- 03 Σεπ 2014, 00:06
#339
Για καταγραφή εμπειριών οδήγησης.
Κυρίως νέων μοντέλων αλλά όχι μόνο.
Χωρίς σχόλια άσχετα με το θέμα.
Κυρίως νέων μοντέλων αλλά όχι μόνο.
Χωρίς σχόλια άσχετα με το θέμα.
aka onyx !
- 03 Σεπ 2014, 01:00
#423
Άμα κάποιος χρήστης έχει γράψει για κάποιο αυτοκίνητο στο παλίο "οδήγησα" και έχει όρεξη να ξεθάψει το πόστ του, ας κάνει έναν κόπο να κάνει ένα copy/paste εδώ.
- 03 Σεπ 2014, 09:53
#517
ένα Opel GT. :inlove:
Ψηνόταν γνωστός μου από καιρό. Αφού απέρριψε 2-3 τελικά κατέληξε σε ένα μαύρο που μάλλον δείχνει ωραίο. Βράδυ το είδα και δεν ασχολήθηκα και πολύ απ έξω. Διάκοσμος κτλ από μέσα, όλα καλά. Τίποτα δεν με χάλασε, τίποτα δεν με ενθουσίασε. Συνοδηγός στην αρχή και με 2-3 καλά ανοίγματα καταλαβαίνω πως το πράμα έχει γκάζι. Πολύ ή λίγο δεν ξέρω, εξαρτάται σε τι έχει συνηθίσει ο καθένας, πάντως μια χαρά σε κολλάει στο κάθισμα. Αρκεί βέβαια να μην έχεις 1η ή 2α γιατί σε ελληνική άσφαλτο και με ψιλοχάλια λάστιχα δεν το έχει σε τίποτα να αρχίσει να στέλνει σήματα καπνού και να μας την πέσουν τίποτις Απάτσι και να έχουμε διπλωματικά επεισόδια.
Αλλαγή ρόλων και η αφεντιά μου στο τιμόνι. Κάτι το φρέσκο της αγοράς, κάτι τα τελειωμένα λάστιχα και η άσφαλτος που γλυστράς και με τα πόδια, δεν το πολυζόρισα. Η ροπή του πάντως σου επιτρέπει να ξεχάσεις τον μεταλλικό λεβιέ (ω ρε μάνα μου εγκαύματα αν το αφήσεις ανοιχτό τώρα το καλοκαίρι ...) με τις μικρές διαδρομές και την θετική αίσθηση. Η ανάρτηση ψιλοκοπανάει αλλά οι πέτρες στα νεφρά δεν φεύγουν.Αν το τρως όλο σου το φαί, μια χαρά μπαινοβγαίνεις και στριμώχνεσαι κιόλας οπότε δεν πας πουθενά, εκτός και αν το φέρεις κωλοτούμπα βέβαια που (κακώς... ) δεν το δοκίμασα.
Ωραία αίσθηση το τιμόνι (ψιλοβαρύ, όχι σαν το δικό μου το αδερφίστικο :P ) και δείχνει να "διαβάζει" τον δρόμο όχι όμως σαν φύτουκλας στις Πανελλήνιες. Ο ιδιοκτήτης παραπονέθηκε για τα φρένα αλλά εμένα μη με ρωτάτε, φρένο δεν πάτησα αυτά είναι για τους κουλούς. Ο αέρας μου ψιλοχάλασε την περμανάντ αν και δεν είμαι και ψηλός (2 κεφάλια πάνω από τον Σινανάι) , ζέστη είχε από την μετάδοση (όχι τίποτα σοβαρό), κάτι ψιλοτριγμοί ακούστηκαν (αλλά μπορεί να ήταν και από τα κέρματα για τα καλορίζικα), τίποτα το ιδιαίτερα σοβαρό πάντως. Σε σχέση με slk που είχα την ευκαιρία να οδηγήσω, θα έλεγα 2κλικ κάτω σε ποιότητα και άνεση και 100 κλικ πάνω στα υπόλοιπα. Ανάμεσα στα 2 πάντως, αν είχα τέτοιο δίλημμα μάλλον θα συμφωνούσα με την Κλόντια...
Ελπίζω σε μεγαλύτερη και στριφτότερη βόλτα. Αν γίνει θα επανέλθω δριμύτερος.
Ψηνόταν γνωστός μου από καιρό. Αφού απέρριψε 2-3 τελικά κατέληξε σε ένα μαύρο που μάλλον δείχνει ωραίο. Βράδυ το είδα και δεν ασχολήθηκα και πολύ απ έξω. Διάκοσμος κτλ από μέσα, όλα καλά. Τίποτα δεν με χάλασε, τίποτα δεν με ενθουσίασε. Συνοδηγός στην αρχή και με 2-3 καλά ανοίγματα καταλαβαίνω πως το πράμα έχει γκάζι. Πολύ ή λίγο δεν ξέρω, εξαρτάται σε τι έχει συνηθίσει ο καθένας, πάντως μια χαρά σε κολλάει στο κάθισμα. Αρκεί βέβαια να μην έχεις 1η ή 2α γιατί σε ελληνική άσφαλτο και με ψιλοχάλια λάστιχα δεν το έχει σε τίποτα να αρχίσει να στέλνει σήματα καπνού και να μας την πέσουν τίποτις Απάτσι και να έχουμε διπλωματικά επεισόδια.
Αλλαγή ρόλων και η αφεντιά μου στο τιμόνι. Κάτι το φρέσκο της αγοράς, κάτι τα τελειωμένα λάστιχα και η άσφαλτος που γλυστράς και με τα πόδια, δεν το πολυζόρισα. Η ροπή του πάντως σου επιτρέπει να ξεχάσεις τον μεταλλικό λεβιέ (ω ρε μάνα μου εγκαύματα αν το αφήσεις ανοιχτό τώρα το καλοκαίρι ...) με τις μικρές διαδρομές και την θετική αίσθηση. Η ανάρτηση ψιλοκοπανάει αλλά οι πέτρες στα νεφρά δεν φεύγουν.Αν το τρως όλο σου το φαί, μια χαρά μπαινοβγαίνεις και στριμώχνεσαι κιόλας οπότε δεν πας πουθενά, εκτός και αν το φέρεις κωλοτούμπα βέβαια που (κακώς... ) δεν το δοκίμασα.
Ωραία αίσθηση το τιμόνι (ψιλοβαρύ, όχι σαν το δικό μου το αδερφίστικο :P ) και δείχνει να "διαβάζει" τον δρόμο όχι όμως σαν φύτουκλας στις Πανελλήνιες. Ο ιδιοκτήτης παραπονέθηκε για τα φρένα αλλά εμένα μη με ρωτάτε, φρένο δεν πάτησα αυτά είναι για τους κουλούς. Ο αέρας μου ψιλοχάλασε την περμανάντ αν και δεν είμαι και ψηλός (2 κεφάλια πάνω από τον Σινανάι) , ζέστη είχε από την μετάδοση (όχι τίποτα σοβαρό), κάτι ψιλοτριγμοί ακούστηκαν (αλλά μπορεί να ήταν και από τα κέρματα για τα καλορίζικα), τίποτα το ιδιαίτερα σοβαρό πάντως. Σε σχέση με slk που είχα την ευκαιρία να οδηγήσω, θα έλεγα 2κλικ κάτω σε ποιότητα και άνεση και 100 κλικ πάνω στα υπόλοιπα. Ανάμεσα στα 2 πάντως, αν είχα τέτοιο δίλημμα μάλλον θα συμφωνούσα με την Κλόντια...
Ελπίζω σε μεγαλύτερη και στριφτότερη βόλτα. Αν γίνει θα επανέλθω δριμύτερος.
- 03 Σεπ 2014, 10:09
#522
Αφού με δόλια μέσα οι φίλτατοι Τρικαλινοί με έπεισαν να αφήσω το Ιαπωνικό όπλο σε αντιπροσωπεία Φίατ (παλι καλά που δεν επηρεάστηκε, εγώ πάντως έναν έλεγχο για διαρροές λαδιού τον έκανα πριν φύγω... ) , πήραμε τον ανήφορο για μια εκκλησία. Φήμες που θέλουν να είναι του Αγίου Λουίτζι του φλαντζοκάφτη ελέγχονται ως ανακριβείς. Αφού ανάψαμε κεράκι και γεμίσαμε τα καντήλια με Selenia 5W-30, έκατσα στη θέση του οδηγού ενός fiat panda 1.3 diesel. Μόλις είχαμε τελειώσει και έγκυρο τεστ πιστοποίησης κατά ISO 19 (γράδα), σχετικά με φλέγον θέμα του φόρουμ.
Ξεκίνησα απευθείας με 3η από φόβο μην μου φύγει το μπαλάκι του λεβιέ ο οποίος δεν είναι κακός, αλλά φοβήθηκα να τον δουλέψω πολυ.
Βέβαια αν μάθεις λίγο τον συμπλέκτη που είναι σαν το διακόπτη για τα φώτα στο σπίτι (On/off), και κρατάς το στροφόμετρο πάνω από τις 2.000 στροφές, μπορείς και να καταργήσεις το κιβώτιο ταχυτήτων.
Εξαιτίας του καιρού τον χειμώνα που μας πέρασε, αναλώθηκα στο έγκυρο τεστ του πεσμένου έλατου στη μέση του δρόμου - χελώνα που διασχίζει το δρόμο. Δεν ξέρω για το σλάλομ και το τέστ τάρανδου, αλλά στα 2 προηγούμενα μια χαρά τα πήγε.
Να ναι καλά τα συνεργεία του δήμου που δεν καθαρίζουν τους δρόμους.
Το τιμονάκι του ωραίο, με μεγάλη στεφάνη και κάτι μαρτυράει για το που πατάνε οι τροχοί. Μ άρεσε επίσης που τα πάντα πάνω του γράφουν ... panda. Πέρασε με επιτυχία κι ένα τεστ στεγανότητας και άντεξε μερικά περάσματα από νερά χωρίς να σκουριάσει εμφανώς. Η πρόταση μου να το ρίξουμε στη φουσκωμένη λίμνη απορρίφθηκε γιατί δεν κανείς δεν ήθελε να μείνει με μόνο 2 ιταλικά στο βουνό. Με 3 είναι πιο πολλές οι πιθανότητες ένα να δουλεύει σωστά. Η διχρωμία μέσα είναι ωραία στο μάτι αλλά αν είστε μπίχλες ή έχετε χέρια με μικρό pH δεν σας το προτείνω.
Η κατανάλωση του δεν ξεπέρασε τα 6 λίτρα μετά από 100 + χιλιόμετρα ταλαιπώριας. Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα βενζινά. :yahoo:
Η αριστερή κολώνα της οροφής κόβει κάτι από την ορατότητα στις αριστερές στροφές, αλλά μπορεί να φταίει και η οπτική μου γωνία γιατί το έχω θέμα και με άλλα καινούργια αυτοκίνητα.
Πάντως σε γενικές γραμμές είναι πολύ φιλικό. Κάτι σαν πολυφορεμένο σώβρακο ένα πράγμα. Το φοράς και πυροβολάς, σαν να γνωρίζεστε χρόνια. Σημαδεύεις, φροντίζεις να σαι στην καλή περιοχή του στροφομέτρου και περνάς όμορφα και ωραία χωρίς δράματα. Οι μαρτυρίες λένε πως απ έξω δεν γέρνει αλλά από μέσα κάτι καταλαβαίνεις. Όχι τίποτα το τραγικό πάντως.
Ακόμα και από χαντάκια περνάει χωρίς δράματα. Το τεστ με τα αυγά δεν το κάναμε γιατί οι κότες του umaga έχουν κατέβει σε απεργία διαρκείας. Το μοτέρ ακούγεται αλλά δεν το λες και DS3 ...
Το σημαντικότερο του προσόν πάντως είναι πως νιώθεις άνετα αμέσως μαζί του. Είναι τόσο φιλικό που είμαι σίγουρος πως μου έκανε αίτημα φιλίας στο facebook. Για να καταλάβετε τώρα λέω πως έχω 3 φίλους στα Τρίκαλα. Τον Σακαφλιά, τον Κωνσταντίνο κι ένα μπορδοροδοκόκκινο/πορτοκαλί Πάντα.
Ξεκίνησα απευθείας με 3η από φόβο μην μου φύγει το μπαλάκι του λεβιέ ο οποίος δεν είναι κακός, αλλά φοβήθηκα να τον δουλέψω πολυ.
Βέβαια αν μάθεις λίγο τον συμπλέκτη που είναι σαν το διακόπτη για τα φώτα στο σπίτι (On/off), και κρατάς το στροφόμετρο πάνω από τις 2.000 στροφές, μπορείς και να καταργήσεις το κιβώτιο ταχυτήτων.
Εξαιτίας του καιρού τον χειμώνα που μας πέρασε, αναλώθηκα στο έγκυρο τεστ του πεσμένου έλατου στη μέση του δρόμου - χελώνα που διασχίζει το δρόμο. Δεν ξέρω για το σλάλομ και το τέστ τάρανδου, αλλά στα 2 προηγούμενα μια χαρά τα πήγε.
Να ναι καλά τα συνεργεία του δήμου που δεν καθαρίζουν τους δρόμους.
Το τιμονάκι του ωραίο, με μεγάλη στεφάνη και κάτι μαρτυράει για το που πατάνε οι τροχοί. Μ άρεσε επίσης που τα πάντα πάνω του γράφουν ... panda. Πέρασε με επιτυχία κι ένα τεστ στεγανότητας και άντεξε μερικά περάσματα από νερά χωρίς να σκουριάσει εμφανώς. Η πρόταση μου να το ρίξουμε στη φουσκωμένη λίμνη απορρίφθηκε γιατί δεν κανείς δεν ήθελε να μείνει με μόνο 2 ιταλικά στο βουνό. Με 3 είναι πιο πολλές οι πιθανότητες ένα να δουλεύει σωστά. Η διχρωμία μέσα είναι ωραία στο μάτι αλλά αν είστε μπίχλες ή έχετε χέρια με μικρό pH δεν σας το προτείνω.
Η κατανάλωση του δεν ξεπέρασε τα 6 λίτρα μετά από 100 + χιλιόμετρα ταλαιπώριας. Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα βενζινά. :yahoo:
Η αριστερή κολώνα της οροφής κόβει κάτι από την ορατότητα στις αριστερές στροφές, αλλά μπορεί να φταίει και η οπτική μου γωνία γιατί το έχω θέμα και με άλλα καινούργια αυτοκίνητα.
Πάντως σε γενικές γραμμές είναι πολύ φιλικό. Κάτι σαν πολυφορεμένο σώβρακο ένα πράγμα. Το φοράς και πυροβολάς, σαν να γνωρίζεστε χρόνια. Σημαδεύεις, φροντίζεις να σαι στην καλή περιοχή του στροφομέτρου και περνάς όμορφα και ωραία χωρίς δράματα. Οι μαρτυρίες λένε πως απ έξω δεν γέρνει αλλά από μέσα κάτι καταλαβαίνεις. Όχι τίποτα το τραγικό πάντως.
Ακόμα και από χαντάκια περνάει χωρίς δράματα. Το τεστ με τα αυγά δεν το κάναμε γιατί οι κότες του umaga έχουν κατέβει σε απεργία διαρκείας. Το μοτέρ ακούγεται αλλά δεν το λες και DS3 ...
Το σημαντικότερο του προσόν πάντως είναι πως νιώθεις άνετα αμέσως μαζί του. Είναι τόσο φιλικό που είμαι σίγουρος πως μου έκανε αίτημα φιλίας στο facebook. Για να καταλάβετε τώρα λέω πως έχω 3 φίλους στα Τρίκαλα. Τον Σακαφλιά, τον Κωνσταντίνο κι ένα μπορδοροδοκόκκινο/πορτοκαλί Πάντα.
- 03 Σεπ 2014, 10:21
#528
Είμαι βαθύτατα συγκινημένος καθώς είχα την ευκαιρία να οδηγήσω το ένα και μονάδικο ΚΙΜΠΑΡΙΚΟ Renault Megane CC. :yahoo:
Θα τα γράψω λίγο περιληπτικά γιατί είναι περασμένη η ώρα και βαριέμαι.
Η οροφή ακόμα και μετά από κάποια χρόνια ανοίγει-κλείνει σχετικά σβέλτα. Χρόνος που απαιτείται αρκετός για να στρίψεις ένα κιμπάρικο τσιγάρο αν είσαι έμπειρος.(νέα μονάδα μέτρησης του χρόνου, μετά την μονάδα μέτρησης με το κάπνισμα π.χ 2 τσιγάρα δρόμος)
Αρκετός χώρος στο εσωτερικό, αν και δεν έκατσα πίσω.Πάντως ένας φίλος μου λίγο πιο ψηλός από τον μπαρμπα Στρουμφ που το δοκίμασε,δεν παραπονέθηκε.(Σε αντίθεση με άλλη κλειστοφοβική γαλλική :whatever: με τα διακριτικά cc)
Μοτέρ ούτε κρύο ούτε ζέστη. Φαίνεται πως συμπαθεί τις κιμπάρικες (ψηλές) στροφές.
Κιμπάρικα φρένα.Μ άρεσαν.Ψιλο απότομο δάγκωμα αλλά αποτελεσματικά .
Τιμόνι κιμπάρικο γύρω από την ευθεία αλλά ψιλό κουκουρούκου όταν το στρίβεις.
Χωρίς να γνωρίζω σε τι κατάσταση ήταν αμορτισέρ κτλ, ( το οδόμετρο έλεγε 80.000 χλμ) στρίβει κιμπάρικα.
Καλή ηχομόνωση ακόμα και σε κιμπάρικες(αφαίρεση διπλώματος κτλ :whistlink: ) ταχύτητες.
Δεν μπόρεσα να δω αν χαλάει το μαλλί ο αέρας με την οροφή ανοιχτή, αφενός γιατί το οδήγησα μόνο κλειστό αφετέρου γιατί είμαι ημι-καραφλός.Το τεστ με περούκα θα γίνει τις Απόκριες.
Λίγοι τριγμοί ακόμα και σε χωματόδρομο.
Μην αφήσετε ποτέ το έτερον ήμισυ να ανοιγοκλείσει τα παράθυρα, θα χαλάσει το μανικούρ. Εγώ έπαθα 3 θλάσεις στα δάχτυλα προσπαθώντας να πατήσω το διακόπτη. Γενικά ψιλό χάλια όλοι οι διακόπτες. Πιστεύω πως σύντομα κάποια κόλλα στιγμής θα βρει την θέση της στο ντουλαπάκι, και καποιο παράθυρο θα μείνει μόνιμα ανοιχτό. Για το τελευταίο είμαι σίγουρος πως όταν γίνει θα βρέχει κιόλας.
Εκεί που έπαθα σοκ όμως ήταν με τον λεβιέ- γρίφο. Ακόμα έχω την απορία ποια ταχύτητα έβαζα .Μόνο για την όπισθεν είμαι σίγουρος. Τέτοια αίσθηση λάστιχο δεν είχε ούτε το 106 μου μετά από 200.000 χλμ. Είμαι σίγουρος πως κατασκευάστρια εταιρεία είναι η DUREX. Καλύτερα να κρατάς ένα κιμπάρικο κομπολόι ή το μπούτι της συνοδηγού παρά να αλλάζεις ταχύτητες. Παραλίγο να συμπαθήσω τα αυτόματα κιβώτια μετά από αυτήν την εμπειρία.
Εν κατακλείδι μάλλον δεν θα το αγόραζα. Γενικά δεν είμαι φαν των ανοιχτών και μάλλον δεν είμαι και αντικειμενικός κριτής.
Πάντως προτείνεται ανεπιφύλακτα σε κιμπάριδες με σούπερ δυνατά δάχτυλα, που δεν αλλάζουν ταχύτητες ποτέ.
Θα τα γράψω λίγο περιληπτικά γιατί είναι περασμένη η ώρα και βαριέμαι.
Η οροφή ακόμα και μετά από κάποια χρόνια ανοίγει-κλείνει σχετικά σβέλτα. Χρόνος που απαιτείται αρκετός για να στρίψεις ένα κιμπάρικο τσιγάρο αν είσαι έμπειρος.(νέα μονάδα μέτρησης του χρόνου, μετά την μονάδα μέτρησης με το κάπνισμα π.χ 2 τσιγάρα δρόμος)
Αρκετός χώρος στο εσωτερικό, αν και δεν έκατσα πίσω.Πάντως ένας φίλος μου λίγο πιο ψηλός από τον μπαρμπα Στρουμφ που το δοκίμασε,δεν παραπονέθηκε.(Σε αντίθεση με άλλη κλειστοφοβική γαλλική :whatever: με τα διακριτικά cc)
Μοτέρ ούτε κρύο ούτε ζέστη. Φαίνεται πως συμπαθεί τις κιμπάρικες (ψηλές) στροφές.
Κιμπάρικα φρένα.Μ άρεσαν.Ψιλο απότομο δάγκωμα αλλά αποτελεσματικά .
Τιμόνι κιμπάρικο γύρω από την ευθεία αλλά ψιλό κουκουρούκου όταν το στρίβεις.
Χωρίς να γνωρίζω σε τι κατάσταση ήταν αμορτισέρ κτλ, ( το οδόμετρο έλεγε 80.000 χλμ) στρίβει κιμπάρικα.
Καλή ηχομόνωση ακόμα και σε κιμπάρικες(αφαίρεση διπλώματος κτλ :whistlink: ) ταχύτητες.
Δεν μπόρεσα να δω αν χαλάει το μαλλί ο αέρας με την οροφή ανοιχτή, αφενός γιατί το οδήγησα μόνο κλειστό αφετέρου γιατί είμαι ημι-καραφλός.Το τεστ με περούκα θα γίνει τις Απόκριες.
Λίγοι τριγμοί ακόμα και σε χωματόδρομο.
Μην αφήσετε ποτέ το έτερον ήμισυ να ανοιγοκλείσει τα παράθυρα, θα χαλάσει το μανικούρ. Εγώ έπαθα 3 θλάσεις στα δάχτυλα προσπαθώντας να πατήσω το διακόπτη. Γενικά ψιλό χάλια όλοι οι διακόπτες. Πιστεύω πως σύντομα κάποια κόλλα στιγμής θα βρει την θέση της στο ντουλαπάκι, και καποιο παράθυρο θα μείνει μόνιμα ανοιχτό. Για το τελευταίο είμαι σίγουρος πως όταν γίνει θα βρέχει κιόλας.
Εκεί που έπαθα σοκ όμως ήταν με τον λεβιέ- γρίφο. Ακόμα έχω την απορία ποια ταχύτητα έβαζα .Μόνο για την όπισθεν είμαι σίγουρος. Τέτοια αίσθηση λάστιχο δεν είχε ούτε το 106 μου μετά από 200.000 χλμ. Είμαι σίγουρος πως κατασκευάστρια εταιρεία είναι η DUREX. Καλύτερα να κρατάς ένα κιμπάρικο κομπολόι ή το μπούτι της συνοδηγού παρά να αλλάζεις ταχύτητες. Παραλίγο να συμπαθήσω τα αυτόματα κιβώτια μετά από αυτήν την εμπειρία.
