- 25 Οκτ 2019, 01:12
#611054
Η Καλιφόρνια είναι μεγάλη πολιτεία, σχετικά με τον καιρό τελείως διαφορετικό το LA από το SF.
Έχω ζήσει σε μικρές πόλεις. Και συμφωνώ για την βελτιωμένη ποιότητα ζωής αλλά αυτό ισχύει υπό προϋποθέσεις και με περιορισμούς και μερικές φορές είναι πολύ μικρές οι πόλεις και οι προσωπικές σχέσεις επηρεάζουν την συνολική εμπειρία. Αν αρνητικά η μόνη εναλλακτική είναι να αλλάξεις μέρος.
Το να μένεις σε ωραίο προάστιο δε σημαίνει πολλά. Εκτός αν εκεί μένεις, εκεί εργάζεσαι, εκεί είναι όλοι όσοι έχεις πάρε δώσε, εκεί πας σχολείο κλπ. Και έχεις εύκολη πρόσβαση προς άλλες κατευθύνσεις για να ξεφεύγεις.
Και τώρα πίσω στο θέμα μας, μερικές σκέψεις μου ως ξενιτεμένου. [βγήκε σεντονάκι]
Για μας υπάρχει νοσταλγία για τα παιδιά όμως αν έφυγαν μικρά ή γεννήθηκαν έξω όχι. Εμείς είμαστε άνθρωποι με 2 πατρίδες, τα παιδιά δεν έχουν νοσταλγία απλά τους αρέσει η Ελλάδα γιατί κάνουν διακοπές και περνάνε ωραία. Η κόρη μου έφυγε από την Ελλάδα 7 μηνών οπότε δεν είναι σε θέση να συγκρίνει σε πραγματικές συνθήκες αφού δεν τις έχει ζήσει. Οπότε η άποψή της δεν μπορεί να ληφθεί σοβαρά.
Ναι, χωρίς βοήθεια το μεγάλωμα παιδιών είναι δύσκολο, η καλή μου επέλεξε να διακόψει την καριέρα της για να μεγαλώσει η ίδια το παιδί μας. Με δεύτερο παιδί είναι ακόμα πιο δύσκολο. Γενικά υπάρχει μια αίσθηση μοναξιάς, είμαστε πιο μόνοι αν και έχουμε πολλές παρέες (ελληνόφωνες και μη). Σαν παράδειγμα αναφέρω ότι πρόσφατα φίλος Γάλλος με παρακάλεσε στις μία τη νύχτα να πάω σπίτι του να προσέχω τα τρία του παιδιά που κοιμούνται για να πάει τη γυναίκα του στο νοσοκομείο που δεν ήταν καλά. Κι αυτός όπως κι εμείς δεν είχε οικογένεια στη χώρα.
Κι εμείς τα τελευταία χρόνια τα ζυγίζαμε. Πρίν από λίγες εβδομάδες παραιτήθηκα από ελληνική δουλειά (για την οποία μάλιστα είχα εμπλακεί σε μακρόχρονο δικαστικό αγώνα για να την κερδίσω). Η απόφαση είναι να μείνουμε έξω για αόριστο χρόνο. Πολύ καλύτερο για τη σύζυγο (έχει βρει καλή δουλειά που της αρέσει και με προοπτική ενώ αποκλείεται να βρει δουλειά γενικά στην Ελλάδα), σαφώς καλύτερο για το παιδί (γενικό περιβάλλον, σχολείο, επιρροές-συναναστροφές, εμπειρίες, παραστάσεις, προοπτικές) ενώ και οι δικές μου εναλλακτικές στην Ελλάδα είναι βασικά μία που απαιτεί κόπο, ταλαιπωρία, πολύ τρέξιμο, αβεβαιότητα και στρες και μειωμένη εργασιακή ικανοποίηση. Οικονομικά θα θέλω 2-3 χρόνια για να ορθοποδήσω και ευτυχώς έχουμε έτοιμο σπίτι να μείνουμε αλλά με υποχρεωτικά ιδιωτικό ξενόγλωσσο για την κόρη συνολικά θα είμαστε 1-2 σκάλες κάτω. Η λογική επικράτησε. Και όπως και να το δείς όταν αποφασίζεις με τη λογική δύσκολα μετανιώνεις, τα τεκμήρια παραμένουν. Ενώ αν αποφασίσεις με το συναίσθημα εύκολα μπορεί αργότερα να κλωτσάς τον εαυτό σου.
