- 31 Ιαν 2017, 11:48
#359102
Και με αφορμή αυτό θυμήθηκα μία από τις πιο περίεργες ιστορίες του κόσμου μας.
Pauperes commilitones Christi Templique Salomonici ή αλλιώς οι γνωστοί μας Ναΐτες ιππότες. Μέρος Α
Πρόκειται για ένα μοναστικό - στρατιωτικό τάγμα το οποίο ιδρύθηκε το 1119 στην Ιερουσαλήμ. Ο ιδρυτής του τάγματος, ο Γάλλος ιππότης Hugues de Payens, έριξε την ιδέα της δημιουργίας ενός τάγματος με στόχο την προστασία των προσκυνητών από την Ευρώπη στον βασιλιά της Ιερουσαλήμ Baldwin τον 2ο και στον Λατίνο πατριάρχη της πόλης, τον Warmund. Η ιδέα ήταν καλή και ελκυστική και για τους δύο. Αφενός, παρόλο που 20 χρόνια νωρίτερα με την πρώτη σταυροφορία οι Δυτικοί ιππότες είχαν κατακτήσει την Ιερουσαλήμ και οι προσκυνητές από την Ευρώπη έρχονταν σε ολοένα και αυξανόμενους αριθμούς, οι δρόμοι κάθε άλλο παρά ασφαλείς ήταν (ιδίως το ιδιαίτερα επικίνδυνο ταξίδι εντός της Παλαιστίνης και των Αγίων Τόπων). Έτσι η ιδέα μίας μοναστικής κοινότητας που θα αποτελείται από καλόγερους - ιππότες και θα προστάτευε τους προσκυνητές αυτούς κατά το ταξίδι τους και επιπλέον θα παρείχε ανά πάσα στιγμή καλά εκπαιδευμένους ιππότες για την άμυνα του βασιλείου της Ιερουσαλήμ, μόνο άσχημα δεν ακούστηκε.
Έτσι λοιπόν, ο βασιλιάς έδωσε στους ιππότες μία πτέρυγα του βασιλικού παλατιού στο Όρος του Ναού, που είναι το σημερινό τεμένος του Αλ Αχτσά και που τότε πίστευαν ότι χτίστηκε στα ερείπια του Ναού του Σολομώντα (όχι άδικα), απ' όπου το τάγμα πήρε και το όνομά του.
Οι ιππότες (που συνήθως αποτελούσαν το 10-15% του τάγματος) είχαν ορκιστεί να παραμείνουν φτωχοί (και το έμβλημα του τάγματος - δύο ιππότες να καβαλούν ένα άλογο - τόνιζε τον όρκο αυτόν) και να προστατεύουν τη Χριστιανοσύνη. Το τάγμα δεν είχε δικά του οικονομικά μέσα, καθώς οι ιδρυτές του ήταν οι ίδιοι φτωχοί και βασίζονταν στις δωρεές των πιστών. Όμως είχε ισχυρούς φίλους. Ο Άγιος Βερνάρδος του Κλερβώ ήταν ο πιο ισχυρός σύμμαχός τους και το 1129 πέτυχε η σύνοδος του Τρουά να τους αναγνωρίσει επισήμως και να τους ευλογήσει. Κάπως έτσι έγιναν οι αγαπημένοι της Ευρώπης, κάτι που μεταφράστηκε σε δωρεές (χρημάτων ή γαιών) και ολοένα και περισσότερα μέλη. 10 χρόνια αργότερα, ο Πάπας Ινοκκέντιος ο 2ος αναγνώρισε το τάγμα ως ανεξάρτητο από κάθε κοσμικό άρχοντα ή κράτος και υπόλογο μόνο στον Πάπα. Αυτό σήμαινε πως οι τοπικοί νόμοι του κάθε ηγεμόνα, η εξουσία του, η φορολογία του, τα σύνορα και ότι θα λέγαμε σήμερα πως είναι ένα κράτος δεν είχαν καμία ισχύ για τους Ναΐτες.
