Για θέματα γενικού ενδιαφέροντος, εκτός μηχανοκίνητων...
Άβαταρ μέλους
By kyr80
#222413 Ωραίοι φίλοι είστε ρε μάγκες... :thumbsdown: Επιπλέον με τα νούμερα που θεωρείτε αρκετά, υποθέτω ότι μένετε με γονείς...

Προφανώς και έρχεσαι και σε επαφή με καινούριους γνωστούς. Αλλά οι φίλοι δε θα αλλάξουν, Οπότε προσαρμόζεις το πρόγραμμά σου, και αυτοί το δικό τους.
"Κάθομαι" 6 μήνες το χρόνο εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια. Φέτος επέλεξα να δραστηριοποιηθώ στο αντικείμενο μου, στην πόλη. Αλλά με τον τρόπο που είπε ο cruiser. Από πολύ μακριά. Να πηγαίνω όταν θέλω. Κοινώς όταν βαριέμαι.
Άβαταρ μέλους
By QsisVTS
#222415
kyr80 έγραψε:Ωραίοι φίλοι είστε ρε μάγκες... :thumbsdown: Επιπλέον με τα νούμερα που θεωρείτε αρκετά, υποθέτω ότι μένετε με γονείς...

Προφανώς και έρχεσαι και σε επαφή με καινούριους γνωστούς. Αλλά οι φίλοι δε θα αλλάξουν, Οπότε προσαρμόζεις το πρόγραμμά σου, και αυτοί το δικό τους.
"Κάθομαι" 6 μήνες το χρόνο εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια. Φέτος επέλεξα να δραστηριοποιηθώ στο αντικείμενο μου, στην πόλη. Αλλά με τον τρόπο που είπε ο cruiser. Από πολύ μακριά. Να πηγαίνω όταν θέλω. Κοινώς όταν βαριέμαι.

εγώ δε τα θεωρώ αρκετά, όμως μην ξεχνάς όπως έχουμε θίξει και στο θέμα με τα εργασιακά άτομα δουλεύουν όλοι μέρα για να τα παίρνουν αυτά
Άβαταρ μέλους
By kyr80
#222416 Ναι αλλά τρως τη μέρα σου στη δουλειά, και δεν έχεις ελεύθερο χρόνο για να ξοδέψεις.

Όταν έχεις χρόνο, τρως πολλά λεφτά(αν υπάρχουν)
Άβαταρ μέλους
By QsisVTS
#222421 αν δουλεύεις για 20 ευρώ τη μέρα ξοδεύεις πιο πολλά δουλεύοντας από το να κάθεσαι σπίτι σου και μένεις με ένα @@

μπορείς βέβαια να περιορίσεις πολλά από τα έξοδά σου, αλλά φεύγουν χρήματα στη δουλειά δε γίνεται αλλιώς

μόνο η μετακίνησή σου κάνει την όλη φάση ασύμφορη

αν τις πρωινές 10 ώρες κάτσεις σπίτι σου δε θα χαλάσεις σχεδόν τίποτα
Άβαταρ μέλους
By dimik
#222427 Δουλεύω για να απολαμβάνω πράγματα στον ελεύθερο χρόνο μου που δεν θα μπορούσα αν δεν δούλευα και για να αγοράζω τις βλακείες μου και να ικανοποιώ την καταναλωτική μανία μου.
ΙΤης είμαι σε πολυεθνική και στόχος είναι στο μέλλον να δουλεύω λιγότερο (όχι απαραίτητα σε ώρες) και να παίρνω περισσότερα.

Όταν δεν δουλεύω....δηλαδή για περίπου 3 εβδομάδες το καλοκαίρι βαριέμαι οικτρά μετά την 2η εβδομάδα. Αν ήμουν εισοδηματίας πάλι θα δούλευα, πιθανότατα τα σε δική μου δουλειά όμως.
Άβαταρ μέλους
ByDeleted user 1
#222430 Ισχύει. Έτσι όπως είναι οι μισθοί, λίγο μακρυά να δουλευεις απ' το σπίτι τελειώσες. Βάζεις και λεφτά απ' την τσέπη κάθε μέρα.
Άβαταρ μέλους
By kyr80
#222433 qsis και Stefan@ Να το πω πιο απλά....

