- 26 Δεκ 2018, 00:53
#557531
Και, για να μην βγαίνουμε τελείως
, σαν σήμερα, ακριβώς 1218 χρόνια πριν, τα Χριστούγεννα του 800 ο βασιλιάς των Φράγκων, ο Κάρολος ο Μεγάλος (Καρλομάγνος, από το Carolus Magnus) στέφεται ως ο πρώτος αυτοκράτορας στη Δύση από το 476, από τον πάπα Λέοντα Γ. Ένα γεγονός που έμελλε να επηρεάσει καθοριστικά την πορεία της Ευρώπης μέχρι και σήμερα και τα αποτελέσματα του οποίου βιώνουμε καθημερινά.
Πως όμως έφτασε ένας βασιλιάς των Γερμανών βαρβάρων που κατέστρεψαν τη Ρωμαϊκή δύναμη στη Δύση, να στεφθεί ως αυτοκράτορας; Η ιστορία είναι μεγάλη και περίπλοκη και αρχίζει πολύ νωρίτερα. Ήδη από τον 3ο αιώνα, φυλές Φράγκων πολεμιστών επέδραμαν εντός της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, φτάνοντας κάποιες φορές μέχρι και την Ιβηρική. Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός έναν αιώνα αργότερα νικάει μία από τις φυλές των Φράγκων, τους Σάλιους, αλλά τους επιτρέπει να μείνουν εντός της αυτοκρατορίας ως "ομόσπονδοι" (foederati), δηλαδή υποτελείς σε αυτήν και με υποχρέωση στρατιωτικής υπηρεσίας, αλλά αυτόνομοι στα εσωτερικά τους θέματα. Σταδιακά, οι Σάλιοι Φράγκοι, εκμεταλλευόμενοι την σχετική ασφάλεια που τους παρείχε η αυτοκρατορία, αλλά και τη σταδιακή αποσύνθεσή της επεκτείνονται, κατακτώντας και τις άλλες φυλές Φράγκων, αλλά και εδάφη της ίδιας της αυτοκρατορίας, ενώ εκχριστιανίζονται. Με την οριστική κατάρρευσή της στη Δύση, τον 5ο αιώνα, το κράτος των Φράγκων είναι ένα από τα ισχυρότερα βασίλεια στη Δυτική Ευρώπη και επεκτείνεται συνεχώς, συγκρουόμενο τόσο με τα υπολείμματα της Ρωμαϊκής ισχύος, όσο και με τα νέα βαρβαρικά βασίλεια που δημιουργήθηκαν.
Η πρώτη δυναστεία των Φράγκων βασιλιάδων ήταν οι Μεροβίγγειοι, οι οποίοι όμως σταδιακά έβλεπαν την εξουσία τους να περιορίζεται. Βλέπετε, το δίκαιο των Φράγκων υπαγόρευε πως η πατρική περιουσία πρέπει να διαιρεθεί σε ίσα κομμάτια μεταξύ των γιων του θανόντος. Και μιας και η περιουσία του βασιλιά ήταν το ίδιο το κράτος, κάθε φορά αυτό διαιρούνταν και οι διάδοχοι επιδίδονταν σε συνεχείς πολέμους, προκειμένου να κατακτήσουν ο ένας το κομμάτι του άλλου. Σταδιακά λοιπόν οι βασιλείς σπαταλούσαν τις δυνάμεις τους σε ανούσιους εμφύλιους πολέμους και όσο έλειπαν σε πόλεμο, άφηναν τη διαχείριση της χώρας σε έναν αξιωματούχο, τον "δήμαρχο του παλατιού" και κάθε επαρχία είχε και από έναν. Μία οικογένεια όμως κατάφερε σταδιακά να αποκτήσει αυτό το αξίωμα σε όλες τις επαρχίες, αλλά να το κάνει και κληρονομικό. Κάπου στα τέλη του 7ου αιώνα και στις αρχές του 8ου, ο δήμαρχος του παλατιού ήταν πλέον τόσο ισχυρός, που ο βασιλιάς ήταν γνωστός ως ο "βασιλιάς που δεν κάνει τίποτα", μιας και όλη η εξουσία ήταν στα χέρια του δημάρχου και ο βασιλιάς ήταν ένα πιόνι στα χέρια του. Ο πρώτος δήμαρχος του παλατιού που αποφάσισε πως η όλη κατάσταση ήταν παντελώς ανούσια ήταν ο πατέρας του Καρόλου, ο Πεπίνος ο Βραχύς, οπότε με την αγαστή βοήθεια του Πάπα, αυτο-ανακυρήχθηκε βασιλιάς. Όταν πέθανε το 768 μοίρασε το βασίλειό του ανάμεσα στους δύο γιους του, τον Κάρολο και τον Καρλομάνο.