Έτσι, με μπόλικα χρήματα και μέλη, οι Ναΐτες μπόρεσαν ν' αναπτυχθούν ραγδαία. Οι πολεμιστές του τάγματος ήταν πραγματικά τρομεροί πολεμιστές. Άφοβοι, άψογα εκπαιδευμένοι και με άριστο εξοπλισμό ήταν η αιχμή του δόρατος (μαζί με τους Ιωαννίτες) των σταυροφορικών στρατών στην Παλαιστίνη. Η σύγχρονη εικόνα ενός σταυροφόρου, ένας σιδηρόφρακτος ιππότης με ένα λευκό ύφασμα με κόκκινο σταυρό, όπως πχ αυτό:
είναι η εικόνα ενός Ναΐτη ιππότη.
Επιπλέον, υπήρχε μία "στρατιά" υπαλλήλων θα λέγαμε σήμερα, πίσω από κάθε πολεμιστή, που διαχειρίζονταν τα υπόλοιπα ζητήματα του τάγματος, ενώ όλα τα μέλη είχαν ορκιστεί να παραμείνουν φτωχά.
Τι είδους ζητήματα;;; Αρκετά. Ας υποθέσουμε για παράδειγμα ότι είστε ένας ευγενής στη Γαλλία γύρω στα 1150. Όλη η κοινωνία θεωρεί πως είναι υποχρέωσή σας να πάτε στις σταυροφορίες, ωστόσο (για κάποιον περίεργο λόγο) δεν θέλετε να πεθάνετε, είτε στον δρόμο από τους ληστές, τις κακουχίες και τις αρρώστιες (αρκετά υψηλή η πιθανότητα) είτε στην Παλαιστίνη από όχι και τόσο φιλικούς ντόπιους (γιατί άραγε οι άνθρωποι άμα τους σφάζεις και τους καταπιέζεις δεν είναι φιλικοί μετά;;;
) ή απλά δεν θα θέλατε να σας απαγάγει για λύτρα ο πρώτος δούκας, βαρώνος, κόμης ή βασιλιάς που θα πάρει πρέφα ότι περνάτε από το τσιφλίκι του. Μία επιλογή είναι να δώσετε ένα σεβαστό ποσό σε κάποιο μοναστικό τάγμα για να πολεμήσει για χάρη σας. Και ποιο είναι το αγαπημένο μοναστικό τάγμα του πάπα;;; 
Εάν υποθέσουμε πως αποφασίζετε να αψηφήσετε όλα αυτά τα μικρά μειονεκτήματα του ταξιδιού και εν τέλει αποφασίζετε να πάτε στις σταυροφορίες, τότε παρουσιάζεται ένα πρόβλημα: Το ταξίδι θα διαρκέσει χρόνια. Πιθανώς ο διάδοχός σας να είναι ακόμα παιδί. Ή να μην έχετε αρρένα διάδοχο. Ή και να έχετε ίσως να φοβάστε πως μπορεί να τα γ@μήσει όλα και όταν γυρίσετε μετά από αρκετά χρόνια (λογικά καμιά 10ετία, αν όλα πάνε καλά) να μην βρείτε τίποτα. Ή να τα έχει σφετεριστεί και να σας περάσει ένα βέλος από το κεφάλι. Ή κάτι τέλος πάντων... Υπάρχει λύση: Το τάγμα των Ναϊτών μπορεί ν' αναλάβει τη διαχείριση της περιουσίας σας (που τότε μπορεί να ήταν επαρχίες ολόκληρες), έναντι ενός μικρού τιμήματος (
). Αξιόπιστα (φτωχοί ιππότες, υπό την άμεση εποπτεία του πάπα, what could possibly go wrong? ) και σίγουρα. Και άμα γυρίσετε, θα τα πάρετε όλα πίσω.
