- 09 Ιούλ 2015, 19:55
#136653
Oι άλλοι Έλληνες
Γράφει η Σοφία Τσίπα
Υπάρχουν κάποιες ιστορίες ανθρώπων που δεν θα μάθουμε ποτέ… Και μια τέτοια θα ήθελα να σας αφηγηθώ σήμερα.. Την ιστορία της Μαργαρίτας… Δεν θα την μοιραζόμουν μαζί σας αν δεν είχα βαθιά μέσα μου την πεποίθηση ότι σας αφορά. Η ιστορία της Μαργαρίτας αφορά όλους μας. Ειδικά αυτή τη στιγμή. Είναι σημείο αναφοράς στην ηθικά, πνευματικά, οικονομικά, επιστημονικά βαλτωμένη κοινωνία μας….
Η Μαργαρίτα ήταν η Ελλάδα που θα θέλαμε να είμαστε, ο νεοέλληνας που θα θέλαμε να γίνουμε, το ελεύθερο πνεύμα που θα θέλαμε να έχουμε, η ουσία που λείπει από τις ζωές μας, η αλήθεια στο βλέμμα, η τόλμη, το νοιάξιμο. Η Μαργαρίτα συμβολίζει όλα όσα ονειρευτήκαμε και δεν τολμήσαμε να κάνουμε πράξη… Η μποέμ ζωή, όχι στο φαίνεσται αλλά στο είναι. Η αγάπη για την επιστήμη, το αντίδοτο στο συντηρητισμό και τα «κουτάκια» της κοινωνίας. Το αντίδοτο στην περιχαρακωμένη και ασφαλή ζωούλα μας. Ευρύς νους. Μυαλό ανοιχτό και παγκόσμιο.
Η Μαργαρίτα ήταν η πιο αγαπημένη μου φίλη στην εποχή του σχολείου. Κι ένας άνθρωπος που σημάδεψε τα «δύσκολα» εφηβικά μου χρόνια… Η επιστήθια φίλη που ακουμπούσα τους τότε προβληματισμούς, τα όνειρά, τις βαθιές αναζητήσεις, τις λύπες και τις χαρές μου… Ένας άνθρωπος με τον οποίο σχεδίαζα το μέλλον και διασκέδαζα απίστευτα και ουσιαστικά το παρόν… Ίσως η μόνη φίλη που μπορούσε να καταλάβει για μένα κάτι περισσότερο από εμένα…
Διαβάζαμε ποίηση κι ακούγαμε Ξυλούρη, ανταλλάσσαμε αλληλογραφία Άλιμος -Ηλιούπολη, σε μια εποχή όπου υπήρχαν τηλέφωνα, mail και sms, διαφωνούσαμε υπερασπιζόμενες ιδέες κι ύστερα πάλι απ΄ την αρχή… Κάναμε πράγματα που μόνο οι δυο μας μπορούσαμε να καταλάβουμε και στους άλλους έμοιαζαν παράξενα…
Την ιστορία της Μαργαρίτας δεν θα την μάθετε ποτέ, γιατί ήταν σπουδαία… Πραγματικά σπουδαία…Και τα αληθινά και τα πραγματικά σπουδαία, δύσκολα φτάνουν στα αυτιά μας μέσα στη «σαβούρα» που κυρίαρχα και πεισματικά επικρατεί… Η Μαργαρίτα πάντα απέκλινε από το μέσο όρο και έδινε τον καθημερινό της αγώνα στο στίβο της επιστήμης της. Από παιδί είχε κλήση στα θετικά μαθήματα.
Ονειρεύτηκε να γίνει βιολόγος όχι για να διοριστεί σε κάποιο σχολείο και να βολευτεί αλλά για να ασχοληθεί με την έρευνα, να προσφέρει… Λες κι από πάντα ήξερε τι ήθελε… Τακτική, οργανωμένη, άριστη μαθήτρια, απουσιολόγος, σήκωνε τη σημαία ψηλά με κάθε τρόπο και έκανε τους δικούς της ανθρώπους να φουσκώνουν από υπερηφάνεια.
Πέρασε στο τμήμα Βιολογίας Αθηνών, τελείωσε με άριστα και στη συνέχεια ήρθαν οι υποτροφίες. Υποτροφίες όχι από την Ελλάδα αλλά από το εξωτερικό. Γιατί ετούτη η χώρα ξέρει μόνο πώς να πνίγει τα όνειρα κι αγνοεί πως να τα προασπίζει. Άριστη με ό,τι καταπιάστηκε. Μια Ελληνίδα για την οποία μπορούσες να καμαρώνεις. Γιατί πάντα τιμούσε τον τόπο της. Μεταπτυχιακό, Διδακτορικό, Μεταδιδακτορικό, έρευνα, έρευνα στην έρευνα, αφοσίωση και πολύ δουλειά σε αυτό που αγαπούσε ώσπου σε πολύ μικρή ηλικία, κάτω των τριάντα κατάφερε να εργαστεί ως ερευνήτρια και να διδάξει σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου.
Έλειπε χρόνια από την Ελλάδα… οκτώ ίσως και περισσότερα… Έφυγε προ κρίσης. Έφυγε να γνωρίσει τον κόσμο και να μάθει. Να ανοίξει τους ορίζοντες και τις εμπειρίες της. Το βλέμμα της, όμως, ήταν διαρκώς στραμμένο στην Ελλάδα. Στις αγωνίες του τόπου. Στα συλλογικά που τη βασάνιζαν και την απασχολούσαν. Ήθελε να προσφέρει και μπορούσε να προσφέρει με κάθε τρόπο και σε κάθε επίπεδο.
Δεν ήταν γόνος εύπορης οικογένειας. Οι γονείς της εργάστηκαν ως υπάλληλοι. Άνθρωποι καλοί, σοβαροί και φιλήσυχοι. Το υστέρημά τους δεν το σπατάλησαν αλλά το διοχέτευσαν σε βιβλία, γνώση κι εμπειρίες για τα παιδιά. Τις πολύχρονες και ζηλευτές σπουδές της Μαργαρίτας δεν χρηματοδότησαν οι γονείς της, αλλά τα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα Πανεπιστήμια που αποφάσισαν ότι έπρεπε να επενδύσουν στο πείσμα, την αφοσίωση και την αξία της.
