- 20 Μαρ 2019, 16:01
#572340
Το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει μερικές ιδιαιτερότητες που το κάνουν ΙΜΟ (σε ορισμένους τομείς) πολύ χειρότερο και πιο δυσλειτουργικό από το δικό μας. Ξέρω ότι ακούγεται υπερβολικό, αλλά εξηγώ:
Δεν υπάρχει γραπτό Σύνταγμα. Από τη μια είναι ενδιαφέρον να βλέπεις πώς λειτουργεί ένα κράτος που με την μία μορφή η την άλλη υπάρχει ως συνέχεια εδώ και περίπου 1000 χρόνια. Από την άλλη, όταν έχει αλλάξει τόσο δραματικά το περιβάλλον στο οποίο καλείται να λειτουργήσει αυτό το πολιτικό σύστημα και δεν υπάρχει γραπτός μπούσουλας, ο καθένας κάνει ό,τι του κατέβει.
Όλες οι εκλογικές περιφέρειες είναι μονοεδρικές. Οι εκλογές είναι first-past-the-post. Αυτό παγιώνει ουσιαστικά το δικομματικό σύστημα, γιατί αν λχ. ένας νέος κομματικός σχηματισμός έχει δυνατά ποσοστά σε όλη την επικράτεια (ας πούμε ένα 15%) αλλά είναι σε όλες τις περιφέρειες πχ. 2ος σε ψήφους, δεν βγάζει ούτε 1 βουλευτή. Οπότε αμέσως αμέσως δεν υπάρχει αντιπροσωπευτική εκπροσώπηση του λαού. Για παράδειγμα, στις εκλογές του 2015 το UKIP πήρε ~3.8Μ ψήφους και έβγαλε μόλις 1 βουλευτή (ο οποίος είχε νωρίτερα απόστατήσει από τους Συντηρητικούς και επανεξελέγη). Το SNP πήρε σχεδόν 1,5Μ ψήφους, αλλά επειδή προφανώς η δύναμη τους είναι συγκεντρωμένη στη Σκωτία, έβγαλε 56 βουλευτές (από τους 59 που στέλνει στο Westminster η Σκωτία, μιλάμε για σοβιετικά νούμερα
). Αυτό, προφανώς είναι και άδικο γιατί είναι μη αντιπροσωπευτικό προς όσους ψήφισαν UKIP (έστω και αν σε προσωπικό επίπεδο τους εύχομαι να πάνε να γαμηθούν).
Το άλλο κακό είναι ότι ουσιαστικά δεν υφίσταται κάποιο *βιώσιμο* φιλοευρωπαϊκό κόμμα αυτή τη στιγμή. Οι μεν Lib Dems που αναφέρεις θα ήταν η προφανής επιλογή για κάποιον φιλοευρωπαίο και κοινωνικά φιλελεύθερο ψηφοφόρο, αλλά το 2017 (ενώ θα περίμενε κανείς να εισπράξουν ψήφο διαμαρτυρίας) έχασαν λίγο ακόμα (έπεσαν στο 7,4% από το 7,9%) έστω και αν πήραν 4 έδρες παραπάνω. Εκτίμηση μου είναι ότι ακόμα πληρώνουν για τη συμμετοχή τους στη συγκυβέρνηση με τον Cameron τη περίοδο 2010-15.
Οι μεν Tories το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης, και γιατί είναι στη κυβέρνηση εδώ και 9 χρόνια, και γιατί ο Cameron πήγε να κάνει "περήφανη διαπραγμάτευση" στις Βρυξέλλες (και έφαγε απανωτά χαστούκια) κι έπειτα για εντελώς εσωκομματικούς λόγους αποφάσισε να κάνει το δημοψήφισμα, αλλά κυρίως γιατί το ζήτημα Ευρώπη είναι ψυχολογικό τραύμα γι αυτούς εδώ και 40+ χρόνια.