Ωραία, όλα έτοιμα για το ταξίδι. Θα χρειαστείτε λεφτά. Πολλά λεφτά. Αντί όμως να κουβαλάτε τόσα λεφτά πάνω σας, κάτι που θα σημαίνει ότι είστε κινούμενος στόχος για μερικές χιλιάδες ληστές και πειρατές στο δρόμο, μπορείτε να καταθέσετε τα χρήματα αυτά στο κοντινότερο τάγμα Ναϊτών και να πάρετε ένα κρυπτογραφημένο έγγραφο που να λέει ακριβώς το ποσό και που μπορεί να παρουσιαστεί σε οποιοδήποτε άλλο τάγμα Ναϊτών στον κόσμο και να πάρετε (εσείς και μόνο εσείς) τα λεφτά αυτά! Cool έτσι;;; Έναντι ενός μικρού τιμήματος βεβαίως βεβαίως... 
Και αν αυτό σας μοιάζει με έναν συνδυασμό επιταγής και ενέγγυου πίστωσης (letter of credit), καλά είστε. Πρώτη φορά στην Ευρώπη (γιατί στην Κίνα πολύ πιο πριν υπήρχε ένα τέτοιο σύστημα, υπό την προστασία του κράτους) έγινε κάτι τέτοιο και έφερε επανάσταση στον τρόπο με τον οποίο μπορούσε να γίνει το εμπόριο (γιατί σύντομα αυτό επεκτάθηκε και σε συναλλαγές άσχετες με τις σταυροφορίες) και στην ασφάλεια του εμπορίου και των πληρωμών.
Με αυτά και μ' αυτά το τάγμα απέκτησε τεράστια περιουσία (αφορολόγητα, γιατί έτσι είπε ο πάπας μην ξεχνάμε) και τεράστια εξουσία. Έχτισε καταπληκτικές εκκλησίες και κάστρα, ένα παράδειγμα είναι η Temple Church στο κέντρο του Λονδίνου:
Και λειτουργούσε σαν η πρώτη πολυεθνική τράπεζα του κόσμου. Και κάπου εκεί άρχισε η σούπα να χαλάει...
Πάμε στο δεύτερο μέρος...
Pauperes commilitones Christi Templique Salomonici ή αλλιώς οι γνωστοί μας Ναΐτες ιππότες. Μέρος Α
Πρόκειται για ένα μοναστικό - στρατιωτικό τάγμα το οποίο ιδρύθηκε το 1119 στην Ιερουσαλήμ. Ο ιδρυτής του τάγματος, ο Γάλλος ιππότης Hugues de Payens, έριξε την ιδέα της δημιουργίας ενός τάγματος με στόχο την προστασία των προσκυνητών από την Ευρώπη στον βασιλιά της Ιερουσαλήμ Baldwin τον 2ο και στον Λατίνο πατριάρχη της πόλης, τον Warmund. Η ιδέα ήταν καλή και ελκυστική και για τους δύο. Αφενός, παρόλο που 20 χρόνια νωρίτερα με την πρώτη σταυροφορία οι Δυτικοί ιππότες είχαν κατακτήσει την Ιερουσαλήμ και οι προσκυνητές από την Ευρώπη έρχονταν σε ολοένα και αυξανόμενους αριθμούς, οι δρόμοι κάθε άλλο παρά ασφαλείς ήταν (ιδίως το ιδιαίτερα επικίνδυνο ταξίδι εντός της Παλαιστίνης και των Αγίων Τόπων). Έτσι η ιδέα μίας μοναστικής κοινότητας που θα αποτελείται από καλόγερους - ιππότες και θα προστάτευε τους προσκυνητές αυτούς κατά το ταξίδι τους και επιπλέον θα παρείχε ανά πάσα στιγμή καλά εκπαιδευμένους ιππότες για την άμυνα του βασιλείου της Ιερουσαλήμ, μόνο άσχημα δεν ακούστηκε.
Έτσι λοιπόν, ο βασιλιάς έδωσε στους ιππότες μία πτέρυγα του βασιλικού παλατιού στο Όρος του Ναού, που είναι το σημερινό τεμένος του Αλ Αχτσά και που τότε πίστευαν ότι χτίστηκε στα ερείπια του Ναού του Σολομώντα (όχι άδικα), απ' όπου το τάγμα πήρε και το όνομά του.
