Γνωμες θελω, να διαβασω καποια ψυχραιμη αποψη απο ανθρωπους εκτος κυκλου μου, που δε θα νιωθουν οτι πρεπει να μου πουν τα πραγματα οπως τα θελω.
Αφορα μια στεναχωρη κατασταση.
Ο πατερας της κοπελας διαγνωσθει με καρκινο αυτη την εβδομαδα. Η πρωτη γνωμη που πηραμε λεει μη εγχειρήσιμο aka μεταστασεις κλπ.
Η επομενη σκεψη δε θελω να φανει σαν εγωιστικη η εκτος τοπου, ξερω περιπου τι μας περιμενει οσον αφορα την αρρωστια, το εχουμε ξαναπερασει στην οικογενεια, η στηριξη και ολα ειναι δεδομενα.
Αλλά..!
Με τη κοπελα για γαμο θα πηγαιναμε το εχουμε σχεδον δεδομενο.
Παροτι στα 30+ μας, το καθυστερουμε γιατι θελουμε και οι δυο να ειμαστε ικανοι να συντηρηθουμε μονοι μας (και στην ιδια χωρα) πριν κανουμε το βημα. Βοηθειες απο γονεις δεν θα παρουμε. Αυτη τη στιγμη η καριερα λεει 3+ χρονια καθυστερησης ακομα το λιγοτερο για λογους δικους της (υποειδικευση) και δικους μου (μη εργασια/ phd).
Με τις εξελιξεις αυτες, μου περναει πλεον απτο μυαλο οτι δε γινεται να μη συνοδευτει στην εκκλησια απτο πατερα της. Δεν θα εχει οσο χρονο θα θελαμε. Επισης δεν θελω να γινω φορτικος, ουτε να φανει ακομψο ως προταση (δυσκολο να το αποφυγω), ουτε οτι πιεζω καταστασεις, ουτε τιποτα, γιατι η προθεση μου ειναι ευγενης.
Απτην αλλη να εχει αυτη τη πικρη (?) γευση ενα τετοιο γεγονος...δε ξερω.
Λογω της καταστασης επισης θα πρεπει να ετοιμασω πραγματα μονος (σκοτιστηκα βεβαια).
Γνωμες?
Αυτα.