- 13 Φεβ 2020, 00:49
#627479
Σαν σήμερα, στις 12/02/1912, ακριβώς 108 χρόνια πριν, παραιτείται ο αυτοκράτορας Χσουαντούγκ, ο τελευταίος αυτοκράτορας της Κίνας, τερματίζοντας οριστικά μία παράδοση και ένα πολιτικό σύστημα χιλιάδων ετών.
Ο ουράνιος αυτοκράτορας όμως δεν είναι αυτό που πολλοί νομίζουν ακούγοντας τον τίτλο αυτό... Δεν είναι ένας πανίσχυρος άρχοντας που απολαμβάνει την εύνοια των θεών και τον σεβασμό των ανθρώπων... Δεν είναι παρά ένα 6χρονο παιδί, που ανήλθε στον θρόνο των Ουρανών σε ηλικία 2 ετών, μέσα στην αναταραχή των τελευταίων ετών της δυναστείας των Τσιν, μίας φυλής Μαντσού, ξένων προς τους Χαν Κινέζους που κατέλαβαν την εξουσία πριν από περίπου 300 χρόνια. Η Κίνα, με την παραίτησή του χάνει ακόμα και τα τελευταία υπολείμματα τάξης που είχε κρατήσει και εισέρχεται σε μία εποχή τρομερών αναταραχών, που έμελλε να διαρκέσει μέχρι το 1949 και την ανακήρυξη από τον Μάο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Αλλά αυτό βρίσκεται 37 χρόνια στο μέλλον...
Τον Νοέμβριο του 1908, ο μικρός PuYi, ανιψιός του μόλις αποθανόντος αυτοκράτορα Γκουανγκσού, επιλέχθηκε από την αυτοκράτειρα Τσίτσι (λίγο πριν τον θάνατό της από γεράματα) για να τον διαδεχτεί ως ο αυτοκράτορας Χσουαντούγκ. Μία μέρα πριν τον θάνατο του αυτοκράτορα Γκουανγκσού, η αυτοκράτειρα που κινούσε εδώ και δεκαετίες τα νήματα της εξουσίας στην απαγορευμένη πόλη του Πεκίνου (την κατοικία των αυτοκρατόρων), με τους αυτοκράτορες να είναι πιόνια της, έστειλε να φέρουν το νήπιο PuYi (μόλις 2 ετών και 10 μηνών) για να στεφθεί ως ο νέος αυτοκράτορας. Ένα μωρό, που με κλάματα και φωνές αποσπάστηκε από τους γονείς του (οι οποίο δεν είχαν καν ενημερωθεί πιο πριν), και που το μόνο άτομο που επιτράπηκε να τον συνοδεύσει ήταν και το μόνο άτομο που μπορούσε να τον ηρεμήσει: η τροφός του. Κατά την τελετή ενθρόνισής του το μωρό τρόμαξε από τους ήχους και τον κόσμο και έκλαιγε ασταμάτητα.
Πολύ σύντομα όμως ο μικρός αυτοκράτορας ανακάλυψε πως κανείς δεν μπορεί να του πει όχι σε τίποτα. Όλοι του συμπεριφέρονταν σαν να ήταν ένας επί γης θεός, όπου κι αν πήγαινε όλοι προσκυνούσαν και δεν σήκωναν καν το βλέμμα τους να τον κοιτάξουν. Όλοι οι μεγάλοι τριγύρω του ήταν απόμακροι και χωρίς καμία διάθεση να ελέγξουν τα καπρίτσια του μικρού αυτοκράτορα, ο οποίος σύντομα έμαθε πως οι ευνούχοι του παλατιού υπακούν σε κάθε επιθυμία του, ακόμα και αν αυτή είναι να φάνε χώμα ή να μαστιγωθούν. Ας μην ξεχνάμε πως ο αυτοκράτορας ήταν σχεδόν θεός για τους Κινέζους και κανείς δεν μπορούσε να του πει όχι ή να διαφωνήσει μαζί του... Μόνο η τροφός του μπορούσε κάπως να ελέγξει τον μικρό τύραννο... και είδε ξανά τη μητέρα του μετά από αρκετά χρόνια...
