Σελίδα 18 από 24

Re: Προτάσεις βιβλίων

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: 14 Νοέμ 2018, 22:35
από Silberpfeil
Από τους Alan Greenspan και Adrian Wooldridge.

Μία περιγραφή. Εικόνα

< 4A >

Re: Προτάσεις βιβλίων

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: 27 Φεβ 2019, 00:28
από Geo f1

Re: Προτάσεις βιβλίων

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: 27 Φεβ 2019, 11:07
από NiTse
Πριν δω όλο το ποστ νόμιζα ότι το πήρες :lol:

Re: Προτάσεις βιβλίων

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: 27 Φεβ 2019, 11:49
από Geo f1
:lol:
Ναι και σε 3 αντιτυπα :s_biggrin

Παντως τελειωσα πριν λιγες μερες τον Παγωμενο αγγελο
Εικόνα

Και τωρα ειμαι στα μεσα της Κουκουβαγιας!!
Εικόνα

Ειναι φοβερα!!

Re: Προτάσεις βιβλίων

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: 04 Μάιος 2019, 18:38
από Geo f1
Εικόνα

Τελειωσα αυτο σημερα.
ΥΠΕΡΟΧΟ.
Φοβερη γραφη ο τυπος.

Re: Προτάσεις βιβλίων

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: 13 Ιουν 2019, 15:36
από PaNick67
Το βιβλιο που πανω του βασιστηκε η ομωνυμη σειρα απο μια συγγραφεα που για αυτο το εργο της πηρε Νομπελ λογοτεχνιας το 2015

Εικόνα

http://www.patakis.gr/viewshopproduct.aspx?id=714238

Re: Προτάσεις βιβλίων

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: 13 Ιουν 2019, 17:47
από JarnoT
Τα Νόμπελ δεν δίνονται για συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά για την εν γένει ικανότητα και επιρροή και το έργο ενός λογοτέχνη.
Αλλά, ναι, το συγκεκριμένο είναι για πολλά κλάματα.

Re: Προτάσεις βιβλίων

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: 14 Ιουν 2019, 10:26
από rx8_drifter
Και λίγη προϊστορία για την έκδοση του βιβλίου στα ελληνικα, απ τον Θανάση Τριαριδη:


Μιας και όλοι μιλούνε (και με αφορμή την εκπληκτική σειρά του HBO) για το ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ της Σβετλάνας Αλεξίεβιτς, ας θυμηθώ εδώ πως όλοι (κυριολεκτώ: όλοι) οι Έλληνες εκδότες αρνήθηκαν να βγάλουν το βιβλίο το 2001 όταν τους το πρότεινα με λυσσαλέο πείσμα εκ μέρους του Συλλόγου Υποστήριξης Ερευνών Κατά της Λευχαιμίας Και Άλλων Παθήσεων. Και στο τέλος, όταν αναγκαστήκαμε να βγάλουμε το βιβλίο πληρωμένο στον Περίπλου (καθώς είχαμε δεσμευτεί ηθικά απέναντι στην Αλεξίεβιτς), το μόνο που βρήκαν να πουν οι "άνθρωποι του βιβλίου στην Ελλάδα" (δηλαδή: οι παράγοντες που νομίζουν πως ελέγχουν την αξιολόγηση του βιβλίου στην Ελλάδα) ήταν να με κοροϊδεψουν επειδή στον Πρόλογο έγραψα «Το βιβλίο της Αλεξίεβιτς δεν είναι απλώς ένα ακόμη βιβλίο για το Τσέρνομπιλ· είναι ένα από τα σημαντικότερα βιβλία μαρτυριών του 20ου αιώνα, όμορο και ανάλογο του ~Ημερολογίου~ της Άννας Φρανκ και του ~Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος~ του Πρίμο Λέβι.» Από πού κι ως πού τολμάει να συγκρίνει μια «δημοσιογραφική» δουλειά με τον Πρίμο Λέβι; είπανε με αγανάκτηση (θαρρείς και είχανε διαβάσει τον Πρίμο Λέβι…)

