- 19 Νοέμ 2018, 14:02
#550716
Ο Θεός το θέλει! Deus lo Vult! Μία κραυγή που ακούστηκε στο πλήθος πιστών, ευγενών, κληρικών, λογίων και απλού κόσμου που ήταν παρόντες στην ομιλία του Πάπα Ουρβανού Β εκείνη τη μέρα του χειμώνα πριν από κάτι περισσότερο από χίλια χρόνια. Ο Πάπας τους καλούσε στα όπλα και όλοι ήταν βέβαιοι πως ήταν θέλημα θεού.
Θα μπορούσε βέβαια να μπει και στα περίεργα... Αλλά νομίζω πως είναι καλύτερα εδώ. Σαν... χθες (
) στις 18/11/1095 ξεκίνησε τις εργασίες της η Σύνοδος του Κλερμόν η οποία έμελλε να είναι καθοριστική για την ιστορία της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής τους επόμενους αιώνες και συνεχίζει να επηρρεάζει τον κόσμο μέχρι σήμερα. Η σύνοδος συγκαλέστηκε προκειμένου η δυτική Ευρώπη να αποφασίσει πως θα απαντήσει στην έκκληση για βοήθεια που απέστειλε ο αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνός, στον πόλεμο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κατά των Τούρκων.
Πως ήταν η κατάσταση όμως; Η αυτοκρατορία δεν ήταν στα καλύτερά της. Περίπου 60 χρόνια μετά τον θάνατο του Βασίλειου του Β (που έμεινε στην ιστορία ως Βουλγαροκτόνος), που άφησε τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία σε εξαιρετικά ισχυρή θέση, με ισχυρό στρατό, ναυτικό, ανθίζουσα οικονομία και άφθονα χρήματα στα αυτοκρατορικά ταμεία, μία σειρά ανίσχυρων κιαι διεφθαρμένων αυτοκρατόρων και μερικές καταστροφικές στρατιωτικές ήττες (px Ματζικέρτ) είχαν γονατίσει την πανίσχυρη αυτοκρατορία. Οι νομάδες Σελτζούκοι Τούρκοι, είχαν κατακτήσει σχεδόν όλη τη Μικρά Ασία, την πιο πλούσια περιοχή της, ενώ από την άλλη ο Αλέξιος, ο πρώτος ίσως αυτοκράτορας από την εποχή του Βασιλείου που όχι μόνο είχε την θέληση και τις ικανότητες, αλλά μπόρεσε να σταματήσει την πορεία προς την καταστροφή, με το ζόρι κατάφερε να νικήσει τους Νορμανδούς που είχαν εισβάλλει στα Βαλκάνια και είχαν ως στόχο την κατάληψη της ίδιας της Κωνσταντινούπολης. Μόλις και μετά βίας... Λίγα χρόνια πριν την άνοδό του στον θρόνο, παπικοί απεσταλμένοι αφόρισαν τον Πατριάρχη στην Κωνσταντινούπολη, επισημοποιώντας ένα ρήγμα και ένα σχίσμα που έμελλε να είναι μόνιμο στην χριστιανοσύνη. Ωστόσο, ο κίνδυνος στα 1094-1095 ήταν άμεσος και υπαρκτός για την αυτοκρατορία, με τις ορδές των Τούρκων να βρίσκονται σχεδόν στις πύλες της πρωτεύουσας. Έτσι, μη έχοντας που αλλού να στραφεί ζήτησε βοήθεια από την ανώτατη αρχή των χριστιανών στη δύση, τον Πάπα. Περίμενε ίσως μερικές χιλιάδες μισθοφόρων ή κάποιον στρατό που θα τίθονταν υπό Ρωμαϊκή διοίκηση, αλλά αυτό που έλαβε έμελλε να αλλάξει την πορεία της ιστορίας.
Από την άλλη στη δύση τα πνεύματα είχαν μόλις ηρεμήσει από μία σειρά επιδρομών Βίκινγκς και πολέμων μεταξύ των διαφόρων ηγεμόνων. Αυτό σήμαινε πως υπήρχε μία κάστα επαγγελματιών στρατιωτών, που λόγω της κοινωνικής τους θέσης και της ανυπαρξίας ισχυρής κεντρικής εξουσίας δεν είχαν τι να κάνουν και αναλώνονταν στο να σφάζουν και να κλέβουν, σε καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας, τους ίδιους τους λαούς που υποτίθεται ότι προστάτευαν. Ναι, μιλάω για τους ιππότες, οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν κάτι χειρότερο από μαχαιροβγάλτες (ο κώδικας της ιπποσύνης είναι φυσικά ένα μεταγενέστερο κατασκεύασμα προερχόμενο από τους κατά καιρούς κανόνες που έβγαζαν οι τοπικοί άρχοντες, μπας και κάνουν τους ιππότες να συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι και όχι σαν αντεροβγάλτες - αποτυχημένα συνήθως). Επιπλέον, η Ανάκτηση της Ιβηρικής από τους χριστιανούς ήταν σε πλήρη εξέλιξη, δίνοντας πρώτον το παράδειγμα και δεύτερον αποδεικνύοντας πως οι χριστιανοί μπορούν να νικήσουν τους μουσουλμάνους και να ανακτήσουν τις περιοχές που έχασαν.