Η Μαργαρίτα ήταν πολίτης της Ευρώπης, πολίτης του κόσμου. Γύρισε τον πλανήτη μελετώντας«δείγματα» και μικροοργανισμούς σε αποστολές σε Ασία, Αφρική, Αμερική και Ευρώπη. Δίπλα σε εμπόλεμες ζώνες, πλάι σε άγρια θηρία. Δεν φοβήθηκε ποτέ τίποτα γιατί δεν ήξερε τι είναι ο φόβος. Δεν φοβήθηκε να ζήσει. Κι έζησε για δυο ζωές. Στράγγιξε τη ζωή ως το μεδούλι… Δεν φοβήθηκε το φόβο. Έκανε πράγματα που άλλοι θα τρόμαζαν στην ιδέα.
Έκανε πράξη όσα ονειρευτήκαμε. Τόλμησε. Αγωνίστηκε, έδωσε μάχες με τον εαυτό της και τους γύρω της. Μάχες για το καλό, για την εξέλιξη της ως άνθρωπο για την εξέλιξη της επιστήμης. Αφιερώθηκε στην προσφορά και έκανε πράξη τους στίχους των ποιητών μας. Έζησε επικίνδυνα, έζησε με πάθος. Με αέρα στα πνευμόνια και φτερά στην καρδιά. Πολέμησε κι αφοσιώθηκε στην έρευνα για το καλό της ανθρωπότητας.
Μια νέα Ελληνίδα που δεν ανέβαλε τα όνειρά της για άλλη ζωή, που δεν άφησε το χρόνο να πάει χαμένος, που δεν άφησε την ηττοπάθεια να την παρασύρει, που δεν έγινε ποτέ μάζα και δεν τοποθέτησε ποτέ στο πεδίο των στόχων της τους στόχους της μάζας. Τους στόχους του μικρού, αφελούς κι ανώδυνου… Μια Ελληνίδα που δεν απεμπόλησε τις αξίες της, γεμάτη πείσμα, υπομονή, ανθρωπισμό και προσφορά. Δούλεψε εθελοντικά. Προσέφερε. Ένα μήνα πριν έκοψε τα μαλλιά της κοντά. Για να φτιαχτούν περούκες για παιδιά με καρκίνο. Πόσοι από μας θα έμπαιναν στη διαδικασία να σκεφτούν κάτι τέτοιο; Η Μαργαρίτα ήταν βαθιά συνειδητοποιημένη και διαβασμένη. Είχε θέση και άποψη στην κοινωνία. Ένας πολίτης του κόσμου εξ ορισμού.
Η Μαργαρίτα έφυγε από τη ζωή την προηγούμενη εβδομάδα. Η λαμπρή πορεία της ανακόπηκε απότομα, ξαφνικά, βίαια, αναπάντεχα στα 29 της χρόνια. Δεν πρόλαβε να προσφέρει όλα όσα θα ήθελε… Όλα όσα θα μπορούσε... Σε ένα ταξίδι της στη Ζάμπια σε μια ανεξερεύνητη περιοχή, σε μια έρευνα για τη βιοποικιλότητα του τόπου. Έφυγε αιφνίδια κι ακαριαία από το χτύπημα ενός ελέφαντα. Κανείς δεν γνωρίζει ακόμη πώς ακριβώς. Κανείς δεν ξέρει αν φοβήθηκε και πώς αντέδρασε την ώρα που το γιγάντιο αυτό ζώο εμφανίστηκε μπροστά της. Κανείς δεν ξέρει γιατί τρόμαξε ο ελέφαντας και άθελά του τερμάτισε τη ζωή της. Κανείς δεν θα μάθει. Τι νόημα έχει πια…
Αυτό που γεννά ερωτήματα είναι πώς ένα μεγάλο αμερικανικό πανεπιστήμιο άφησε εκτεθειμένους τρεις επιστήμονες-ερευνητές στη ζούγκλα χωρίς συνοδούς. Χωρίς προστασία κι εύχομαι να αποδοθούν ευθύνες για λόγους ηθικούς, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Με τη Μαργαρίτα σταδιακά μετά το σχολείο αρχίσαμε να αραιώνουμε τη συχνή παρέα… Διαφορετικές αναζητήσεις, προσανατολισμοί… Μάλιστα πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι τα τελευταία τρία χρόνια δεν είχαμε αλλάξει κουβέντα. Τώρα αναρωτιέμαι πώς πέρασαν τρία χρόνια… Δεν τσακωθήκαμε ποτέ, δεν συνέβη ποτέ τίποτα. Εκείνη ταξίδευε συνέχεια, εγώ κλεισμένη νυχθημερόν στο κανάλι μου…
Ύστερα από τρία χρόνια σιωπής της έστειλα μήνυμα ξανά εντελώς τυχαία την προηγούμενη Πέμπτη. Ένιωσα την ανάγκη να επικοινωνήσω ξανά… Να διαβάσω μήνυμά της, να ακούσω τις σκέψεις και τον προβληματισμό της για όλο αυτό που μας συμβαίνει. Σκεφτόμουν μήπως λόγω του δημοψηφίσματος βρισκόταν στην Αθήνα κι ήταν μια καλή αφορμή να την ξαναδώ, να συναντηθούμε ίσως σε κάποια πορεία… Ύστερα έμαθα πως η Πέμπτη ήταν η μοιραία μέρα… Λίγες ώρες πριν της στείλω μήνυμα η Μαργαρίτα είχε ταξιδέψει πια για πάντα… Ένα σενάριο που ξεπερνά ακόμα και την πιο ζοφερή φαντασία… Όλο το Σαββατοκύριακο κοιτούσα το κινητό μου… Περίμενα μήνυμα, περίμενα μιαν απάντηση από την πιο αγαπημένη φίλη των μαθητικών μου χρόνων. Μια απάντηση που δεν ήρθε ποτέ… Γιατί η Μαργαρίτα δεν διάβασε ποτέ το μήνυμά μου…
