Scotch έγραψε:16+ ετών, σχεδόν τυφλός και κουφός πια, μόνο η όσφρηση απέμεινε. Δεν βρίσκει πια το δρόμο του για το φαγητό, το νερό, την "τουαλέτα". Μήπως άδικα βασανίζεται το ζώο;
Ειδικά οι τελευταίες ζέστες, τον έχουν γονατίσει για τα καλά. 
< >
Ξερω καλα ποσο δυσκολη ειναι η αποφαση φιλε (αν καταλαβα καλα σκεφτεσαι την ευθανασια)...
Η προηγουμενη σκυλιτσα που ειχα γυρω στα 15 της χρονια (ηταν ηδη κουφη, τυφλη και με ασθενη οσφρηση) αρχισε να καταρρεει απο τα πισω ποδια. Εκανε λιγα βηματα και επεφτε κατω. Την πλακωσαμε στις κορτιζονες και της δωσαμε λιγους μηνες αξιοπρεπους ζωης. Μετα ομως χειροτερεψε παλι (ή συνηθισε την κορτιζονη) και το σκυλακι στεκοταν ολο και λιγοτερο στα ποδια του. Για 2-3 μηνες μεχρι και μια πατεντα ειχα κανει και το στηριζα με το λουρακι απο το πισω μερος ωστε να περπαταει με τα μπροστινα ποδια που ηταν δυνατα. Αλλα ολο αυτο το διαστημα, το ζωντανο ειχε διαθεση για ζωη και το καταλαβαινα. Ετρωγε το φαι του, ηθελε τα χαδια του κτλ...
Η γυναικα μου και η μανα μου με ειχαν φαει να το παω για ευθανασια τους τελευταιους αυτους 2-3 μηνες, γιατι θεωρουσαν οτι βασανιζεται πολυ. Εγω παλι θεωρουσα οτι το ζωο δε θελει να πεθανει ακομα, οπως και κανενας υγιης (στα μυαλα του) ανθρωπος δε θελει να πεθανει, οσο ασχημη και να ειναι η ζωη σε μια αναπηρικη καρεκλα.
Ενα πρωινο λοιπον, βαζω στο σκυλι να φαει κατι κρεατα που ειχαν περισσεψει, τα μυριζει και γυρναει το κεφαλι απο την αλλη μερια. Λεω κατσε να δουμε το απογευματακι μπας και φαει τελικα. Φτανει το απογευμα και παλι δεν εφαγε τιποτα. Και μιλαμε για φαγανο σκυλι, που η μασα ηταν η μονη του απολαυση τα τελευταια χρονια. Κοιταξα τη γιαγιουλα για λιγα δευτερολεπτα, αισθανθηκα το στομαχι μου να γινεται κομπος, το μυαλο μου ετοιμο να εκραγει και πηρα την αποφαση. Μιλησα καπακι με το γιατρο και εκλεισα ραντεβου για το αλλο μεσημερι.
Ξυπναω το επομενο πρωινο και το σκυλι εκανε ενα θορυβο μεσα απο τα πνευμονια του. Με τη μια σκεφτηκα "κατι χειροτερεψε". Φυσικα δεν εφαγε καθολου παλι και μολις πηγα το μεσημερι στο γιατρο και ακουσε το θορυβο, μου λεει με τη μια "ξεκινημα πνευμονικου οιδηματος, το σκυλι θα εφευγε μεσα στις επομενες 2-3 μερες με πολυ πονο, οποτε δε θα μπορουσες να διαλεξεις καλυτερο timing για την ευθανασια και απλα το γλυτωνεις απο την ταλαιπωρια". Στην ουσια ολα γινανε απο παραλυση των νευρων. Ξεκινησε να μη μπορει να σταθει στα ποδια του και μετα οι μυς του θωρακα δεν ειχαν καν τη δυναμη να κανουν το φουσκωμα-ξεφουσκωμα που χρειαζεται για την αναπνοη με αποτελεσμα το πνευμονικο οιδημα.
Δεν ξερω αν ημουν απλα τυχερος ή αν καταφερα να "διαβασω" την ψυχη και το σωμα του σκυλιου μου, αλλα ετσι οπως γινανε τα πραγματα μου εφυγαν και οι ελαχιστες τυψεις που ειχα οσον αφορα την αποφαση για ευθανασια
Δημοσιεύτηκε: 20 Ιουν 2019, 00:14