Για να σας δώσω μία ιδέα μόνο για το πως ήταν η ζωή του στο παλάτι, αν ήθελε πχ να πάει μία βόλτα στον κήπο, σχηματίζονταν μία συνοδεία από καμιά 30ριά ευνούχους... Πρώτα πήγαινε ένας ευνούχος με ένα κέρας που ενημέρωνε όσους τύχαινε να βρίσκονται στον δρόμο τους να εξαφανιστούν. Μετά ο αυτοκράτορας καθόταν στην καρέκλα του, που κουβαλούσαν ευνούχοι, ενώ πάντα είχε τουλάχιστον 2 ευνούχους δίπλα του για οτιδήποτε κι αν θελήσει... Και φυσικά ΠΟΤΕ δεν ήταν μόνος του ή έκανε κάτι μόνος του. Ακόμα και τα δόντια του, τα έπλενε κάποιος ευνούχος...
Φυσικά, οι ευνούχοι ήταν πανίσχυροι στο παλάτι και, όταν ο PuYi μεγάλωσε και προσπάθησε να πάρει να ηνία του παλατιού, διαπίστωσε πως το ανάκτορο ήταν αντικείμενο λεηλασίας απ' όλους και δεν υπήρχε κανείς που να μην έκλεβε ότι μπορούσε.
Όμως ο κόσμος είχε αλλάξει δραματικά και η αυλή των Τσιν δεν το είχε καταλάβει. Η Κίνα που για χιλιετίες ήταν το "εργοστάσιο του κόσμου" και μία από τις πιο ισχυρές χώρες που υπήρχαν είχε αρνηθεί τον εκμοντερνισμό και τον 19ο αιώνα μερικοί βάρβαροι από την μακρινή Δύση είχαν καταφέρει να ταπεινώσουν πολλές φορές το Ουράνιο Βασίλειο, αναγκάζοντάς το να αποδεχθεί άνισες συνθήκες μαζί τους, κατά τον "Αιώνα της Ταπείνωσης". Οι επαναστάσεις κατά των Μαντσού ήταν συνεχείς, αλλά συνήθως αποτύγχαναν, μέχρι που... μία πέτυχε... Και στα 1912 ο PuYi παραιτήθηκε από τον θρόνο του και η αυτοκρατορία αντικαταστάθηκε από τη Δημοκρατία της Κίνας, υπό το εθνικιστικό κόμμα της Κουομιντάγκ του Σουν Γιατ Σεν. Και μερικές δεκάδες πολεμάρχους σε όλη την επικράτεια των Μαντσού. Αλλά ο PuYi ήταν μόλις 6 ετών και κανείς δεν θεώρησε χρήσιμο να τον ενημερώσει για την παραίτησή του. Εξάλλου, η δημοκρατική πλέον Κίνα δέχτηκε ο αυτοκράτορας να συνεχίσει να ζει στην απαγορευμένη πόλη και να πληρώνει ένα εξωφρενικό ποσό για τη συντήρησή του.
Ο μικρός λοιπόν αυτοκράτορας, που δεν ήταν πλέον αυτοκράτορας, αλλά δεν το ήξερε και όλοι γύρω του συμπεριφέρονταν σαν να ήταν, συνέχισε να ζει σε έναν διεστραμμένο κόσμο στο παλάτι του, έχοντας ελάχιστες επαφές με τον έξω κόσμο. Όταν, στα 1919 η δημοκρατική κυβέρνηση θεώρησε σωστό να προσλάβει έναν Άγγλο δάσκαλο για τον PuYi, αυτός ήταν ο πρώτος μη Κινέζος ή Μαντσού που έβλεπε ο μικρός. Η εκπαίδευσή του μέχρι τότε ήταν η παραδοσιακή Κομφουκιανική εκπαίδευση, από τα κλασσικά βιβλία του Κουμφούκιου και δεν είχε ιδέα από μαθηματικά, φυσική, χημεία ή ακόμα και γεωγραφία, όμως με την καθοδήγηση του Άγγλου δασκάλου του πήρε μερικές βασικές γνώσεις για τον έξω κόσμο, άρχισε να μιλάει λίγα Αγγλικά και ζητούσε από τους ευνούχους του να τον φωνάζουν Henry...
