- 10 Φεβ 2019, 12:54
#565282
Πωωωωωω. Πολυ ενδιαφερον. 
Ζούμε εξεγερμένοι, ΟΧΙ σα ρουφιάνοι και προσκυνημένοι...
R21
R21
Στις 08/02/1347 ολοκληρώθηκε επισήμως ο προτελευταίος εμφύλιος πόλεμος που γνώρισε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μετά από 6 και κάτι χρόνια εμφυλίου πολέμου, μεταξύ των Παλαιολόγων και των Καντακουζηνών, επιτεύχθηκε επιτέλους μία συμβιβαστική ειρήνη, σύμφωνα με τους όρους της οποίας ο Ιωάννης ο 6ος Καντακουζηνός στέφθηκε συναυτοκράτορας για 10 χρόνια με τον ανήλικο Ιωάννη 5ο Παλαιολόγο, μέχρι την ενηλικίωσή του δεύτερου, οπότε και θα κυβερνούσαν μαζί. Μία συμφωνία που ουσιαστικά δεν ικανοποίησε κανέναν και κατέληξε λίγο αργότερα σε έναν ακόμα εμφύλιο πόλεμο και στην εκθρόνιση του Ιωάννη Καντακουζηνού.
Μετά την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης από την αυτοκρατορία της Νίκαιας, η δυναστεία των Παλαιολόγων κυβερνούσε ένα ασταθές και σχετικά αδύναμο κράτος με συνεχώς συρρικνούμενα εδάφη. Κατά τη διάρκεια της (δυστυχώς για την αυτοκρατορία) μακράς βασιλείας του Ανδρόνικου του 2ου η αυτοκρατορία έχασε σχεδόν το σύνολο των εδαφών της στη Μικρά Ασία, ενώ και οι Ευρωπαϊκές της κτήσεις περιορίστηκαν επίσης, με τον αυτοκράτορα να διαλύει το ισχυρό ναυτικό του και να παραμελεί τον στρατό, ασχολούμενος κατά βάση με θρησκευτικά ζητήματα. Ωστόσο, μετά από έναν εμφύλιο πόλεμο, ο γιος του Ανδρόνικου, ο Ανδρόνικος ο 3ος κατάφερε να αναλάβει την εξουσία και να σταθεροποιήσει ως ένα βαθμό την κατάσταση. Πεθαίνοντας όμως άφησε έναν ανήλικο διάδοχο, τον Ιωάννη τον 5ο και δύο φραξιές που έριζαν για τον θρόνο. Έτσι, στα 1341 ξεκίνησε ένας καταστροφικός εμφύλιος, με τις αντίπαλες δυνάμεις να λεηλατούν την αυτοκρατορία και να προσκαλούν μισθοφόρους και γειτονικούς ηγεμόνες να καταλάβουν εδάφη των αντιπάλων. Έτσι σπαταλήθηκαν και οι τελευταίες ρανίδες ενέργειας της αυτοκρατορίας, σε έναν αδελφοκτόνο και καταστροφικό πόλεμο. Στο τέλος των εχθροπραξιών η αυτοκρατορία είχε απωλέσει το σύνολο της Μακεδονίας (εκτός από την Θεσσαλονίκη), της Ηπείρου και της Ελλάδας κάτω από τα Τέμπη, με την εξαίρεση του Μυστρά και κάποιων νησιών του Αιγαίου. Της απέμειναν μόνο η Θράκη, τα νησιά της Προποντίδας και μερικές εκτεθειμένες κτήσεις στο Αιγαίο (Ίμβρος, Τένεδος, Λήμνος και Θάσος). Οι περιοχές που είχαν απομείνει υπό τους αυτοκράτορες στην Κωνσταντινούπολη ήταν όχι μόνο περιορισμένες, αλλά εξαντλημένες από χρόνια επιδρομών, λεηλασιών και πολέμου. Τα έσοδα του κράτους ήταν ανύπαρκτα και, επιπλέον, η αυτοκρατορία έπρεπε να πληρώνει κάθε χρόνο τους εχθρούς της προκειμένου να επιβιώνει. Η στρατιωτική της δύναμη είχε σχεδόν εκμηδενιστεί και οι αυτοκράτορες αναγκάστηκαν να βασίζονται ολοένα και περισσότερο σε μισθοφόρους (δυτικούς και Τούρκους), οι οποίοι συχνά λεηλατούσαν τις πόλεις της αυτοκρατορίας για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους. Έτσι, στα 1354 Τούρκοι πολεμιστές υπό έναν ασήμαντο ηγεμόνα (γκαζί) της δυτικής Ανατολίας, από τους πάμπολλους που γνώρισε η Ανατολία εκείνη την εποχή, πέρασαν στην Ευρώπη, μισθοφόροι σε έναν ακόμα εμφύλιο πόλεμο και αφού απέκρουσαν τους Σέρβους υπό τον Στέφανο Δουσάν (που πολεμούσαν επίσης στα πλαίσια του ίδιου εμφυλίου) κατέλαβαν οριστικά την Καλλίπολη (αντί πληρωμής, μιας και η αυτοκρατορία αδυνατούσε να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τους), την πρώτη πόλη υπό Τουρκική κυριαρχία στην Ευρώπη. Το όνομα αυτού του Τούρκου ηγεμόνα ήταν Ορχάν και ήταν γιος του Οσμάν ή Οθμάν (Οθωμανός)... Η πορεία προς την άλωση του 1453 δεν μπορούσε να σταματήσει πλέον.
