- 12 Ιαν 2019, 20:26
#560164
Ένας διαφορετικός μονόλογος. Όχι της ενθύμησης, όχι της ευχής, αλλά του παραλληλισμού. Με χρώμα εργασιακό / οδηγικό. Του {25}. Του δρόμου που κάνω κάθε εργασιακή μέρα μέσα από δικές μου φωτογραφίες.
Έκλεισα πρόσφατα 4 χρόνια εργασίας στον εργοδότη που λίγο πολύ γνωρίζετε ποιος είναι. Κλείνω και κάποια (σίγουρα >) 100.000 χλμ χιλιομέτρων του ίδιου δρόμου, που λίγο πολύ κάνω κάθε (εργάσιμη) μέρα. Δεν έχει να πει κάτι. Για μερικούς είναι κάτι υπερβολικό και απίστευτο, για μερικούς είναι ήδη βίωμα ετών. "Έχει και χειρότερα" θα έλεγε ο μέσος Έλληνας. Αυτή είναι μια απόδοση δική μου για το "σπίτι-δουλειά".
Με γνωρίζετε καλά οι περισσότεροι. Στο κάθετι που βιώνω είτε για πρώτη, είτε για πολλοστή φορά θέλω να δίνω το δικό μου "χρώμα". Τι χρώμα μπορείς να δώσεις για 111.2 χιλιόμετρα μιας τυπικά βαρετής εθνικής οδού λοιπόν;
Η "Μουδανιών", η εθνική οδός {25}, η άμεσα συνυφασμένη με την καλοκαιρινή ονειρεμένη Χαλκιδική και του εξοχικού πολλών Θεσσαλονικέων. Στις 4 εποχές της η διαδρομή έχει να δώσει τη γλυκειά ερήμωση του χειμώνα που το μούχρωμα σε βρίσκει 10 λεπτά πριν φτάσεις δουλειά,
τη φορτηγατζίδικη (ελέω τουριστικής ανάπτυξης) άνοιξη,
την uber-balcanian πινακιδωμένη καλοκαιρινή version με τους αμέτρητους τουρίστες που γυρίζεις σπίτι και ακόμα 9παρά έχει ήλιο και οι αυτοκινητοπομπές στο αντίθετο ρεύμα κατεβαίνουν και συ ανεβαίνεις,
την "μπάνια του λαού" και φρουτο-ελαιοπαραγωγική φθινοπωρινή της μορφή με τα πρωτοβρόχια της και τα εκπληκτικά συννεφογράμματα.
Κάθε εποχή
προτεραιοποιείται από τα βιώματα και τις εργασίες που λαμβάνουν χώρα και όλα αυτά δημιουργούν τον ετήσιο κύκλο. Και φτου και από την αρχή... Και μέσα σε αυτή την προτεραιοποίηση, ένα στοιχείο της και εγώ.
Λακούβες ανοίγουν, κομμάτια δρόμου patchάρονται σηματοδοτώντας κάποιες εκλογές. Συνελίξεις απανταχού καλλιτεχνών και beachόμπαρων κοσμούν κάθε μεταλλική δομή και ικρίωμα, που τολμά να σηκώσει κεφάλι πάνω από τα 3 μέτρα στους ζεστούς μήνες. Σκυλιά ψάχνουν τα βράδυα τροφή, ξεχασμένα από τα "αφεντικά" τους κυκλοφορώντας στους σκοτεινούς δρόμους, μερικά από αυτά με δυστυχή κατάληξη. Και οι αμέτρητοι οδηγοί, περαστικοί ή θαμώνες της {25}, πολλοί ντόπιοι, άλλοι για το μεροκάματο, λιγότεροι για την επένδυση. Και γω μεσα σε δαύτους, εκείνο το πρωινό της 5ης Γενάρη 2019.
[In media res]...