Παρόμοια ήταν και η στάση των Ελλήνων δημοσιογράφων του βιβλίου και όχι μόνο: όταν φέραμε την Αλεξίεβιτς στην Ελλάδα, τον Άνοιξη του 2001 (στα 15 χρόνια από το έγκλημα του Τσέρνομπιλ) δεν δέχτηκε κανένας (από τους τουλάχιστον 15 που παρακάλεσα) να της κάνει συνέντευξη. Σε μια Συνέντευξη Τύπου στη Θεσσαλονίκη (που έφερα φίλους και γνωστούς για να μην δείχνει άδεια) διάφοροι έξυπνοι είχαν την ιδέα να την ρωτήσουν "για την δυτική προπαγάνδα που αξιοποίησε το Τσέρνομπιλ..." Θυμάμαι πως για να μην αισθανθεί η Αλεξίεβιτς ότι ταξίδεψε τζάμπα στην Ελλάδα, αναγκάστηκα να παρακαλέσω την φίλη μου συγγραφέα και μεταφράστρια Κώστια Κοντολέων να της κάνει μια (εν τέλει συγκλονιστική) εκτενή συνέντευξη, δίχως να ξέρουμε αν και πού θα την δημοσιεύσουμε. Επίσης θυμάμαι και κάτι ακόμη, ενδεικτικό της κατάστασης: η δημοσιογράφος Όλγα Σελλά (που τότε έκανε ορθογραφική διόρθωση σε κάποιο βιβλίο μου) μετά από αφόρητες δικές μου πιέσεις κατάφερε να «πετύχει» ένα μποξ 80 λέξεων στην Καθημερινή (για τόσο αξιολόγησαν την Αλεξίεβιτς οι τότε υπεύθυνοι της εφημερίδας – για 80 λέξεις…)

Αυτά τα γράφω για να δείξω πώς γίνονταν οι αξιολογήσεις στην Ελλάδα – τότε και τώρα.

