- 13 Φεβ 2017, 00:39
#364281
Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '90 υπήρχε ένας παράδεισος απόλυτης (σχεδόν) ελευθερίας. Το υγρό όνειρο του κάθε libertarian που σέβεται τον εαυτό του...
Ήταν μία μικρή πόλη, 260 στρέμματα απόλυτης ελευθερίας από κάθε νόμο και κάθε κρατική εξουσία. Με ότι άσχημο ή όμορφο αυτό μπορεί να σημαίνει. Το ακόμα πιο περίεργο είναι πως η συγκεκριμένη "όαση" ήταν πακτωμένη θα έλεγε κανείς μεταξύ ενός από τα πιο ανελεύθερα κράτη (στο οποίο και ανήκε) και σε μία παγκόσμια αυτοκρατορία. Καλώς ήρθατε στον περίεργο κόσμο της
Περιτειχισμένης Πόλης του Kowloon (Kowloon Walled City).
Είμαστε στα 1898. Η
Βρετανική Αυτοκρατορία βρίσκεται στο απόγειο της δύναμής της (αν και όχι της έκτασής της). Η μεγαλύτερη αυτοκρατορία του κόσμου, η αυτοκρατορία στην οποία ο ήλιος δεν δύει ποτέ (μιας και η παγκόσμια έκτασή της έκανε σίγουρο πως ανά πάσα στιγμή θα υπήρχε τουλάχιστον ένα μέρος της αυτοκρατορίας που θα ήταν μέρα) έχει καταφέρει σχεδόν τα πάντα. Έχει κατακτήσει την Ινδία, κάτι που κανένας Ινδός δεν κατάφερε, έχει εμπορικούς σταθμούς και αποικίες σε όλο τον κόσμο και σε όλες τις ηπείρους και μακράν το ισχυρότερο ναυτικό που υπήρξε ποτέ. Το Βασιλικό Ναυτικό ήταν πάντα ισχυρότερο από τουλάχιστον τις δύο επόμενες ναυτικές δυνάμεις μαζί. Και με αυτό το ναυτικό και τον επαγγελματικό και άρτια εκπαιδευμένο στρατό της η Βρετανία έχει καταφέρει να νικήσει 2 φορές την κραταιά Κίνα, την αρχαιότερη αυτοκρατορία του κόσμου. Σε δύο
πολέμους στα μέσα του αιώνα που τελειώνει, η Βρετανία ταπείνωσε την αυτοκρατορία των Qing και την ανάγκασε να δεχτεί ταπεινωτικούς όρους, ανοίγοντας των
αιώνα των ταπεινώσεων για την Κίνα. Οι όροι αυτοί αφορούσαν κυρίως δύο πράγματα: Την ελευθερία των Βρετανών να εισάγουν εμπορεύματα στην Κίνα (και κυρίως όπιο), σε συνδυασμό με την απαγόρευση ουσιαστικά της καταπολέμησης του εμπορίου του οπίου από την κυβέρνηση της χώρας, αλλά και την παραχώρηση στη Βρετανία ενός ασήμαντου χωριού ψαράδων, του
Hong Kong. Αυτό το ασήμαντο ψαροχώρι λοιπόν είχε εξελιχθεί στα 50 και κάτι χρόνια που ήταν βρετανική αποικία σε ένα κέντρο του εμπορίου και μία ταχέως αναπτυσσόμενη πόλη. Η οποία ασφυκτιούσε στο μικρό νησάκι της. Έτσι, η βρετανική κυβέρνηση στα 1898 ήρθε σε συμφωνία να νοικιάσει ένα κομμάτι της χώρας απέναντι από το νησάκι του Χονγκ Κονγκ, περίπου 4,5 φορές μεγαλύτερο από την αρχική αποικία. Σε αυτές τις
Νέες Περιοχές υπήρχε αρκετός χώρος για ν' αναπτυχθεί η ακμάζουσα βρετανική αποικία, αλλά υπήρχαν δύο υποσημειώσεις: Η πρώτη ήταν πως η ενοικίαση ήταν για 99 χρόνια, δηλαδή μέχρι το απίστευτα μακρινό για τότε 1997 (
) και η δεύτερη ήταν πως ένα κινέζικο οχυρό (μία μικρή πόλη περιτειχισμένη με εξαιρετικά ισχυρό τείχος) που χτίστηκε περίπου 1000 χρόνια νωρίτερα από τη δυναστεία των Song και ενισχύθηκε μετά την ήττα της Κίνας στον πρώτο πόλεμο του όπιου και την παραχώρηση του Χονγκ Κονγκ, θα παρέμενε υπό την κυριαρχία της Κίνας και ως έδαφος αυτής, υπό την προϋπόθεση όμως να μην παρενοχλεί την άμυνα του Χονγκ Κονγκ. Ένα Κινέζικο φρούριο απολύτως περιτριγυρισμένο από τη Βρετανική αποικία, χωρίς κανέναν τρόπο επικοινωνίας με την υπόλοιπη Κίνα!
