Για θέματα γενικού ενδιαφέροντος, εκτός μηχανοκίνητων...
Άβαταρ μέλους
By georgetz
#555769 Ε κάνουν και σήμερα , δεν χρειάζεται να ειναι στρατιωτικές κατακτήσεις μόνο :lol:

https://en.wikipedia.org/wiki/Vangelis

https://en.wikipedia.org/wiki/Costa-Gavras

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE ... E%B1%CF%80

Είχα καθηγητή στα δίκτυα που θεωρείται απο τους κορυφαίους Ευρωπαίους στο κομμάτι (διδάσκει στο Yale)
ενώ έταιρος καθηγητής στα δίκτυα ενέργειας είναι σε ένα σκασμό επιτροπές στην Αμερική, με project στην Καλιφόρνια και Ιαπωνία και διδάσκει εδώ και 20-25 χρόνια εκεί.

Πέραν των πολλών δυσκολιών της χώρας και της σημερινής κατάστασης , ας μην είμεθα μηδενιστές, κάτι κινείται :)
Άβαταρ μέλους
By markvag
#561524 Όλοι μας έχουμε μία εικόνα για την Άγρια Δύση, τις σημερινές περιοχές των ΗΠΑ Δυτικά του Μισισίπι, συνήθως μία εικόνα που δημιουργήθηκε από κάποια ταινία ή από κάποιο βιβλίο ή κόμικ. Προφανώς και όχι ιδιαίτερα ακριβής αυτή η στερετυπική εικόνα, αλλά υπήρξαν στιγμές που τα στερεότυπα επιβεβαιώθηκαν. Μία από αυτές είναι και η μάχη στο O.K. Corral (με τον τόνο στο a), μία μάχη που έλαβε χώρα στις 26 Οκτωβρίου 1881 και παρόλο που διήρκεσε μόλις 30 δευτερόλεπτα έπαιξε καθοριστική σημασία για το πως θυμάται ο σύγχρονος κόσμος την εποχή της κατάκτησης της Δύσης από τις ΗΠΑ. Μία εποχή ανομίας, όπου ο καθένας με ένα εξάσφαιρο μπορούσε να "κάνει την τύχη του". Ή όχι...

Ας αρχίσουμε από την τοποθεσία. Η πόλη ήταν η Tombstone (Ταφόπλακα :lol: μόνο στην Άγρια Δύση τέτοιο όνομα) της Αριζόνα, πολύ κοντά στα σύνορα με το Μεξικό. Η πόλη είχε ιδρυθεί το 1879 ως φυλακή, αλλά πολύ σύντομα βρέθηκε ασήμι. Και από 100 κατοίκους, ο πληθυσμός μέσα σε 2 χρόνια έφτασε τις 14.000! Στα 1881 η πόλη είχε 110 σαλούν (φυσικά και είχε 1 σαλούν ανά 127 κατοίκους, περιλαμβανομένων των γυναικών και των παιδιών :yahoo: :lol: τι σκατά Wild West ήταν;;; :lol: ), αρκετούς οίκους ανοχής και καζίνο διάσπαρτα ανάμεσα στα πάμπολλα ορυχεία και φυσικά πλούσια πνευματική ζωή μεταξύ αυτών των ευαγών ιδρυμάτων... :lol: Πέρα από την εξόρυξη ασημιού, μία ακόμα επικερδής δραστηριότητα ήταν το λαθρεμπόριο βοοειδών από το Μεξικό, καθώς και η κλοπή αυτών, τόσο από το Μεξικό, όσο και από τις ΗΠΑ... Αυτές τις "εμπορικές" δραστηριότητες τις αναλάμβαναν οι cowboys, μία λέξη που εκείνη την εποχή σήμαινε τον αγελαδοκλέφτη και όχι τον βοσκό βοοειδών (αυτοί ονομάζονταν ranchers συνήθως ή herders) και η κυρίαρχη συμμορία στην περιοχή ήταν οι Cochise County Cowboys, μία χαλαρή συνεργασία μεταξύ πολλών "καλόπαιδων" με διαπρέποντα μέλη τους αδερφούς McLaury, τον Old Man (Newman Haynes όπως ήταν το κανονικό του όνομα) Clanton, δύο από τους γιούς Ike και Billy του και τον Curly Bill (William) Brocius.

Η συμμορία των cowboys ήταν αρκετά δραστήρια, διεξάγοντας συχνές επιδρομές στο Μεξικό, απ' όπου έκλεβαν αγελάδες, τις περνούσαν από τα σύνορα και τις πουλούσαν στις ΗΠΑ, χωρίς να πληρώσουν τους υπέρογκους δασμούς στα σύνορα. Για παράδειγμα, μόνο ο Old Man Clanton έχει καταγραφεί να έχει πουλήσει πάνω από 700 αγελάδες, χωρίς να έχει αγοράσει επισήμως ούτε μία :innocent: , αν και δεν είναι σίγουρο πως συμμετείχε αυτός και οι γιοι του στις κλοπές, μπορεί απλά να αγόραζαν τα ζώα από τους κλέφτες προς μεταπώληση. Κάποια στιγμή, οι Μεξικάνοι αποφάσισαν πως πρέπει κάτι να γίνει και οργάνωσαν μία ομάδα οπλισμένων αντρών για να περάσουν λαθραία τα σύνορα και να πάρουν πίσω δια της βίας τις αγελάδες τους. Οι cowboys όμως τους έστησαν μία ενέδρα, η οποία εξελίχθηκε σε σφαγή των Μεξικάνων (περιστατικό για το οποίο δημιουργήθηκε μάλιστα και διπλωματικό επεισόδιο μετά από εντονότατες διαμαρτυρίες της κυβέρνησης του Μεξικού), χωρίς όμως κανέναν να λογοδοτεί στη δικαιοσύνη. Μάλιστα τέτοια περιστατικά δεν ήταν και τόσο σπάνια...