Οι δε Εργατικοί, ατύχησαν να έχουν στην ηγεσία τον Corbyn. Στη κρίσιμη περίοδο 15-16 αναλώθηκαν σε εσωκομματικές μάχες προσπαθώντας να τον ρίξουν από την αρχηγία του κόμματος, με αποτέλεσμα να μην παρέχουν ουσιαστική αντιπολίτευση και να αφήσουν τους Tories να παπαρολογούν για την ΕΕ παίζοντας μονότερμα. Πλέον η ηγεσία του Corbyn έχει παγιωθεί στο κόμμα, αλλά ενώ είναι συμπαθής άνθρωπος, τον λες στη καλύτερη περίπτωση ευρωσκεπτικιστή. Οπότε ενώ στα χαρτιά ήταν υπέρ της παραμονής στην ΕΕ, στην πράξη δεν το παλεύει ενεργά. Αφενός μεν γιατί κρατάει τακτική δημιουργικής ασάφειας (γιατί φοβάται ότι θα χάσει τη ψήφο αρκετών παραδοσιακών περιοχών Labour που όμως ψήφισαν έξοδο στο δημοψήφισμα) περιμένοντας να τα σκατώσει η Τερέζα μέχρι να ξαναγίνουν εκλογές, αφετέρου δε γιατί ενστερνίζεται τη φιλοσοφία Lexit (Leftist brexit), θεωρώντας ότι εκτός ΕΕ θα μπορέσει να κάνει πιο σοσιαλιστικές πολιτικές (κρατικοποιήσεις κλπ δεν γίνονται εντός ΕΕ). Πραγματικά, όσοι ενστερνίζονται αυτή την άποψη φέρνουν λίγο σε Κουτσούμπα
. Περιττό να πω ότι θεωρώ το Lexit ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας. 
Για τα ΜΜΕ, υπάρχουν αυτά που κρατάνε φιλοευρωπαϊκή στάση (πχ. Guardian και Independent), αλλά υπάρχει και μια σημαντικότατη μερίδα του κόσμου που τους εκφράζουν ακόμα τέτοια πρωτοσέλιδα:
kantoniou έγραψε:Δεν εξηγειται ομως ευκολα. ΟΚ, εχεις ενα κοινο με χαμηλη ενημερωση και υψηλη εθνικη περηφανια, ψηφισαν οχι, δεν νιωθουν και πολλα, οταν θα την φανε θα ειναι αργα.
Οι αλλοι, οι μορφωμενοι, που εχουν ταξιδεψει, που εργαζονται σε πολυεθνικες επιχειρησεις ή στο Σιτι, που ψηφισαν ναι, δεν καταλαβαινουν; Δεν εχουν φωνη; Δεν εχουν μια εφημεριδα/καναλι να τους δινει βημα; Δεν εχουν ενα κομμα να τους εκφραζει;
Θα περιμενε κανεις πχ οι εφημεριδες και τα καναλια να παρουν θεση, οπως συμβαινει στις ΗΠΑ με τον Τραμπ. Ή ξερω γω οι Liberal Democrats να αυξησουν τις δυναμεις τους, εκφραζοντας τους ΜενουμεΕυρωπαιους της Μ.Β. Αλλα, οπως γραφεις, κανεις δεν δειχνει να καταλαβαινει οτι οι ΙΔΙΟΙ ξεκινησαν αυτη τη |λογοκρισία|, χωρις να ξερουν οχι μονο το πως θα φτασουν στο στοχο, αλλα ουτε καν ποιος ειναι αυτος. Και φυσικα οι ιδιοι πρεπει να την τελειωσουν. ΚΑΠΩΣ.
Το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει μερικές ιδιαιτερότητες που το κάνουν ΙΜΟ (σε ορισμένους τομείς) πολύ χειρότερο και πιο δυσλειτουργικό από το δικό μας. Ξέρω ότι ακούγεται υπερβολικό, αλλά εξηγώ:
Δεν υπάρχει γραπτό Σύνταγμα. Από τη μια είναι ενδιαφέρον να βλέπεις πώς λειτουργεί ένα κράτος που με την μία μορφή η την άλλη υπάρχει ως συνέχεια εδώ και περίπου 1000 χρόνια. Από την άλλη, όταν έχει αλλάξει τόσο δραματικά το περιβάλλον στο οποίο καλείται να λειτουργήσει αυτό το πολιτικό σύστημα και δεν υπάρχει γραπτός μπούσουλας, ο καθένας κάνει ό,τι του κατέβει.