Εν κατακλείδι μάλλον δεν θα το αγόραζα. Γενικά δεν είμαι φαν των ανοιχτών και μάλλον δεν είμαι και αντικειμενικός κριτής.
Πάντως προτείνεται ανεπιφύλακτα σε κιμπάριδες με σούπερ δυνατά δάχτυλα, που δεν αλλάζουν ταχύτητες ποτέ.
- 03 Σεπ 2014, 10:32
#534
Από το μακρυνό 2007 αλλα πιστευω αξίζει...
Πριν λιγες μερες έκανα test drive μια 535d Ε60!!!Ας γράψω λοιπόν τις εντυπώσεις μου…
Καταρχήν το αυτοκίνητο ήταν σχεδόν καινούριο με 2000 χμ,ειχε το καινούριο αυτόματο κιβώτιο με το joystick,το οποίο επιστρέφει στη μέση όταν αφηνεις το μοχλο.Ουσιαστικά δεν υπάρχει πλέον μηχανική σύνδεση του μοχλού με το κιβωτιο,αλλα όλα γίνονται με ηλεκτροκινητήρες.Για να ακινητοποιήσεις το αυτοκίνητο πλεον,δε μετακινείς το μοχλό στο Ρ, τό Ρ είναι ένα κουμπάκι πάνω στο μοχλό το οποίο και πατάς για να επιλεγεί το Parking.
Το αυτοκίνητο που οδήγησα είχε τα πάντα από εξτρα.Η αλήθεια είναι ότι περίμενα λίγο καλύτερη ποιότητα υλικών στο εσωτερικό,ειδικα όταν μιλάμε για τέτοια επίπεδα τιμής ,αλλά περί ορέξεως…Η θέση οδήγησης ήταν φοβερη,βολευτηκα αμεσως.Ένιωσα πολύ ανετα και δεν υπήρχε το αίσθημα κλειστοφοβίας που ένιωσα στην 3αρα.
Μου άρεσε πολύ το Head Up Display.Κοιτάς ευθεία μπροστά στο παρ-μπριζ και βλέπεις την ταχύτητα σου αλλά και τις οδηγίες από το σύστημα πλοήγησης και αυτό το τελευταίο με βόλεψε παρά πολύ.Αν έπαιρνα BMW σίγουρα θα το έβαζα…
Το I-Drive,είναι όντως πολύ πολυπλοκο,εχει ρυθμίσεις για τα παντα,ακομα και με πιο τρόπο βγαίνει ο αέρας από του αεραγωγους,σε κύματα ή συνεχως.Μου φάνηκε υπερβολικό και δεν ασχολήθηκα πολύ γιατί αν κάποιος δεν το έχει ξαναχρησιμοποιήσει σίγουρα του αποσπά την προσοχή από το δρόμο.
Ο κινητήρας τωρα!!Τι να πω ??Μιλάμε για ατελείωτη δύναμη και ροπη!!Το αυτοκίνητο πάει τρελά …από στάση και εν κινήσει ,χωρίς να καταλαβαίνεις ότι είναι diesel.Από τα 160 στα 190 επιταχύνει απλά για πλακά και σε καλό δρόμο δε νιώθεις καμιά διαφορά. Ο κινητήρας εκμηδενίζει το βάρος του αυτοκινήτου και νιώθεις τη δύναμη να υπερνικά την αδρανεια πανεύκολα. Στο εσωτερικό δεν ακούγεται τιποτα,συμπλεκτης δεν υπάρχει για να νιώσεις κραδασμους.Απολυτη ησυχια.Μετά τα 170 πάντως άκουγα κάποιους αεροδυναμικούς θορυβους,οι οποίοι δεν έπρεπε να υπήρχαν.
Εδώ θα ήθελα να κάνω μερικά επιπλέον σχολια. Όταν πατούσα τέρμα σχεδόν το γκάζι ,περιμένοντας το κιβώτιο να κατεβάσει ταχυτητα,ενιωθα μια μικρή υστέρηση στο κατεβασμα,αρκετα μεγαλύτερη για παράδειγμα από μια SLK 350 με το7G ,που οδηγώ κατά καιρους.Δεν ξερώ αν αυτή η υστέρηση οφείλεται στο κιβωτίο ή σε υστέρηση των Turbo.
Επίσης μια ακόμα γενικότερη διαπιστωση.Εχω οδηγήσει μερικά diesel κατά καιρους,κανενα βέβαια δεν ήταν τόσο δυνατό και όλα ήταν χειροκινητα.Σε όλα με προβλημάτιζε το μικρό εύρος λειτουργίας του κινητηρα.Στη 535 με το αυτόματο όμως δεν ασχολήθηκα καν με το θέμα …Το αυτόματο κιβώτιο μου έλυσε τα χεριά και με άφηνε ελεύθερο να οδηγήσω ,χωρίς να σκέφτομαι «Ωχ φτάσαμε τις 4000σαλ πρέπει να αλλάξω ταχύτητα…»Αφήστε που φρέναρε και με τον κινητήρα ,ο μετατροπεας ροπής κλειδώνει με μηχανικό τροπο,οποτε μειώνονται συγχρόνως και οι απωλειες.Αυτο που θέλω να πω είναι ότι σε ένα diesel,ίσως ένα αυτόματο κιβώτιο να είναι η καλύτερη επιλογή γιατί σε κρατάει συνεχεία στο εύρος λειτουργίας του κινητήρα ,χωρίς να αγχωνεσαι.Στη 535 νομίζω ότι δεν προσφέρεται καν χειροκίνητο μιας και δεν μπορεί να αντέξει τη ροπή…
Πάμε τώρα στην αναρτηση.Φυσικα και δεν έβγαλα και κανένα ολοκληρωμένο συμπέρασμα μιας και δεν πίεσα το αυτοκίνητο σε στροφες,αλλα μονό σε εθνική οπου η ευστάθεια στα πολλά ήταν απιστευτη.Μονο από το κοντέρ καταλάβαινα αν πήγαινα με 120 ή με 180…
Το αυτοκίνητο που οδήγησα φορούσε 19αρες ζάντες και σπορ αναρτηση.Επισης μου φαίνεται ότι φορούσε και runflat.Και εδώ εντοπίζεται για μένα το μεγαλύτερο μείον του αυτοκίνητου, η ανεση.Τα πράγματα ήταν κάπως περιεργα. Όταν περνούσα πάνω από μεγάλες ανωμαλίες τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ασχημα.Αυτο που δε μου άρεσε καθόλου ήταν το ότι κάθε φορά που περνούσαμε πάνω από μικρές ανωμαλιες,τις ένιωθα να περνούν αφιλτραριστες.Και αυτό με χαλασε.Νομιζω ότι το πρόβλημα ήταν τα λάστιχα και όχι η ανάρτηση ,δε ξερώ…
Παντως το αυτοκινητο κρυβει πολυ καλα το βαρος του,αν και καποιες φορες με προβληματισε ο ογκος του.
Σε γενικές γραμμές το αυτοκίνητο με ενθουσίασε ,ήταν φοβερό. Δεν ξέρω αν θα το επέλεγα σε σχέση με μια 530i ή πόσο μάλλον σε σχέση με μια 535i (αν ερθει στη Ευρωπη)ή ακόμα και 3αρα,μιας και εγώ δεν χρειάζομαι τους παραπάνω χώρους…(Αναρωτιεμαι πως θα πηγαινει η 335d)Η οικονομία είναι ένα από τα μεγάλα συν του αυτοκινήτου και η διαφορά πρέπει να είναι σε αυτό το σημείο τεράστια, ειδικά αν κάνεις πολλά χμ το χρόνο,σε σχεση με τα βενζινοκινητα.
Το γενικοτερο συμπερασμα ?Δε ξερω αν θα την αγοραζα ,αν ειχα τα λεφτα..Πρεπει να οδηγησω πρωτα μια 335i…
Πριν λιγες μερες έκανα test drive μια 535d Ε60!!!Ας γράψω λοιπόν τις εντυπώσεις μου…
Καταρχήν το αυτοκίνητο ήταν σχεδόν καινούριο με 2000 χμ,ειχε το καινούριο αυτόματο κιβώτιο με το joystick,το οποίο επιστρέφει στη μέση όταν αφηνεις το μοχλο.Ουσιαστικά δεν υπάρχει πλέον μηχανική σύνδεση του μοχλού με το κιβωτιο,αλλα όλα γίνονται με ηλεκτροκινητήρες.Για να ακινητοποιήσεις το αυτοκίνητο πλεον,δε μετακινείς το μοχλό στο Ρ, τό Ρ είναι ένα κουμπάκι πάνω στο μοχλό το οποίο και πατάς για να επιλεγεί το Parking.
Το αυτοκίνητο που οδήγησα είχε τα πάντα από εξτρα.Η αλήθεια είναι ότι περίμενα λίγο καλύτερη ποιότητα υλικών στο εσωτερικό,ειδικα όταν μιλάμε για τέτοια επίπεδα τιμής ,αλλά περί ορέξεως…Η θέση οδήγησης ήταν φοβερη,βολευτηκα αμεσως.Ένιωσα πολύ ανετα και δεν υπήρχε το αίσθημα κλειστοφοβίας που ένιωσα στην 3αρα.
Μου άρεσε πολύ το Head Up Display.Κοιτάς ευθεία μπροστά στο παρ-μπριζ και βλέπεις την ταχύτητα σου αλλά και τις οδηγίες από το σύστημα πλοήγησης και αυτό το τελευταίο με βόλεψε παρά πολύ.Αν έπαιρνα BMW σίγουρα θα το έβαζα…
Το I-Drive,είναι όντως πολύ πολυπλοκο,εχει ρυθμίσεις για τα παντα,ακομα και με πιο τρόπο βγαίνει ο αέρας από του αεραγωγους,σε κύματα ή συνεχως.Μου φάνηκε υπερβολικό και δεν ασχολήθηκα πολύ γιατί αν κάποιος δεν το έχει ξαναχρησιμοποιήσει σίγουρα του αποσπά την προσοχή από το δρόμο.
Ο κινητήρας τωρα!!Τι να πω ??Μιλάμε για ατελείωτη δύναμη και ροπη!!Το αυτοκίνητο πάει τρελά …από στάση και εν κινήσει ,χωρίς να καταλαβαίνεις ότι είναι diesel.Από τα 160 στα 190 επιταχύνει απλά για πλακά και σε καλό δρόμο δε νιώθεις καμιά διαφορά. Ο κινητήρας εκμηδενίζει το βάρος του αυτοκινήτου και νιώθεις τη δύναμη να υπερνικά την αδρανεια πανεύκολα. Στο εσωτερικό δεν ακούγεται τιποτα,συμπλεκτης δεν υπάρχει για να νιώσεις κραδασμους.Απολυτη ησυχια.Μετά τα 170 πάντως άκουγα κάποιους αεροδυναμικούς θορυβους,οι οποίοι δεν έπρεπε να υπήρχαν.
Εδώ θα ήθελα να κάνω μερικά επιπλέον σχολια. Όταν πατούσα τέρμα σχεδόν το γκάζι ,περιμένοντας το κιβώτιο να κατεβάσει ταχυτητα,ενιωθα μια μικρή υστέρηση στο κατεβασμα,αρκετα μεγαλύτερη για παράδειγμα από μια SLK 350 με το7G ,που οδηγώ κατά καιρους.Δεν ξερώ αν αυτή η υστέρηση οφείλεται στο κιβωτίο ή σε υστέρηση των Turbo.
Επίσης μια ακόμα γενικότερη διαπιστωση.Εχω οδηγήσει μερικά diesel κατά καιρους,κανενα βέβαια δεν ήταν τόσο δυνατό και όλα ήταν χειροκινητα.Σε όλα με προβλημάτιζε το μικρό εύρος λειτουργίας του κινητηρα.Στη 535 με το αυτόματο όμως δεν ασχολήθηκα καν με το θέμα …Το αυτόματο κιβώτιο μου έλυσε τα χεριά και με άφηνε ελεύθερο να οδηγήσω ,χωρίς να σκέφτομαι «Ωχ φτάσαμε τις 4000σαλ πρέπει να αλλάξω ταχύτητα…»Αφήστε που φρέναρε και με τον κινητήρα ,ο μετατροπεας ροπής κλειδώνει με μηχανικό τροπο,οποτε μειώνονται συγχρόνως και οι απωλειες.Αυτο που θέλω να πω είναι ότι σε ένα diesel,ίσως ένα αυτόματο κιβώτιο να είναι η καλύτερη επιλογή γιατί σε κρατάει συνεχεία στο εύρος λειτουργίας του κινητήρα ,χωρίς να αγχωνεσαι.Στη 535 νομίζω ότι δεν προσφέρεται καν χειροκίνητο μιας και δεν μπορεί να αντέξει τη ροπή…
Πάμε τώρα στην αναρτηση.Φυσικα και δεν έβγαλα και κανένα ολοκληρωμένο συμπέρασμα μιας και δεν πίεσα το αυτοκίνητο σε στροφες,αλλα μονό σε εθνική οπου η ευστάθεια στα πολλά ήταν απιστευτη.Μονο από το κοντέρ καταλάβαινα αν πήγαινα με 120 ή με 180…
Το αυτοκίνητο που οδήγησα φορούσε 19αρες ζάντες και σπορ αναρτηση.Επισης μου φαίνεται ότι φορούσε και runflat.Και εδώ εντοπίζεται για μένα το μεγαλύτερο μείον του αυτοκίνητου, η ανεση.Τα πράγματα ήταν κάπως περιεργα. Όταν περνούσα πάνω από μεγάλες ανωμαλίες τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ασχημα.Αυτο που δε μου άρεσε καθόλου ήταν το ότι κάθε φορά που περνούσαμε πάνω από μικρές ανωμαλιες,τις ένιωθα να περνούν αφιλτραριστες.Και αυτό με χαλασε.Νομιζω ότι το πρόβλημα ήταν τα λάστιχα και όχι η ανάρτηση ,δε ξερώ…
Παντως το αυτοκινητο κρυβει πολυ καλα το βαρος του,αν και καποιες φορες με προβληματισε ο ογκος του.
Σε γενικές γραμμές το αυτοκίνητο με ενθουσίασε ,ήταν φοβερό. Δεν ξέρω αν θα το επέλεγα σε σχέση με μια 530i ή πόσο μάλλον σε σχέση με μια 535i (αν ερθει στη Ευρωπη)ή ακόμα και 3αρα,μιας και εγώ δεν χρειάζομαι τους παραπάνω χώρους…(Αναρωτιεμαι πως θα πηγαινει η 335d)Η οικονομία είναι ένα από τα μεγάλα συν του αυτοκινήτου και η διαφορά πρέπει να είναι σε αυτό το σημείο τεράστια, ειδικά αν κάνεις πολλά χμ το χρόνο,σε σχεση με τα βενζινοκινητα.
Το γενικοτερο συμπερασμα ?Δε ξερω αν θα την αγοραζα ,αν ειχα τα λεφτα..Πρεπει να οδηγησω πρωτα μια 335i…
- 03 Σεπ 2014, 18:38
#848
Δεν το οδήγησα (αναμένεται αυτό), αλλά μερικές εντυπώσεις από συνοδήγηση σε ολοκαίνουριο Peugeot 308 1.6hdi 115ps allure.
- Ο κινητήρας ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ. Δεν υπάρχει κροτάλισμα (ακόμα και με ανοιχτά παράθυρα στο ρελαντί και στην εκκίνηση), δεν ακούς σχεδόν τίποτα και το ελάχιστο που ακούς δεν θυμίζει ντήζελ. Πολλά + σε αυτό
- Ποιότητα υλικών εντυπωσιακή
- Εικόνα εσωτερικού με ελάχιστα κουμπάκια πολύ όμορφη, αλλά δεν ξέρω από εργονομία τι λέει η οθόνη, ο ιδιοκτήτης ακόμα μαθαίνει και δεν έχει αποφανθεί...
- Χώροι μπροστά καλοί, πίσω δεν κάθισα.
- Τα full LED φώτα είναι έρωτας... Τη νύχτα μέρα...
- Η κατανάλωση (μέσα σε 3 εβδομάδες έκανε 2800χλμ....) στα 6,2. Με χαλαρό ταξίδι είσαι στα 5...
- Εξωτερική εμφάνιση αρκετά καλή...
- Ο κινητήρας ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ. Δεν υπάρχει κροτάλισμα (ακόμα και με ανοιχτά παράθυρα στο ρελαντί και στην εκκίνηση), δεν ακούς σχεδόν τίποτα και το ελάχιστο που ακούς δεν θυμίζει ντήζελ. Πολλά + σε αυτό
- Ποιότητα υλικών εντυπωσιακή
- Εικόνα εσωτερικού με ελάχιστα κουμπάκια πολύ όμορφη, αλλά δεν ξέρω από εργονομία τι λέει η οθόνη, ο ιδιοκτήτης ακόμα μαθαίνει και δεν έχει αποφανθεί...
- Χώροι μπροστά καλοί, πίσω δεν κάθισα.
- Τα full LED φώτα είναι έρωτας... Τη νύχτα μέρα...
- Η κατανάλωση (μέσα σε 3 εβδομάδες έκανε 2800χλμ....) στα 6,2. Με χαλαρό ταξίδι είσαι στα 5...
- Εξωτερική εμφάνιση αρκετά καλή...
- 03 Σεπ 2014, 22:16
#997
(το παρακάτω κείμενο έχει γραφτεί το 2007, αλλά ισχύει ακόμα)
Mercedes CLS 500
Περιμένετε να αραδιάσω σπεκς για αεραναρτήσεις, πεντάλιτρους V8, 300+ άλογα, περισσότερη ροπή από Quattroporte και μάλιστα από μηδέν - σχεδόν - στροφές και διαστάσεις των ελαστικών Μichelin Pilot Sport φαρδύτερες κι από τον Πιτ Παπαδάκο; Ξεχάστε το. Όλα αυτά καλά είναι για να κερδίζεις στα χαρτιά (αυτά με τα υπερατού), όμως το συγκεκριμένο αυτοκίνητο είναι φτιαγμένο για να κερδίζεις στην αγάπη. Και ως τέτοιο, κρίνεται από εμένα προσωπικά - και δεν θα δεχτώ απολύτως καμιά αμφισβήτηση επ' αυτού - ως το απολύτως κορυφαίο αυτοκίνητο για γάμους (γαμοαυτοκίνητο) που κυλάει αυτή τη στιγμή. Οι σύγχρονες, απόλυτα αρμονικές και χυμώδεις γραμμές του αμαξώματος της CLS, την κάνουν να δείχνει πολύ φρέσκια σα σχήμα, τέλεια ως το μέρος που θα ήθελε ένα νέο ζευγάρι να είναι μέσα κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του από την εκκλησία έως το μέρος της δεξίωσης. Καμιά σχέση με γεροντίστικες Ρολς ή οποιαδήποτε άλλη σαλούν Μερκ.
Ας πάρουμε λοιπόν για παράδειγμα το υποθετικό σενάριο ενός γάμου που μπορεί και να έγινε.
Ο γαμπρός έχει συννενοηθεί με τον οδηγό του γαμοαυτοκινήτου να βρεθούνε στον Πειραιά, στο λουλουδάδικο, για τον στολισμό στις 5 η ώρα το απόγευμα του Σαββάτου. Ο οδηγός του γαμοαυτοκινήτου φυσικά δεν φέρνει αντίρρηση, άσχετα αν έχει σκοπό να παρακολουθήσει τα χρονομετρημένα δοκιμαστικά ενός αγώνα F1 ο οποίος έγινε ας πούμε στο Μονακό. Τα δοκιμαστικά τελειώνουν στις 4 και ο οδηγός του γαμοαυτοκινήτου δεν έχει κάνει ακόμα ντους. Μετά το τέλος των δοκιμαστικών, μετά το ξύρισμα και το απαραίτητο ντους, μετά το κουστουμάρισμα, ο οδηγός είναι έτοιμος να πάρει το αυτοκίνητο και να πάει στο λουλουδάδικο όπου θα τον περιμένει ο γαμπρός. Η ώρα μετά τις ετοιμασίες του γαμοοδηγού έχει φτάσει πέντε παρά είκοσι. Είκοσι λεπτά για να φτάσει ο κακόμοιρος στον Πειραιά από τη Φιλοθέη;! :yikes: Φαντάζει αδύνατον. Όμως η CLS δεν δείχνει να προβληματίζεται. Κι έτσι, μετά από διαδρομή η οποία περιελάμβανε λίγη Αττική Οδό και αρκετό Κηφισό, το γαμοαυτοκίνητο είχε φτάσει στον προορισμό του μέσα σε 22'. Ίσως να είχε φτάσει (ελάχιστα) γρηγορότερα αν ο περιοριστής της τελικής επέτρεπε στο αυτοκίνητο να πάει λίγο παραπάνω από όσο το αφήνει να πάει. Ο γαμοοδηγός παρατήρησε τα εξής ανησυχητικά φαινόμενα κατά τη διάρκεια αυτής του της μετακίνησης. Αν και το αυτοκίνητο έχει δύο modes λειτουργίας της ανάρτησης - C (Comfort) και S (Sport) - δεν έπεσε στην αντίληψη του οδηγού κανένα ίχνος "sport" συμπεριφοράς κατά την οδήγηση του αυτοκινήτου. Το ride ήταν πιο απαλό από μπουρνούζι μπάνιου μετά από πλύσιμο με μαλακτικό ρούχων ακόμα και στο S-mode. Οδηγούσε και είχε την αίσθηση πως το αυτοκίνητο δεν κυλούσε σε δρόμο, αλλά πάνω στο αριστερό βυζί της Βάνας Μπάρμπα, φωτογράφηση ΚΛΙΚ Σεπτέμβριος 1995. Αυτό βέβαια δεν ήταν πάντα καλό, αφού σε τέτοιες ταχύτητες όλοι θα ήθελαν μια σαφήνεια από το αυτοκίνητο μέσω του τιμονιού για το πού αυτό πατάει και πού βρίσκεται, ούτως ώστε ο οδηγός να φροντίσει για να συνεχίσει να βρίσκεται το αυτοκίνητο εκεί που θέλει αυτός και όχι όπου το πετάξει το επόμενο σαμαράκι/λακούβα/δέσιμο γέφυρας. Η ασάφεια αυτή του ξύλινου (καρυδιά) τιμονιού, γινόταν ακόμα πιο ενοχλητική λόγω της αδυναμίας του οδηγού (λόγω πίεσης χρόνου) να μπορέσει να εντοπίσει πού στο διάολο βρίσκονται τα κουμπιά που ψάχνεις σταθμό στο ραδιόφωνο κι έτσι βρισκόταν να κρατιέται για τη ζωή του και να μαντεύει που θα βρεθεί το αυτοκίνητο μετά το επόμενο σαμαράκι, ακούγοντας διαφημίσεις για ψάρεμα (σαργός: αυτός ο άγνωστος, τσαπαρί στην Αίγινα, καθετή με 30άρα πετονιά και φαραώ για συναγρίδες) και κυνήγι (εκπαίδευση πουλόσκυλων, Μπερέτα 382, στέκια για μπεκάτσες στον Όλυμπο) και νέους δίσκους φερέλπιδων καλλιτεχνών της εθνικής οδού στην ΕΡΑ Σπορ.
