Γενικά αυτοκινητιστικά θέματα
Άβαταρ μέλους
By htanso21
#11135 Δεν θα ηταν καλύτερα (ταπεινή άποψη) να μεταφέρονταν στον αντίλογο το ολο θέμα, μιας και ειναι γενικού περιεχομένου ;
Άβαταρ μέλους
By trident1971
#11522 @cavallino

Γυρω στο 1990-1991 βρεθηκα σε μια παρεα απο φρεσκους (~πρωτοετεις) φοιτητες Αρχιτεκτονικης, ενας απο αυτους εξιστορουσε σκηνικα με ενα εντελως |λογοκρισία| τυπο στο Λυκειο που εκανε χοντρες πλακες στους καθηγητες, δεν υπολογιζε κανεναν κλπ...

Μερικα χρονια αργοτερα εσκασε οτι ο τυπος για τον οποιο ακουγαμε τις ιστοριες ηταν ο ενας απο τους 2 ηλιθιους, θα σε γελασω αν ηταν ο Κατσουλας ή ο Δημητροκαλης...
Άβαταρ μέλους
By 2014
#12401
Chris έγραψε:
ililias έγραψε:Με αφορμή από άλλο θέμα, θέλω να σας συστήσω τον Παναγιώτη.
Είναι ένας τύπος που μάλλον θέλεις για φίλο, αλλά σίγουρα ΔΕΝ θέλεις για εχθρό. Παρά το ύψος του, είναι νταής. Αλλά νταής από τους παλιούς, του σπας την καρέκλα στην πλάτη κι αυτός νομίζει ότι τον ξύνεις.
Τα χέρια του είναι όπως θα περίμενες να είναι τα χέρια κάποιου που ασχολείται με αγροτικές δουλειές από τη γέννησή του, πέρασε μια 5ετία στα καράβια, είχε 10 χρόνια χασάπικο και από 400 μέχρι 1000 γιδοπρόβατα που αρμέγονταν με τα χέρια. Όλα αυτά με μια διακοπή 2 χρόνων, όταν αναγκάστηκε να τα πουλήσει όλα και να ανέβει Αθήνα, να δουλέψει μαζί με τη συχωρεμένη τη γυναίκα του* γκαρσόνι διπλοβάρδια, για να ξεχρεώσει ένα δάνειο της Αγροτικής. Πλήρωσε, τότε, 5.200.000 δρχ για ένα δάνειο 800.000 δρχ που πήρε για να ταΐσει τα ζώα του που υπέφεραν από 3 χρόνια ανομβρίας κάπου στα τέλη της 10ετίας του '80 - για όποιον θυμάται. Και, βέβαια, είναι από τους ελάχιστους που πλήρωσαν, αφού σε όσους κράτησαν τα πρόβατα χαρίστηκαν τα πανωτόκια και πλήρωσαν, τελικά, μέχρι το 2πλάσιο του αρχικού δανείου...

