Για θέματα γενικού ενδιαφέροντος, εκτός μηχανοκίνητων...
Άβαταρ μέλους
By markvag
#377181 Πόλεμος... Τι άσχημο πράγμα... Θάνατος, βία, καταστροφή. Και παρόλο που φαίνεται ότι βαίνει προς εξαφάνιση, δεν μπορώ να πω πως η διαδικασία αυτή είναι αρκετά γρήγορη... Παρόλ' αυτά, καμιά φορά, ακόμα και στον πόλεμο, μπορεί κανείς να πετύχει περιστατικά που θα τον κάνουν να γελάσει... Όπως όταν ένας στρατός νικάει αποφασιστικά... τον εαυτό του... :yahoo: Πως έγινε αυτό;;; Ε... κάτι με το ότι ο εν λόγω στρατός ήταν πολύγλωσσος, κάτι με τις ελλειπείς επικοινωνίες, κάτι το αλκοόλ και να το μεγαλύτερο περιστατικό φίλιου πυρός στην καταγεγραμμένη ιστορία: Η Μάχη του Karansebes, ή μήπως θα πρέπει να πω η "μάχη";;; :iconcool:

Όλα ξεκίνησαν από το ξέσπασμα του Αυστρο-Τουρκικού πολέμου το 1788. Λίγο μετά την έναρξη του πολέμου, ένας Αυστριακός στρατός 100.000 στρατιωτών πέρασε στο έδαφος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και στρατοπέδευσε στην Τρανσυλβανία, κοντά στην πόλη του Karansebes και τον ποταμό Timis. Όπως ήταν σύνηθες για την εποχή πριν κάθε έννοια logistics, ο στρατός εξαρτώνταν για τις προμήθειές του από την περιοχή όπου βρίσκονταν και συχνά έστελνε τμήματά του προς αναζήτηση τροφής και εφοδίων.

Έτσι λοιπόν, ένα απόσπασμα ιππικού αποσπάστηκε από το κυρίως σώμα, τόσο προς αναζήτηση εφοδίων, όσο και για ανίχνευση και αναζήτηση του Οθωμανικού στρατού. Πέρασαν στην άλλη όχθη του ποταμού και μετά από λίγο έπεσαν πάνω σε μία ομάδα τσιγγάνων που πουλούσαν αλκοόλ. Επειδή, ως γνωστόν οι στρατιώτες στον πόλεμο δεν πίνουν καθόλου, αγόρασαν όλο το φορτίο των τσιγγάνων και άρχισαν να το καταναλώνουν επιτόπου... Λίγο αργότερα, ένα άλλο απόσπασμα, πεζικού αυτή τη φορά, πέρασε από την περιοχή και πήρε πρέφα τι γίνεται και ήθελαν και αυτοί να πιουν κανένα ποτηράκι. Οι ιππείς όμως δεν είχαν καμία διάθεση να κεράσουν τους πεζικάριους και ξεκίνησε ένας καυγάς μεταξύ μίας ομάδας οπλισμένων στρατιωτών που ήταν μεθυσμένοι και μίας άλλης ομάδας οπλισμένων στρατιωτών που ήθελαν να μεθύσουν. Όπως μπορεί να καταλάβει εύκολα ο καθένας οι διαφορές επιλύθηκαν με ειρηνικό διάλογο... :innocent: :lol:

Οι ιππείς κατασκεύασαν πρόχειρες οχυρώσεις με τα βαρέλια αλκοόλ, οι πεζικάριοι επέμεναν, κάποιος έριξε μια μπαλωθιά και σύντομα το "καυγαδάκι" γενικεύτηκε. Κάποιος μέσα στη σύγχυση νόμιζε πως έρχονται οι Τούρκοι και άρχισε να φωνάζει "Τούρκοι, Τούρκοι", το κόλλησαν και άλλοι και πολύ σύντομα πολύς κόσμος άρχισε να το πιστεύει. Οι ιππείς φυσικά, ως έμπειροι και σκληροτράχηλοι στρατιώτες, πιστεύοντας πως ο Οθωμανικός στρατός τους επιτείθεται, έκαναν αυτό που κάθε στρατιώτης που σέβεται τον εαυτό του θα έκανε: Ανέβηκαν στ' άλογά τους και άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι προς το στρατόπεδό τους... :lol:

Κάπου εκεί το πράγμα στράβωσε ακόμα περισσότερο, γιατί οι Αυστριακοί στο στρατόπεδο όταν τους είδαν να τρέχουν με τέρμα τα γκάζια προς το στρατόπεδο πίστεψαν πως δέχονται αιφνιδιαστική επίθεση από τους Οθωμανούς... :lol: :yahoo: Και άρχισαν να πυροβολούν και να τρέχουν και αυτοί πέρα δώθε πανικόβλητοι... :yahoo: Εδώ θα πρέπει να κάνουμε μία παρένθεση για ν' αναφέρουμε πως ο Αυστριακός στρατός δεν ήταν ομοιογενής. Αλλά αποτελούνταν από στρατιώτες των διαφόρων εθνών (Αυστριακοί, Ούγγροι, Τσέχοι, Ιταλοί, Κροάτες, κτλ) που ήταν υπό την εξουσία των Αψβούργων. Επιπλέον, συχνότατα οι μη Αυστριακοί δεν μιλούσαν Γερμανικά και γενικά οι στρατιώτες του ενός έθνους δεν ήταν καθόλου απαραίτητο να μιλάνε κάποια από τις άλλες γλώσσες στον στρατό (ένα πρόβλημα που θα υπήρχε στην αυτοκρατορία των Αψβούργων μέχρι τη διάλυσή της το 1918). Τέλος παρένθεσης. Έτσι λοιπόν, ένας τεράστιος στρατός, με σοβαρά προβλήματα συνεννόησης ακόμα και στις καλύτερες των περιστάσεων, βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση. Στρατιώτες τρέχουν πανικόβλητοι πέρα δόθε, ο καθένας πυροβολεί ότι κινείται και εν γένει χαμός. Κάποιοι αξιωματικοί προσπάθησαν να βάλουν μία τάξη στο χάος φωνάζοντας Αλτ, το οποίο στα Γερμανικά είναι "Halt". Αλλά οι αλλόγλωσοι στρατιώτες νόμιζαν ότι άκουσαν "Αλλάχ" και ήταν πια σίγουροι πως δέχονται επίθεση από τους Τούρκους... :lol:

Έτσι λοιπόν, ο στρατός υποχώρησε. 2 μέρες μετά εφτασαν και οι Τούρκοι στο πεδίο της μάχης, για να βρουν έκπληκτοι 10.000 νεκρούς και τραυματίες Αυστριακούς και να ανακαταλάβουν εύκολα την περιοχή. :iconcool:




Βέβαια... υπάρχουν μερικά προβληματάκια με την ιστορία αυτή... Βασικά το ότι κατά πάσα πιθανότητα ποτέ δεν συνέβη. :lol: Η μόνη πηγή που υπάρχει για τη "μάχη" αυτή είναι από ένα βιβλίο που γράφηκε περίπου 40 χρόνια μετά και άλλες πηγές παραπέμπουν σε αυτό το βιβλίο. Θα πίστευε κανείς ότι μία τόσο μεγάλη γελοιότητα θα είχε γίνει λίγο περισσότερο γνωστή... όλο και κάποιος θα το έβρισκε αρκετά ενδιαφέρον για να το γράψει... Ωστόσο αυτό δεν συνέβη και μάλλον η ιστορία αυτή δεν συνέβη ποτέ... Still... :innocent: :lol:
Άβαταρ μέλους
By mousatos
#377977 Η τραγική κατάληξη της εξερευνητικής αποστολής των Γάλλων around the world στα τέλη του 18ου αιώνα που ζήλεψαν της επιτυχίες των Άγγλων και του james cook. Στην αποστολή είχε επιλεγεί αρχικά και ο 16χρονος τότε Ναπολέων , φοιτητής της στρατιωτικής ακαδημίας του Παρισιού αλλά απορρίφθηκε στο τελικό στάδιο.
https://en.wikipedia.org/wiki/Jean-Fran ... C3%A9rouse
Η ιστορία του καπετάνιου τα λέει όλα.
Άβαταρ μέλους
By REALZEUS
#377982
markvag έγραψε:Πόλεμος... Τι άσχημο πράγμα... Θάνατος, βία, καταστροφή. Και παρόλο που φαίνεται ότι βαίνει προς εξαφάνιση, δεν μπορώ να πω πως η διαδικασία αυτή είναι αρκετά γρήγορη... Παρόλ' αυτά, καμιά φορά, ακόμα και στον πόλεμο, μπορεί κανείς να πετύχει περιστατικά που θα τον κάνουν να γελάσει... Όπως όταν ένας στρατός νικάει αποφασιστικά... τον εαυτό του... :yahoo: Πως έγινε αυτό;;; Ε... κάτι με το ότι ο εν λόγω στρατός ήταν πολύγλωσσος, κάτι με τις ελλειπείς επικοινωνίες, κάτι το αλκοόλ και να το μεγαλύτερο περιστατικό φίλιου πυρός στην καταγεγραμμένη ιστορία: Η Μάχη του Karansebes, ή μήπως θα πρέπει να πω η "μάχη";;; :iconcool:

Όλα ξεκίνησαν από το ξέσπασμα του Αυστρο-Τουρκικού πολέμου το 1788. Λίγο μετά την έναρξη του πολέμου, ένας Αυστριακός στρατός 100.000 στρατιωτών πέρασε στο έδαφος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και στρατοπέδευσε στην Τρανσυλβανία, κοντά στην πόλη του Karansebes και τον ποταμό Timis. Όπως ήταν σύνηθες για την εποχή πριν κάθε έννοια logistics, ο στρατός εξαρτώνταν για τις προμήθειές του από την περιοχή όπου βρίσκονταν και συχνά έστελνε τμήματά του προς αναζήτηση τροφής και εφοδίων.