Έχω κατέβει πολλές φορές με διάφορα πράγματα στο κεφάλι μου. Με ηχητικό soundtrack κάτι παλιό που είχα να ακούσω καιρό ή κάτι νέο που μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Με την ένδειξη του θερμομέτρου να τρεμοπαίζει μεταξύ θετικών αρνητικών προσήμων ή του ψυχολογικού όριου των 40 που θα σκεφτώ αν θα βάλω ερκοντίσιο (sic) και συνήθως δεν υποκύπτω. Ποτέ όμως δε θυμάμαι να κατέβηκα με άγχος για το τι θα αντιμετωπίσω στη δουλειά, από άποψη προσωπικού / διαδικασιών . Είμαι από τους τυχερούς που εργάζονται σε μια σοβαρή, με πρόσωπο, "Ευρωπαϊκή" εταιρία και ιδίως με προσωπικό που ταιριάζει / συμπληρώνει το χαρακτήρα μου.
Να πω την αλήθεια, όμως, δε μου αρέσει η διαδρομή.
Σιχαίνομαι τον {25}.
Τον έχω βαρεθεί ήδη, γιατί πριν αρχίσω τα εργασιακά χιλιόμετρα τον είχα κάνει λιγότερες μεν, αλλά ακόμη πάμπολλες φορές για τα αμέτρητα καλοκαιρινά πάνε έλα, ή για τον δρόμο προς τον πατέρα με άλλη τόση απόσταση δρόμου για το Νέο Μαρμαρά. Και αν με βάλεις σε ένα αμάξι και μου κλείσεις τα μάτια, από τις αναπηδήσεις και τη μορφολογία του δρόμου θα μπορέσω να σου πω σε ποιο σημείο βρίσκομαι...
Και δε μου αρέσει, γιατί άλλωστε είμαι βουνίσιος. Θέλω να βλέπω κορυφογραμμές.
Τσούκες, λάκκες, βαλαώρες και υψίπεδα. Σκάει το γελάκι μου όταν βλέπω τον Όλυμπο να έχει τα πρώτα του χιόνια το Νοέμβρη, αλλά το μυαλό μου είναι στη μαμά Πίνδο. Εκεί που κοπιάζεις να κατακτήσεις μια κορυφή και όταν σηκώσεις το βλέμμα σου, βλέπεις μόνο κορυφές. Δάση φυλλοβόλων και αειθαλών σε τετραψήφια υψόμετρα σε χωρίς τηλεφωνικό σήμα δρόμους. Τέτοια θέλω.
Εκεί που όλα μετράνε τους χειμώνες (κυριότερα).
Προετοιμασία,
οργάνωση,
αξιοποίηση διαθέσιμων πόρων. Γιατί αν δεν, όλα πληρώνονται με
δυσμενείς συνήθως συνέπειες. [/In media res]
To Σαββατιάτικο λοιπόν πρωινό της 5/1 ήταν δύσκολο και σίγουρα απαιτούσε τις 3 αρχές που ανέφερα αμέσως πιο πριν. Η "Σοφία" αποφάσισε να δείξει σε όλη την Ελλάδα, πεδινή και μη τα δύσκολα των χιονισμένων βουνών. Η θερμοκρασία χαμηλή, η χιονόπτωση πυκνή σε αρκετά σημεία με πολύ αέρα από όλο το προηγούμενο βράδυ. 08.00 δουλειά την επόμενη. Τα σωστά εφόδια υπάρχουν.
Τολμάμε;
Κανείς δε θα με κατηγορούσε αν δεν κατάφερνα τα 55 αυτά χιλιόμετρα στις πιο αντίξοες συνθήκες
πριν καλά καλά αποχιονιστεί ο δρόμος. Αλλα δεδομένης της εμπειρίας, της εμπιστοσύνης και της όποιας τρέλας μου, το κατάστημα θα ανοίξει στην ώρα του. Γιατί μπορεί.