Εδώ όμως τελειώνουν και τα όποια αρνητικά μπορεί κάποιος να εντοπίσει σε αυτό το υπέροχο αυτοκίνητο για γάμους. Διότι άπαξ και αφίχθη στο ανθοπωλείο, τα λουλούδια τοποθετήθηκαν στο άψε σβήσε, και ανέδειξαν ακόμα περισσότερο την ομορφιά και το ρόλο της CLS. To καλύτερο δε, ήταν η από κει και πέρα μετάβαση προς το σπίτι της νύφης, από τον Πειραιά δηλαδή ως τα Πατήσια, ανθοστολισμένο. Όπερ και σημαίνει, τέρμα οι διακοσάρες. Εδώ λοιπόν έρχεται ο μαγικός περιοριστής τον οποίο ο οδηγός προγραμμάτισε στα 60χαω. Πρέπει να είναι απίστευτη η αίσθηση του να οδηγείς ένα αυτοκίνητο με τα χαρακτηριστικά της CLS 500 με 60 χαω και το γκάζι στο πάτωμα στην Εθνική οδό. Σε αυτό το σημείο ο γαμοοδηγός πάτησε και το κουμπάκι για να πάει η ρύθμιση της ανάρτησης στο C και όπως και ο ίδιος περίμενε, δεν παρατήρησε ουδεμία αλλαγή. Και πως να παρατηρήσει άλλωστε; Είχε βέβαια το χρόνο να παίξει με το ραδιόφωνο του οποίου έμαθε όλες τις λειτουργίες και τελικά άκουσε τους σταθμούς που ήθελε. Όταν με το καλό έφτασε και η ώρα να μπει η καθ' όλα απαστράπτουσα και πανέμορφη νύφη με τον πατέρα της στο αυτοκίνητο, το παζλ είχε σχεδόν συμπληρωθεί. Με τον ίδιο ρυθμό των 60 χαω στην εθνική οδό, η CLS 500 πήρε το δρόμο της επιστροφής προς Πειραιά με τη διαφορά πως αυτή τη φορά προορισμός ήταν η εκκλησία. Ο συνδυασμός CLS 500 μεταφέρουσας γοητευτικότατη νύφη, δημιούργησε πανζουρλισμό στη διαδρομή αφού οι επιβαίνοντες σχεδόν σε όλα τα αυτοκίνητα χάζευαν το γαμοαυτοκίνητο λίγο πριν προσπεράσουν (με μισή καρδιά). Η άφιξη της Μέρκας στην εκκλησία ξεσήκωσε κύμα ενθουσιασμού από τους παρευρισκόμενους αν και κάτι μου λέει ότι όλος ο πανικός δεν έγινε για το αμάξι στη συγκεκριμένη περίπτωση (πάντα αφήνω όμως κάποιο μικρό περιθώριο, γιατί καμμένοι υπάρχουν παντού).
Μετά το πέρας της τελετής, έφτασε η ώρα του να μπεί και να φωτογραφηθεί το ζευγάρι στο γαμοαυτοκίνητο. Πρέπει να βγήκαν πάνω από 50 φωτογραφίες εκεί. :sleep: Υποθέτω αν ήταν Audi Α4 θα είχαν βγει 10 το πολύ. Μπορεί να κάνω και λάθος, άλλωστε όλη αυτή η ιστορία μπορεί να είναι και υποθετική, μην ξεχνάμε.
Μόλις τελείωσαν όλα αυτά, έφτασε η ώρα να γίνει η μεταφορά του ζεύγους από την εκκλησία προς το κέντρο για τη δεξίωση. Φυσικά το ζευγάρι έπρεπε να φτάσει εκεί τελευταίο, μετά από όλους τους καλεσμένους για να γίνει θριαμβευτική είσοδος. Κανένα πρόβλημα φυσικά για τη Μέρκα. Μέσα σε τραγικό μποτιλιάρισμα, σουλατσάρισε 2 φορές την παραλία στο Μικρολίμανο και ανέβηκε για Καστέλα, μέχρι που έπεσε το σήμα ότι πλέον είχαν φτάσει στο κέντρο όλοι οι καλεσμένοι και μπορούσε πλέον το νεόνυμφο ζεύγος να εισέλθει. Παρά το 45λεπτο και πλέον σουλάτσο, το μπλοκαρισμένο στην κίνηση, οι επιβαίνοντες την CLS 500 έφτασαν ατσαλάκωτοι παρακαλώ, με κέφι και φρεσκάδα. Το κόβω χλωμό να υπάρχει άλλο αυτοκίνητο που θα μπορούσε να τα καταφέρει το ίδιο καλά, άντε να είναι άλλα 5-6.
Κλείνω εδώ, σημειώνοντας πως κατά την προσωπική μου γνώμη η Mercedes CLS 500 είναι ένα άριστο αυτοκίνητο για τον σκοπό που έχει φτιαχτεί να επιτελεί και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον έχει πολλούς γνωστούς που πρόκειται να παντρευτούν.
Mercedes CLS 500
Περιμένετε να αραδιάσω σπεκς για αεραναρτήσεις, πεντάλιτρους V8, 300+ άλογα, περισσότερη ροπή από Quattroporte και μάλιστα από μηδέν - σχεδόν - στροφές και διαστάσεις των ελαστικών Μichelin Pilot Sport φαρδύτερες κι από τον Πιτ Παπαδάκο; Ξεχάστε το. Όλα αυτά καλά είναι για να κερδίζεις στα χαρτιά (αυτά με τα υπερατού), όμως το συγκεκριμένο αυτοκίνητο είναι φτιαγμένο για να κερδίζεις στην αγάπη. Και ως τέτοιο, κρίνεται από εμένα προσωπικά - και δεν θα δεχτώ απολύτως καμιά αμφισβήτηση επ' αυτού - ως το απολύτως κορυφαίο αυτοκίνητο για γάμους (γαμοαυτοκίνητο) που κυλάει αυτή τη στιγμή. Οι σύγχρονες, απόλυτα αρμονικές και χυμώδεις γραμμές του αμαξώματος της CLS, την κάνουν να δείχνει πολύ φρέσκια σα σχήμα, τέλεια ως το μέρος που θα ήθελε ένα νέο ζευγάρι να είναι μέσα κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του από την εκκλησία έως το μέρος της δεξίωσης. Καμιά σχέση με γεροντίστικες Ρολς ή οποιαδήποτε άλλη σαλούν Μερκ.
Ας πάρουμε λοιπόν για παράδειγμα το υποθετικό σενάριο ενός γάμου που μπορεί και να έγινε.
Ο γαμπρός έχει συννενοηθεί με τον οδηγό του γαμοαυτοκινήτου να βρεθούνε στον Πειραιά, στο λουλουδάδικο, για τον στολισμό στις 5 η ώρα το απόγευμα του Σαββάτου. Ο οδηγός του γαμοαυτοκινήτου φυσικά δεν φέρνει αντίρρηση, άσχετα αν έχει σκοπό να παρακολουθήσει τα χρονομετρημένα δοκιμαστικά ενός αγώνα F1 ο οποίος έγινε ας πούμε στο Μονακό. Τα δοκιμαστικά τελειώνουν στις 4 και ο οδηγός του γαμοαυτοκινήτου δεν έχει κάνει ακόμα ντους. Μετά το τέλος των δοκιμαστικών, μετά το ξύρισμα και το απαραίτητο ντους, μετά το κουστουμάρισμα, ο οδηγός είναι έτοιμος να πάρει το αυτοκίνητο και να πάει στο λουλουδάδικο όπου θα τον περιμένει ο γαμπρός. Η ώρα μετά τις ετοιμασίες του γαμοοδηγού έχει φτάσει πέντε παρά είκοσι. Είκοσι λεπτά για να φτάσει ο κακόμοιρος στον Πειραιά από τη Φιλοθέη;! :yikes: Φαντάζει αδύνατον. Όμως η CLS δεν δείχνει να προβληματίζεται. Κι έτσι, μετά από διαδρομή η οποία περιελάμβανε λίγη Αττική Οδό και αρκετό Κηφισό, το γαμοαυτοκίνητο είχε φτάσει στον προορισμό του μέσα σε 22'. Ίσως να είχε φτάσει (ελάχιστα) γρηγορότερα αν ο περιοριστής της τελικής επέτρεπε στο αυτοκίνητο να πάει λίγο παραπάνω από όσο το αφήνει να πάει. Ο γαμοοδηγός παρατήρησε τα εξής ανησυχητικά φαινόμενα κατά τη διάρκεια αυτής του της μετακίνησης. Αν και το αυτοκίνητο έχει δύο modes λειτουργίας της ανάρτησης - C (Comfort) και S (Sport) - δεν έπεσε στην αντίληψη του οδηγού κανένα ίχνος "sport" συμπεριφοράς κατά την οδήγηση του αυτοκινήτου. Το ride ήταν πιο απαλό από μπουρνούζι μπάνιου μετά από πλύσιμο με μαλακτικό ρούχων ακόμα και στο S-mode. Οδηγούσε και είχε την αίσθηση πως το αυτοκίνητο δεν κυλούσε σε δρόμο, αλλά πάνω στο αριστερό βυζί της Βάνας Μπάρμπα, φωτογράφηση ΚΛΙΚ Σεπτέμβριος 1995. Αυτό βέβαια δεν ήταν πάντα καλό, αφού σε τέτοιες ταχύτητες όλοι θα ήθελαν μια σαφήνεια από το αυτοκίνητο μέσω του τιμονιού για το πού αυτό πατάει και πού βρίσκεται, ούτως ώστε ο οδηγός να φροντίσει για να συνεχίσει να βρίσκεται το αυτοκίνητο εκεί που θέλει αυτός και όχι όπου το πετάξει το επόμενο σαμαράκι/λακούβα/δέσιμο γέφυρας. Η ασάφεια αυτή του ξύλινου (καρυδιά) τιμονιού, γινόταν ακόμα πιο ενοχλητική λόγω της αδυναμίας του οδηγού (λόγω πίεσης χρόνου) να μπορέσει να εντοπίσει πού στο διάολο βρίσκονται τα κουμπιά που ψάχνεις σταθμό στο ραδιόφωνο κι έτσι βρισκόταν να κρατιέται για τη ζωή του και να μαντεύει που θα βρεθεί το αυτοκίνητο μετά το επόμενο σαμαράκι, ακούγοντας διαφημίσεις για ψάρεμα (σαργός: αυτός ο άγνωστος, τσαπαρί στην Αίγινα, καθετή με 30άρα πετονιά και φαραώ για συναγρίδες) και κυνήγι (εκπαίδευση πουλόσκυλων, Μπερέτα 382, στέκια για μπεκάτσες στον Όλυμπο) και νέους δίσκους φερέλπιδων καλλιτεχνών της εθνικής οδού στην ΕΡΑ Σπορ.
Εδώ όμως τελειώνουν και τα όποια αρνητικά μπορεί κάποιος να εντοπίσει σε αυτό το υπέροχο αυτοκίνητο για γάμους. Διότι άπαξ και αφίχθη στο ανθοπωλείο, τα λουλούδια τοποθετήθηκαν στο άψε σβήσε, και ανέδειξαν ακόμα περισσότερο την ομορφιά και το ρόλο της CLS. To καλύτερο δε, ήταν η από κει και πέρα μετάβαση προς το σπίτι της νύφης, από τον Πειραιά δηλαδή ως τα Πατήσια, ανθοστολισμένο. Όπερ και σημαίνει, τέρμα οι διακοσάρες. Εδώ λοιπόν έρχεται ο μαγικός περιοριστής τον οποίο ο οδηγός προγραμμάτισε στα 60χαω. Πρέπει να είναι απίστευτη η αίσθηση του να οδηγείς ένα αυτοκίνητο με τα χαρακτηριστικά της CLS 500 με 60 χαω και το γκάζι στο πάτωμα στην Εθνική οδό. Σε αυτό το σημείο ο γαμοοδηγός πάτησε και το κουμπάκι για να πάει η ρύθμιση της ανάρτησης στο C και όπως και ο ίδιος περίμενε, δεν παρατήρησε ουδεμία αλλαγή. Και πως να παρατηρήσει άλλωστε; Είχε βέβαια το χρόνο να παίξει με το ραδιόφωνο του οποίου έμαθε όλες τις λειτουργίες και τελικά άκουσε τους σταθμούς που ήθελε. Όταν με το καλό έφτασε και η ώρα να μπει η καθ' όλα απαστράπτουσα και πανέμορφη νύφη με τον πατέρα της στο αυτοκίνητο, το παζλ είχε σχεδόν συμπληρωθεί. Με τον ίδιο ρυθμό των 60 χαω στην εθνική οδό, η CLS 500 πήρε το δρόμο της επιστροφής προς Πειραιά με τη διαφορά πως αυτή τη φορά προορισμός ήταν η εκκλησία. Ο συνδυασμός CLS 500 μεταφέρουσας γοητευτικότατη νύφη, δημιούργησε πανζουρλισμό στη διαδρομή αφού οι επιβαίνοντες σχεδόν σε όλα τα αυτοκίνητα χάζευαν το γαμοαυτοκίνητο λίγο πριν προσπεράσουν (με μισή καρδιά). Η άφιξη της Μέρκας στην εκκλησία ξεσήκωσε κύμα ενθουσιασμού από τους παρευρισκόμενους αν και κάτι μου λέει ότι όλος ο πανικός δεν έγινε για το αμάξι στη συγκεκριμένη περίπτωση (πάντα αφήνω όμως κάποιο μικρό περιθώριο, γιατί καμμένοι υπάρχουν παντού).
Μετά το πέρας της τελετής, έφτασε η ώρα του να μπεί και να φωτογραφηθεί το ζευγάρι στο γαμοαυτοκίνητο. Πρέπει να βγήκαν πάνω από 50 φωτογραφίες εκεί. :sleep: Υποθέτω αν ήταν Audi Α4 θα είχαν βγει 10 το πολύ. Μπορεί να κάνω και λάθος, άλλωστε όλη αυτή η ιστορία μπορεί να είναι και υποθετική, μην ξεχνάμε.
Μόλις τελείωσαν όλα αυτά, έφτασε η ώρα να γίνει η μεταφορά του ζεύγους από την εκκλησία προς το κέντρο για τη δεξίωση. Φυσικά το ζευγάρι έπρεπε να φτάσει εκεί τελευταίο, μετά από όλους τους καλεσμένους για να γίνει θριαμβευτική είσοδος. Κανένα πρόβλημα φυσικά για τη Μέρκα. Μέσα σε τραγικό μποτιλιάρισμα, σουλατσάρισε 2 φορές την παραλία στο Μικρολίμανο και ανέβηκε για Καστέλα, μέχρι που έπεσε το σήμα ότι πλέον είχαν φτάσει στο κέντρο όλοι οι καλεσμένοι και μπορούσε πλέον το νεόνυμφο ζεύγος να εισέλθει. Παρά το 45λεπτο και πλέον σουλάτσο, το μπλοκαρισμένο στην κίνηση, οι επιβαίνοντες την CLS 500 έφτασαν ατσαλάκωτοι παρακαλώ, με κέφι και φρεσκάδα. Το κόβω χλωμό να υπάρχει άλλο αυτοκίνητο που θα μπορούσε να τα καταφέρει το ίδιο καλά, άντε να είναι άλλα 5-6.Κλείνω εδώ, σημειώνοντας πως κατά την προσωπική μου γνώμη η Mercedes CLS 500 είναι ένα άριστο αυτοκίνητο για τον σκοπό που έχει φτιαχτεί να επιτελεί και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον έχει πολλούς γνωστούς που πρόκειται να παντρευτούν.
We're just a battery for hire with a guitar fire, ready and aimed at you. Pick up your balls and load up your cannon for a twenty-one gun salute. For those about to rock, we salute you.
- 03 Σεπ 2014, 22:17
#998
Ferrari 308 GTS
H σημερινή μέρα κατατάσσεται οπωσδήποτε στις πιο αξέχαστες μέρες της ζωής μου, αφού είδα να πραγματοποιείται ένα από τα απωθημένα των μεταεφηβικών μου χρόνων, να οδηγήσω δηλαδή καρμπυρατεράτη Ferrari με χτένι. Και τι καλύτερο από μια 308, με το θεϊκό αυτό σφηνοειδές σχήμα και τα 4 στρογγυλά πίσω φώτα, αυτό με το οποίο όρισα σαν μικρό παιδάκι την απόλυτη εικόνα μιας Ferrari στο μυαλό μου. Την τόσο ξεχωριστή εικόνα μιας 308, μιας 512ΒΒ, μιας 328, μιας 355.
Όταν έφτασα στο σημείο συνάντησης και την είδα, μου έκανε την ίδια εντύπωση όπως την πρώτη φορά που είδα μια τέτοια, είναι ένα αυτοκίνητο που το δικό μου μάτι δεν φαίνεται να μπορεί να το συνηθίσει, είναι ακόμα το ίδιο εξωτικό όσο ήταν και την πρώτη μέρα της ζωής του (πριν από 32 χρόνια, για τη συγκεκριμένη). Το αληθινό σοκ όμως το έφαγα όταν ο ιδιοκτήτης μου είπε "άντε πάρτη, μην καθόμαστε, πάρτη να την πας μια βόλτα".
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα βρισκόμουν να ζω μια ουτοπική κατάσταση, μέσα σε μια Ferrari 308 με την οροφή ανοιχτή, να οδηγώ μόνος σε έναν άδειο δρόμο κάτω από τον ηλιόλουστο αττικό ουρανό, σε μια περιοχή γεμάτη πράσινο. Με τον V8 της Ferrari να μπερδεύει χαμηλά και να ουρλιάζει ψηλά, κοντά στο όριο των 8000 στροφών, η ηχητική αυτή πανδαισία να συνοδεύει την απόλυτη αυτοκινητιστική διαδικασία-φετίχ του συγχρονισμού στροφών κινητήρα/κιβωτίου και το "βουτυρένιο" *κλακ* καθώς κουμπώνει η επόμενη σχέση και ευτυχώς ποτέ το ανατριχιαστικό "κρρρρρρ". Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο ήθελε προσοχή στο φρένο, μιας και είχε την τάση να κόβει δεξιά κατά τη διάρκεια του φρεναρίσματος.
Το είπα και στα παιδιά εκεί, μετά την ολιγόλεπτη βόλτα που έκανα, πως η 308 μου θύμισε στη μηχανική του χειρισμού της την "καλή" Lancia Fulvia coupe HF του 72, την κιτρινοκέφαλη, που είχα οδηγήσει μερικές φορές στο παρελθόν. Φυσικά και τα δύο αυτοκίνητα δεν έχουν σχέση σε δυναμικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους, όμως υπήρχε σχεδόν μία ταύτιση σε αυτό που λάμβανες από και έδινες για το χειρισμό τους: Από την αστεία για τα σημερινά δεδομένα θέση οδήγησης για ιταλοπίθηκους, μέχρι όλα αυτά που σαν αποτέλεσμα σου δίνουν την αίσθηση ότι το αυτοκίνητο έχει 100 άλογα παραπάνω και κινείται ανά πάσα στιγμή με 50 χαω πιο γρήγορα από ό,τι στην πραγματικότητα.
Το πως συμπεριφέρεται το αυτοκίνητο σε στριφτερή διαδρομή, φυσικά δεν επεδίωξα να το μάθω ποτέ. Και ειλικρινά, στο συγκεκριμένο αυτοκίνητο, σε αυτή την πρώτη γνωριμία μαζί του, δεν με ενδιέφερε η στριφτερή διαδρομή. Μειονεκτήματα, προβλήματα, λάθη εργονομίας... θα μπορούσα να βρω με το πεντόκιλο άμα είχα όρεξη να ασχοληθώ. Θα ήμουν όμως υποκριτής. Γιατί το αυτοκίνητο είναι τόσο συγκλονιστικό ακόμα και στην απλή βόλτα, τόσο αληθινό και απλό, που δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο παρά να δώσεις λίγο γκάζι και να αφήσεις τον συμπλέκτη ξεκινώντας τη βόλτα σου για να έρθει και να μείνει κολλημένο το χαμόγελο στο στόμα σου για όλη την υπόλοιπη διαδρομή. Αυτό το αυθόρμητο και ειλικρινές που δεν ξέρεις ποτέ ότι το φοράς, μέχρι να στο επισημάνουν γελώντας οι υπόλοιποι στην παρέα. Και βέβαια, το φωτοστέφανο. Το φωτοστέφανο που ίσως να είναι αόρατο στους άλλους, αλλά εσύ ξέρεις πάντα πως είναι εκεί. Πάνω από το κεφάλι σου. Μόνο μια Ferrari μπορεί να το κάνει αυτό._
Ferrari 308 GTS
H σημερινή μέρα κατατάσσεται οπωσδήποτε στις πιο αξέχαστες μέρες της ζωής μου, αφού είδα να πραγματοποιείται ένα από τα απωθημένα των μεταεφηβικών μου χρόνων, να οδηγήσω δηλαδή καρμπυρατεράτη Ferrari με χτένι. Και τι καλύτερο από μια 308, με το θεϊκό αυτό σφηνοειδές σχήμα και τα 4 στρογγυλά πίσω φώτα, αυτό με το οποίο όρισα σαν μικρό παιδάκι την απόλυτη εικόνα μιας Ferrari στο μυαλό μου. Την τόσο ξεχωριστή εικόνα μιας 308, μιας 512ΒΒ, μιας 328, μιας 355.
Όταν έφτασα στο σημείο συνάντησης και την είδα, μου έκανε την ίδια εντύπωση όπως την πρώτη φορά που είδα μια τέτοια, είναι ένα αυτοκίνητο που το δικό μου μάτι δεν φαίνεται να μπορεί να το συνηθίσει, είναι ακόμα το ίδιο εξωτικό όσο ήταν και την πρώτη μέρα της ζωής του (πριν από 32 χρόνια, για τη συγκεκριμένη). Το αληθινό σοκ όμως το έφαγα όταν ο ιδιοκτήτης μου είπε "άντε πάρτη, μην καθόμαστε, πάρτη να την πας μια βόλτα".
