- 25 Μαρ 2017, 14:20
#379171
Θα παιχτούν πολλά κλισέ και θα βάλω ξένες λέξεις για να φαίνεται το κείμενο πολυταξιδεμένο και εκλεπτυσμένο.
Όπως πολλοί κυρίως Θεσσαλονικείς συμφορουμίτες γνωρίζουν, είμαι φαν της συγκεκριμένης φίρμας. Ειδικά για το συγκεκριμένο μοντέλο, ξέρω όλες τις γενιές, μπορώ να αναγνωρίσω από το καπάκι της ζάντας ποια έκδοση είναι. Οφείλω να ομολογήσω ότι
η 1η γενιά έθεσε τις βάσεις ενώ τα χρόνια που ακολούθησαν, ο μηχανικός/σχεδιαστής υποτάχθηκε στον μαρκετινίστα και χάθηκε ο αέρας, η μποέμ προσέγγιση - "
αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα". Ναι, το αυτοκίνητο έγινε πιο ασφαλές και αξιόπιστο, ναι είχε πολλά gadgets, ναι έγινε πιο καθώς πρέπει αφού ήταν πιο ποιοτικό σε πλαστικά.
Μέχρι αυτήν τη γενιά όμως.
Ο μηχανικός δούλεψε και ο μαρκετινίστας απλώς ενέκρινε με το στόμα ανοιχτό. Η κίνηση είναι στο σωστό "λάθος" άξονα για οδήγηση, ο υδρόψυκτος κινητήρας στο σωστό "λάθος" μέρος του αυτοκινήτου. Ατμόσφαιρα φυσικά όπως και ξεκίνησε σύμφωνα με το μύθο τόσα χρόνια πριν. Το turbo ήταν σίγουρα ένα συν στο performance, αλλά χάλασε την ομοιογένεια. Το έχω λοκάρει στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου ανάμεσα σε πολλά άλλα για το κίτρινό του χρώμα. Ναι, δεν είναι το πιο παραδοσιακό αλλά είναι επιθετικό και θυμίζει το καναρίνι, μια που είμαστε στα Κανάρια. Μπορεί να μην είναι γυάλινη η οροφή τύπου Targa όπως και ονειρεύομαι, αλλά και το ύφασμα είναι μια χαρά.
Η βλοσυρή Ισπανίδα τακτοποιεί τα χαρτιά της ασφάλισης, μου δίνει τα κλειδιά και μου λέει
"Καλή Απόλαυθη". Του κάνω μια γύρα, χαζεύω τα "φορτωμένα" καπούλια που περιβάλλουν το μοτέρ. Μπαίνω μέσα και η χωροταξία είναι διαφορετική, το footwell οδηγού/συνοδηγού αρκετά περίεργο αλλά η Ιστορία έδειξε ότι είναι μια χαρά. Ο χώρος πίσω είναι κυριολεκτικά για 2 άτομα, με λίγο παραπάνω χώρο για τα γόνατα από όσο περιμένεις βλέποντας το μεταξόνιο.
Γυρνάω το κλειδί και ξυπνάει. Τόσο πολιτισμένο; Ούτε χαρακτηριστικό κροτάλισμα από την εξάτμιση ούτε τίποτα. Ανοίγω την υφασμάτινη οροφή με ένα κουμπί, λειτουργία σαν ελβετικό ρολόι. Κουμπώνει η 1η στον επιλογέα που δεν είναι και ο καλύτερος που υπάρχει, αν έχεις συνηθίσει σε γιαπωνέζικες Κατασκευές με το Κ κεφαλαίο. Αφήνω συμπλέκτη και η ροπή από το ρελαντί κάνει τη δουλειά της. Βγαίνω στο δρόμο για τους αμμολόφους με ταχύτητες 30-50 και σαμαράκια. Το κοντό πλαίσιο δεν κάνει τόσο έντονη την νευρικότητα στις παγίδες που κάθε Πρόεδρος ΟΤΑ θέλει να ονομάζει "speed bumps" και η ανάρτηση διαχειρίζεται το φορτίο σωστά. Βέβαια, το αυτοκίνητο είχε μόνο 3200km στο καντράν.