Η ραγδαία αύξηση του πληθυσμού της Tombstone δεν άρεσε ιδιαίτερα στους cowboys, μιας και όλοι αυτοί οι νέοι γείτονες μετέβαλαν το κέντρο βάρους της εξουσίας στην περιοχή, την οποία θεωρούσαν "δικιά τους". Κάποιοι από τους νέους κατοίκους ήταν και οι αδερφοί Erp (Wyatt, James, Morgan και Virgil), οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην πόλη στα 1879 όταν κάποιοι από αυτούς διορίστηκαν στην τοπική αστυνομία. Οι περισσότεροι από τους αδερφούς Erp εργάστηκαν κατά τη διάρκεια της ζωής τους σε διάφορες αστυνομικές δυνάμεις στη Δύση, αν και ο Wyatt (που έγινε ο πιο γνωστός από τους αδερφούς) ήταν επαγγελματίας χαρτοπαίκτης, κατά διαστήματα ιδιοκτήτης σαλούν, οίκου ανοχής, αλογοκλέφτης, κατά τη διάρκεια, πριν ή μετά διάφορων θητειών σε αστυνομικές δυνάμεις... :s_biggrin Όπως άλλωστε και όλα τα αδέρφια του... :lol:

Ήταν αναμενόμενο πως στο κλίμα που περιγράφω οι προστριβές μεταξύ των cowboys και των Erp ήταν κάτι παραπάνω από συχνές, με διάφορα μέλη των cowboys να δηλώνουν φωναχτά σε διάφορες περιστάσεις πως θα σκοτώσουν τον έναν ή τον άλλον από τους αδερφούς Erp. Κάπως έτσι ήταν η κατάσταση, όταν στις 26/10/1881 ο σερίφης της πόλης, Virgil Erp ειδοποιήθηκε πως κάποιοι από τους cowboys κάτι ετοιμάζουν και πως οπλοφορούν μέσα στην πόλη. Ο Virgil πήρε τους αδερφούς του (που είχε διορίσει ως βοηθούς σερίφη) Morgan και Wyatt, καθώς και τον John Henry "Doc" Holliday (έναν πτυχιούχο οδοντίατρο, επαγγελματία χαρτοπαίκτη, πιστολά και κολλητό της Big Nose Kate, μία ιστορία μόνη της αυτή! :inlove: :lol: και ο doc το ίδιο :lol: ), ο οποίος είχε οριστεί από τον κολλητό του Wyatt ως βοηθός σερίφη. Σε ένα στενό πίσω από τον στάβλο Old Kindersley Corral (corral ήταν ένας στάβλος όπου μπορούσες να αφήσεις το άλογό σου για ένα χρονικό διάστημα, επί πληρωμή, κάτι σαν μακροχρόνιο πάρκινγκ αλόγων) και λίγο παρακάτω, οι δυνάμεις του νόμου συναντήθηκαν με τους παράνομους.

Το τι ακριβώς έγινε είναι δύσκολο να εξακριβωθεί, μιας και οι μαρτυρίες είναι πολλές και αντικρουόμενες. Το σίγουρο είναι πως μέσα σε 30 δευτερόλεπτα είχαμε 30 πυροβολισμούς, με 3 παρανόμους (τους αδερφούς MacLaury και τον Bill Clanton) να πέφτουν νεκροί και τους Morgan και Virgil Erp, καθώς και τον Doc Holliday να τραυματίζονται. Ακολούθησαν δικαστήρια (ο Ike Klanton κατέθεσε μήνυση κατά των Erp για φόνο), όπου οι Erp αθωώθηκαν και μία αιματηρή βεντέτα που είδε τον Morgan Erp νεκρό, τον Virgil σχεδόν νεκρό και αρκετούς από τους παρανόμους να πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του Wyatt Erp, του Doc Holliday και της συμμορίας τους, όταν οι αρχές δεν μπόρεσαν να βρουν στοιχεία σχετικά με τους δολοφόνους του αδερφού του.

Λανθασμένα έμεινε στην ιστορία ως η Μάχη στο O.K. Corral, όταν στα 1957 μία ταινία με τον Kirk Douglas και τον Burt Lancaster έβαλε τη μάχη να εξελίσσεται εκεί (και ακόμα και σήμερα γίνονται καθημερινές αναπαραστάσεις της στην Tombstone για τους τουρίστες), ενώ, παρόλο που ο Wyatt έμεινε στην ιστορία, στην μάχη έπαιξε σχετικά μικρό ρόλο.

Αυτή είναι η πραγματικότητα (πολύ περιληπτικά, γιατί αν έγραφα τις ιστορίες αναλυτικά, δεν θα τελειώσουμε ούτε ... του χρόνου... :lol: μιλάμε για απίθανες μορφές! :lol: Όμως η εικόνα που έχουμε οι περισσότεροι στο μυαλό μας είναι πολύ πιο ρομαντική. Μια εικόνα με "ευγενείς" cowboy, κακούς Ινδιάνους (επειδή πολεμούσαν για την επιβίωσή τους απέναντι στους εποίκους, που έκλεβαν τη γη τους, έσφαζαν τα θηράματα από τα οποία εξαρτώνταν για την επιβίωσή τους και δεν ήθελαν καταπατητές στη γη τους, που επιπλέον έφερναν και άπειρες ασθένειες, στις οποίες δεν είχαν ανοσία και τους αποδεκάτιζαν) και ρομαντικούς παρανόμους. Η πραγματικότητα φυσικά διαφέρει, με τους παράνομους να μην είναι ποτέ πολύ διαφορετικοί από τους υπερασπιστές του νόμου και συχνά να εναλλάσσουν ρόλους, με τους Ινδιάνους να σφάζονται αδίκως και να εξωθούνται δια της βίας στις πιο άγονες και φτωχές περιοχές και τους απλούς ανθρώπους να προσπαθούν να επιβιώσουν όσο καλύτερα μπορούσαν κάπου μεταξύ όλων αυτών και της έλλειψης κάποιας κεντρικής εξουσίας, ικανής να επιβάλλει κάποια τάξη. Φυσικά, δεν ήταν παντού και πάντα έτσι και σε γενικές γραμμές, οι περισσότερες περιοχές ήταν πάνω κάτω αντίστοιχα ήσυχες με την μέση πόλη εκείνης της εποχής στον κόσμο. Αλλά στα μέρη που πήγαινε κάτι στραβά, δεν υπήρχε κανένα ίχνος ρομαντισμού... Όσοι έχετε διαβάσει Λούκυ Λουκ ( :inlove: ) ή σας αρέσουν τα western, σίγουρα θα ξέρετε κάποια από τα ονόματα που ανέφερα παραπάνω. Όμως η πραγματικότητα δεν είναι αυτή που μας προβάλλει ένα έθνος που δημιούργησε τον δικό του μύθο δημιουργίας πάνω στις σέλες των cowboys. Κανένα έθνος δεν θα ήθελε να παραδεχθεί πως ένας σημαντικός πυλώνας της εξάπλωσής του ήταν οι οίκοι ανοχής και τα κεφάλαια που αυτοί επένδυαν στις νέες πόλεις που ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια... :s_wink Οπότε εφευρέθηκε ο μύθος των cowboys...

Τα λέμε!





