- 30 Νοέμ 2017, 12:20
#459691
Λίγα λόγια για την ταινία "Καζαντζάκης" Μπήκα στον πειρασμό και πήγα στην πρεμιέρα της προβολής το Σάββατο. Δεδομένου οτι είχα ήδη δει το εξαιρετικό "Τελευταίο Σημείωμα", επιβεβαιώθηκε η άποψή μου οτι πολύ δύσκολα βγαίνουν 2 καλές ελληνικές ταινίες την ίδια χρονιά. Δεν περίμενα όμως να δω μια τόσο κακή ταινία.
(ακολουθούν spoiler)
Καταρχήν τα καλά της ταινίας.
Οδυσσέας Παπασπηλιώπουλος.
Και τώρα τα αρνητικά της ταινίας.
Σοβαρά τώρα, ο πρωταγωνιστής είναι ο μόνος που διασώζεται από την τρικυμία που λέγεται ταινία. Ας τα πάρω απ την αρχή
Η προσέγγιση (αρχή πλάνων με τον ετοιμοθάνατο Καζαντζάκη και μια γυναίκα δίπλα του και μετά η αφήγηση) με παρέπεμψε νοερά στον ¨"Αγγλο Ασθενή", μόνο που δεν υπάρχει καμία σύγκριση σε κανέναν τομέα.
Η ιστορία αρχίζει το 1897, με την Κρητική επανάσταση. Η παρουσίαση είναι τουλάχιστον επιδερμική (αυτό μάλλον θα το γράψω 5-6 φορές ακόμα πιο κάτω). Καμία ατμόσφαιρα, σαν να βλέπεις ντοκιμαντέρ κακής ποιότητας. Ένα πλάνο σε κάποια προβλήτα-λόγω των πέτρινων κατασκευών και άλλα 2 πλάνα στα βουνά της Κρήτης. Κι ένα σπίτι. Τίποτα άλλο. Ατμόσφαιρα μηδέν.
Έπειτα μπαίνει στο έργο ο Οδυσσέας, ο οποίος υποδύεται τον Καζαντζάκη από την εφηβική του ηλικία στο σχολείο(...). Κι εδώ καμία ατμόσφαιρα, καμία αφηγηματική διάθεση, ένα τρεχαντήρι μεταξύ των ηλικιών του ήρωα. Ο Ήρωας γίνεται ενήλικας, σπουδάζει, ταξιδεύει, όλα με μια αίσθηση "Ταχύτητας". Επιδερμικά και χωρίς καμία εμβάθυνση στον ήρωα.
Το κάστινγκ που λέμε και στο χωρίο μου.
Ο Οδυσσέας είναι ένας καλός ηθοποιός και το δείχνει. Παίζει καλά, αλλά δεν φτάνει. Η Μαρίνα Καλογήρου έχει μόνιμα ένα κόμπιασμα, η ερμηνεία του Σικελιανού είναι όμως η χειρότερη όλων. Έπαρση και πουστρίλα αναμετρούνται για το ποιά θα επικρατήσει. Ο ηθοποιός έχει ένα ξινο-πουστριλέ ύφος, σαν να βλέπεις τον Γιώργο Μαρίνο να τραγουδά στο Μουλέν Ρουζ. Βασικά είναι σαν να βλέπω τον Μουτσινά με καπέλο... Κι ο τρόπος που παρουσιάζεται γενικά ο ποιητής είναι αποκαρδιωτικός. Στη συνέχεια βλέπουμε βέβαια κι άλλα διαμαντάκια. Η Ζέτα Δούκα κάνει τη Μελίνα και πρέπει ντε και καλά α) να χει ένα μαλλί λάχανο 2) να χασκογελάει λες και παίζει το Ποτέ την Κυριακή και 3) να χει σε ΚΑΘΕ πλάνο ένα τσιγάρο στο χέρι. Κανά κλισέ ρε παιδιά....Υπάρχει φυσικά κι ο Ζορμπάς. Ο Θοδωρής Αθερίδης Ζορμπάς...Ο Ζορμάς, ο στα όρια του απολίτιστου γλεντζές ενσαρκώνεται από μια τόσο φλώρικη φυσιογνωμία...Κρίμα, πραγματικά.
Από κει και πέρα η ταινία σε όλη τη διάρκειά της είναι σαν αποσπάσματα εποχών που δεν συνδέονται μεταξύ τους. Σαν τηλεταινία, με τα καλύτερα κομμάτια επεισοδίων μιας σειράς. Η αναζήτηση του θείου και η πνευματικότητα του Καζαντζάκη πάνε περίπατο, αφού παρουσιάζονται με έναν τρόπο "βιντεοκλιπ". Ειδικά οι αναζητήσεις του στην έρημο είναι απαράδεκτες, όπως απαράδεκτη είναι και η μετάβαση από το Χριστό στο Βούδα και στον Λένιν. Απλά δεν πείθει.
Τα καλά συνεχίζονται.