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα βρισκόμουν να ζω μια ουτοπική κατάσταση, μέσα σε μια Ferrari 308 με την οροφή ανοιχτή, να οδηγώ μόνος σε έναν άδειο δρόμο κάτω από τον ηλιόλουστο αττικό ουρανό, σε μια περιοχή γεμάτη πράσινο. Με τον V8 της Ferrari να μπερδεύει χαμηλά και να ουρλιάζει ψηλά, κοντά στο όριο των 8000 στροφών, η ηχητική αυτή πανδαισία να συνοδεύει την απόλυτη αυτοκινητιστική διαδικασία-φετίχ του συγχρονισμού στροφών κινητήρα/κιβωτίου και το "βουτυρένιο" *κλακ* καθώς κουμπώνει η επόμενη σχέση και ευτυχώς ποτέ το ανατριχιαστικό "κρρρρρρ". Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο ήθελε προσοχή στο φρένο, μιας και είχε την τάση να κόβει δεξιά κατά τη διάρκεια του φρεναρίσματος.
Το είπα και στα παιδιά εκεί, μετά την ολιγόλεπτη βόλτα που έκανα, πως η 308 μου θύμισε στη μηχανική του χειρισμού της την "καλή" Lancia Fulvia coupe HF του 72, την κιτρινοκέφαλη, που είχα οδηγήσει μερικές φορές στο παρελθόν. Φυσικά και τα δύο αυτοκίνητα δεν έχουν σχέση σε δυναμικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους, όμως υπήρχε σχεδόν μία ταύτιση σε αυτό που λάμβανες από και έδινες για το χειρισμό τους: Από την αστεία για τα σημερινά δεδομένα θέση οδήγησης για ιταλοπίθηκους, μέχρι όλα αυτά που σαν αποτέλεσμα σου δίνουν την αίσθηση ότι το αυτοκίνητο έχει 100 άλογα παραπάνω και κινείται ανά πάσα στιγμή με 50 χαω πιο γρήγορα από ό,τι στην πραγματικότητα.
Το πως συμπεριφέρεται το αυτοκίνητο σε στριφτερή διαδρομή, φυσικά δεν επεδίωξα να το μάθω ποτέ. Και ειλικρινά, στο συγκεκριμένο αυτοκίνητο, σε αυτή την πρώτη γνωριμία μαζί του, δεν με ενδιέφερε η στριφτερή διαδρομή. Μειονεκτήματα, προβλήματα, λάθη εργονομίας... θα μπορούσα να βρω με το πεντόκιλο άμα είχα όρεξη να ασχοληθώ. Θα ήμουν όμως υποκριτής. Γιατί το αυτοκίνητο είναι τόσο συγκλονιστικό ακόμα και στην απλή βόλτα, τόσο αληθινό και απλό, που δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο παρά να δώσεις λίγο γκάζι και να αφήσεις τον συμπλέκτη ξεκινώντας τη βόλτα σου για να έρθει και να μείνει κολλημένο το χαμόγελο στο στόμα σου για όλη την υπόλοιπη διαδρομή. Αυτό το αυθόρμητο και ειλικρινές που δεν ξέρεις ποτέ ότι το φοράς, μέχρι να στο επισημάνουν γελώντας οι υπόλοιποι στην παρέα. Και βέβαια, το φωτοστέφανο. Το φωτοστέφανο που ίσως να είναι αόρατο στους άλλους, αλλά εσύ ξέρεις πάντα πως είναι εκεί. Πάνω από το κεφάλι σου. Μόνο μια Ferrari μπορεί να το κάνει αυτό._
We're just a battery for hire with a guitar fire, ready and aimed at you. Pick up your balls and load up your cannon for a twenty-one gun salute. For those about to rock, we salute you.
- 03 Σεπ 2014, 22:24
#1006
Audi S3 (2009)
"...και να διάγω εν γένει, ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης"
Πριν από λίγο γύρισα από δίωρη βόλτα με το τελευταίο S3 το οποίο από ό,τι μου είπε ο φίλος μου που το πήρε, ήρθε με εργοστασιακό πρόγραμμα και τη δύναμή του ανεβασμένη λίγο πάνω από τα 300 άλογα (303 ή 306 δε θυμάμαι). Το αυτοκίνητο σε όλες τις συνθήκες είχε την κλασική πλέον για VAG αίσθηση του πολύ ποιοτικού και καλοφτιαγμένου οχήματος, με πάρα πολύ καλή ηχομόνωση και αίσθηση στιβαρότητας στα πάντα, μέχρι και στον τρόπο με τον οποίο κάνουν κλικ οι διακόπτες. Σε αντίθεση με άλλα μοντέλα του γκρουπ, η ανάρτησή του δουλεύει πάρα πολύ καλά είτε αποσβαίνοντας έντονες ανωμαλίες σε κακό οδόστρωμα δημοτικών δρόμων με λίγα χιλιόμετρα, είτε διατηρώντας μικρές κλίσεις αμαξώματος κρατώντας παράλληλα τους τροχούς σε καλή επαφή με την άσφαλτο σε γρήγορη οδήγηση στην "ιδανική διαδρομή". Δουλεύει δηλαδή σωστά, σε αντίθεση ας πούμε με την ανάρτηση ενός Ibiza με τον 1.8Τ που κοπάναγε σα διάολος στις λακούβες, ενώ στις στροφές δεν απέδιδε τα αναμενόμενα. Κάτι τέτοιες λεπτομέρειες ("λεπτομέρειες" ίσως να μην είναι η σωστή λέξη) είναι όμως που ευθύνονται και για τη διαφορά στην τιμή των μοντέλων σε μεγάλο βαθμό, τελικά.
Αυτό που δε μου άρεσε ήταν το τιμόνι του, το οποίο σε συνθήκες κίνησης στην πόλη είναι πραγματικά πανάλαφρο αλλά τουλάχιστον σε πιο ανεβασμένα χιλιόμετρα βαραίνει τεχνητά. Το θέμα είναι πως με οποιαδήποτε ταχύτητα κίνησης, δεν λαμβάνεις την παραμικρή πληροφορία στα χέρια για το τι συμβαίνει στο δρόμο, είτε κινείσαι σε φρεσκοστρωμένο δρόμο "χαλί" είτε κινείσαι σε ελαφρώς φαγωμένο οδόστρωμα. Είναι παντελής η απουσία ανάδρασης από το τιμόνι, ένοιωθα τις λακούβες με τον πωπό μου ενώ τα χέρια μου έμεναν για πάντα απληροφόρητα για την παρουσία τους. Πολύ περίεργο συναίσθημα. Το αυτοκίνητο βέβαια ακολουθούσε τις εντολές μου πάντοτε και κατά γράμμα, το σύστημα διεύθυνσης είναι άμεσο και ποτέ δεν προβληματίστηκα για το πόσο θα χρειαστεί να στρίψω ή αν έστριψα αρκετά, απλά πάντα αναρωτιώμουν "γιατί δεν αισθάνθηκα στα χέρια αυτό που μόλις συνέβη". Όχι ότι συνέβη και τίποτα ιδιαιτέρως δραματικό βέβαια, αφού το αυτοκίνητο είναι ικανό να στρίβει πολύ καλύτερα από την πλειοψηφία των αυτοκινήτων εκεί έξω, κουβαλώντας πολλά χιλιόμετρα μέσα στη στροφή ενώ κρατάει απροβλημάτιστα την τροχιά του.
Ο κινητήρας του είναι πάρα πολύ καλός, με πολλή δύναμη στο ωφέλιμο φάσμα στροφών του και είναι φυσικά πολύ εύκολο να κινήσει το αυτοκίνητο από την οκνηρία έως κάποιο εξωφρενικό νούμερο χιλιομέτρων σε ελάχιστο χρόνο. Τα προσπεράσματα είναι παιχνιδάκι και πραγματοποιούνται σε χρόνο dt, έχοντας σαν διακριτικό soundtrack ένα ελαφρύ σφύριγμα της τουρμπίνας κατά την επιτάχυνση. Ελαφρώς ξενερωτικό ήταν το μικρό turbo lag κατά την επιτάχυνση στις εξόδους των στροφών, η κλωτσιά ερχόταν κατά τι αργότερα από όσο θα "έπρεπε" (υποκειμενικό αυτό), όχι πολύ, μισό ή ένα δευτερόλεπτο, αλλά σε τέτοιες καταστάσεις θέλω τη δύναμη άμεσα και όσο νά 'ναι αυτή η μικρή καθυστέρηση στην απόκριση κόβει λίγους πόντους στο δικό μου τεφτέρι. Είχα ακούσει ότι δεν υπάρχει lag πλέον στο S3, ότι το έχουν εξαλείψει κλπ αλλά σε αυτό το αυτοκίνητο ήταν υπαρκτό, οπότε πιθανολογώ ότι ίσως να έφταιγε και το πρόγραμμα για αύξηση της ιπποδύναμης στο συγκεκριμένο αυτοκίνητο. Στη στροφοδιαδρομή Διονύσου/Πεντέλης ήταν εντυπωσιακά σταθερό και γρήγορο, κάτι που οφείλεται βεβαίως στην άψογη συνεργασία σασί, κινητήρα και φρένων. Τα φρένα του είναι από τα καλύτερα που έχω συναντήσει σε αυτοκίνητο και το συνειδητοποίησα αυτό αφού τελείωσε η βόλτα και κατέβηκα, επειδή ποτέ δε με είχαν προβληματίσει καθ όλη τη διάρκεια μιας διαδρομής κατά την οποία τους ζητήθηκε να κοπιάσουν σοβαρά ουκ ολίγες φορές. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τον επιλογέα ταχυτήτων βέβαια, αφού έχει πολλά "μπόσικα" γύρω από τη νεκρά και είναι ίσως το μόνο εξάρτημα στο αυτοκίνητο που το νοιώθεις σαν ξεκολλημένο κατά τη διάρκεια της μετάβασης από τη μία σχέση στην άλλη. Καμμία σχέση δηλαδή με τον επιλογέα ενός S2000 ή ενός MX5, που τους θεωρώ πρότυπα για αυτοκίνητα ευρείας παραγωγής. Πρέπει να σημειώσω όμως εδώ υπέρ του S3 ότι ποτέ δεν μπήκε λάθος ταχύτητα στο κιβώτιο και ποτέ επίσης δεν έτυχε να μην κουμπώσει κάποια σχέση εύκολα και με τη μία.
Σαν συμπέρασμα, θεωρώ πως το S3 είναι ένα από τα καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα αυτοκίνητα στην αγορά αυτή τη στιγμή, ικανό να διεκπεραιώσει σχεδόν οτιδήποτε του ζητηθεί (τα πάντα εκτός από off road ας πούμε) με ιδιαίτερη ευχέρεια. Και αξιοσημείωτη ευκολία για τον οδηγό, επίσης. Η ποιότητά του και τα δυναμικά του χαρακτηριστικά είναι τα μεγάλα του ατού, στο τέλος όμως είχα την αίσθηση πως κάτι έλειπε από την όλη εμπειρία... Δεν υπήρχε αμφίδρομη επικοινωνία, ήταν σαν να άκουγε πολύ προσεκτικά οτιδήποτε του έλεγα και να ενεργούσε ανάλογα, όμως ποτέ δεν απάντησε κάτι πίσω. Έστησα αυτί μήπως ψυθίριζε και δεν άκουγα καλά, τσέκαρα μήπως έκανε χειρονομίες για κωφάλαλους, τίποτα. Ήταν απλά εκεί, συγκεντρωμένο και βλοσυρό, άκουγε και εκτελούσε. Ιδανικός στρατιώτης, εγώ όμως δεν έχω καμμία σχέση με αξιωματικό.
"...και να διάγω εν γένει, ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης"
Πριν από λίγο γύρισα από δίωρη βόλτα με το τελευταίο S3 το οποίο από ό,τι μου είπε ο φίλος μου που το πήρε, ήρθε με εργοστασιακό πρόγραμμα και τη δύναμή του ανεβασμένη λίγο πάνω από τα 300 άλογα (303 ή 306 δε θυμάμαι). Το αυτοκίνητο σε όλες τις συνθήκες είχε την κλασική πλέον για VAG αίσθηση του πολύ ποιοτικού και καλοφτιαγμένου οχήματος, με πάρα πολύ καλή ηχομόνωση και αίσθηση στιβαρότητας στα πάντα, μέχρι και στον τρόπο με τον οποίο κάνουν κλικ οι διακόπτες. Σε αντίθεση με άλλα μοντέλα του γκρουπ, η ανάρτησή του δουλεύει πάρα πολύ καλά είτε αποσβαίνοντας έντονες ανωμαλίες σε κακό οδόστρωμα δημοτικών δρόμων με λίγα χιλιόμετρα, είτε διατηρώντας μικρές κλίσεις αμαξώματος κρατώντας παράλληλα τους τροχούς σε καλή επαφή με την άσφαλτο σε γρήγορη οδήγηση στην "ιδανική διαδρομή". Δουλεύει δηλαδή σωστά, σε αντίθεση ας πούμε με την ανάρτηση ενός Ibiza με τον 1.8Τ που κοπάναγε σα διάολος στις λακούβες, ενώ στις στροφές δεν απέδιδε τα αναμενόμενα. Κάτι τέτοιες λεπτομέρειες ("λεπτομέρειες" ίσως να μην είναι η σωστή λέξη) είναι όμως που ευθύνονται και για τη διαφορά στην τιμή των μοντέλων σε μεγάλο βαθμό, τελικά.
Αυτό που δε μου άρεσε ήταν το τιμόνι του, το οποίο σε συνθήκες κίνησης στην πόλη είναι πραγματικά πανάλαφρο αλλά τουλάχιστον σε πιο ανεβασμένα χιλιόμετρα βαραίνει τεχνητά. Το θέμα είναι πως με οποιαδήποτε ταχύτητα κίνησης, δεν λαμβάνεις την παραμικρή πληροφορία στα χέρια για το τι συμβαίνει στο δρόμο, είτε κινείσαι σε φρεσκοστρωμένο δρόμο "χαλί" είτε κινείσαι σε ελαφρώς φαγωμένο οδόστρωμα. Είναι παντελής η απουσία ανάδρασης από το τιμόνι, ένοιωθα τις λακούβες με τον πωπό μου ενώ τα χέρια μου έμεναν για πάντα απληροφόρητα για την παρουσία τους. Πολύ περίεργο συναίσθημα. Το αυτοκίνητο βέβαια ακολουθούσε τις εντολές μου πάντοτε και κατά γράμμα, το σύστημα διεύθυνσης είναι άμεσο και ποτέ δεν προβληματίστηκα για το πόσο θα χρειαστεί να στρίψω ή αν έστριψα αρκετά, απλά πάντα αναρωτιώμουν "γιατί δεν αισθάνθηκα στα χέρια αυτό που μόλις συνέβη". Όχι ότι συνέβη και τίποτα ιδιαιτέρως δραματικό βέβαια, αφού το αυτοκίνητο είναι ικανό να στρίβει πολύ καλύτερα από την πλειοψηφία των αυτοκινήτων εκεί έξω, κουβαλώντας πολλά χιλιόμετρα μέσα στη στροφή ενώ κρατάει απροβλημάτιστα την τροχιά του.
Ο κινητήρας του είναι πάρα πολύ καλός, με πολλή δύναμη στο ωφέλιμο φάσμα στροφών του και είναι φυσικά πολύ εύκολο να κινήσει το αυτοκίνητο από την οκνηρία έως κάποιο εξωφρενικό νούμερο χιλιομέτρων σε ελάχιστο χρόνο. Τα προσπεράσματα είναι παιχνιδάκι και πραγματοποιούνται σε χρόνο dt, έχοντας σαν διακριτικό soundtrack ένα ελαφρύ σφύριγμα της τουρμπίνας κατά την επιτάχυνση. Ελαφρώς ξενερωτικό ήταν το μικρό turbo lag κατά την επιτάχυνση στις εξόδους των στροφών, η κλωτσιά ερχόταν κατά τι αργότερα από όσο θα "έπρεπε" (υποκειμενικό αυτό), όχι πολύ, μισό ή ένα δευτερόλεπτο, αλλά σε τέτοιες καταστάσεις θέλω τη δύναμη άμεσα και όσο νά 'ναι αυτή η μικρή καθυστέρηση στην απόκριση κόβει λίγους πόντους στο δικό μου τεφτέρι. Είχα ακούσει ότι δεν υπάρχει lag πλέον στο S3, ότι το έχουν εξαλείψει κλπ αλλά σε αυτό το αυτοκίνητο ήταν υπαρκτό, οπότε πιθανολογώ ότι ίσως να έφταιγε και το πρόγραμμα για αύξηση της ιπποδύναμης στο συγκεκριμένο αυτοκίνητο. Στη στροφοδιαδρομή Διονύσου/Πεντέλης ήταν εντυπωσιακά σταθερό και γρήγορο, κάτι που οφείλεται βεβαίως στην άψογη συνεργασία σασί, κινητήρα και φρένων. Τα φρένα του είναι από τα καλύτερα που έχω συναντήσει σε αυτοκίνητο και το συνειδητοποίησα αυτό αφού τελείωσε η βόλτα και κατέβηκα, επειδή ποτέ δε με είχαν προβληματίσει καθ όλη τη διάρκεια μιας διαδρομής κατά την οποία τους ζητήθηκε να κοπιάσουν σοβαρά ουκ ολίγες φορές. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τον επιλογέα ταχυτήτων βέβαια, αφού έχει πολλά "μπόσικα" γύρω από τη νεκρά και είναι ίσως το μόνο εξάρτημα στο αυτοκίνητο που το νοιώθεις σαν ξεκολλημένο κατά τη διάρκεια της μετάβασης από τη μία σχέση στην άλλη. Καμμία σχέση δηλαδή με τον επιλογέα ενός S2000 ή ενός MX5, που τους θεωρώ πρότυπα για αυτοκίνητα ευρείας παραγωγής. Πρέπει να σημειώσω όμως εδώ υπέρ του S3 ότι ποτέ δεν μπήκε λάθος ταχύτητα στο κιβώτιο και ποτέ επίσης δεν έτυχε να μην κουμπώσει κάποια σχέση εύκολα και με τη μία.
Σαν συμπέρασμα, θεωρώ πως το S3 είναι ένα από τα καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα αυτοκίνητα στην αγορά αυτή τη στιγμή, ικανό να διεκπεραιώσει σχεδόν οτιδήποτε του ζητηθεί (τα πάντα εκτός από off road ας πούμε) με ιδιαίτερη ευχέρεια. Και αξιοσημείωτη ευκολία για τον οδηγό, επίσης. Η ποιότητά του και τα δυναμικά του χαρακτηριστικά είναι τα μεγάλα του ατού, στο τέλος όμως είχα την αίσθηση πως κάτι έλειπε από την όλη εμπειρία... Δεν υπήρχε αμφίδρομη επικοινωνία, ήταν σαν να άκουγε πολύ προσεκτικά οτιδήποτε του έλεγα και να ενεργούσε ανάλογα, όμως ποτέ δεν απάντησε κάτι πίσω. Έστησα αυτί μήπως ψυθίριζε και δεν άκουγα καλά, τσέκαρα μήπως έκανε χειρονομίες για κωφάλαλους, τίποτα. Ήταν απλά εκεί, συγκεντρωμένο και βλοσυρό, άκουγε και εκτελούσε. Ιδανικός στρατιώτης, εγώ όμως δεν έχω καμμία σχέση με αξιωματικό.
We're just a battery for hire with a guitar fire, ready and aimed at you. Pick up your balls and load up your cannon for a twenty-one gun salute. For those about to rock, we salute you.
- 03 Σεπ 2014, 22:26
#1009
Porsche Carrera GTS (997)
Ποτέ δεν ήμουν fan της 911, θα έλεγα. Είχα ακούσει και είχα διαβάσει ότι είναι εξαιρετικά σπορ αυτοκίνητα, ήξερα πως αναμφισβήτητα έχουν έναν δικό τους, τελείως ιδιαίτερο χαρακτήρα, ενώ είναι γνωστό σε όλους ότι έχουν ένα δικό τους φανατικό αγοραστικό κοινό που δεν θα τις άλλαζε για κανένα άλλο αυτοκίνητο. Όμως ό,τι αφορά την 911 και τις μετενσαρκώσεις της, αποτελεί στο σύμπαν της αυτοκίνησης ένα ξεχωριστό σύνολο, το οποίο δεν τέμνεται με κανένα άλλο. Κι αυτό συμβαίνει λόγω του εγγενούς (και ουσιαστικά μοναδικού) χαρακτηριστικού της πισωμήχανης διάταξης, τη σήμερον ημέρα. Δεν υπάρχουν πλέον τα αυθεντικά 500αράκια, ούτε Alpine A110, ούτε σκαραβαίοι (τους αργούς λέω
). Η πισωμήχανη διάταξη που διαμορφώνει μια αλλόκοτη αναλογία στην κατανομή του βάρους, είναι αυτό που ως γνωστόν προσδίδει και αφαιρεί ορισμένα δυναμικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τα μπροστομήχανα ή κεντρομήχανα μοντέλα στις κατηγορίες της 911, άρα καθιστά το αυτοκίνητο ξεχωριστό σε σχέση με όλα τα άλλα. Τα υπόλοιπα όμως, είτε είναι μπροστομήχανα είτε κεντρομήχανα, προσφέρονται σε διάφορες μάρκες και μοντέλα. Τα πισωμήχανα είναι "μονοπώλιο" της Porsche. Το γιατί κανείς άλλος μεγάλος κατασκευαστής δεν φτιάχνει πισωμήχανα αυτοκίνητα είναι ένα καλό ερώτημα και food for thought, αλλά η Porsche είναι λες και έχει βαλθεί εδώ και 40 χρόνια να μας κάνει τη σκέψη υπέρβαρη.
Για να μην πολυλογώ (που θα πολυλογήσω δηλαδή και στα @@ μου), ήρθε ο καιρός που εδέησε ο coyot να φύγει με άδεια από τη χώρα των Βελγάνθρωπων™ και να κατέβει Ελλάδα με την Kαίτη Γκρέυ, όπως αποκαλεί την GTS του (don't ask). Kανονίσαμε λοιπόν για να γιορτάσουμε το γεγονός, μια μονοήμερη εκδρομή με το αυτοκίνητό του η οποία ξεκίνησε νωρίς το πρωί από την Αθήνα και τελείωσε 12 ώρες μετά πάλι στην Αθήνα, αφού πρώτα είχε περάσει από Χαλκίδα, Άγιο Ιωάννη Ρώσσο, Λίμνη Ευβοίας, Ροβιές, Αιδιψό, Αρκίτσα, Γοργοπόταμο, Μπράλο, Άμφισσα, Ιτέα, Δεσφίνα, Δίστομο, Στείρι μέχρι να επιστρέψουμε Αθήνα μέσω της παλιάς εθνικής οδού και της Αττικής οδού. Είχε δηλαδή η μέρα πολύ πράμα, για όλα τα γούστα.