Από την άλλη, στις 10/02/1258 οι Μογγολικές στρατιές υπό τον Χουλαγκού Χαν εισέρχονται μετά από ολιγοήμερη πολιορκία στην Βαγδάτη και επιδίδονται σε όργιο λεηλασίας και βιαιότητας. Μετά τον θάνατο του Τζένκις Χαν, η αυτοκρατορία που δημιούργησε χωρίστηκε στα 4, υπό την επικυριαρχία του Μεγάλου Χαν, του Μόγκε. Το Ιλχανάτο, υπό τον Χουλαγκού είχε υπό την κυριαρχία του την Περσία και ήθελε να επεκτείνει τα εδάφη του στη Μεσοποταμία και παραπέρα. Ωστόσο, η περιοχή από τον 7ο αιώνα ήταν υπό την κυριαρχία του χαλίφη, ο οποίος εδώ και 5 αιώνες ήταν από τη δυναστεία των Αββασίδων με έδρα τη Βαγδάτη.
Πολλά είχαν αλλάξει ωστόσο σε αυτούς τους 5 αιώνες. Ο χαλίφης, ενώ αρχικά ήταν ο απόλυτος άρχοντας του μουσουλμανικού κόσμου, σταδιακά περιορίστηκε στο ρόλο ενός τυπικού ανώτατου άρχοντα, ο οποίος ήταν ένα πιόνι στα χέρια του ισχυρότερου τύποις υποτελή του. Έτσι ο χαλίφης Αλ Μουστασίμ είχε ελάχιστη εξουσία έξω από την πρωτεύουσά του, την Βαγδάτη. Ωστόσο, η ίδια η Βαγδάτη ήταν μία από τις λαμπρότερες πόλεις του κόσμου. Το κέντρο της ισλαμικής χρυσής εποχής, φιλοξενούσε επιστήμονες, γιατρούς, λόγιους και ήταν ανοιχτή σε όλες τις θρησκείες. Στο Σπίτι της Σοφίας, την τεράστια βιβλιοθήκη της πόλης φιλοξενούνταν άπειρα βιβλία και γνώση από κάθε γωνιά του κόσμου, με λογίους να μεταφράζουν τα υπάρχοντα και να παράγουν νέα συνεχώς. Μία πόλη και ένα ίδρυμα που διέσωσαν την αρχαία Ελληνική διανόηση και την μετέδωσαν στη Δύση, που αποτέλεσαν τον σύνδεσμο μεταξύ της πλούσιας επιστημονικής και πολιτιστικής παράδοσης της Ινδίας και της Κίνας και της Ευρώπης και που παρήγαγαν γνώση που ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούμε. Η πόλη στην ακμή της μπορούσε να συγκριθεί μόνο με την Κωνσταντινούπολη, τη Ρώμη, την Κόρντομπα, την Τσανγκ-Αν, κτλ και είχε περίπου ένα εκατομμύριο κατοίκους (όταν πχ το Παρίσι και το Λονδίνο είχαν οριακά 20 χιλιάδες). Και, παρόλο που δεν ήταν στην ακμή της στα 1258, δεν ήταν και πολύ μακριά.
