Το τελευταίο διάστημα όλο κ περισσότερο αισθανόμαστε τον νόστο εντονότερο. Ιδίως μετά τη γέννηση του δεύτερου μας γιου. Η είναι χωρίς βοήθεια από συγγενείς, κυρίως λόγω λόγων υγείας που δεν επιτρέπουν, και έχει επιφορτιστεί 24-7 με τα παιδιά. Ο μεγάλος στα 3 κ κάτι πάει παιδικό. Έχουμε ευτυχώς μια κυρία που έρχεται μερικές ώρες το απόγευμα κ παίζει με τον μεγάλο μερικές την εβδομάδα, βοηθά με τον μικρότερο κτλ. Αλλά εξαιτίας προβλημάτων υγείας στην Ελλάδα κ πολλών ακόμη παραγόντων (δε θέλουμε να ζήσουμε προσωπικά μιας ζωή στο εξωτερικό, δεν ήταν άλλωστε αυτός ο στόχος μας, φύγαμε για να εκπαιδευτούμε κ να επιστρέψουμε) έχουμε θέσει έναν ορίζοντα 4 ετών ώστε να επιστρέψουμε (κάνουμε όνειρα και ο Θεός γελά μαζί μας λένε). Πρέπει να κάνω το βήμα κ ό,τι γίνει. Ξέρουμε ότι στο εξωτερικό θα έχουμε κάποια άνεση όπως φαίνεται τα ερχόμενα χρόνια, αλλά τόσο για τη όσο κ για εμένα δεν είναι το ζητούμενο αν θα κυκλοφορεί κανείς με την τελευταία σούπερ ντούπερ 911 ή αν θα έχει 10 Louis Vuitton και 5 ρολόγια να βάλει. Προσωπικά μας έχουν λείψει τα καθημερινά πράγματα. Θέλουμε να μπορούμε να πάμε ένα θερινό σινεμά, ένα μπάνιο στη θάλασσα χωρίς να πάρουμε το αεροπλάνο, μια καλοκαιρινή βόλτα στην παραλία όποτε θέλουμε...
Που θα καταλήξει όλο αυτό κ πως, δεν ξέρω. Ελπίζω σε Αθήνα ή Θεσσαλονίκη. Εμπειρία επαγγελματική θα έχω αρκετή πιστεύω. Έχω την εμπειρία με την ομάδα κ έχω πίσω μου ήδη αρκετά χειρουργεία (6-10 καθημερινά τουλάχιστον τα τελευταία 6 χρόνια) με μερικά από αυτά σχετικά σπάνια στην Ελλάδα, πχ αρθροσκόπηση ισχίου, ενδοσκοπικά σπονδυλικής στήλης. Γνωριμίες έχω κάποιες αλλά λίγες. Δεν είμαι κ κώλος με βρακί.
Βέβαια αυτό το "4 χρόνια" με αγχώνει κάπως. Στην τελική αν δεν κάτσει με τη μία, σκέφτομαι να πάει η οικογένεια κ να δουλεύω part time Ελλάδα-Γερμανία για 1-2 χρόνια. Θα μου εξασφαλίζει αυτό τα έξοδα διαβίωσης μέχρι να προσαρμοστώ.
Γενικά αν κ έχουμε φίλους, κυρίως Έλληνες, κ τα παιδιά παίζουν κτλ, δε νιώθουμε φυσικά σαν την Ελλάδα. Εγώ με τη δουλειά ξεχνιέμαι, αλλά κ πάλι δε λέει αυτό κάτι. Έχουμε κ οι 2 το C2 πτυχίο στη γλώσσα, πήραμε τη γερμανική υπηκοότητα, κάνουμε παρέα με μερικούς Γερμανούς αλλά παρόλα αυτά ποτέ δε θα αισθανθώ πατρίδα τη Γερμανία. Και είναι λογικό άλλωστε. Άλλοι ίσως τα καταφέρνουν καλύτερα από εμάς στις χώρες που πήγαν. Εμείς όχι... Γι' αυτό κ τώρα που τα γράφω ακούω Μητροπάνο και όχι Helene Fischer
When the going gets tough, the tough get going
Εχω περάσει και εγώ πολλές φορές ανάλογες σκέψεις μέρη νύχτα απέχει πέσει απο τις 16.00 και ενα ποτηράκι κρασί....
