόρπισε στον άνεμο... Η μόνη αυτοκρατορία που για τόσους αιώνες κυβερνιόταν από μία και μόνο δυναστεία κατέρρευσε πιο εύκολα από έναν πύργο από τραπουλόχαρτα στον άνεμο.


Η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν ένα από τα σημαντικά κράτη της ιστορίας και αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Από μία κάστα πολεμιστών έγινε μία πανίσχυρη και τεράστια αυτοκρατορία που επηρέασε την ιστορία του κόσμου, ώθησε τους Ευρωπαίους να ανακαλύψουν νέους δρόμους και νέους κόσμους, ενώ παρείχε απαράμιλλη σταθερότητα και ασφάλεια για αιώνες στους υπηκόους της. Προφανώς και δεν ήταν αθώα, όπως όλες οι αυτοκρατορίες έχει πολλές σελίδες με αίμα στην ιστορία της και οι θηριωδίες ιδίως των τελευταίων ετών της ήταν μία νέα σελίδα στο δυστυχώς μεγάλο κεφάλαιο της ανθρώπινης κτηνωδίας. Η κατάρρευσή της ηχεί ακόμα και σήμερα στις ειδήσεις που διαβάζουμε καθημερινά και ζητήματα που δημιουργήθηκαν τότε ακόμα ταλανίζουν την περιοχή. Σε κάθε περίπτωση όμως, η 2η Νοεμβρίου 1922 ήταν η πρώτη μέρα που ξημέρωσε χωρίς κάποιον σουλτάνο στην Κωνσταντινούπολη. Ο κόσμος είχε ήδη αλλάξει, όμως την 1η Νοεμβρίου 1922, αυτό επισφραγίστηκε οριστικά και αμετάκλητα.

Και όλως παραδόξως, έχουμε και μία φωτογραφία από τη στιγμή που πέθανε οριστικά αυτή η μεσαιωνική αυτοκρατορία:

Εικόνα

Αυτή είναι η τελευταία πράξη του σουλτάνου και η στιγμή του θανάτου της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ο Μωάμεθ 6ος βγαίνει από την πίσω πόρτα του ανακτόρου του αφού έμαθε τα νέα από την Άγκυρα.