Προετοιμασία. Χειμερινά λάστιχα, check. 4κίνηση, check. Φρεσκοσυντηρημένο αμάξι, check (μόλις την προηγούμενη είχε γενικό service). Φορτισμένο κινητό + φορτιστής check. 2η αλλαξιά κομπλέ ρούχα, από κάλτσες ως μπουφάν / παπούτσια, check. Μπουκάλια νερό, check. Φορτισμένη κάμερα check! Εδώ έχουμε σκαρφαλώσει σε κοψιές και σάρες στα 2000m+, θα φοβηθούμε τα "200m υψόμετρο" της Καρδίας;
Ξύπνησα χωρίς ξυπνητήρι κάπου στις 3 κ αποφάσισα 4 και να έχω φύγει, για να το απολαύσω, να γλιτώσω τη
μη αποδεκτή μετριότητα των άπειρων "γενναίων" που κατέβαιναν απροετοίμαστοι με: (τι είδα)
-θερινά ελαστικά και μέγιστη ταχύτητα 2χλμ/ω
-σκουτερ να κατεβαίνει απο το Πανόραμα
-τζιπάτους παντιλικάδες που σηκώθηκαν να βολτάρουν μεσα στην πόλη
Το κατέβασμα για δουλειά ήταν απλά ένα έπος. Μια μίνι αναμέτρηση με τα φυσικά φαινόμενα, μια απο τις λίγες φορές που χρειάστηκε να είμαι σε εγρήγορση σχεδόν σε κάθε σημείο, με ένα μικρό δημιουργικό μίνι άγχος μέσα μου. Οδηγώντας "στον αυτόματο" τις περισσότερες φορές, μου έκανε εντύπωση πως το σκηνικό σε σημεία είχε αλλάξει τόσο που δε θα αναγνώριζα ακόμα και εγώ. Απαιτητικές συνθήκες,
έχουμε μάθει από τα λάθη μας, ώρα να περάσουμε κ από αυτό το άγριο και όμορφο εμπόδιο.
Σε κάποιο σημείο ένιωσα και αυτό το συναδερφικό camaraderie στο δρόμο, που νομίζω στις μέρες μας χάνεται. Αμάξι σταματημένο στο δρόμο... βλέπεις αν κάποιος ειναι μέσα, αν θέλει βοήθεια. Το ένα και μοναδικό κινούμενο αμάξι που έτυχε να συνταξιδέψω για 10 - 15 χλμ, το βοήθησα μπαίνοντας ικανά μπροστά του για να του "καθαρίζω" δρόμο. Σε τέτοιες περιπτώσεις
το θέλεις το κοινό καλό. Και επιδιώκοντάς το σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, πόσο μάλλον όταν το καταφέρνεις.
Την προηγούμενη ημέρα σε ένα ακόμα κατέβασμα στη δουλειά από τον Πολύγυρο είχα μαζέψει 2 μεσήλικες κυρίες που επισκέπτηκαν μια εκκλησία και δυσκολευόταν στο κατέβασμα. Χωρίς δεύτερη σκέψη τις πήγα στην πόλη. Συνεχίζοντας, ένας κύριος μου έκανε νόημα να σταματήσω. Είχε τραυματισμένο το χέρι του και δε μπορούσε να βάλει το χέρι στο θόλο να βγάλει τις αλυσίδες. "Είσαι ο πρώτος που σταμάτησε εδώ κ ένα τέταρτο" είπε, πριν πει "πού σε ξέρω" και του θύμησα. Ήταν πελάτης. "Όταν περάσεις από το κατάστημα έλα να σε κεράσω ένα ζεστό καφέ" του είπα και χαιρετηθήκαμε.
Επιστροφή στην 5η Γενάρη. Ολοκλήρωσα τη διαδρομή τη διαδρομή και όπως είχα ειδοποιήσει απο χθες πήγα να παραλάβω τη μία συνάδερφο από τη Ν. Τρίγλια, που θα δυσκολευόταν να έρθει χαζεύοντας τα άπειρα snowwhite χωράφια των 12.000 Κ λευκου. Μπαίνω και στα Νέα Μουδανιά παίρνω και τον τρίτο συνάδερφο και ξέρουμε οτι ναι μεν σημερα δε θα "βγει ο τζίρος" και "δε θα πατήσει κόσμος" και τα γνωστά κλισέ. Καλά καλά ακομα δεν έχουν καθαρίσει οι δρόμοι, αλλά εμείς θα είμαστε εκεί. Και το γουστάρεις αυτό. Γιατί ακολούθησες μια
δομημένη προσέγγιση και σου βγήκε.