Το μεσημέρι της Κυριακής ήρθε στο κινητό μου τηλέφωνο μήνυμα από αλλού. Από μια παλιά μας φίλη. «Πέθανε η Μαργαρίτα Μεταλληνού σε ένα ταξίδι της στην Αφρική. Μόλις έχω νέα για την κηδεία θα σε ενημερώσω.» έγραφε... Σοκ… Η Μαργαρίτα έφυγε για πάντα… Η Μαργαρίτα… Πήγα να βρω τους γονείς της την ίδια ημέρα… Τους είδα ξανά ύστερα από οκτώ χρόνια… Πήγα στο σπίτι της Μαργαρίτας κι η Μαργαρίτα ήταν παντού αλλά όχι εκεί… Είδαμε μαζί παλιές φωτογραφίες μας, σημειώματα που της είχα δώσει… Έκατσα 5 ώρες στο σπίτι της Μαργαρίτας, με τους γονείς της Μαργαρίτας κι η Μαργαρίτα απούσα. Παντού και πουθενά… Οι γονείς της περίμεναν το άψυχο κορμί της να έρθει από τη Ζάμπια… Η μυστική δύναμη της Μαργαρίτας, της «magic marga», όπως τη φωνάζαμε, τους βαστούσε ακόμα στα πόδια… Τα παράθυρα ανοιχτά… Κάθομαι με την μητέρα και τον πατέρα της στην τραπεζαρία. Άλλοτε σιωπηλοί κι άλλοτε να συζητάμε για εκείνη… Πόσο διαστροφικά τρελό… Σιγά-σιγά σκοτεινιάζει κι απ το δωμάτιο στην ευθεία μας φαίνεται ένα μόνο αστέρι να μας κρατά συντροφιά…
Η Μαργαρίτα έφυγε για πάντα. Στην ακμή της. Πριν προλάβουν να μαδήσουν τα πέταλά της… Έφυγε στο καθήκον… Προσηλωμένη στην επιστήμη της. Δοσμένη στο παράτολμο όνειρό της… Χωρίς να προλάβω ποτέ να της πω ποτέ πόσο υπερήφανη νιώθω για εκείνη. Χωρίς να προλάβω ποτέ να της πω ότι ήταν η πιο αγαπημένη φίλη των εφηβικών μου χρόνων… Χωρίς να προλάβω ποτέ να της πω «ευχαριστώ» για εκείνη τη φιλία και όσα τότε μοιραστήκαμε… Η Μαργαρίτα ήταν τα εφηβικά μου χρόνια… Η πρώιμη επανάσταση, η φιλοσοφία, η πρώτη πορεία μαζί στο κέντρο της Αθήνας, το πρώτο τρεχαλητό από τα δακρυγόνα, οι πρώτες έξοδοι χωρίς γονείς, οι πρώτες μου διακοπές χωρίς τους δικούς μου στο Σούνιο, η πρώτη φίλη που φιλοξένησα στην Κάρυστο, οι πρώτες εκδρομές με το σχολείο, τα πρώτα ξενύχτια, πρώτη φορά στο μετρό μαζί της γιατί φοβόμουν, πρώτες βόλτες χωρίς γονείς… οι πρώτες σχολικές παραστάσεις, οι πρώτες μαγειρικές απόπειρες στο σπίτι της Λάουρας… Η αυστηρή μητέρα μου με άφηνε να πηγαίνω παντού, αρκεί να ήταν μαζί η Μαργαρίτα… Γιατί η Μαργαρίτα ήταν ένα παιδί που ξεπερνούσε το μέσο όρο κι αυτό ξεχείλιζε από παντού.
Είχε υπομονή «γαϊδουρινή», αφού άντεχε εμένα ως φίλη στην πανδύσκολη εφηβεία μου. Ήταν υπεύθυνη. Και το πνεύμα ξεπερνούσε την ηλικία της. Κάθε της πράξη απέπνεε σιγουριά…
Ήμουν «αδύναμο» παιδί τότε, έτσι μου είπαν οι γονείς της… Κι η Μαργαρίτα ήταν η φίλη που με προστάτευε. Με έκανε να ξεπεράσω κάποιους από τους φόβους μου. Στεναχωριέμαι που άφησα το χρόνο να χαθεί και δεν έκανα κάτι να την κρατήσω στη ζωή μου. Στεναχωριέμαι που δεν έστειλα εκείνο το μήνυμα νωρίτερα… Στεναχωριέμαι που βλέπω τους γονείς της κάτω απ΄ αυτή τη συνθήκη, στεναχωριέμαι που δεν τους είπα νωρίτερα πόσο αγαπώ αυτή την ξεχωριστή οικογένεια που έβγαλε δυο τόσο αξιόλογα παιδιά τη Μαργαρίτα και την Αγγελική. Δυο λαμπρές
επιστήμονες με περγαμηνές σε παγκόσμιο επίπεδο… Στεναχωριέμαι που δεν είπα στην Μαργαρίτα ότι την αγαπώ... Κι ότι ήταν η καλύτερη φίλη των σχολικών μου χρόνων.
Και τώρα γύρω από τη Μαργαρίτα υψώθηκαν τείχη. Μέσα στα τείχη ένα από τα πιο ελεύθερα πνεύματα που γνώρισα ποτέ… Μακάρι ο τόπος αυτός να γεννήσει πολλές Μαργαρίτες... Με τη δύναμη του πνεύματος και τις αξίες που είχε εκείνη… Το παράδειγμα της ας μας κάνει όλους πιο δυνατούς. Ας διώξει μακριά τους φόβους μας, ας μας κάνει πιο υπεύθυνους και προβληματισμένους. Ας μας κάνει πιο ελεύθερους, πιο ενεργούς κι ας μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στα όνειρά μας. Γιατί… «όσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν τα κυνηγά πάντα πάντα θα
ναι αργά… δεύτερη ζωή δεν έχει…»
Καλό ταξίδι Μαργαρίτα… Κι εύχομαι κάπου, κάπως, κάποτε να απαντήσεις στο μήνυμά μου…
- 10 Ιούλ 2015, 00:28
#136776
Είναι κάπως απογοητευτικό να επαναλαμβάνεις τα ίδια πράγματα χωρίς να μπορείς να γίνεσαι ποτέ αντιληπτός.