Εικόνα

Έτσι, για να πάρετε μια ιδέα. Το πρόσωπο το έκρυψα λίγο, γιατί στο βάθος ο άνθρωπος αυτός είναι μάγκας.
Ο μάγκας λοιπόν αυτός, μετά από περιπέτειες μερικές από τις οποίες ίσως σιγά σιγά σας γράψω, βρέθηκε εδώ και λίγο καιρό και πάλι γκαρσόνι στην Αθήνα. Για να την βγάλει αυτή τη φορά, αφού του έβγαλαν στο σφυρί ό, τι είχε και δεν είχε. Και μόνος, αφού χώρισε. Με κοτσίδα και χωρίς μουστάκι για πρώτη φορά στη ζωή του, αφού του τη σπάει που άσπρισε.
Γκαρσόνι νύχτα, σε πατσατζίδικο στη Θηβών.
Εκεί τον έβλεπα να κάθεται, χυμένο σε μια καρέκλα, και να παρακολουθεί έναν που ντίρλα από την 8η μπύρα ζητούσε κι άλλη. Και δεν του πήγαινε. Μέχρι που ο ταμίας του έκανε την παρατήρηση:
Ταμίας: "Πήγαινε Πάνο μια μπύρα στον κύριο"
Πάνος: "Τι;"
Τ "Μια μπύρα σου ζητάει ο κύριος, δεν ακούς;"
Π "Τι να την κάνει, Γιώργη; Που να την βάλει, Γιώργη; Μα πόσο μ@λ@κ@ς είσαι, Γιώργη, θα ξεράσει εδώ μέσα και θα σφουγγαρίζω δυο ώρες, άσε που θα πρέπει να τον ακουμπήσω πουθενά έξω και να τον προσέχω μέχρι να συνέλθει. Δυο ευρώ κάνει μια μπύρα, Γιώργη, δε μας γ@μιέσ@ι, Γιώργη μας;"
Τα τελευταία τα είπε δίχως να μετακινηθεί, με μια ανάσα - αλλά αργά και έντονα, τόσο που ο Γιώργης δεν ξαναμίλησε, τι να πει, άλλωστε;
Όσοι (λίγοι) ξεμέθυστοι στο μαγαζί κοντεύαμε να πέσουμε κάτω από τα γέλια, ο Πάνος δεν μας έριξε ούτε μια ματιά, ο ντίρλας άφησε ολόκληρη την 8η μπύρα του (μάλλον δεν την είχε δει καθόλου), πλήρωσε κι έφυγε (αφού έψαχνε κάνα 3λεπτο την πόρτα).

*η γυναίκα του μια χαρά είναι, τη λέει έτσι απ' όταν χώρισαν.

Εν τάχει.
O Πάνος επέστρεψε στο χωριό του, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να συνεχίσει τη ζωή του εκεί. Δεν του πήγαινε η Αθήνα, τα όνειρά του είχαν άλογα, πρόβατα, χωράφια, τον γιο του κ τη μάνα του. Πάλεψε, είναι αλήθεια, σκληρά. Αλλά είναι σκληρή η μοίρα. Έπεσε έξω, για μιαν ακόμα φορά. Χωρίς τρόπο να ταϊσει τα ζώα του (αλλά κ να συντηρηθεί αυτός κ ο ανήλικος γιος του), βρήκε, άλλη μια φορά, το κουράγιο να φύγει για την Αθήνα. Κανόνισε τα πάντα, το φορτηγό που θα έπαιρνε τα υπάρχοντά του για να τα μεταφέρει στο διαμέρισμα που νοίκιασε στην Αθήνα θα ερχόταν το πρωί της 16ης. Αυγούστου. Πρόπερσι. Τον 15αύγουστο, γιορτή της Παναγίας, είχαν τσιμπούσι στο πατρικό του. Η μισή οικογένεια, μια 20αριά + νομάτοι, λες κ είχαν γιορτή. Τέλειωσαν απόγευμα, ο Πάνος μετά λύσσαξε. Πήγε, βρήκε τον φορτηγατζή, τον κουβάλησε στο σπίτι στις 6, μέχρι τις 9 φόρτωσαν. Είχε, ξαφνικά, αποφασίσει να μη φύγει το πρωί, αλλά το ίδιο βράδυ.
1 τα ξημερώματα, πέρασε από το πανηγύρι. Χαιρέτισε τους φίλους του, πήρε το παιδί του κ έφυγε. Δεν ήπιε τπτ εκτός από νερό, άλλωστε οινόπνευμα δεν έπινε σχεδόν ποτέ. 4 το πρωί, χτύπησαν τα τηλέφωνα στα σπίτια των αδελφών του.
Πέρασε τα διόδια της Κορίνθου, προς Αθήνα. Λίγο μετά, έξω από τα διυλιστήρια, κανείς δεν ξέρει πως, το αυτοκίνητο έφυγε δεξιά. Οι μπάρες που υποτίθεται ότι είναι εκεί για να προστατεύουν, μόλις τις ακούμπησε άρχισαν να ξηλώνονται. Η ταχύτητα όχι υπερβολική, είπε κ η τροχαία, αλλά αυτές άρχισαν να μαζεύονται μπροστά στο αυτοκίνητο. Λίγο πριν σταματήσει, κάπου "βρήκε" κ γύρισε στο πλάι. 2 μπάρες έσκισαν την πόρτα λες κ ήταν χάρτινη κ πέρασαν μέσα στην καμπίνα. Ξήλωσαν την θέση του οδηγού, τον λεβιέ, το ταμπλό, τσάκισαν το αριστερό πόδι του πιτσιρικά που καθόταν στη θέση του συνοδηγού κ το αυτοκίνητο σταμάτησε. Ο Πάνος κόπηκε στη μέση, χωρίς να προλάβει να καταλάβει τι έγινε. Ο πιτσιρικάς εγχειρίζεται πάλι στο πόδι (για τελευταία, ελπίζουμε, φορά) στις 2 Νοέμβρη.
In Μemoriam.
Άβαταρ μέλους
By Bagus
#12478
cavallino έγραψε:Όχι.

