koutsan έγραψε:Όσοι ενδιαφέρεστε για τον pied-noir Maurice Attia - και αυτοί που δεν ενδιαφέρεστε όμως ! - δείτε την πολύ καλή εκπομπή "Οι κεραίες της εποχής μας", της Μικέλας Χαρτουλάρη και του Ανταίου Χρυσοστομίδη, που είχαν αφιερώσει στον Attia (του παίρνουν συνέντευξη).
2011 νομίζω.
https://www.youtube.com/watch?v=7Lk7QD6a7jM
Ο τυπας ειναι μεγαλο τρολ, τον ειχαν στειλει και εξορια για ντεφετιστικη προπαγανδα
Θα αρεσε στον tasosdev το συγκεκριμενο
elvet έγραψε:Μία πολύ ωραία τριλογία του Maurice Attia, που διάβασα το καλοκαίρι
Αστυνομικό-νουάρ μυθιστόρημα, γραμμένο από Ψυχίατρο.
Πολύ ωραίες ατάκες, χιούμορ και πολύ καλή διαμόρφωση και εμβάθυνση χαρακτήρων (είπαμε ψυχίατρος ο συγγραφέας).
Γίνεται αναφορά σε γεγονότα που εδώ μάλλον τα αγνοούμε, αλλά έχουν σημαδέψει τη Γαλλία (από τον απελευθερωτικό πόλεμο και την αποαποικιοποίηση της Αλγερίας το 1962, μέχρι τον Μάη του 68 και τον απόηχό του). Πολύ καλή παρουσίαση γεγονότων και πραγμάτων με ανησυχητικά εύστοχους παραλληλισμούς με την ελληνική πραγματικότητα (παρακράτος δεξιάς το 60, «εθνάρχες», αριστερίζουσα μόδα, βία, αναζήτηση ταυτότητας).
Πράγματι πολύ καλή η τριλογία του Attia, με πολύ ιδιαίτερα σκηνοθετημένη γραφή, όπως είπες. Μου άρεσαν πολύ...
...σαν υποκατάστατο όμως στην Τριλογία του Izzo που μόλις είχα τελειώσει (στην παλιά έκδοση, με τα 3 ξεχωριστά βιβλία).
Όσοι λάτρεις του νουάρ δεν το έχετε διαβάσει, απλά σας ζηλεύω. Ανεκτίμητο.
Τελευταία είμαι σε φάση Τζορτζ Πελεκάνου. Ανακάλυψα σε ένα βιβλιοπωλείο στο Ηράκλειο 2 από τα παλιά του που είχαν εξαντληθεί. Παρότι όλα του σχεδόν μοιάζουν μεταξύ τους, είναι αρκετά συγκινητικά (αν και σκληρά), κυρίως λόγω των Ελλήνων μεταναστών που πρωταγωνιστούν, πάντα στην πόλη της Ουάσινγκτον.
(Ματθ.ιθ΄30 / Μάρκ.ι΄31)
σλουρπ, σλουρπ...
Έχει διαβάσει κανείς το συγκεκριμένο ή το αντίστοιχο για τον Β' ΠΠ;
Το από πάνω (Catastrophe Europe goes to war) υπάρχει και στα Ελληνικά;
http://www.biblionet.gr/book/73489/Mazower,_Mark,_1958-/%CE%A4%CE%B1_%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1
EDDIE_147 έγραψε:Σε σημερινή βόλτα στον Παπασωτηρίου είδα το παρακάτω χορταστικό...
σλουρπ, σλουρπ...
Έχει διαβάσει κανείς το συγκεκριμένο ή το αντίστοιχο για τον Β' ΠΠ;
Διάβασα το Αρμαγεδών
http://www.amazon.com/Armageddon-The-Ba ... 0375714227 που είναι επίσης χορταστικό. Αλλά βασίζεται πάρα πολύ σε μαρτυρίες που τις παραθέτει αυτούσιες, σαν μικρές ιστορίες από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, πολίτες και στρατιώτες δλδ. δεν βγάζεις συμπεράσματα, γιατί εξειδικεύει τον πόλεμο στο επίπεδο του ατόμου.