Κατα τη γνώμη μου , είσαι στην πιο δύσκολη φάση τώρα, θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα . Με τα πιτσιρίκια σε αυτές τις ηλικίες ειναι πολυ ζόρι ειδικά αν δεν εχεις βοήθεια . Όμως περνάει τόσο γρήγορα ο καιρός και αυτη η φάση μαζί.
Τα παιδιά μεγαλώνοντας ίσως σου αλλάξουν την άποψη. Εγώ μόνο για τη δυνατότητα να τους στέλνω σε ενα σχολείο σαν αυτό που πάνε και να αποκτούν τις εμπειρίες που τους δίνει,μπορώ και παραβλέπω όλες τις δυσκολίες .και υπόψην εχω μηδενική κοινωνικοποίηση και ενσωμάτωση , εμείς ζούμε σε ενα περίεργο καθεστώς που δεν έχουμε καμία επαφή με την τοπική κοινωνία και ούτε αυτη μαζί μας (άλλο θεμα αυτό ). Και πάλι τα παιδιά όσο μεγαλώνουν όμως και αρχίζουν να ειναι παρέα που και νακουβεντιάσεις μπορείς και νακανεις πράγματα μπορείς (που λόγω υποδομών Γερμανία μπορείς να κανείς σε πολλαπλάσιο βαθμό) αναπληρώνουν το κενό με το παραπάνω. Για το δέσιμο της οικογένειας σας βέβαια με τα παιδιά , όντως μια μικρή τετραμελής ομάδα σε μια ξένη χώρα με κανένα δεσμό, δε το συζητάω... και αυτό δεν αντικαθίσταται απο τίποτα.
Θέλει λίγο προσοχή επίσης η επιλεκτική μνήμη, όσο περνάνε και τα χρόνια μακριά εξωραΐζονται λίγο οι καταστάσεις . Αλλιώς τη ζω την εμπειρία της Ελλάδας αυτα τα χρόνια που πάω ως τουρίστας, όλα ειναι όμορφα και εχει μια γλύκα, αλλά οταν ζούσα μόνιμα ηταν πολυ διαφορετικά. Το επίπεδο στρες άγχους κτλ ηταν στο θεό.... εχω ενα αυτοάνοσο χρόνιο με το οποίο έτρεχα για χρόνια Ελλάδα, τι φάρμακα και διαφορά έχουμε δοκιμάσει ... ενα χρόνο μετά που ήρθα εδώ και ηρέμησα εξαφανίστηκε πρακτικά και του κανω μια ήπια συντήρηση . Πρόβλημα δικό μου το οτι δεν μπορούσα να διαχειριστώ συναισθηματικά καθημερινές καταστάσεις και ειχα παθολογίες επιπτώσεις απο φαινομενικά αδικαιολόγητες αιτίες (τα σκουπίδια, το θυρυβο, την αναρχία , το δημοτικό σχολείο οταν πήγε ο μεγάλος και χίλια δυο αλλά ) αλλά το αποτέλεσμα ηταν αυτό. Απολαβές , οικονομική άνεση κτλ καλοδεχούμενα αλλά πιστεύω ο καθένας προσαρμόζεται εύκολα σε όσα εχει και μπορεί και με λιγότερα να ειναι ευτυχισμένος. Εμένα η προοπτική να γυρίσω Ελλάδα δε με απασχολεί στο οικονομικό αν και ξέρω οτι θα ειναι σαφώς χειρότερη πιθανότατα. Με τρομοκρατεί η ιδέα της καθημερινότητας , το να βγω να οδηγήσω στο δρόμο να πω στη δουλεια μου, να πάω να περπατήσω ενα γύρω στη γειτονιά κτλ. Μην πέσεις στην παγίδα να παιρνεις υπόψην μόνο τα άμεσα συγκρίσιμα (δουλεια , σπιτι, λεφτά, νοσοκομειακή κάλυψη ακόμα και ιδιωτικη) και κατ επέκταση αυτα που ελέγχεις εσύ, αλλά σκέψου και αυτα που έρχονται πακέτο και ειναι πέρα απο τον έλεγχο σου , καθορίζομενα απο το επίπεδο ωριμότητας της κοινωνίας, τις κρατικές δομές κτλ κτλ.
