- 27 Αύγ 2015, 16:51
#152284
To ζευγάρι που αποφασίζει να γίνει γονέας πρέπει να ξεκινήσει με την εξέταση στίγματος για μεσογειακή αναιμία, και στην σωστή χρονική διάρκεια που θα της πεί ο γιατρός της αφού πρώτα μείνει βέβαια έγκυος η κοπέλα να κάνει την εξεταση για το σύνδρομο down, αυτό είναι η υπεύθυνη στάση των μελλοντικών για την δική τους ζωή, για του παιδιού και για την κοινωνία η οποία και εκείνη επιβαρύνεται είτε το θέλουμε είτε όχι.
Οι αποφάσεις του ζευγαριού δεν πρέπει να πέρνονται σύμφωνα με τις υποδείξεις των γονέων τους και των συγγενών, ούτε και οι γονείς πρέπει να πιέζουν τα παιδιά τους να εκπληρώσουν τους δικούς τους στόχους που δεν κατάφεραν εκείνοι στη δική τους ζωή, η εκπλήρωση στόχων δι΄αντιπροσώπου απαγορεύεται ρητώς και δια ροπάλου, μόνο που δυστυχώς συμβαίνει στις περισσότερες των περιπτώσεων.
Και μια και είμαστε στο θέμα γάμος, ας πω και κάποια προσωπικά, με την γυναίκα μου - κοπέλα μου τότε - είμαστε μαζί κάπου 1.5 χρόνο, μια μέρα μου λέει παντρευόμαστε ?
ΟΚ της λέω, αφού είμαστε και σε ηλικία γάμου και τα βρίσκαμε παντού, δουλευταρού ήτανε, το αμάξι της το είχε, το σπίτι της το είχε φτιάξει με μικρή βοήθεια του ναυτικού αδελφού της, ( να πω εδώ ότι είναι μοδίστρα και από τις καλές ) οπότε είπα το ναί
Το ανακοινώνει στην οικογένεια της ( γονείς και άλλα 7 αδέλφια παρακαλώ όχι παίζουμε, τα 6 αγόρια, άντρες μεγάλοι και παντρεμένοι δηλαδή ) σε στύλ την παράλλη Κυριακή παντρεύομαι στην Αγ. Παρασκευή και θα ήθελα να είσαστε όλοι εκεί, έπεσε το ταβάνι κάτω όπως είναι λογικό, μα δεν τον έχουμε γνωρίσει τον γαμπρό κλπ αφού το εσπευμένο της ανακοίνωσης τους έδωσε την εντύπωση ότι είναι ήδη έγκυος.
Εμένα μου κάνει τους λέει εγώ θα τον παντρευτώ και θα τον φέρω να τον γνωρίσετε πρίν τον γάμο. Παρένθεση, Τότε έμενα μόνος μου στο Παγκράτι σε 3άρι που είχα νοικιασμένο και κοντά στην τότε δουλειά μου, μετά τον γάμο μείναμε στο Παγκράτι 1 χρόνο, είχα πρίν μήνες χάσει το πατέρα μου, η αδελφή μου ήταν παντρεμένη και ο αδελφός μου έμενε και αυτός μόνος του κοντά μου και κοντά στη δουλειά του κλείνει η παρένθεση
έτσι όταν ξενοικιάστηκε το σπίτι της το ανακαινήσαμε με διπλά τζάμια, τζάκι, νέα κουφώματα αλουμινίου και άλλες λεπτομέρειες και αφήσαμε το Παγκράτι.
Πρίν μείνει έγκυος συζητήσαμε και κάναμε το στίγμα της Μεσογειακής και που δεν έχει κανείς μας. Όταν έμεινε έγκυος μέναμε πια στην Αγ.Παρασκευή μια μέρα μου λέει πάω για μια εξέταση, τι εξέταση Σοφία ? Για σύνδρομη down, ΟΚ να πας, θέλεις να σε πάω ? Όχι θα πάω μόνη μου, πήγε με το αμάξι της στο νοσοκομείο κοντά στην ΓΑΔΑ ούτε ξέρω ποιό είναι και έκανε την αμνιοπαρακέντιση, επέστρεψε μόνης της, μόνη της και πήγε μετά από μέρες και πήρε την εξέταση, το ίδιο έκανε και στο 2ο παιδί, σκληρό καρύδι η κυρία.
Στις εγκυμοσύνες της δεν είχαμε αυτά τα χαζά τα γυναικεία, μου μύρισε αυτό, θέλω εκείνο και ότι χαζομάρα ακούει κανείς από τις εγκύους, κοπέλα με όλα τα στοιχεία της ολοκληρωμένης προσωπικότητας με τεράστιες αντοχές σε όλα, ακόμα και στον φυσικό πόνο και έχω παραδείγματα, όπως πχ.
