- 28 Ιουν 2017, 15:07
#411934
@8777
Με κάνεις να γράφω με τέτοια ζέστη
Βλέπεις εχθρούς και πατριδολάγνους που κυνηγάνε τους ηττημένους του ’49, οι οποίοι ακόμα και πάντα αμύνονται; Η αριστερά είναι πάντα σε άμυνα, δεν επιτίθεται/ επιτέθηκε ποτέ, μονίμως απολογείται για τις συκοφαντίες που τις καταλογίζουν;
Αυτή η θέση μου φαίνεται ο ορισμός της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς.
Λέω ότι ζητάω (περιμένω) από τον ηττημένο να αναγνωρίσει ότι έκανε εγκλήματα, τα ΔΙΚΑ του, στον αγώνα για επικράτηση, απόκτηση εξουσίας τη δεκαετία του 40. Να πει ότι όντως σφάχτηκαν π.χ. στον Μελιγαλά, μια και τον αναφέρεις χωρίς εισαγωγικά, και ανήλικοι και άμαχοι (κυρίως) και άσχετοι. Και όλοι αυτοί δεν ήταν συνεργάτες των Γερμανών και εκτελέστηκαν για να επικρατήσει ο ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο. Μέχρι και ο στερημένος πλατειών και αγαλμάτων Βελουχιώτης παραδέχτηκε ότι έγιναν «υπερβασίες» από τον ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο το ‘44.
Εθνική συμφιλίωση έχει επέλθει σταδιακά και έμπρακτα μετά το 1974, από τους νικητές που είχαν την εξουσία. Νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ, αναγνωρίστηκε η εθνική αντίσταση και αμείφθηκαν με συντάξεις όσοι ήταν ή δήλωσαν αντιστασιακοί, καταργήθηκε πλήρως ο αποκλεισμός πολιτών από οτιδήποτε για κοινωνικά φρονήματα, επέστρεψαν οι πολιτικοί πρόσφυγες (και οι κατιόντες τους), όσοι ήθελαν, με την εξαίρεση κάποιων σλαβόφωνων, αλλά εκεί δεν είναι ιδεολογικό το θέμα.
Αναγνωρίστηκαν εξορίες, εκτοπισμοί και βασανιστήρια που έγιναν μετά το ’49. Αλλάχτηκαν ονομασίες δρόμων σχετικές με τον εμφύλιο για να μην προκαλούν, π.χ. η Κονίτσης έγινε Λαμπράκη, αλήθεια πόσες Λαμπράκη υπάρχουν, μια και ασχολείσαι με οδούς και πλατείες;
Δεν υπάρχει κανένας περιορισμός στην ιδεολογία, έκφραση πολιτική τοποθέτηση (φεστιβάλ, εκδόσεις, συγκεντρώσεις, κλπ) μέχρι που περάσαμε στο άλλο άκρο (π.χ. απαγόρευση προβολής ταινίας που δεν άρεσε στο ΚΚΕ).
Αντίθετα από την αριστερά δεν είδα ούτε συζήτηση για τα εγκλήματα που έγιναν από το 43 έως το 49, και μάλιστα όποιος γράψει κάτι (ακόμα και τεκμηριωμένο) που δεν ταιριάζει στην ιδεολογική ηγεμονία χαρακτηρίζεται εύκολα από αναθεωρητής έως …φασίστας
, χαρακτηρισμός εύκολος για όποιον διαφωνεί με την αριστερά. Π.χ. όταν ο Βαλτινός έγραψε την Κάθοδο των 9 ή το σενάριο της ταινίας Ταξίδι στα Κύθηρα, όπου ιστορεί τα βάσανα των ανταρτών ήταν καλός. Όταν έγραψε την Ορθοκωστά που ιστορεί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ανταρτών και τις δολοφονίες τους, έγινε φασίστας και ταγματασφαλίτης (λέξη που ξαναγύρισε στη μόδα με τους συριζαίους αντιμνημονιακούς
).
Κοντολογίς υπήρξε και υπάρχει εθνική συμφιλίωση και ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, η οποία ηγεμονία αφενός έχει ταυτίσει το όποιο αριστερό με το καλό και το ηθικό (Το ηθικό πλεονέκτημα του Φλαμπουράρη) και αφετέρου αρνείται οποιαδήποτε κριτική ή απόδειξη ή διαφωνία με τις θέσεις της.
"Είμαι εναντίον κάθε είδους φασισμού, ειδικά του πιο πονηρού, απατηλού και επικίνδυνου, του αριστερόστροφου" (M. Θεοδωράκης)