What could possibly go wrong???
Και κάπως έτσι λοιπόν γεννήθηκε αυτή η ιστορία.
Ένα χρόνο αργότερα, το 1899 η Βρετανοί ανακύρηξαν πως η πόλη είναι κομμάτι του Χονγκ Κονγκ, αλλά δεν έκαναν και πολλά στην πράξη. Σταδιακά ο ένας μανδαρίνος και οι 150 κάτοικοι (εκ των οποίων ούτε ένας στρατιώτης) που είχαν αφήσει οι Κινέζοι όταν έφυγε η φρουρά του οχυρού το 1898 έφυγαν και τα κτίρια της πόλης έγιναν ερείπια. Το μόνο που υπήρχε σε αυτό το μέρος 40 χρόνια αργότερα που δεν είχε διαλυθεί τελείως ήταν ένα σχολείο, ο δρόμος που πήγαινε σε αυτό και μία ιδιωτική κατοικία.
Στο μεταξύ ο κόσμος είχε αλλάξει. H
Εντολή των Ουρανών (mandate of heaven) είχε φύγει από τη δυναστεία των Qing και από το 1912 δεν υπήρχε αυτοκράτορας στη χώρα. Τα χρόνια ήταν δύσκολα για την Κίνα με πολέμους, πολέμαρχους, επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις και τους Ιάπωνες να κατακτούν όλο και περισσότερα κομμάτια της, μέχρι που στα 1937 ξέσπασε
πόλεμος, ο οποίος αργότερα έγινε κομμάτι του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Σε αυτόν τον πόλεμο η Ιαπωνία κατέλαβε το Χονγκ Κονγκ για περίπου τέσσερα χρόνια και χρησιμοποίησε τα υλικά του παλαιού τοίχους των Qing για να επεκτείνει το αεροδρόμιο του Χονγκ Κονγκ (το οποίο η αποκιία θα χρησιμοποιούσε μέχρι το 1987) και πλέον η κατάσταση της πόλης ήταν τραγική.