Βέβαια έχουνε περάσει πάνω από 20 χρόνια από τότε, ενώ τα μέρη της ιστορίας εκτείνονται σε μια περίοδο 3-4 ετών. Τα περιστατικά τα έγραψα όμως όπως τα θυμάμαι και τα θυμάμαι αρκετά καλά.



:s_omg
Άβαταρ μέλους
By 21 quadra
#167861 Πριν χρόνια είχα ένα VW κλούβα typo 2 με 2λιτρο κινητήρα boxer βέβαια, αυτόν που φόραγε και ο Porsche 912Τ, 4 αερόψυκτοι κύλινδροι με 2 καρμπυρατέρ Solex 70 ζωντανά αερόψυκτα άτια, τα 1600 που φόραγαν οι κλούβες τότε είχαν 50 ΗΡ, στο δρόμο ούτε που με έβλεπαν, εισαγωγής από Γερμανία από μαντρά στον Σταυρό Αγ,Παρασκευής.

Ήταν η εποχή που είχα 2 ΕΠΕ και 7 άτομα προσωπικό και έτρεχα σαν τον Βέγγο, μια Παρασκευή μεσημέρι σκάει επείγον θέμα με ένα μηχάνημα μου στο Καλοχώρι της Θες/νίκης, έτσι έπρεπε Σάββατο πρωί να είμαι στο εργοστάσιο.

Έλα μου ντε που υπήρχε απεργία στα βυτιοφόρα όλης της χώρας βέβαια κάποια εταιρικά βενζινάδικα είχαν βενζίνη και δούλευαν αλλά ποιος κάνει ταξίδι 1000 χλμ χωρίς να είναι εξασφαλισμένος από καύσιμα ?

Πάω λοιπόν σε ένα φίλο που είχε μαγαζί με Χρώματα – Σιδηρικά και του ζήτησα αν είχε μερικά μεγάλα δοχεία να έβαζα βενζίνη, τώρα που το σκέφτομαι δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί πήγα εκεί και όχι κάπου αλλού όπως πχ να αγοράσω 2-4 δοχεία για καύσιμα, τέλος πάντων ήταν για να γίνει |λογοκρισία| όπως και έγινε.

Φουλάρω τον Γερμανό με 66 λίτρα που χωρούσε, φουλάρω και άλλα 70 λίτρα στα δοχεία, ρίχνω και ένα τηλέφωνο σε ένα φίλο που καθότανε να έρθει για παρέα και ξεκινήσαμε ξημερώματα για επάνω. Ο γιος ήταν μωρό και ο 2ος αγέννητος ακόμα, ξημερώματα λοιπόν στην Εθνική και 08.00 πρωί Σαββάτου στο Καλοχώρι.

Τελειώσαμε τη δουλειά λίγο πρίν το μεσημέρι και είπαμε να πάμε στου Τσαρουχά για πατσά και κρεμ καραμελέ. Αφού ντερλικώσαμε για τα καλά μόλις περάσαμε τα δικαστήρια είπα να φουλάρω το Γερμανό για να μη σταματάμε παρακάτω, γέμισα το ρεζερβουάρ και μου έμεινε λίγη βενζίνη ακόμα, μόλις ξεκίνησα άρχισαν χοντρές διακοπές και έσβησε χωρίς να ξαναπάρει ότι και να έκανα,

Ρεύμα είχα στα μπουζί, ο χρονισμός του σωστός, έμεινε να ρίξω μια ματιά στα καρμπυρατέρ, βγάζω τον παπά και πως βάζω το δάχτυλο στο βεντούρι και πιάνω κάτι γλοιώδες σκύβω βαθιά να δώ και το καρμπυρατέρ που κοιτούσα είχε ένα πράγμα λευκό σαν γιαούρτι, βγάζω και τον άλλο παπά κοιτάω το καρμπυρατέρ μέσα το ίδιο, σαν κεσεδάκι με γιαούρτι, όρε πούστη μου λέω τι πράγμα είναι αυτό ?

