- 11 Αύγ 2018, 12:53
#528664
Και για να μην χαλάσουμε την παράδοση, σαν χθες, 10/08 συνέβησαν αρκετά πραγματάκια που μας επηρέασαν άμεσα.
Αρχικά στις 10/08/1913 υπογράφηκε η συνθήκη του Βουκουρεστίου μεταξύ της συμμαχίας της Ελλάδας, Σερβίας, Μαυροβουνίου και Ρουμανίας από τη μία μεριά και της Βουλγαρίας από την άλλη, που σήμανε και το επίσημο τέλος του Δευτέρου Βαλκανικού Πολέμου.
Μετά από την επιτυχή έκβαση του Πρώτου Βαλκανικού Πολέμου, όπου οι τέσσερις σύμμαχοι (Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία και Μαυροβούνιο) όχι μόνο νίκησαν, αλλά σχεδόν εξάλειψαν οποιαδήποτε ιδέα Οθωμανικής ισχύος από τα Βαλκάνια, εκτός από μία μικρή περιοχή γύρω από την Κωνσταντινούπολη, θα περίμενε κανείς πως οι σύμμαχοι θα ήταν κάτι παραπάνω από ευχαριστημένοι. Ωστόσο η κατάσταση δεν ήταν ακριβώς έτσι. Η Βουλγαρία με μακράν τον πιο ισχυρό στρατό και τις μεγαλύτερες φιλοδοξίες για εδαφική επέκταση είδε τα κέρδη της να είναι αρκετά πιο μικρά απ' ότι περίμενε. Σε αντίθεση με αυτό, η σχετικά ανίσχυρη Ελλάδα, με στρατό μόλις το 1/5 του μεγέθους του Βουλγαρικού, κέρδισε σημαντικές περιοχές στη Μακεδονία και την Ήπειρο, ενώ όπως ήταν αναμενόμενο ο στόλος της ήταν ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος του Αιγαίου, παρεμποδίζοντας τον ανεφοδιασμό και τη μεταφορά ενισχύσεων προς τις Οθωμανικές δυνάμεις στα Βαλκάνια. Όπως εξάλλου είχε πει ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος στις διαπραγματεύσεις για την αποδοχή της Ελλάδας στη Βαλκανική συμμαχία, όταν η Βουλγαρία ειρωνεύτηκε την Ελλάδα αμφισβητώντας τι μπορεί να προσθέσει με τον μικρό στρατό των μόλις 100χιλιάδων ανδρών σε μία συμμαχία όπου η Βουλγαρία είχε πάνω από 500χιλιάδες άντρες, η Ελλάδα δεν έχει παρά μόνο 100 χιλιάδες στρατιώτες. Έχει 600 χιλιάδες, υποστηρίζει ο Βενιζέλος, καθώς θα φέρει τους 100 χιλιάδες Έλληνες στρατιώτες στη μάχη και ο στόλος της θα εμποδίσει ενισχύσεις 500 χιλιάδων Οθωμανών να περάσουν από την Ασία στα Βαλκάνια.
Η Βουλγάρικη πλευρά λοιπόν ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα θερμή ως προς την Ελλάδα, γνωρίζοντας πως οι δύο χώρες είχαν ανταγωνιστικές και όχι συμπληρωματικές βλέψεις κυρίως στη Μακεδονία και τη Θράκη, έχοντας ήδη περάσει αρκετά χρόνια όπου αντάρτικες ομάδες πολεμούσαν μεταξύ τους στην Οθωμανική Μακεδονία για κυριαρχία. Όταν λοιπόν ο Βουλγάρικος στρατός δέχτηκε (ως αναμενόμενο) το μεγαλύτερο βάρος των πολεμικών επιχειρήσεων και υπέστη τις μεγαλύτερες απώλειες, αλλά η χώρα δεν κατάφερε να κερδίσει τα εδάφη που επιδίωκε στη Μακεδονία (κυρίως τη Θεσσαλονίκη), ενώ και η Σερβία τα πήγε καλύτερα απ' ότι αναμενόταν, κυριεύοντας το ένα τρίτο περίπου της Μακεδονίας, η Βουλγαρία κατάλαβε πως υπήρχε ένας μόνο τρόπος για να πάρει αυτό που ήθελε.
Οι Ελλάδα και Σερβία κατάλαβαν και αυτές όμως την πορεία που θα πάρουν τα πράγματα και, έχοντας τακτοποιήσει τις μεταξύ τους εδαφικές διαφορές στη Μακεδονία, υπογράφουν μυστικό αμυντικό σύμφωνο σε περίπτωση επίθεσης από τη Βουλγαρία. Παρόλο που η Ρουμανία είχε δηλώσει κατηγορηματικά πως σε περίπτωση ενός δεύτερου Βαλκανικού Πολέμου θα παρέμβει εις βάρος της Βουλγαρίας και πως το ενδεχόμενο μίας Οθωμανικής αντεπίθεσης ήταν σχεδόν βέβαιο, με τον Οθωμανικό στρατό να αναδιοργανώνεται από Γερμανούς αξιωματικούς, η Βουλγαρία συγκέντρωσε το σύνολο των δυνάμεών της στο μέτωπο με τη Σερβία και την Ελλάδα και στις 26/6 ξεκίνησαν επιθετικές ενέργειες εναντίον του πιο αδύναμου Ελληνικού στρατού, γύρω από την πόλη του Κιλκίς που τότε είχε κατά βάση Βουλγαρόφωνο πληθυσμό. Ωστόσο ο Ελληνικός στρατός συγκράτησε την επίθεση και αντεπιτέθηκε επιτυχώς και, με σημαντικές απώλειες, ανάγκασε τον Βουλγαρικό να υποχωρήσει. Σύντομα η Βουλγαρία βρέθηκε να ηττάται τόσο από τον Ελληνικό, όσο και από τον Σερβικό στρατό, ενώ από την άλλη οι Οθωμανοί αντεπιτέθηκαν στη Θράκη, ανακαταλαμβάνοντας την Αδριανούπολη και οι Έλληνες αποβιβάστηκαν στα μετόπισθεν του Βουλγαρικού στρατού καταλαμβάνοντας την Καβάλα και πολύ σύντομα και το Νευροκόπι. Όταν Η Ρουμανία εισέβαλε στη Βουλγαρία και ο Ρουμανικός στρατός έφτασε σχεδόν χωρίς να συναντήσει αντίσταση (μιας και οι Βουλγαρικές δυνάμεις ήταν συγκεντρωμένες αλλού) έξω από τη Σόφια, η Βουλγαρία αποδέχτηκε την ήττα της.