Υ.Γ.: Μία ενδιαφέρουσα playlist για τις άπειρες μικρές ιστορίες των πρωταγωνιστών της Άγριας Δύσης είναι εδώ, από ένα πολύ ενδιαφέρον κανάλι.
Άβαταρ μέλους
By markvag
#561548 Ευχαριστώ! :oops:


Νίκος Παππάς έγραψε:Τωρα και στην Αγρια Δυση ο markvag :thumbsup: :thumbsup:



:lol: :lol:

A, και το τεύχος του Λούκυ Λουκ που περιγράφει το συμβάν:

Εικόνα

:lol: :lol: Φυσικά με ελάχιστη ακρίβεια, αλλά δεν έχει σημασία... :lol: :inlove:
Άβαταρ μέλους
By QsisVTS
#572445 έπεσα πάνω σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με τη φορολογία των πλουσίων το 1949

https://www.taxheaven.gr/news/news/view/id/43707#

:dizzy:
Άβαταρ μέλους
By markvag
#574421 Ένα υπέροχο τραγούδι από έναν ποιητή που έχει γράψει καταπληκτικούς στίχους, ντύνοντάς τους συχνά με την μοναδική βραχνή φωνή του. Ένα τραγούδι που μιλάει για την αγάπη ενός ζευγαριού μέχρι το τέλος και για τον χορό ενός ερωτευμένου ζευγαριού, που μπορεί να είναι 25 ή 95 ετών. Ένα συγκλονιστικό τραγούδι, που γνωρίζω από παιδί και που έγινε ακόμα πιο συγκλονιστικό όταν έμαθα την πραγματική ιστορία για τον άνθρωπο που το ενέπνευσε. Έναν άνθρωπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και που στη ζωή του δεν έκανε κάποιο ιδιαίτερο λάθος, εκτός από ένα, για το οποίο δεν έφταιγε: Ήταν Εβραίος.

Η Εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης έχει σημαντική ιστορία. Όταν στα 1430 οι Οθωμανοί καταλαμβάνουν τη Θεσσαλονίκη και σφάζουν σχεδόν όλους τους κατοίκους της πόλης, συνειδητοποιούν πως μία πόλη με τέτοια στρατηγική θέση και τέτοιο καλό λιμάνι πρέπει όχι μόνο να ζήσει, αλλά και να ακμάσει και πάλι. Έτσι λοιπόν η πόλη θα γίνει το καταφύγιο για τους κατατρεγμένους Εβραίους της Ευρώπης, που κατά διαστήματα υφίστανται διωγμούς από τους ηγεμόνες των χωρών τους. Όταν λοιπόν στα 1493, με την ολοκλήρωση της Reconquista οι καθολικότατοι βασιλείς της Ισπανίας διατάζουν τους Εβραίους στα βασίλειά τους είτε να βαφτιστούν, είτε να φύγουν, πολλοί επιλέγουν την εξορία και ο σουλτάνος τους υποδέχεται με χαρά και τους εγκαθιστά σε διάφορες πόλεις της αυτοκρατορίας του, κυρίως στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στην Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη και αλλού. Αυτοί ήταν οι Σεφαρδίτες Εβραίοι.

Έτσι, η Θεσσαλονίκη ήταν μέχρι περίπου τα 1800 μία κατά βάση Εβραϊκή πόλη, με την πλειοψηφία του πληθυσμού να είναι είτε Σεφαρδίτες είτε Ασκενάζι Εβραίοι (από την βόρεια και ανατολική Ευρώπη) και μικρά σχετικά νούμερα Ελλήνων, Τούρκων και Σλάβων. Σταδιακά βέβαια η σύσταση του πληθυσμού τροποποιήθηκε, κυρίως με την είσοδο στην πόλη Ελλήνων από τις γύρω περιοχές, οπότε κατά την ενσωμάτωσή της στο Ελληνικό κράτος ο πληθυσμός της πόλης ήταν κατά 40% περίπου Εβραϊκός, με το μεγαλύτερο αριθμό των Εβραίων να μένει στον Εβραιομαχαλά, την περιοχή κάτω από την Τσιμισκή, από τη σημερινή πλατεία ΧΑΝΘ μέχρι την πλατεία Αριστοτέλους, όπου έμενε η φτωχολογιά και τα σπίτια ήταν τόσο μικρά και πυκνοχτισμένα που σε κάποια σημεία του δρόμου για να περάσει ένας πεζός έπρεπε να περπατήσει στο πλάι, μιας και στα ίσια δεν χωρούσε... Από εκεί λέγεται πως ξεκίνησε και η πυρκαγιά του 1917 που κατέστρεψε μεγάλο κομμάτι της πόλης και σχεδόν τελείως τον Εβραιομαχαλά... Από μία γυναίκα που τηγάνιζε μελιτζάνες...

Οι Σεφαρδίτες μιλούσαν τα Ladino μία μεσαιωνική μορφή των Ισπανικών, οι Ασκενάζι Yiddish, οι Έλληνες Ελληνικά, οι Τούρκοι Τούρκικα, ενώ υπήρχαν και κοινότητες Σλάβων, Βλάχων, Αρμένηδων και άλλων, η κάθε μία από τις οποίες μιλούσε τη δική της γλώσσα και είχε την δική της ιδιαίτερη ταυτότητα. Έτσι, πολλές εφημερίδες εκδίδονταν σε 4 γλώσσες, ενώ σχεδόν όλοι μιλούσαν πάνω από 4 ή 5 γλώσσες. Κάτι που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στα στρατεύματα της Αντάντ όταν αυτά αποβιβάστηκαν στην πόλη στα 1915, στα πλαίσια του Α Παγκοσμίου Πολέμου (παραβιάζοντας την ουδετερότητα της Ελλάδας). Μέχρι τον 18ο αιώνα η Θεσσαλονίκη θεωρούνταν μία Εβραϊκή πόλη και ένα από τα κέντρα του Εβραϊκού πολιτισμού, μαζί με την Κρακοβία και την Ιερουσαλήμ (αν και στην τελευταία ζούσαν ελάχιστοι Εβραίοι τότε).

Στα 1941 όμως ένας άλλος κατακτητής πέρασε από την Ελλάδα. Οι ναζί κατέλαβαν τη Θεσσαλονίκη και στα 1943 έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιό τους για την εξόντωση των Εβραίων της πόλης. Με την ψεύτικη υπόσχεση ότι θα τους πάνε στην Κρακοβία, όπου ζούσαν 350.000 Εβραίοι, οι 45.000 Εβραίοι της Θεσσαλονίκης συγκεντρώθηκαν και στάλθηκαν σαν ζώα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πλέον δεν ήταν άνθρωποι. Ήταν νούμερα προς διαγραφή... Από τους 45χιλιάδες ανθρώπους που ζούσαν στη Θεσσαλονίκη μόνο κάπου 2 χιλιάδες επιβιώνουν και συχνά επέστρεψαν για να βρουν τα σπίτια τους καταπατημένα, τις περιουσίες τους εξαφανισμένες και τους τάφους των προγόνων τους βεβηλωμένους...