Το πρωί χτύπησε το κουδούνι και βγήκα για να βρω το Νικόλα και την Carrera έξω από το σπίτι μου. Ομολογώ πως το συγκεκριμένο αυτοκίνητο είναι πανέμορφο, το widebody για να χωρέσουν κάτω από τους θόλους τα "305" πίσω λάστιχα και ο συνδυασμός του χρώματος του αμαξώματος με τις μαύρες μονομπούλονες ζάντες, δημιουργούν ένα πολύ δυνατό οπτικά πακέτο που σε ανεβάζει και σε προδιαθέτει πολύ ευχάριστα. Το εσωτερικό με τις επενδύσεις από alcantara να κυριαρχούν, είναι από τα πιο ωραία μέρη να βρίσκεσαι, ακόμα κι αν δεν κάθεσαι μπροστά στο τιμόνι. Ο Νικόλας βέβαια από την πρώτη στιγμή μου έδωσε τα κλειδιά και μου είπε να την πάρω αμέσως. "Για να τη συνηθίσεις στην κίνηση της πόλης, στα εύκολα, πριν βγούμε στα βουνά". Ομολογώ πως εκείνη την ώρα όντως σκεφτόμουν ότι το πλάτος της είναι ίσως η μεγαλύτερη παγίδα και ο πιο σημαντικός παράγοντας που πρέπει να έχεις στο μυαλό σου κατά την πρώτη επαφή με το αυτοκίνητο. Επίσης, δεν θεωρώ ότι η κίνηση στην πόλη είναι πιο εύκολη από τα βουνά, αλλά αυτό δεν του το είπα.
Ξεκινήσαμε λοιπόν και ομολογώ πως το αυτοκίνητο είναι απόλαυση από την αρχή, ακόμα και στην απλή μετακίνηση μέσα στην πόλη. Ήταν η πρώτη φορά που οδήγησα αυτοκίνητο με το PDK, το οποίο στην αυτόματη λειτουργία είναι καλύτερα κρυμένο κι από χαμαιλέοντα πάνω σε κλαδί πορτοκαλιάς στα τέλη του Μάρτη. Ξεκίνησα από φανάρι και νόμισα πως το αυτοκίνητο είχε την μακρύτερη πρώτη ταχύτητα που έχω συναντήσει ποτέ, μέχρι που είδα το καντράν στο οποίο υπήρχε η πληροφορία ότι κινούμασταν με την 7η σχέση (και 60χαω). Αυτό ήταν κάτι που αδυνατούσα να συλλάβω εκείνη την ώρα και επειδή δεν μου αρέσουν πολύ τα πράγματα τα οποία δεν καταλαβαίνω, γύρισα τη λειτουργία του κιβωτίου σε χειροκίνητη, την οποία και διατήρησα σαν πρώτη μου επιλογή κάθε φορά που ξαναοδήγησα το αυτοκίνητο στη διάρκεια της μέρας.
Βγαίνοντας στην εθνική για Χαλκίδα, ήταν η ώρα να δώσω λίγο περισσότερο γκάζι. Δικαιολογίες δε χρειάζονται, είναι μια Porsche με 406 άλογα, πρέπει να βγουν να πάρουν άερα και να γυμναστούν. Φεύγοντας από τα διόδια των Αφιδνών, σανίδωσα το γκάζι και τα 63 περισσότερα άλογα από τη Μ3, ήταν απολύτως διακριτά. Η κλωτσιά τους ακόμα πιο βίαιη και το σπρώξιμό τους ακόμα πιο δυνατό. Λίγες στιγμές αργότερα, ο Νικόλας με μπρίζωσε να δοκιμάσω και κάτι άλλο. Να βάλω 7η ταχύτητα, να γυρίσω το κιβώτιο στο φουλ αυτόματο και να πατήσω το πεντάλ του γκαζιού βαθιά, να νοιώσω το κλικ του κουμπιού για το kickdown "και να δω τι θα γίνει". Ήμουν με 120km/h εκείνη την ώρα που το δοκίμασα. Έχοντας 7η ταχύτητα, με το που πάτησα το kickdown το αυτοκίνητο εκτοξεύτηκε άμεσα εμπρός έχοντας 3η, 4η, 5η... μάζεψε 265km/h ούτε εγώ κατάλαβα πότε. Όταν το κατάλαβα, άφησα αμέσως το γκάζι γιατί δεν έδειχνε καμία διάθεση να σταματήσει να μαζεύει κι άλλα μέχρι και τα 300. Άλλωστε δεν είμαι ιδιαιτέρως fan της ευθείας.
Έχοντας διαλέξει εγώ την βόρεια Εύβοια σαν το πρώτο σημαντικό μέρος της διαδρομής, ήμουν ανυπόμονος αλλά και λίγο ανήσυχος και επιφυλακτικός πριν ξεκινήσω να ανηφορίζω το βουνό "μου" με την GTS. Καλές οι ευθείες, γνωστή η ορεινή διαδρομή πιθαμή προς πιθαμή, αλλά πρωτάρης σε 911 και βουνό είναι ΑΕΚ (Αλλη Εντελώς Κατάσταση). "Θα μπορέσω να την πάω; Θα βρεθώ προ απροόπτου; Θα πετάξει μούτρα; Θα πετάξει κώλο; Ακόμα χειρότερα, θα κάνει και τα δύο τη στιγμή που δεν θα το περιμένω"; Τέτοιες ερωτήσεις δημιουργούνταν στο μυαλό μου και μου έφερναν ένα κάποιο άγχος. Δεν είναι και δικό μου το αυτοκίνητο, θα πάμε προσεκτικά. Μετά έγινε αυτό που γίνεται πάντα κάθε φορά που κάνω παρόμοιες σκέψεις σε παρόμοιες καταστάσεις. "Εδώ ρε |λογοκρισία| κάθε φλούφλης κυκλοφορεί με 997S και turbo και gt3 και δεν τρέχει μία, εσύ σε πηγάδι κατούρησες; Ακόμα κι η γαμιόλα η Βακαλάου έχει 997 turbo, έλεος δηλαδή"! Αυτό πάντα φαίνεται να πιάνει και έρχομαι στα ίσα μου.
Ξεκίνησα την ανάβαση και στην πρώτη μόλις στροφή της διαδρομής, μια δεξιά ενενηντάρα ανηφορική με άθλια πρόσφυση, αποφάσισα να στρίψω ακριβώς όπως στρίβω με το δικό μου - ίδια χιλιόμετρα, ίδιο σημείο φρεναρίσματος, ίδιο σημείο επιτάχυνσης - για να δω αν όντως έχουν κάνει πια τις 911 να συμπεριφέρονται σαν κανονικά αυτοκίνητα. Η GTS πάει να πλασαριστεί όμως φεύγει με μουτρά και σχεδόν αμέσως το μπροστινό ξαναγατζώνει κάτω και ταυτόχρονα ο κώλος ξεκολλάει και βρίσκομαι με γκάζι και ανάποδο... το οποίο όμως ήταν ουσιαστικά αχρείαστο μιας και ξαναβρήκε πρόσφυση το πίσω μέρος με τη σειρά του και φύγαμε για τις επόμενες στροφές. Γέλασα δυνατά. Μπορεί να ήταν η πρώτη μου φορά που οδηγούσα 911 στο δρόμο, όμως πάνε παραπάνω από 12 χρόνια που ασχολούμαι με αγωνιστικούς εξομειωτές και αυτή η αντίδραση της Καίτης ήτανε τόσο, μα τόσο γνώριμη! Αν τα λάστιχα ήταν ζεστά δεν θα είχε γίνει τίποτα τέτοιο και εγώ θα είχα την ψευδαίσθηση ότι οι 997 έχουνε γίνει κάτι άλλο από 911. Όμως όχι, παραμένει μια αυθεντική 911 και μάλιστα στην πιο τέλεια μορφή της, όπως θα διαπίστωνα δεκάδες, εκατοντάδες φορές στη διάρκεια της μέρας. Μια 911 είναι όπως είπα διαφορετική από τα άλλα αυτοκίνητα και αυτό που είχα αποκομίσει οδηγώντας σε εξομειωτές, αλλά πλέον αυτό που διαπίστωσα και με ένα αληθινό αυτοκίνητο στο δρόμο, υπό πίεση, είναι ότι όντως χρειάζεται μια ελαφρώς διαφορετική προσέγγιση στον τρόπο που την οδηγείς. Δεν είναι ότι αλλάζεις σε κάτι τη σειρά, είναι το ίδιο πράγμα με κάθε άλλο αυτοκίνητο, απλά στην 911 πρέπει να τα κάνεις όλα νωρίτερα. Πρέπει να φρενάρεις νωρίτερα και αφού στρίψεις, να δώσεις γκάζι λίγο νωρίτερα στην έξοδο, πριν από το "κανονικό" apex. Λόγω του μεγάλου βάρους πίσω, έχει την εγγενή τάση να θέλει να διώξει την ουρά της κατά το φρενάρισμα κάτι που ισοσκελίζεται από το υποστροφικό της στήσιμο. Οπότε αν τα αφήσεις αργά τα φρένα, θα φύγεις με μούτρα ή αν καταφέρουν να βρουν πρόσφυση οι εμπρός τροχοί και πάρουν τροχιά προς τη στροφή, θα φύγει ο κώλος. Αν φρενάρεις στην ώρα σου, θα μπεις "κύριος" στη στροφή αλλά μετά θα έχεις το πλεονέκτημα που μόνο η 911 έχει, το να μπορείς δηλαδή να δώσεις γκάζι νωρίτερα από οποιοδήποτε άλλο μπροστομήχανο ή κεντρομήχανο αυτοκίνητο της κατηγορίας, χωρίς να φοβάσαι κάποια αχρείαστη υπερστροφή ισχύος, λόγω της μεγαλύτερης ελκτικής πρόσφυσης που προσφέρει με τον τρόπο του το βάρος στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου.
Άπαξ και έφτασε - στην κυριολεξία - μια στροφή προκειμένου να διαλύσω τις αμφιβολίες μου και να χτίσω την πίστη μου στο αυτοκίνητο, η υπόλοιπη μέρα ήταν απλά απολαυστική για μένα, είτε οδηγούσα την Carrera GTS σε κάποια από τις πιο συναρπαστικές διαδρομές στην ελληνική επικράτεια, είτε απολάμβανα ως συνοδηγός το Νίκο να κάνει το ίδιο. Αν είναι μια ομοιότητα που μπορώ να πω ότι βρήκα μεταξύ της Porsche και της Μ3 μου, είναι το γεγονός ότι πρόκειται για τα 2 πιο ισορροπημένα αυτοκίνητα που έχω οδηγήσει ποτέ. Τα πάντα πάνω τους είναι απλά τέλεια μετρημένα, δεν νοιώθεις ότι λείπει κάτι, ούτε ότι υπάρχει κάτι σε υπερβολικό βαθμό. Όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Πιο συγκεκριμένα για τη GTS δεν μπορώ να σκεφτώ πιο ταιριαστό κινητήρα, δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσε να είναι καλύτερη η ανάρτηση, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο πιο ταιριαστό σύστημα μετάδοσης, δεν μπορώ να σκεφτώ με ποιον τρόπο θα μπορούσε να βελτιωθεί το σύστημα διεύθυνσης. Είναι εύκολα το καλύτερο τιμόνι που έχω βάλει χέρι πάνω του. Οδηγάς και νοιώθεις το σαγρέ της ασφάλτου, χωρίς όμως να είναι ενοχλητικό ή να σε αποσπά από άλλες πληροφορίες. Είναι όλα τόσο τέλεια ταιριασμένα σε αυτό το αυτοκίνητο, που σε ελάχιστο χρονικό διάστημα το ένοιωθα πάρα πολυ οικείο. Μια 997 turbo έχει υπερβολικά πολλά άλογα, τα βγάζει με σαλιγγάρι και αναγκάζεται να τα κουμαντάρει με την τετρακίνηση, κάτι που θεωρώ απλά πως καταστρέφει αυτό το αυτοκίνητο. Μια GT3 έχει πολύ σκληρή ανάρτηση, κάτι που καταστρέφει αυτό το αυτοκίνητο.
Σαν εντελώς προσωπικό συμπέρασμα μετά από τη σημερινή εμπειρία, έχω να πω πως τίποτα δεν συγκρίνεται σε οδηγική απόλαυση με ένα δυνατό και ομοιογενές ατμοσφαιρικό πισωκίνητο με μπλοκέ διαφορικό. Τίποτα. Αυτή είναι η συνταγή κατά τη γνώμη μου, για την οδηγική νιρβάνα. Και σήμερα γεύτηκα ένα κομματάκι από παράδεισο. Εξακολουθώ να μην είμαι fan της 911 σαν concept, αλλά υπέροχο αυτοκίνητο η GTS. Με PSM on ή off δεν έχει σημασία, τα δοκίμασα και τα 2 για πάρα πολλή ώρα, είναι τόσο καλοστημένη που δεν θα προδώσει ποτέ αυτόν που την καταλαβαίνει.
Ευχαριστώ Νικόλα.
Ποτέ δεν ήμουν fan της 911, θα έλεγα. Είχα ακούσει και είχα διαβάσει ότι είναι εξαιρετικά σπορ αυτοκίνητα, ήξερα πως αναμφισβήτητα έχουν έναν δικό τους, τελείως ιδιαίτερο χαρακτήρα, ενώ είναι γνωστό σε όλους ότι έχουν ένα δικό τους φανατικό αγοραστικό κοινό που δεν θα τις άλλαζε για κανένα άλλο αυτοκίνητο. Όμως ό,τι αφορά την 911 και τις μετενσαρκώσεις της, αποτελεί στο σύμπαν της αυτοκίνησης ένα ξεχωριστό σύνολο, το οποίο δεν τέμνεται με κανένα άλλο. Κι αυτό συμβαίνει λόγω του εγγενούς (και ουσιαστικά μοναδικού) χαρακτηριστικού της πισωμήχανης διάταξης, τη σήμερον ημέρα. Δεν υπάρχουν πλέον τα αυθεντικά 500αράκια, ούτε Alpine A110, ούτε σκαραβαίοι (τους αργούς λέω
). Η πισωμήχανη διάταξη που διαμορφώνει μια αλλόκοτη αναλογία στην κατανομή του βάρους, είναι αυτό που ως γνωστόν προσδίδει και αφαιρεί ορισμένα δυναμικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τα μπροστομήχανα ή κεντρομήχανα μοντέλα στις κατηγορίες της 911, άρα καθιστά το αυτοκίνητο ξεχωριστό σε σχέση με όλα τα άλλα. Τα υπόλοιπα όμως, είτε είναι μπροστομήχανα είτε κεντρομήχανα, προσφέρονται σε διάφορες μάρκες και μοντέλα. Τα πισωμήχανα είναι "μονοπώλιο" της Porsche. Το γιατί κανείς άλλος μεγάλος κατασκευαστής δεν φτιάχνει πισωμήχανα αυτοκίνητα είναι ένα καλό ερώτημα και food for thought, αλλά η Porsche είναι λες και έχει βαλθεί εδώ και 40 χρόνια να μας κάνει τη σκέψη υπέρβαρη.Για να μην πολυλογώ (που θα πολυλογήσω δηλαδή και στα @@ μου), ήρθε ο καιρός που εδέησε ο coyot να φύγει με άδεια από τη χώρα των Βελγάνθρωπων™ και να κατέβει Ελλάδα με την Kαίτη Γκρέυ, όπως αποκαλεί την GTS του (don't ask). Kανονίσαμε λοιπόν για να γιορτάσουμε το γεγονός, μια μονοήμερη εκδρομή με το αυτοκίνητό του η οποία ξεκίνησε νωρίς το πρωί από την Αθήνα και τελείωσε 12 ώρες μετά πάλι στην Αθήνα, αφού πρώτα είχε περάσει από Χαλκίδα, Άγιο Ιωάννη Ρώσσο, Λίμνη Ευβοίας, Ροβιές, Αιδιψό, Αρκίτσα, Γοργοπόταμο, Μπράλο, Άμφισσα, Ιτέα, Δεσφίνα, Δίστομο, Στείρι μέχρι να επιστρέψουμε Αθήνα μέσω της παλιάς εθνικής οδού και της Αττικής οδού. Είχε δηλαδή η μέρα πολύ πράμα, για όλα τα γούστα.
Το πρωί χτύπησε το κουδούνι και βγήκα για να βρω το Νικόλα και την Carrera έξω από το σπίτι μου. Ομολογώ πως το συγκεκριμένο αυτοκίνητο είναι πανέμορφο, το widebody για να χωρέσουν κάτω από τους θόλους τα "305" πίσω λάστιχα και ο συνδυασμός του χρώματος του αμαξώματος με τις μαύρες μονομπούλονες ζάντες, δημιουργούν ένα πολύ δυνατό οπτικά πακέτο που σε ανεβάζει και σε προδιαθέτει πολύ ευχάριστα. Το εσωτερικό με τις επενδύσεις από alcantara να κυριαρχούν, είναι από τα πιο ωραία μέρη να βρίσκεσαι, ακόμα κι αν δεν κάθεσαι μπροστά στο τιμόνι. Ο Νικόλας βέβαια από την πρώτη στιγμή μου έδωσε τα κλειδιά και μου είπε να την πάρω αμέσως. "Για να τη συνηθίσεις στην κίνηση της πόλης, στα εύκολα, πριν βγούμε στα βουνά". Ομολογώ πως εκείνη την ώρα όντως σκεφτόμουν ότι το πλάτος της είναι ίσως η μεγαλύτερη παγίδα και ο πιο σημαντικός παράγοντας που πρέπει να έχεις στο μυαλό σου κατά την πρώτη επαφή με το αυτοκίνητο. Επίσης, δεν θεωρώ ότι η κίνηση στην πόλη είναι πιο εύκολη από τα βουνά, αλλά αυτό δεν του το είπα.
Ξεκινήσαμε λοιπόν και ομολογώ πως το αυτοκίνητο είναι απόλαυση από την αρχή, ακόμα και στην απλή μετακίνηση μέσα στην πόλη. Ήταν η πρώτη φορά που οδήγησα αυτοκίνητο με το PDK, το οποίο στην αυτόματη λειτουργία είναι καλύτερα κρυμένο κι από χαμαιλέοντα πάνω σε κλαδί πορτοκαλιάς στα τέλη του Μάρτη. Ξεκίνησα από φανάρι και νόμισα πως το αυτοκίνητο είχε την μακρύτερη πρώτη ταχύτητα που έχω συναντήσει ποτέ, μέχρι που είδα το καντράν στο οποίο υπήρχε η πληροφορία ότι κινούμασταν με την 7η σχέση (και 60χαω). Αυτό ήταν κάτι που αδυνατούσα να συλλάβω εκείνη την ώρα και επειδή δεν μου αρέσουν πολύ τα πράγματα τα οποία δεν καταλαβαίνω, γύρισα τη λειτουργία του κιβωτίου σε χειροκίνητη, την οποία και διατήρησα σαν πρώτη μου επιλογή κάθε φορά που ξαναοδήγησα το αυτοκίνητο στη διάρκεια της μέρας.
Βγαίνοντας στην εθνική για Χαλκίδα, ήταν η ώρα να δώσω λίγο περισσότερο γκάζι. Δικαιολογίες δε χρειάζονται, είναι μια Porsche με 406 άλογα, πρέπει να βγουν να πάρουν άερα και να γυμναστούν. Φεύγοντας από τα διόδια των Αφιδνών, σανίδωσα το γκάζι και τα 63 περισσότερα άλογα από τη Μ3, ήταν απολύτως διακριτά. Η κλωτσιά τους ακόμα πιο βίαιη και το σπρώξιμό τους ακόμα πιο δυνατό. Λίγες στιγμές αργότερα, ο Νικόλας με μπρίζωσε να δοκιμάσω και κάτι άλλο. Να βάλω 7η ταχύτητα, να γυρίσω το κιβώτιο στο φουλ αυτόματο και να πατήσω το πεντάλ του γκαζιού βαθιά, να νοιώσω το κλικ του κουμπιού για το kickdown "και να δω τι θα γίνει". Ήμουν με 120km/h εκείνη την ώρα που το δοκίμασα. Έχοντας 7η ταχύτητα, με το που πάτησα το kickdown το αυτοκίνητο εκτοξεύτηκε άμεσα εμπρός έχοντας 3η, 4η, 5η... μάζεψε 265km/h ούτε εγώ κατάλαβα πότε. Όταν το κατάλαβα, άφησα αμέσως το γκάζι γιατί δεν έδειχνε καμία διάθεση να σταματήσει να μαζεύει κι άλλα μέχρι και τα 300. Άλλωστε δεν είμαι ιδιαιτέρως fan της ευθείας.
Έχοντας διαλέξει εγώ την βόρεια Εύβοια σαν το πρώτο σημαντικό μέρος της διαδρομής, ήμουν ανυπόμονος αλλά και λίγο ανήσυχος και επιφυλακτικός πριν ξεκινήσω να ανηφορίζω το βουνό "μου" με την GTS. Καλές οι ευθείες, γνωστή η ορεινή διαδρομή πιθαμή προς πιθαμή, αλλά πρωτάρης σε 911 και βουνό είναι ΑΕΚ (Αλλη Εντελώς Κατάσταση). "Θα μπορέσω να την πάω; Θα βρεθώ προ απροόπτου; Θα πετάξει μούτρα; Θα πετάξει κώλο; Ακόμα χειρότερα, θα κάνει και τα δύο τη στιγμή που δεν θα το περιμένω"; Τέτοιες ερωτήσεις δημιουργούνταν στο μυαλό μου και μου έφερναν ένα κάποιο άγχος. Δεν είναι και δικό μου το αυτοκίνητο, θα πάμε προσεκτικά. Μετά έγινε αυτό που γίνεται πάντα κάθε φορά που κάνω παρόμοιες σκέψεις σε παρόμοιες καταστάσεις. "Εδώ ρε |λογοκρισία| κάθε φλούφλης κυκλοφορεί με 997S και turbo και gt3 και δεν τρέχει μία, εσύ σε πηγάδι κατούρησες; Ακόμα κι η γαμιόλα η Βακαλάου έχει 997 turbo, έλεος δηλαδή"! Αυτό πάντα φαίνεται να πιάνει και έρχομαι στα ίσα μου.