Οι ιππότες (που συνήθως αποτελούσαν το 10-15% του τάγματος) είχαν ορκιστεί να παραμείνουν φτωχοί (και το έμβλημα του τάγματος - δύο ιππότες να καβαλούν ένα άλογο - τόνιζε τον όρκο αυτόν) και να προστατεύουν τη Χριστιανοσύνη. Το τάγμα δεν είχε δικά του οικονομικά μέσα, καθώς οι ιδρυτές του ήταν οι ίδιοι φτωχοί και βασίζονταν στις δωρεές των πιστών. Όμως είχε ισχυρούς φίλους. Ο Άγιος Βερνάρδος του Κλερβώ ήταν ο πιο ισχυρός σύμμαχός τους και το 1129 πέτυχε η σύνοδος του Τρουά να τους αναγνωρίσει επισήμως και να τους ευλογήσει. Κάπως έτσι έγιναν οι αγαπημένοι της Ευρώπης, κάτι που μεταφράστηκε σε δωρεές (χρημάτων ή γαιών) και ολοένα και περισσότερα μέλη. 10 χρόνια αργότερα, ο Πάπας Ινοκκέντιος ο 2ος αναγνώρισε το τάγμα ως ανεξάρτητο από κάθε κοσμικό άρχοντα ή κράτος και υπόλογο μόνο στον Πάπα. Αυτό σήμαινε πως οι τοπικοί νόμοι του κάθε ηγεμόνα, η εξουσία του, η φορολογία του, τα σύνορα και ότι θα λέγαμε σήμερα πως είναι ένα κράτος δεν είχαν καμία ισχύ για τους Ναΐτες.
Έτσι, με μπόλικα χρήματα και μέλη, οι Ναΐτες μπόρεσαν ν' αναπτυχθούν ραγδαία. Οι πολεμιστές του τάγματος ήταν πραγματικά τρομεροί πολεμιστές. Άφοβοι, άψογα εκπαιδευμένοι και με άριστο εξοπλισμό ήταν η αιχμή του δόρατος (μαζί με τους Ιωαννίτες) των σταυροφορικών στρατών στην Παλαιστίνη. Η σύγχρονη εικόνα ενός σταυροφόρου, ένας σιδηρόφρακτος ιππότης με ένα λευκό ύφασμα με κόκκινο σταυρό, όπως πχ αυτό:
είναι η εικόνα ενός Ναΐτη ιππότη.
Επιπλέον, υπήρχε μία "στρατιά" υπαλλήλων θα λέγαμε σήμερα, πίσω από κάθε πολεμιστή, που διαχειρίζονταν τα υπόλοιπα ζητήματα του τάγματος, ενώ όλα τα μέλη είχαν ορκιστεί να παραμείνουν φτωχά.
Τι είδους ζητήματα;;; Αρκετά. Ας υποθέσουμε για παράδειγμα ότι είστε ένας ευγενής στη Γαλλία γύρω στα 1150. Όλη η κοινωνία θεωρεί πως είναι υποχρέωσή σας να πάτε στις σταυροφορίες, ωστόσο (για κάποιον περίεργο λόγο) δεν θέλετε να πεθάνετε, είτε στον δρόμο από τους ληστές, τις κακουχίες και τις αρρώστιες (αρκετά υψηλή η πιθανότητα) είτε στην Παλαιστίνη από όχι και τόσο φιλικούς ντόπιους (γιατί άραγε οι άνθρωποι άμα τους σφάζεις και τους καταπιέζεις δεν είναι φιλικοί μετά;;;
) ή απλά δεν θα θέλατε να σας απαγάγει για λύτρα ο πρώτος δούκας, βαρώνος, κόμης ή βασιλιάς που θα πάρει πρέφα ότι περνάτε από το τσιφλίκι του. Μία επιλογή είναι να δώσετε ένα σεβαστό ποσό σε κάποιο μοναστικό τάγμα για να πολεμήσει για χάρη σας. Και ποιο είναι το αγαπημένο μοναστικό τάγμα του πάπα;;; Εάν υποθέσουμε πως αποφασίζετε να αψηφήσετε όλα αυτά τα μικρά μειονεκτήματα του ταξιδιού και εν