mjacob έγραψε:@HF et al
Μπορεί στην περίπτωση της έκτρωσης να μην μ' αρέσει κι εμένα που ένας γιατρός επικαλείται τη [θρησκευτική] ηθική του για να μην εκτελέσει την πράξη, αλλά δεν γενικεύεται κάτι τόσο απλά.
Υπάρχουν περιπτώσεις που πιθανώς να θέλαμε ο γιατρός να επικαλεστεί την ηθική του.
Ο "ασθενής" ζητάει μια πλαστική επέμβαση, όχι επικίνδυνη για την υγεία του αλλά που θα αλλάξει σημαντικά την εμφάνισή του, και είναι εμφανές στο γιατρό ότι το ζητάει επειδή έχει πιεστεί από τον/την σύντροφό του. Θα έπρεπε να το κάνει;
Ο "ασθενής" σε μια νεαρή αλλά ενήλικη ηλικία ζητάει μια επέμβαση, όχι αυστηρά επικίνδυνη για την υγεία του, αλλά που θα τον παραμορφώσει δια βίου. Ο γιατρός θα πρέπει να το κάνει;
Τεχνητή γονιμοποίηση στα 70, να την κάνει;
Νομίζω μπορούμε να σκεφτούμε αρκετές περιπτώσεις θα λέγαμε ότι ο γιατρός τελικά κοίταξε την τσέπη του και πιθανώς γ@μησε κάποια ζωή.
H γνώμη μου είναι πως στις περιπτώσεις που αναφέρεις, ο γιατρός παραπέμπει τον ασθενή του σε έναν ψυχολόγο αν θεωρεί πως χρήζει κάτι τέτοιου, από εκεί και μετά είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει αυτό που ζητεί ο ασθενής του, είτε συμφωνούμε με αυτό, είτε όχι.
Δεν είναι ο γιατρός τελικά που θα αποφασίσει αν ο ασθενής πράττει σωστά ή όχι, δεν είναι ο τελικός κριτής.
Αντιλαμβάνομαι πως η νομοθεσία καλύπτει στην περίπτωσή μας τον γιατρό, ξαναλέω όμως πως είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ να περνάνε στην πλάτη του ασθενούς τα προβλήματα που δημιουργούν οι απόψεις του γιατρού.
Η άποψή μου για τις εκτρώσεις είναι μάλλον πολύ υπερβολική για τους περισσότερους, και δεν έχει και καμία αξία η άποψη του οποιουδήποτε. Γενικώς θεωρώ πως το σώμα του ο καθένας το κάνει ό,τι θέλει, άρα δεν θα του επιβάλλω εγώ ποτέ αν θα κάνει ή δεν θα κάνει έκτρωση. Πάνω απ' όλα είναι τα δικαιώματα του ασθενούς και κυρίως της μητέρας. Αρκετά υπέφεραν οι γυναίκες από ανόητους νόμους.