Αμέσως το μυαλό μου πήγε στα δοχεία, κοιτάω στο βάθος τους και τα δοχεία ήταν από μονωτικό ταράτσας και ο βλάκας ο φίλος ενώ του είπα γιατί τα θέλω δεν μου είπε ότι χρειάζεται να τα καθαρίσω και πιο βλάκας εγώ που δεν έκανα τον κόπο να τα ελέγξω, και τώρα ?

Κατσαβίδια και βγάλσιμο τα καπάκια των καρμπυρατέρ όπου είδα ότι το γιαούρτι είχε γεμίσει τον χώρο του φλοτέρ, καθάρισμα με ότι είχα, κλείσιμο στα κάρμπυρα και φουλ για την Αθήνα, σε γελάσανε Πάνο μου, σε 200 μέτρα έσβησε πάλι, πάλι άνοιγμα, καθάρισμα κλείσιμο άλλα 200 μέτρα και φτάσαμε στη Shell που είναι δεξιά προς Αθήνα και ήταν ανοιχτά αλλά χωρίς βενζίνη, είχε μόνο πετρέλαιο, ευτυχώς είχε φίλτρα βενζίνης, πήρα όλο το κουτί, με τα φίλτρα στα καρμπυρατέρ που τα έβαλα σε κάθε είσοδο αφού έκοψα τα σωληνάκια πήγαινα 3-4 χλμ, τα άλλαζα και συνέχιζα, μέχρι αργά το απόγευμα είχα φτάσει στην Κατερίνη χωρίς πια φίλτρα αφού το κουτί είχε αδειάσει.

Στην Κατερίνη νέκρα, κανείς βενζινάς ανοιχτός, ο Κούλης να βλαστημάει την τύχη του και εμένα εγώ να βλαστημάω εμένα και το Μανόλη που μου έδωσε τα βρώμικα δοχεία και μέσα στην νύχτα κάθε 200-500 μέτρα να ανοίγω τα solex χωρίς φως στα τυφλά όπως κάναμε στο στρατό με τα δεμένα μάτια να συναρμολογούμε τα Τόμσον τα Τόμυγκαν και τα Μ1.

Όλα αυτά με την ελπίδα να βρούμε κάποτε στην Εθνική βενζινάδικο ανοιχτό να πάρω φίλτρα αφού τη σκέψη να κατεβάσω και να καθαρίσω ρεζερβουάρ την είχα απορρίψει τελείως, από την άλλη με είχε πιάσει και μια λύσσα και ένα γαμώτο και μια τρέλα ότι to VW θα το γύριζα στην Αθήνα με ίδια μέσα ο κόσμος να ερχότανε τούμπα, αφού φώναζα μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα αυτός που έφτιαξε τα solex να έρθει να τον μάθω πώς να τα μοντάρει.

Τραγουδώντας, βρίζοντας, καθαρίζοντας πετύχαμε κάπου ένα βενζινάδικο και πήρα 2 κουτιά φίλτρα που είχε και συνεχίσαμε, τώρα άλλαζα φίλτρα κάθε 8-10 χλμ και όσο πήγαινε και μεγάλωνε η απόσταση μεταξύ των αλλαγών, περίπου στις 03.00 ξημερώματα και 12 ώρες μετά τον πατσά στον Τσαρουχά είμαστε κάπου πρίν τη Λαμία που τελείωσαν πάλι τα φίλτρα.

