- 01 Οκτ 2019, 11:24
#607400
Σαν σήμερα, πριν 70 χρόνια, στις 01/10/1949 ο πρόεδρος Μάο ανακήρυξε από την πύλη της Ουράνιας Ειρήνης, μία από τις εισόδους στην τεράστια Απαγορευμένη Πόλη, την κατοικία των αυτοκρατόρων της Κίνας για αιώνες, στην Πλατεία Τιενανμέν του Πεκίνου, τη δημιουργία μίας νέας χώρας: Της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.
Πως έγινε όμως και μία χώρα σαν την Κίνα, που ήταν από τις πλουσιότερες και ισχυρότερες του κόσμου για αιώνες, κυβερνούμενη από μία πανίσχυρη αυτοκρατορική δυναστεία για περισσότερα έτη απ' ότι υπάρχουν πολλά έθνη να γίνει κομμουνιστική; Η ιστορία ξεκινάει αρκετά παλιότερα...
Η Κίνα ήταν ανέκαθεν μία τεράστια χώρα, με μεγάλο πληθυσμό και πολύ ισχυρή οικονομία. Συνήθως καθοδηγούμενη από μία ισχυρή και έμπειρη γραφειοκρατία (στελεχωμένη από ανθρώπους που έπρεπε να επιτύχουν σε μία σειρά αυστηρών εξετάσεων και να διατηρούν υψηλά ηθικά στάνταρ) διέθετε ισχυρό στρατό, τεράστια παραγωγική βάση και ήταν για μεγάλα χρονικά διαστήματα το "εργοστάσιο" του κόσμου. Ιδίως όταν μία οπισθοδρομική και καθυστερημένη πολιτιστικά και οικονομικά περιοχή του πλανήτη γνώρισε εκρηκτική οικονομική, πολιτιστική και πολιτική ανάπτυξη από τον 17ο αιώνα κι έπειτα (η Βόρεια και Δυτική Ευρώπη) και ανακάλυψε και πάλι την ακόρεστη όρεξή της για τα προϊόντα της Κίνας, το τσάι, την πορσελάνη και το μετάξι κυρίως, οι εισροές ασημιού στη χώρα ήταν τέτοιες που η οικονομία της γνώρισε μία άνευ προηγουμένου άνθηση. Όταν, στα τέλη του 18ου αιώνα ένας βάρβαρος βασιλιάς από μία μακρινή χώρα της δύσης (την Αγγλία)
έστειλε πρεσβευτή στην αυλή του Ουράνιου Aυτοκράτορα ζητώντας από την Κίνα να αγοράσει κάτι από τη χώρα του, προκειμένου να μειωθεί το εμπορικό έλλειμμα που είχε στις συναλλαγές της με αυτήν (και που κόντευε να καταστρέψει την οικονομία της), έλαβε την απάντηση πως "Η Ουράνια Αυτοκρατορία μας διαθέτει όλα τα προϊόντα σε μεγάλη αφθονία και δεν της λείπει τίποτα εντός των συνόρων της. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει καμία ανάγκη εισαγωγής των προϊόντων που κατασκευάζουν οι βάρβαροι με αντάλλαγμα τα δικά μας προϊόντα". Δεν φτάνει που αυτός ο βάρβαρος βασιλιάς έστειλε τον άξεστο πρεσβευτή του που αρνούνταν να προσκυνήσει τον Γιο των Ουρανών με τον τρόπο που του άρμοζε, αλλά είχε και το θράσος να θεωρεί τον εαυτό του ίσο του Ουράνιου Αυτοκράτορα!
Όσο σωστή κι αν ήταν η τοποθέτηση του του Κινέζου αυτοκράτορα σχετικά με την αυτάρκεια και την ισχύ της οικονομίας της χώρας του, καμία χώρα δεν μπορεί να ζήσει σε απομόνωση και ο κόσμος σύντομα άλλαξε τόσο πολύ, που περίπου 50 χρόνια αργότερα η Ουράνια Αυτοκρατορία αναγκάστηκε όχι μόνο να ανοίξει τα σύνορά της στους ίδιους βάρβαρους, αλλά και να επιτρέψει την εισαγωγή ναρκωτικών που οι βάρβαροι αυτοί πουλούσαν στους υπηκόους της καταστρέφοντας όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά και την οικονομία της. Σύντομα και άλλοι βάρβαροι ακολούθησαν και το μεγαλύτερο σοκ ήρθε όταν μία νησιωτική χώρα στην Ανατολή, εκεί που ανατέλλει ο ήλιος, μία χώρα που οι Κινέζοι γνώριζαν σαν μία οπισθοδρομική και αδύναμη χώρα, η Ιαπωνία, συνέτριψε με ευκολία τους στρατούς του Ουράνιου Αυτοκράτορα το 1905. Ήταν πλέον ξεκάθαρο πως η Εντολή των Ουρανών είχε φύγει από τη δυναστεία των Μαντσού, μίας φυλής ξένων από η Μαντζουρία που κυβερνούσε την Κίνα από τον 17ο αιώνα, και πως είχε έρθει ο καιρός για κάτι νέο.