Ο ρυθμός ανοίγει και έρχεται η πρώτη πινακίδα για τους αμμολόφους. Παρέα με ένα πρώτο αεράκι από την Αφρική που με στριμώχνει άσχημα αφού οι ριπές κάνουν το τιμόνι νευρικό. Λογικό, κέντρο βάρους πίσω και εμπρός μέρος που δεν έχει υψηλή μηχανική πρόσφυση. Σύμφωνα με το μύθο, το γεωγραφικό αξιοθέατο δημιουργήθηκε από την άμμο που ήρθε από τη Σαχάρα. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι αν καμιά φορά έχει πραγματικά δυνατό αέρα θα βρεθώ σε κάποιο από τα πιο νησιά στα δυτικά. Σκέφτομαι τις 959 και τα λοιπά τέρατα του Group B να καταπίνουν τις μικρές ευθείες. Και εκεί έρχεται η πινακίδα που λέει να ρίξουμε ταχύτητα γιατί υπάρχει άμμος στο οδόστρωμα.
Με τόσα άλογα στο λάθος άξονα, με έναν αέρα που ρίχνει χαστούκια και το τιμόνι να είναι οριακά "χαλαρό", φτάνω στο τέρμα της γραφικής διαδρομής κάθιδρος με τα μάτια γεμάτα σκόνη. Το σφίξιμο που νιώθω ακριβώς πάνω από τη βάση του καθίσματος δεν φεύγει. Οι ταχύτητες στην Εθνική ανεβαίνουν και ο αέρας δεν πέφτει. Κάθε λίγο μεγαλύτερο όχημα που με προσπερνάει πατώντας στο γρανιτένιο πλαίσιο και στην εμπιστοσύνη που δίνει η εμπρός κίνηση σε τέτοιες συνθήκες δημιουργεί σπηλιάδες που χρήζουν μικροδιορθώσεων συνεχώς. Μου θύμισε έντονα την επιθετική ευθυγράμμιση που είχα κάνει στο MX-5 και βλαστημούσα κάθε στιγμή πάνω στις ελληνικές ΕΟ.
Περνώντας από το aeropuerto, αρχίζουν τα απανωτά plateios ciclicos στα οποία αρχίζω και νιώθω το τιμόνι και το drivetrain να ζωντανεύει.
Ακρίβεια στο χειρισμό και όσο και να υπερβάλλεις, υπάρχει και άλλο περιθώριο. Οι διορθώσεις γίνονται ακαριαία, παρά την αρχική υποστροφή. Δεν είναι το μηχάνημα για μπάντες, αυτός ο ρόλος ας μείνει στις Μustang και στις 3αρες αυτού του κόσμου. Εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά. Σε μια έξοδο, μια ομάδα Trojeos μας κλείνουν το δρόμο και με παγιδεύουν σε ένα αδιέξοδο με ένα μικρό πλάτωμα. Μαθημένα τα βουνά στα χιόνια και εγώ σε πάρκινγκ και πυλωτές, χρειάζομαι τρεις μανούβρες για να κάνω την αναστροφή. Ανοίγομαι, στρίβω λίγο το τιμόνι, ρυθμίζω το γκάζι και ακαριαία πάω σε full lock. Το yaw είναι εξωφρενικό και ήδη κοιτάω 180 μοίρες σε σχέση με πριν.
Ναι, είναι αντικοινωνική οδήγηση αλλά δεν έφταιγα κύριε Αστυφύλακα...!Το μικρό μέγεθος του νησιού αρκεί μόνο για να πατήσεις στη ροπή της 3ης άντε και της 4ης,
δεν μπορείς να δώσεις στην 5η αυτό που της αξίζει και κρεμάει αρκετά καθώς είναι μακριά για ξεκούραστα overnight ταξίδια GT με ένα σετ μπαστούνια του γκολφ από το Παρίσι στη Φλωρεντία και στη Βαρκελώνη και το ένα χέρι πάνω στα πόδια της συνοδηγού. Η κατανάλωση είναι πιο χαμηλή από όσο περιμένω και διαπιστώνω στην τσέπη μου πόσο έχει προοδεύσει η τεχνολογία στη διαχείριση του καυσίμου έστω θυσιάζοντας σαν Ιφιγένεια το άρπαγμα της ντίζας του γκαζιού από τα μαλλιά.
Διπλά Dell'Orto και 320si, τα χρόνια σας περάσαν ανεπιστρεπτί.Γυρνώντας στο ξενοδοχείο, κλειδώνω και ρίχνω μια ματιά. Ένα Ολλανδάκι περνάει από μπροστά με τους γονείς του, είναι δεν είναι 2 ετών. Γυρνάει στη μαμά του και της λέει
"Mama, kijk een dier" που σημαίνει
"Μαμά, κοίτα ένα ζώο". Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια...
We 're on a mission from God.