Ο δάσκαλός του τον εισήγαγε στη νέα τεχνολογία του σινεμά, παρά τις αντιρρήσεις των ευνούχων του παλατιού, που θεωρούσαν ιεροσυλία την εισαγωγή στο παλάτι αυτής της τεχνολογίας των βαρβάρων, ωστόσο ο αυτοκράτορας μαγεύτηκε... Ο ίδιος δάσκαλος ήταν ο πρώτος που παρατήρησε πως ο αυτοκράτορας είχε μυωπία και πως θα έπρεπε να φορέσει γυαλιά, κάτι που έγινε, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του πατέρα του, που το θεωρούσε ντροπιαστικό για τον αυτοκράτορα...
Φυσικά, όταν έφτασε σε ηλικία γάμου (17 ετών) του έστειλαν μία πανέμορφη κοπέλα για να παντρευτεί, ωστόσο η ανατροφή του, που δεν είχε καμία σχέση με την ανατροφή ενός φυσιολογικού παιδιού, και το ότι κανείς φυσικά δεν είχε τολμήσει να του μιλήσει για το σεξ, σήμαινε πως για πολλά χρόνια ο γάμος του με την πρώτη και τις υπόλοιπες γυναίκες του ήταν τελείως τυπικός...
Στα 1924 όμως ο κόσμος του PuYi άλλαξε επιτέλους... Γύρω του, όσο κι αν δεν το ήξερε και δεν μπορούσε να το καταλάβει, μαίνονται συνεχείς πόλεμοι και ένας από τους πολεμάρχους κατέλαβε το Πεκίνο και έδιωξε τον νεαρό αυτοκράτορα από το παλάτι του. Αυτός, συνοδευόμενος από 2 από τις γυναίκες του, και ντυμένος σαν ένας απλός Κινέζος χωρικός, κατέφυγε στην υπό Ιαπωνικό έλεγχο Τιανζίν, όπου και παρέμεινε για ένα διάστημα υπό την προστασία και την εποπτεία των Γιαπωνέζων. Σε αντίθεση με την Κίνα, η Ιαπωνία είχε εκμοντερνιστεί ραγδαία και ήταν μία πανίσχυρη χώρα, που είχε αποικιοκρατικές βλέψεις στην Κίνα, κάτι που ο PuYi αδυνατούσε να καταλάβει. Κατά τη ζωή του εκτός της απαγορευμένης πόλης, η παντελής απειρία του και η διεστραμμένη ανατροφή του σήμαινε πως οι κοινωνικές του δεξιότητες ήταν μηδενικές και πως ήταν μόνιμο αντικείμενο εκμετάλλευσης από άπειρους καλοθελητές...
Στη δεκαετία του '30 λοιπόν η Ιαπωνία κατέλαβε σταδιακά την Μαντσουρία, μία τεράστια περιοχή στη Βόρεια Κίνα, όπου βρίσκονταν οι περισσότερες βιομηχανίες της και έψαχνε κάποιον ντόπιο για να ηγηθεί, ως μία μαριονέτα της. Ποιος καλύτερος από τον PuYi, ο οποίος ήταν Μαντσού και ήταν τόσο ανόητος που ήταν το πιο εύκολο πιόνι στα χέρια του Ιαπωνικού στρατού. Έτσι ο PuYi βρέθηκε αρχικά ως πρωθυπουργός του "κράτους" της Μαντσούκουο και κατόπιν ως ο αυτοκράτοράς του. Δεν είχε φυσικά καμία εξουσία και το μόνο που έκανε ήταν να υπογράφει τους νόμους και τα διατάγματα που έγραφαν οι Γιαπωνέζοι, χωρίς κανένα περιθώριο αντίρρησης (όχι ότι εξέφρασε ποτέ και κάποια...)
