- 02 Οκτ 2020, 12:08
#667238
gianik έγραψε:dimik έγραψε:Δεν σε σώζει τίποτα
Ειδικά αν είναι η εποχή αλλαγής τρίχωματος.
Έχω 3 σκούπες στο σπίτι, ρομπότ, stand up και κανονική Miele Cat and Dog και ο σκύλος ζει στην αυλή αλλά πάλι τρίχες βλέπεις.
Μονο καθημερινό σκούπισμα.
< >
ακόμα περιμένω το ποστ σου...
Sorry, όταν το θυμάμαι δεν προλαβαίνω και όταν προλαβαίνω δεν το θυμάμαι
Λοιπόν, αυτόν τον μήνα κλείνει τα 2 του χρόνια ο Τόμπυ και εμείς τους 22 μήνες συμβίωσης.
Τα Χριστούγεννα του 2018 λοιπόν αποκτήσαμε ένα μικρό χνουδομπαλάκι το οποίο έκατσε ήσυχα ήσυχα στην αγκαλιά της συζύγου και μεταφέρθηκε στον γιατρό για τα πρώτα εμβόλια και εξετάσεις.
Κανείς μας δεν φανταζόταν βέβαια το τι θα ακολουθήσει
Οι πρώτοι 6 μήνες ήταν σκωτσέζικο ντους...
Αγοράστηκε crate για να μένει όσο λείπουμε, όλα τα απαραίτητα είδη σκύλου, από πιατάκια και παιχνιδάκια μέχρι πάνες και απορρυπαντικά ενάντια στις οσμές και ξεκινήσαμε την συγκατοίκηση.
Για περίπου 2-3 μήνες ήταν πραγματικά σαν να φέραμε βρέφος στο σπίτι, κάτι που διαπίστωσα όταν ήρθε το πραγματικό βρέφος σχεδόν έναν χρόνο μετά.
Είχαμε κλάματα μέσα στην νύχτα γιατί πεινούσε, κλάματα γιατί ήθελε να βγεί για την ανάγκη του και κλάματα γιατί απλά ήθελε παρέα.
Αρκετά βράδια κοιμηθήκαμε είτε εγώ είτε η σύζυγος στον καναπέ γιατί ήθελε να νιώθει κάποιον να κοιμάται κοντά του, μόλις κάναμε να ανεβούμε στο δωμάτιο ξεκινούσε το παράπονο
Σχεδόν κάθε βράδυ κατέληγα στην αυλή μαζί του μέσα στο κρύο να περιμένω να τα κάνει να τα μαζέψω και να πάμε επιτέλους για ύπνο.
Παρόλα αυτά όμως η ψυχική ηρεμία και ανάταση που προσέφερε ήταν απερίγραπτη, κι ας είχαμε μία έξτρα υποχρέωση να τρέξουμε σπίτι μετά την δουλειά να τον περιποιηθούμε.
Τους πρώτους 2 μήνες τους περάσαμε στο σπίτι λόγω απαγόρευσης του γιατρού να κυκλοφορήσει έξω χωρίς το απαραίτητο εμβόλιο.
Μετά άρχισε το μεγάλο πανηγύρι, 3 βόλτες την ημέρα για τουλάχιστον μισή ώρα με 45 λεπτά, παιχνίδια και τούμπες σε χώμα-λάσπη-χόρτα και ξύσιμο πλάτης σε οποιαδήποτε βρωμιά έβρισκε. Ο προσωπικός μας χρόνος ήταν πλεόν ελάχιστος αλλά δεν μας ενοχλούσε καθόλου.
Φτάνοντας περίπου 5-6 μηνών και με τον καιρό και την κράση του να έχουν βελτιωθεί αποφασίσαμε να του ετοιμάσουμε τον χώρο του στην αυλή ώστε να μην είναι περιορισμένος σε crate όσο λείπουμε.
Το να μείνει ελεύθερος στο σπίτι ήταν εκτός συζήτησης μιας και έβγαζε δόντια με συνέπεια να δαγκώνει τα πάντα, σε καινούριο σπίτι θα σήμαινε αυτόματα ανακαίνιση.
Εκείνη την περίοδο οι βραχίονες μας ήταν μέσα στην μελανιά από το δάγκωμα συν μερικές καλές γρατζουνιές από τα κοφτερά σαν ξυράφι βρεφικά δόντια του. Επίσης δεν άφησε παιχνίδι για παιχνίδι που να μην καταστρέψει, ακόμα και Kong μαύρα τα οποία θεωρούνται σκληρά καταστράφηκαν εντός ωρών.