τέλει αποφασίζετε να πάτε στις σταυροφορίες, τότε παρουσιάζεται ένα πρόβλημα: Το ταξίδι θα διαρκέσει χρόνια. Πιθανώς ο διάδοχός σας να είναι ακόμα παιδί. Ή να μην έχετε αρρένα διάδοχο. Ή και να έχετε ίσως να φοβάστε πως μπορεί να τα γ@μήσει όλα και όταν γυρίσετε μετά από αρκετά χρόνια (λογικά καμιά 10ετία, αν όλα πάνε καλά) να μην βρείτε τίποτα. Ή να τα έχει σφετεριστεί και να σας περάσει ένα βέλος από το κεφάλι. Ή κάτι τέλος πάντων... Υπάρχει λύση: Το τάγμα των Ναϊτών μπορεί ν' αναλάβει τη διαχείριση της περιουσίας σας (που τότε μπορεί να ήταν επαρχίες ολόκληρες), έναντι ενός μικρού τιμήματος (
). Αξιόπιστα (φτωχοί ιππότες, υπό την άμεση εποπτεία του πάπα, what could possibly go wrong? ) και σίγουρα. Και άμα γυρίσετε, θα τα πάρετε όλα πίσω. Ωραία, όλα έτοιμα για το ταξίδι. Θα χρειαστείτε λεφτά. Πολλά λεφτά. Αντί όμως να κουβαλάτε τόσα λεφτά πάνω σας, κάτι που θα σημαίνει ότι είστε κινούμενος στόχος για μερικές χιλιάδες ληστές και πειρατές στο δρόμο, μπορείτε να καταθέσετε τα χρήματα αυτά στο κοντινότερο τάγμα Ναϊτών και να πάρετε ένα κρυπτογραφημένο έγγραφο που να λέει ακριβώς το ποσό και που μπορεί να παρουσιαστεί σε οποιοδήποτε άλλο τάγμα Ναϊτών στον κόσμο και να πάρετε (εσείς και μόνο εσείς) τα λεφτά αυτά! Cool έτσι;;;
Έναντι ενός μικρού τιμήματος βεβαίως βεβαίως... Και αν αυτό σας μοιάζει με έναν συνδυασμό επιταγής και ενέγγυου πίστωσης (letter of credit), καλά είστε. Πρώτη φορά στην Ευρώπη (γιατί στην Κίνα πολύ πιο πριν υπήρχε ένα τέτοιο σύστημα, υπό την προστασία του κράτους) έγινε κάτι τέτοιο και έφερε επανάσταση στον τρόπο με τον οποίο μπορούσε να γίνει το εμπόριο (γιατί σύντομα αυτό επεκτάθηκε και σε συναλλαγές άσχετες με τις σταυροφορίες) και στην ασφάλεια του εμπορίου και των πληρωμών. Με αυτά και μ' αυτά το τάγμα απέκτησε τεράστια περιουσία (αφορολόγητα, γιατί έτσι είπε ο πάπας μην ξεχνάμε) και τεράστια εξουσία. Έχτισε καταπληκτικές εκκλησίες και κάστρα, ένα παράδειγμα είναι η Temple Church στο κέντρο του Λονδίνου:
Και λειτουργούσε σαν η πρώτη πολυεθνική τράπεζα του κόσμου. Και κάπου εκεί άρχισε η σούπα να χαλάει...
Πάμε στο δεύτερο μέρος...
Peugeot 206 1.6 110ps => not any more... bye bye... 
Citroen C4 Picasso 1,8 => Η (Γουρου)Νίτσα => Πωλήθηκε!
MWB 320i Ε90 => Η μπεμπέκα
Citroen C4 Picasso 1,8 => Η (Γουρου)Νίτσα => Πωλήθηκε!
MWB 320i Ε90 => Η μπεμπέκα
). Έχοντας τεράστια χρηματικά ποσά στη διάθεσή τους μπορούν να "διευκολύνουν" ανθρώπους που είχαν "προσωρινές" οικονομικές δυσκολίες. Με το αζημίωτο βέβαια... 
). 
Ωραια γραφεις! 