Ακολουθεί ο «επίμαχος» Πρόλογος του 2001 καθώς και το Σημείωμα επί του Προλόγου που έγραψα στην δεύτερη έκδοση του βιβλίου το 2016 (από τον Πατάκη αυτή τη φορά – που προφανώς αναγνωρίζοντας το λάθος του 2001 εκδίδει πλέον όλα τα βιβλία της Αλεξίεβιτς στα ελληνικά).

~~~

Η ΑΓΑΠΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ
(Ένα σημείωμα και ένας Πρόλογος)

[Τη Σβετλάνα Αλεξίεβιτς τη συνέστησε στο ελληνικό αναγνωστικού κοινό ο «Σύλλογος Υποστήριξης Ερευνών κατά της Λευχαιμίας και άλλων Παθήσεων» τον Απρίλιο του 2001. Ο Σύλλογος (Σ.ΥΠ.Ε.Λ. στο εξής) ήταν μια οργάνωση εθελοντών που δραστηριοποιούνταν από το 1998 για την υποστήριξη της Αιμοτολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου Γ. Παπανικολάου της Θεσσαλονίκης και του προγράμματος μεταμοσχεύσεων μυελού των οστών που αυτή εκπονούσε. Στα πλαίσια της ενημέρωσης και της κοινωνικής ευαισθητοποίησης γύρω από την λευχαιμία, ανάμεσα σε πολλές άλλες δράσεις εντοπίστηκε αυτό το βιβλίο, πήραμε τα δικαιώματά του και αποφασίστηκε η μετάφραση και η έκδοσή του. Η Σβετλάνα Αλεξίεβιτς παραχώρησε ευγενικά τα δικαιώματα για την ελληνική έκδοση στον Σύλλογο και (μετά από την άρνηση αρκετών άλλων εκδοτών) οι Εκδόσεις Περίπλους ανέλαβαν την συνέκδοση (μαζί φυσικά με τον Σ.ΥΠ.Ε.Λ.).

Ο Πρόλογος που ακολουθεί γράφτηκε από εμένα για την πρώτη ελληνική έκδοση αυτού του βιβλίου τον Δεκέμβριο του 2000 εκ μέρους του Σ.ΥΠ.Ε.Λ. Την μετάφραση έκανε εθελοντικά ο Ορέστης Γεωργιάδης ενώ την επιμέλεια έκανε επίσης εθελοντικά ο Φίλιππος Μανδηλαράς. Μετά από συνεννόηση με το Αλεξίεβιτς (και έχοντας την αίσθηση του υπόγειου αλλά άμεσου διαλόγου με κάθε μια από τις μαρτυρίες του βιβλίου) προστέθηκαν ως Επίμετρο: α)το περί του δεινού ανθρώπου Χορικό της Αντιγόνης του Σοφοκλή, και β)το απόσπασμα από το Κεφάλαιο 13, της Προς Κορινθίους Επιστολής του Απ. Παύλου (αυτό που είναι γνωστό ως ο «Ύμνος της αγάπης»). Εκτός των παραπάνω τριών (Τριαρίδη, Γεωργίαδη, Μανδηλαρά), στην ομάδα που δούλεψε για την έκδοση φυσικά συμμετείχαν οι τότε διευθυντές της Αιματολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου Γ. Παπανικολάου Θανάσης Φάσσας και Αχιλλέας Αναγνωστόπουλος (ο δεύτερος παραμένει και έως σήμερα Διευθυντής της εν λόγω κλινικής), τα υπόλοιπα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου (Δαμιανός Σωτηρόπουλος, Ριάντ Σαλούμ, Φρίξος Πασχαλίδης, Στράτος Χασάπης και Βασίλης Κυδωνόπουλος) αλλά και οι εθελοντές που υποστήριζαν τις δράσεις του Συλλόγου: ο Γιάννης Μπουκοβίνας, ο Χαράλαμπος Χριστοφίδης, η Νατάσσα Καραθάνου, ο Γιάννης Κοτσιφός, ο Λευτέρης Ντουρανίδης, η Μάγδα Πανταζάρα, ο Βασίλης Παπαγεωργίου, η Ελένη Σιδέρη, ο Γ. Σκόρδας, ο Δημήτρης Σκουρέλλος, η Ελ. Τσαπακίδου, η Κ. Χούρου, η Χαρούλα Τσουλέα.

Εκείνη η πρώτη ελληνική έκδοση αυτού του βιβλίου του 2001 υπήρξε η πρώτη επαφή του ελληνικού κοινού με το φαινόμενο Αλεξίεβιτς. Με πρωτοβουλία και έξοδα του Σ.ΥΠ.Ε.