Έτσι λοιπόν, ένα απόσπασμα ιππικού αποσπάστηκε από το κυρίως σώμα, τόσο προς αναζήτηση εφοδίων, όσο και για ανίχνευση και αναζήτηση του Οθωμανικού στρατού. Πέρασαν στην άλλη όχθη του ποταμού και μετά από λίγο έπεσαν πάνω σε μία ομάδα τσιγγάνων που πουλούσαν αλκοόλ. Επειδή, ως γνωστόν οι στρατιώτες στον πόλεμο δεν πίνουν καθόλου, αγόρασαν όλο το φορτίο των τσιγγάνων και άρχισαν να το καταναλώνουν επιτόπου... Λίγο αργότερα, ένα άλλο απόσπασμα, πεζικού αυτή τη φορά, πέρασε από την περιοχή και πήρε πρέφα τι γίνεται και ήθελαν και αυτοί να πιουν κανένα ποτηράκι. Οι ιππείς όμως δεν είχαν καμία διάθεση να κεράσουν τους πεζικάριους και ξεκίνησε ένας καυγάς μεταξύ μίας ομάδας οπλισμένων στρατιωτών που ήταν μεθυσμένοι και μίας άλλης ομάδας οπλισμένων στρατιωτών που ήθελαν να μεθύσουν. Όπως μπορεί να καταλάβει εύκολα ο καθένας οι διαφορές επιλύθηκαν με ειρηνικό διάλογο... :innocent: :lol:

Οι ιππείς κατασκεύασαν πρόχειρες οχυρώσεις με τα βαρέλια αλκοόλ, οι πεζικάριοι επέμεναν, κάποιος έριξε μια μπαλωθιά και σύντομα το "καυγαδάκι" γενικεύτηκε. Κάποιος μέσα στη σύγχυση νόμιζε πως έρχονται οι Τούρκοι και άρχισε να φωνάζει "Τούρκοι, Τούρκοι", το κόλλησαν και άλλοι και πολύ σύντομα πολύς κόσμος άρχισε να το πιστεύει. Οι ιππείς φυσικά, ως έμπειροι και σκληροτράχηλοι στρατιώτες, πιστεύοντας πως ο Οθωμανικός στρατός τους επιτείθεται, έκαναν αυτό που κάθε στρατιώτης που σέβεται τον εαυτό του θα έκανε: Ανέβηκαν στ' άλογά τους και άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι προς το στρατόπεδό τους... :lol:

Κάπου εκεί το πράγμα στράβωσε ακόμα περισσότερο, γιατί οι Αυστριακοί στο στρατόπεδο όταν τους είδαν να τρέχουν με τέρμα τα γκάζια προς το στρατόπεδο πίστεψαν πως δέχονται αιφνιδιαστική επίθεση από τους Οθωμανούς... :lol: :yahoo: Και άρχισαν να πυροβολούν και να τρέχουν και αυτοί πέρα δώθε πανικόβλητοι... :yahoo: Εδώ θα πρέπει να κάνουμε μία παρένθεση για ν' αναφέρουμε πως ο Αυστριακός στρατός δεν ήταν ομοιογενής. Αλλά αποτελούνταν από στρατιώτες των διαφόρων εθνών (Αυστριακοί, Ούγγροι, Τσέχοι, Ιταλοί, Κροάτες, κτλ) που ήταν υπό την εξουσία των Αψβούργων. Επιπλέον, συχνότατα οι μη Αυστριακοί δεν μιλούσαν Γερμανικά και γενικά οι στρατιώτες του ενός έθνους δεν ήταν καθόλου απαραίτητο να μιλάνε κάποια από τις άλλες γλώσσες στον στρατό (ένα πρόβλημα που θα υπήρχε στην αυτοκρατορία των Αψβούργων μέχρι τη διάλυσή της το 1918). Τέλος παρένθεσης. Έτσι λοιπόν, ένας τεράστιος στρατός, με σοβαρά προβλήματα συνεννόησης ακόμα και στις καλύτερες των περιστάσεων, βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση. Στρατιώτες τρέχουν πανικόβλητοι πέρα δόθε, ο καθένας πυροβολεί ότι κινείται και εν γένει χαμός. Κάποιοι αξιωματικοί προσπάθησαν να βάλουν μία τάξη στο χάος φωνάζοντας Αλτ, το οποίο στα Γερμανικά είναι "Halt". Αλλά οι αλλόγλωσοι στρατιώτες νόμιζαν ότι άκουσαν "Αλλάχ" και ήταν πια σίγουροι πως δέχονται επίθεση από τους Τούρκους... :lol:

Έτσι λοιπόν, ο στρατός υποχώρησε. 2 μέρες μετά εφτασαν και οι Τούρκοι στο πεδίο της μάχης, για να βρουν έκπληκτοι 10.000 νεκρούς και τραυματίες Αυστριακούς και να ανακαταλάβουν εύκολα την περιοχή. :iconcool:




Βέβαια... υπάρχουν μερικά προβληματάκια με την ιστορία αυτή... Βασικά το ότι κατά πάσα πιθανότητα ποτέ δεν συνέβη. :lol: Η μόνη πηγή που υπάρχει για τη "μάχη" αυτή είναι από ένα βιβλίο που γράφηκε περίπου 40 χρόνια μετά και άλλες πηγές παραπέμπουν σε αυτό το βιβλίο. Θα πίστευε κανείς ότι μία τόσο μεγάλη γελοιότητα θα είχε γίνει λίγο περισσότερο γνωστή... όλο και κάποιος θα το έβρισκε αρκετά ενδιαφέρον για να το γράψει... Ωστόσο αυτό δεν συνέβη και μάλλον η ιστορία αυτή δεν συνέβη ποτέ... Still... :innocent: :lol:


Η ιστορία αυτή ακούγεται μεν τρελή και μάλλον αποτελεί προϊόν προπαγάνδας, αλλά μπορεί και να συνέβη για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι ότι ναι μεν θα έπρεπε οι Στρατιώτες να αναγνωρίσουν αλλήλους από τις στολές και κυρίως από "τας Σημαίας", αλλά ήταν βράδυ κατά την αφήγηση και τα μισά παλικάρια ήταν και τύφλα στο μεθύσι, ως οφείλει να είναι όποιος κακόμοιρος πολεμάει στην άλλη άκρη του κόσμου για έναν μισθουλάκο... Δεύτερον και ίσως και κυριότερο, δεν είναι ασύνηθες να υπάρχουν αντιδικίες μέσα στο ίδιο στράτευμα. Εδώ εμείς αν και άπαντες Έλληνες έχουμε αντιδικίες ανάμεσα στους Μαύρους και τους Βρωμοποδαράδες, τις Μοδίστρες και τους Καραβίσιους. :lol: Φαντάσου τώρα τον Αυστριακό ιππέα με τον Μαγυάρο πεζικάριο.

Βασικά αυτό που περιγράφει η ιστορία είναι το σπάσιμο της αλυσίδας της Ιεραρχίας. Συνηθισμένο για μη ομοιογενή στρατεύματα με χαλαρή πειθαρχία... Και ίσως αυτός είναι ο σκοπός ύπαρξης αυτής της ιστορίας γενικά. Ένα μάθημα...
Άβαταρ μέλους
By markvag
#379619 Μέρες που είναι είπα να γράψω κάτι για μία φυσιογνωμία που θα έπρεπε να είναι επίκαιρη, μιας και σχετίζεται με την επανάσταση του 1821... Για έναν Άγγλο αριστοκράτη που γεννήθηκε σε σχετική αφάνεια, χωρίς κανέναν τίτλο, αλλά έφτασε να γίνει ένας εξαιρετικά επιδραστικός ποιητής, ένας ήρωας για την μακρινή Ελλάδα (που όταν πέθανε δεν υπήρχε ακόμα), αλλά τόσο αντιδημοφιλής στην πατρίδα του που η εκκλησία αρνήθηκε να τον θάψει εκεί που έπρεπε να θαφτεί ένα μέλος της αριστοκρατίας. Έναν άνθρωπο που έζησε μία τόσο σύντομη και τόσο γεμάτη (και έκλυτη) ζωή που ακόμα και σήμερα τον θυμόμαστε για τις πάμπολλές "αμαρτίες" του... Μιλάω φυσικά για τον Λόρδο Βύρωνα, που γεννήθηκε ένα τίποτα και πέθανε επαναστάτης κατά του σουλτάνου και ήρωας.