Η Μαντσούκουο υποτίθεται πως ήταν ένα κράτος υπόδειγμα φυλετικής αρμονίας, όπου Κινέζοι, Γιαπωνέζοι, Μογγόλοι, Κορεάτες, Μαντσού και άλλες φυλές ζούσαν σε αρμονία, αλλά η αλήθεια ήταν τελείως διαφορετική. Ήταν μία από τις χειρότερες αποικίες της εποχής, όπου οι ντόπιοι υποβάλλονταν καθημερινά σε δολοφονίες, βασανιστήρια, καταναγκαστική εργασία, έξωση από τις ιδιοκτησίες τους και γενικά ήταν αντικείμενα της στυγνότερης εκμετάλλευσης από τους κυρίαρχους Ιάπωνες. Ο αυτοκράτορας ζούσε και πάλι σε μία φούσκα, παντελώς αποκομμένος από την πραγματικότητα και, όπως ο ίδιος υποστήριξε αργότερα, δεν είχε ιδέα του τι συνέβαινε, αν και αυτό δεν είναι και τόσο σίγουρο... Το "κράτος" αυτό είναι από μόνο του ένα από τα χειρότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και ο PuYi ήταν αυτός που έβαζε το όνομά του κάτω από όλα τα εγκλήματά του... Ταυτόχρονα φυσικά, η Ιαπωνία είχε επιδοθεί σε έναν αγώνα για την κατάκτηση της Κίνας, προκαλώντας δεκάδες εκατομμύρια θύματα από τοις μάχες, τις αγριότητες του Ιαπωνικού στρατού και τις άπειρες κακουχίες του πολέμου που υπέφερε η Κίνα... Ένας πόλεμος, που ενσωματώθηκε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και έμελλε να φέρει την καταστροφή της Ιαπωνίας.
Και έτσι, ο PuYi βρέθηκε αιχμάλωτος των Σοβιετικών του Στάλιν, σε ένα σανατόριο, που χρησιμοποιούνταν ως φυλακή για εγκληματίες πολέμου. Παρόλο που ήταν σίγουρος πως θα τον εκτελούσαν, οι Σοβιετικοί του φέρθηκαν αρκετά καλά, αφήνοντάς τον να έχει ακόμα και κάποιους υπηρέτες του μαζί του, ενώ συνέχιζε να απαιτεί από τους συγκρατούμενούς του να του φέρονται ως αυτοκράτορα! Εκείνο το διάστημα ο Στάλιν μάλλον του έσωσε τη ζωή, αρνούμενος να τον επιστρέψει στην Κίνα του εθνικιστικού κόμματος, το οποίο σχεδόν σίγουρα θα τον εκτελούσε για τα διάφορα εγκλήματά του και φυσικά για προδοσία... Οι Σοβιετικοί είχαν υποσχεθεί στους Κομμουνιστές του Μάο ότι θα τους τον έδιναν πίσω όταν κέρδιζαν τον εμφύλιό τους με τους εθνικιστές και όντως, το 1949 ο PuYi επέστρεψε στην Κίνα, τρομοκρατημένος για το μέλλον του, όντας βέβαιος πως οδηγείται στην εκτέλεσή του.
Όμως, η ζωή του επιφύλασσε μία ακόμα τεράστια αλλαγή. Ο Μάο ήθελε να δείξει πως ο Κινέζικος κομμουνισμός ήταν καλύτερος από τον Ρώσικο και έλεγε πως "Ο Λένιν σκότωσε τον τελευταίο τσάρο, εγώ θέλω να κάνω τον τελευταίο αυτοκράτορα κομμουνιστή"... Ο PuYi λοιπόν οδηγήθηκε σε ένα στρατόπεδο με άλλους εγκληματίες πολέμου, όπου πέρα από την καλή μεταχείριση που είχε, υποβλήθηκε, όπως και οι υπόλοιποι συγκρατούμενοί του, σε συστηματική πλύση εγκεφάλου. Βέβαια, πρέπει να ομολογήσω πως μάλλον καλό του έκανε, γιατί ένα βασικό στοιχείο της "εκπαίδευσής" του ήταν να συνειδητοποιήσει το πόσο πόνο έφερε στον κόσμο. Από τους ευνούχους του που έδερνε και ταπείνωνε για παιχνίδι, μέχρι τα εγκλήματα τα οποία συνυπέγραψε στην Μαντσουρία. Πολλές φορές ο PuYi με κλάματα ζητούσε συγνώμη για τις πράξεις του και ο χαρακτήρας του, στα 10 χρόνια παραμονής του εκεί άλλαξε ολοκληρωτικά. Αφενός έμαθε να φροντίζει τον εαυτό του (στα 47 του χρόνια έμαθε πχ να βουρτσίζει τα δόντια του...
