Για θέματα γενικού ενδιαφέροντος, εκτός μηχανοκίνητων...
Άβαταρ μέλους
By Zorz
#600893 Τα συλληπητήρια μου sknipper. :(

REALZEUS έγραψε:Δεν έχει σημασία η ηλικία, δεν είναι ποτέ εύκολο να χάνεις κάποιον τόσο κοντινό. :(

Συμφωνώ σε αυτό, όσο και να λέμε -σχεδόν εθιμοτυπικά- ότι κάποιος έφυγε 'πλήρης ημερών' δεν παύει να είναι οδυνηρή η απώλεια...
Άβαταρ μέλους
By 224v
#600900 Και από μένα συλλυπητήρια sknipper, είναι καλύτερα να φεύγει χωρίς ταλαιπωρία ένας ανθρωπος. Χάσαμε και εμείς κοντινό συγγενή μέσα σα 15 μέρες, και ρωταγε για πιο λόγο τον πήγαμε στο νοσοκομείο... Έσβηνε ήρεμα χωρίς πόνους κλπ. Να ζήσετε να τον θυμάστε.

.
Άβαταρ μέλους
By NickTG
#600901
Zorz έγραψε:Τα συλληπητήρια μου sknipper. :(

REALZEUS έγραψε:Δεν έχει σημασία η ηλικία, δεν είναι ποτέ εύκολο να χάνεις κάποιον τόσο κοντινό. :(

Συμφωνώ σε αυτό, όσο και να λέμε -σχεδόν εθιμοτυπικά- ότι κάποιος έφυγε 'πλήρης ημερών' δεν παύει να είναι οδυνηρή η απώλεια...


Δεν νομίζω να είναι το ίδιο οδυνηρό να χάνεις τον πατέρα σου για παράδειγμα στα 80 ενώ είσαι 50 και το ίδιο να πεθαίνει στα 36 ενώ είσαι 10.
Άβαταρ μέλους
By DAP
#600902
NickTG έγραψε:
Δεν νομίζω να είναι το ίδιο οδυνηρό να χάνεις τον πατέρα σου για παράδειγμα στα 80 ενώ είσαι 50 και το ίδιο να πεθαίνει στα 36 ενώ είσαι 10.


Το ιδιο ειναι φιλε μου,το ιδιο......Στα δεκα σου νοιωθεις μεν την απουσια του γονιουαλλα σαν παιδι σιγα σιγα τον ξεχνας , ενω στα πενηντα σου χανεις τον αλλον που εισαστε πενηντα χρονια "μαζι" και τον θυμασαι για παντα.....
Άβαταρ μέλους
By trident1971
#600911 Sknipper,
Τα θερμα μου συλληπητηρια. Να ζει στη μνημη σας.

Για τους υπολοιπους, αν και η αφορμη δεν ειναι η σωστη... ειναι σιγουρα μια παρηγορια το "πληρης ημερων". Προφανως τα συνσισθηματα ειναι δυνατα, αλλα κλεινει ο κυκλος σε χρονο που μπορεις να εκλογικευσεις.
Άβαταρ μέλους
By NickTG
#600928
DAP έγραψε:
NickTG έγραψε:
Δεν νομίζω να είναι το ίδιο οδυνηρό να χάνεις τον πατέρα σου για παράδειγμα στα 80 ενώ είσαι 50 και το ίδιο να πεθαίνει στα 36 ενώ είσαι 10.


Το ιδιο ειναι φιλε μου,το ιδιο......Στα δεκα σου νοιωθεις μεν την απουσια του γονιουαλλα σαν παιδι σιγα σιγα τον ξεχνας , ενω στα πενηντα σου χανεις τον αλλον που εισαστε πενηντα χρονια "μαζι" και τον θυμασαι για παντα.....


Θα συνεχίσω να διαφωνώ.
Άβαταρ μέλους
By elteo
#600929
DAP έγραψε:Το ιδιο ειναι φιλε μου,το ιδιο......Στα δεκα σου νοιωθεις μεν την απουσια του γονιουαλλα σαν παιδι σιγα σιγα τον ξεχνας , ενω στα πενηντα σου χανεις τον αλλον που εισαστε πενηντα χρονια "μαζι" και τον θυμασαι για παντα.....