Ξανά χωρίς φίλτρα με στεγνό καθάρισμα βγάζοντας τα καπάκια, ακόμα απορώ που δεν έχαναν οι φλάντζες τους μετά από τόσο λύσε – δέσε ούτε κλώτσησαν και οι βίδες τους, πρόσεχα βέβαια αλλά και πάλι, ζάμακ είναι αυτό και φλατζούλες του τίποτα.
Βρήκαμε άλλο ένα κουτί φιλτράκια σε βενζινάδικο στον Αγ, Κωνσταντίνο και συνεχίσαμε, το μαρτύριο τελείωσε στη Θήβα, δεν ξανάκανε διακοπή ούτε έσβησε ξανά, είχα αδειάσει όλο το γιαούρτι από ρεζερβουάρ μέσα από τα solex, μου έμειναν και 2 φίλτρα από το τελευταίο κουτί, φτάσαμε στην Αγ.Παρασκευή με το πρώτο φως κομμάτια, ο Κούλης δεν μου ξαναμίλησε και όποτε συναντιόμαστε γύριζε την πλάτη και έφευγε, καλό παιδί, έπρεπε να μου είχε σπάσει το κεφάλι.

Με το ρεζερβουάρ και τα καρμπυρατέρ δεν ξανασχολήθηκα μέχρι που το πούλησα και πήρα ένα Ford Transit, όταν ξαναχρειάστηκα δοχεία για βενζίνη πάλι λόγω απεργίας αγόρασα τα ακριβότερα δοχεία για καύσιμα που βρήκα, Αμερικάνικά με προδιαγραφές για βενζίνη ανάγλυφα τυπωμένες με το καπάκι να γίνεται λαιμός για το ρεζερβουάρ, τα Ελληνικά δοχεία των 20 λίτρων τότε είχαν 2500-2800 δρχ και τα Αμερικανικά 7.500 δρχ, πήρα 3 των 20λίτρων και ένα των 10, ακόμα τα έχω και ακόμα βάζω βενζίνη και ακόμα είναι το ίδιο γερά και ας έχουν περάσει περισσότερα από 20 χρόνια.

Επιμύθιο, στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα.
Άβαταρ μέλους
By belgarion
#167871 Ωραία ιστορία και να μας γράψεις και άλλες γιατί πραγματικά χαίρομαι να διαβάζω τις εμπειρίες σου.Χαρά στο κουράγιο σου πάντως!

.
Άβαταρ μέλους
By dimviii
#167872
belgarion έγραψε:Ωραία ιστορία και να μας γράψεις και άλλες γιατί πραγματικά χαίρομαι να διαβάζω τις εμπειρίες σου.Χαρά στο κουράγιο σου πάντως!

.


ρε με τα φιλτρακια :lol:
Άβαταρ μέλους
By 21 quadra
#168542 Aυτή είναι ναυτική ιστορία, αλλά εδώ είναι αληθινές ιστορίες οπότε εδώ πρέπει να πάει.

Τον Στέλιο από την Νίκαια του Πειραιά τον είχα λαδά στο μηχανοστάσιο του Syrie στη βάρδια μου 12-4, παιδί ψηλό, δυνατό με 3 χούγια όπως λέμε, το ένα είναι να κοιμάται με ένα μαξιλάρι ανάμεσα στα πόδια του και το άλλο ήταν το ψάρεμα, όπου αράζαμε ο Στέλιος είχε έτοιμη την πετονιά και το έριχνε στο ψάρεμα από το βαπόρι, άραζε σε μια κουπαστή και έριχνε την πετονιά του και το άλλο χούι του ήταν ο Καζαντζίδης, όλη μέρα όταν δεν είχε βάρδια από την καμπίνα του ακούγαμε τους Στέλιους να τραγουδάνε.

Θα μου πείτε πως ήξερα πως κοιμότανε, στα βαπόρια τότε όταν ταξιδεύαμε οι καμπίνες έμεναν στον γάντζο όπως λέμε, δηλαδή μισάνοιχτη η πόρτα στηριζόμενη σε ένα μικρό γάντζο για θέματα ασφαλείας, σήμερα δεν γνωρίζω τι γίνεται.