Ο George Gordon Byron, 6th Baron Byron γεννήθηκε το 1788 στο Λονδίνο (ή στο Dover) με παραμορφωμένο δεξί πόδι ως ο γιος μίας "συναισθηματικά ασταθούς" Σκωτσέζας κληρονόμου και ενός καπετάνιου του Βασιλικού ναυτικού με το ονομα John "Mad-Jack" Byron ( :metalo: ), ο οποίος είχε ήδη μία κόρη από τον πρώτο του γάμο και χαρακτηρίζοντταν ως προικοθήρας... Η μητέρα του είχε κληρονομίσει ένα σημαντικό χρηματικό ποσό (σήμερα θα μιλούσαμε για εκατομμύρια), το οποίο ο πατέρας του ανέλαβε να ξεκοκκαλίσει μέχρι δεκάρας. Το κατάφερε σε μόλις 2 χρόνια... Επιπλέον, η συμπεριφορά του απέναντι στη δεύτερη σύζυγό του (όπως και στην πρώτη) ήταν τόσο άσχημη που η μητέρα του George τον παράτησε και έφυγε με τον γιό της στη Σκωτία, όπου και ζούσε πολύ μετρημένα, σε ένα ταπεινό σπίτι με κάποια πενιχρά ενοίκια από ακίνητα που είχε επίσης κληρονομίσει. Στα 1798, στα 10 του, όμως ο μικρός George είδε τη ζωή του ν' αλλάζει όταν πέθανε ένας μακρινός θείος της μητέρας του, ο William Byron, 5th Baron Byron και κληρονόμησε τον τίτλο και την περιουσία του.

Εδώ θα ήθελα να κάνω μία μικρή παρένθεση για να πω μερικά πράγματα για τον θείο... Ένας άνθρωπος που έμεινε στην ιστορία ως ο Devil Baron ή Wicked Baron, σίγουρα έχει μερικά ενδιαφέροντα πράγματα στο παρελθόν του... :lol: ο 5ος βαρόνος Byron λοιπόν κληρονόμισε τον τίτλο και την περιουσία του σε ηλικία 14 ετών, όταν στα 1736 πέθανε ο πατέρας του. Αρχικά όλα ήταν συνηθισμένα και ο βαρόνος ασχολούνταν με την συνηθισμένη ζωή των Άγγλων αριστοκρατών της εποχής (λίγο φιλανθρωπία, λίγο πολιτική, λίγο Μασωνία, κτλ), ενώ παντρεύτηκε και έκανε και έναν γιο. Στα 1765 όμως, αφού είχαν καταναλώσει μερικά ποτηράκια παραπάνω, μάλωσε με έναν ξάδερφό του για το ποιος έχει περισσότερα θηράματα στα κτήματά του. Ο καυγάς κατέληξε σε μονομαχία. Με σπαθιά. Σε ένα σκοτεινό υπόγειο. Και το σπαθί του βαρόνου στην κοιλιά του ξαδέρφου, ο οποίος πέθανε την επόμενη. Ο βαρόνος καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία και έπρεπε... να πληρώσει ένα μικρό πρόστιμο... :help: Δικαιοσύνη για τους πλούσιους... Κατόπιν, πήρε το σπαθί που σκότωσε τον ξάδερφό του και το έβαλε σε περίοπτη θέση... στην κρεβατοκάμαρά του... Σκότωσε τον ιπποκόμο του (αλλά αυτό μάλλον δεν ήταν τόσο σοβαρό τότε για να καταδικαστεί σε κάτι... :lipsealed: ) έχτισε ένα μικρό κάστρο στα χωράφια του, δύο μικρά φρούρια και με ένα μικρό κανόνι έστηνε ναυμαχίες... Δεν έφευγε σχεδόν ποτέ από τα χωράφια του (και όταν έφευγε ταξίδευε με ψευδώνυμο). Η γυναίκα του δεν τον άντεχε και τον παράτησε... Τέλος, δεν ενέκρινε τον γάμο του γιου του και αποφάσισε να σπαταλήσει όλη την περιουσία του και να καταστρέψει τα κτήματά του, έτσι ώστε ο γιος του να κληρονομήσει μόνο ερείπια και χρέη. Αλλά ο γιος του του την έφερε και πέθανε πριν από τον βαρόνο και μάλιστα το ίδιο συνέβη και με τον εγγονό του... και έτσι ο μοναδικός του κληρονόμος ήταν ο μικρός George, που πήρε τα ερείπια και τα χρέη... τέλος της παρένθεσης.

Πλέον ευγενής, ο μικρός George ανακάλυψε την αγάπη του για τα βιβλία (ιδίως τη Βίβλο), τον αθλητισμό (παρόλο το πόδι του) και το γράψιμο, που ήταν πάντα γι' αυτόν κάτι σαν βαλβίδα ανακούφισης για τα έντονα συναισθήματα που βίωνε... Η μητέρα του συνεχώς αναμιγνύονταν με τις σπουδές του και συνεισέφερε στη γενικά απείθαρχη συμπεριφορά του. Ήταν ένας εξαιρετικός μαθητής, ένας πολύ πρόθυμος (αν και μέτριος) αθλητής, αλλά είχε πάντα μία προβληματική συμπεριφορά. Στα 15 του για πρώτη φορά ερωτεύτηκε (ένα κορίτσι) και για πρώτη φορά αισθάνθηκε τα τόσο έντονα συναισθήματα που θα χαρακτήριζαν όλη του τη ζωή. Κάπου εκεί ερωτεύτηκε και αγόρι για πρώτη φορά... :iconcool: Και επίσης άρχισε να έχει θερμότερη σχέση με την ετεροθαλή αδερφή του Αυγούστα, την οποία δεν είχε γνωρίσει ακόμα, έχοντάς την ως ένα υποκατάστατο της πάντα ασταθούς μητέρας του, η σχέση του με την οποία γίνονταν όλο και πιο απόμακρη.

