Ανοίγω αυτό το θέμα για να πούμε τι μετανιώσαμε στη ζωή μας.
Είμαι φαν του ότι "όλα γίνονται για κάποιο σκοπό", "κάθε εμπόδιο για καλό", "ποτέ δεν ξέρεις" παρ όλα αυτά, μεγάλοι άντρες (πουτ@ν@κια της μοίρας μας δλδ) είμαστε όλο και κάτι χοντρό θα έχουμε κάνει που έχουμε μετανιώσει. Και βάζω μάλλον το πιο "χοντρό" μου σφαλματάκι.
2008. Έχω τελειώσει το στρατό. 1 χρόνο θητεία. 02 / 2007 ως 02 / 2008. Έχω μετακομίσει μέσα του 2006 άπό την Ξάνθη στην Σαλονίκη, σε μια πόλη που ξέρω 2 3 άτομα, και μια τύπισσα το ως τότε ΠΟΕΓΤΑ* πλάσμα, μοναδικό στη ζωή μου, κόλλημα τρελό, πουλώ και τη μάνα μου για δαύτην.
* = Πλασμένοι Ο Ένας Για Τον Άλλο
Σε αναζήτηση δουλειάς 1 2 μήνες μετά τα λελέ, μιλούσα με ένα εκλεκτό πουτσοφάνταρο, αυτός 9μηνο. Ηλεκτρολόγος Μηχανικός κ αυτός, προ κρίσης τότε, τελείωσε 3 μηνες πριν από μένα. Τον παίρνω τηλεφώνημα όταν λελέδιασα, του λέω πώς πάει πάμε κανα καφέ; Καμιά δουλειά παίζει κτλ; Α, μου λέει:
-"εγώ έπιασα δουλειά στη Μέτκα".
Λέω -"τη γνωστή Μέτκα, όμιλος Μυτιληναίου;" Άντε ρε συ μπράβο; Παίζει καμια θέση άραγε;"
-"δεν έχεις να χάσεις τπτ. Στείλε ένα βιογραφικό κ θα πω οτι είσαι καλό χαρτί" μου λέει.
Στην κουβέντα όπως το ανέφερα, το παιδί τότε έκανε "πρακτική" 6 μήνες στους ΑΗΣ της Πτολεμαΐδας. Όλα τα έξοδα πληρωμένα, 1300 ευρά αρχικά τότε, διανυκτερεύσεις σε χοτέλι, διατροφή, τα πάντα όλα. The works...
Ε, λέω, that's it. Θα το κάνω κ γω. Θα γκρινιάζει η γκόμενα λίγο, αλλά οκ, θα γυρίζω σαββατοκύριακα σπίτι. Τα λεφτά είναι καλούτσικα (για τότε εποχές)..
Πάω συνέντευξη, βρίσκω τον μποςς, του λέω
-"έρχομαι συστημένος από τον τάδε"
-"α ναι"
-"ΗΜΜΥ είμαι, τάδε περγαμηνές (μηδενικές) τι φάση λέω τώρα, πρέπει να κάνω 6 - 8 μήνες στους ΑΗΣ;" κ μετά δουλειά γραφείου;
-"α όχι έχει κλείσει το προτζεκτ αυτό" λέει ο μποςς εκεί "τώρα στέλνουμε για 9 - 12 μήνες στα Ασπρα Σπίτια Βοιωτίας για εκπαίδευση, στα εργοστάσια λουμίνας" κ μετά σε φέρνουμε προς τα εδώ.
Το σκέφτηκα ίσα με 8 δευτερόλεπτα, και ήταν το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσα να κάνω να αρνηθώ τη θέση αυτή, για
α. Να μη γκρινιάζει η γκόμενα και να την έχω κοντά μου (χωρίσαμε 1.5 χρόνο μετά)
β. να είμαι κοντά στη μαμά (έγινα σαλονικιός κ γω)
γ. είναι μακρυά (δε με αναγνωρίζω)
δ. ε, θα βρω κάποια δουλειά στη Σαλονίκη μωρέ, του κερατά
Αυτά όλα αρχές Απρίλη 2008. Πάσχα του 2008 πέρασα με ένα άλλο φίλο από στρατό. Πού; Στην Αντίκυρα Βοιωτίας.
