Ο συγκεκριμένος άνθρωπος πάρκαρε τα δύο οικογενειακά αυτοκίνητα έξω από την πολυκατοικία και, δυστυχώς, το ένα εκλάπη πριν από 2.5 χρόνια.
'Εκτοτε παρκάρει στο υπόγειο γκαράζ της πολυκατοικίας
ΚΑΙ τα δύο (το κλεμμένο αντικατεστάθη), ενώ δικαιούται ΜΙΑ θέση/διαμέρισμα.Τέλος πάντων, κάνουμε τα στραβά μάτια οι υπόλοιποι, εξάλλου κάποιοι δεν παρκάρουν στο γκαράζ επειδή είναι αρκετά στενάχωρο, οπότε δεν υπάρχει θέμα, σωστά;
Κι όμως,
ο τύπος το δεύτερο κάρο το βάζει ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ ΜΕ, όπου κι εγώ ανεβάζω στροφές, παρ'όλ'αυτά του λέω ευγενικότατα, σεβόμενος και το άγχος που είχε λόγω κλοπής, να το βάζει λίίίγο πιο κει για να μπορώ να μπαινοβγαίνω, όπερ και εγένετο.
Η ταλαίπα όμως έχει κι άλλο κεφάλαιο. Ξεκίνησε να κλείνει την ασφάλεια της γκαραζόπορτας, για να μην του τα κλέψουν και
ΜΕΣΑ ΑΠΌ ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΚΛΕΙΣΤΟ ΓΚΑΡΑΖ. Ξανά μανά συμβούλιο πολυκατοικίας, με απόφαση να κατεβαίνει η ασφάλεια μετά τις 23:00. Πάλι δείχνουμε κατανόηση στη φοβία του γείτονα.
Κι όμως, ούτε έτσι νιώθει content ο φίλος, οπότε όταν τα αμάξια του είναι μέσα, ΜΕΡΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ κλείνει την ασφάλεια, ενώ όταν τα βγάζει έξω την αφήνει ΑΝΟΙΧΤΗ.
Και πάλι υπομονή ο δίπλωματ, άστο δεγαμιέται, πέρασε και κάποια προβλήματα υγείας ο άνθρωπος, δώσε τόπο στην οργή.
Ε, σήμερα κατεβαίνω να πάω για μία σύντομη δουλειά, κατεβαίνω στο γκαράζ, ασφάλεια ανοικτή, το αυτοκίνητο του γείτονα λείπει (υποσημείωση: το δεύτερο έφυγε από την πολυκατοικία, αφού ανήκει στο τέκνο το οποίο έφυγε από την οικογενειακή φτερούγα
), βγαίνω, κάνω τη δουλειά μου, γυρνάω.
Και βγάζω το χειριστήριο να ανοίξω τη γκαραζόπορτα. Νιέντε. Ξανά. Τίποτα, μηδέν εις το πηλίκον. Σκέφτομαι, "μπα, θα χάλασε η |λογοκρισία|". Βγαίνω έξω, μπαίνω από την είσοδο της πολυκατοικίας και κατεβαίνω στο γκαράζ, κοιτάω τον πίνακα και αρχίζω τη χριστοπαναγία και τα καντήλια. Η ασφάλεια ήταν ΚΛΕΙΣΤΗ.
Βάζω το ρδελάκι μου μέσα και ΓΡΑΜΜΗ στον κύριο (εδώ έγκειται το λάθος μου, αφενός γιατί χαλάστηκα και αφετέρου γιατί πήγα νευριασμένος
), ο οποίος
ΜΕ ΕΒΓΑΛΕ ΤΡΕΛΟ ΚΑΙ ΟΤΙ Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΗΤΑΝ ΑΝΟΙΚΤΗ. ΓΤΠΚΧΚΤΠ.
Συμπέρασμα: δεν ανεβάζουμε πίεση για τον ασυνάρτητο συνάνθρωπό μας. Δεν χαλάμε τη ζαχαρένια μας για τίποτα και κανέναν, ειδικά σε περιόδους που έχουμε
πραγματικές δυσκολίες.