Ακόμα και όταν αλλάζει η μεθοδολογία (γιατί αλλιώς θα θεωρούσα τον εαυτό μου παρανοϊκό), το αποτέλεσμα παραμένει
ακριβώς το ίδιο.
Κρίμα, αλλά such is life (?)
Ένα άλλο θέμα είναι ο ορισμός του τρολλαρίσματος που μάλλον πρέπει να αναπτυχθεί:
Υπό ΚΣ θεωρώ ότι το troll-άρισμα είναι κάτι συνειδητό, τείνω να καταλήξω όμως ότι το ίδιο αποτέλεσμα
έχουν -μεταξύ άλλων- η άγνοια, ο φανατισμός, η χαμηλή στάθμη αντίληψης.
Τα τελευταία φαίνεται να οδηγούν σε τέτοιες απόψεις και συμπεριφορές που συχνά αναρωτιέμαι αν τίθεται
θέμα γνησιότητας ή αν έχουν απλώς παραπλήσια, ταιριαστά ή ταυτόσημα αποτελέσματα..
Κάποια στιγμή πρέπει να το βάλω κάτω και αυτό γιατί έχω αρχίσει να προβληματίζομαι πάρα πολύ με το θέμα
καθώς τα trolls τα απορρίπτω ασυζητητί. Τους άλλους όμως;
Ακόμα και όταν αλλάζει η μεθοδολογία (γιατί αλλιώς θα θεωρούσα τον εαυτό μου παρανοϊκό), το αποτέλεσμα παραμένει
ακριβώς το ίδιο.
Κρίμα, αλλά such is life (?)
Ένα άλλο θέμα είναι ο ορισμός του τρολλαρίσματος που μάλλον πρέπει να αναπτυχθεί:
Υπό ΚΣ θεωρώ ότι το troll-άρισμα είναι κάτι συνειδητό, τείνω να καταλήξω όμως ότι το ίδιο αποτέλεσμα
έχουν -μεταξύ άλλων- η άγνοια, ο φανατισμός, η χαμηλή στάθμη αντίληψης.
Τα τελευταία φαίνεται να οδηγούν σε τέτοιες απόψεις και συμπεριφορές που συχνά αναρωτιέμαι αν τίθεται
θέμα γνησιότητας ή αν έχουν απλώς παραπλήσια, ταιριαστά ή ταυτόσημα αποτελέσματα..
Κάποια στιγμή πρέπει να το βάλω κάτω και αυτό γιατί έχω αρχίσει να προβληματίζομαι πάρα πολύ με το θέμα
καθώς τα trolls τα απορρίπτω ασυζητητί. Τους άλλους όμως;
- 10 Ιούλ 2015, 00:38
#136779
Από όλα όσα θα μπορούσα να γράψω θα περιοριστώ στο εξής: Να έχεις παιδί, να έχεις παιδιά.
Μέσα από όλα όσα μπορούν να σε γεμίσουν είναι το μόνο που θα μπορέσει -αν το αντιληφθείς- να σε ολοκληρώσει (να σε κάνει να σταματήσεις να θέλεις οτιδήποτε άλλο).
JimClark έγραψε:Ορισμοί ευτυχίας: Να βλέπεις το μουτράκι ενός πλάσματος κλεισμένο στο πιο ασφαλές φυσικό περιβάλλον σε τριδιάστατη απεικόνιση (και bonus να σου μοιάζει κιόλας...)
Το τεράστιο θαύμα μιας νεάς ζωής συνεχίζεται , (ένα ακόμα από τα >εκατοντάδες δισεκατομύρια που έχουν συμβεί επι Γης, μη ξεχνιόμαστε)
Από όλα όσα θα μπορούσα να γράψω θα περιοριστώ στο εξής: Να έχεις παιδί, να έχεις παιδιά.
Μέσα από όλα όσα μπορούν να σε γεμίσουν είναι το μόνο που θα μπορέσει -αν το αντιληφθείς- να σε ολοκληρώσει (να σε κάνει να σταματήσεις να θέλεις οτιδήποτε άλλο).
- 18 Αύγ 2015, 22:44
#149292
Ο Θείος Βασίλης.
Όχι δεν ήταν θείος. Θα σας πω μια ιστορία για μια από τις πιο χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες που περάσαν από το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, στο τμήμα των Ηλεκτρολόγων Μηχ/κων, στην Ξάνθη. Του Θείου (δεν τολμώ να τον παρουσιάσω ως) κατά κόσμον γνωστού (; ) ως Βασίλης Μαρκόπουλος.
Ιδιότροπος, ξεχωριστός, μορφωμένος, φωτογράφος των πάντων, λάτρης της παλιάς καλής ροκ και ραδιοφωνικός παραγωγός, επικριτής των κακώς κειμένων, με το δικό του fan και hate club, χωρατατζής. Larger than life._ Στον πανεπιστημιακό χώρο, μπορεί σε μερικούς να μην εντυπωσίαζε η παρουσία του, πλην όμως δεν είχε δημιουργήσει το παραμικρό με κανέναν φοιτητή. Τα αστεία του, συχνά ένα ρεσιτάλ μίξης προβληματισμού των καταστάσεων και αυτοκριτικής της ζωής του, μπορούσαν να ψαρώσουν τον ανυποψίαστο πρωτάρη, που έμπαινε πρώτη φορά για τις ασκήσεις Φυσικής ΙΙ και Κβαντομηχανικής (αν θυμάμαι καλά). Επιλογή του να μείνει χαμηλά ες αεί στην κλίμακα του ΕΔΤΠ (διδακτικό προσωπικό) από το να ανέβει στην κλίμακα των καθηγητάδων και της ιεραρχίας...
Αν ήθελες να του αποτείνεις το λόγο κ τον καλούσες, όπως είθιστο, δλδ με το επώνυμό του, πολύ απλά δε γυρνούσε να σε κοιτάξει... Δεν απαντούσε στο "Κύριε Μαρκόπουλε". Μόνο στο Θείε. Εκτός τάξης, πάντα με μια φιλμάτη κρεμασμένη στο λαιμό να απαθανατίζει φοιτητές / φάσεις / ορκωμοσίες / εκδρομές. Φωτογραφίες με το κιλό, δε φαντάζεστε...