Όλες οι εκλογικές περιφέρειες είναι μονοεδρικές. Οι εκλογές είναι first-past-the-post. Αυτό παγιώνει ουσιαστικά το δικομματικό σύστημα, γιατί αν λχ. ένας νέος κομματικός σχηματισμός έχει δυνατά ποσοστά σε όλη την επικράτεια (ας πούμε ένα 15%) αλλά είναι σε όλες τις περιφέρειες πχ. 2ος σε ψήφους, δεν βγάζει ούτε 1 βουλευτή. Οπότε αμέσως αμέσως δεν υπάρχει αντιπροσωπευτική εκπροσώπηση του λαού. Για παράδειγμα, στις εκλογές του 2015 το UKIP πήρε ~3.8Μ ψήφους και έβγαλε μόλις 1 βουλευτή (ο οποίος είχε νωρίτερα απόστατήσει από τους Συντηρητικούς και επανεξελέγη). Το SNP πήρε σχεδόν 1,5Μ ψήφους, αλλά επειδή προφανώς η δύναμη τους είναι συγκεντρωμένη στη Σκωτία, έβγαλε 56 βουλευτές (από τους 59 που στέλνει στο Westminster η Σκωτία, μιλάμε για σοβιετικά νούμερα
). Αυτό, προφανώς είναι και άδικο γιατί είναι μη αντιπροσωπευτικό προς όσους ψήφισαν UKIP (έστω και αν σε προσωπικό επίπεδο τους εύχομαι να πάνε να γαμηθούν). Το άλλο κακό είναι ότι ουσιαστικά δεν υφίσταται κάποιο *βιώσιμο* φιλοευρωπαϊκό κόμμα αυτή τη στιγμή. Οι μεν Lib Dems που αναφέρεις θα ήταν η προφανής επιλογή για κάποιον φιλοευρωπαίο και κοινωνικά φιλελεύθερο ψηφοφόρο, αλλά το 2017 (ενώ θα περίμενε κανείς να εισπράξουν ψήφο διαμαρτυρίας) έχασαν λίγο ακόμα (έπεσαν στο 7,4% από το 7,9%) έστω και αν πήραν 4 έδρες παραπάνω. Εκτίμηση μου είναι ότι ακόμα πληρώνουν για τη συμμετοχή τους στη συγκυβέρνηση με τον Cameron τη περίοδο 2010-15.
Οι μεν Tories το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης, και γιατί είναι στη κυβέρνηση εδώ και 9 χρόνια, και γιατί ο Cameron πήγε να κάνει "περήφανη διαπραγμάτευση" στις Βρυξέλλες (και έφαγε απανωτά χαστούκια) κι έπειτα για εντελώς εσωκομματικούς λόγους αποφάσισε να κάνει το δημοψήφισμα, αλλά κυρίως γιατί το ζήτημα Ευρώπη είναι ψυχολογικό τραύμα γι αυτούς εδώ και 40+ χρόνια.
Οι δε Εργατικοί, ατύχησαν να έχουν στην ηγεσία τον Corbyn. Στη κρίσιμη περίοδο 15-16 αναλώθηκαν σε εσωκομματικές μάχες προσπαθώντας να τον ρίξουν από την αρχηγία του κόμματος, με αποτέλεσμα να μην παρέχουν ουσιαστική αντιπολίτευση και να αφήσουν τους Tories να παπαρολογούν για την ΕΕ παίζοντας μονότερμα. Πλέον η ηγεσία του Corbyn έχει παγιωθεί στο κόμμα, αλλά ενώ είναι συμπαθής άνθρωπος, τον λες στη καλύτερη περίπτωση ευρωσκεπτικιστή. Οπότε ενώ στα χαρτιά ήταν υπέρ της παραμονής στην ΕΕ, στην πράξη δεν το παλεύει ενεργά. Αφενός μεν γιατί κρατάει τακτική δημιουργικής ασάφειας (γιατί φοβάται ότι θα χάσει τη ψήφο αρκετών παραδοσιακών περιοχών Labour που όμως ψήφισαν έξοδο στο δημοψήφισμα) περιμένοντας να τα σκατώσει η Τερέζα μέχρι να ξαναγίνουν εκλογές, αφετέρου δε γιατί ενστερνίζεται τη φιλοσοφία Lexit (Leftist brexit), θεωρώντας ότι εκτός ΕΕ θα μπορέσει να κάνει πιο σοσιαλιστικές πολιτικές (κρατικοποιήσεις κλπ δεν γίνονται εντός ΕΕ). Πραγματικά, όσοι ενστερνίζονται αυτή την άποψη φέρνουν λίγο σε Κουτσούμπα
. Περιττό να πω ότι θεωρώ το Lexit ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Για τα ΜΜΕ, υπάρχουν αυτά που κρατάνε φιλοευρωπαϊκή στάση (πχ. Guardian και Independent), αλλά υπάρχει και μια σημαντικότατη μερίδα του κόσμου που τους εκφράζουν ακόμα τέτοια πρωτοσέλιδα:
Tό τοι νομισθὲν τῆς ἀληθείας κρατεῖ.
