τριάθλου
Όλα ξεκίνησαν όταν πριν 1 χρόνο και βάλε βρέθηκα με έναν τρελό δάσκαλο που με παρότρυνε να μπω στο τρίαθλο αντί να κάνω μόνο ποδήλατο, το οποίο ποδήλατο ξεκίνησα να κάνω με πάθος μόλις λίγους μήνες νωρίτερα. Εννοείται ότι το απέρριψα αμέσως, αφού ούτε να κολυμπώ ήξερα (όχι να πλατσουρίζω...) ούτε ποτέ ήμουν τρεχαλατζής. Όχι βέβαια ότι κατείχα την τέχνη του ποδηλάτου
Το ινσέψιον όμως έκανε την δουλειά του... σφηνώθηκε η ιδέα και δεν απαγκιστρώθηκε ποτέ
πέρασαν βέβαια μήνες μέχρι να ζυμώσει μέσα μου και περίπου πριν 10 μήνες αποφάσισα να κάνω την τρέλα. Οπότε ξεκίνησα το κολυμβητήριο και σχεδόν από την αρχή βρήκα έναν δάσκαλο να με βοηθήσει. Όσο κι αν προσπαθούσα δεν μπορούσα να διώξω από το μυαλό μου ότι μάλλον χαζομάρα πάω να κάνω. σε κάθε μάθημα διόρθωνα (και καλά) ένα πράγμα και χαλούσα 2. το θέμα δεν ήταν να γράψω χρόνους και να έχω ρυθμό σε χχχ/100μ. εδώ μιλάμε για απόγνωση όταν αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει να περάσουν χρόνια για να έχεις απλά μια σωστή τεχνική, το να πιάσει έναν σοβαρό ρυθμός κάποιος που ξεκινάει σε τέτοια ηλικία είναι απλά αδύνατον
μάλιστα σε μια φάση αυτογνωσίας γυρνάω στο παληκάρι και του λέω ότι εάν τον βάλω κάτω μάλλον πιο γρήγορα θα τον κάνω αυτόν γιατρό παρά αυτός εμένα κολυμβητή
όπως και να έχει δεν τα παράτησα, συνέχισα σαν σκυλί του πολέμου
ούτως ή άλλως ο σκοπός δεν ήταν να πλασαριστώ καλά, αλλά να καταφέρω να τερματίσω in one piece και βέβαια να το ευχαριστηθώ.
από την άλλη ήταν το τρέξιμο... απέφευγα να κάνω μεγάλα κομμάτια και να πιεστώ γενικότερα γιατί εάν γίνει η στραβή πριν δέσουν καλά τα γόνατα μπορεί να σε κόψει την καριέρα με το καλημέρα. οπότε κι εκεί "χάθηκε" πάρα πολύς χρόνος και το μοναδικό που έκανα σε γρήγορο ρυθμό ήταν στο run greece κάπου το φθινόπωρο κι όπου τα 5 χλμ τα έκανα σε ένα στρογγυλό 25άρι (με παλμούς στο θεό εννοείται
).
το ποδήλατο από την άλλη δεν μπορώ να πω ότι το άφησα στην μοίρα του, γιατί είναι μακράν το άθλημα που τραβάει περισσότερο από τα άλλα. οπότε και μπρεβέ έκανα και σε αγώνες πήγα (ίσως αποκορύφωμα η ανάβαση του Λαϊλιά που σε 25 χλμ μαζεύεις 1500 υψομετρικά κι είχα πάει με το παντελώς ευθειακό 53/39 γρανάζωμα και δεν ήταν μόνο οι άλλοι που απόρησαν όταν με είδαν
αλλά κι εγώ που σκέφτηκα να στηθώ στην εκκίνηση...) και άλλες βόλτες με χιλιάδες υψομετρικά και εκατοντάδες χλμ έκανα. βέβαια το πρόβλημα με όλα αυτά είναι ότι κάνεις πράγματα με τα τρία ΟΥ (κουτουρού) κι όχι προετοιμασία για αγώνα
μικρό το κακό βέβαια σε σχέση με τα υπόλοιπα... μην ξεχνάμε βέβαια και το ΜΤΒ που στις αρχές του χρόνου που ήρθε και από τότε παράτησα σχεδόν οριστικά το δρομίσιο
τελικά ο στόχος ήταν το Almiraman στην παραλία Κατερίνης και συγκεκριμένα το fast: 750 μέτρα κολύμπι, 20 χλμ ποδήλατο, 5 χλμ τρέξιμο. το ανώτερο που είχα θέσει σαν χρόνο ήταν η 1.30 ώρα σύνολο. τα πράγματα που μπορούν να στραβώσουν σε έναν αγώνα τριάθλου: ΑΜΕΤΡΗΤΑ
μόνο και μόνο στο κολύμπι μπορεί να γίνει τέτοια στραβή που να τα παρατήσεις, ειδικά εάν παλεύεις για καλή θέση, αφού ο συναγωνισμός είναι μεγάλος και παλεύεις σώμα με σώμα. στον καιρό δνε αναφέρομαι καν, τρανό παράδειγμα αυτό που συνέβη στο costa navarino φέτο που κυριολεκτικά τσάκισε πολύ κοσμάκη
https://www.youtube.com/watch?v=m022GXMdowM 
στην δικιά μας περίπτωση τώρα τα 750 μέτρα έγιναν για τους περισσότερούς μας σχεδόν 1 χλμ λόγω των ρευμάτων αν και ο κυμματισμός ήταν μέτριος ευτυχώς.