Λ. η ίδια η Αλεξίεβιτς ταξίδεψε την άνοιξη του 2001 για πρώτη φορά στην Ελλάδα (σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα), έδωσε συνεντεύξεις και έκανε δύο ομιλίες. Για όσους είχαμε διαβάσει τα βιβλία της και μιλήσαμε μαζί της ήταν προφανές πως είχαμε μπροστά μας τον φορέα ενός αφηγηματικού γεγονότος: τον αφάνταστα λειτουργικό επανακαθορισμό των όρων της λογοτεχνίας της μαρτυρίας. Ωστόσο οι δημοσιογράφοι του βιβλίου και οι ομότεχνοι συγγραφείς την αντιμετώπισαν με σχετική αμηχανία – ή και με αδιαφορία. Θυμάμαι τότε είχε σχολιαστεί ως μεγαλόστομη υπερβολή η σύγκριση που έκανα στον Πρόλογο του βιβλίου αυτού με το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ και το Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος του Πρίμο Λέβι. Σήμερα ωστόσο, μετά την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας του 2015 στην Αλεξίεβιτς, τα σχόλια αυτά έχουν ξεχαστεί: το Τσέρνομπιλ θεωρείται από όλους ένα από τα σημαντικότερα βιβλία μαρτυριών που έχουν γραφτεί ποτέ. Και ένα από τα σημαντικότερα βιβλία της λογοτεχνίας του 20ου αιώνα, θα συμπλήρωνα, δεκαπέντε χρόνια μετά.

θ. τ. – Νοέμβριος 2015]

~

Με απορία, συγκίνηση και ελπίδα ο Σύλλογος Υποστήριξης Ερευνών κατά της Λευχαιμίας και άλλων Παθήσεων παρουσιάζει στο ελληνικό κοινό την μετάφραση του βιβλίου της Σβετλάνας Αλεξίεβιτς «Τσέρνομπιλ, ένα χρονικό του μέλλοντος». Πρόκειται για μια συλλογή μαρτυριών από ανθρώπους που έζησαν ή συναντήθηκαν (ιστορικά ή βιολογικά) με την έκρηξη του Πυρηνικού Σταθμού Ενεργείας του Τσέρνομπιλ της τότε Σοβιετικής Ένωσης, τον Απρίλιο του 1986. Η Λευκορωσίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, δέκα χρόνια μετά, περιπλανήθηκε στην απαγορευμένη ζώνη –όχι χωρίς τίμημα και για την δική της υγεία–, μίλησε με δεκάδες ανθρώπους, έψαξε αρχεία εφημερίδων, ληξιαρχείων, νοσοκομείων, αναζήτησε στην άλλοτε σοβιετική επικράτεια τα νήματα των απωλειών. Εκατό από αυτές τις μαρτυρίες αποτέλεσαν το παρόν βιβλίο: μιλούν άντρες, γυναίκες, παιδιά, χωρικοί, στρατιώτες, μαθητές πυροσβέστες, επιστήμονες, μελλοθάνατοι και συγγενείς μελλοθανάτων, μητέρες που γέννησαν παραμορφωμένα παιδιά, μαθητές που δεν συναντιούνται πια στο σχολείο μα σε μονάδες λευχαιμικών ασθενών, αγρότες που ξεριζώθηκαν από την απαγορευμένη ζώνη, γονιοί που θάψαν τα παιδιά τους, γυναίκες που είδαν τους άντρες τους να λιώνουν ζωντανοί πριν πεθάνουν, γέροντες που αναθυμούνται τις παλιές προφητείες, κορίτσια που κρύβουν την καταγωγή τους γιατί αν την αποκαλύψουν δεν θα βρουν σύντροφο για την ζωή τους. «Μαγνητοφωνώντας τους, είχα την αίσθηση πως ηχογραφώ το μέλλον» γράφει η Αλεξίεβιτς στη μοναδική δική της μαρτυρία μέσα στο πολυφωνικό βιβλίο.

Αναμενόμενο και εύλογο το ερώτημα: για ποιον λόγο μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση, ακόμη κι αν η δράση της αφορά στο οριακό μεταίχμιο ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο, επιλέγει, μπαίνοντας σε ξένα χωράφια, να μεταφράσει και να εκδώσει ένα βιβλίο. Η απάντηση ευθεία: υπάρχουν βιβλία (λιγοστά και δυσδιάκριτα, είναι η αλήθεια) που ο λόγος τους σημαίνει αυτό το μεταίχμιο, αποτυπώνοντας καίρια, δίχως ψεύδη, ιδεολογήματα και εκ των υστέρων εκλογικεύσεις, το σπάραγμα του ανθρώπου και οδηγεί την ψυχή και το νου στην καρδιά του σκοταδιού, στην καταπρόσωπο θέαση των πραγμάτων, εκεί όπου δεν παρεμβάλλεται ο κοίλος καθρέφτης. Μερικοί επιμένουν πως μια αντίστοιχη καταπρόσωπο θέαση των πραγμάτων, είναι το χωνευτήρι όπου οφείλουν να ζυμωθούν τα έργα των ανθρώπων, τα οράματα και οι δράσεις για να μην καταλήξουν φενάκη, ιδιοτελείς λογαριασμοί, κροτάλισμα χαλκού, τύμπανο που ξεφωνίζει.