Ο Ουρβανός λοιπόν, θέλοντας να βοηθήσει τον Αλέξιο, αλλά και τους λαούς που στέναζαν με τους αντεροβγάλτες που δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν, σκέφτηκε κάτι ακόμα καλύτερο. Θα τους ζητήσει να κατακτήσουν την Ιερουσαλήμ! Κάτι που με την πραγματικότητα εκείνης της εποχής δεν ήταν παρά ένα όνειρο θερινής νυκτός! Ωστόσο, θα προσέφερε σημαντική βοήθεια στον αυτοκράτορα, ενισχύοντας τη θέση του και θα έβρισκε απασχόληση στους χιλιάδες πολεμιστές. Έτσι, λίγες μέρες μετά, στις 27/11/1095 εκφώνησε τον περίφημο λόγο του και όταν στο τέλος του άκουσε την κραυγή του πλήθους να συμφωνεί μαζί του κοίταξε προς τον ουρανό και συμφώνησε με το συμπέρασμα του πλήθους. Deus lo vult! Είναι θέλημα θεού να "ελευθερωθούν" οι Άγιοι Τόποι από την μπότα των μουσουλμάνων. Χωρίς φυσικά να έχει ρωτήσει κανείς αυτούς που έμεναν εκεί αν ήθελαν να "ελευθερωθούν".
Το κύρηγμα του Πάπα εξαπλώθηκε σαν φωτιά. Ιερείς σε όλη τη δυτική Ευρώπη έβγαζαν φλογερά κυρήγματα στις εκκλησίες τους ωθώντας απλό λαό και ευγενείς να συμμετάσχουν στην εκστρατεία κατά των απίστων! Σύντομα ένας τεράστιος στρατός χωρικών και απλών στρατιωτών, υπό την ηγεσία ενός καλόγερου, του Πέτρου του Ερημίτη, σχηματίστηκε στη Γερμανία και ξεκίνησε προς τους Αγίους Τόπους! Κανείς δεν ήξερε πως να πάει εκεί, κανείς δεν ήξερε τις προμήθειες θα χρειάζονταν, κανείς δεν ήξερε πως θα νικήσουν τους μουσουλμανικούς στρατούς! Ο θεός θα τα έκανε όλα. Εξάλλου, ο Πάπας τους είχε πει πως όποιος πεθάνει στην εκστρατεία θα πάει κατευθείαν στον παράδεισο, ενώ όλες οι αμαρτίες τους θα συγχωρεθούν! Αυτοί αρκούσε να ήταν εκεί. Φυσικά αυτό δεν έγινε και ένα πλήθος ανθρώπων σε μία τέτοια πορεία χρειάζεται τρόφιμα, χρήματα και προμήθειες. Πρώτα θύματα φυσικά οι Εβραίοι που υπέστησαν τα πάνδεινα στο κλίμα αυτό του θρησκευτικού φανατισμού. Το μπουλούκι του Πέτρου, που ονομάστηκε η Λαϊκή Σταυροφορία επιτέθηκε σε πόλεις, έσφαξε χριστιανούς και εβραίους, συγκρούστηκε με στρατούς στην πορεία του και μόνο όταν έφτασε στα σύνορα της Ουγγαρίας μπήκε σε τάξη, με την "ευγενική" βοήθεια του Ουγγρικού στρατού που τους συνόδεψε μέχρι τα σύνορα με την αυτοκρατορία. Ο τοπικός διοικητής του Αλέξιου έμεινε άφωνος! Ο αυτοκράτορας τον είχε ενημερώσει να περιμένει έναν στρατό λίγων χιλιάδων εκπαιδευμένων στρατιωτών και μπροστά του είχε έναν όχλο θρησκόληπτων και ρακένδυτων χωρικών... Μετά από κάποιες συγκρούσεις, ο "στρατός" αυτός έφτασε στα τείχη της Κωνσταντινούπολης, όπου και ο Αλέξιος τους πέρασε στην Ασία για να αντιμετωπίσουν τους πραγματικούς εχθρούς τους... Τους Τούρκους, οι οποίοι φυσικά και κατέσφαξαν της συντριπτική πλειοψηφία αυτών (όσοι δηλαδή δεν είχαν πεθάνει ήδη από τις αρρώστιες, την πείνα και τις κακουχίες).