Πόσα λεφτά τρως κάθε μέρα όταν πας διακοπές;; Αφαίρεσε το ξενοδοχείο και τις μισές φορές που τρως έξω, και θα βρεις το νούμερο που αντιστοιχεί.
Τέσπα, το έχουμε ξεφτιλίσει στο off topic. Και αυτό που προσπαθώ να σας πω(επειδή το ζω) είναι ότι το φαντάζεστε λάθος.
Άβαταρ μέλους
ByDeleted user 1
#222435 Μα δεν μιλάμε για διακοπές. Εκεί χρειάζεσαι πολλαπλάσια χρήματα απ' ότι σε νορμάλ περιόδους. Εγώ μίλησα για εξοχικό, ξάπλα, ψάρεμα και γενικώς ηρεμία. Διαφορετικά ξέρω κι εγώ να φάω 15 χιλιάρικα όπως και έκανα το 6μηνο της ανεργίας εντός του 2015.
Άβαταρ μέλους
By trident1971
#222436 Να προτεινω κατι:
Βαλτε το 10% απο τον καθαρο μισθο σας σε ξεχωριστο κουμπαρα, αμεσως μολις τον παρετε, και ξεχαστε το.

Το σοκ απο τη "μειωση μισθου" ειναι απολυτα διαχειρισιμο, σε ενα δυο μηνες δεν το καταλαβαινεις καν, και σε λιγο καιρο βγαινει "απο το πουθενα" ενα νουμερακι για να ξοδεψεις οπου θελεις, ή να κρατησεις για περιοδους ισχνων αγελαδων, ποτε δεν ξερεις τι στραβη μπορει να κατσει.

Εξαιρουνται προφανως οσοι παιρνουν 10 ευρω τη μερα και λενε και ευχαριστω, αλλα σε "κανονικες δουλειες" και μισθους που περιγραφονται εδω, δουλευει, το εχω κανει και δεν το μετανιωσα.
Άβαταρ μέλους
By kyr80
#222440
Deleted User 1 έγραψε:Μα δεν μιλάμε για διακοπές. Εκεί χρειάζεσαι πολλαπλάσια χρήματα απ' ότι σε νορμάλ περιόδους. Εγώ μίλησα για εξοχικό, ξάπλα, ψάρεμα και γενικώς ηρεμία. Διαφορετικά ξέρω κι εγώ να φάω 15 χιλιάρικα όπως και έκανα το 6μηνο της ανεργίας εντός του 2015.
Και εγώ για τα ίδια μιλάω.... Δεν μπορείς να τη βγάζεις σπίτι. Θα βαράς το κεφάλι στον τοίχο. 5η μέρα με γρίπη και λειώνω στο net, και δεν την παλεύω.
Και το χόμπι όταν θα το κάνεις κάθε μέρα, όλη μέρα, θα το βαρεθείς.
Θα στο πω χωρίς νούμερα. Κάθε μέρα θα πας για καφέ. Πρωί ή απόγευμα ή και τα 2. Βράδυ παρά βράδυ θα βγεις, έστω χαλαρά. Και αν δεν έχεις γυναίκα, κάτι θα πρέπει να γίνει και με το φαγητό. Αν έχεις, τα ίδια έξοδα θα κάνει και αυτή. Ενδιάμεσα θα έχεις κάνει το χόμπι σου, την ταινία σου κλπ. Και πάλι περισσεύουν ώρες. 1 μήνα δεν θα αντέξεις. Υπόψιν ότι και τα πάγια έξοδα θα τρέχουν
Άβαταρ μέλους
By rx8_drifter
#222445 Απ ό,τι βλέπω οι περισσότεροι εδώ μέσα θα βαριόταν αν δεν δούλευαν :dizzy: :lol:

Μετά το διδακτορικό, ξεκίνησα να δουλεύω ως freelancer consultant σε ενεργειακά (εξομοιώσεις/μελέτες δικτύων μεταφοράς) για έναν Βέλγο που είχε γραφείο στην Γερμανία. Ο τυπάς ήταν χωμένος σε κάτι project στο Κονγκο, έχτιζαν ένα καινούργιο ΥΗΣ και ήθελαν να μοντελοποιήσουν το δίκτυο σε ένα πρόγραμμα που ήξερα απ το διδακτορικό. Πολύ ενδιαφέρουσα η όλη φάση, ήμουν και ρέστος αφού ήμουν ταμείο ανεργείας για κάποιο διάστημα για να τελειώσω με το PhD, ξεκίνησα με τα μπούνια χωρίς συμφωνίες κλπ. Κάποιους μήνες μετά μου ξεφουρνίζει ότι δεν παίζει φράγκο γιατί του είχαν ακυρώσει το προτζεκτ οι Κογκολέζοι :lol:

