REALZEUS έγραψε:...sknipper, τελικά ο καρκίνος την έκανε την δουλειά;Όχι καμία σχέση. Με κάτι καρκινάκια προστάτη και παχέος εντέρου είχε ξεμπερδέψει χρόνια τώρα. Όμως δεν πρόσεχε τον εαυτό του, είχε οστεοπόρωση για την οποία αρνήθηκε θεραπεία και έτσι σχεδόν χωρίς κάκωση έσπασε το μηριαίο (όχι το ισχίο, το μηριαίο, στη μέση). Αν και δεν είχε καρδιά, ζάχαρο, άσθμα για κάποιον που ξέρει αυτό από μόνο του είναι δείκτης κακής κατάστασης.
Υπενθυμίζω το γνωστό ρητό ελληνικής σοφίας. "Ο γέρος ή από πέσιμο θα πάει ή από χέσιμο". Τόσο σωστό. Γιατί δεν είναι αυτό καθαυτό το πέσιμο (ή το χέσιμο) αλλά το τι συνεπάγεται αυτό για κάποιον γέρο που λόγω ηλικίας είναι καταπονημένος και διαθέτει πολύ μειωμένες ρεζέρβες. Βασικά βγαίνουν εκτός "φακέλου" λειτουργίας. Είναι δηλαδή πολύ εύκολο με αιμορραγία ή ηλεκτρολυτικές μεταβολές να προκληθούν συνθήκες που τα διάφορα όργανα δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν και αρχίζουν να αστοχούν.
Και έτσι μετά το πέσιμο άρχισε η κατρακύλα. Δεν βοηθάει που άργησε να χειρουργηθεί αλλά όταν πήγε σπίτι έκανε πυρετό - ουρολοίμωξη, εισαγωγή.
Ξαναπήγε σπίτι αλλά όλο και βάραινε, δεν μίλαγε μόνο βόγγαγε, κι έφτασε να δυσκολεύεται να αναπνεύσει. Βασικά έκανε πνευμονία από εισρόφηση (από τις χειρότερες μορφές πνευμονίας) αλλά λόγω καταβολής δεν έκανε καν πυρετό. Ξαναμπήκε νοσοκομείο αλλά πλέον φαινόταν το πράμα, ακόμα κι αν επιβίωνε δεν θα ήταν ο ίδιος ούτε θα μπορούσε να μείνει σπίτι. Είχαμε ήδη βρει και κλινικές που αναλαμβάνουν τέτοιες καταστάσεις. Συνολική διάρκεια κάταγμα-θάνατο 3 εβδομάδες. Λένε καλύτερα μπαμ και κάτω αλλά τουλάχιστον έτσι το έβλεπες να έρχεται, δεν ήταν έκπληξη, το περίμενες. Και όταν παύσει και η επικοινωνία και καταλάβεις ότι ο άνθρωπός σου δεν κατοικεί πια στο ταλαιπωρημένο σώμα του είναι πιο εύκολο να αποδεχτείς την απώλεια.
Και πάλι σας ευχαριστώ όλους. Σήμερα τον κηδέψαμε, μόνοι μας, σύζυγος, παιδιά και 2 από τα εγγόνια, όλοι όλοι 8 άνθρωποι. Έτσι ήθελε ο πατέρας μου. Καλύτερα έτσι, θα στεναχωριόμουν περισσότερο με κόσμο που πρέπει να μιλήσεις κλπ. Δεν το κοινοποιήσαμε καθόλου, με παίρνουν τυχαία τηλέφωνο και τους το λέω. Όσοι τον ήξεραν καλά δυσκολεύονται και να το πιστέψουν επειδή ήταν πολύ δραστήριος.
Ποτέ δεν είναι καλό να χάνεις δικό σου άνθρωπο. Παραλίγο να τον χάναμε και όταν ήμουν παιδάκι. Όπως είπε κάποιος μικρός το ξεπερνάς πιο εύκολα (άσχετα αν μπορεί να σε επηρεάσει πιο πολύ στη ζωή σου) ενώ μεγάλος τον θυμάσαι για πάντα. Έτσι κι αλλιώς στεναχωριέσαι και έτσι κι αλλιώς προχωράς. Αλλά το "πλήρης ημερών" νομίζω κάνει διαφορά. Έζησε πολλά, έκανε αυτά που ήθελε, έκανε παιδιά, είδε εγγόνια. Είναι μια καλή δικαιολογία το ότι δεν αισθάνεσαι αδικημένος που στον πήρε ο Θεός, υπάρχει αίσθηση δικαιοσύνης.