) και αφετέρου ο εγωκεντρικός και υπερόπτης αυτοκράτορας αντικαταστάθηκε σταδιακά από έναν φιλήσυχο και ταπεινό PuYi. Στα 1959 του επιτράπηκε να επιστρέψει στο Πεκίνο ως ένας απλός πολίτης με ειδική άδεια από τον Μάο, μένοντας αρχικά σε ένα μικρό διαμέρισμα με την αδερφή του (η πρώτη του γυναίκα είχε πεθάνει και η κομμουνιστική Κίνα δεν αναγνώριζε πολλαπλούς γάμους, χώρια που οι υπόλοιπες γυναίκες του δεν ήθελαν καν να τον βλέπουν). Και φυσικά του ανατέθηκε μία δουλειά: Οδοκαθαριστής. Ο άλλοτε πανίσχυρος αυτοκράτορας Χσουαντούγκ ήταν πλέον ένας οδοκαθαριστής και απολύτως πιστός κομμουνιστής, έχοντας σιχαθεί πλήρως το παρελθόν του! Κατά την πρώτη του μέρα στη δουλειά του, μη γνωρίζοντας πως να κυκλοφορεί μόνος του στο δρόμο, χάθηκε!
Και αναγκάστηκε να ρωτάει τους έκπληκτους περαστικούς πως να πάει σπίτι της αδερφής του λέγοντάς τους πως είναι ο PuYi, ο τελευταίος αυτοκράτορας...
Φυσικά, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε όταν επέστρεψε στο Πεκίνο ήταν να επισκεφθεί σαν τουρίστας την απαγορευμένη πόλη, όπου μεγάλωσε ως αυτοκράτορας, ενώ εν τέλει εργάστηκε ως κηπουρός στον βοτανικό κήπο του Πεκίνου. Όπως έγραψε ο ίδιος η εργασία του ως κηπουρού ήταν από τις μεγαλύτερες ευτυχίες της ζωής του, αν και ήταν, όπως και σε πολλά άλλα πράγματα, ιδιαίτερα αδέξιος.
Σε ηλικία 56 ετών παντρεύτηκε μία νοσοκόμα και για πρώτη φορά στη ζωή του αγάπησε έναν άλλον άνθρωπο. Όταν η γυναίκα του αρρώστησε δεν μπορούσε να κοιμηθεί από την αγωνία του, φοβούμενος μη πεθάνει, παρακαλώντας την να μην πεθάνει, καθώς ήταν το μόνο πράγμα που άξιζε στη ζωή του. Η ίδια η γυναίκα του, που έζησε αρκετά περισσότερο από αυτόν, έλεγε πως ο PuYi ήταν ένας πολύ ευγενικός, τίμιος και συνεσταλμένος άνθρωπος και εξαιρετικά αδέξιος. Για παράδειγμα πολλές φορές δεν έκλεινε τη βρύση αφού πλένονταν ή άφηνε ανοιχτές πόρτες... Αφού μια ζωή αυτά τα έκανε κάποιος άλλος γι' αυτόν...
Στα 1967, ο αυτοκράτορας που έγινε προδότης, που έγινε οδοκαθαριστής και βρήκε την ευτυχία ως κομμουνιστής κηπουρός πέθανε, από καρκίνο των νεφρών και καρδιακά προβλήματα... Ήταν από τους λίγους ανθρώπους που μπορούσε να πει πως τα έκανε όλα αυτά και με αυτή τη σειρά και έζησε τα γεγονότα που σημάδεψαν τη σύγχρονη Κίνα, όσο κι αν δεν κατάλαβε τα περισσότερα από αυτά... Σαν σήμερα όμως πριν από 108 χρόνια η παραίτησή του σημάδεψε την αρχή μίας συγκλονιστικής αλλαγής για το Ουράνιο Βασίλειο, την Κίνα. Μία αλλαγή που πιστεύω δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη και μία αλλαγή που ακόμα επηρεάζει βαθύτατα τον κόσμο μας.
Peugeot 206 1.6 110ps => not any more... bye bye...
Citroen C4 Picasso 1,8 => Η (Γουρου)Νίτσα => Πωλήθηκε!
MWB 320i Ε90 => Η μπεμπέκα
Η αλήθεια είναι πως ήμουν λίγο βιαστικός και δεν το έψαξα όσο ήθελα, αλλά τους τελευταίους μήνες η δουλειά και η ζωή με πάει πίπα κώλο (ευτυχώς όχι με ζητήματα υγείας) και δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου χρόνος.