Όπως ήταν φυσικό, οι δύο γιοι αντιπαθούσαν σφόδρα ο ένας τον άλλον και ήταν το παρά πέντε για να ξεκινήσουν έναν ακόμα εμφύλιο, όταν ο Καρλομάνος πέθανε πολύ βολικά (και ύποπτα) στα 771 και ο Κάρολος (επίσης πολύ βολικά) εξαφάνισε την χήρα και τους δύο γιους του αδερφού του σε μοναστήρια...
Έτσι, ο Κάρολος, όντας πλέον ο μόνος βασιλιάς και απόλυτος κυρίαρχος του μεγαλύτερου και ισχυρότερου βασιλείου της δυτικής Ευρώπης, επιδόθηκε σε μία σειρά κατακτήσεων, καταφέρνοντας να επεκτείνει τα σύνορα του βασιλείου του από την περιοχή νότια των Πυρηναίων στην Ιβηρική, μέχρι τη Δανία, την Ιταλία και την Αυστρία (που από τότε ονομάστηκε το Ανατολικό βασίλειο - Österreich).
Όμως, εκτός από ένας αιμοσταγής κατακτητής και ένας αξιοθαύμαστος στρατιωτικός ηγέτης (που λέγεται πως ποτέ δεν ηττήθηκε σε μάχη) ήταν και ένας εξαιρετικά ικανός ηγέτης. Η εποχή του ήταν μία εποχή ειρηνική για μεγάλο κομμάτι του βασιλείου του, όπου το εμπόριο και οι τέχνες μπορούσαν να ανθήσουν, για πρώτη φορά μετά την κατάρρευση της Ρώμης. Ο ίδιος ο βασιλιάς αναγνώριζε την αξία των γραμμάτων και του πολιτισμού και όχι μόνο ήταν προστάτης των τεχνών, των γραμμάτων και του εμπορίου, ιδρύοντας σχολεία, εκκλησίες και μοναστήρια (που συχνά ήταν το ένα και το αυτό εκείνη την εποχή, καθώς και κέντρα εμπορίου), αλλά ήταν και ο πρώτος βασιλιάς που ήξερε να γράφει και να διαβάζει, κάτι σπάνιο εκείνη την εποχή. Μάλιστα, έμαθε γραφή και ανάγνωση σε μεγάλη ηλικία, όταν είχε πια συνειδητοποιήσει την αξία τους. Η εποχή του έμεινε γνωστή ως η Καρολίνια αναγέννηση και η πρωτεύουσά του, το Άαχεν ήταν κέντρο πολιτισμού.
Στην Ιταλία όμως, ο πάπας είχε κάτι θεματάκια με τους κατακτητές της βόρειας Ιταλίας, τους Λομβαρδούς. Ένα γερμανικό φύλο, που εκμεταλλεύτηκε την πλήρη καταστροφή που προκάλεσε η ανάκτηση της Ιταλικής χερσονήσου από τον Ιουστινιανό (που αποδυνάμωσε, τόσο την Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, όσο και την ίδια την Ιταλική χερσόνησο και την κατέστησε ιδιαίτερα ευάλωτη σε απειλές) και κατέκτησαν σημαντικά τμήματά της. Ο αυτοκράτορας στην Κωνσταντινούπολη δεν ήταν σε θέση να προστατεύσει την Ρώμη και τον Πάπα και, ήδη από την εποχή του Πεπίνου του Βραχύ, οι Φράγκοι βασιλείς είχαν αναλάβει την προστασία της πόλης και του Πάπα. Ο Κάρολος, εκμεταλλευόμενος αυτή την κατάσταση προσέτρεξε σε βοήθεια του Πάπα όταν ήταν απαραίτητο και τα Χριστούγεννα του 800 ήταν στη Ρώμη, κατά τη διάρκεια της λειτουργίας ο Πάπας Λέων Γ έστεψε τον Κάρολο ως "Αυτοκράτορα της Ρώμης" (εννοώντας της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας).