Ξεκίνησα την ανάβαση και στην πρώτη μόλις στροφή της διαδρομής, μια δεξιά ενενηντάρα ανηφορική με άθλια πρόσφυση, αποφάσισα να στρίψω ακριβώς όπως στρίβω με το δικό μου - ίδια χιλιόμετρα, ίδιο σημείο φρεναρίσματος, ίδιο σημείο επιτάχυνσης - για να δω αν όντως έχουν κάνει πια τις 911 να συμπεριφέρονται σαν κανονικά αυτοκίνητα. Η GTS πάει να πλασαριστεί όμως φεύγει με μουτρά και σχεδόν αμέσως το μπροστινό ξαναγατζώνει κάτω και ταυτόχρονα ο κώλος ξεκολλάει και βρίσκομαι με γκάζι και ανάποδο... το οποίο όμως ήταν ουσιαστικά αχρείαστο μιας και ξαναβρήκε πρόσφυση το πίσω μέρος με τη σειρά του και φύγαμε για τις επόμενες στροφές. Γέλασα δυνατά. Μπορεί να ήταν η πρώτη μου φορά που οδηγούσα 911 στο δρόμο, όμως πάνε παραπάνω από 12 χρόνια που ασχολούμαι με αγωνιστικούς εξομειωτές και αυτή η αντίδραση της Καίτης ήτανε τόσο, μα τόσο γνώριμη! Αν τα λάστιχα ήταν ζεστά δεν θα είχε γίνει τίποτα τέτοιο και εγώ θα είχα την ψευδαίσθηση ότι οι 997 έχουνε γίνει κάτι άλλο από 911. Όμως όχι, παραμένει μια αυθεντική 911 και μάλιστα στην πιο τέλεια μορφή της, όπως θα διαπίστωνα δεκάδες, εκατοντάδες φορές στη διάρκεια της μέρας. Μια 911 είναι όπως είπα διαφορετική από τα άλλα αυτοκίνητα και αυτό που είχα αποκομίσει οδηγώντας σε εξομειωτές, αλλά πλέον αυτό που διαπίστωσα και με ένα αληθινό αυτοκίνητο στο δρόμο, υπό πίεση, είναι ότι όντως χρειάζεται μια ελαφρώς διαφορετική προσέγγιση στον τρόπο που την οδηγείς. Δεν είναι ότι αλλάζεις σε κάτι τη σειρά, είναι το ίδιο πράγμα με κάθε άλλο αυτοκίνητο, απλά στην 911 πρέπει να τα κάνεις όλα νωρίτερα. Πρέπει να φρενάρεις νωρίτερα και αφού στρίψεις, να δώσεις γκάζι λίγο νωρίτερα στην έξοδο, πριν από το "κανονικό" apex. Λόγω του μεγάλου βάρους πίσω, έχει την εγγενή τάση να θέλει να διώξει την ουρά της κατά το φρενάρισμα κάτι που ισοσκελίζεται από το υποστροφικό της στήσιμο. Οπότε αν τα αφήσεις αργά τα φρένα, θα φύγεις με μούτρα ή αν καταφέρουν να βρουν πρόσφυση οι εμπρός τροχοί και πάρουν τροχιά προς τη στροφή, θα φύγει ο κώλος. Αν φρενάρεις στην ώρα σου, θα μπεις "κύριος" στη στροφή αλλά μετά θα έχεις το πλεονέκτημα που μόνο η 911 έχει, το να μπορείς δηλαδή να δώσεις γκάζι νωρίτερα από οποιοδήποτε άλλο μπροστομήχανο ή κεντρομήχανο αυτοκίνητο της κατηγορίας, χωρίς να φοβάσαι κάποια αχρείαστη υπερστροφή ισχύος, λόγω της μεγαλύτερης ελκτικής πρόσφυσης που προσφέρει με τον τρόπο του το βάρος στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου.
Άπαξ και έφτασε - στην κυριολεξία - μια στροφή προκειμένου να διαλύσω τις αμφιβολίες μου και να χτίσω την πίστη μου στο αυτοκίνητο, η υπόλοιπη μέρα ήταν απλά απολαυστική για μένα, είτε οδηγούσα την Carrera GTS σε κάποια από τις πιο συναρπαστικές διαδρομές στην ελληνική επικράτεια, είτε απολάμβανα ως συνοδηγός το Νίκο να κάνει το ίδιο. Αν είναι μια ομοιότητα που μπορώ να πω ότι βρήκα μεταξύ της Porsche και της Μ3 μου, είναι το γεγονός ότι πρόκειται για τα 2 πιο ισορροπημένα αυτοκίνητα που έχω οδηγήσει ποτέ. Τα πάντα πάνω τους είναι απλά τέλεια μετρημένα, δεν νοιώθεις ότι λείπει κάτι, ούτε ότι υπάρχει κάτι σε υπερβολικό βαθμό. Όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Πιο συγκεκριμένα για τη GTS δεν μπορώ να σκεφτώ πιο ταιριαστό κινητήρα, δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσε να είναι καλύτερη η ανάρτηση, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο πιο ταιριαστό σύστημα μετάδοσης, δεν μπορώ να σκεφτώ με ποιον τρόπο θα μπορούσε να βελτιωθεί το σύστημα διεύθυνσης. Είναι εύκολα το καλύτερο τιμόνι που έχω βάλει χέρι πάνω του. Οδηγάς και νοιώθεις το σαγρέ της ασφάλτου, χωρίς όμως να είναι ενοχλητικό ή να σε αποσπά από άλλες πληροφορίες. Είναι όλα τόσο τέλεια ταιριασμένα σε αυτό το αυτοκίνητο, που σε ελάχιστο χρονικό διάστημα το ένοιωθα πάρα πολυ οικείο. Μια 997 turbo έχει υπερβολικά πολλά άλογα, τα βγάζει με σαλιγγάρι και αναγκάζεται να τα κουμαντάρει με την τετρακίνηση, κάτι που θεωρώ απλά πως καταστρέφει αυτό το αυτοκίνητο. Μια GT3 έχει πολύ σκληρή ανάρτηση, κάτι που καταστρέφει αυτό το αυτοκίνητο.
Σαν εντελώς προσωπικό συμπέρασμα μετά από τη σημερινή εμπειρία, έχω να πω πως τίποτα δεν συγκρίνεται σε οδηγική απόλαυση με ένα δυνατό και ομοιογενές ατμοσφαιρικό πισωκίνητο με μπλοκέ διαφορικό. Τίποτα. Αυτή είναι η συνταγή κατά τη γνώμη μου, για την οδηγική νιρβάνα. Και σήμερα γεύτηκα ένα κομματάκι από παράδεισο. Εξακολουθώ να μην είμαι fan της 911 σαν concept, αλλά υπέροχο αυτοκίνητο η GTS. Με PSM on ή off δεν έχει σημασία, τα δοκίμασα και τα 2 για πάρα πολλή ώρα, είναι τόσο καλοστημένη που δεν θα προδώσει ποτέ αυτόν που την καταλαβαίνει.
Ευχαριστώ Νικόλα.
We're just a battery for hire with a guitar fire, ready and aimed at you. Pick up your balls and load up your cannon for a twenty-one gun salute. For those about to rock, we salute you.
- 03 Σεπ 2014, 22:31
#1015
Mitsubishi Evo 9
Λοιπόν, ήταν μια μέρα που με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος, συντάκτης σε περιοδικό, που είχε για δοκιμή ένα κόκκινο Evo IX. Είχε μόλις κάνει τη δική του δοκιμή και είχε καταλήξει με τις προσωπικές του εντυπώσεις, με πήρε όμως τηλέφωνο επειδή "αυτό πρέπει να το δεις" και επειδή ήθελε ίσως να ακούσει και μια άλλη γνώμη για να δει πόσο θα συνέπεφτε με τη δική του ή αν θα μπορούσε να προσθέσει κάτι το οποίο του είχε διαφύγει. Πέρασε από το σπίτι μου το βράδυ με το λαμπάκι της βενζίνης αναμένο (πρέπει να είναι το λαμπάκι που καίγεται πιο συχνά από όλα στα Evo, γιατί είναι αυτό που ανάβει συχνότερα και για περισσότερη ώρα από όλα :lol: ). Μπήκα μέσα και σοκαρίστηκα από το εσωτερικό, είναι επιεικώς τραγικό για ένα αυτοκίνητο που κάνει τόσα λεφτά. ΟΚ, τα λεφτά πάνε αλλού, μηχανολογία, τετρακίνηση, yaw control, τιμόνι, φτερούγα... Ακόμα κι έτσι δεν δικαιολογείται γμτ. Για χιλιοτετρακοσάρι κορόλα θα έλεγα ΟΚ, για Colt ΟΚ. Τέλος πάντων. Πήγαμε στο βενζινάδικο, βάλαμε 20 ευρώ βενζίνη με τις τότε τιμές και εν συνεχεία ξεκινήσαμε εκείνο το κρύο βράδυ για μια βόλτα στον Άγιο Μερκούριο (θα αναφέρεται εφεξής ως "Μερκούρης", γιατί έτσι τον λέμε εμείς οι ανήσυχοι). Εννοείται πως η μετάβαση μέχρι τη Βαρυμπόμπη και την αρχή της διαδρομής μας, έγινε με αυγό κάτω από το πεντάλ του γκαζιού γιατί δεν θέλαμε να κάψουμε βενζίνη σε άχρηστη διαδρομή. Παρ' όλα αυτά, η βελόνα είχε πέσει λιγάκι μέχρι να φτάσουμε.
Ξεκινώντας λοιπόν την διαδρομή για Μερκούρη από τη Βιανέξ και μετά, ήταν η ώρα να πατήσω λίγο περισσότερο το γκάζι. Τα λάστιχα ήταν ακόμα κρύα και ο δρόμος, για όσους περνάνε από εκεί, είχε τη γνωστή επιφάνεια και χρώμα του βουτυρωμένου αλουμινένιου ταψιού. Προσοχή, λοιπόν. Τι προσοχή;... Μια-δυο στροφές, το αυτοκίνητο έστριβε "τρένο". Δίνω παραπάνω, τσαφ τσουφ η τουρμπίνα, φτάνω σε μια στροφή η οποία είναι τυφλή κατηφορική δεξιά και σφίγγει στην έξοδο, πράγμα για το οποίο με ενημέρωσε πριν ο φίλος μου, μπαίνω με τα χιλιόμετρα της στροφής όπως φαινόταν στην αρχή ("ανοιχτή" σε εισαγωγικά), αλλά η στροφή όντως έσφιγγε μεν, όμως νωρίτερα από όσο είχα υπολογίσει εγώ. Ε, και; Λίγο περισσότερο τιμόνι, γκάζι πριν το δεύτερο apex και το αυτοκίνητο μπαίνει σε ένα γλυκό ελαφρύ ντριφτ και εκτινάσσεται στην έξοδο για τα λίγα μέτρα μέχρι την επόμενη ελαφρώς ανηφορική αριστερή. Φρένα, στρίβω την αριστερή με το πόδι στο πάτωμα, το αυτοκίνητο μένει στην ιδανική τροχιά και κάνει πλάκα. Τι είναι αυτό πάλι; Απλά δεν γίνεται αυτό. Δεν το κάνω εγώ αυτό, εγώ προσπάθησα να το εκθέσω (όπως πρέπει να γίνεται όταν δοκιμάζεις κάτι) και αυτό μου έβγαζε γλώσσα. Ένοιωθα ότι πάω βόλτα, αντί να πάω με τα μούτρα προς το βράχο. Πάμε συνέχεια, λίγο περισσότερο γκάζι, στροφή, το αμάξι να στρίβει και να μου κάνει :svivhaha: . Από εκεί και πέρα τα χέρια σφίγγουν το τιμόνι και για τις επόμενες στροφές μέχρι μια ταμπέλα προς Θρακομακεδόνες είχα αφήσει τις ελπίδες μου (όχι αβάσιμα όμως) στο αυτοκίνητο. Έμπαινα με περισσότερα από όσα θα πρόσταζε ο εγκέφαλος με κάποιο άλλο αυτοκίνητο, έδινα γκάζι πριν την έξοδο άφοβα γνωρίζοντας πως θα μείνω εντός τροχιάς ακόμα κι αν οι τροχοί σπινάρουν όλοι μαζί ταυτόχρονα, το αυτοκίνητο επιτέλους κινούνταν σε αυτό το δέκατο του χιλιοστού πιο ψηλά από το οδόστρωμα, με αυτό το ανεπαίσθητο γλύστρημα "πατάω δεν πατάω" αν με εννοείτε, το χαμόγελο είχε έρθει, τα :svivhaha: είχαν σταματήσει. Ένοιωθα επιτέλους τη χαρά της σπορ οδήγησης που μπορεί και το Evo να προσφέρει απλόχερα. Κάποια στιγμή, σταματάω για να ξαναπάρει ο φίλος μου το αυτοκίνητο γιατί τον είχε φάει η ζήλεια και η ανυπομονησία μέχρι εκείνη την ώρα, για να συνεχίσουμε την ανάβαση μέχρι την κορυφή. Ή σχεδόν μέχρι την κορυφή. Γιατί λίγο πριν φτάσουμε, με την ώρα δωδεκάμιση τη νύχτα, άναψε το λαμπάκι της βενζίνης ξανά. Άναψε την ώρα που αυτοκίνητο και οδηγός λυσσούσαν μέσα στο στεναδούρι του βουνού ανάμεσα σε ψηλούς και συνεχόμενους κορμούς πεύκων, τα οποία έκρυβαν όσο φως είχε να δώσει το φεγγάρι. Φρένο, παρκάρισμα σε ένα ανοιγματάκι με χώμα.
- Τι κάνουμε τώρα;
- Πρέπει να γυρίσουμε πίσω επειγόντως;
- Θα μας βγάλει η βενζίνη μέχρι κάτω;
- Να εύχεσαι να μας βγάλει, αλλιώς θα μας γράψουν οι εφημερίδες αύριο ότι μας έφαγαν οι λύκοι λίγο έξω από την Αθήνα.
- Κατηφόρα είναι μωρέ, θα βάλω μια τετάρτη και θα το αφήσω να κυλήσει χωρίς γκάζι, πόσο να κάψει;
Έτσι και έγινε. Πήρα πάλι εγώ το αυτοκίνητο για να διεκπεραιώσω την υποχρέωση της επιστροφής και όντως το άφησα να κυλάει με 4η στην κατηφόρα, με το περιστασιακό φρένο στις κλειστές στροφές. Την ένταση της ανάβασης είχε διαδεχτεί η απόλυτη χαλάρωση της κατάβασης, το αυτοκίνητο να κυλάει αθόρυβα στο δρόμο προς την Εθνική, κι εμείς να συζητάμε για την εμπειρία της ημέρας, για το αυτοκίνητο και το πόσο συγκλονιστικό μπορεί να γίνει, εγώ με το αριστερό χέρι στο τιμόνι και το άλλο να κάνει νοήματα. Κάποια στιγμή ενώ φτάναμε προς το τέλος της διαδρομής μας λίγο πριν τον πολιτισμό, πλησιάσαμε και κάναμε τα τελευταία 2 χιλιόμετρα πίσω από ένα Ibiza FR. Φυσικά δεν είχα καμία κάψα να προσπεράσω, απλά έκατσα πίσω του, άλλωστε γυρνούσε κι αυτός ο άνθρωπος σπίτι του σε κανονικό ρυθμό, δεν μας καθυστερούσε. Κάποια στιγμή καθώς μιλούσα στο φίλο μου και έκανα νοήματα με το χέρι μου,
- Ρε συ Μάνο, δεν κόβεις λίγο;
- Τι εννοείς; Πόσο να κόψω ρε; Με τετάρτη είμαι χωρίς γκάζι και οδηγώ με το ένα χέρι, με δουλεύεις;
- Όχι ρε απλά βλέπω μπροστά τον τύπο με το Ibiza, έχει αγχωθεί, κόψε μη γίνει καμιά |λογοκρισία| και τον ψάχνουμε στην πλαγιά.
- Ε; :dizzy:
Κοιτάω μπροστά και όντως, ο τύπος στο Ibiza πήγαινε με την ταυτότητα στο στόμα, έκανε τιμονιές στις στροφές, πραγματική πάλη. Πάγωσα. Τι στα γαμ... Πατάω φρένο και αφήνω το Ibiza να απομακρυνθεί λίγο.
Εκεί, ακριβώς εκείνο το χρονικό σημείο ήταν που με έκανε να συνειδητοποιήσω για ποιο λόγο το Evo δεν θα με ενδιέφερε ποτέ σαν αυτοκίνητο. Κατάλαβα πως στο σημείο που με άλλα αυτοκίνητα παλεύεις για τη ζωή σου, με αυτό χασμουριέσαι, βαριέσαι, διεκπεραιώνεις. Ήρθαν στο μυαλό μου οι στιγμές λίγη ώρα πριν, όταν το οδηγούσα και ένοιωθα πως το πίεζα κοντά στα όρια που υπαγόρευε η διαδρομή και αναλογίστηκα με τι ταχύτητες νόμιζα ότι πήγαινα και με πόσα πραγματικά πήγαινα. :help: Επειδή τα σίδερα του Evo είναι ίδια με όλα τα άλλα αυτοκίνητα, κατάλαβα πως στην παραμικρή στραβή, η απώλεια θα ήταν πολύ, ΠΟΛΥ μεγαλύτερη από ένα σπασμένο προφυλακτήρα ή ένα στραβωμένο φτερό. Είδικα όταν μιλάμε για το Μερκούρη... Ξενέρωσα απίστευτα στη σκέψη ότι για να φτάσω στο σημείο να νοιώθω τη χαρά της οδήγησης μέσα σε αυτό το αυτοκίνητο, θα έπρεπε να κινούμαι με εξωφρενικούς ρυθμούς - σε δημόσιο δρόμο - σε σχέση με τα περισσότερα άλλα αυτοκίνητα που υπάρχουν. Βάλε και το λαμπάκι της βενζίνης στην εξίσωση, ευχαριστώ δε θα πάρω.
Λοιπόν, ήταν μια μέρα που με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος, συντάκτης σε περιοδικό, που είχε για δοκιμή ένα κόκκινο Evo IX. Είχε μόλις κάνει τη δική του δοκιμή και είχε καταλήξει με τις προσωπικές του εντυπώσεις, με πήρε όμως τηλέφωνο επειδή "αυτό πρέπει να το δεις" και επειδή ήθελε ίσως να ακούσει και μια άλλη γνώμη για να δει πόσο θα συνέπεφτε με τη δική του ή αν θα μπορούσε να προσθέσει κάτι το οποίο του είχε διαφύγει. Πέρασε από το σπίτι μου το βράδυ με το λαμπάκι της βενζίνης αναμένο (πρέπει να είναι το λαμπάκι που καίγεται πιο συχνά από όλα στα Evo, γιατί είναι αυτό που ανάβει συχνότερα και για περισσότερη ώρα από όλα :lol: ). Μπήκα μέσα και σοκαρίστηκα από το εσωτερικό, είναι επιεικώς τραγικό για ένα αυτοκίνητο που κάνει τόσα λεφτά. ΟΚ, τα λεφτά πάνε αλλού, μηχανολογία, τετρακίνηση, yaw control, τιμόνι, φτερούγα
... Ακόμα κι έτσι δεν δικαιολογείται γμτ. Για χιλιοτετρακοσάρι κορόλα θα έλεγα ΟΚ, για Colt ΟΚ. Τέλος πάντων. Πήγαμε στο βενζινάδικο, βάλαμε 20 ευρώ βενζίνη με τις τότε τιμές και εν συνεχεία ξεκινήσαμε εκείνο το κρύο βράδυ για μια βόλτα στον Άγιο Μερκούριο (θα αναφέρεται εφεξής ως "Μερκούρης", γιατί έτσι τον λέμε εμείς οι ανήσυχοι). Εννοείται πως η μετάβαση μέχρι τη Βαρυμπόμπη και την αρχή της διαδρομής μας, έγινε με αυγό κάτω από το πεντάλ του γκαζιού γιατί δεν θέλαμε να κάψουμε βενζίνη σε άχρηστη διαδρομή. Παρ' όλα αυτά, η βελόνα είχε πέσει λιγάκι μέχρι να φτάσουμε.Ξεκινώντας λοιπόν την διαδρομή για Μερκούρη από τη Βιανέξ και μετά, ήταν η ώρα να πατήσω λίγο περισσότερο το γκάζι. Τα λάστιχα ήταν ακόμα κρύα και ο δρόμος, για όσους περνάνε από εκεί, είχε τη γνωστή επιφάνεια και χρώμα του βουτυρωμένου αλουμινένιου ταψιού. Προσοχή, λοιπόν. Τι προσοχή;... Μια-δυο στροφές, το αυτοκίνητο έστριβε "τρένο". Δίνω παραπάνω, τσαφ τσουφ η τουρμπίνα, φτάνω σε μια στροφή η οποία είναι τυφλή κατηφορική δεξιά και σφίγγει στην έξοδο, πράγμα για το οποίο με ενημέρωσε πριν ο φίλος μου, μπαίνω με τα χιλιόμετρα της στροφής όπως φαινόταν στην αρχή ("ανοιχτή" σε εισαγωγικά), αλλά η στροφή όντως έσφιγγε μεν, όμως νωρίτερα από όσο είχα υπολογίσει εγώ. Ε, και; Λίγο περισσότερο τιμόνι, γκάζι πριν το δεύτερο apex και το αυτοκίνητο μπαίνει σε ένα γλυκό ελαφρύ ντριφτ και εκτινάσσεται στην έξοδο για τα λίγα μέτρα μέχρι την επόμενη ελαφρώς ανηφορική αριστερή. Φρένα, στρίβω την αριστερή με το πόδι στο πάτωμα, το αυτοκίνητο μένει στην ιδανική τροχιά και κάνει πλάκα. Τι είναι αυτό πάλι; Απλά δεν γίνεται αυτό. Δεν το κάνω εγώ αυτό, εγώ προσπάθησα να το εκθέσω (όπως πρέπει να γίνεται όταν δοκιμάζεις κάτι) και αυτό μου έβγαζε γλώσσα. Ένοιωθα ότι πάω βόλτα, αντί να πάω με τα μούτρα προς το βράχο. Πάμε συνέχεια, λίγο περισσότερο γκάζι, στροφή, το αμάξι να στρίβει και να μου κάνει :svivhaha: . Από εκεί και πέρα τα χέρια σφίγγουν το τιμόνι και για τις επόμενες στροφές μέχρι μια ταμπέλα προς Θρακομακεδόνες είχα αφήσει τις ελπίδες μου (όχι αβάσιμα όμως) στο αυτοκίνητο. Έμπαινα με περισσότερα από όσα θα πρόσταζε ο εγκέφαλος με κάποιο άλλο αυτοκίνητο, έδινα γκάζι πριν την έξοδο άφοβα γνωρίζοντας πως θα μείνω εντός τροχιάς ακόμα κι αν οι τροχοί σπινάρουν όλοι μαζί ταυτόχρονα, το αυτοκίνητο επιτέλους κινούνταν σε αυτό το δέκατο του χιλιοστού πιο ψηλά από το οδόστρωμα, με αυτό το ανεπαίσθητο γλύστρημα "πατάω δεν πατάω" αν με εννοείτε, το χαμόγελο είχε έρθει, τα :svivhaha: είχαν σταματήσει. Ένοιωθα επιτέλους τη χαρά της σπορ οδήγησης που μπορεί και το Evo να προσφέρει απλόχερα. Κάποια στιγμή, σταματάω για να ξαναπάρει ο φίλος μου το αυτοκίνητο γιατί τον είχε φάει η ζήλεια και η ανυπομονησία μέχρι εκείνη την ώρα, για να συνεχίσουμε την ανάβαση μέχρι την κορυφή. Ή σχεδόν μέχρι την κορυφή. Γιατί λίγο πριν φτάσουμε, με την ώρα δωδεκάμιση τη νύχτα, άναψε το λαμπάκι της βενζίνης ξανά. Άναψε την ώρα που αυτοκίνητο και οδηγός λυσσούσαν μέσα στο στεναδούρι του βουνού ανάμεσα σε ψηλούς και συνεχόμενους κορμούς πεύκων, τα οποία έκρυβαν όσο φως είχε να δώσει το φεγγάρι. Φρένο, παρκάρισμα σε ένα ανοιγματάκι με χώμα.