Ο ήρωας, υπουργός πια, επισκέπτεται την κατεστραμμένη από τους Γερμανούς Κρήτη. Και αμέσως αρχίζει να παίζει η μουσική από τη σειρά "Το Νησί" ! Κι εκεί που λες "δε μπορεί να το κάνει αυτό, δεν είναι δυνατόν να προσπαθεί να σε πείσει με αυτό τον τρόπο", έρχεται μια γνώριμη φωνή και αμέσως μετά μια γνώριμη εικόνα: η ίδια γριά που κάνει την αφήγηση στο "Νησί", κάνει μια σκηνούλα, μπας και φορτιστούμε κι εμείς λιγάκι. Παρεμπιπτόντως η σειρά ήταν πολύ πιο "κινηματογραφική" απ την ίδια την ταινία. Η κατρακύλα συνεχίζεται στη επόμενη σκηνή: ο ήρωας μιλά για την ελπίδα, την νέα αρχή κι οτι ο άνθρωπος αντέχει πολλά (ή κατι τέτοιο) και δείχνει παιδάκια να γελάνε και να χαίρονται έξω από ένα φούρνο που τους δίνει π0αξιμάδια κτλ. Και στο φούρνο; Υπάρχει χειρόγραφη ταμπέλα εποχής "Το Μάννα Τσατσαρωνάκη" !!! Ναι σε μια κινηματογραφική παραγωγή θεωρητικά ακριβή και προσεγμένη, ο σκηνοθέτης αμολάει μια γκρίζα διαφήμιση και μάλιστα το ξανακάνει αργότερα με κοντινό σε πακετάκι με παξιμάδια της ίδιας φίρμας....ΕΛΕΟC
Στα υπόλοιπα;
Σε όλη την ταινία γίνεται αναφορά σε ένα ταξίδι στην Κίνα. Κάθε αναφορά συνοδεύεται από την εμφάνιση της γειτόνισσας με τα κόκκινα, η οποία σαν καλή μάγισσα προσπαθεί να τους αποτρέψει απ το να κάνουν το ταξίδι. Κανείς δεν μαθαίνει ποιά είναι και γιατί - σαν μια σύνδεση με το υπερπέραν... Γενικά ο σκηνοθέτης παίζει αρκετά με το υπερφυσικό - κάτι τα όνειρα, κάτι ο Ελ Γκρέκο, υπάρχει μια σύγχιση...
Επίσης ο σκηνοθέτης επιλέγει σε αρκετά σημεία να ρίξει άφθονες σκηνές με πραγματικά (ασπρόμαυρα φυσικά) πλάνα εποχής. Πιθανόν θεωρεί οτι μας βάζει στο κλίμα, αλλά μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, αφού αμέσως μετά οι HD σκηνές, τα καλοσιδερωμένα ρούχα, τα περιποιημένα μαλλιά και τα καθαρά σπίτια σε πετάνε εντελώς εκτός κλίματος.
Τι άλλο μας αφήνει εκτός κλίματος; Α ναι! Το γεγονός οτι ο Οδυσσέας παίζει τον Καζαντζάκη από την εφηβική του ηλικία που έτρωγε ξύλο απ τον πατέρα του, μέχρι τα γεράματά του. Φτάνει ο Οδυσσέας να παίζει μέχρι το 1956 περίπου, αν κρίνουμε απ τις συναντήσεις που είχε και την πρότασή του για Νόμπελ. Και έπειτα πεθαίνει το 1957. Μόνο που τον άρρωστο ετοιμοθάνατο παίζει ο Στέφανος Ληναίος! Ένας ηθοποιός από τα 15 του περίπου μέχρι τα 72. Και στα 73 αλλάζει τόσο που παίζει κάποιος άλλος; Κι αφού πεθαίνει...ανεβαίνει στους ουρανούς να συναντήσει τον Ελ Γκρέκο...και είναι πάλι ο Οδυσσέας Παπασπηλιώπουλος...
Σαν τελικό συμπέρασμα, βλέπουμε μια επιδερμική προσέγγιση ενός τεράστιου Έλληνα. Με τρικ (ασπρόμαυρα πλάνα πχ) επιχειρείται μια συναισθηματική φόρτιση και σύνδεση με την εποχή, αλλά αποτυγχάνει παταγωδώς. Όσοι είδατε το τρέηλερ και υποψιαστήκατε οτι η ταινία θα ναι μάλλον μάπα, είχατε δίκιο. Όσοι έχετε διαβάσει κάποια βιβλία του και έχετε ταυτιστεί με τον ρεαλισμό του συγγραφέα και με την αυθεντικότητα του Ζορμπά, μην μπείτε στον κόπο να τη δείτε. Θα θυμώσετε. Αν ήταν σειρά, θα ήταν μια καλή σχετικά σειρά. Τίποτα παραπάνω. Η ταινία εκγλωβίστηκε στην πληθώρα στοιχείων για τον ήρωα και "έτρεξε" μια ζωή ολόκληρη με τρόπο που δεν της ταίριαζε. Δεν ασχολήθηκε με την πνευματικότητα του μεγάλου δημιουργού Καζαντζάκη και απλώς παρέθεσε ένα ποτ πουρί σημαντικών στιγμών της ζωής του. Τίποτα παραπάνω.
Τελευταία επεξεργασία από thymios και 30 Νοέμ 2017, 12:43, έχει επεξεργασθεί 1 φορά/ες συνολικά