Κάποιες πηγές λένε πως ο Κάρολος δεν γνώριζε για την πρόθεση αυτή του πάπα και, εάν το γνώριζε θα είχε αρνηθεί, καθώς οι Φράγκοι πίστευαν πως είχαν πολεμήσει για να αποτινάξουν τον Ρωμαϊκό ζυγό και δεν είχαν ιδιαίτερη συμπάθεια για τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ωστόσο τις προηγούμενες μέρες υπήρχαν έντονες συζητήσεις στην πόλη για την σκανδαλώδη κατάσταση στην Κωνσταντινούπολη... Τι ήταν αυτό; Μα, το ότι μία γυναίκα, η Ειρήνη, ήταν αυτοκράτειρα, κάτι απίστευτα σκανδαλώδες για τον πάπα και τους Φράγκους!
Ο Πάπας θεωρούσε πως ο αυτοκρατορικός θρόνος ήταν κενός. Επιπλέον, με το να αυτο-οριστεί ως ο άνθρωπος που καθόριζε το ποιος θα είναι αυτοκράτορας, έθετε εαυτόν πάνω από την εξουσία του αυτοκράτορα και φυσικά από την εξουσία του κάθε βασιλιά. Φυσικά, η Κωνσταντινούπολη δεν ενθουσιάστηκε με τις ιδέες αυτών των "βαρβάρων" στη δύση και ποτέ δεν αναγνώρισε κανέναν άλλον αυτοκράτορα! Όμως, έχοντας να αντιμετωπίσει τους επιθετικούς Άραβες, δεν υπήρχαν και πολλά πράγματα που μπορούσε να κάνει... Ο ίδιος ο Κάρολος επίσης δεν φαίνεται να έδωσε ιδιαίτερη σημασία στον νέο του αυτόν τίτλο, αν και πρότεινε γάμο στην αυτοκράτειρα Ειρήνη (η οποία φαίνεται πως το σκέφτηκε σοβαρά), αν και εν τέλει τίποτα δεν έγινε.
Το γεγονός όμως ήταν σημαντικό. Συμβόλισε την οριστική πολιτική ρήξη της δυτικής Ευρώπης με την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία στην Ανατολή, ενώ το βασίλειο του Καρλομάγνου ήταν ο απ' ευθείας πρόγονος μίας σειράς κρατών της σημερινής Ευρώπης, της Γαλλίας, της Γερμανίας, κτλ. Πολλοί από τους πολέμους που είδαμε στην Κεντρική και Δυτική Ευρώπη έχουν τις ρίζες τους στην αυτοκρατορία του Καρλομάγνου και στην κατάρρευσή της, κάτι παραπάνω από 100 χρόνια μετά την στέψη του ως αυτοκράτορα και πολλές γεωπολιτικές καταστάσεις που διαμορφώθηκαν τότε, συνέχισαν να έχουν σημασία για αιώνες μετά... Ο ίδιος ο Καρλομάγνος είναι ο πρόγονος με τον ένα ή τον άλλον τρόπο ΟΛΩΝ των χριστιανών βασιλιάδων της Ευρώπης που έζησαν από το 1000 και μετά και ακόμα και όσων υπάρχουν σήμερα.
Έτσι λοιπόν, όταν κατά τη διάρκεια εκείνης της Χριστουγεννιάτικης λειτουργίας στη Ρώμη στα 800μΧ, ένας Πάπας έβαλε ένα στέμμα στο κεφάλι ενός Φράγκου βασιλιά, ο κόσμος μας άλλαξε και δεν θα ήταν ποτέ πια ξανά ο ίδιος.
Peugeot 206 1.6 110ps => not any more... bye bye...
Citroen C4 Picasso 1,8 => Η (Γουρου)Νίτσα => Πωλήθηκε!
MWB 320i Ε90 => Η μπεμπέκα