Και τί έβλεπα απέναντι;
Τα εργοστάσια Λουμίνας.
Κι ο εργοδότης μου μέσα κλαίει. Φεύγω λέει...
Και έβγαζα φωτογραφίες τους απέναντι...
Και έβαζα 8 χρόνια μετά τίτλο "Μετανιώνω..."
Ο φίλος δούλεψε 8 συνοπτά έτη στη Μέτκα και έκανε σπιτικό, τώρα είναι στην Ελβετία νομίζω, στη μέση τάση της ΑΒΒ.
Εγώ δούλεψα στη Φάγε που έκλεισε βάζοντας γάλατα στα ράφια των carφούρ παρέα με τα ποντίκια, στα so easy winnet για 8.1 ευρώ την ώρα που κλείσανε, σε μια από τις 12.345 εταιρίες φωτοβολταικών για 1000 μπλοκάκι ευρώ που έκλεισε, στο ΤΕΙ Νέων Μουδανιών έκτακτος εδτπ για 420 το μήνα που έκλεισε και τώρα είμαι περήφανος που με το σπαθί μου, αβυσμάτωτος μπήκα και επιβιώνω σε μια από τις πιο αξιοπρεπείς και σωστές εταιρίες της Ελλαδίτσας, τη σήμερον ημέρα για 500 καθαρά το μήνα μεγαλώνοντας ένα παιδί, ακόμη με τα λεφτά του μπαμπά εννοείται.
Πάουερ
In medias res
2014 και πριν τη παρούσα φάση, ξανα βρίσκομαι μετά από κοντά 2 έτη ανεργίας, απελπισμένος, με τον παιδί στη Μέτκα. Βγαίνουμε μετά από τόσο καιρό ένα καφέ, τον ρωτάω πώς είναι τα πράματα, μου λέει οτι δυσκολεύει η φάση αλλά είναι ακόμα εκεί. Τον ρωτάω αν υπάρχει κάτι, all over again.
Μου λέει πέρνα για interview. Ψάχνουμε για mercenaries.
Ditto, συνέντευξη με το ίδιο άτομο, με θυμόταν κι όλας ο μποςς (μλκς από τους λίγους εγώ, γαρ). Μου λέει τώρα δεν υπάρχει ούτε Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας, ούτε Μαύρα Αντίσκηνα Φθιώτιδας. Τώρα διάλεξε το εξής ένα:
Συρία και μόνο 2 χρόνια, με 2500 χιλιάρικα + ασφάλεια, έξοδα διαμονής κ 6 αεροπορικά πάνε έλα στην Ελλάδα στο Deir Ali υπο στρατιωτικό καθεστώς, μεταφερόμενος από το αεροδρόμιο ως τις εγκαταστάσεις με τεθωρακισμένο όχημα και εγγυημένο safelife container 4 επί 6 με ερκοντίσιον. Και η κατάσταση ήταν τόσο τραγική που το σκεφτόμουν και ήμουν ψιλο έτοιμος να πάω.
2,λίγο χρόνια μετά, πρώτη φορά κλείνω χρόνο σε κάποιο εργασιακό περιβάλλον (μήπως κάνω κάτι λάθος; είχε πει ένας φίλος κάποτε που βρήκε ευκαιριακές καταστάσεις και βολεύτηκε και αυτή ήταν η τελευταία κουβέντα που του επέτρεψα να μου πει, μετά έπαιξε ΤΝ γείωση)
Για πείτε κ σεις. Δεν είναι ανάγκη να είναι εργασιακό. Μπορεί να είναι διαπροσωπικό, αποφάσεις, πράξεις ζωής κτλ...
https://jimmuclarku.blogspot.com/