Η Κίνα ήταν νικηφόρα εν τέλει και μία από τις νικήτριες (και παραγνωρισμένες στη δύση) δυνάμεις του πολέμου, αλλά αμέσως μετά τη λήξη του, ο εμφύλιος μεταξύ των κομμουνιστών και της εθνικιστικής κυβέρνησης (που είχε σταματήσει όσο οι Ιάπωνες εισβολείς προσπαθούσαν να κατακτήσουν την χώρα) ξαναξεκίνησε, με μεγαλύτερη ορμή. Αυτή τη φορά όμως ο κομμουνιστικός στρατός εκμεταλλεύτηκε το κενό που άφησαν οι αποχωρούντες Ιάπωνες, τη φθορά του εθνικιστικού στρατού και φυσικά την κούραση του πληθυσμού από τις δεκαετίες των συγκρούσεων και πολεμάρχων και κατέλαβε την εξουσία το 1949. Αρκετές χιλιάδες πρόσφυγες από την Κίνα κατέφυγαν στο ασφαλές καταφύγιο της Βρετανικής αυτοκρατορίας και πολλοί απ' αυτούς βρήκαν κάτι ακόμα καλύτερο: την περιτειχισμένη πόλη. Τυπικά ακόμα κομμάτι της Κίνας, η αποικιακή κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ δεν την άγγιζε, αλλά και η Κίνα δεν είχε κάποιον τρόπο να επιβάλλει οποιασδήποτε μορφής εξουσία ή νόμο στην περιοχή (μιας που περιτριγυρίζονταν από βρετανικά εδάφη).
Έτσι λοιπόν η Kowloon walled city άρχισε και πάλι να έχει ζωή. Άνθρωποι που δεν είχαν κάπου αλλού να πάνε έφτιαξαν το σπίτι τους εκεί. Και όταν λέμε έφτιαξαν το σπίτι τους, εννοούμε ότι έφτιαξαν κάπου που να μπορούν να μείνουν, όπου μπορούσαν και με ότι υλικά μπορούσαν. Νόμοι ουσιαστικά δεν υπήρχαν στην πόλη, ποιοι νόμοι άλλωστε;; Οι Βρετανικοί; Μα, αφού δεν ήταν βρετανικό έδαφος. Οι Κινέζικοι;;; Χμ... ελάτε να τους εφαρμόσετε...
Οπότε ο καθένας έχτιζε ότι μπορούσε, όπου μπορούσε. Πολύ σύντομα ένας άλλος τύπος ενοίκου έκανε την εμφάνισή του στην πόλη: Η μαφία. Συγκεκριμένα οι τριάδες, οι οποίες και πάρα πολύ γρήγορα ουσιαστικά κατέλαβαν την πόλη και έκαναν κουμάντο για δεκαετίες. Ναρκωτικά, καζίνο, μπορδέλα και οποιουδήποτε είδους παρανομία, είχαν βρει το τέλιο καταφύγιο στην πόλη. Κανένας δεν μπορούσε να τους αγγίξει εκεί.
Και όμως, οι κάτοικοι της πόλης ολοένα και αυξάνονταν. Στα τέλη της δεκαετίας του '80 περίπου 33.000 άνθρωποι έμεναν στα 260 στρέματά της, η μεγαλύτερη πυκνότητα πληθυσμού παγκοσμίως. Ο ένας πάνω στον άλλον, όπως φαίνεται και από μερικές φωτογραφίες σαν αυτή:
300 περίπου ενωμένα κτίρια, μέχρι 13-14 ορόφους (για να μην παρεμβάλλονται στον διάδρομο προσγείωσης του αεροδρομίου του Χονγκ Κονγκ), με το φως να μην φτάνει σχεδόν ποτέ στα χαμηλότερα επίπεδα... Μία κανονική πόλη όμως, με ναούς, σχολεία και κυβέρνηση, αποτελούμενη από τους κατοίκους.
Εδώ ο ταχυδρόμος της πόλης εν ώρα υπηρεσίας σε έναν από τους δρόμους της:
Ανά πάσα στιγμή μπορούσε κάποιος να βγει στο παράθυρό του σε κάποιον όροφο για να πλύνει τα χέρια του ή να πετάξει τίποτα βρωμόνερα (ή άλλα πράγματα, πιο αηδιαστικά...
), χωρίς να κοιτάξει αν περνούσε κανείς από κάτω, γι' αυτό και ο ταχυδρόμος φοράει καπέλο (πικρή εμπειρία φαντάζομαι...