Του λόγου μου τον ήξερα από πριν. Έτυχε βλέπετε, στην οδό Ανατολικής Θράκης 62, στην όμορφη πόλη της Ξάνθης. Από το 1986 ώς και τουλάχιστο 15 χρόνια αργότερα, στο 2ο όροφο εμείς, στον 4ο αυτός. Είχα γνωρίσει το γιο του που είχε από την εν διαστάσει γυναίκα του. Ο Θείος έμενε μόνος.
Στην πολυκατοικία του ο φλεμματικός βήχας - τσιγαρόβηχας, που ακουγόταν καμιά φορά από την είσοδο στο εισόγειο, ήταν σήμα κατατεθέν του κρύους μήνες. Το μόνιμο παράπονό του, η θέρμανση δεν έφτανε ως ψηλά, οι κάτω, δε, καιγόταν... Πάντα με το χιούμορ του και εκεί. Δε θα ξεχάσω, όταν δούλευε στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Ξάνθης, στους 89.9, στο ανσανσέρ της πολυκατοικίας αρχίσαν να κολλάνε οι ντελιβεράδες (η τότε μόδα) τα αυτοκόλλητα των πιτσαριών κ είχε γράψει το "καλά, μάλλον μόνο πίτσες έχετε στα αυτιά σας;". Για τον μέσο αστό μια κρυάδα. Για τον υποψιασμένο σκεπτικό επιβάτη του 1χ1 ανσανσερ μια στιγμή αυτογνωσίας.
Οι ραδιοφωνικές του εκπομπές, μάννα εξ ουρανού. Είχε τις στιγμές του. Θα έλεγε στον αέρα 15 προτάσεις και 8 9 ταιριαστά τραγούδια την ώρα και αυτό ήταν. Να πω την αλήθεια δεν τα είχα εκτιμήσει λόγω ηλικίας.
Πάντα χειμώνα καλοκαίρι ποδαράτο στο δρόμο για το πανεπιστήμιο. Αν. Θράκης - Λιμνείο -> 1.75 χλμ, το χειμώνα με την καφέ τραγιάσκα και το παλτό, την κάμερα στο λαιμό από μέσα. Το καλαικόρι πουκαμισάκι ανοιχτόχρωμο, την κάμερα στο λαιμό απ' έξω.
Καλοφαγάς, με κάποια εκτίμηση στο αλκοόλ φαντάζομαι και καπνιστής, τον βρήκε η επάρατη νόσος. Λίγα χρόνια μετά την εποχή που τον είχα Καθηγητή, μάθαμε οτι ο Θείος αργόσβηνε εκεί κατά το 2004 - 5. Προτίμησε, όσο θυμάμαι, να μείνει στο σπίτι του όσο μπορούσε, ανάμεσα στα χιλιάδες (δε φαντάζεστε επίσης) βινύλια, στους τοίχους διακοσμημένους με κουρελούδες σαν άλλος νεαρός της δεκαετίας του 60, στις εκατοντάδες φωτογραφίες από στιγμές δικές του και φοιτητών στο πανεπιστήμιο.
Κάπου είχα ακούσει, τις τελευταίες μέρες στο νοσοκομείο, είχε απλά ζητήσει το κρεβάτι του να είναι δίπλα στο παράθυρο, να βλέπει τον ήλιο όσο το δυνατόν περισσότερο.
Αξίζει να μπει εδώ ακουστικά. Αφιερωμένο Θείε, με σέβας περισσό.
Λίγο καιρό έπειτα, μην έχοντας την δυνατότητα να παραβρεθώ στην κηδεία και τα τεκταινόμενα, η γυναίκα του, έχοντας συμπαρασταθεί τα μέγιστα στις τελευταίες δύσκολες στιγμές, με πήρε ένα τηλέφωνο. "Έλα πάνω" μου είπε. Ανέβηκα με βαριά πόδια στον 4ο.
Μπήκα μέσα, πριν προλάβω να συλληπηθώ, με βρήκε η μυρωδιά του σπιτιού. Οι κουρελούδες στους τοίχους με την αναδυόμενη τσιγαρίλα και μυρωδιά πίπας, η μυρωδιά των βινυλίων, του φιλμ, των παλιών βιβλίων Φυσικής κ όχι μόνο. Μου λέει η κυρά: "Θα του άρεσε κι εκείνου, διάλεξε 10 βινύλια και κράτησέ τα για σένα, έτσι για να τον θυμάσαι". Οι ακόλουθες στιγμές ήταν ο βιωματικός ορισμός της χαρμολύπης. Αμέτρητα βινύλια ατελείωτης συναισθηματικής αξίας να διαλέξω, χαρισμένα από ένα άτομο που με εκτιμούσε και τον εκτιμούσα και έφυγε. Ήξερα ότι ανάλογης τύχης θα απολάμβαναν κάποια άτομα ακόμα, του δικού "μας" κύκλου. Για αυτό διάλεξα και προσεκτικά.
Σε περίοπτη θέση διακοσμούσαν τους τοίχους μου τα επόμενα χρόνια τα εξώφυλλα των Dark side of the moon (με το σαρκαστικό αυτόγραφο ιδιοκτησίας του "Βασιλάραψ" στο χρωματικό πεντάγραμμο στο inlay), το To our Children's children's children των Moody blues, το Fragile των Yes, το Six wives of Henry VIII του Rick Wakeman και μερικά άλλα της αγαπημένης μου μουσικής σχολής... Όταν κατέβηκα κάτω στον 2ο όροφο, μου πήρε κανα 2ωρο να συνέρθω. Μαζί πήρα και το τελευταίο του πακέτο τσιγάρα, άσσο καρέλια μικρό άφιλτρο. Ακόμα τα έχω.
Για να θυμηθούν μερικοί παλιοί και να μάθουν κάτι οι νεότεροι... όπως έλεγε συχνά στις εκπομπές του.
