- 24 Ιούλ 2017, 19:51
#420161
10 από τις χειρότερες μεταθέσεις που μπορούν να σου τύχουν στον ελληνικό στρατό
http://www.tilestwra.com/10-apo-tis-chi ... ko-strato/Να χαίρομαι ή να λυπάμαι που υπηρέτησα στο 512ΤΠ (Νο4 στο άρθρο);
Ήταν 14 Ιανουαρίου 2005 όταν πάτησα το πόδι μου εκεί και μαύρισε η ψυχή μου. Μαζί και τον γονιών μου που με πήγαν -για την ακρίβεια τους πήγα οδηγώντας 960 χιλιόμετρα από την Αθήνα- να με αφήσουν για την 1η μου μετάθεση μετά από το κέντρο της Τρίπολης που βρισκόμουν επί 2 μήνες.
Έφυγα από εκεί στις 31 Μαΐου του 2005.
Τι μου έχει μείνει;
Οι 40 μέρες που έκανα να πάρω κανονική έξοδο. Κανονική και όχι με υπηρεσιακό σημείωμα διότι είχα ένα 2ωρο να πάω να πάρω τσιγάρα από το Διδυμότειχο. Κανονική λοιπόν. Χωρίς υπηρεσία το βράδυ.
Το ότι είδα -20 βαθμούς στο θερμόμετρο που ήταν κρεμασμένο μπροστά στο Διοικητήριο.
12:00 το μεσημέρι είχε -10.
Έπεσα σε μια από τις χειρότερες κακοκαιρίες όλων των εποχών στην περιοχή.
Είδα χιόνια 2-3 μέτρων. Ποτέ δεν θα ξεχάσω που σε πρωινό περίπολο στις αποθήκες πυρομαχικών της Ταξιαρχίας μας, έπεσα σε γούβα και θάφτηκα όλος σχεδόν. Ήταν στην έναρξη της κακοκαιρίας και το χιόνι ήτο μαλακό σα μπαμπάκι.
https://www.google.gr/search?q=%CE%BF%C ... 36&bih=759Δεν θα ξεχάσω το 15ευρω που έδωσα να πάω στο μπουρδέλο της πόλης, μαζί με το παλικάρι το καρντάσι το Νικόλα που είχα γνωριστεί εκεί και είχαμε δεθεί. Ήταν τόσο κιτς και τόσο σάπια η ποτάνα που ακόμη περιμένω να μου σηκωθεί. Για να έχετε ένα μέτρο σύγκρισης, το Συριανό λουκούμι είναι πιο σκληρό.
Επέμενε ο Νίκος για να φύγουν τα χοντράδια.
Να'σαι καλά όπου και να'σαι ρε καρντάσι.
Τη συμπάθεια που μου είχε δείξει ο Διοικητής αφού μια μέρα με πήρε βόλτα με το τζιπάκι το 240GD, τον Υποδιοικητή και τον οδηγό του που ήταν ο φίλος μου ο Νίκος που σας έλεγα παραπάνω. Με πήρε βόλτα πάνω στο ποτάμι του Έβρου, σε σημεία που δεν ξέρω αν επιτρέπεται να πατήσει πολίτης.
Απέναντι σε ένα υπερυψωμένο φυλάκιο, να μας παρακολουθούν οι Τούρκοι. Σοκ και δέος τότε στα 20 μου.
Τότε ήσουν Αντισυνταγματάρχης κύριε Μιλτιάδη Πιτούλη από την Καστοριά.
Τώρα σε γκούγκλαρα και βλέπω ότι έχεις φτάσει Υποστράτηγος. Σε ευχαριστώ για την εμπειρία Στρατηγέ.
Και το χειρότερο όλων ήταν μια πλάκα που μου έκαναν, όντας νέοπας και ψαρωμένος.
Στη φάση μέσα ήταν και ο Νίκος, ώσπου να γίνουμε αχώριστοι φίλοι, παίξαμε μέχρι και μπουνιές. Και τότε δεν ήταν φίλος.
Ένα απόγευμα που ασχοληθήκαμε με τα G3A3, τα λύνουμε τα καθαρίζουμε και τα δένουμε, διότι την επομένη το πρωί είχαμε επιθέωρηση όπλων.
Να μην τα πολυλογώ, αφήνω το όπλο έτσι και πάω μέχρι την τουαλέτα. Έλα ρε, έχε το λίγο το νου σου, είπα σε ένα συμφάνταρο.
Μου είχε λύσει ένα τσακάλι το όπλο, μου είχε αφαιρέσει το κλείστρο και μου το είχε ξαναδέσει.
Κάναμε και διαγωνισμό λυσίματος-δεσίματος με χρόνο, ξέρετε.
Ώσπου επιστρέφω, πιάνω το όπλο μου και το βρίσκω αρκετά πιο ελαφρύ.
Πάω να οπλίσω και δεν οπλίζει......
Λύνω και βλέπω ότι λείπει το κλείστρο.
ΧΕΖΟΜΑΙ. Έχω αλλάξει 50 χρώματα, θέλω να ανοίξει η Γη να με καταπιεί. Άρχισα να σκέφτομαι πόσες φυλακές θα φάω στο Στρατοδικείο....
Τελικά τα καθίκια μου το έδωσαν 5 λεπτά πριν την επιθεώρηση την επομένη το πρωί.
Με σκοπό να μου γίνει μάθημα ότι το όπλο μου το έχω χρεωμένο και δεν το αφήνω ποτέ.
Το σκέφτομαι τώρα και γελάω...
Να θυμηθώ επίσης ότι εκεί έμαθα να φτιάχνω γαμώ τους ελληνικούς καφέδες. Ανέλαβα εν ανάγκη το ΚΨΑ και ένας Πρεβεζιάνος καραβανάς Υπολοχαγός, μου μπούκαρε μέσα και μου έπαιρνε το μπρίκι να τον φτιάξει μοναχός του. Μέχρι που με έμαθε.
Μερικές εικόνες που μου ήρθαν στο μυαλό, καθώς έπεσα πάνω στο άρθρο τυχαία και όταν το άνοιξα είδα το 512ΤΠ στο Διδυμότειχο.
Το τραγούδι Διδυμότειχο μπλουζ από το 512 είχε εμπνευστεί και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας εκεί υπηρέτησε.
Στη μονάδα πριν χρόνια είχε αυτοκτονήσει ένα φανταράκι. Δεν την πάλεψε.
Τα θυμάμαι τώρα και αναπολώ, αλλά τότε είχε μαυρίσει η καρδούλα μου...
.