Ωστόσο, ο χαλίφης ζούσε ακόμα σε μία άλλη εποχή, που οι στρατιές των προκατόχων του κυριαρχούσαν από την Ισπανία μέχρι την Ινδία. Οι προετοιμασίες για την εισβολή των Μογγόλων που αναμένονταν ήταν μηδαμινές, καθώς ο χαλίφης δεν πίστευε πως οι Μογγόλοι θα τολμούσαν να επιτεθούν, αλλά και αν τολμούσαν τα τείχη της Βαγδάτης και ο Αλλάχ θα τον προστάτευε και οι μουσουλμάνοι όλου του κόσμου θα έσπευδαν. Έτσι, όταν στα 1257 ο Χουλαγκού, επικεφαλής του μεγαλύτερου Μογγολικού στρατού μέχρι τότε (περί τους 150 χιλιάδες στρατιώτες, στους οποίους προστέθηκαν δυνάμεις από την Αρμένικη Κιλικία, από τα Σταυροφορικά κρατίδια της Παλαιστίνης, τη Γεωργία και άλλες) και η δύναμη αυτή συνέτριψε οποιαδήποτε αντίσταση στο Ιράν και τη Μεσοποταμία (καταλαμβάνοντας μεταξύ άλλων και το θεωρούμενο ως απόρθητο κάστρο των Ασσασίνων στο Αλαμούτ), σφάζοντας και λεηλατώντας όσους έστεκαν στο διάβα της, ο χαλίφης άρχισε να ανησυχεί. Όμως ο μεγάλος βεζίρης του τον καθησύχασε (είτε προδοτικά, είτε από ανικανότητα) και έτσι ούτε και τότε έγιναν κάποιες προετοιμασίες. Ο χαλίφης περίμενε πως οι μουσουλμάνοι απ' όλο τον κόσμο θα έσπευδαν προς βοήθειά του, χωρίς αυτό φυσικά να στηρίζεται πουθενά και χωρίς ποτέ να ζητήσει βοήθεια από πουθενά. Έτσι, όταν ο Χουλαγκού απαίτησε από τον χαλίφη να υποταχθεί στον μεγάλο χάνο Μόγκε και να στείλει δυνάμεις για να υποστηρίξει την εκστρατεία του στη Μέση Ανατολή, η απάντησή του ήταν προσβλητική.
Έστειλε μία δύναμη 20χιλιάδων υππέων να σταματήσει τους Μογγόλους, αλλά η δύναμη αυτή εξολοθρεύτηκε εύκολα και στις 29/01/1258 η πολιορκία της ανέτοιμης πόλης ξεκίνησε. Στις 10/02/1258 η αντίσταση των ανεκπαίδευτων και ακατάλληλα οπλισμένων υπερασπιστών της πόλης κατέρρευσε και οι Μογγολικές ορδές ξεχύθηκαν στην πλούσια πρωτεύουσα του χαλιφάτου για μία εβδομάδα ανηλεούς λεηλασίας. Υπολογίζεται πως πάνω από 200 χιλιάδες άνθρωποι σφαγιάστηκαν και η πόλη έμεινε ακατοίκητη για δεκαετίες μετά, με τους θησαυρούς και τη γνώση της να λεηλατούνται και να χάνονται για πάντα. Επίσης, οι Μογγόλοι, όπως έκαναν πάντα όταν διέσχιζαν εχθρική περιοχή, σκότωναν αδιακρίτως όποιον έβρισκαν μπροστά τους προκαλώντας τεράστιες καταστροφές παντού. Υπάρχει μία θεωρία που λέει πως εξαιτίας αυτών των σφαγών κατέστη αδύνατη η συντήρηση των εκτεταμένων αρδευτικών καναλιών της Μεσοποταμίας που επέτρεπαν την αγροτική παραγωγή της ερημικής περιοχής να συντηρεί τεράστιους πληθυσμού για χιλιάδες χρόνια. Απλά δεν υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι... Έτσι, μετά από 5.000 χιλιάδες χρόνια, τα κανάλια γέμισαν άμμο και χώμα και δεν υπήρχε κανείς να τα συντηρήσει.
Ο χαλίφης Αλ Μουστασίμ είχε τύχη αντίστοιχη με τους υπηκόους του. Επειδή οι Μογγόλοι θεωρούσαν ότι δεν πρέπει το αίμα ενός βασιλιά να χύνεται στο χώμα, τον τύλιξαν με ένα χαλί, έδεσαν το χαλί πίσω από ένα άλογο και το άφησαν να τρέχει στην ερειμωμένη πόλη.
Δύο γεγονότα που δεν είναι πολύ γνωστά σε εμάς, ωστόσο ήταν καθοριστικά για να αποκτήσει ο κόσμος μας την μορφή που ξέρουμε σήμερα.
Peugeot 206 1.6 110ps => not any more... bye bye... 
Citroen C4 Picasso 1,8 => Η (Γουρου)Νίτσα => Πωλήθηκε!
MWB 320i Ε90 => Η μπεμπέκα
Citroen C4 Picasso 1,8 => Η (Γουρου)Νίτσα => Πωλήθηκε!
MWB 320i Ε90 => Η μπεμπέκα