Στα 17 του δημοσίευσε με δικά του έξοδα το πρώτο του βιβλίο, το οποίο έγινε δεκτό με χλευασμό. Η αντίδραση αυτή τον έσπρωξε προς τη σάτιρα, προς όλους όσους χλεύασαν το έργο του και το κατεστημένο γενικότερα. Κάπου εκεί γράφτηκε στο Trinity College, όπου και γνώρισε δύο φίλους του, με τους οποίους έμεινε φίλος για μια ζωή, ενώ και άρχισε να μαζεύει χρέη με εξωφρενικό ρυθμό. Στα 21 του πήρε την έδρα του στη βουλή των Λόρδων και αναχώρισε για το συνηθισμένο ταξίδι των ευγενών της εποχής (The Grand Tour), με τον φίλο του. Επισκέφτηκε την Πορτογαλία, Ισπανία, Μάλτα, φτάνοντας τελικά στην Πρέβεζα. Από εκεί πήγε στα Ιωάννινα και μετά στο Τεπελάνι, όπου και γνώρισε τον Αλή Πασά. Συνέχισε στην Αθήνα, όπου γνώρισε τη "Νύμφη των Αθηνών", την οποία και προσπάθησε να παντρευτεί προσφέροντας 500 λίρες (τεράστιο ποσό για την εποχή), αλλά χωρίς επιτυχία...Συνέχισε στη Σμύρνη, επισκέφτηκε την Τροία και την Κωνσταντινούπολη. Το ταξίδι του σε περιοχές με Ελληνική παράδοση και πληθυσμό του έκανε μεγάλη εντύπωση και του άφησε έναν θαυμασμό για την Ελλάδα.

Φυσικά, σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του δεν σταμάτησε να γράφει και να κάνει σεξ με ότι κινούταν... :lol: Κάτι που συνέχισε και στα 1811 όταν επέστρεψε στο Λονδίνο. Κάπου εκεί συνάντησε και την ετεροθαλή αδερφή του και αμέσως άναψαν οι φήμες ότι οι δυο τους είχαν ερωτική σχέση και ότι η κόρη της ήταν δική του. Για να κατευνάσει τις φήμες παντρεύτηκε τη βαθύτατα θρησκευόμενη Annabella Millbanke, με την οποία έκανε μία κόρη, τον πρώτο άνθρωπο που έγραψε πρόγραμμα για υπολογιστή, την Ada Lovelace, την οποία όμως δεν γνώρισε ποτέ (αν και ήταν πάντα αντικείμενο θαυμασμού γι' αυτήν). Προφανώς, μία θρησκευόμενη και συντηριτική γυναίκα δεν ήταν και το καλύτερο ταίρι για τον... άτακτο και αγνωστικιστή Lord Byron και σύντομα τον χώρισε, θεωρόντας τον τρελό (και όχι τελείως άδικα... :lol: ). Βέβαια, μεταξύ όλων αυτών, των άπειρων σχέσεων, των γλεντιών και των ποιημάτων, τα χρέη του μεγάλωναν με ανησυχητικό ρυθμό... Τόσο που στα 1816 αναγκάστηκε να φύγει από την Αγγλία για να ξεφύγει από τους πιστωτές του...

Έφτασε στη Γενεύη, όπου και πέρασε ένα καλοκαίρι με τον ποιητή Percy Shelley και τη γυναίκα του Mary (και αποκτώντας παιδί με την αδερφή της... :metalo: :lol: ). Η Mary Shelley είναι η συγγραφέας του Φράνκενστάιν, ένα βιβλίο που έγραψε εκείνο το καλοκαίρι που άραζαν με τον Byron στις όχθες της λίμνης στη Γενεύη... Αργότερα βρέθηκε στη Βενετία, όπου μεταξύ άλλων (σεξ, ποιημάτων, χρεών και σκανδάλων κυρίως... :lol: ) βοήθησε στη συγγραφή του πρώτου Αγγλο-Αρμενικού λεξικού, αφού έμαθε Αρμένικα ( :dizzy: ). Ταξίδεψε αρκετά στην Ιταλία, παντρεύτηκε μία νεαρή αριστοκράτισα από τη Ραβέννα, είχε σχέση με μία άλλη (παντρεμένη) νεαρή αριστοκράτισα, ταυτόχρονα με πολλούς αρσενικούς και πολλές θυληκές... Φυσικά, δεν σταμάτησε να γράφει. Στα 1823 ήταν στη Γένοβα, απ' όπου και σάλπαρε για την επαναστατημένη Ελλάδα.