Το πλοίο ήταν ένα SD14, αυτά που τα έλεγαν και αντιλίμπερτυ 14.000 τόνων ( υπάρχει ιστορία γιατί ονομάστηκαν έτσι θα την συναντήσουμε πιο κάτω ) το βαπόρι ανήκε στην Mavroleon Bros του Λονδίνου με γραφεία στον Πειραιά, με αυτή την εταιρία ξεκίνησα τα ταξίδια μου σαν δόκιμος και με αυτήν τελείωσα τη ναυτική μου καριέρα σαν Γ! μηχανικός.

Μηχανή είχε μια Sultzer δίχρονη πεντακύλινδρη 5.500 ΗΡ με 2 Turbochargers και θυρίδες τύπου Reed σε κάθετες συστοιχίες στην εισαγωγή κάθε κυλίνδρου και 3 ηλεκτρομηχανές 550kw V8 δεν θυμάμαι τον κατασκευαστή.

Είμαστε ναυλωμένοι να φέρνουμε σιτηρά από την Βραζιλία στην Ευρώπη, Ιταλία, Γερμανία, Πολωνία, Γαλλία, Αγγλία.

Ένα βράδυ ερχόμαστε από Βραζιλία και είμαστε κάπου πριν τις στις Αζόρες, ο καιρός καλοκαιρινός με ένα κύμα βουβό αλλά δυνατό που από τη μια μας νανούριζε και από την άλλη μας έκανε τα γόνατα να τρίζουν, μια νύχτα λοιπόν στις 3 το πρωί λίγο πριν κάνει ο Στέλιος το τελευταίο βυζιτάρισμα ( βόλτα ελέγχου σε μέρη του μηχανοστασίου να δει τις σεντίνες και στα διάφορα μηχανήματα, στο αυτόματο καζάνι, στον άξονα και στο τιμονάκι ) έρχεται και μου λέει, κάνε εσύ τον γύρο μου και όταν ανέβεις επάνω στην αλλαγή της βάρδιας έλα στη ρεσπέτζα ( μικρή κουζίνα για το πλήρωμα της βάρδιας ) να φάμε φρέσκο ψάρι, θα έχω ειδοποιήσει και τον Ανθυποπλοίαρχο να κατέβει όταν τον αλλάξει ο Γραμματικός ( Γραμματικός είναι ο Β! καπετάνιος ) και κάνει τη βάρδια 4-8 μαζί με τον Β! Μηχανικό )

Τι λες ρε |λογοκρισία| με δουλεύεις του λέω ? Στη μέση του Ατλαντικού, στη μέση του πουθενά και μέσα στη μαύρη νύχτα που θα τα βρεις τα φρέσκα ψάρια ? Τι πήρες και καπνίζεις ρε ηλίθιε από τη Βραζιλία ? Του απαντάω.

Προσπερνάω αυτά που μου λες γιατί είσαι ωραίος μου λέει, κάνε λοιπόν ότι σου λέω αν θέλεις να φας φρέσκο ψάρι, επειδή λοιπόν η περιέργεια σκότωσε τη γάτα όπως λένε τον άφησα να φύγει γεμάτος περιέργεια για το αποτέλεσμα, η αλήθεια είναι ότι πείναγα του κερατά.

Πάει 4.00 το πρωί κατεβαίνει ο 2ος να με αλλάξει και μου λέει αυτός ο τρελός ο δικός σου τηγανίζει ψάρια επάνω, που τα βρήκε του λέω ? Δεν μου είπε ο κωλοπειραιώτης όταν τον ρώτησα, μου τη φιλάει επειδή του κάνω πλάκα στα λιμάνια που ψαρεύει.

Ανεβαίνω λοιπόν όλο πείνα και λαχτάρα επάνω και τι να δώ, 3 πιάτα γεμάτα φρεσκοτηγανισμένα χελιδονόψαρα και μια γαβάθα τοματοσαλάτα με ρίγανη και 3 μπύρες, ήρθε και ο ανθυποπλοίαρχος και του έπεσε το σαγόνι γιατί ούτε αυτός πίστευε παρόλο που είχε δει τον Στέλιο τι έκανε γιατί ανέβηκε στην γέφυρα και του ζήτησε την άδεια να βγει στην κουβέρτα με τον φακό να πιάσει τα χελιδονόψαρα που σε εκείνη την περιοχή είχε πολλά.