Ξανά στο γυροβόλι και πιάνω δουλειά σε μια τεχνική εταιρία που ασχολιόταν με oil and gas, έχτιζαν ένα εργοστάσιο στο ρόττερνταμ και ήταν έψαχναν για εναν ηλεκτρολόγο. Χώνομαι και περνάω τον πιο εφιαλτικό χρόνο της ζωής μου, τρελό ξενερωμα με τη δουλειά γραφείου, πίσω απο έναν υπολογιστή. Τελειώνει το πρότζεκτ, και με βρίσκει η εταιρία που είμαι τώρα από ενα site που είχα ανεβάσει το CV. Για άλλο με ψαχναν, για άλλο πήγα και βρίσκομαι τώρα να γράφω απ το μεγαλύτερο pipe layer vessel του κόσμου κάπου νότια της Κορσικής (μέχρι να ξεκινήσει το καινούργιο) ως inspector :lol:

Χαλαρά ό,τι πιο challenging έχω κάνει μέχρι τώρα, με το σημαντικότερο για μένα το γεγονός ότι συνδιαζει τα πάντα. Γραφείο, ταξίδια, ταξίδια πάνω στο καράβι, διακοπές στα πιο απίθανα© μέρη του κόσμου, καλά λεφτά και τεχνικά πολλέ προκλήσεις.
Το μόνο αρνητικό είανι το στρες το οποίο μερικές φορές είναι απερίγραπτο, αλλά έχω αρχίσει να το κουμαντάρω
Άβαταρ μέλους
By Giuseppe Busso
#222448 Ας γράψω και εγώ για όσους δεν γνωρίζουν ακόμη.

Συνεχίζω την οικογενειακή επιχείρηση μαζί με τον κατά 2 χρόνια μικρότερο αδερφό μου και εν ενεργεία τους γονείς, με ιστορία σχεδόν 100 ετών ίσως και παραπάνω.
Έχουμε εργαστήριο και παράγουμε γλυφιτζούρια, παραδοσιακά και μη. Παλαιότερα, την εποχή που ήμουν αγέννητος, ο πατέρας μου μαζί με τον παππού έβγαζαν και καραμέλες αλλά και βανίλια. Από το 1989 όμως που τα φορολογικά πέρασαν στο όνομα της μητέρας μου, η επιχείρηση είναι αμιγώς οικογενειακή, ενώ παλαιότερα είχαμε κάτι σαν μικρό εργοστάσιο με 15 άτομα προσωπικό και 2 βάρδιες, αλλά και μηχανήματα. Είναι άλλου παπά ευαγγέλιο αυτό όμως γιατί και πως έγινε ανασύσταση.
Τι κάνω; Τα πάντα. Από τον καθαριστή, τον οδηγό, συσκευασία, παραγωγή, πώληση, προώθηση, έλεγχος φορολογικών. Κυριολεκτικά τα πάντα. Δουλεύουμε σαν ομάδα, εντάξει έχουμε τα βασικά πόστα, αλλά όποτε χρειάζεται καλύπτουμε ο ένας τον άλλον.
Τη δουλειά μου την αγαπώ. Αυτή με έχει αναθρέψει αξιοπρεπώς.


Η τέχνη προήλθε στα χέρια μου από τον πατέρα μου. Σε εκείνον από τον παππού μου, του οποίου έχω το όνομα, το επώνυμο αλλά και τη δουλειά του και καμαρώνω για αυτό. Και ο παππούς την έμαθε από έναν θείο του. Ο παππούς ήταν γεννημένος στη Μερσίνη, κάπου στα Νότια παράλια της Μ.Ασίας, ένα μεγάλο λιμάνι απέναντι από την Κύπρο σχεδόν. Ήρθαν στην Ελλάδα το 1924-25. Είχε και έναν μικρότερο αδερφό που γεννήθηκε στην Ελλάδα όμως. Και οι δύο έκαναν την ίδια δουλειά. Αλλά κάποια στιγμή χώρισαν τις βιοτεχνίες τους και μοίρασαν την πελατεία, παρόλο που ήταν πολύ αγαπημένοι μεταξύ τους. Από την εποχή του πατέρα μου και λίγο μετά(λίγο πριν τα τέλη του 80' αυτό), αυτό τελείωσε και η δουλειά έγινε πάλι ένα κομμάτι.