- Τι κάνουμε τώρα;
- Πρέπει να γυρίσουμε πίσω επειγόντως;
- Θα μας βγάλει η βενζίνη μέχρι κάτω;
- Να εύχεσαι να μας βγάλει, αλλιώς θα μας γράψουν οι εφημερίδες αύριο ότι μας έφαγαν οι λύκοι λίγο έξω από την Αθήνα.
- Κατηφόρα είναι μωρέ, θα βάλω μια τετάρτη και θα το αφήσω να κυλήσει χωρίς γκάζι, πόσο να κάψει;
Έτσι και έγινε. Πήρα πάλι εγώ το αυτοκίνητο για να διεκπεραιώσω την υποχρέωση της επιστροφής και όντως το άφησα να κυλάει με 4η στην κατηφόρα, με το περιστασιακό φρένο στις κλειστές στροφές. Την ένταση της ανάβασης είχε διαδεχτεί η απόλυτη χαλάρωση της κατάβασης, το αυτοκίνητο να κυλάει αθόρυβα στο δρόμο προς την Εθνική, κι εμείς να συζητάμε για την εμπειρία της ημέρας, για το αυτοκίνητο και το πόσο συγκλονιστικό μπορεί να γίνει, εγώ με το αριστερό χέρι στο τιμόνι και το άλλο να κάνει νοήματα. Κάποια στιγμή ενώ φτάναμε προς το τέλος της διαδρομής μας λίγο πριν τον πολιτισμό, πλησιάσαμε και κάναμε τα τελευταία 2 χιλιόμετρα πίσω από ένα Ibiza FR. Φυσικά δεν είχα καμία κάψα να προσπεράσω, απλά έκατσα πίσω του, άλλωστε γυρνούσε κι αυτός ο άνθρωπος σπίτι του σε κανονικό ρυθμό, δεν μας καθυστερούσε. Κάποια στιγμή καθώς μιλούσα στο φίλο μου και έκανα νοήματα με το χέρι μου,
- Ρε συ Μάνο, δεν κόβεις λίγο;
- Τι εννοείς; Πόσο να κόψω ρε; Με τετάρτη είμαι χωρίς γκάζι και οδηγώ με το ένα χέρι, με δουλεύεις;
- Όχι ρε απλά βλέπω μπροστά τον τύπο με το Ibiza, έχει αγχωθεί, κόψε μη γίνει καμιά |λογοκρισία| και τον ψάχνουμε στην πλαγιά.
- Ε; :dizzy:
Κοιτάω μπροστά και όντως, ο τύπος στο Ibiza πήγαινε με την ταυτότητα στο στόμα, έκανε τιμονιές στις στροφές, πραγματική πάλη. Πάγωσα. Τι στα γαμ... Πατάω φρένο και αφήνω το Ibiza να απομακρυνθεί λίγο.
Εκεί, ακριβώς εκείνο το χρονικό σημείο ήταν που με έκανε να συνειδητοποιήσω για ποιο λόγο το Evo δεν θα με ενδιέφερε ποτέ σαν αυτοκίνητο. Κατάλαβα πως στο σημείο που με άλλα αυτοκίνητα παλεύεις για τη ζωή σου, με αυτό χασμουριέσαι, βαριέσαι, διεκπεραιώνεις. Ήρθαν στο μυαλό μου οι στιγμές λίγη ώρα πριν, όταν το οδηγούσα και ένοιωθα πως το πίεζα κοντά στα όρια που υπαγόρευε η διαδρομή και αναλογίστηκα με τι ταχύτητες νόμιζα ότι πήγαινα και με πόσα πραγματικά πήγαινα. :help: Επειδή τα σίδερα του Evo είναι ίδια με όλα τα άλλα αυτοκίνητα, κατάλαβα πως στην παραμικρή στραβή, η απώλεια θα ήταν πολύ, ΠΟΛΥ μεγαλύτερη από ένα σπασμένο προφυλακτήρα ή ένα στραβωμένο φτερό. Είδικα όταν μιλάμε για το Μερκούρη... Ξενέρωσα απίστευτα στη σκέψη ότι για να φτάσω στο σημείο να νοιώθω τη χαρά της οδήγησης μέσα σε αυτό το αυτοκίνητο, θα έπρεπε να κινούμαι με εξωφρενικούς ρυθμούς - σε δημόσιο δρόμο - σε σχέση με τα περισσότερα άλλα αυτοκίνητα που υπάρχουν. Βάλε και το λαμπάκι της βενζίνης στην εξίσωση, ευχαριστώ δε θα πάρω.
We're just a battery for hire with a guitar fire, ready and aimed at you. Pick up your balls and load up your cannon for a twenty-one gun salute. For those about to rock, we salute you.
- 03 Σεπ 2014, 22:36
#1021
Porsche 997 Turbo
Aristotelis έγραψε:Αυτό το σαββατοκύριακο είχα την τύχη να δοκιμάσω μια Porsche 911 (997) turbo. Το αποκορύφωμα της τεχνογνωσίας Porsche, είναι όντως εντυπωσιακό, χωρίς όμως να προκαλεί δέος όπως οι παλαιότερες turbo, τουλάχιστον όσον αφορά τον γράφοντα. Η ποιότητα κατασκευής στο εξωτερικό είναι απλά υπεράνω κριτικής. Η βαφή (blue cobalt) και οι αρμοί είναι απλά αψεγάδιαστοι και γενικά κοιτώντας το αμάξι νιώθεις ότι πρόκειται για κάτι ακριβό σε κάθε λεπτομέρεια . Την ίδια αίσθηση αποκομίζεις και από το εσωτερικό σαν πρώτη εντύπωση... Το μπορντό δέρμα καλύπτει σχεδόν κάθε γωνιά του εσωτερικού, ενώ ακόμη και στο πάτωμα όπου δεν υπάρχει δέρμα, η μοκέτα είναι 3 φορές πιο παχιά από το καλύτερο χαλί που έχω σπίτι μου. Γενικά όλα αποπνέουν έναν αέρα ακριβής και αυστηρής ποιότητας. Τυπικά γερμανικό θα έλεγα. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν νιώθεις ότι είσαι μέσα σε ένα έργο τέχνης και design όπως ίσως συμβαίνει σε κάποιες ιταλικές κατασκευές. Δεν λείπουν και οι παραφωνίες από διάφορους πλαστικούς διακόπτες που απλά δεν πείθουν ούτε σαν εμφάνιση, ούτε σαν αίσθηση λειτουργίας. ότι και να πούμε πάντως, η ποιότητα ήταν σαφώς ανώτερη από τις αντίστοιχες μαζερατι που έχω δοκιμάσει. (Coupe & Quattroporte).
Ας περάσω όμως στα πιο ενδιαφέροντα θέματα, αυτά που έχουν να κάνουν με την οδηγική εμπειρία. Το αυτοκίνητο το δοκίμασα σε ορεινό στροφιλικι (κλειστό) και επαρχιακούς δρόμους (κάτι σαν παλιά ε8νικη δική μας αλλά με καλό οδόστρωμα).
Θέση οδήγησης απλά άψογη, κανένα παράπονο, και η ορατότητα επίσης καλή αν έχεις συνη8ισει χαμηλά αυτοκίνητα. Αν αντιθέτως έχεις συνη8ισει τα σημερινά σουπερ μινι που είναι σαν τζιπ περασμένης δεκαετίας, τότε μάλλον θα έχεις πρόβλημα. πολύ πολύ καλά τα καθίσματα που στηρίζουν άψογα χωρίς ταυτόχρονα να ενοχλούν. Προσπερνώ γιατί απλά δεν χρειάζεται να πω άλλα για την θέση οδήγησης.
Η ποιότητα κύλισης είναι οκ, αλλά τίποτα το εκπληκτικό, και είναι αναμενόμενο θα έλεγα. Γενικά νιώθεις τα λάστιχα να κυλάνε σε χαμηλή ταχύτητα. όσο η ταχύτητα αυξάνεται τα πράγματα καλυτερεύουν αισθητά. Αυτό που με εξέπληξε ήταν η άνεση της ανάρτησης. Ακόμη και στο sport program όπου τα διάφορα περιοδικά παθαίνουν κρίση υστερίας γράφοντας οτι είναι υπερβολικά σκληρή, σπάει νεφρά και σπονδύλους κλπ, εγώ την βρήκα απλά αποτελεσματική... ειλικρινά πιστεύω οτι πλέον τα περιοδικά δεν ξέρουν τι να γράψουν και ασχολούνται με απίστευτες λεπτομέρειες που απλά δεν στέκουν. μετά βγαίνει άλλο μοντέλο και φτου και απο την αρχή. απλά πιστέψτε με, οι αναρτήσεις είναι καταπληκτικά άνετες για το ύφος του αυτοκινήτου και δεν κουράζουν ποτέ και σε καμιά ρυ8μιση. Παρ΄ολα αυτα, δεν με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο, και εδω θα έλεγα αρχίζει η πραγματική περιγραφή των εντυπώσεων μου, που θα προσπαθησω να σας μεταφέρω με ολη την αντικειμενικότητα που μπορώ να έχω, αν και φοβάμαι οτι μπορεί να χαρακτηριστώ εως και σνομπ.
Είναι ενα περίεργο συναίσθημα που θα προσπαθήσω να περιγράψω οσο μπορώ καλύτερα. Γενικά οδηγώντας το αυτοκίνητο υπάρχει ενα είδος υστέρησης, κάτι σαν turbo lag, όχι σε οτι αφορά την απόκριση του αυτοκινήτου ή του κινητήρα, αλλά σε οτι αφορά τα ηλεκτρονικά που ελέγχουν κάθε στιγμή και δράση του αυτοκινήτου.. Στρίβεις και νιώθεις οτι το αμάξι αρχίζει να γέρνει, και ενω ετοιμάζεσαι για μεταφορά βάρους... δεν συμβαίνει τίποτα... Προσοχή, και εδώ είναι το κλειδί της ανάγνωσης κατά την γνώμη μου, δεν είναι οτι ξαφνικά κατι αλλάζει και η ανάρτηση σκληραίνει. Αντιθέτως, δεν αντιλαμβάνεσαι κατα΄ρχην καμία μεταβολή σε τίποτα... απλά κατά εναν μαγικό τρόπο και εναντίων καθε νόμου φυσικής που γνωρίζεις, το αμάξι απλά σταματάει να γέρνει, και το σώμα σου δεν νιώθει τα πλευρικά G που ο εγκέφαλος σου περιμένει. Ολα αυτα συμβαίνουν σε οποιαδήποτε κατάσταση μπορεί να βρεθεί το αμάξι. Περιμένεις κάτι και ετοιμάζεσαι, και απλά συμβαίνει κάτι τέλειο που δεν θα έπρεπε να συμβεί.
Προσπαθώντας να αναλύσουμε την κατάσταση φτάσαμε στο συμπέρασμα οτι τα ηλεκτρονικά δεν δρουν γραμμικά σε οποιαδήποτε δυναμική κατάσταση του αυτοκινήτου, περνώντας απο την μια ρύθμιση στην άλλη, αλλα δρουν πάντα με παραβολικές καμπύλες δράσης, εξομαλύνοντας τις διάφορες αλλαγές δυναμικής συμπεριφοράς. Αν αυτο ακούγεται πολυ βιοτεχνολογικούς και ακατανόητο, συγχωρέστε με, θα σας δώσω ενα πρακτικό παράδειγμα.
Οταν οδήγησα τις μαζερατι στην πιστα, η συμπεριφορά τους ήταν η εξης.
Η μαζερατι (η coupe πολυ quattroporte λιγοτερο) γέρνει, σε κάποια φαση τα ηλεκτρονικά σκληραίνουν την ανάρτηση και σταματάνε την εξτρα κλιση, νιώθεις την μεταβολή τις ανάρτησης να ειναι αποτελεσματική μεν, απόλυτα διαχωριστική δε. Το ιδιο και σε οτι αφορα το ABS και το τραγικο για μενα Traction Control, οπου απλα κόβει κάθε παροχή δύναμης αν νιώσει οτι υπερβάλλεις. Κατα τα αλλα η μαζερατι ειναι τραγικη αλλα αυτο ειναι μια αλλη ιστορια... (η quattroporte σαφως ανωτερη)
Τίποτα από ολα αυτά δεν συμβαίνει στην 911. Νιώθεις οτι το αμάξι πάει να πάρει κλίση, δεν νιώθεις καμία μεταβολή σε τίποτα, και ασχολείσαι με το τι θα πρέπει να κανείς στα χειριστήρια, το αμάξι απλά δεν εχει πάρει κλίση και εχεις βγει και απο την στροφη, μένοντας με τους μυς της κατω γνάθου χαλαρωμένους απελπιστικά και έχοντας το χαρακτηριστικό υφος του "και τώρα δηλαδή τι έγινε?". Το ίδιο συμβαίνει και με το traction control. Pedal to the metal, και νιώθεις τα τερατώδη PZero να γλιστράνε κάπως. Ετοιμάζεσαι για το χαρακτηριστικό και ενοχλητικό κοψιμο δύναμης, αλλά τίποτα απο ολα αυτά δεν συμβαίνει. Το αμάξι συνεχίζει να επιταχυνει με καταιγιστικούς ρυ8μους (περισσοτερα γιαυτο αργοτερα), και δεν νιωθεις το παραμικρο φρεναρισμα, μενοντας και παλι να απορεις που καταφερει να βρει προσφυση...
Ακομη πιο εξωπραγματικα τα πραγματα αν αποφασισεις να "στριψεις". Η αναρτηση κανει τα δικα της, ο κινητηρας τα δικα του, η τετρακινηση αλλα διαφορα και το συστημα ελεγχου σταθεροτητας ακομη κατι αλλα μαγικα. Καπου εκει εισαι κι εσυ και προσπαθεις να καταλαβεις τι πρεπει να κανεις, νιωθεις διαφορα να γινονται και το μυαλο σου σκεφτεται διαφορες λυσεις. Το προβλημα - και ναι ειναι μεγαλο προβλημα - ειναι οτι απλα η σκεψη σου δεν προλαβαινει να αντιμετωπισει τα ηλεκτρονικα που εχουν ηδη λυσει ολα σου τα προβληματα πριν απο σενα για σενα και με τροπο που να νομιζεις οτι τα ελυσες εσυ. Βγαινεις απο την στροφη με το ποδι στο πατωμα, χωρις να εχεις κανει την παραμικρη κινηση διορθωσης στο τιμονι και με εξωφρενικες τριψηφιες ταχυτητες που συχνα αρχιζουν απο τον αριθμο 2, και που σε κανουν να απορεις αν οντως φορας πολιτικα λαστιχα ή σλικ. Ακομη και η χαρακτηριστικη υπερστροφη στο αφημα του γκαζιου μεσα στην στροφη, ειναι εκει μαλλον για να θυμιζει οτι ειναι μια Porsche, παρα γιατι ετσι ειναι η δυναμικη συμπεριφορα του αυτοκινητου. Αφηνεις το γκαζι και η μουρη βουταει στο εσωτερικο της στροφης. Πας να διωρθωσεις αλλα και παλι τα εχει κανει ολα μονο του και το μονο που σου μενει ειναι να πατησεις γκαζι και να εξφενδονιστεις στην επομενη στροφη. Υπηρξαν στιγμες που νομιζα οτι τα ηλεκτρονικα ενεδρουσαν στην κρεμαγιερα του τιμονιου...
Πριν με χαρακτηρισετε ολοι τρελο, σνομπ και ψιλομυτη (ή απλα ηλιθιο), να σας δωσω αλλο ενα χαρακτηριστικο πρακτικο παραδειγμα. Ειμαστε λοιπον στον ορεινο δρομο (γνωστο στον γραφοντα) και χωνω οσο μπορω... Καπου εκει αναμεσα στα εσακια και στις φουρκετες και σε πληρη ψυχολογικη χαλαροτητα δικη μου και του ιδιοκτητη συνοδηγου, αναμεσα απο σχολια στυλ "γαματα παει εη?" και "φαντασου να το μαθουμε κι ολας", βγαινω απο μια μεσαια στροφη 3ης, και επιταχυνω για μια ευ8εια περιπου 400 μετρων... αμεσως ακολου8ει φουρκετα κλειστη 2ας... το ποδι στο πατωμα μια αλαγη ταχυτητας στο αυτοματο κιβωτιο, και αποφασιζω επιτελους να φρεναρω... φρεναρω... φρεναρω... Μα γιατι δεν σταματαει επιτελους?
- "Βρε συ, τι στο διαολο, ειναι δυνατον να υπερθερμανθηκαν τα κεραμικα?"
- ... (καμια απαντηση)
μπαινουμε στην φουρκετα λιγο στο οριο, βγαινουμε και χαλαρωνω λιγο
- "Βρε τι παθαμε, αμαν εκανα να φρεναρω, καλυτερα να χαλαρωσω λιγο..."
- ...
Γυρναω να δω τον ιταλο φιλο/πελατη μου, ο οποιος παρα την κλασικη για ιταλο λαμπα, εχει αποκτησει ενα καπως ασπρο χρωμα...
- "Τι εγινε φοβηθηκες?"
- "Οχι, αλλα ειδα το κοντερ..."
- "Εε και τι? 170?"
- "προθεσε αλλα 100 Αρη... "
Καναμε αλλο ενα περασμα για να ειμαστε σιγουροι, αυτη την φορα κοιτωντας το κοντερ... γραφαμε 200αρες σε ανυποπτα σημεια και τελικιασαμε 268χλμ/ωρα στην εν λογω ελαφρα ανηφορικη ευθεια...
Αυτο ειναι και το βασικο προβλημα του εν λογω αυτοκινητου. Ειχα και εχω την τυχη να δοκιμασω καταπληκτικα σπορ αυτοκινητα στην ζωη μου, παρα πολλα πανω απο 200 αλογα, και πολλα πανω απο 300 αλογα.. Ποτε μου ομως δεν ειχα αναλογη εμπηρεια. Η 997 τουρμπο δεν ειναι αυτοκινητο αλλα time capsule. Ο χωροχρονος γυρω της, συμπιεζεται και αλλαζει, αλοιωνοντας τους νομους της φυσικης. Εχω οδηγησει και με 200 και με 250 και με 300χλμ/ωρα. Ποτε δεν ενοιωσα τοσο αποκομενος απο το περιβαλλον και τοσο εξαπατημενος απο τις αισθησεις μου. Κανενας φοβος, καμια αισθηση αυτοσυντηρησης, καμια εκπληξη... Νομιζεις οτι πας σβελτα αλλα στην πραγματικοτητα κινεισαι πολυ πιο γρηγορα απο τους ορους της φυσικης. Φοβασαι μονον οταν σταματας το αυτοκινητο και αναλογιζεσαι τι εκανες. Τοτε συνηδητοποιεις οτι το οποιοδηποτε λαθακι ειναι μοιραιο γιατι απλα κινείσαι με ρυθμους ασυληπτους, μονον και μονον γιατι δεν οδηγας εσυ, αλλα μια ηλεκτρονικη μοναδα που γνωριζει τελεια τους νομους της φυσικης και εχει πολυ καλυτερα αντανακλαστικα απο εσενα.
Κατεβαινοντας απο το αμαξι το ενιωσα να με κοιταει υποτιμητικα. Θα μπορουσα να ορκιστω οτι η πινακιδα για καποια κλασματα του δευτερολεπτου εγραφε "Κ 0ΥΛ 05"...
Σε κανα δυο-τρεις βδομαδες, θα παμε πιστα να δοκιμασουμε και χωρις traction control. Εΐναι η πρωτη φορα στην ζωη μου που ειμαι τρομοκρατημενος με την σκεψη. Ειναι η πρωτη φορα στην ζωη μου, που θα ξεστομισω την παρακατω προταση για ενα σπορ αυτοκινητο.
Ειναι απλα υπερβολικο και επικυνδινο για μενα.
Ισως τελικα η Porsche θελοντας να σωσει τους πελατες της απο την ματαιοδοξία τους, σε μια εποχη οπου ο "εχων" (την αγοραστικη δυναμη) ειναι και "κατεχον" (των οδηγικων γνωσεων) και κανεις απο τους πλουσιους δεν δεχεται οτι δεν ξερει να οδηγει ενα τετοιο τερας, κατασκευασε ενα οχημα το οποιο ειναι παντοτε και παντα καλυτερο απο τον οδηγο του, χαιδευοντας τον και διαβεβαιώνοντας τον οτι "καλα τα πας συνεχισε".
Ουτως ή αλλως αν καποτε γινει το κακο, σιγουρα δεν θα υποφερεις... Αναρωτιεμαι με αυτον τον ρυθμο ομως, που θα φτασουμε σε 20 χρονια...
Υ.Γ. Για να αποφυγω παρεξηγησεις. Το αυτοκινητο ειναι καταπληκτικο. ΔΕΝ ειναι σε καμια περιπτωση AUDI. Εχεις παντα καταιγιστικο αριθμο πληροφοριών περι του τι κανει η αναρτηση, το τιμονι, το σασι, τα φρενα, τα λαστιχα... Ταυτοχρονα ομως, πριν ακομη αρχισεις να αντιδρας, νιωθεις οτι δεν συνεβει τιποτα, κι ομως ολα επιλυθικαν προς το καλυτερο... Ολα αυτα χωρις να νιωθεις την αδρεναλινη σου να ανεβαινει, παρα τις πραγματικα εξωφρενικες ταχυτητες. Αυτη η συμπεριφορα σιγουρα θα ενθουσιασει τα μεγιστα τα διαφορα περιοδικα και τεχνοκρατες. Αλλα ειναι οντως αυτο που αποζηταμε απο ενα πραγματικο σπορ αυτοκινητο?
We're just a battery for hire with a guitar fire, ready and aimed at you. Pick up your balls and load up your cannon for a twenty-one gun salute. For those about to rock, we salute you.
- 03 Σεπ 2014, 22:38
#1022
Ferrari 458
Aristotelis έγραψε:“Πάρε μια Μ3, βγάλτης 300 κιλά, βάλτης 300 άλογα έξτρα με ατμοσφαιρική εξέλιξη (όχι τούρμπο και χαζομάρες), βάλτης ό,τι καλύτερο σεμισλίκ βρεις, κάνε το τιμόνι 2 φορές πιο γρήγορο, κάνε το SMG2 ακαριαίο, βελτίωσε ήχο, υλικά, τα πάντα, ό,τι μπορεις να σκεφτείς...