Ο τελευταίος λοιπόν αυτοκράτορας Pu Yi, ένα παιδί που δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε γύρω του (ανήλθε στο θρόνο σε ηλικία 2 ετών και αναγκάστηκε να παραιτηθεί το 1912 σε ηλικία 8 ετών...) έφυγε από τη μέση μετά από μία σειρά επαναστάσεων που οδήγησαν στην ανακήρυξη της Δημοκρατίας της Κίνας στη θέση της παλιάς αυτοκρατορίας. Όμως, όπως συνέβαινε πάντα στην ιστορία της Κίνας, όταν κατέρρευσε η παλιά τάξη, οι φυγόκεντρες δυνάμεις που πάντα υπήρχαν σε μία τόσο μεγάλη χώρα ήρθαν στην επιφάνεια και η χώρα ουσιαστικά διαλύθηκε σε μία σειρά κρατιδίων που ήταν υπό την εξουσία πολεμάρχων και δύο ακόμα φραξιών: της Δημοκρατίας της Κίνας (που στην αρχή δεν έλεγχε παρά ένα μικρό κομμάτι της χώρας) και του Κομμουνιστικού Κόμματος. Η εθνικιστική Δημοκρατία της Κίνας ήρθε υπό την εξουσία του ικανού στρατηγού Τσιανγκ Κάι Σεκ και κατάφερε να φέρει υπό την εξουσία της σχεδόν όλη τη χώρα, ενώ αρχικά το Κομμουνιστικό Κόμμα (που προήλθε από τα σπλάχνα της Κουομιντάγκ, του εθνικιστικού κόμματος που έλεγχε την κυβέρνηση της Δημοκρατίας) πάλευε για την επιβίωσή του με την Κουομιντάγκ να είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του. Ωστόσο, δεν εξαφανίστηκε και όταν υπήρξε ανάγκη, μαζί με την Κουομιντάγκ πάλεψε κατά των Ιαπώνων που τη δεκαετία του 1930 προσπάθησε να επεκταθεί στην Κίνα κατακτώντας αχανείς εκτάσεις κατασφάζοντας τον ντόπιο πληθυσμό.
Όταν όμως η Ιαπωνία ηττήθηκε στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο (με την Κίνα να υποφέρει τον δεύτερο μεγαλύτερο αριθμό απωλειών μετά την ΕΣΣΔ) το Κομμουνιστικό Κόμμα βρέθηκε σε πλεονεκτική θέση. Η Ιαπωνία αποσύρθηκε από τις περιοχές που κατείχε, μεταξύ των οποίων και την πιο εκβιομηχανισμένη περιοχή της Κίνας, τη Μαντζουρία και ο Κόκκινος Στρατός ήταν εκεί για να καταλάβει τις περιοχές και τον εξοπλισμό που άφηναν πίσω τους οι Ιάπωνες. Έχοντας και τη βοήθεια της ΕΣΣΔ, μπόρεσε πολύ σύντομα να κατατροπώσει τον στρατό της Κουομιντάγκ, έχοντας κιόλας με το μέρος του τον πληθυσμό που είχε κουραστεί από δεκαετίες εμφυλίου πολέμου και την ατελείωτη διαφθορά της Κουομιντάγκ. Σύντομα, κατέλαβε το Πεκίνο και εκδίωξε τους εθνικιστές από την πρωτεύουσά τους, την Νανκίνγκ και πριν ακριβώς 70 χρόνια ανακηρύχθηκε η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.