Ένα τέτοιο βιβλίο που σημαίνει είναι, κατά την εκτίμησή μας, η συλλογή μαρτυριών που επιχείρησε η Σβετλάνα Αλεξίεβιτς μαζί με όσους «συναντήθηκαν» (και, στ’ αλήθεια, η λέξη ακούγεται εντελώς α-νόητη) με τη ραδιενέργεια του Τσέρνομπιλ. Το βιβλίο της –εν τέλει το βιβλίο των μαρτύρων μιας αθέατης, αόρατης, σιωπηλής, αν-αίσθητης φρίκης– δεν είναι απλώς ένα ακόμη βιβλίο για το Τσέρνομπιλ· είναι ένα από τα σημαντικότερα βιβλία μαρτυριών του 20ου αιώνα, όμορο και ανάλογο του ~Ημερολογίου~ της Άννας Φρανκ και του ~Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος~ του Πρίμο Λέβι. Τι είναι αυτό που κάνει τα τρία βιβλία τόσο κοντινά: και στα τρία ο άνθρωπος (η ενότητα σώματος και πνεύματος που λογαριάζουμε για άνθρωπο) είναι αντιμέτωπος με την φρίκη ολομόναχος με το σώμα του· ο πολιτισμός γυρίζει αλλού το βλέμμα, η επιστήμη υπηρετεί το κακό, ο Θεός απουσιάζει. «Εφόσον υπήρξε το Άουσβιτς, δεν υπάρχει Θεός» γράφει ο Πρίμο Λέβι. «Η γη αυτή δεν ανήκει πια σε κανέναν. Την πήρε πίσω ο Θεός» λέει μια μητέρα του Τσέρνομπιλ. Πού διαφοροποιείται το παρόν βιβλίο από τα άλλα δύο; Σε εκείνα το κακό προσωποποιείται στους εκφραστές μιας ολέθριας ιδεολογίας, τους ναζί. Στο «Τσέρνομπιλ, ένα χρονικό του Μέλλοντος», το κακό δεν έχει υποκείμενο, είναι απρόσωπο, διάφανο, αιώνιο και συνεχές: αν ο αναγνώστης προσπαθήσει να βρει «ενόχους» για την καταστροφή, θα νιώσει σαν να προσπαθεί να δέσει σκιές – ώσπου σύντομα θα αντικρίσει και το δικό του είδωλο στον κοίλο (δηλαδή: ~εν αινίγματι~) καθρέφτη.

Η συλλογή μαρτυριών της Αλεξίεβιτς είναι ένα σπαρακτικό, ολόπικρο βιβλίο, όμοιο με το βιβλάριο της Αποκάλυψης· ωστόσο εδώ η πείρα του λόγου εκφέρεται και δεν καταπίνεται «για να πικράνει τα σωθικά». Ένα βιβλίο-υβρίδιο: θεολογικό και ταυτόχρονα μετά την θεολογία, μεταφυσικό και την ίδια ώρα παρά από την μεταφυσική, υπαρξιακό και παρά την ύπαρξη· Οι ήρωές του είναι οι ταπεινοί άνθρωποι που είχαν μάθει να ερωτεύονται με το σώμα και να θρησκεύονται με την φύση. Αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν το σώμα τους να παραμορφώνεται και να λιώνει, την φύση τους να γίνεται απαγορευμένη ζώνη, την κομμουνιστική εξαγγελία της ανθρώπινης τελείωσης να καταρρέει, την ουτοπία της επιστήμης να γίνεται όλεθρος. Και καθώς εκπίπτει η πίστη στην κανονικότητα της πίστης, οι αθώοι της απαγορευμένης ζώνης μέσα από θαλάμους νοσοκομείων ή μετά το ξόδι των αγαπημένων τους αναζητούν –συχνά μάταια- ερείσματα για να ζήσουν: τα οικογενειακά κειμήλια που μαρτυρούν την συνέχεια της ζωής, οι μνήμες των ερώτων, ο Πούσκιν, ο Ντοστογιέφσκι, ο Τολστόι, ο Τσέχοφ, τα λαϊκά παραμύθια, οι παλιές προφητείες, η Αγία Γραφή, οι νεκροί του Μεγάλου Πολέμου κατά του ναζισμού, ο απόηχος του Ολοκαυτώματος και της Χιροσίμα, όλα αυτά επανέρχονται στις μαρτυρίες άλλοτε ως λειψή παρηγοριά κι άλλοτε ως αδόκιμη ερμηνεία της φρίκης. Ένα βιβλίο βαθύτατης απορίας για την ανημποριά του ανθρώπου, για το παράλογο της ιστορίας, για την έκπτωση του ανθρώπινης ζωής.