Φτάνοντας στην αγγλοκρατούμενη Κεφαλλονιά ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τις διάφορες ομάδες που προσπαθούσαν ν' αποκτήσουν εξουσία στην επαναστατημένη χώρα. Δώρησε 4.000 λίρες (τεράστιο ποσό για την εποχή) για τον επανεξοπλισμό του Ελληνικού στόλου και λίγο αργότερα, αποφεύγοντας προσεκτικά τον Οθωμανικό στόλο, κατάφερε να φτάσει στο Μεσολόγγι, όπου και γνώρισε τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Έδωσε 6.000 λίρες για την εξόφληση μισθών των διαφόρων επαναστατημένων ομάδων Ελλήνων, που είχαν αρχίσει να σκέφτονται σοβαρά να επιστρέψουν στις κλοπές ή / και υπό την εξουσία των Οθωμανών. Προσπάθησε να εξαγοράσει τη φρουρά κάποιων φρουρίων που ήταν ακόμα στα χέρια των Τούρκων, αλλά αυτό απέτυχε.

Για να βρει λεφτά για την επανάσταση πούλησε τα κτήματά του στη Σκωτία και μάζεψε ένα τεράστιο ποσό, το οποίο και σκόπευε να ξοδέψει όλο για την Ελληνική επανάσταση. Κατάφερε να εξοπλίσει μία ομάδα 200 στρατιωτών και 30 αξιωματικών, αλλά κάπου εκεί άρχισε να χαλάει η σούπα. Ένας πλούσιος ξένος ήταν πολύ ελκυστικός για τους διάφορους προεστούς, οπλαρχηγούς και λοιπές δυνάμεις, που ως πρώτο στόχο είχαν τον προσωπικό πλουτισμό και την επανάσταση ως κάτι πολύ χαμηλά στις προτεραιότητές τους... Κάτι τέτοια τον έκαναν να αηδιάσει με τους Έλληνες και να γράψει ότι θα ξοδέψει όλα του τα χρήματα για την Επανάσταση, αλλά ούτε δεκάρα για τους Έλληνες. Ελπίζω να μην χρειάζεται εδώ να ξαναπώ για τις άπειρες σχέσεις του με άντρες και γυναίκες :lol:

Όμως τον Φεβρουάριο του 1824, ενώ ετοιμάζονταν να ηγηθεί μίας επίθεσης κατά των Τούρκων, αρρώστησε βαριά. Η συνηθισμένη θεραπεία της εποχής (αφαίμαξη) δεν βοήθησε (αναρωτιέμαι γιατί...), ωστόσο άρχισε να βελτιώνεται. Τον Απρίλιο κόλλησε ένα πολύ άσχημο κρυολόγημα και οι γιατροί και πάλι συνέστησαν (και εφάρμοσαν) αφαίμαξη. Και αυτή η φορά ήταν η τελευταία... Είτε ο ήδη αδυνατισμένος οργανισμός του (τόσο από την προηγούμενη ασθένεια, όσο και από μία έκλυτη ζωή) δεν άντεξε άλλο, είτε έπαθε κάποια μόλυνση από την αφαίμαξη που έγινε με μη αποστειρωμένα εργαλεία (τα βακτήρια ήταν άγνωστα τότε), αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο... Ο Lord Byron πέθανε στο Μεσολόγγι στις 19 Απριλίου 1824, σε ηλικία 36 ετών, πιθανως από σηψαιμία.

Αν θέλουμε να είμαστε αυστηροί, η παρουσία του στην Ελλάδα ήταν αποτυχημένη. Απέτυχε να ενώσει τις διάφορες φατριές των επαναστατών (που λίγο αργότερα άρχισαν να σφάζονται μεταξύ τους) και δεν κατάφερε να κερδίσει ούτε μία μάχη. Ωστόσο, βοήθησε σημαντικά τα θύματα του πολέμου (ανεξαρτήτως θρησκείας) και ο θάνατός του (ας μην ξεχνάμε ότι ήταν μία διασημότητα της εποχής του) δημιούργησε σημαντικό φιλελληνικό ρεύμα στην Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, πράγμα που ανάγκασε (ως ένα σημείο) τις μεγάλες δυνάμεις να ασχοληθούν με το Ελληνικό ζήτημα και να επέμβουν υπέρ της ανεξαρτησίας των Ελλήνων. 3,5 χρόνια μετά τον θάνατό του, ο ενωμένος Αγγλο-Γαλλο-Ρωσικός στόλος θα συντρίψει τον Τουρκο-Αιγυπτιακό στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, αναγκάζοντας τον Ιμπραήμ να εκκενώσει την Πελοπόνησσο και εξασφαλίζοντας τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους. Γι' αυτό και ο Lord Byron είναι ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης.