Κολατσιό, φωτογραφίες, καφέδες, first things first, και ας αρχίσει το 8ωρο. Οκ, 7ωρο ειναι το Σάββατο, μη φωνάζετε. Καθάρισμα χιονιών από την είσοδο και το στέγαστρο, λειτουργία του Goofy (το sprinter της εταιρίας) για ένα 5λεπτο. Τη συγκεκριμένη μέρα, αρχίσαμε το μάζεμα των εορταστικών διάκοσμων αν και ο καιρός γύρω προδιέθετε να τα κρατήσουμε.
Περάσαν το πολύ 5-6 πελάτες, το κλίμα ήταν ανάλαφρο, σκωπτικό για τον κρατικό μηχανισμό, ευχετήριο για της νέας χρονιάς που ήρθε από αυτούς που ερχόταν πρώτη φορά στη χρονιά. Πάντα σε κλεφτές ματιές στο τι γίνεται έξω με τη νυσταγμένη χιονοασπρίλα...
...οι εικόνες των χιονών μας προκαλούσαν λόγω του κάτι διαφορετικού. Και όλοι όσοι περνούσαν ήταν με ένα χαμόγελο για τα χιόνια, παρά τις δυσκολίες που τους προκάλεσε. Το χαμόγελο που λείπει από τον Έλληνα, αλλά τελικά βρίσκεται στα απλούστερα πράγματα.
Η ώρα πέρασε γρήγορα, αρκετά από τα χιόνια λιώσαν, οι δρόμοι καθαρίστηκαν σταδιακά. Οι όμορφες στιγμές
μοιράστηκαν σε φίλους / συναδέρφους που είχαν ρεπώ / άδεια και στων άλλων καταστημάτων (η Κοζάνη είχε -7...), η ομάδα κατάφερε να αποδώσει τα μέγιστα δυνατά
χωρίς να χρειάζεται να δεσμευτεί, αλλά γιατί έτσι της βγήκε.
Κερδοφορία... Τι κερδίσαμε;
Μια ιστορία προς διήγηση, ένα διαφορετικό 7ωρο, κάμποσες διαφορετικές φωτογραφίες από ένα διαφορετικό Σαββάτο στη δουλειά και ένα μικρό "στοίχημα" που κερδήθηκε. Βέβαια η αξία είναι οτι ακόμα και να μην καταφέρεις να κερδίσεις το στοίχημα, έστω και οριακά, πρέπει να προσπαθείς να βγάλεις κάθε τι το ωραίο που έχει να σου δώσει. Και αυτό είναι το
μακροπρόθεσμο όφελος που αποκομμίζεις.
__________
Αντί επιλόγου...
Και αυτό το τελευταίο μου θυμίζει εκείνη τη μέρα της 4ης Δεκέμβρη του 2012, (...πω, περάσανε 6 χρόνια κιόλας), που έχασα ένα "στοίχημα" σε μια διαδρομή μου στα χιόνια, αλλά με τον πιο μεγαλειώδη τρόπο συνοψίζοντας "
μακάρι κάθε fail να έχει κάτι το τόσο epic μέσα του".
Άλλα 100 εύχομαι! 
αν και προσωπικα λογω δουλειας εντος η εκτος Ελλαδος ηταν εποχες που μιλαγαμε στο τηλεφωνο πολυ περισσοτερο απο οσο βλεπομασταν. Ειδικα την περιοδο 2006 2014 που ημουν Μ.Ανατολη, Το θεμα με το που ειναι τα πραγματα στο σπιτι ....ισχυει .... διαχρονικα... Πρεπει να δουλευει αλλοιως ο εγκεφαλος μας και επιμενει να τα "τακτοποιει" σε μερη που δεν παει ο δικος μας.. 
οι χήρες από την άλλη δίνουν πόνο αρχίζει μια νέα ζωή 