Τι ήταν για την υπόλοιπη ανθρωπότητα το Τσέρνομπιλ; Μια είδηση στα δελτία ειδήσεων, ένας πανικός των πρώτων ημερών, συζητήσεις και χάρτες για το εάν αφορά την δική μας επικράτεια και κατά πόσο, κατόπιν μια εσχατολογική αναφορά σε εκ του ασφαλούς συζητήσεις, τέλος μια δυσοίωνη και αποκρουστική λέξη δίχως μνήμη. Στο μεταξύ όμοια παράξενες λέξεις μαζεύονται στην άκρη του νου: Κοζλοντούι, Ακογιού, Μορουρόα, βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου, περιθωριακές κουβέντες για οικολογικούς πρόσφυγες των επόμενων δεκαετιών. Και ο εκ-πολιτισμένος κόσμος: αυτός εξακολουθεί να πρακτορεύει με ακόμη μεγαλύτερη επιμέλεια την πυρηνική ενέργεια ως όπλο δήθεν αναπόφευκτων πολέμων και αποφασισμένων αφανισμών, ως όργανο προόδου και επιβολής, ως μέσο κυριαρχίας και ανάπτυξης, ως μέθοδο συμφερότερη οικονομικά άρα τέλεια, σύμφωνα με τα κριτήρια της νέας επιστήμης. Πίσω από ποιο κίνημα, ποιο όραμα, ποια αντιπρόταση, πίσω από ποια ηθική μπορούν να στοιχηθούν όσοι αρνούνται να παραδεχτούν αυτήν την πιθανότητα (ή τη βεβαιότητα) του τέλους του ανθρώπου; Να γιατί εκδίδουμε το βιβλίο «Τσέρνομπιλ, ένα χρονικό του μέλλοντος»: Γιατί το Τσέρνομπιλ είναι το μαύρο κουτί της ανθρωπότητας, αυτό που περιέχει την αφήγηση της καταστροφής· ως εκ τούτου η μαρτυρία των θυμάτων του είναι η μόνη πυξίδα για να αποτρέψουμε την επανάληψή της, καθώς η μόνη ηθική που μπορεί να μεταφέρει το φορτίο μιας τέτοιας προσπάθειας είναι η ηθική της ιερότητας ετούτων των θυμάτων.

Αξίζει να συλλογιστούμε τι απομένει, τι διασώζεται από τον όλεθρο του Τσέρνομπιλ: μήπως το ένστικτο της επιβίωσης, η προσαρμοστικότητα του είδους μας, μήπως μια νέα πρόοδος που θα βελτιώσει την ατέλειά μας; Απέναντι στα θύματα του Τσέρνομπιλ, στα όπου γης θύματα της ραδιενέργειας, απέναντι στους αθώους που έλιωσαν χωρίς να ρωτηθούν στον βωμό της ανθρωποφάγου εξέλιξής μας, όλοι εμείς, η ανθρώπινη κοινότητα, οφείλουμε να ζυγίσουμε μιαν απάντηση. Για το λόγο αυτό αποφασίσαμε ως επίμετρο της ελληνικής έκδοσης ετούτου του βιβλίου που δομείται στο τραγικό σχήμα του μονολόγου και του χορικού, να προσθέσουμε, με την σύμφωνη γνώμη της Αλεξίεβιτς, ένα έσχατο ζεύγμα. Τελευταίο χορικό, ο θριαμβικός μα στην ουσία του σπαρακτικός ύμνος προς τον άνθρωπο και τα έργα του από την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Τελευταίος μονόλογος, το περί αγάπης απόσπασμα από την Α Προς Κορινθίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου, απόσπασμα στον οποίο αξίζει να δοκιμάσουμε και μια μη θεολογική ανάγνωση – ιδίως όταν η πίστη λογαριάζεται, ίσως για μοναδική φορά ως έλασσων. Δύο οριακά κείμενα του ανθρώπινου πολιτισμού (στο δεύτερο αξίζει και μια μη θεολογική ανάγνωση) επιλογίζουν την αλήθεια της ραδιενέργειας και το όριο της επιστήμης, τις δυσοίωνες προφητείες και τον απειλητικό ουρανό, τη σιωπή της Ιστορίας και την απουσία του Θεού, μετεωρίζουν τους αθώους, τους μάρτυρες της φρίκης, τα νεκρά παιδιά, τις βιασμένες ψυχές – εντέλει σχηματίζουν τον πιθανότητα της αγάπης.

Γιατί αυτό είναι και ό,τι απομένει ζωντανό μετά το Τσέρνομπιλ: η αγάπη. «Εγώ σας μίλησα μόνο για την αγάπη», καταλήγει η Λουντμίλα Ιγκνατσένκο, πρώτη στην σειρά των μαρτύρων. Και σελίδα με σελίδα το ολόπικρο βιβλίο γίνεται ένα ευαγγέλιο απεγνωσμένης και παράφορης αγάπης: Οι γονιοί αγαπούν τα παραμορφωμένα παιδιά τους, τα ετοιμοθάνατα παιδιά αγαπούν τους γονείς που τα γέννησαν με μοίρα προδιαγεγραμμένη, οι άνθρωποι αγαπούν το χώμα, το νερό, τα ζώα και τα λουλούδια, τον θεό, τους προγόνους τους, αγαπούν όλους τους άλλους, όλα τα θύματα των έργων του ανθρώπου, απομένουν καθημαγμένες ψυχές που πλέον προσδιορίζουν την ύπαρξή τους αγαπώντας τον άλλον. Ναι, εκεί όπου