Όχι δεν ήταν θείος. Θα σας πω μια ιστορία για μια από τις πιο χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες που περάσαν από το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, στο τμήμα των Ηλεκτρολόγων Μηχ/κων, στην Ξάνθη. Του Θείου (δεν τολμώ να τον παρουσιάσω ως) κατά κόσμον γνωστού (; ) ως Βασίλης Μαρκόπουλος.
Ιδιότροπος, ξεχωριστός, μορφωμένος, φωτογράφος των πάντων, λάτρης της παλιάς καλής ροκ και ραδιοφωνικός παραγωγός, επικριτής των κακώς κειμένων, με το δικό του fan και hate club, χωρατατζής. Larger than life._ Στον πανεπιστημιακό χώρο, μπορεί σε μερικούς να μην εντυπωσίαζε η παρουσία του, πλην όμως δεν είχε δημιουργήσει το παραμικρό με κανέναν φοιτητή. Τα αστεία του, συχνά ένα ρεσιτάλ μίξης προβληματισμού των καταστάσεων και αυτοκριτικής της ζωής του, μπορούσαν να ψαρώσουν τον ανυποψίαστο πρωτάρη, που έμπαινε πρώτη φορά για τις ασκήσεις Φυσικής ΙΙ και Κβαντομηχανικής (αν θυμάμαι καλά). Επιλογή του να μείνει χαμηλά ες αεί στην κλίμακα του ΕΔΤΠ (διδακτικό προσωπικό) από το να ανέβει στην κλίμακα των καθηγητάδων και της ιεραρχίας...
Αν ήθελες να του αποτείνεις το λόγο κ τον καλούσες, όπως είθιστο, δλδ με το επώνυμό του, πολύ απλά δε γυρνούσε να σε κοιτάξει... Δεν απαντούσε στο "Κύριε Μαρκόπουλε". Μόνο στο Θείε. Εκτός τάξης, πάντα με μια φιλμάτη κρεμασμένη στο λαιμό να απαθανατίζει φοιτητές / φάσεις / ορκωμοσίες / εκδρομές. Φωτογραφίες με το κιλό, δε φαντάζεστε...
Του λόγου μου τον ήξερα από πριν. Έτυχε βλέπετε, στην οδό Ανατολικής Θράκης 62, στην όμορφη πόλη της Ξάνθης. Από το 1986 ώς και τουλάχιστο 15 χρόνια αργότερα, στο 2ο όροφο εμείς, στον 4ο αυτός. Είχα γνωρίσει το γιο του που είχε από την εν διαστάσει γυναίκα του. Ο Θείος έμενε μόνος.
Στην πολυκατοικία του ο φλεμματικός βήχας - τσιγαρόβηχας, που ακουγόταν καμιά φορά από την είσοδο στο εισόγειο, ήταν σήμα κατατεθέν του κρύους μήνες. Το μόνιμο παράπονό του, η θέρμανση δεν έφτανε ως ψηλά, οι κάτω, δε, καιγόταν... Πάντα με το χιούμορ του και εκεί. Δε θα ξεχάσω, όταν δούλευε στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Ξάνθης, στους 89.9, στο ανσανσέρ της πολυκατοικίας αρχίσαν να κολλάνε οι ντελιβεράδες (η τότε μόδα) τα αυτοκόλλητα των πιτσαριών κ είχε γράψει το "καλά, μάλλον μόνο πίτσες έχετε στα αυτιά σας;". Για τον μέσο αστό μια κρυάδα. Για τον υποψιασμένο σκεπτικό επιβάτη του 1χ1 ανσανσερ μια στιγμή αυτογνωσίας.
Οι ραδιοφωνικές του εκπομπές, μάννα εξ ουρανού. Είχε τις στιγμές του. Θα έλεγε στον αέρα 15 προτάσεις και 8 9 ταιριαστά τραγούδια την ώρα και αυτό ήταν. Να πω την αλήθεια δεν τα είχα εκτιμήσει λόγω ηλικίας.
Πάντα χειμώνα καλοκαίρι ποδαράτο στο δρόμο για το πανεπιστήμιο. Αν. Θράκης - Λιμνείο -> 1.75 χλμ, το χειμώνα με την καφέ τραγιάσκα και το παλτό, την κάμερα στο λαιμό από μέσα. Το καλαικόρι πουκαμισάκι ανοιχτόχρωμο, την κάμερα στο λαιμό απ' έξω.
Καλοφαγάς, με κάποια εκτίμηση στο αλκοόλ φαντάζομαι και καπνιστής, τον βρήκε η επάρατη νόσος. Λίγα χρόνια μετά την εποχή που τον είχα Καθηγητή, μάθαμε οτι ο Θείος αργόσβηνε εκεί κατά το 2004 - 5. Προτίμησε, όσο θυμάμαι, να μείνει στο σπίτι του όσο μπορούσε, ανάμεσα στα χιλιάδες (δε φαντάζεστε επίσης) βινύλια, στους τοίχους διακοσμημένους με κουρελούδες σαν άλλος νεαρός της δεκαετίας του 60, στις εκατοντάδες φωτογραφίες από στιγμές δικές του και φοιτητών στο πανεπιστήμιο.
Κάπου είχα ακούσει, τις τελευταίες μέρες στο νοσοκομείο, είχε απλά ζητήσει το κρεβάτι του να είναι δίπλα στο παράθυρο, να βλέπει τον ήλιο όσο το δυνατόν περισσότερο.
Αξίζει να μπει εδώ ακουστικά. Αφιερωμένο Θείε, με σέβας περισσό.
Λίγο καιρό έπειτα, μην έχοντας την δυνατότητα να παραβρεθώ στην κηδεία και τα τεκταινόμενα, η γυναίκα του, έχοντας συμπαρασταθεί τα μέγιστα στις τελευταίες δύσκολες στιγμές, με πήρε ένα τηλέφωνο. "Έλα πάνω" μου είπε. Ανέβηκα με βαριά πόδια στον 4ο.