Έτσι λοιπόν, στη συνθήκη του Βουκουρεστίου η Βουλγαρία αναγκάστηκε να παραχωρήσει σχεδόν ολόκληρη τη Μακεδονία στην Ελλάδα και τη Σερβία, εκτός από την περιοχή του Πιρίν, την Ντομπρουτζία στη Ρουμανία και την Ανατολική Θράκη στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Για τις πολλές απώλειες Βούλγαρων στρατιωτών, τα μόνα κέρδη της χώρας ήταν η Δυτική Θράκη και η Μακεδονία του Πιρίν.
Όμως 7 χρόνια ακριβώς αργότερα, στις 10/08/1920 υπογράφεται η συνθήκη των Σεβρών, που και επισήμως τελείωσε τον πόλεμο μεταξύ της Αντάντ και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και που αποτέλεσε την ταφόπλακα της αυτοκρατορίας που από τον 14ο αιώνα είχε κυριαρχήσει στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Στη συνθήκη αυτή όμως η Οθωμανική κυβέρνηση υπογράφει τη διαίρεση των εδαφών που της έχουν απομείνει μεταξύ των νικητών του πολέμου. Πέρα από την απώλεια της Αραβίας (και των ιερών πόλεων της Μέκκας και της Μεδίνας, ένα σημαντικό πλήγμα, μιας και ο σουλτάνος είναι και χαλίφης), την απώλεια της Παλαιστίνης, της Συρίας και της Μεσοποταμίας, ακόμα και η Μικρά Ασία διαιρείται σε "σφαίρες επιρροής" μεταξύ των συμμάχων και του νεο-ιδρυθέντος κράτους της Αρμενίας.
Η συνθήκη των Σεβρών ήταν μία τεράστια διπλωματική επιτυχία για την Ελληνική διπλωματία. Έχοντας ήδη προσαρτήσει τη Δυτική Θράκη από τη Βουλγαρία, η Ελληνική πλευρά κερδίζει και την Ανατολική Θράκη, μέχρι τα προάστια της Κωνσταντινούπολης και μία σημαντική περιοχή γύρω από τη Σμύρνη. Μετά από σχεδόν μία δεκαετία συνεχών πολέμων και θυσιών η Ελλάδα φαίνεται να έχει επιτύχει τους στόχους της, την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης (σχεδόν, η πόλη και η περιοχή των Δαρδανελίων τίθενται υπό διεθνή διοίκηση) και την κατάληψη της Ανατολικής μεριάς του Αιγαίου. Τη στιγμή που η αποσύνθεση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας δίνει πολλές ελπίδες για περαιτέρω επέκταση στη Μικρά Ασία.
Ωστόσο, μία σειρά άστοχων χειρισμών και ενεργειών από την Ελληνική πλευρά και η αντιπαλότητα των συμμάχων, οι οποίοι δεν ήθελαν την περαιτέρω ισχυροποίηση της Ελλάδας στην περιοχή και φυσικά η αντίδραση των Τούρκων υπό τον Κεμάλ, που δεν κάθισαν απραγείς, έκαναν τη συνθήκη των Σεβρών να είναι η αρχή ενός τεράστιου εθνικού δράματος για την Ελλάδα. Την αρχή ενός πολέμου που δεν μπορούσε να κερδηθεί και που οδήγησε στην τραγωδία του ξεριζωμού εκατομμυρίων Ελλήνων από τη Μικρά Ασία και τη γενοκτονία τους από τους εθνικιστές του Κεμάλ.
Αλλά αυτά είναι στο μέλλον. Στις 10/08/1920 η Ελλάδα γιορτάζει και η εθνικιστική κυβέρνηση του Κεμάλ λίγο αργότερα ανακοινώνει την κατάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας Ο Μωάμεθ ο 6ος ήταν ο 36ος και τελευταίος Οθωμανός σουλτάνος. Η Ελλάδα βρίσκεται στο απόγειο της ισχύος της, η Οθωμανική αυτοκρατορία καταρρέει και ένα νέο έθνος γεννιέται στη Μικρά Ασία.
Peugeot 206 1.6 110ps => not any more... bye bye...
Citroen C4 Picasso 1,8 => Η (Γουρου)Νίτσα => Πωλήθηκε!
MWB 320i Ε90 => Η μπεμπέκα