Αυτό http://www.amazon.com/Armor-Blood-Battl ... 1400066778 πχ το βρήκα τρομερά πιο ενδιαφέρον και με περισσότερες λεπτομέρειες των επιχειρήσεων.
Κτηνώδες βιβλίο (1700+ σ.) που ακόμα δεν αξιώθηκα να διαβάσω. Γνώμες?
Εδώ ο Mazower παίζει μπάλα πολύ καλύτερα. Προτεινόμενο.
Και ένα του κυρ-Μιχάλη:
το πρωτο που βαζεις νομιζω το 'χει στις παραπομπες. δεν το 'χω πιασει..
οταν το διαβασεις γραψε γνωμη :)
http://www.biblionet.gr/book/187328/%CE ... %BB%CE%AE;
Παιχτούρα ο δικός σου check this out -->
Del Toro first envisioned the story line as a television series, but was unable to find a buyer for the series.[1] An agent then suggested turning the story into a series of books with writer Chuck Hogan.[1] A television adaptation is currently airing on FX.(link)
Μεταφράζοντας από τα αρχαία ελληνικά
Αυτός που υπερτονίζει το παρελθόν του είναι ακριβώς αυτός που δεν έχει να επιδείξει τίποτε στο παρόν.
http://www.efsyn.gr/?p=238444
Ξεκινώ από μια διαπίστωση. Οι νεοελληνικές μεταφράσεις αρχαίων ελληνικών φιλοσοφικών κειμένων, στη μεγάλη τους πλειονότητα, είναι πάρα πολύ κακές. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει αν συγκρίνει κανείς μεταφράσεις κλασικών αρχαιοελληνικών έργων στις βασικές ευρωπαϊκές γλώσσες και στα νέα ελληνικά. Προσπαθώντας να αιτιολογήσω το γεγονός, μπορώ να επικαλεστώ μια τετριμμένη και μια πιο εκλεπτυσμένη εξήγηση.
Η εκλεπτυσμένη εξήγηση είναι ότι ο μεταφραστής παγιδεύεται από την κοινότητα της νέας ελληνικής και της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Λειτουργώντας ως «ενδογλωσσικός» μεταφραστής, διστάζει να προτάξει την αυτονομία της νέας ελληνικής και συνειδητά ή ασυνείδητα έλκεται από τη διαφορετική μορφολογία και σύνταξη της αρχαίας. Ετσι το μεταφρασμένο κείμενο, ενώ ανήκει τυπικά στη νέα ελληνική γλώσσα, δεν μπορεί να διαβαστεί μόνο του και χρειάζεται τη συνεχή βοήθεια του αρχαιοελληνικού πρωτοτύπου (αν υποθέσουμε ότι ο αναγνώστης μπορεί κάτι να καταλάβει από αυτό).
[...]
Κοινό όμως φαίνεται ότι υπάρχει για τις μεταφράσεις που κυκλοφορούν και τις εκδόσεις που τις φιλοξενούν, και μάλλον είναι ένα κοινό που αυξάνεται συνεχώς. Οπως αυξάνεται και η ημιμάθειά μας, σε ευθεία αναλογία με την αρχαιολατρία και τον εθνοκεντρισμό, που διεκδικείται πλέον και από κάποια τμήματα της άλλοτε επιφυλακτικής Αριστεράς. Αυτός όμως που υπερτονίζει το παρελθόν του είναι ακριβώς αυτός που δεν έχει να επιδείξει τίποτε στο παρόν.
Ο Πλάτων έχει πλήρη επίγνωση της μεγαλοσύνης των σύγχρονων ομοεθνών του, όταν εξαίρει την αιώνια νεότητα των Ελλήνων απέναντι στην αρχαιότητα των Αιγυπτίων. Τι λέτε να πιστεύει αντιστοίχως ο Νεοέλλην εκδότης και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος όταν εκδίδει βιβλία με τίτλους όπως «Εστιν ουν και η αρχαία Αίγυπτος Ελλάς» και «Η ελληνική καταγωγή των Σουμερίων», δίπλα σε πολυάριθμες μεταφράσεις κλασικών κειμένων;