Μπήκα μέσα, πριν προλάβω να συλληπηθώ, με βρήκε η μυρωδιά του σπιτιού. Οι κουρελούδες στους τοίχους με την αναδυόμενη τσιγαρίλα και μυρωδιά πίπας, η μυρωδιά των βινυλίων, του φιλμ, των παλιών βιβλίων Φυσικής κ όχι μόνο. Μου λέει η κυρά: "Θα του άρεσε κι εκείνου, διάλεξε 10 βινύλια και κράτησέ τα για σένα, έτσι για να τον θυμάσαι". Οι ακόλουθες στιγμές ήταν ο βιωματικός ορισμός της χαρμολύπης. Αμέτρητα βινύλια ατελείωτης συναισθηματικής αξίας να διαλέξω, χαρισμένα από ένα άτομο που με εκτιμούσε και τον εκτιμούσα και έφυγε. Ήξερα ότι ανάλογης τύχης θα απολάμβαναν κάποια άτομα ακόμα, του δικού "μας" κύκλου. Για αυτό διάλεξα και προσεκτικά.
Σε περίοπτη θέση διακοσμούσαν τους τοίχους μου τα επόμενα χρόνια τα εξώφυλλα των Dark side of the moon (με το σαρκαστικό αυτόγραφο ιδιοκτησίας του "Βασιλάραψ" στο χρωματικό πεντάγραμμο στο inlay), το To our Children's children's children των Moody blues, το Fragile των Yes, το Six wives of Henry VIII του Rick Wakeman και μερικά άλλα της αγαπημένης μου μουσικής σχολής... Όταν κατέβηκα κάτω στον 2ο όροφο, μου πήρε κανα 2ωρο να συνέρθω. Μαζί πήρα και το τελευταίο του πακέτο τσιγάρα, άσσο καρέλια μικρό άφιλτρο. Ακόμα τα έχω.
Για να θυμηθούν μερικοί παλιοί και να μάθουν κάτι οι νεότεροι... όπως έλεγε συχνά στις εκπομπές του.
Έφυγα, θα με βρείτε στα βουνά.
https://jimmuclarku.blogspot.com/
https://jimmuclarku.blogspot.com/
- 19 Αύγ 2015, 10:51
#149388
Σε τιμά όταν τιμάς αυτούς που είναι ψηλά στην δική σου αξιακή ιεραρχία, μπράβο σου.
- 27 Ιαν 2016, 00:39
#212215
Η επίδραση της αλκοόλης, βαθειά μέσα. Υπο τη φίνα υπόκρουση των ανυπέρβλητων raining pleasure. Στο κομμάτι "all this beauty"**.
Και πότε έχω βρεθεί απέναντι σε όλη αυτή την ομορφιά;
Στον πρώτο έρωτα;
Στο πρώτο παίξιμο ενός δύσκολου περάσματος ενός μουσικού κομματιού;
Στο πρώτο φλερτ;
Στο πρώτο οδηγικό σκίρτημα;
Στην πρώτη διαδρομή που κατέκτησα "μόνος";
Στο πρώτο αντίο σε ένα πρόσωπο που έφυγε και δεν θυμάμαι πότε του είπα αντίο (άνω τελεία) ... αλλά του είπα;
Στα 37 μου.
Μια ιερή συνέργεια 9 μήνες πριν.
Μαγεμένος καρπός.
Η αλληλεπίδραση. Η δημιουργία. Τα όνειρα μετά. Η αλήθεια. Οι πόνοι.
Το ένα άτομο παραπάνω που θα κυριεύσει τη ζωή σου. Το έχεις πάρει απόφαση. Όπως και το "αντίο" σε πολλά από όλα αυτά. Είσαι έτοιμος;
Το άγχος, οι προετοιμασίες. Οι αναποδιές. Μας τρόμαξες εκεί στον 3ο μήνα. Θα χτύπησες κάπου παίζοντας. Ανακαλύπτοντας. Και πού είσαι ακόμα.
Η πρώτη σου κλωτσιά. Χαμόγελο που θα αναγεννάται αυτόματα στη θύμισή σου, όσα χρόνια μετά. Και όλες οι επόμενες κλωτσιές. Δυνατές και μη...
Και μεγαλώνεις. Δημιουργείσαι. Και έξω το απόλυτο χάος. Έπρεπε; Φοβάμαι.
Και σιμώνουν οι ώρες. Χτυπάς, κουνιέσαι. Πλέον, είσαι. Οντότητα. Άτομο
Εισαγωγή. Το ατελείωτο βράδυ. Περιμένοντας. Αγωνιώντας. Πονώντας. Ένταση.
Και η αιώνια αναμονή. Τα αιώνια λεπτά. Το μυαλό μου αλλού. Να βγεις. Να δεις. Να πάνε "όλα καλά".
Και είναι 9 παρα 10 το πρωί.
Και επιτέλους ανοίγει αυτή η πόρτα. Αλλάζει το φως.
Και σε κρατάνε στο άσπρο το σπάργανο. Τόσο μικρή...
Και σε δείχνουν σε μένα.
Ήρθες λίγα λεπτά πριν. Και όλα έχουν μηδενίσει για μένα.
Σε κοιτώ και δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Δεν έχω ξαναδεί...
Δε σε βρήκα, δε σε κέρδισα, δε σε δώσανε σε μένα. Βγήκες από βαθειά μέσα μου και είσαι αυτοδύναμη οντότητα πλέον.
Και εδώ μου κλαις. Και ακούω τον πρώτο σου ήχο. το πρώτο σου τσάγνισμα... Και ξάφνου γίνομαι άπειρες σταγόνες νερό και χύνομαι στο παντού. Υπάρχω πλέον για σένα.
Όλα έχουν αλλάξει.
Νέες πορείες, ίδιες αποχρώσεις, διαφορετικές εικόνες.
Και έχω τόσα να σου δείξω. Μα τόσα... Πού να ξερες. θα το δεις
Και έχεις άλλα τόσα και περισσότερα να βρεις μόνη σου...
Ζήσε. Ήρθε η ώρα σου.
**Dear God, help me stand, all this beauty...
________________
Αφιέρωμα.
Και πότε έχω βρεθεί απέναντι σε όλη αυτή την ομορφιά;
Στον πρώτο έρωτα;
Στο πρώτο παίξιμο ενός δύσκολου περάσματος ενός μουσικού κομματιού;
Στο πρώτο φλερτ;
Στο πρώτο οδηγικό σκίρτημα;
Στην πρώτη διαδρομή που κατέκτησα "μόνος";
Στο πρώτο αντίο σε ένα πρόσωπο που έφυγε και δεν θυμάμαι πότε του είπα αντίο (άνω τελεία) ... αλλά του είπα;
Στα 37 μου.