Νομίζω ότι τα λέει πολύ ωραία ο KiloMeater, με τρομάζει η καθημερινότητα. Εκφράζει ακριβώς και τη δική μου αίσθηση που όμως δύσκολα να καταλάβουν οι μονίμως εν Ελλάδι. Δεν είναι μόνο τα λεφτά, είναι τόσα πολλά άλλα πραγματάκια.
Και για αυτό PeterPan όσα και να ακούς από άλλους δεν νομίζω να είσαι προετοιμασμένος για αυτό που σε περιμένει, έφυγες σε αρχικό στάδιο της καριέρας σου. Και είμαι εναντίον του να χωρίσετε την οικογένεια για 1-2 χρόνια, δεν εξυπηρετεί σε κάτι, όλοι στεναχωρημένοι και στρεσαρισμένοι θα είσαστε και χώρια. Γνωστοί που επέστρεψαν Ελλάδα πριν από 1-1,5 χρόνο πρόσφατα ξαναγύρισαν. Και δεν βρήκαν τα πράματα όπως ελπίζαν και θα πρέπει να ξαναπαιδευτούν για να ξαναφτάσουν εκεί που ήταν.
Αλλά είμαι Ελλάδα τώρα για λίγες μέρες και αυτόν τον γαλάζιο ουρανό δεν τον χορταίνω. Ναι, με έχει φάει η κίνηση της Αθήνας αλλά με κοντομάνικο, ταβερνάκια, μπανάκια.... τέλη Οκτωβρίου. Η γυναίκα εργάζεται στην ξενιτειά, της έκανα βιντεοκλήση για να της δείξω τον ουρανό... εκεί μαυρίλα, κρύο και έβρεχε καταρρακτωδώς.
Σχετικά με το να μεγαλώσω Ελληνάκι θεωρώ ότι η σκέψη ότι μόνο στην Ελλάδα γίνεται αυτό είναι οπισθοδρομική και περιέχει έναν αρνητισμό. Νομίζω ότι σε αυτό έχουν αναφερθεί αρκετοί μεγάλοι Έλληνες και σύμφωνα με αυτούς πολλοί ξένοι έχουν αποδείξει ότι είναι πιο Έλληνες από τους Έλληνες. Εκτός αν θέλει κάποιος να βεβαιωθεί ότι θα μεγαλώσει μπουζουκόβιο τεμπελάκι, λαμόγιο με έλλειψη σεβασμού στην χώρα και τον συνάνθρωπο. Τότε ναι, τέτοιο Έλληνα εκτός Ελλάδας είναι δύσκολο να φτιάξεις.
Φυσικά δεν μπορεί να συμφωνούμε όλοι και ο καθένας τα βλέπει αλλιώς. Έτσι όπως το βλέπω εγώ η κόρη μου μεγαλώνει απελευθερωμένη από τα δεσμά της Ελλάδας, παιδί του κόσμου αλλά όχι αποξενωμένη από την Ελλάδα. Ναι μεγαλώνω Αγγλάκι αλλά και Ελληνάκι. Η ίδια νιώθει Ελληνίδα (και αυτό είναι και θέμα γονιών, σπιτιού κλπ) αλλά θα μπορέσει να ζήσει εύκολα παντού. Θα είναι ελεύθερη.
Άξιο λόγου ότι φέτος ο δάσκαλός της είναι Έλληνας (από Θεσ/κη αλλά με όνομα με κρητική κατάληξη). Ευτυχώς όμως δεν είναι ελληναράς.
aka onyx !
)
;