Του αγόρασα λοιπόν μεγάλο 3x1,5μ στεγασμένο κλουβί, του έβαλα μέσα σπιτάκι και την πρώτη μέρα που τον αφήσαμε στην αυλή για να πάμε στην δουλειά κατάφερε το θηρίο να πηδήξει πάνω από τον τοίχο και να τρέξει πίσω από το αυτοκίνητο.
Η επόμενη επιλογή ήταν να μείνει στο κλουβί, πράγμα που έχοντας συνηθίσει στο crate δεν τον πείραξε καθόλου, τον έβλεπα κάθε μέρα από τις κάμερες να ρίχνει τρικούβερτους ύπνους και να λιάζεται.
Επειδή όμως ένιωθα τύψεις με τον εγκλεισμό του βρήκα την λύση του οutdoor leash κι έτσι δέθηκε με ένα ειδικό 12μετρο ελαφρύ-λεπτό συρματόσχοινο με πλαστική επικάλυψη ώστε να έχει όλη την αυλή δική του αλλά να μην μπορεί να πηδήξει εκτός.
Πράγμα που επιχείρησε ξανά όταν αντιλήφθηκε θηλυκό στην γειτόνια.
Επιπλέον στις βόλτες του άρχισα να τον αφήνω ελεύθερο να τρέξει να το ευχαριστηθεί και ξεκινήσαμε εκπαίδευση με την μέθοδο του positive reinforcement.
Μετά από 13-14 συνεδρίες αυτό που κατάλαβα είναι οτι όταν έχω φαί στο χέρι κάνει ότι του πώ, αν δεν έχω φαί, χαιρέτα μου τον πλάτανο
Μιλάμε για έναν πανέξυπνο και πεισματάρει διαολάκο που μπορεί να έρθει να τριφτεί στην αγκαλιά σου για να του δώσεις από αυτά τα ωραία μπισκοτάκια που έχεις πάντα στην δεξιά τσέπη αλλά αν αποφασίσει οτι θέλει να κάνει κάτι θα το κάνει ο κόσμος να χαλάσει.
Βέβαια εφαρμόζοντας τις αρχές τις εκπαίδευσης είδα μεγάλη βελτίωση στην συμπεριφορά αλλά από κάποιο σημείο και μετά αποφάσισα να τον αφήσω να είναι και λίγο σκύλος παρά ρομποτάκι που περπατάει δίπλα στο πόδι μου και υπακούει κοφτές εντολές απλά και μόνο στην ανάμνηση οτι αυτές ακολουθούνται από φαγητό.
Μεγάλο συν ήταν οι κοινωνικοποιηση με βόλτες σε φίλους με σκυλιά και άραγμα στην αυλή όπου έπαιζαν ελεύθερα.
Γενικά εκτός από τις γάτες που του προκαλούν ένα περίεργο ενδιαφέρον κι ας ετοιμάζονται να τον ξεσκίσουν δεν αντιμετωπίσαμε πότέ πρόβλημα με άλλους σκύλους, μάλλον αντιμετωπίσαμε, τον υπερβολικό ενθουσιασμό του δικού μας.
Σήμερα πλέον έχει γνωρίσει και αποδεχτεί το νέο μέλος της οικογένειας, υπάρχει θα έλεγα ενθουσιασμός και από τις 2 πλευρές, αλλά παράλληλα είναι προσεκτικός και δεν πλησιάζει περισσότερο ή πιο "δυναμικά" από οσο πρέπει.
Φυσικά βόλτες συνεχίζουμε να πηγαίνουμε αλλά μόνο 2 την ημέρα πλεόν με την απογευματινή να είναι οικογενειακή.
Δεν μετανιώνουμε ούτε στιγμή που τον αποκτήσαμε και προσωπικά θα ήθελα μεγαλύτερη αυλή-με ψηλότερο μαντρότοιχο
-για να έχω κι ένα 2ο για παρέα.
Κλείνοντας να σημειώσω πόσο εκπληκτική είναι η ομοιότητα στο μεγάλωμα-συμπεριφορά σκύλου και παιδιού, μιλάμε για καταστάσεις που κοιταζόμαστε με την σύζυγο και ζούμε deja vu ακόμα και το βλέμμα τους είναι παρόμοιο όταν τους αρνηθείς κάτι με "όχι¨.
Ακολουθούν φώτο κατόπιν λαϊκής απαίτησης
Τελευταία επεξεργασία από dimik και 02 Οκτ 2020, 12:19, έχει επεξεργασθεί 1 φορά/ες συνολικά