αν βγεις σώος και αβλαβής τρέχεις προς τον χώρο αλλαγής όπου βγάζεις την στολή (από κάτω έχεις άλλη λεπτή στολή που είναι για το υπόλοιπο του αγώνα) και βάζεις τα ποδηλατικά παπούτσια, κράνος, καρτελάκι, τζελάκι ή μπανάνα (ή και τα 2
) και βουρ για το ποδήλατο. σημειωτέον απαγορεύεται το τρενάκι (drafting) και άρα ό,τι κάνεις, το κάνεις από μόνος σου. στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν μια σχετικά επίπεδη διαδρομή που σημαίνει ότι όποιος δεν είχε τριαθλητικό ποδηλατάκι (για μαντέψτε για ποιον χτυπάει η καμπάνα
) είχαν σημαντικό μειονέκτημα. μικρό το κακό και πάλι, αφού το αληθινό πρόβλημα είναι να μην σκάσεις από το ποδήλατο ανεξάρτητα τι μηχανημα καβαλάς. γιατί μετά ακολουθεί το τρεξιματάκι κι αν δεν είσαι εξοικειωμένος (2η καμπάνα που χτυπάει) προσπαθείς να φέρεις σε συνεννόηση τα ποδαράκια σου, πράγμα και θέαμα γελοιοδέστατο
η προσωπική εμπειρία τώρα... μπήκα στην θαλασσίτσα και στην αρχή με φάνηκε κρύα μπρρρ αλλά σε λιγότερο από λεπτό ξεχνάς τα πάντα. μετά από την πρώτη σημαδούρα πέσαμε σε τοίχο με μέδουσες. παντού μεδουσάκια, εκείνα τα ζελεδάκια. ακίνδυνα μεν, αλλά αυτή η συνεχόμενη πάλη με τα ζελεδάκια ήταν κουραστική. στο μείγμα βάζουμε τα ρεύματα και το γεγονός ότι όσο και να προσπαθούσα δεν μπορούσα να δω τις υπόλοιπες σημαδούρες κι έχουμε ένα ωραιότατο αποτέλεσμα να κολυμπάω σε πολύ αργότερο ρυθμό από όσο μπορούσα και βέβαια τα ζιγκ ζαγκ στο δεύτερο μισό της διαδρομής, αφού ως γνωστόν ένας για όλους και όλοι για τον φλούτσο
όπως και να έχει βγήκαμε στην ακτή και ήδη πρέπει να ξεκινήσει το ξεκούμπωμα της στολής γιατί αν αργήσεις έστω και λίγο κινδυνεύει να μην βγει καν (να κολλήσει) ή να την σκίσεις... φτάνω στο σημείο αλλαγής και βγάζω τελείως την στολή κι εκεί πρέπει να αποφασίσεις τι θέλεις να κάνεις: πας να πλασαριστείς ή να τελειώσεις τον αγώνα σαν άνθρωπος; στην 1η περίπτωση δεν βάζεις ούτε καν κάλτσες... θυμάμαι 2 σκέψεις να κάνω στα πρώτα μέτρα αφότου ξεκίνησα με το ποδήλατο: ρε συ το κορμάκι δεν θα έπρεπε να ήταν βρεγμένο;;; (είχε ήδη στεγνώσει από τον αέρα και βέβαια από τους παλμούς που ήταν στον ¨Ολυμπο...) και μετά σκέφτηκα ρε συ σίγουρα κολύμπησα;;; απίστευτο....