Ελάχιστα είναι τα όσα μπόρεσα να χωρέσω παραπάνω για την μοναδική και απίθανη ζωή του Λόρδου Βύρωνα. Τόσο ο θάνατός του, όσο και η ζωή του σόκαραν τους Ευρωπαίους και το συγγραφικό του έργο είναι εξίσου ενδιαφέρον. Μία εξαιρετική πηγή για τη ζωή και το έργο του είναι αυτή.
Άβαταρ μέλους
By REALZEUS
#379633
markvag έγραψε:ανάγκασε (ως ένα σημείο) τις μεγάλες δυνάμεις να ασχοληθούν με το Ελληνικό ζήτημα και να επέμβουν υπέρ της ανεξαρτησίας των Ελλήνων


Να είσαι σίγουρος ότι αυτός ήταν ο λόγος που έστειλαν 26 καράβια εδώ κάτω. :lol:

Ευχαριστούμε για την ιστορία πάντως! :s_thumbsup
Άβαταρ μέλους
By kubiak
#379662 Οχι ρε συ, απο την αρχη γραφει πολυ ωραια και καθολου κουραστικά, οσο και να γραψει το διαβαζει κανεις με ευχαριστηση και ενδιαφερον...
Άβαταρ μέλους
By PaNick67
#379665
kubiak έγραψε:Οχι ρε συ, απο την αρχη γραφει πολυ ωραια και καθολου κουραστικά, οσο και να γραψει το διαβαζει κανεις με ευχαριστηση και ενδιαφερον...

Μα δεν διαφωνώ καθόλου. Ίσα ίσα αυτό που λέω είναι ότι γεμίζει το τοπικό με όμορφες και περίεργες ιστορίες.

Από το Redmi Note 4
Άβαταρ μέλους
By markvag
#379737
REALZEUS έγραψε:
markvag έγραψε:ανάγκασε (ως ένα σημείο) τις μεγάλες δυνάμεις να ασχοληθούν με το Ελληνικό ζήτημα και να επέμβουν υπέρ της ανεξαρτησίας των Ελλήνων


Να είσαι σίγουρος ότι αυτός ήταν ο λόγος που έστειλαν 26 καράβια εδώ κάτω. :lol:


Είπαμε... ως ένα σημείο... :lol:


Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια! :oops:
Άβαταρ μέλους
By dimitrisB
#379740 Εδώ δεν εξετάζουμε την αλήθεια της όποιας ιστορίας, αλλά το αφήγημα και τον τρόπο γραφής του.
Και σε αυτό, ο markvag παίρνει άριστα.

Άλλωστε , δεν πληρώνεται για αυτό, ούτε δήλωσε "επαγγελματίας", αλλά διασκεδάζει κι αυτός μαζί μας.
:s_thumbsup
Άβαταρ μέλους
By nass
#379741 Ωραίος markvag :)
Η Mary Shelley έγραψε τον Frankenstein (όμορφη και τραγική ιστορία) στα πλαίσια ενός διαγωνισμού με τον άντρα της και το Byron, ποιός θα γράψει την καλύτερη ιστορία τρόμου :s_omg :) (μάλιστα ο θρύλος το έχει, αν και μάλλον δεν είναι αλήθεια, ότι το έγραψε μέσα σε ένα βράδυ, νύχτα με καταιγίδα στο σπίτι τους, όπου φιλοξενούσαν και το Byron, στη λίμνη Leman)
Η δε Ada είναι θεά του ΙΤ :) (έχει και μια γλώσσα προγραμματισμού προς τιμήν της :superman: ) και ίσως αυτή και ο προστατευόμενός της Charles Babbage αξίζουν μια ιστορία.
Άβαταρ μέλους
By g8777
#379842
dimitrisB έγραψε:Εδώ δεν εξετάζουμε την αλήθεια της όποιας ιστορίας, αλλά το αφήγημα και τον τρόπο γραφής του.
Και σε αυτό, ο markvag παίρνει άριστα.

Άλλωστε , δεν πληρώνεται για αυτό, ούτε δήλωσε "επαγγελματίας", αλλά διασκεδάζει κι αυτός μαζί μας.
:s_thumbsup


Αυτο ακριβως!

Μαρκοβαγγο, ευγε :s_thumbsup , ειμαι σιγουρος οτι στην επομενη ζωη σου θα εισαι Καθηγητης Ιστοριας που θα ριχνει τα αμφιθεατρα. :inlove:
Άβαταρ μέλους
By Red Garland
#379850 Ωραίος markvag!
Να προσθέσω ότι κατά τη φοίτησή του στο Trinity College στο Cambridge ο Byron τσαντισμένος από τους κανόνες της Σχολής που απαγόρευαν να έχει κατοικίδιο τον αγαπημένο του σκύλο, έφερε μια εξημερωμένη αρκούδα. Το πανεπιστήμιο δεν μπορούσε να κάνει τίποτα διότι δεν απαγορευόταν ρητά να έχει κανείς αρκούδα. :s_crazy