Η Λαϊκή Δημοκρατία παρέλαβε μία χώρα κατεστραμμένη από δεκαετίες πολέμων και προσπάθησε να δημιουργήσει τον κομμουνιστικό παράδεισο που ονειρεύονταν. Όταν οι προσπάθειες του Μάο να αυξήσει την παραγωγή ατσαλιού (που θεωρούταν ένδειξη του επιπέδου της βιομηχανοποίησης μίας χώρας) αναγκάζοντας τους αγρότες να παρατήσουν τα χωράφια τους για να φτιάχνουν ατσάλι στις αυλές τους (χείριστης ποιότητας συνήθως, μιας και οι άνθρωποι δεν είχαν ιδέα) και παραμελώντας τα χωράφια τους απέτυχαν παταγωδώς (και τραγικά) η χώρα γνώρισε έναν λιμό που κόστισε τη ζωή σε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους, το Μεγάλο Βήμα Εμπρός. Και με το τέλος αυτού του παραλογισμού, ο Μάο, βλέποντας την καρέκλα του να τρίζει, ξεκίνησε έναν νέο: την πολιτιστική επανάσταση, που είδε τους νέους κυρίως να καταστρέφουν άπειρα μνημεία του κινεζικού και παγκόσμιου πολιτισμού και τη χώρα να φλέγεται σε έναν παραλογισμό θανατώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους ως εχθρούς της επανάστασης...
Με το τέλος της ζωής του Μάο τα πράγματα ηρέμησαν και η νέα ηγεσία υπό τον Ντεγκ Χσιαοπίνγκ πήρε κάποιες γενναίες αποφάσεις. Η χώρα, που παρέμενε φτωχή, θα άνοιγε την αγορά της στους μισητούς καπιταλιστές. Το μόνο που ήταν αδιαπραγμάτευτο ήταν (και παραμένει) η σιδηρά εξουσία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Έτσι, όταν στα 1989 ο λαός του Πεκίνου ακολούθησε τους φοιτητές της πόλης ζητώντας ελευθερία και δημοκρατία, διαδηλώνοντας στην πλατεία Τιενανμέν, ο στρατός κατέπνιξε στο αίμα τα αιτήματα των φοιτητών, διασφαλίζοντας την ασφυκτική κυριαρχία του κόμματος.
Σήμερα λοιπόν, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας γιορτάζει τα 70 της χρόνια. Η χώρα είναι και πάλι μία οικονομική υπερδύναμη και πολύ γρήγορα γίνεται και μία στρατιωτική υπερδύναμη. Μόνο τα τελευταία 30 χρόνια έχει καταφέρει να σηκώσει πάνω από 700εκ. ανθρώπους από τη φτώχεια και να δημιουργήσει μία μεσαία τάξη των 400εκ ανθρώπων. Οι προκλήσεις όμως είναι πολλές. Εδώ και σχεδόν 4 μήνες το Χονγκ Κονγκ (η πρώην βρετανική αποικία που πλέον ανήκει και πάλι στην Κίνα και κυβερνάται υπό την αρχή της Μίας Χώρας - Δύο Συστήματα, απολαμβάνοντας ελευθερίες που δεν έχει η υπόλοιπη χώρα) διαδηλώνει ασταμάτητα εναντίον της κυβέρνησης απαιτώντας σεβασμό των δικαιωμάτων του και δημοκρατία. Στη δυτική επαρχία της Σιντζιάν, την πατρίδα των μουσουλμάνων Ουιγούρων, πάνω από 1εκ. άνθρωποι βρίσκονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης επειδή είναι μουσουλμάνοι και Ουιγούροι. Ενώ, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η Δημοκρατία της Κίνας συνεχίζει να υπάρχει. Μετά την ήττα της κατέφυγε στο νησί της Ταϊβάν και συνεχίζει να αποτελεί ένα αγκάθι στα νώτα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, προστατευμένο από τον ισχυρότερο στρατό του κόσμου (τον αμερικανικό) και όντας πλέον μία σύγχρονη δημοκρατία. Ταυτόχρονα, το κοινωνικό συμβόλαιο του κόμματος με τον λαό (ο λαός αποδέχεται την εξουσία του κόμματος, το οποίο του παρέχει ευμάρεια) δείχνει έτοιμο να σπάσει, με την οικονομία της χώρας να οδεύει προς ύφεση, ίσως και να έχει ήδη φτάσει εκεί. Ότι κι αν γίνει μας αφορά όλους μας, καθώς αν φταρνιστεί η Κίνα, θα κρυολογήσει όλος ο κόσμος.
Όπως κι αν έχει όμως, όποια κι αν είναι η άποψη του καθενός για τα πράγματα, ο κόσμος άλλαξε δραματικά όταν ο Μάο βγήκε σ' εκείνο το μπαλκόνι στην είσοδο του παλατιού των αυτοκρατόρων και δήλωσε ξεκάθαρα πως ο κόσμος είχε μία καινούρια χώρα!
Peugeot 206 1.6 110ps => not any more... bye bye...
Citroen C4 Picasso 1,8 => Η (Γουρου)Νίτσα => Πωλήθηκε!
MWB 320i Ε90 => Η μπεμπέκα