Άλλο, εργασιακή εμπειρία εχεις απο Ελλάδα; Πρέπει να το λάβεις και αυτό υπόψην, δέν ειναι μόνο τα χρήματα αλλά διαφορα θέματα εργασιακού πολιτισμού που θεωρείς δεδομένα δεν ειναι παντού έτσι .
On the bright side, γυρνώντας Ελλάδα μόνιμα έπειτα απο καιρό απουσίας εχεις εκτιμήσει τα καλά της περισσότερο απο πριν, και τα απολαμβάνεις περισσότερο οταν ίσως τα θεωρούσες δεδομένα παλαιότερα .
Καλός ο νόστος, κι εμάς μας πιάνει, κυρίως λόγω του αποκλεισμού που νιώθουμε στο νησί, αναπολούμε τα road trips μας, τις εξόδους μας κλπ αλλά από την άλλη πλέον προέχουν αλλά πράγματα.
< >
PeterPan έγραψε:Το τελευταίο διάστημα όλο κ περισσότερο αισθανόμαστε τον νόστο εντονότερο.
you mad?
https://thefaq.gr/ameilikta-erotimata-p ... -to-aktio/
θες να πας σαν το σκυλί στ'αμπέλι? Εγώ μετά κι απ'αυτό ούτε για διακοπές θα 'ρχόμουν Ελλάδα.
Θα συμφωνήσω επίσης στο ακέραιο με τους προλαλήσαντες αναφορικά με τις συνθήκες εργασίας, ενδεχομένως και τις μισθολογικές απολαβές (όμως αυτές ίσως παρακάμπτονται ως προς την προτεραιότητά τους), ακόμη κι αν επιστρέψει κάποιος ως καταξιωμένος γιατρός. Από τις εμπειρίες 2 κολλητών γιατρών (που βέβαια είναι στην ηλικία μου, κάτω από 30 δηλαδή και άλλες ειδικότητες, ψυχίατρος ο ένας, γυναικολόγος ο άλλος), η κατάσταση κυμαίνεται κατά διαστήματα και ανά επιλογές από smooth sailing μέχρι οριακή και εξουθενωτική.
Ευτυχώς που οι συνθήκες ζωής μου δε με έχουν βάλει μέχρι τώρα στο δίλημμα. Θα το συζητούσα μόνο για την Κύπρο, που την θεωρώ πατρίδα κι οι δάσκαλοι έχουν υπερδιπλάσιες απολαβές. Εκεί μάλιστα!
Δεν ειναι η χωρα οπως τη παρουσιαζετε....ειναι ομως περιοχες της Αθήνας
Συμφωνω....
Στην επαρχια.....οπως Καβαλα, Βολος, Αλεξανδρουπολη, Ιωαννινα, Ηρακλειο, Καλαματα, περιφερειακοι δημοι Θεσσαλονικης κτλ ειναι ψηλο-παραδεισσος.....
Φυσικα και βγαινεις βολτες σε ωραιοτατες γειτονιες, φυσικα και παιζουν τα παιδια...η ζωη περνα πολυυυυυυ ηρεμα...οι γείτονες κανουν παρεα και μπαρμπεκιου και οι θαλασσες ειναι εξωτικες....
Η Ελλαδα δεν ειναι μονο συνοστισμένες με πληθυσμό περιοχες της Αθηνας...
Επισης, η χώρα εχει παντου μεγαλα Νοσοκομεια.
Συμφωνω ομως με τον kilo οτι μπροστα σε προοπτικες των παιδιων, εκει κανεις εκπτωσεις για τα παιδια σου. Αυτο ξεχωριζε παντα τους ελληνες και την αισθηση ευθυνης απεναντι στο μελλον των παιδιων τους... για αυτο και εχουμε θαυμασιους επιστημονες, λογω των θυσιων και των γονιων τους, ειναι ομαδικη δουλεια και απαιτει ομαδικες θυσιες για να γινει καποιος σπουδαιος επιστημονας. κτλ.