). Εξάλλου, ο ήλιος δεν έφτανε μέχρι το επίπεδο του δρόμου... Τρεχούμενο νερό δεν υπήρχε σε πολλά σπίτια, αρχιτέκτονας ή πολιτικός μηχανικός δεν είχαν ασχοληθεί με τα κτίρια και ο καθένας έκανε ότι ήθελε. Στην πόλη "λειτουργούσαν" γιατροί χωρίς κανενός είδους άδεια ή εκπαίδευση, οδοντίατροι που σε άλλα μέρη θα ήταν βαθιά σε κάποιο μπουντρούμι, επιχειρήσεις επεξεργασίας τροφίμων που πήγαν εκεί για να μην έχουν τους ανυπόφορους κανονισμούς περί υγιεινής και ασφάλειας (...
) που υπήρχαν στο υπόλοιπο Χονγκ Κονγκ, χώρια φυσικά από τις τριάδες...
Και όμως. Οι άνθρωποι που έμεναν εκεί, παρόλο το έγκλημα, παρόλες τις άθλιες συνθήκες είχαν ένα πράγμα που τους έκανε να μην θέλουν να φύγουν: Τη συντροφιά των γειτόνων τους και την αλληλοϋποστήριξή τους. Τα σπίτια ήταν τόσο κοντά το ένα στο άλλο, που κάποιες φορές δεν μπορούσες καν ν' ανοίξεις το παράθυρο. Και όμως, κάθε φορά που οι αρχές του Χονγκ Κονγκ προσπαθούσαν να επέμβουν, οι κάτοικοι απειλούσαν πως θα δημιουργήσουν διπλωματικό επεισόδιο (μιας και η πόλη ήταν ακόμα κομμάτι της Κίνας), κάτι που οι Βρετανοί δεν ήθελαν. Επιπλέον, μεγάλο κομμάτι της αστυνομίας ήταν μισθοδοτούμενο από τις τριάδες.
Όμως αυτή η ανυπαρξία κράτους σήμαινε πως οι κάτοικοι έπρεπε να βοηθάνε ο ένας τον άλλον και να αλληλοϋποστηρίζονται. Οι γείτονες κρατούσαν τα παιδιά των γειτόνων τους, όταν κάποιος ήταν σπίτι και άλλοι στη δουλειά. Αν μία γυναίκα έμενε σπίτι, μαγείρευε και για τους γείτονές της. Και ένα πνεύμα αυτάρκειας και στωικότητας. Όταν οι "δρόμοι" πλημμύριζαν και το νερό έφτανε μέχρι το γόνατο και τα σκουπίδια επέπλεαν στα βρωμόνερα (δηλαδή σχεδόν κάθε φορά που έβρεχε
), οι κάτοικοι απλά έβγαζαν τα παπούτσια τους, σήκωναν τα παντελόνια τους και πήγαιναν στις δουλειές τους...
Τα παιδιά έπαιζαν στις ταράτσες των σπιτιών ή στους διαδρόμους των πολυκατοικιών.
Όμως αυτό δεν μπορούσε να κρατήσει για πολύ. Στη δεκαετία του '70 η κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ καταπολέμισε τη διαφθορά στην αστυνομία με επιτυχία και η αστυνομία έμπαινε πλέον πολύ πιο συχνά στην πόλη (αν και πολύ προσεκτικά...
και πάντα σε μεγάλες ομάδες...
) και μέσα σε 1-1,5 δεκαετία κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να την καθαρίσει από πολλά εγκληματικά στοιχεία. Επιπλέον, στις αρχές της δεκαετίας του '80 η βρετανική κυβέρνηση, υπό την Μάργκαρετ Θάτσερ συνειδητοποίησε πως το 1997 δεν είναι τόσο μακρινό πλέον και με τους όρους της συμφωνίας του 1898 θα πρέπει να επιστρέψει το 86% του Χονγκ Κονγκ στην Κίνα...