Μαζί τους ένας 30χρονος μηχανολόγος, ο Ιάκωβος Στρούμσα, ο κρατούμενος 121097, μαζί με την έγκυο γυναίκα του και όλη την οικογένειά του. Έχοντας την τύχη να έχει πατέρα έναν εξαίρετο δάσκαλο και μητέρα μία γυναίκα που έδινε μεγάλη σημασία στην εκπαίδευση και την καλλιτεχνική καλλιέργεια των παιδιών της πήγε στο Γερμανικό σχολείο της πόλης σαν παιδί και σε ωδείο για να μάθει μαντολίνο. Έξι μήνες αργότερα ο δάσκαλος του μαντολίνου πήρε τηλέφωνο τον πατέρα του και του είπε: Ο γιος σου έμαθε τέλεια το μαντολίνο, τώρα πρέπει να μάθει κάτι πιο δύσκολο. Και αυτή ήταν η αρχή για την αγάπη του για το βιολί. Σπουδάζει μηχανολογία και βιολί στο Μπορντώ και γνωρίζοντας 6 γλώσσες, εργάζεται ως μηχανολόγος στη Θεσσαλονίκη.

Με την άφιξή τους στο Μπίρκεναου, οι Εβραίοι μελλοθάνατοι χωρίζονται σε ομάδες και όταν οι δεσμοφύλακές του έμαθαν πως ήξερε βιολί τον ξεχώρισαν για να παίξει στην μπάντα του στρατοπέδου. Που έπαιζε στρατιωτικά εμβατήρια για να περπατάνε οι κρατούμενοι με βήμα όταν πήγαιναν στη δουλειά τους ή στο θάνατό τους... Κρατούμενοι, μεταξύ των οποίων και η έγκυος γυναίκα του, την οποία δεν ξαναείδε. Ένα μήνα αργότερα μεταφέρεται στο Άουσβιτς, όπου και έμεινε γνωστός ως ο βιολιστής του Άουσβιτς, όπου έπαιζε βιολί για να εμψυχώσει τους συγκρατούμενούς του. Καταφέρνει με αρκετό θράσος να κερδίσει την εμπιστοσύνη του διοικητή των SS του στρατοπέδου και αποδεικνύοντας τις γνώσεις και ικανότητές του ως μηχανολόγος του ανατίθεται δουλειά στο εργοστάσιο του Άουσβιτς. Μία θέση που ήταν καλύτερη για έναν κρατούμενο, όχι μόνο γιατί ήταν σχετικά ασφαλέστερη για τη ζωή του ή γιατί οι συνθήκες ήταν σχετικά καλύτερες, αλλά γιατί το εργοστάσιο θερμαίνεται... Κατορθώνει, με τη βοήθεια του αρχι-μηχανικού του εργοστασίου να εξασφαλίσει θέσεις εργασίας σε πολλούς συγκρατούμενούς του στο εργοστάσιο, μεταξύ των οποίων και σε μία από τις αδερφές του (η άλλη είχε ήδη πεθάνει) και κατορθώνει να επιβιώσει επί 18 μήνες στο κολαστήριο. Λίγο πριν το τέλος του πολέμου, αναγκάζεται μαζί με άλλους κρατούμενους σε πορεία θανάτου προς το Μαουτχάουζεν όπου και θα απελευθερωθεί από τα συμμαχικά στρατεύματα. Ζει στη Γαλλία και αρκετά αργότερα μετακομίζει στο Ισραήλ με τη δεύτερη γυναίκα του για να είναι κοντά στα παιδιά του και συχνά παίζει βιολί στα εγγόνια του διηγούμενος τις τραγικές ιστορίες που έζησε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και γράφει ένα βιβλίο για τη ζωή του και αυτά που έζησε. Με τον αριθμό 121097 πάντα στο χέρι του για να θυμίζει σε όλους τη φρίκη που είναι ικανοί οι άνθρωποι να προκαλέσουν ο ένας στον άλλον, αν χαθεί η ανθρωπιά μας.


Λίγο αργότερα ένας ποιητής, Εβραίος και αυτός, διαβάζει για τις ιστορίες των Εβραίων που αναγκάζονταν να παίζουν μουσική όταν οι γυναίκες, τα παιδιά και οι φίλοι και συγγενείς τους βάδιζαν προς τον θάνατό τους και γράφει μία απλή μελωδία που έμελλε να γίνει ένα υπέροχο τραγούδι, που η καταπληκτική φωνή του απογείωσε. Ένας ποιητής με ιδιαίτερη αγάπη στην Ελλάδα, που διατηρούσε ένα σπίτι στην Ύδρα, την οποία αγαπούσε και που θα βάλει λίγο από τα παραδοσιακά τραγούδια της Ύδρας στο τραγούδι του.





Ήθελα πολύ καιρό να γράψω γι' αυτή την ιστορία, αλλά όλο και κάτι συνέβαινε. Ήρθε λοιπόν η ώρα...

Εδώ επίσης, βρήκα μία συνέντευξη του Ιάκωβου Στρούμσα, η οποία είναι αυτή:



Καλό σας βράδυ! :s_howdy
Άβαταρ μέλους
By markvag
#574468 Ευχαριστώ πολύ! :oops:

Οι στίχοι dance me to the end of love και dance me with a burning violin απέκτησαν ένα άλλο νόημα όταν έμαθα την ιστορία πίσω από το τραγούδι... :(
Άβαταρ μέλους
By markvag
#578845
markvag πριν από 2 χρόνια έγραψε: β) Είναι τόσο αυστηροί οι περιορισμοί του συντάγματος που ο αυτοκράτορας πρέπει να εκφράσει την επιθυμία του να παραιτηθεί πολύ πλαγίως, για να μην θεωρηθεί πως ανακατεύεται στα πολιτικά της χώρας, ζητώντας δηλαδή από την κυβέρνηση ν' αλλάξει το σύνταγμα για να του επιτραπεί να παραιτηθεί (μιας και ακόμα αυτό του απαγορεύεται!). Στη μόλις δεύτερη τηλεοπτική ομιλία του προς το έθνος (υπενθυμίζω είναι αυτοκράτορας από το 1989), είπε πως "Μιας και το επίπεδο των ικανοτήτων μου μειώνεται (είναι 82 ετών) φοβάμαι πως ενδέχεται στο μέλλον να μην μπορώ να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου ως σύμβολο της χώρας με όλο μου το είναι"!!!! Και αυτό ήταν αρκετό να προκαλέσει πολιτικό σεισμό στην Ιαπωνία και να στείλει την κυβέρνηση και το κοινοβούλιο σε φρενίτιδα brainstorming και συζητήσεων για το πως θα μπορέσει να τροποποιηθεί το σύνταγμα για να μπορέσει να παραιτηθεί ο αυτοκράτορας (αν τελικά αυτό είναι που θέλει) και αν αυτό είναι εφικτό ή / και θεμιτό! :help: Εάν ο αυτοκράτορας έλεγε κάτι τόσο "αγενές" όπως για παράδειγμα "Θα ήθελα να παραιτηθώ" θα θεωρούνταν ευθεία παρέμβαση στα πολιτικά, μιας και θα ζητούσε από την κυβέρνηση ουσιαστικά να νομοθετήσει, κάτι που απαγορεύεται! :help:


Και ήγγικεν η ώρα...