Μια ιερή συνέργεια 9 μήνες πριν.
Μαγεμένος καρπός.
Η αλληλεπίδραση. Η δημιουργία. Τα όνειρα μετά. Η αλήθεια. Οι πόνοι.
Το ένα άτομο παραπάνω που θα κυριεύσει τη ζωή σου. Το έχεις πάρει απόφαση. Όπως και το "αντίο" σε πολλά από όλα αυτά. Είσαι έτοιμος;
Το άγχος, οι προετοιμασίες. Οι αναποδιές. Μας τρόμαξες εκεί στον 3ο μήνα. Θα χτύπησες κάπου παίζοντας. Ανακαλύπτοντας. Και πού είσαι ακόμα.
Η πρώτη σου κλωτσιά. Χαμόγελο που θα αναγεννάται αυτόματα στη θύμισή σου, όσα χρόνια μετά. Και όλες οι επόμενες κλωτσιές. Δυνατές και μη...
Και μεγαλώνεις. Δημιουργείσαι. Και έξω το απόλυτο χάος. Έπρεπε; Φοβάμαι.
Και σιμώνουν οι ώρες. Χτυπάς, κουνιέσαι. Πλέον, είσαι. Οντότητα. Άτομο
Εισαγωγή. Το ατελείωτο βράδυ. Περιμένοντας. Αγωνιώντας. Πονώντας. Ένταση.
Και η αιώνια αναμονή. Τα αιώνια λεπτά. Το μυαλό μου αλλού. Να βγεις. Να δεις. Να πάνε "όλα καλά".
Και είναι 9 παρα 10 το πρωί.
Και επιτέλους ανοίγει αυτή η πόρτα. Αλλάζει το φως.
Και σε κρατάνε στο άσπρο το σπάργανο. Τόσο μικρή...
Και σε δείχνουν σε μένα.
Ήρθες λίγα λεπτά πριν. Και όλα έχουν μηδενίσει για μένα.
Σε κοιτώ και δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Δεν έχω ξαναδεί...
Δε σε βρήκα, δε σε κέρδισα, δε σε δώσανε σε μένα. Βγήκες από βαθειά μέσα μου και είσαι αυτοδύναμη οντότητα πλέον.
Και εδώ μου κλαις. Και ακούω τον πρώτο σου ήχο. το πρώτο σου τσάγνισμα... Και ξάφνου γίνομαι άπειρες σταγόνες νερό και χύνομαι στο παντού. Υπάρχω πλέον για σένα.
Όλα έχουν αλλάξει.
Νέες πορείες, ίδιες αποχρώσεις, διαφορετικές εικόνες.
Και έχω τόσα να σου δείξω. Μα τόσα... Πού να ξερες. θα το δεις
Και έχεις άλλα τόσα και περισσότερα να βρεις μόνη σου...
Ζήσε. Ήρθε η ώρα σου.
**Dear God, help me stand, all this beauty...
________________
Αφιέρωμα.
Έφυγα, θα με βρείτε στα βουνά.
https://jimmuclarku.blogspot.com/
https://jimmuclarku.blogspot.com/
- 27 Ιαν 2016, 11:59
#212298
Ακριβώς έτσι! 100% έτσι!
Το πιο όμορφο πράγμα που ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει στη ζωή του.
Πολλά
Ακριβώς έτσι! 100% έτσι! Το πιο όμορφο πράγμα που ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει στη ζωή του.
Πολλά
Peugeot 206 1.6 110ps => not any more... bye bye... 
Citroen C4 Picasso 1,8 => Η (Γουρου)Νίτσα => Πωλήθηκε!
MWB 320i Ε90 => Η μπεμπέκα
Citroen C4 Picasso 1,8 => Η (Γουρου)Νίτσα => Πωλήθηκε!
MWB 320i Ε90 => Η μπεμπέκα
- 27 Ιαν 2016, 17:34
#212459
Έτσι μου έρχεται να το κάνω απλά και μόνο για να σας αποδείξω ότι έχετε άδικο και μετά να σας βρίζω για μια ζωή!!! 
Να σου ζήσει ρε Ξιφουνόν!!! Πολλά νέα πετρολχεντάκια τον τελευταίο καιρό στο βόρειο παράρτημα.
Να σου ζήσει ρε Ξιφουνόν!!! Πολλά νέα πετρολχεντάκια τον τελευταίο καιρό στο βόρειο παράρτημα.
- 27 Ιαν 2016, 20:01
#212496
συγκινητικος ο ΞιμΚλαρκ.Πολυ ωραιο.
'It has the interior ambience of a tupperware container and the exterior design flair of an Adidas tracksuit. However this is all hiding a godly powertrain - no other car can extract grip from a surface quite like an Evo.'
- 28 Ιαν 2016, 09:26
#212633
Ίσως η καλύτερη φωτογραφία σου μέχρι τώρα!
Πολύ τυχερή η μικρή που έχει έναν μπαμπά σαν κι εσένα
< >
Πολύ τυχερή η μικρή που έχει έναν μπαμπά σαν κι εσένα
< >
- 04 Μαρ 2016, 23:20
#228710
“Γύριζε, μή σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,
ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,
η Αλήθεια τόπο να σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη.
Αλάργα. Νέκρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.
Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει
το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη·
κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι,
στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι.
Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.
Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
Και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι·
Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
Κι οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!”
Κωστής Παλαμάς
(Ποιητική συλλογή “Η Πολιτεία και η Μοναξιά” 1908)
ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,
η Αλήθεια τόπο να σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη.
Αλάργα. Νέκρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.
Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει
το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη·
κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι,
στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι.
Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.
Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
Και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι·
Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
Κι οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!”
Κωστής Παλαμάς
(Ποιητική συλλογή “Η Πολιτεία και η Μοναξιά” 1908)
I hooked up my accelerator pedal to my brake lights. I hit the gas, people behind me stop and I'm gone...