χαλάστηκε η γη και ο ουρανός, εκεί όπου προδόθηκε η φύση και το σώμα, εκεί όπου τα παιδιά γεννιούνται νεκρά ή παραμορφωμένα και η ιστορία μεταμορφώθηκε σε Θηρίο της Κόλασης, εκεί, στον τόπο που ο παραπαίων πολιτισμός τον έταξε καρκινικό κύτταρο στο σώμα της ανθρωπότητας (έστω: σε ό,τι φαντασιώνουμε ως ανθρωπότητα), εκεί, λοιπόν, οι άνθρωποι εξακολουθούν να αγαπούν, και μάλιστα δίχως πια να περιμένουν αντάλλαγμα. Είναι η μόνη ελπίδα για εμάς μα και το στοίχημα της ανάγνωσης αυτού του βιβλίου: Ίσως, εάν το θέλουμε και το ζητήσουμε, μέσα από τον ανείπωτο ζόφο του Τσέρνομπιλ να βρούμε την φλόγα του κεριού, μέσα στην καρδιά του σκοταδιού να αναζητήσουμε την αγάπη.

[Σύλλογος Υποστήριξης Ερευνών κατά της Λευχαιμίας και άλλων Παθήσεων, Απρίλιος 2001]

Re: Προτάσεις βιβλίων

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: 22 Ιούλ 2019, 15:05
από g8777


:s_omg :s_omg :s_omg :s_omg

Η πνευματικη ηγεσια υπο διωγμον, Ελλαδα 2019 μΧ :thumbsdown: :thumbsdown: :thumbsdown:


Εικόνα

Re: Προτάσεις βιβλίων

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: 22 Ιούλ 2019, 15:48
από rafi
Το βιβλιο του Παλαιοκωστα το διαβασε κανεις;
Καμια συγκριση με το "Καταζητειται" του Σαμαρα;

.

Re: Προτάσεις βιβλίων

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: 01 Αύγ 2019, 16:43
από mousatos
https://archive.org/

δανεισμός βιβλίων για on-line reading !!
Μπήκα στη λίστα αναμονής και μετά από λίγες μέρες με ειδοποίησαν στο e-mail οτι το μυθιστόρημα "Looking for Alaska" του John Green εκ.2005 , είναι στη διάθεσή μου για 14 μέρες . :yahoo:

Re: Προτάσεις βιβλίων

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: 17 Οκτ 2019, 18:55
από rafi
Διαβάζω το "Μια φυσιολογική ζωή" του Παλαιοκώστα.
Καθηλωτικό, δεν το έχω ολοκληρώσει ακόμα αλλά το προτείνω ανεπιφύλαχτα σε όλους εκτός από τους δυσκοίλιους.

Re: Προτάσεις βιβλίων

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: 18 Οκτ 2019, 11:10
από nikoscorp
rafi έγραψε:Διαβάζω το "Μια φυσιολογική ζωή" του Παλαιοκώστα.
Καθηλωτικό, δεν το έχω ολοκληρώσει ακόμα αλλά το προτείνω ανεπιφύλαχτα σε όλους εκτός από τους δυσκοίλιους.

Το διάβασα και εγώ. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον και επίσης έχει καλή γραφή, κάτι το οποίο ίσως και να το μην περιμένεις πριν ξεκινήσεις να το διαβάζεις. Το μόνο που με κούρασε απο ένα σημείο και έπειτα είναι η αυτοπροβολή του συγγραφέα και των ικανοτήτων του. Δεν αντιλέγω σε αυτά που λέει, δεν μπορώ να κρίνω τον ίδιο και τις ικανότητες του αλλά ενώ το ξεκινάει καλά λίγο μετά τα μέσα του βιβλίου μου το χαλάει λιγάκι.
Κατα τα άλλα τα καταγγελόμενα απο τον ίδιο καθώς και η παρουσίαση των γεγονότων όπως τα έζησε αυτός έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Του ταιριάζει όντως να το χαρακτηρίσεις καθηλωτικό. Θα μπορούσε εύκολα να γίνει ταινία με πολύ δράση.

Re: Προτάσεις βιβλίων

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: 19 Μαρ 2020, 04:48
από rx8_drifter
όταν καταφέρω να ξανακατεβω Ελλάδα θα αγορασθει :metalo:

Ένα συγκινητικό ποστ του εκδότη της Διόπτρα εν μέσω της κρίσης, διαβάστε το :s_yes

https://twitter.com/dioptrabooks/status ... 56002?s=21
:s_howdy

Re: Προτάσεις βιβλίων

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: 19 Μαρ 2020, 13:38
από kostis20
Εικόνα

< A3003 >