- 15 Νοέμ 2018, 21:11
#550146
Σχετικά με αυτό, αντιγράφω από γνωστή μου δασκάλα (συμπτωματικά, επίσης στα Χανιά):
Αναφορικά με τη συμπεριφορά στη τάξη, συμφωνώ με τον Dimsaba. Είναι καθήκον του γονιού να εμπεδώσει στο παιδί ότι ακόμα και όταν βαριέται, δεν πρέπει να ενοχλεί άλλους.
junior gt έγραψε:Για να εξηγήσω λίγο αυτό που έλεγα πριν ότι οι γονείς δεν αγαπάνε τα παιδιά τους, αλλά αγαπάνε τους εαυτούς τους:
σκεφτόμουν τις προάλλες πόσες φορές έχουμε ακούσει αλλά και εμείς σα γονείς έχουμε πει στα παιδιά μας τη φράση:
'με στεναχώρησε πολύ η δασκάλα που μου είπε το τάδε', με στεναχωρείς πολύ που δε διαβάζεις'.
Ε πιστεύω πιο εγωιστική και φασιστική φράση δεν υπάρχει. Και φανερώνει ακριβώς αυτό που λέω. Δεν προσπαθούμε δηλαδή να κουβεντιάσουμε με το παιδί γιατί δε διαβάζει, τι δεν του αρέσει στο διάβασμα, αν κάτι το απωθεί. Παρά προσπαθούμε να του δημιουργήσουμε τύψεις, εκμεταλλευόμενοι την αγάπη του και την αδυναμία του προς τα εμάς για να πετύχουμε κάτι που a priori το θεωρούμε εμείς ορθό χωρίς κουβέντα, χωρίς αστερίσκους. Το να διαβάζει.
Σχετικά με αυτό, αντιγράφω από γνωστή μου δασκάλα (συμπτωματικά, επίσης στα Χανιά):
Μοιράζομαι την παραλία με μια κυρία, περίπου 65 χρονών, που έχει φέρει στη θάλασσα την εγγονή της. Στο μισάωρο που συνυπάρχουμε σε αυτόν τον υπέροχο κόλπο, ακούω συνεχόμενα:
"Θα πέσεις και θα λερωθείς κι αλίμονό σου"
"Μην περπατάς χωρίς παντόφλες"
"Αν δεν είσαι καλό κορίτσι θα σε αφήσω και θα φύγω"
"Κοίτα τον σκύλο, αν δεν είσαι καλό παιδί θα τον φωνάξω να σε φάει"
"Αν φύγεις από κοντά μου θα σε τσιμπήσει η μέλισσα"
"Τώρα θα δεις τι θα πάθεις"
"Θα σε φάνε τα ψάρια, μην πηγαίνεις κοντά στη θάλασσα"
Δεν γνωρίζω τις προθέσεις της, πιθανότατα είναι οι καλύτερες. Αλλά!
Μη γεμίζετε τα παιδιά σας ενοχές. Το συναίσθημα του φόβου και της ανασφάλειας με το οποίο τα ποτίζετε, με τόση επιμέλεια, θα τα ακολουθεί μια ζωή. Σαν να ακούω αυτή τη γιαγιά μετά από χρόνια να λέει: " Μα τι του έλειψε αυτού του παιδιού και δεν έχει λίγη εμπιστοσύνη στον εαυτό του;"
Έλα ντε, καλό ερώτημα.
Αφήστε τα παιδιά σας να ανακαλύψουν τον κόσμο, η φυσική τους περιέργεια είναι που θα τον αλλάξει. Δώστε τους χώρο και μην ξεχνάτε ότι είναι ξεχωριστές προσωπικότητες, δεν έχουμε δικαίωμα να μην τις σεβόμαστε. Αφήστε τα να παίξουν, να πέσουν, να λερωθούν, να απομακρυνθούν, να κοινωνικοποιηθούν, να κάνουν επιλογές. Αφήστε τα να κολυμπήσουν στη θάλασσα, ειναι μαγικό το αίσθημα ελευθερίας που προσφέρει. Αφήστε τα να χτίσουν κάστρα, να φανταστούν, να σας ρωτήσουν γιατί η άμμος έχει αυτό το χρώμα. Δώστε τους το περιθώριο της αυτενέργειας και της πρωτοβουλίας. Προωθήστε το, σε μια πιο ιδανική περίπτωση. Βεβαιώστε τα ότι το λάθος είναι μέσα στη διαδικασία της ανακάλυψης κι ότι τα αγαπάτε πολύ πέρα από τα λάθη τους. Χτίστε μέρα τη μέρα μια δυνατή αυτοεικόνα. Είναι υπέροχο να βλέπεις ένα παιδί να μεγαλώνει! Απολαύστε το!
Αναφορικά με τη συμπεριφορά στη τάξη, συμφωνώ με τον Dimsaba. Είναι καθήκον του γονιού να εμπεδώσει στο παιδί ότι ακόμα και όταν βαριέται, δεν πρέπει να ενοχλεί άλλους.
Tό τοι νομισθὲν τῆς ἀληθείας κρατεῖ.