Αυτά πετάνε κάθε τόσο κατά κοπάδια και μέσα στο σκοτάδι έπεφταν επάνω στο κατάστρωμα που όπως είμαστε φορτωμένοι έμεναν επάνω στο πλοίο, το ύψος του καταστρώματος όταν είμαστε φορτωμένοι στην καλοκαιρινή μπάλα ήταν κάπου στα 2-3 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και όπως έγερνε στο βουβό ανέβαινε η θάλασσα επάνω, βγήκε λοιπόν ο Στελάρας με το φακό και τα έπιανε ψάχνοντας γύρω -γύρω, ποιός του έμαθε το κόλπο αυτό δεν μας τι είπε, μάλλον από κάποιον παλαιότερο σε προηγούμενα ταξίδια του, 3 ημέρες ή μάλλον νύχτες κράτησε αυτό το τσιμπούσι, δεν τους λέγαμε στους άλλους τι κάναμε αλλά βλέπανε τα ψαροκόκαλα στα σκουπίδια το πρωί και τα είχανε παίξει.

Γεια σου ρε Στέλιο όπου και να είσαι, κάτω, πάνω δεν έχει σημασία, εγώ πάντα σε θυμάμαι με αγάπη και συγκίνηση, μου χάρισες το πιο απρόσμενο φαγητό της ζωής μου, το πιο νόστιμο και το πιο φρέσκο.

Και λίγη ιστορία από ότι ξέρω και από ότι θυμάμαι, με το τέλος του πολέμου η παγκόσμια εμπορική ναυτιλία είχε χάσει πάρα πολλά πλοία και μείνει με πολλά Λίμπερτυ, αυτά αποτέλεσαν ένα οικονομικό μπούσουλα για την αξία των πλοίων της εποχής και με βάση την αξία του Λίμπερτυ άρχισαν οι ναυλώσεις, οι αγοραπωλησίες οι νέες ναυπηγήσεις κλπ, κάποια στιγμή γύρω στο 1965 φάνηκε η ανάγκη της αντικατάστασης των Λίμπερτυ σαν φτηνά πλοία αντικατάστασης με κάποιο άλλο φτηνό σύγχρονο πλοίο και σαν βάση για την αξία των πλοίων, έτσι στα ναυπηγεία του Σάτερλαντ σχεδιάστηκε το SD14 σαν αντιλίμπερτυ όπως το ανέφεραν.

Τα SD14 αρχικά τα έφτιαχνε η Austin & Pickersgill στο Σάτερλαντ της Αγγλίας, τα ναυπηγεία αυτά είχαν αγοραστεί από την London & Overseas Freighters Ltd. (LOF) και το 1968 αγόρασαν και το ναυπηγείο Bartram & Sons Ltd, που ήταν στη νότια πλευρά του Σάτερλαντ. Η LOF ανήκε στον Μαυρολέοντα στον Κουλουκουντή και στον Λαιμό, φτιάχτηκαν πάρα πολλά SD14, πολλές εκατοντάδες, κατασκευάστηκε σε αρκετά ναυπηγεία ανά τον κόσμο κατόπιν αδείας και το 1970 έδωσαν την άδεια και στον Σκαραμαγκά να κατασκευάσει 20 από αυτά.

Αυτή είναι η ιστορία των SD14, έκανα με 3 από αυτά όλα του Μαυρολέων όπως προείπα, τα M/V SYRIE – τα ξέχασα τα άλλα τώρα που είδα το Syrie κόμπιασα, με πήραν και οι μνήμες...χέστα τώρα.


Eίναι αυτό, βούλιαξε ρε γαμώτο και στενοχωρήθηκα τώρα, αϊ σιχτίρ κωλοσυναίσθημα

http://www.ships-photos.net/picture/show/27321/SYRIE
Άβαταρ μέλους
By famas
#168582 'Ομορφη διήγηση κ. Παναγιώτη, μάθαμε και για πλοία, άμα ήσουνα Θεσσαλονίκη κάθε Παρασκευή σηκωτό θα σε έφερνα στις συναντήσεις να ακούγαμε ιστορίες.