- 19 Φεβ 2016, 14:14
#222448
Ας γράψω και εγώ για όσους δεν γνωρίζουν ακόμη.
Συνεχίζω την οικογενειακή επιχείρηση μαζί με τον κατά 2 χρόνια μικρότερο αδερφό μου και εν ενεργεία τους γονείς, με ιστορία σχεδόν 100 ετών ίσως και παραπάνω.
Έχουμε εργαστήριο και παράγουμε γλυφιτζούρια, παραδοσιακά και μη. Παλαιότερα, την εποχή που ήμουν αγέννητος, ο πατέρας μου μαζί με τον παππού έβγαζαν και καραμέλες αλλά και βανίλια. Από το 1989 όμως που τα φορολογικά πέρασαν στο όνομα της μητέρας μου, η επιχείρηση είναι αμιγώς οικογενειακή, ενώ παλαιότερα είχαμε κάτι σαν μικρό εργοστάσιο με 15 άτομα προσωπικό και 2 βάρδιες, αλλά και μηχανήματα. Είναι άλλου παπά ευαγγέλιο αυτό όμως γιατί και πως έγινε ανασύσταση.
Τι κάνω; Τα πάντα. Από τον καθαριστή, τον οδηγό, συσκευασία, παραγωγή, πώληση, προώθηση, έλεγχος φορολογικών. Κυριολεκτικά τα πάντα. Δουλεύουμε σαν ομάδα, εντάξει έχουμε τα βασικά πόστα, αλλά όποτε χρειάζεται καλύπτουμε ο ένας τον άλλον.
Τη δουλειά μου την αγαπώ. Αυτή με έχει αναθρέψει αξιοπρεπώς.
Η τέχνη προήλθε στα χέρια μου από τον πατέρα μου. Σε εκείνον από τον παππού μου, του οποίου έχω το όνομα, το επώνυμο αλλά και τη δουλειά του και καμαρώνω για αυτό. Και ο παππούς την έμαθε από έναν θείο του. Ο παππούς ήταν γεννημένος στη Μερσίνη, κάπου στα Νότια παράλια της Μ.Ασίας, ένα μεγάλο λιμάνι απέναντι από την Κύπρο σχεδόν. Ήρθαν στην Ελλάδα το 1924-25. Είχε και έναν μικρότερο αδερφό που γεννήθηκε στην Ελλάδα όμως. Και οι δύο έκαναν την ίδια δουλειά. Αλλά κάποια στιγμή χώρισαν τις βιοτεχνίες τους και μοίρασαν την πελατεία, παρόλο που ήταν πολύ αγαπημένοι μεταξύ τους. Από την εποχή του πατέρα μου και λίγο μετά(λίγο πριν τα τέλη του 80' αυτό), αυτό τελείωσε και η δουλειά έγινε πάλι ένα κομμάτι.
Σαν παιδί και μαθητής, πάντα όταν τελείωνα το σχολείο πήγαινα πρώτα στο μαγαζί. Ο παππούς σχεδόν από μηδενική ηλικία με έπαιρνε μαζί του σε παραδόσεις και πελάτες. Έχω γεννηθεί μέσα στο εμπόριο. Μέσα στα μαγαζιά του Ψυρρή και πέριξ της Βαρβακείου αγοράς. Έχω γυρίσει σχεδόν όλη την Ελλάδα με 2 επαγγελματικά αυτοκίνητα. Αρχικά με ένα Ford Transit του 1992 που είχαμε μέχρι και το 2010 και έπειτα από το 2006 ως και σήμερα με το Fiat Doblo. Τα καλοκαίρια πάντα βοηθούσα στο μαγαζί και έβγαζα το χαρτζηλίκι μου.
Τι έκανα εγώ από τον Αύγουστο του 2003 που κάνω αυτή τη δουλειά επαγγελματικά όμως.
Στόχος μου ήταν να διαφημίσω και να εκσυγχρονίσω όσο μπορούσα το είδος. Ποιοτικώς δεν δέχομαι αμφισβήτηση ότι είναι ταβάνι. Στόχο είχα να βελτιώσω το περιτύλιγμα και να κάνω λίγο πιο γνωστό το προϊόν στον κλάδο μας. Έτσι ασχολήθηκα και έβγαλα προσπέκτους, παράλληλα νέες συσκευασίες, νέα σακουλάκια, φίρμα σε κούτες, κιβώτια, σακουλάκια και το Doblo μου το αγόρασε ο πατέρας μου σαν έναν εργαλείο να γυρίζω.
Έτσι έτρεξα και έκανα τον πωλητή στην ίδια μου τη δουλειά, μόνο με τα δικά μου προϊόντα. Πολλές φορές έτρεχα και τα απογεύματα. Και έμπαινα όπου υπήρχε μαγαζί ή πρόσφορο έδαφος. Δεν μπορούσα όμως να το κάνω αυτό σε full high season και έτσι επέστρεφα στην παραγωγή.
Τα γλυφιτζούρια μου επεκτάθηκαν σε ζαχαροπλαστεία και ο θησαυρός ήταν ότι το κάναμε προϊόν βάπτισης. Το έκανα να ξεφύγει από ένα παρακατιανό είδος του πανηγυριού και μπήκα σε μεγάλα μαγαζιά της καλής Αθήνας και όχι μόνο, με στολισμούς, events κλπ.
Στόχο είχα επίσης να κάνω εξαγωγή. Και έτσι κατάφερα και συνεργάστηκα με άνθρωπο στην Κύπρο και συνεχίζουμε ως σήμερα και έχουμε άριστη συνεργασία.
Είναι μία κουραστική δουλειά όχι μόνο γιατί ήταν και είναι παλούκι σαν τέχνη να τη μάθεις, είναι χειρονακτική αλλά έχει και πνευματική κούραση.
Το να βλέπεις πως βγαίνουν τα έσοδα/έξοδα είναι μεγάλο αγγούρι.
Οι εποχές αλλάζουν όμως. Κρίση έχουμε βιώσει, όπως όλοι. Μας θεωρώ ήρωες όλους εμάς με τις μικρές επιχειρήσεις που είμαστε ακόμη ανοιχτοί. Και όχι μόνο με σταθερή πελατειακή βάση αλλά και συνεχώς αυξανόμενη. Στο μόνο πράγμα που δεν έχουμε κάνει και δεν θα κάνουμε ποτέ έκπτωση, είναι στην ποιότητα του προϊόντος μας.
Σίγουρα θα ήθελα να κάνω και άλλα πράγματα, αλλά και να έχω γεννηθεί 10 χρόνια νωρίτερα σε συνδυασμό με το να μην έχω πέσει πάνω στην κρίση.
Γιατί κρίση η δουλειά μου πέρασε, όταν ερχόταν στην Ελλάδα η κάθε σαβούρα από Ισπανία και κάποιες άλλες ευρωπαϊκές χώρες αρχικά, και έπειτα από Κίνα. Όμως μείναμε και παλεύουμε λόγω ιδιαιτερότητας κλασσικών σχεδίων, λόγω ποιότητας αλλά και συνέπειας στις σχέσεις μας με την πελατεία μας.
Αν έκανα αυτή τη δουλειά σε χώρα πιο προηγμένη από την Ελλάδα, θα είχα κάνει το όνειρο μου πραγματικότητα και να γίνω αυτό που λέμε ο "βασιλιάς του γλυφιτζουριού". Εδώ, είναι μια πονεμένη ιστορία. Δε βαριέσαι...Καλή καρδιά...
Αυτά τα λίγα από μένα...
Εδώ μπορείτε να δείτε τι παράγω.
https://www.facebook.com/glyfitzouria.anna/