Πόσο δίκιο έχεις.
Άβαταρ μέλους
By edmond
#600950 Η συνιστώσα είναι η ίδια(θάνατος-->αίσθημα απώλειας), έρχεται όμως απο διαφορετικές συνισταμένες, οι οποίες έχουν να κάνουν βέβαια με τον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία του καθενός, την ευαισθησία του θα έλεγα. Το πόσο θα το δεχθεί και θα το "χωνέψει" ο καθένας, επίσης έχει να κάνει -ίσως- και με τον τρόπο που έρχεται η απώλεια. Παραδείγματα φαντάζομαι έχει ο καθένας μας στον στενό και ευρύτερο κύκλο του. Αλλιώς είναι να "περιμένεις" κάποιον και να έχεις τον χρόνο να προετοιμαστείς για το απευκταίο και αλλιώς να χάνεται ξαφνικά(ατύχημα, ανακοπή κλπ.). Η πεθερά μου έχασε τον πατέρα της ξαφνικά εδω και 25 χρόνια. Ε, ακόμα μουρμουράει τι ήθελε να του πει και δεν πρόλαβε να του το πει κτλ. Ευαισθητούλα( :shifty: ) Φίλος μου επίσης έχασε την μάνα του ξαφνικά, εκείνος 30, εκείνη 55. Το έχει πάρει πολύ ψύχραιμα, έτσι δείχνει τουλάχιστον.
Κατα την άποψη μου, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η ηλικία του θανόντα. Και μιλάμε πάντα για την...λογική σειρά, όχι γονιό να χάνει παιδί :lipsealed: :ninja:
Τεσπα μην μακραίνω, είναι μεγάλη κουβέντα.
Άβαταρ μέλους
By elteo
#600951 Ο γονιός θα είναι πάντα γονιός. Πρέπει να είσαι χοντρόπετσος ή να σε μεγάλωσε χωρίς να είναι παρόντας για να μην σε αγγίξει ο χαμός του.
Τι λέμε τώρα.
Άβαταρ μέλους
By trident1971
#600962 Ο χαμος ποτε δεν περναει απαρατηρητος. Η διαφορα ειναι στον τροπο και στο χρονο. Οσο πιο νωρις ή "αδικαιολογητα" με ή χωρις εισαγωγικα, τοσο χειροτερα.

Αλλο αυτος που πλησιαζει 90 εχει κανει δουλεια, γαμο, παιδια, συνταξη εχει δει εγγονια κλπ, και αλλο ο ανθρωπος που εφυγε 55 απο τροχαιο.
Χαμος και στις δυο περιπτωσεις, αλλα ειναι πιο ευπεπτη η πρωτη οπως και να το κανεις.
Άβαταρ μέλους
By bill33
#600965 Η γιαγια που προσέχω είναι 93 ετων.Ο άντρας της πέθανε πριν 2 μήνες,94?70 χρόνια παντρεμένοι,μια ζωή μαζί.Πως να αισθάνεται άραγε τωρα μόνη της;
Δυσκολες καταστάσεις............
Άβαταρ μέλους
By REALZEUS
#600975
bill33 έγραψε:Η γιαγια που προσέχω είναι 93 ετων.Ο άντρας της πέθανε πριν 2 μήνες,94?70 χρόνια παντρεμένοι,μια ζωή μαζί.Πως να αισθάνεται άραγε τωρα μόνη της;
Δυσκολες καταστάσεις............


Έχασε κάθε προσλαμβάνουσά που είχε. Βασικά νιώθει σαν ορφανή τώρα. Δεν είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που είπε ο NickTG, αλλά συνεχίζω να ισχυρίζομαι ότι όταν χάνεις κάποιον τόσο κοντινό, χάνεται η γη κάτω αππο τα πόδια σου, ειδικά όταν τον έχεις ζήσει. Αν είσαι παιδάκι μπορεί και να το πάρεις πιο ανάλαφρα. Για αυτό είναι πολύ χειρότερο να χάνεις παιδί 10 χρονών, παρά ένα νεογέννητο. Δεν το έζησα προσωπικά, αλλά το έζησαν κοντινοί μου άνθρωποι...

sknipper, τελικά ο καρκίνος την έκανε την δουλειά; :(
Άβαταρ μέλους
By bill33
#600978 Δεν το έγραψα για να συγκρίνω κάτι.Πιστευω ότι κάθε περιπτωση είναι διαφορετική.