κοιτάζω το ρολόι να δω τι κάνουν οι παλμοί και πήγαινα σταθερά με 170+++ χωρίς καν να το νιώθω, κάτι το οποίο είναι μέγα πρόβλημα γιατί σφίγγουν οι μύες με ενδεχομένως καταστροφικά αποτελέσματα... τέλος πάντων, προσπάθησαν να μείνω κάτω από τους 170, τελικά τερμάτισα με 168 παλμούς και πάνω από 33 χάω μέση ταχύτητα (χωρίς aero bars, με αρκετές στροφές, μια ακινητοποίηση να πιάσω το μπουκάλι που με έπεσε
και κάποιες φορές να προσπαθείς να αποφύγεις άλλους, ήταν περισσότερο από αξιοπρεπής επίδοση).
πάλι για αλλαγή και τα πόδια ήδη θέλουν να αράξουν και να μπουν σε μια μεγάλη μπανιέρα με παγωμένο νερό. πάραυτα βάζω τα ασιξ και προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται. η επικοινωνία με τα κάτω άκρα ήταν σχεδόν αδύνατη, η μοναδική εντολή που κατάφερα να δώσω ήταν να τρέχουν με μικρά και πολλά βηματάκια μέχρι να βρουν καλύτερα πατήματα. μετά το 2ο χλμ κάπως συνεννοηθήκαμε κι ενώ ήμουν σίγουρος ότι ο ρυθμός ήταν γύρω στα 6,5 λεπτά/1χλμ, τελικά πήγαινε με 5λεπτά/χλμ
εντωμεταξύ το ρολόι δεν σταμάτησε να χτυπάει (το είχα ρυθμίσει να βαράει όταν υπερβαίνω τους 165 παλμούς). μια μικρή στάση για νερό στο ενδιάμεσο και βουρ για το υπόλοιπο. κάπου εκεί άρχισα να χάνω την επαφή με τον κόσμο, οι ιαχές των εθελοντών κρατούσαν εμάς τους αδαείς σε επαφή με το παρόν. το τελευταίο χλμ έγινε σε 4.45, ποτέ μου δεν αποπειράθηκα καν να κατέβω από το πεντάλεπτο μέχρι εχθές
παλμοί 165... πάλι καλά δηλαδή
ο αρχικός στόχος επετεύχθη ευτυχώς, ο δεύτερος για την 1,30 ώρα πιάστηκε κι αυτός εύκολα τελικά, δεν έχω παράπονο.
το μέλλον διαγράφεται πιο τρελό από το παρελθόν, ήδη έχω βάλει στόχο διάφορους αγώνες (και εκτός Ελλάδος φυσικά
) και εννοείται με ΜΤΒ, πάντα με πρωταρχικό στόχο να περάσουμε καλά.
για την ώρα χρειάζομαι λίγη ξεκούραση γιατί σε 5 μέρες έχουμε αγώνα ποδηλάτου...
με λίγα λόγια, ποτέ δεν είναι αργά, ποτέ μην βάζετε όρια στον εαυτό σας, μετά το χθεσινό νιώθω ότι πήγα τον χρόνο πίσω κατά τουλάχιστον 5 χρόνια. βρισκομαι στην καλύτερη φόρμα έβερ, το σώμα μου άλλαξε τελείως (μόνο ο Ασίμω έχει ημίγυμνες φώτο μου) και από τα κυριότερα πράγματα που έχω πετύχει μέχρι τώρα είναι ότι τα αντράκια μου μπαίνουν κι αυτά στο τρυπάκι του "νους υγιής κλπ", είναι το ότι όπου κι αν πάω για λίγες ή πολλές ημέρες εξόρμησης ή διακοπών θα κάνω στανταρ κάποιου είδους άθλησης (πέρυσι στα δωδεκάνησα πέρασα από τις καλύτερες διακοπές που θυμάμαι μόνο και μόνο επειδή κολυμπώντας είδα παραλίες που αλλιώς δεν θα πήγαινα και βέβαια μονοπάτια και δρομάκια που κατάφερα να κάνω τρέχοντας) και γενικότερα θέλω οι διακοπές μου πλέον να είναι περιέχουν αθλητισμό, sport tourism που λέμε
;