Έτσι, ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με την κομμουνιστική κυβέρνηση της Κίνας, υπό τον Ντενγκ Χσιαοπίνγκ προκειμένου να επεκτείνει χρονικά την ενοικίαση των νέων εδαφών ή να τα προσαρτήσει οριστικά. Πλέον όμως η κατάσταση είχε αλλάξει. Ο ήλιος είχε δύσει στη Βρετανική αυτοκρατορία και η χώρα δεν ήταν σε θέση να επιβάλλει όρους στην Κίνα. Η κυβέρνηση της Κίνας ήταν ανένδοτη πως η συμφωνία του 1898 έπρεπε να τηρηθεί κατά γράμμα και οι Νέες Περιοχές να επιστραφούν, ειδάλλως θα τις έπαιρνε διά της βίας. Όμως, χωρίς τις Νέες Περιοχές, το υπόλοιπο Χονγκ Κονγκ δεν θα ήταν βιώσιμο και κάπου εκεί, στα 1984, αποφασίστηκε ότι η Βρετανία θα αποχωρούσε από την αποικία της το 1997 και το μόνο που δέχτηκε η Κίνα ήταν το σύστημα της
Μίας χώρας, δύο συστήματα, όπου για 40 χρόνια (μέχρι το πολύ μακρινό όπως φαινόταν τότε 2037
) το Χονγκ Κονγκ θα συνέχιζε ως καπιταλιστικό και σχετικά ελεύθερο "κράτος" εντός της Κίνας (σύστημα που εφαρμόστηκε και στο Πορτογαλικό Μακάο απέναντι από το Χονγκ Κονγκ λίγο αργότερα).
Και στη συμφωνία του 1984 υπεγράφη και η πράξη θανάτου της Kowloon Walled City. Λίγα χρόνια αργότερα, η περιοχή τέθηκε υπό έλεγχο και στους κάτοικους προσφέρθηκε αποζημίωση (κάπου 400 εκ. δολάρια συνολικά) για να φύγουν από τα σπίτια τους. Οι περισσότεροι αντιστάθηκαν, αλλά μάταια. Η πόλη ξεκίνησε να κατεδαφίζεται το 1993 και η κατεδάφιση ολοκληρώθηκε το 1994. Οι κάτοικοί της σκόρπισαν σε άλλες περιοχές του Χονγκ Κονγκ και η πόλη τους έγινε
πάρκο, με 2-3 κτίρια να παραμένουν.
Ακόμα και σήμερα όμως, το πνεύμα της πόλης παραμένει στους κατοίκους της. Είναι δεμένοι και τους λείπει η παραγκούπολη στην οποία έμεναν. Μία πόλη που οι συνθήκες ήταν μεν άθλιες, αλλά οι άνθρωποι ήταν δεμένοι με τους γείτονές τους, όπου μπορούσες να εμπιστευτείς τον διπλανό σου να σου προσέχει τα παιδιά. Μπορεί όλη η πόλη να έπαιρνε νερό από 6-7 σωλήνες και οι αρουραίοι να έκαναν πάρτυ κάθε μέρα, αλλά εκεί έζησαν και μεγάλωσαν παιδιά που έμαθαν την αξία της φιλίας και της συντροφικότητας. Σε αυτό το μέρος, το πιο απίθανο απ' όλα τα μέρη λοιπόν, μερικές χιλιάδες άνθρωποι έφτιαξαν κάτι το μοναδικό, καλό ή κακό, δεν γνωρίζω. Σίγουρα όμως μοναδικό και μάλλον αδύνατο να ξαναεμφανιστεί...
Για όποιον θέλει να περιηγηθεί λίγο περισσότερο στην πόλη αυτή, δύο πολύ ενδιαφέροντες σύνδεσμοι είναι
αυτός και
αυτός.
Peugeot 206 1.6 110ps => not any more... bye bye...
Citroen C4 Picasso 1,8 => Η (Γουρου)Νίτσα => Πωλήθηκε!
MWB 320i Ε90 => Η μπεμπέκα