Μετά από συζητήσεις μηνών, ειδικό νόμο που επιτρέπει στον Akihito ΚΑΙ ΜΟΝΟ να παραιτηθεί και μία διαδικασία που κράτησε 2 χρόνια, σήμερα ο 85χρονος πλέον 125ος αυτοκράτορας Heisei (Akihito) σήμερα θα παραδώσει τα σύμβολα της εξουσίας του στον γιο και διάδοχό του, Naruhito. Μετά από μία ειδική shinto τελετή, όπου, παρουσία περίπου 300 επισήμων, ο Heisei ανακοίνωσε στους προγόνους του πως θα είναι ο πρώτος αυτοκράτορας της Ιαπωνίας που θα παραιτηθεί μετά από 200 χρόνια. Ακριβώς στα μεσάνυχτα.

Εικόνα

Όσο και αν δεν του φαίνεται αυτός ο άνθρωπος:

Εικόνα

Ήταν ένας επαναστάτης (για τα δεδομένα του θεσμού του αυτοκράτορα στην Ιαπωνία πάντα!) Ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας που μίλησε μέσω της τηλεόρασης στους υπηκόους του (ο πατέρας του είχε ανακοινώση την άνευ όρων παράδοση της Ιαπωνίας στους συμμάχους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μέσω ραδιοφώνου), ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας που ερχόταν τακτικά σε επαφή με κοινούς θνητούς, κάθονταν μαζί τους, έπινε τσάι μαζί τους, κτλ. Αυτή η εικόνα:

Εικόνα

θα ήταν πραγματικά αδιανόητη πριν μερικά χρόνια.

Όσο και αν διαφωνεί κανείς με τον θεσμό (μαζί σας κι εγώ), λόγω της συγκεκριμένης κουλτούρας και της θρησκευτικής υπόστασης που έχει ο θεσμός και ο ίδιος ο αυτοκράτορας, οι αλλαγές αυτές (που στα μάτια μας φαίνονται αστείες, ωστόσο στην Ιαπωνία προκάλεσαν σεισμό) ήταν κοσμογονικές για το πως οι Ιάπωνες αντιλαμβάνονται τον συγκεκριμένο θεσμό και τη θρησκευτική του σημασία. Ας μην ξεχνάμε πως ο αυτοκράτορας είναι κάτι σαν θεός.


Περισσότερες λεπτομέρειες εδώ και εδώ και για όποιον έχει πιο hardcore διαθέσεις εδώ :twisted: :lol:
Άβαταρ μέλους
By markvag
#600268 Η ανθρωπότητα έχει καταφέρει πολλά πράγματα. Έχει εξερευνήσει κόσμους τόσο μακρινούς, που μέχρι πρόσφατα δεν ήξερε καν ότι υπάρχουν και πολλοί συνάνθρωποί μας από τον Σιντάρτα Γκαουτάμα, τον Σωκράτη, τον Χριστό, τον Γκάντι και άπειρους άλλους έχουν διδάξει, συχνά με το προσωπικό τους παράδειγμα, τα υψηλά ιδανικά που θέλουμε να πιστεύουμε ότι αντιπροσωπεύουν το καλύτερο πρόσωπο του είδους μας...

Ωστόσο και δυστυχώς δεν είναι αυτή η μοναδική μεριά της ανθρωπότητας. Οι σκοτεινές και ντροπιαστικές σελίδες στην ιστορία του είδους μας είναι άπειρες. Και μία από τις χειρότερες γράφηκε κάπου στις αχανείς ζούγκλες της Κεντρικής Αφρικής από "ανθρώπους" που έλεγαν άλλα και έκαναν τα χειρότερα. Η χώρα που σήμερα γνωρίζουμε Δημοκρατία του Κογκό, μία από τις χώρες με τα πλουσιότερα εδάφη του πλανήτη τόσο από άποψη βιοποικιλότητας, φυσικού πλούτου, αλλά και ανθρώπινου κεφαλαίου σήμερα ταλανίζεται από βιαιότατες συγκρούσεις που κρατάνε δεκαετίες πλέον, με τους ανθρώπους της να υποφέρουν και να υπομένουν τα πάνδεινα σε μία από τις χειρότερες χώρες της Γης για να ζει κανείς, κάποτε ήταν ένα μωσαϊκό φυλών, κρατών και κρατιδίων (όπως ολόκληρη η Αφρική) που συνενώθηκε βίαια υπό την άπληστη μπότα ενός υποκριτή Ευρωπαίου μονάρχη σε έναν από τους εφιάλτες της σύγχρονης ιστορίας: Το Ελεύθερο Κράτος του Κογκό (État Indépendant du Congo).

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που έχουν καταγραφεί να εξερευνούν την περιοχή ήταν οι Πορτογάλοι στον 15ο αιώνα, οι οποίοι έπλευσαν για λίγο στον ποταμό Κογκό (ο οποίος να σημειωθεί πως δέχεται νερά από μία τεράστια περιοχή της Κεντρικής Αφρικής, αρκετές φορές μεγαλύτερη από πχ τη Γαλλία), ωστόσο δεν έκαναν τίποτα το ιδιαίτερο, πέρα από το να δημιουργήσουν μερικούς εμπορικούς σταθμούς στην περιοχή, που αιώνες αργότερα εξελίχθηκαν αρχικά στην αποικία και κατόπιν στη σημερινή χώρα της Αγκόλα. Μέχρι όμως τα μέσα περίπου του 19ου αιώνα, οι Ευρωπαίοι, έχοντας να αντιμετωπίσουν την αντίσταση των ντόπιων πληθυσμών και τροπικές ασθένιες όπως η ελονοσία, περιορίζονταν στις ακτές του Ατλαντικού ωκεανού, ακούγοντας μύθους για τα πλούτη της αχανούς ενδοχώρας. Κάπου εκεί υπήρξε μία σημαντική εξέλιξη, που επέτρεψε στους Ευρωπαίους να πατήσουν το πόδι τους σε μέρη που παλαιότερα ήταν θανατική καταδίκη. Η ανακάλυψη και η μαζική διάθεση του κινίνου, ενός αρκετά αποτελεσματικού φάρμακου για την ελονοσία, όπως επίσης και η σημαντική εξέλιξη των οπλοστασίων των στρατών τους (με την προσθήκη πολυβόλων), σε συνδυασμό με τη βιομηχανική επανάσταση στη Βόρεια κυρίως Ευρώπη (που τους έδωσε τα μέσα και την ισχύ να κυριαρχήσουν επί των περισσότερων λαών), δημιούργησε νέες δυνατότητες για οικονομική και πολιτική επέκταση στην Αφρική. Να σημειωθεί εδώ πως ανέκαθεν η Αφρική ήταν για τους Ευρωπαίους μία πλούσια ήπειρος, πηγή τεράστιου πλούτου, σκλάβων, χρυσού, αλατιού (που κάποτε ήταν πιο ακριβό από χρυσάφι), πολύτιμων πετρών και ισχυρών κρατών, οπότε με την πρώτη ευκαιρία που τους δόθηκε, οι Ευρωπαϊκές μεγάλες δυνάμεις του 19ου αιώνα επιδόθηκαν σε έναν αγώνα απόκτησης επιρροής στην ήπειρο.