Σαν παιδί και μαθητής, πάντα όταν τελείωνα το σχολείο πήγαινα πρώτα στο μαγαζί. Ο παππούς σχεδόν από μηδενική ηλικία με έπαιρνε μαζί του σε παραδόσεις και πελάτες. Έχω γεννηθεί μέσα στο εμπόριο. Μέσα στα μαγαζιά του Ψυρρή και πέριξ της Βαρβακείου αγοράς. Έχω γυρίσει σχεδόν όλη την Ελλάδα με 2 επαγγελματικά αυτοκίνητα. Αρχικά με ένα Ford Transit του 1992 που είχαμε μέχρι και το 2010 και έπειτα από το 2006 ως και σήμερα με το Fiat Doblo. Τα καλοκαίρια πάντα βοηθούσα στο μαγαζί και έβγαζα το χαρτζηλίκι μου.
Τι έκανα εγώ από τον Αύγουστο του 2003 που κάνω αυτή τη δουλειά επαγγελματικά όμως.
Στόχος μου ήταν να διαφημίσω και να εκσυγχρονίσω όσο μπορούσα το είδος. Ποιοτικώς δεν δέχομαι αμφισβήτηση ότι είναι ταβάνι. Στόχο είχα να βελτιώσω το περιτύλιγμα και να κάνω λίγο πιο γνωστό το προϊόν στον κλάδο μας. Έτσι ασχολήθηκα και έβγαλα προσπέκτους, παράλληλα νέες συσκευασίες, νέα σακουλάκια, φίρμα σε κούτες, κιβώτια, σακουλάκια και το Doblo μου το αγόρασε ο πατέρας μου σαν έναν εργαλείο να γυρίζω.
Έτσι έτρεξα και έκανα τον πωλητή στην ίδια μου τη δουλειά, μόνο με τα δικά μου προϊόντα. Πολλές φορές έτρεχα και τα απογεύματα. Και έμπαινα όπου υπήρχε μαγαζί ή πρόσφορο έδαφος. Δεν μπορούσα όμως να το κάνω αυτό σε full high season και έτσι επέστρεφα στην παραγωγή.
Τα γλυφιτζούρια μου επεκτάθηκαν σε ζαχαροπλαστεία και ο θησαυρός ήταν ότι το κάναμε προϊόν βάπτισης. Το έκανα να ξεφύγει από ένα παρακατιανό είδος του πανηγυριού και μπήκα σε μεγάλα μαγαζιά της καλής Αθήνας και όχι μόνο, με στολισμούς, events κλπ.
Στόχο είχα επίσης να κάνω εξαγωγή. Και έτσι κατάφερα και συνεργάστηκα με άνθρωπο στην Κύπρο και συνεχίζουμε ως σήμερα και έχουμε άριστη συνεργασία.

Είναι μία κουραστική δουλειά όχι μόνο γιατί ήταν και είναι παλούκι σαν τέχνη να τη μάθεις, είναι χειρονακτική αλλά έχει και πνευματική κούραση.
Το να βλέπεις πως βγαίνουν τα έσοδα/έξοδα είναι μεγάλο αγγούρι.

Οι εποχές αλλάζουν όμως. Κρίση έχουμε βιώσει, όπως όλοι. Μας θεωρώ ήρωες όλους εμάς με τις μικρές επιχειρήσεις που είμαστε ακόμη ανοιχτοί. Και όχι μόνο με σταθερή πελατειακή βάση αλλά και συνεχώς αυξανόμενη. Στο μόνο πράγμα που δεν έχουμε κάνει και δεν θα κάνουμε ποτέ έκπτωση, είναι στην ποιότητα του προϊόντος μας.
Σίγουρα θα ήθελα να κάνω και άλλα πράγματα, αλλά και να έχω γεννηθεί 10 χρόνια νωρίτερα σε συνδυασμό με το να μην έχω πέσει πάνω στην κρίση.
Γιατί κρίση η δουλειά μου πέρασε, όταν ερχόταν στην Ελλάδα η κάθε σαβούρα από Ισπανία και κάποιες άλλες ευρωπαϊκές χώρες αρχικά, και έπειτα από Κίνα. Όμως μείναμε και παλεύουμε λόγω ιδιαιτερότητας κλασσικών σχεδίων, λόγω ποιότητας αλλά και συνέπειας στις σχέσεις μας με την πελατεία μας.

Αν έκανα αυτή τη δουλειά σε χώρα πιο προηγμένη από την Ελλάδα, θα είχα κάνει το όνειρο μου πραγματικότητα και να γίνω αυτό που λέμε ο "βασιλιάς του γλυφιτζουριού". Εδώ, είναι μια πονεμένη ιστορία. Δε βαριέσαι...Καλή καρδιά...

Αυτά τα λίγα από μένα...

Εδώ μπορείτε να δείτε τι παράγω.
https://www.facebook.com/glyfitzouria.anna/
Άβαταρ μέλους
By EDDIE_147
#222450 1 φωτογραφία 100.000 λέξεις...

Εικόνα

Εδώ τα λέμε με τον προϊστάμενο μου...

:s_rofl :s_rofl :s_rofl :s_rofl :s_rofl :s_rofl :s_rofl :s_rofl :s_rofl :s_rofl :s_rofl :s_rofl