Από γλύστρημα σε σκάλες μια ώρα πρίν την ώρα την βάφτιση του 1ου παιδιού, όλη η μέση και η πλάτη μελιτζάνα στο χρώμα από το κοπάνημα το είδα το βράδυ που γδύθηκε, τι είναι ρε αυτό της λέω, γιατί δεν είπες να πάμε κάπου, δεν φώναξες, δεν ούρλιαξες με τέτοιο χτύπημα, και η κουφή απάντηση που με άφησε ξερό, γιατί θα άλλαζε κάτι αν ούρλιαζα?
Τι να πω, αν ξαναγυρίσω στη ζωή μια ίδια θα ψάξω να βρώ, καθαρή, σοβαρή, δεν σχολιάζει και δεν κουτσομπολεύει, κρατάει τις αποστάσεις όσο χρειάζεται από όλους, πονετική να συντρέξει όποιον έχει ανάγκη, να πάει να δώσει αίμα αν κάποιος δικός της το χρειάζεται, έχει το δικό της πορτοφόλι που μας έχει σώσει κάποιες φορές όταν χρειάστηκε, καθαρή μέχρι αηδίες αλλά ότι κάτι το σπαστικό, καλή μάνα, δεν χάνει ποτέ το μέτρο και την ψυχραιμία της ακόμα και αν όλα γκρεμίζονται γύρω της.
Κάποια φορά πρίν χρόνια όταν τα παιδιά ήταν μωρά γύρισε και μου είπε επί λέξη, εμένα η ζωή μου είναι τα παιδιά μου και μη με φέρεις ποτέ στο σημείο να πρέπει να διαλέξω, καλή μαγείρισα, τα έχει όλα και συμφέρει, ακόμα δεν έχουμε καυγαδίσει με φωνές, ουρλιαχτά κλπ, έχουμε τις διαφορές μας και μάλιστα τεράστιες σαν εξωστρεφής εγώ και σαν εσωστρεφής εκείνη, αλλά δεν αποκλείναμε από τον στόχο μας που ήταν η δημιουργία και η διατήρηση μιας οικογένειας παραμερίζοντας εν πολλοίς την προσωπική μας ζωή για τα πρώτα 15 χρόνια χωρίς να μας λείπει τίποτα, απλά δεν είμαστε σχεδόν ποτέ μόνοι, είμαστε και οι 4 μια καλή παρέα με τα καλά της και τα κακά της και βέβαια αυτό το είσπράττουμε πια από τα παιδιά μας, είμαστε κορώνα στο κεφάλι τους.
Σήμερα, τέλος πάντων θεωρώ ότι είμαι από τους τυχερούς της ζωής και της ωφείλω οπότε προσπαθώ να ανταποδώσω ότι μπορώ, αλλά παιδιά επειδή έχω γνωρίσει τι σημαίνει αναπηρία από 1ο χέρι ( είχα αδελφό ανάπηρο από ημιπληγία στην γέννα, ήταν δύσκολη εγγυμοσύνη και τον έβγαλε ο γιατρός με τις κουτάλες όπως μου είχε πεί ο πατέρας μου και έπαθε ζημιά στο δεξί πόδι και στο δεξί χέρι ) έλεγα λοιπόν ότι είναι κατάρα για ένα σπιτικό ένα ανάπηρο παιδί με ότι και να σημαίνει η λέξη και δεν πρέπει να αφήνεται στην τύχη ότι μπορεί σήμερα να προβλεφθεί, άλλο αν τύχει κάτι μετά και άλλο να μην πάρει κανείς ότι προφύλαξη μπορεί για να προλάβει το κακό, γιατί είναι κακό για όλους.
) να έχει το ίδιο σύνδρομο. Το παιδί είναι αγόρι. ΔΕΝ διακόπτει την κύηση για κοινωνικούς λόγους και το παιδί γεννιέται με το σύνδρομο 
Ξαναμένει έγκυος. Το δεύτερο παιδί πάλι αγόρι και τα ποσοστά τα ίδια. ΔΕΝ διακόπτει την κύηση. Ως εκ θαύματος το παιδί γεννιέται χωρίς πρόβλημα. Μένει άνεργη κι αυτή κι ο άντρας της (ουσιαστικά αυτή δεν μπορούσε να δουλέψει λόγω του πρώτου παιδιού). Τεράστια οικογενειακά προβλήματα λόγω των συνθηκών. Ξαναμένει έγκυος. Το παιδί κορίτσι (είναι βέβαιο ότι δεν θα έχει το σύνδρομο). Το ρίχνει!!!!