Ο αγώνας αυτός εκφράστηκε με δύο τρόπους κυρίως. Αρχικά να σημειώσω πως με την εξαίρεση των αρχικά Ολλανδικών και μετέπειτα Αγγλικών αποικιών στη Νότια Αφρική (και των Οθωμανικών εδαφών στη Βόρεια Αφρική) οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις διατηρούσαν μερικά φρούρια - εμπορικές αποικίες στις ακτές της ηπείρου, για το επικερδέστατο εμπόριο με την ενδοχώρα. Σταδιακά όμως είτε μέσω έξυπνων επεμβάσεων σε τοπικές διενέξεις, είτε με την απευθείας κατάκτηση εδαφών είτε με το πρόσχημα της "εξερεύνησης" οι Ευρωπαίοι άρχισαν να αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της Αφρικανικής πίτας. Και εδώ να σημειώσω πως σχεδόν κανένας από τους εξερευνητές της Αφρικής του 19ου αιώνα δεν έκανε ότι έκανε από ανιδιοτέλεια. Συχνά, σχεδόν πάντα δηλαδή, ήταν εντεταλμένοι χωρών ή ιδιωτών με στόχο την απόκτηση πολιτικής επιρροής εις βάρος των ντόπιων, που συχνά υπέγραφαν συνθήκες. Και οι συνθήκες αυτές ήταν κάτι παντελώς ξένο και ακατανόητο για τους ανθρώπους αυτούς, που με πενιχρά ανταλλάγματα υπέγραφαν ένα (γι' αυτούς άχρηστο και ακατανόητο χαρτί) που όμως οι Ευρωπαίοι χρησιμοποιούσαν για ν' αποδείξουν την "οικειοθελή" υποταγή των ντόπιων στην "πεφωτισμένη" ηγεμονία των "εκπολιτιστών" από μακριά.

Κάπως έτσι σκέφτηκε και ένας φιλόδοξος, φιλοχρήματος και αδίστακτος (πάντα ένας πολύ κακός συνδυασμός) βασιλιάς μίας μικρής και ουδέτερης χώρας του υγρού Ευρωπαϊκού βορά, ο Λεοπόλδος Β του Βελγίου. Όντας βασιλιάς μίας συνταγματικής μοναρχίας ενός μικρού και ασήμαντου σχετικά κράτους, γνώριζε ότι αφενός οι εξουσίες του στο Βέλγιο ήταν (και θα παρέμεναν) περιορισμένες, ενώ οι υπερφίαλες φιλοδοξίες του δεν υπήρχε περίπτωση να πραγματοποιηθούν στην Ευρώπη και αφετέρου ότι υπήρχε αυτή η τεράστια περιοχή του ποταμού Κογκό στην Αφρική, που ήταν "ανεκμετάλλευτη". Οι υπόλοιπες μεγάλες και μικρότερες δυνάμεις είχαν την προσοχή τους αλλού, ενώ η μόνη δύναμη που είχε ίσως τη θέληση και τα μέσα να κυριαρχήσει στο Κογκό ήταν η Πορτογαλία, μία χώρα όμως τόσο στενά δεμένη με το εμπόριο σκλάβων τα προηγούμενα χρόνια (κατά βάση αυτή το δημιούργησε μεταξύ της Αμερικής και της Αφρικής και κυριάρχησε για μεγάλο μέρος του) που ήταν καμένο χαρτί στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Τι καλύτερο όμως για τους Ευρωπαίους από έναν μονάρχη μίας συνταγματικής και φιλελεύθερης (για την εποχή) χώρας που σέβεται τα δικαιώματα των υπηκόων του (αν μπορούσε ας έκανε και αλλιώς) για ν' αναλάβει να εκριζώσει το δουλεμπόριο και εκεί και να "εκπολιτίσει", "να φέρει το φως του πολιτισμού" στους "άγριους και πρωτόγονους" κατοίκους αυτής της περιοχής; Ποιος εξάλλου θα μπορούσε ποτέ να μάθει τι πραγματικά γίνεται σε μία μακρινή χώρα, χωρίς ιδιαίτερο τρόπο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο; Επιπλέον, το μικρό και ανίσχυρο Βέλγιο και ο μονάρχης του ήταν η ιδανική περίπτωση να αναλάβει την περιοχή αυτή, που όλες οι δυνάμεις της εποχής δεν ήθελαν να αναλάβουν, αλλά δεν ήθελαν να δουν και τους αντιπάλους τους να την κατακτούν.

Έτσι, ο Λεοπόλδος επιδόθηκε από τα 1870 περίπου σε έναν αγώνα για να αποκτήσει το Κογκό. Όχι ως αποικία του Βελγίου, αλλά ως δικό του βασίλειο. Αρχικά έστησε ή συμμετείχε σε διάφορες "ανθρωπιστικές", "γεωγραφικές" ή "εκπολιτιστικές" οργανώσεις για την περιοχή, ενώ ανέθεσε και σε διάφορους εξερευνητές (με κυριότερο τον ήδη διάσημο Henry Stanley) την εξερεύνηση της περιοχής του ποταμού και τη σύναψη συνθηκών με τους ντόπιους ηγεμόνες. Αργότερα, οι ιδιωτικές στρατιωτικές δυνάμεις του βασιλιά θα αναλάμβαναν να δείξουν σε αυτούς τους ηγεμόνες σε τι ακριβώς είχαν συμφωνήσει...