Αλλά δεν ήταν αυτό το τέλος. Οργανωμένοι στρατοί υπό ισχυρούς άρχοντες της Ευρώπης είχαν μαζευτεί είτε στην Ιταλία, όπου οι Ιταλικές θαλασσοκράτειρες πόλεις τους πέρασαν στα Βαλκάνια, είτε ήταν σε πορεία προς την Μικρά Ασία, μέσω της Ουγγαρίας. Ο Αλέξιος και πάλι πήρε κάτι που δεν περίμενε... Δεκάδες χιλιάδες οπλισμένους μέχρι τα νύχια ιππότες και τις συνοδείες του στα σύνορα της αυτοκρατορίας του! Και μάλιστα κάποιοι ήταν οι ίδιοι Νορμανδοί πρίγκηπες που πριν λίγα χρόνια προσπάθησαν να καταλάβουν τον θρόνο του! Με κάποιες συγκρούσεις όλοι οι σταυροφόροι (όπως έμελλε να ονομαστούν) έφτασαν έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης. Ο Αλέξιος, γνωρίζοντας πως δεν είναι οι πιο έμπιστοι στρατιώτες δεν υπήρχε περίπτωση ούτε να τους αφήσει να μπουν στην πόλη, ούτε να τους περάσει στην Ασία, αν δεν συμφωνούσαν με τους όρους του. Ήταν εδώ για να τον βοηθήσουν να ανακαταλάβει τα εδάφη που έχασαν οι προκάτοχοί του στην Μικρά Ασία. Άρα όποιες κατακτήσεις θα ήταν δικές του. Οι στραυροφόροι ήταν εκεί για να τον βοηθήσουν!
Οι απατεώνες με τους σταυρούς βέβαια, δεν είχαν καμία τέτοια διάθεση. Δεν έκαναν τέτοιο ταξίδι για να δώσουν τις κατακτήσεις τους σε έναν ξένο και αιρετικό για πολλούς βασιλιά! Όταν όμως η πείνα και οι αρρώστιες άρχισαν να τους θερίζουν, αναγκάστηκαν να συμφωνήσουν. Έτσι, πέρασαν απέναντι και κατευθείαν επιτέθηκαν στη Νίκαια, που ήταν υπό την κατοχή των Σελτζούκων. Η πόλη αντιστάθηκε, αλλά όταν ήταν έτοιμη να πέσει, ένα βράδυ πριν την τελική επίθεση των δυτικών στην πόλη, ο στρατηγός του Αλέξιου κατάφερε να πείσει τη φρουρά να παραδοθεί σε αυτόν. Έτσι, οι δυτικοί ξύπνησαν στη σκιά των λαβάρων του αυτοκράτορα που κοιμάτιζαν στα τείχη της πόλης που περίμεναν να λεηλατήσουν! Κάπως έτσι χώρισαν οι δρόμοι των βυζαντινών και των σταυροφόρων, με τους τελευταίους να συνεχίζουν τον δρόμο τους στη Μικρά Ασία. Σε μία αφιλόξενη χώρα, άνυδρη και με συνεχή παρενόχληση από τους ευκίνητους ιπποτοξότες των Τούρκων. Ωστόσο, όχι μόνο κατάφεραν να τους νικήσουν, αλλά διέσχισαν τη Μικρά Ασία, κατέλαβαν την Αντιόχεια (σφάζοντας όποιον βρήκαν στην πόλη) σε μία πολιορκία που δεν έπρεπε να τα είχαν καταφέρει και λίγο αργότερα κατάφεραν να καταλάβουν και τα Ιεροσόλυμα (σφάζοντας και πάλι όποιον βρήκαν), καταπλήσσοντας όλον τον κόσμο! Σταυροφορικά κρατίδια ιδρύθηκαν στην Παλαιστίνη και τη Συρία και άντεξαν για περίπου 200 χρόνια, αλλάζοντας συσχετισμούε δυνάμεων, συμμαχίες και την ίδια την ιστορία! Από την άλλη, οι σταυροφόροι, μαζί με τους Ισπανούς δυτικότερα, ήρθαν σε επαφή με έναν ανώτερο πολιτισμό και έφεραν στην Ευρώπη της εποχής τους, την Ευρώπη που ήταν ίσως η πιο καθυστερημένη επιστημονικά και τεχνολογικά γωνιά του τότε γνωστού κόσμου, τη γνώση της μουσουλμανικής χρυσής εποχής και των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων, που είχαν συντηρήσει οι Άραβες.
Οι Σταυροφορίες έφεραν άπειρο αίμα και σφαγές στη Μέση Ανατολή και είναι ένα θέμα, που ακόμα και σήμερα διχάζει. Περίπου 100 χρόνια μετά, η Δ Σταυροφορία αντί να κατευθυνθεί προς τους Αγίους Τόπους κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη δίνοντας ένα θανάσιμο χτύπημα στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, την οποία οι σταυροφόροι είχαν κληθεί να βοηθήσουν. Ο κόσμος όμως άλλαξε και άλλαξε εκείνη τη μέρα του Νοεμβρίου του 1095, όταν ο Πάπας κοίταξε στον ουρανό τον θεό του και αποφάνθηκε πως αυτό ήταν το θέλημά του.
Peugeot 206 1.6 110ps => not any more... bye bye...
Citroen C4 Picasso 1,8 => Η (Γουρου)Νίτσα => Πωλήθηκε!
MWB 320i Ε90 => Η μπεμπέκα