Επισης παλι συμφωνω με τον kilo πως η Αθηνα επηρεαζει την ψυχικη σου υγεια προς το χειροτερο.
< >
Στην πολεοδομικη μορφη και στα δημοσια πεζοδρομια...αν και τα τελευταια πλεον τα εχουν διορθωσει αρκετα και ως εικονα αλλα και παλι βαζουν πλακακια παντου που ξεκολλουν μετα απο ένα έτος....
μια ζωη κιτσαρια της δεκαετιας του '70 οι δημαρχιδες μας.
Αν μας διαβαζει καποιος δημαρχος...να παει να γ@@@θει και αυτος και η κιτσαρια η ομαδα του....ευχαριστω πολυ
Βαλτε κοκκινη ασφαλτο για πεζοδρομια....χωρις κενα και σπασμενα πλακακια.... ηλιθιοι χωριαταράδες.
Τσπ
Δηλαδη τα κτηρια του 70 και 80 ηταν κακασχημα ως κτηρια και οντως επηρεαζουν καπως την γενικη εικονα και την αισθηση φτωχιας μιας πολης....δηλαδη καμια σχεση με το εξωτερικο και τις πρωτευουσες τους.
Αυτο ομως ειναι μια εικονα που σιγα σιγα διορθωνεται με ανακαινησεις κτηριων και ε εργειακες αναβαθμισεις ...νεα κτηρια κτλ...θα παρει βεβαια δεκαετιες....
KiloMeater έγραψε:Εχω περάσει και εγώ πολλές φορές ανάλογες σκέψεις μέρη νύχτα απέχει πέσει απο τις 16.00 και ενα ποτηράκι κρασί.....
Είμαι σίγουρος ότι αυτή η πρόταση έβγαζε νόημα πριν το autocorrect
KiloMeater έγραψε:Θέλει λίγο προσοχή επίσης η επιλεκτική μνήμη, όσο περνάνε και τα χρόνια μακριά εξωραΐζονται λίγο οι καταστάσεις . Αλλιώς τη ζω την εμπειρία της Ελλάδας αυτα τα χρόνια που πάω ως τουρίστας, όλα ειναι όμορφα και εχει μια γλύκα, αλλά οταν ζούσα μόνιμα ηταν πολυ διαφορετικά.
...
Άλλο, εργασιακή εμπειρία εχεις απο Ελλάδα; Πρέπει να το λάβεις και αυτό υπόψην, δέν ειναι μόνο τα χρήματα αλλά διαφορα θέματα εργασιακού πολιτισμού που θεωρείς δεδομένα δεν ειναι παντού έτσι .
Κι εγώ την παρατηρώ αυτή την τάση σε Έλληνες συναδέλφους στην ξενιτια, όσοι δεν έχουν εργαστεί ποτέ στην Ελλάδα είναι πιο δεκτικοί στο να επιστρέψουν σε σχέση με αυτούς που έφυγαν μετά από μερικά χρόνια δουλειάς.
Θα σας χαλαγε δηλαδη;;;;;
Και οχι μονο αυτο αλλα με τα χρηματα μιας μονοκατοικιας στο εξωτερικο ...σηκωνεις στα προαστια της πολης μια μικρη οικοδομη για εσενα και τα παιδια σου και τα εγγονια σου με τον δικο σου κηπακο ....ή τα νοικιαζεις για εξτρα συνταξη στα γεραματα.
Στην αλεξανδρουπολη πλεον η μοδα ειναι να σταματουν ολοι στις διαβασεις των πεζων με τα αυτοκινητα τους....σε σημειο εκνευριστικο για τους ελληνες.....
Δεν ξερ πως τους ηρθε!!!!...αλλα αρχιζει εντονα ο ευρωπαίκος τροπος σε αρκετες μικρες πολης.
Ερωτηση. Εαν ειχατε μεγαλυτερες οικονομικες απολαβες στην Ελλαδα,θα φευγατε για Αυστρια,Γερμανια,Αγγλια κλπ?
italakias έγραψε:Ο Πητερπαν υστερα απο χρονια διαμονης στο εξωτερικο καταλαβε οτι σαν την ελλαδαρα δεν εχει πουθενα.
Θα του περάσει σύντομα,μην φοβάσαι.