Όταν λοιπόν στα 1884-1885 ο Ευρωπαϊκός ανταγωνισμός για την Αφρική έφτασε σε επικίνδυνα σημεία, που κινδύνευε να φέρει τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις σε πολεμική σύρραξη, διαταράσσοντας την ισορροπία δυνάμεων που με τόσο κόπο είχε χτίσει ο Γερμανός καγκελάριος Μπίσμαρκ, συγκάλεσε ένα συνέδριο στο Βερολίνο, με σκοπό την κατανομή των Αφρικανικών εδαφών μεταξύ των Ευρωπαίων, ο Λεοπόλδος, δρώντας κατά βάση στα παρασκήνια, πέτυχε να του αναγνωριστεί μία έκταση 2,6εκ. τετραγωνικών χιλιομέτρων (4 φορές η Γαλλία) ως προσωπική του κτήση και το Ελεύθερο Κράτος του Κογκό είχε γεννηθεί. Νωρίτερα, είχε πετύχει η Γαλλία να αναγνωρίσει τις απαιτήσεις μίας εκ των "φιλανθρωπικών" του οργανώσεων στα εδάφη της περιοχής με τον όρο εάν θελήσει ποτέ να πουλήσει αυτά τα δικαιώματα να ερωτηθεί πρώτη αυτή (η Γαλλία), κάνοντας τις υπόλοιπες δυνάμεις να φοβούνται την Γαλλική επέκταση στην περιοχή, ενώ και οι ΗΠΑ αναγνώρισαν τις απαιτήσεις του Λεοπόλδου στο Κογκό.

Έχοντας πλέον διεθνή αναγνώριση και τα χέρια λυμένα να κυβερνάει αυτή την τεράστια έκταση (80 φορές μεγαλύτερη από το Βέλγιο) σαν το αμπελοχώραφο του παππού του, ο Λεοπόλδος ξεκίνησε το έργο του. Τα περί "εκπολιτισμού" φυσικά ήταν ανοησίες για τους χαζούς, ο Λεοπόλδος ένα μόνο πράγμα είχε στο μυαλό του: Λεφτά. Και όλη αυτή η ιστορία, συν η κατάκτηση της περιοχής στην πράξη ήταν ακριβές. Για την ακρίβεια ο Λεοπόλδος είχε χρεωθεί τόσο πολύ που κινδύνευε να χάσει το "χωράφι" που με τόσο κόπο απέκτησε. Όμως βρήκε άλλον τρόπο. Εκείνη την εποχή υπήρχε τεράστια ζήτηση για λάστιχο και ο μόνος τρόπος να παραχθεί ήταν από τα λαστιχόδεντρα. Το κλίμα της περιοχής ήταν ιδανικό. Επίσης το ελεφαντόδοντο είναι διαχρονικά ένα ιδιαίτερα επικερδές είδος πολυτελείας, σε αφθονία στο Κογκό, ενώ η περιοχή είναι εξαιρετικά πλούσια σε διάφορα μεταλλεύματα, χρυσό, χαλκό, σπάνιες γαίες, διαμάντια, κτλ.

Όλος αυτός ο πλούτος ήταν "ανεκμετάλλευτος" και ο Λεοπόλδος έκανε ότι μπορούσε για να τον εκμεταλλευτεί. Αρχικά όρισε πως η γη που δεν χρησιμοποιούνταν ήδη για κατοίκιση ή καλλιέργεια (δηλαδή σχεδόν όλη η χώρα) ήταν δημόσια (άρα δική του). Έπειτα, αγαθά που προέρχονταν από τις δημόσιες γαίες (κυνήγι ελεφαντόδοντο, δασικά προϊόντα, μεταλλεύματα, αγαθά δηλαδή που κινούσαν μεγάλο μέρος της τοπικής οικονομίας) μπορούσαν να πουληθούν ΜΟΝΟ στο κράτος (δηλαδή στον Λεοπόλδο), το οποίο πλέον μπορούσε όχι μόνο να καθορίζει τις τιμές και το εισόδημα των ντόπιων, αλλά και να θησαυρίζει εις βάρος τους. Επιπλέον, χώρισε την περιοχή σε ζώνες και παραχώρησε σε διάφορες ιδιωτικές εταιρείες (πολλές εκ των οποίων ήταν δικές του) το δικαίωμα αποκλειστικής εκμετάλλευσης των περιοχών αυτών, όπως επίσης και το δικαίωμα να επιβάλλουν την τάξη σε αυτές τις περιοχές. Έναντι φυσικά αδρού τιμήματος.

Έτσι, σταδιακά, αλλά γρήγορα, το Κογκό έγινε ένα απέραντο στρατόπεδο όπου δούλοι ουσιαστικά δούλευαν υπό άθλιες συνθήκες για τον πλουτισμό ξένων αρχόντων. Οι συνθήκες ήταν απλά άθλιες. Δάση τα οποία συντηρούσαν πόλεις και χωριά ξεριζώνονταν για να γίνουν φυτείες λαστιχόδεντρων. Σε πολλές περιοχές κάθε χωριό, κάθε κάτοικος είχε μία συγκεκριμένη ποσότητα που έπρεπε να παραδώσει, συνήθως εξωφρενικά πάνω από τις δυνατότητές του. Όποιος δεν τα κατάφερνε τιμωρούνταν. Πως; Συχνά του έκοβαν τα χέρια. Συχνά η Force Publique, ο ιδιωτικός στρατός του Λεοπόλδου έμπαινε στα χωριά και λεηλατούσε, βίαζε και έκανε ότι ήθελε, προκειμένου να επιβάλλει την τάξη και να εκφοβίσει του ντόπιους. Άλλες φορές έπαιρναν ως ομήρους τις οικογένειες των ντόπιων, οι οποίοι αν ήθελαν να δουν ξανά τα παιδιά και τις γυναίκες τους έπρεπε να παράγουν εξωφρενικές ποσότητες.

Η άρχουσα τάξη των Ευρωπαίων (ποτέ πάνω από 2-3000 ανθρώπους, συχνά κάτω από 1500) αμείβονταν βάσει της παραγωγής από την περιοχή ευθύνης του καθενός. Και φυσικά το μόνο κριτήριο ήταν η παραγωγή και τα κέρδη. Οπότε, οι αγριότητες ήταν κάτι σταθερό στη ζωή ενός ανθρώπου εκείνη την εποχή. Οι νταβατζήδες της Force Publique αμείβονταν συχνά με βάση το πόσα κομμένα χέρια ή αυτιά θα παρουσίαζαν στους ανωτέρους τους, οπότε συχνά έκοβαν τα χέρια των ντόπιων ούτως ή άλλως και συχνά τους έκοβαν και τα δύο χέρια. Πέραν αυτών, οι ντόπιοι μπορούσαν πλέον να πουλάνε τα προϊόντα τους μόνο στο κράτος σε τιμές που έγιναν σύντομα εξευτελιστικές (με αποτέλεσμα την απόλυτη εξαθλίωσή τους), με το κράτος κατόπιν να κερδίζει απίστευτα ποσά από την εξαγωγή αυτών των προϊόντων στη Δύση... Επιπλέον, μαζί με τους ελάχιστους Ευρωπαίους, η ντόπια ελίτ επιδόθηκε και αυτή σε ένα παιχνίδι σύμπραξης εις βάρος των συμπολιτών της, σιγοντάροντας και κερδίζοντας από τις πρακτικές των Ευρωπαίων. Πως αλλιώς ελάχιστοι ξένοι θα μπορούσαν να κυριαρχήσουν επί μίας αχανούς χώρας 20-30 εκατομμυρίων;

Φυσικά, ο έλεγχος μίας τόσο τεράστιας περιοχής είναι εξαιρετικά δύσκολος και σε πολλά σημεία δεν έφτανε το χέρι του Λεοπόλδου. Αλλά η ζημιά, η καταστροφή καλύτερα που έφερε στην περιοχή ήταν τεράστια. Με βάσει εκτιμήσεις, ο πληθυσμός του Κογκό μειώθηκε κατά 50% (ίσως και παραπάνω από 60%) στα περίπου 30 χρόνια ζωής του Ελεύθερου Κράτους.

Όμως, παρόλη τη μάσκα του "εκπολιτιστή", οι θηριωδίες του Λεοπόλδου στο Κογκό έγιναν γνωστές στην Ευρώπη στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα. Σύντομα, ο Λεοπόλδος έγινε γνωστός γι' αυτό που πραγματικά ήταν, ένας στυγνός εκμεταλλευτής και φωτογραφίες Αφρικανών χωρίς χέρια σόκαραν την Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Στα 1910 η Βελγική κυβέρνηση, παρόλη την απροθυμία της, αναγκάστηκε να πάρει το Ελεύθερο Κράτος του Κογκό από τα χέρια του Λεοπόλδου, δημιουργώντας την αποικία του Βελγικού Κογκό. Και παρόλο που οι χειρότερες θηριωδίες σταμάτησαν, η κατάσταση δεν βελτιώθηκε ιδιαίτερα για τον ντόπιο πληθυσμό. Οι ανόητες (και ρατσιστικές) απόψεις της εποχής περί της "ανωτερότητας της λευκής φυλής" και του "βάρους του λευκού" να "εκπολιτίσει και να ηγηθεί" των υπολοίπων λαών ήταν κυρίαρχες και το Βελγικό κράτος αν και ελαφρώς καλύτερος κυβερνήτης από τον Λεοπόλδο δεν αποδείχθηκε αντάξιο των περιστάσεων (ας μην ξεχνάμε πως κατά βάση στη χώρα κυβερνούσαν οι ίδιοι άνθρωποι και χρησιμοποιούσαν τις ίδιες δυνάμεις) και οι ντόπιοι θεωρούνταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας στην ίδια τους τη χώρα... Όταν στα 1962 το Βέλγιο αποφάσισε μονομερώς να σταματήσει την (πολυετή) διαδικασία μετάβασης της εξουσίας στους ντόπιους και να αποχωρήσει από την αποικία του (σχεδόν κυριολεκτικά σε μία νύχτα), στη χώρα υπήρχαν μόνο 16 άνθρωποι με πτυχίο πανεπιστημίου (με έναν πληθυσμό άνω των 20εκ. ανθρώπων)! Και ίσως λίγες δεκάδες με έστω και ελάχιστη εμπειρία διοίκησης...

Επιπλέον, το Κογκό, πέρα από τη λεηλασία και την εκμετάλλευση που υπέστη συν τη συστηματική εξόντωση των όποιων ντόπιων θα μπορούσαν να αναλάβουν τη διοίκηση της χώρας ως υπάλληλοι ή διοικητές, όπως και σχεδόν όλες οι χώρες της Αφρικής, είναι μία χώρα που δημιουργήθηκε από γραμμές που τράβηξαν Ευρωπαίοι αποικιοκράτες σε ανακριβείς χάρτες στο Βερολίνο του 19ου αιώνα. Τα σύνορα δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα στο έδαφος και λαοί συχνά βρίσκονται να κατοικούν σε διαφορετικές χώρες και να μοιράζονται μία χώρα με άλλες φυλές, συχνά εχθρικές μεταξύ τους. Η κληρονομιά του Λεοπόλδου και (σε μικρότερο βαθμό) της Βελγικής αποικιοκρατίας στο Κογκό ήταν μία βάναυση δικτατορία 30 ετών του Μομπούτου (αν ψάξετε τον ορισμό της κλεπτοκρατίας στο ίντερνετ θα σας βγάλει το Κογκό ή Ζαϊρ επί Μομπούτου) και μία σειρά συρράξεων που έχουν χαρακτηριστεί ως ο Παγκόσμιος Πόλεμος της Αφρικής. Και είναι η πιο αιματηρή σύρραξη του 20ου αιώνα μετά τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, μετρώντας μέχρι σήμερα πάνω από 20 χρόνια και 5 εκ. νεκρούς (χώρια τους πρόσφυγες, τις λεηλασίες και τις άλλες βιαιότητες).

Όταν ή αν λοιπόν βλέπετε τους χάρτες της Αφρικής στις αρχές του 20ου αιώνα και βλέπετε τις τεράστιες αυτοκρατορίες των Ευρωπαίων στην ήπειρο, καλό θα ήταν να θυμάστε το Ελεύθερο Κράτος του Κογκό και πως αντίστοιχες θηριωδίες έγιναν παντού... Οι αυτοκρατορίες χτίζονται με αίμα και διατηρούνται με λεηλασίες και ακόμα περισσότερο αίμα... Το Κογκό ήταν το χειρότερο παράδειγμα, αλλά όχι το μόνο... Και δυστυχώς, αυτός ο περίπου ένας αιώνας αποικιοκρατίας ακόμα ρίχνει τη βαριά και άσχημη σκιά του στην ήπειρο. Με τα σύνορα που έγιναν από ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα της Αφρικής, τον συστηματικό ρατσισμό και την εξόντωση τον ντόπιων, η Αφρική δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις ακόμα υποφέρει τις συνέπειες της αποικιοκρατίας, η οποία σήμερα συχνά παίρνει τη μορφή της οικονομικής αποικιοκρατίας. Οι Λεοπόλδοι δεν έχουν φύγει, απλά έχουν αλλάξει προσωπείο.