Φαντάζεσαι να έχουν γίνει όλα τέλεια, όχι καγκουριές και τέτοια, απλά τέλεια. Μπορείς να το φανταστείς;
Ε, ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με τη νέα 458!”
Αυτή ήταν η πρώτη περιγραφή που μπόρεσα να δώσω στον cavallino όταν άρχισα να του εξηγώ πώς ήταν η δοκιμή που έκανα στην Ferrari 458, και μετά από αμέτρητους εκβιασμούς, βασανιστήρια και απειλές, νά ’μαι πάλι πίσω στο φόρουμ μετά από τεράστια χρονική απουσία, να γράφω τις εντυπώσεις μου. Κάποιοι μπορεί να με θυμούνται, οι περισσότεροι σίγουρα δεν με γνωρίζουν καν, οπότε απλά μη με παρεξηγήσετε και νομίζετε ότι είμαι σνομπ ή φανατίλας μιας μάρκας. Απλά προσπαθώ να μεταφέρω τις εντυπώσεις μου όσο πιο αντικειμενικά μπορώ...
Συγχωρέστε και τα ορθογραφικά λάθη, 21 χρόνια Ιταλίας έχουν αρχίσει να κάνουν την παρουσία τους αισθητή.
Αλλά πόσο αντικειμενικός να είσαι ρε γαμώτο μπροστά σε τέτοιο αμάξι. Μα θα μου πεις, πώς; Αφού όταν έγραφες για την 911 (τούρμπο και GT3) μας το έπαιζες μούρη και υπεράνω. Δίκιο έχετε και έτσι είναι.
- Είσαι Φερραρικός μέχρι το κόκκαλο!
- Είμαι.
- Είσαι πορωμένος Ιταλόφιλος τιφόζι...
- Μένω Ιταλία, τους τρώω στη μάπα και επαγγελματικά, δεν είμαι και τόσο...
- Είσαι αντιδραστικό στοιχείο και κόντρα πορσικός.
- Όχι δεν είμαι τ’ορκίζομαι. Σκαραβαίους τους ανεβάζω, σκαραβαίους τους κατεβάζω αλλά πολύ τους γουστάρω, αλήθεια λέω ρε παιδιά, μη βαράτε!
Το θέμα είναι ότι εγώ ανδρώθηκα αυτοκινητιστικά την δεκαετία του 80, με τις Testarossa, Diablo, Cizeta-Moroder (το θυμάστε το 16κύλινδρο; ), Βugatti EB110 και όλους τους άλλους δεινόσαυρους που ευημερούσαν ( ; ) εκείνη την εποχή. Όσο πιο φαρδύ και τεράστιο, τόσο πιο καλό... Τότε που ακόμη και οι 911 τούρμπο είχαν φτερά φαρδιά σαν άλλο ένα αμάξι.
Τώρα βέβαια οι 911 δείχνουν σεμνές (άσχετο αν είναι πιο φαρδιές από ποτέ) και οι υπόλοιπες Φερράρι (599, California κλπ) σχεδιασμένες από άραβες που θέλουν να εντυπωσιάζουν...
Όταν λοιπόν βλέπεις ένα σχέδιο με τέτοιες καμπύλες, φαρδύ, χαμηλό, αλλά ταυτόχρονα συμπαγές σε μήκος και με λεπτομέρειες που όλοι γνωρίζετε, είναι σα να έχεις μπροστά σου ό,τι καλύτερο μπορούσες να φανταστείς από την εποχή των υπεραυτοκινήτων, με (σχεδόν) ό,τι έχεις μάθει να σου αρέσει από μινιμαλιστικό σχέδιο της εποχής μας. Ναι ΟΚ, τα μπροστινά φώτα δεν με πείθουν 100%, αλλά άμα έχεις τέτοιο κώλο, ποιος νοιάζεται...
Ανοίγεις λοιπόν και μπαίνεις μέσα. Να πω την αμαρτία μου, η χειρολαβή της πόρτας και ο ήχος που κάνει όταν ανοίγεις δεν είναι ό,τι καλύτερο, αχ αυτοί οι Ιταλοί...
Όταν μπαίνεις και κλείνεις όμως ΟΚ, μια χαρά.
Στο εσωτερικό, συνεχίζεις να εντυπωσιάζεσαι. Τα διάφορα χειριστήρια θυμίζουν έντονα Citroen CX (την θυμάστε; ) και κατά τη γνώμη μου αυτό είναι καλό! Ναι, γιατί ρε παιδί μου δίνεις 200 χιλιάδες ευρώ να πάρεις ένα υπεραυτοκίνητο, εε θέλω να είναι διαφορετικό από όλα τα άλλα και όχι δεν θέλω τον κλασικό πολυδιακόπτη πίσω από το τιμόνι... Ναι ΟΚ, υπάρχουν προβλήματα εργονομίας, αλλά ας γίνει θυσία λίγη εργονομία στο βωμό της διαφορετικότητας, λέμε τώρα…
Τέσπα, η θέση οδήγησης, είναι άψογη, τα υλικά επίσης, οπτικά είναι όλα θεσπέσια, η ορατότητα μπροστά και πλάγια πολύ καλή, παρά το γεγονός ότι το αμάξι είναι ΠΟΛΥ φαρδύ. Πίσω, ΟΚ... δεν κοιτάς γιατί και που κοιτάς, εστιάζεις στις κατακόκκινες κεφαλές του V8 και χέστηκες για τους από πίσω...
Βάλε μπρος... Ο κινητήρας δεν παίρνει απλά μπρος αλλά εκρήγνυται, συχνά προκαλώντας τους συναγερμούς των δίπλα αυτοκινήτων να τεθούν σε λειτουργία. Μετά “ησυχάζει” σε ένα πολύ βαθύ ρελαντί που τραντάζει τα σωθικά σου.
Το τιμόνι είναι φτιαγμένο για αμερικάνους, υπερβολικά ελαφρύ σε χαμηλές ταχύτητες. Ευτυχώς, μια επίσκεψη σε οποιονδήποτε αντιπρόσωπο Φερράρι και σχετικό ψαχούλεμα της τσέπης σας, θα τον πείσει να σας μειώσει μέσω software την υποβοήθηση και να αποκτήσετε έτσι ένα ωραίο βαρύ τιμόνι. Περιττό να πω αν το αυτοκίνητο που δοκίμασα είχε την εν λόγω τροποποίηση. Το τιμόνι λοιπόν είναι ίσως το πιο τρομακτικό πράγμα σε αυτό το αυτοκίνητο.
Είναι τόσο άμεσο, τόσο ακριβές και το αμάξι ανταποκρίνεται τόσο γρήγορα στην οποιαδήποτε μετακίνησή του, που συνεχώς φοβάσαι ότι θα κάνεις κάποια τιμονιά και θα πάρεις σβάρνα το εσωτερικό guardrail, οικόπεδο, παραθαλάσσιο, βουνό... ό,τι βρεις τέλος πάντων.
Μετά από λίγο βέβαια το συνηθίζεις, αλλά ναι, είναι η πρώτη σου επαφή μαζί του που σε ξαφνιάζει και σε κρατάει σε εγρήγορση.
Αρκετά φλυάρισα, πώς είναι το αμάξι στο δρόμο;
Οδήγησα σε επαρχιακούς δρόμους, ορεινούς δρόμους και “βιομηχανική ζώνη”. Για όσους δεν ξέρουν από Ιταλία, οι βιομηχανικές ζώνες είναι σαν μια γειτονιά που έχει μόνο βιομηχανίες οι οποίες ενώνονται με διάφορα δρομάκια και πλατείες για φορτηγά, όπου μπορείς να κάνεις σχεδόν ό,τι σου κατέβει μέχρι τα γύρω γραφεία να καλέσουν την αστυνομία...
Το αυτοκίνητο είναι “alien”. Απλά πράγματα. Δεν έχω οδηγήσει άλλο παρόμοιας αίσθησης αυτοκίνητο. Παρόμοιων επιδόσεων ή και καλύτερων, ναι. Αίσθησης, οχι.
Από την πρώτη στιγμή που ξεπαρκάρεις κι αρχίζεις να κινείσαι σε έναν δρόμο με σαμαράκια, λακουβίτσες, σαγρέ κλπ, αμέσως συνειδητοποιείς ότι εδώ οι Ιταλοί κάτι μαγικά έχουν κάνει... Είναι πράγματι μια πολύ περίεργη και δύσκολα ερμηνευόμενη αίσθηση. Το αμάξι περνάει πάνω από λακούβες και τις νιώθεις μεν, αλλα δεν σπας δόντια, δεν πονάει η μέση σου δεν έχεις κανένα πρόβλημα. Γενικά η ανάρτηση είναι σφιχτή και ταυτόχρονα άνετη, κανένα πρόβλημα. Δεν είναι Citroen, αλλά δεν είναι και σε καμία περίπτωση Porsche GT3. Είναι κάτι σαν μια καινούργια BMW ή AUDI. Σφιχτό αλλά άνετο, πράγμα κατά τη γνώμη μου πολύ καλό για τέτοιο supercar.
Αυτό που δεν καταλαβαίνεις και δεν μπορείς εύκολα να περιγράψεις είναι η ανάδραση που παίρνεις στο κορμί σου και στα χέρια σου από τους τροχούς. Αισθάνεσαι από τον κάθε τροχό το πού βρίσκεται, πού πατάει, σε τι είδους οδόστρωμα πατάει και πόσο πιέζεται. Είναι σαν μια συνεχή δόνηση που επικοινωνεί με τη σπονδυλική σου στήλη, κάτι σαν να είσαι συνδεδεμένος με ένα matrix δημιουργημένο από το αυτοκίνητο. Δεν σε κουράζει, δεν σε χτυπάει, δεν ακούς τίποτα, αλλά σε αναστατώνει, σε κάνει να νιώθεις αυτόν τον παιδικό ενθουσιασμό της ανακάλυψης κάποιας νέας μορφής επικοινωνίας.
Επιμένω σε αυτό το θέμα, αν και επαναλαμβάνω πως είναι αδύνατο να σας το περιγράψω. Για παράδειγμα, όσοι θυμάστε τη δοκιμή μου της 911 τούρμπο, είχες γνώση πού βρισκόντουσαν οι τροχοί, αλλά ήσουν και αποκομμένος από το δρόμο. Από την άλλη η GT3 ήταν ξεκάθαρη στην επικοινωνία της, αλλά ταυτόχρονα και κουραστική σε καθημερινή βάση, απόλυτη, σκληρή, θορυβώδης. Ναι, ήταν ένα συμπαγές μέταλλο, αλλά κάθε φορά που έβλεπες πλακόστρωτο ή λακούβα, έπαιρνες πάραυτα τηλέφωνο τον οδοντίατρό σου, για επίσκεψη...
H 458 καταφέρνει να σου δίνει τις ίδιες πληροφορίες με την GT3 χωρίς όμως ούτε να χτυπάει, ούτε να κουράζει, ούτε να έχει την αποκομμένη αίσθηση μιας 911Τ. Πρέπει να έχει γίνει τεράστια δουλειά σε σινεμπλόκ, σασί, βάσεις, αμορτισέρ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, απλά λέω μεγάλα λόγια για να κάνω εντύπωση.
Κρατήστε πάντως αυτές τις εντυπώσεις για το τι σού περνάει η 458 όταν πας απλά αργά μέσα στην πόλη... θα τις θυμήσω πάλι αργότερα. Διότι τώρα βγαίνουμε στον επαρχιακό, μια λωρίδα από κάθε μεριά αλλά απεριόριστες ευθείες της κοιλάδας του Πάδου. Έχει λίγο κίνηση, οπότε στην ουρά κι εμείς με 80-90 χλμ/ώρα. Πώς περνάς την ώρα σου μέσα σε μια 458; Εύκολα, αλλάζοντας ταχύτητες για πλάκα. Το κιβώτιο είναι βγαλμένο μέσα από playstation, xbox, ή - για να ευλογήσουμε και τα γένια μας αφού δουλεύουμε σε αυτόν τον κλάδο - οποιονδήποτε καλό εξομοιωτή στο PC σας. Ανεβοκατεβάζεις ταχύτητες και σου φαίνεται σαν ψέματα. Δε νοιώθεις κανέναν κραδασμό, καμμία κλωτσιά, κόμπιασμα, ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ, είναι σα να έχεις κλασσικό αμερικάνικου τύπου κιβώτιο με μετατροπέα ροπής και οχι ημιαυτόματο. Ταυτόχρονα όμως, πάλι υπάρχει αυτή η περίεργη αίσθηση και επικοινωνία από το αυτοκίνητο ότι όλα από κάτω είναι μηχανικά. Δεν νιώθεις στο κορμί σου τις αλλαγές, αλλά τις νιώθεις στο υποσυνείδητό σου και στ’αυτιά σου, ακούγοντας τον κινητήρα να αλλάζει στροφές ακαριαία με ένα κροτάλισμα τόσο γρήγορο που σε εξαναγκάζει να αλλάξεις ταχύτητες ξανά και ξανά και ξανά, μόνο και μόνο γιατί δεν δέχεσαι ότι ένα οχτακύλινδρο σύνολο μπορεί να ανεβοκατεβάζει στροφές με τέτοια ταχύτητα. Είναι πραγματικά σαν παιχνίδι, 2α, 3η, 4η, 5η, 6η, 7η, 6η, 5η, 4η, 3η, 2α και πάμε πάλι. Σού φαίνεται γελοίο. Γελοίο γιατί ό,τι άλλο ημιαυτόματο έχω οδηγήσει έχει πάντα την υστέρησή του. Ναι, ακόμη κι αυτό της Μ3 και της Μ5. Το DSG της VW θέλει το χρόνο του σε ορισμένες αλλαγές, και εν πάσει περιπτώσει, ακούς την ΕCU να δίνει γκάζι για να ανεβάσει στροφές και μετά να μπαίνει η σχέση κλπ. Δέκατα του δευτερολέπτου ναι, αλλά το νιώθεις. Στην 458, ακούς ένα τέρας πίσω από την πλάτη σου να αλλάζει τόνους και ένταση, σαν κάποιος να πατάει κουμπιά σε μια κονσόλα με προγεγραμμένους ήχους. Το νιώθεις στην πλάτη σου ότι οι δονήσεις αλλάζουν, αλλά η ταχύτητα με την οποία γίνεται είναι πάντα γρηγορότερη από τις αισθήσεις σου. Για πρώτη φορά ένιωθα να έχω lag εγώ κι όχι η μηχανή... scary... και απίστευτα διασκεδαστικό για μένα και για τους γύρω μου, που ακούγανε την 458 να τραγουδάει οκτάβες πάνω κάτω.
Ανοιχτός ορίζοντας, άντε να προσπεράσουμε... 3η στο κιβώτιο, φλας, διαστρέβλωση χωροχρόνου.
Όχι όχι, δεν θα σας πω τα κλασικά που λέει κάθε δημοσιογράφος, ότι σε κολλάει στο κάθισμα και κλωτσιές και επιταχύνσεις και όλα τα σχετικά. Όχι. Αυτά μπορείτε να τα αισθανθείτε με κάθε υπερσπόρ αυτοκίνητο από Μ3 και πάνω. Αλλάζουν οι ποσότητες, οι χρόνοι κλπ, αλλά όλα τα ίδια μένουν. Ναι, σε κολλάει στο κάθισμα, ναι και ο ήχος είναι τρομερός, ναι και ανεβάζεις τριψήφιους™ αριθμούς ταχυτήτων σε μηδενικούς χρόνους, ναι και φτάνεις την 2η εκατοντάδα στο ταχύμετρο σε χρόνους που σε άλλα σπορ αμάξια φτάνεις την 1η... μού είναι όλα αδιάφορα.
Εδώ οι ingegneri το έχουν αναγάγει σε επιστήμη άλλου επιπέδου.
Σε όλα τα άλλα αυτοκίνητα ανάλογων επιδόσεων, τρως ένα χαστούκι και μετά πάλι ένα, κι άλλο ένα, κι άλλο ένα κλπ κάθε φορά που αλλάζεις ταχύτητα. Και με κάθε αλλαγή ταχύτητας νιώθεις τα στοιχεία της φύσης να σε περιορίζουν, την αντίσταση του αέρα, την τριβή των ελαστικών, τη μηχανική απόκριση του κιβωτίου, όλα μάχονται μεταξύ τους και νιώθεις ότι όσο προχωράς μετά τα 200, τόσο η φύση και η φυσική κερδίζουν τη μάχη... είναι λογικό.
Στην 458, τρως μια γερή κλωτσιά με το που βάζεις το πόδι σου κάτω, το περιβάλλον πλημμυρίζει από τον ήχο ενός κινητήρα που αν τον άκουγε ένας αρχαίος Έλληνας θα νόμιζε ότι ο Δίας νευρίασε άσχημα και ξαφνικά η φυσική παύει να υφίσταται, περνάς σε μια άλλη διάσταση. Τέρμα οι κλωτσιές, τέρμα η πίεση στην πλάτη, κάτι συμβαίνει και το υποσυνείδητό σου παίρνει κατευθείαν εντολές από το αμάξι να τραβάει το λεβιέ των ταχυτήτων μία πάνω κάθε τόσο. Το κάνεις αυτόματα σα να σε διατάζουν, σαν ένα αντανακλαστικό που δημιουργείται από ένα ερέθισμα που σου δίνει ο κινητήρας μα και που δεν μπορείς να προσδιορίσεις τί είναι. ΔΕΝ κοιτάς το στροφόμετρο (δεν θα προλάβαινες ούτως ή άλλως), ΔΕΝ νιώθεις μια διαφορά στην επιτάχυνση (ίσως εδώ είναι το μυστικό), ΔΕΝ κάνεις ΠΟΤΕ λάθος, όλα γίνονται αυτόματα αλλά όχι από το αυτοκίνητο αλλα από... εσένα. Σε έχει προγραμματίσει το matrix, δεν υπάρχεις αυτόνομα, είσαι μια νέα οντότητα, ένα νέο ον, μισό μηχανή, μισό άνθρωπος, ferrariborg. Και πας γρήγορα, πολύ γρήγορα, χωρίς να ξέρεις πόσο. Μόνο μετά, όταν είσαι πάλι στην κίνηση με 80 χλμ/ώρα σκέφτεσαι ότι γέμισες 5η και ανέβαζες 6η... κάνεις νοητά δυο τρεις πράξεις και σκέφτεσαι “δεν μπορεί, λάθος κάνω, αποκλείεται να πλησίασα τα 300”... κι όμως, σε ένα απλό προσπέρασμα. Ο ιδιοκτήτης συνεπιβάτης απλά σου επιβεβαιώνει την υποψία και σε καθησυχάζει γιατί είναι κι αυτός μεταλλαγμένος πλέον.
Είχα την τύχη λόγω της νέας μου δουλειάς, να πάρω τα δεδομένα της αδράνειας του κινητήρα και του κιβωτίου κατευθείαν απο τη Ferrari. Ο κινητήρας είναι απλά ένας κινητήρας Formula 1 βαλμένος σε ένα αυτοκίνητο δρόμου, συν κάτι μαγικά στην ηλεκτρονική διαχείριση ώστε να μην είναι απότομος. Έχετε ποτέ ακούσει πως σβήνει ένας κινητήρας F1? Με μια απόκοσμα ακαριαία ησυχία, σχεδόν ανεξήγητα. Αποτέλεσμα της πολύ μικρής αδράνειας που έχουν όλες του οι περιστρεφόμενες μάζες. Το ίδιο ακριβώς κάνει και ο κινητήρας της 458. Αυτή η έλλειψη σοβαρής αδράνειας είναι που τον βοηθάει να ανεβοκατεβαίνει τόσο γρήγορα σε όλο το φάσμα στροφών. Πράγματα που έχετε σίγουρα ακούσει για διάφορους κινητήρες, αλλά είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις που απλά δεν περιγράφεται.
Ορεινός δρόμος. Το αμάξι είναι φαρδύ, ΠΟΛΥ γρήγορο, με ΠΟΛΥ μεγάλα όρια. Αδύνατον να το πιέσεις, στην Ιταλία είμαστε πλέον πολλοί, παντού. Έχει πάντα κίνηση. Απελπισία. Η αίσθηση που αποκομίζεις είναι ότι μας δουλεύουν και ότι τα λάστιχα δεν είναι δρομίσια νορμάλ, αλλά σεμισλίκ με χειροποίητες χαρακιές. Και πάλι εδώ η επιτυχία της 458 δεν είναι ότι έχει όρια τόσο μακρινά που δεν τα φτάνεις σε ορεινό δρόμο, τα φτάνεις και τα παραφτάνεις, δεν πιστεύω σε δημοσιογραφικές υπερβολές. Αν δεν τα φτάνεις τότε απλά, έχεις ακόμη κάτι να μάθεις, δεν είναι κακό, απλά θέλει χρόνο. Η επιτυχία της είναι άλλη μια φορά η επικοινωνία που έχει με τον χειριστή της. Πώς γίνεται να νιώθεις τους τροχούς να πατάνε σε διαφορετικά υλικά ασφάλτου, να νιώθεις τις καμπύλες του δρόμου, τις ανισότητες, τα πάντα, κι όμως το αμάξι να μένει σταθερά στην πορεία του, να μην ακολουθεί τις ατέλειες του δρόμου αλλά να πηγαίνει μόνον εκεί που έχεις σημαδέψει; Κάποιες στιγμές όταν προσπαθώ να το θυμηθ...συγγνώμη, ονειρευτώ, φαντάζομαι τον εαυτό μου να έχει αποκτήσει κάτι τεράστια άκρα και να κρατάω με τα χέρια μου και τα πόδια μου καθέναν από τους 4 τροχούς.
Κάπου εκεί χαλαρώνεις, γιατί βλέπεις ότι δεν έχει νόημα και απλά απολαμβάνεις μόνο τον ήχο και τα χειροκροτήματα του πλήθους (δεν κάνω πλάκα) από κάθε χωριουδάκι που συναντάς. Να πούμε ότι άνετα το χρησιμοποιείς για καθημερινό αυτοκίνητο, τόσο εύκολο είναι στην κίνηση. Ο ιδιοκτήτης έκανε σε ένα μήνα 17000 χλμ... τα μισά από την καύλα του, τα άλλα μισά γιατί... γιατί όχι; Και από την καύλα του βέβαια.
Πάμε λοιπόν στη βιομηχανική ζώνη να κάνουμε τουλάχιστον δυο τρεις πλατείες με το πλάι να δούμε πώς συμπεριφέρεται πάνω από το όριο σε χαμηλές ταχύτητες. Συχνά λέω, ότι η Μ3, ολες οι Μ3, είναι τα καλύτερα σχολεία πισωκίνησης, γιατί έχουν ικανή έως πλουσιοπάροχη δύναμη αλλά ταυτόχρονα είναι πολύ εύκολες στο χειρισμό τους ακόμη και πέρα από το όριο. Η 458 παίρνει τον χαρακτηρισμό αυτόν και τον πάει ακόμη παραπέρα. Ενώ η GT3 πρέπει να οδηγηθεί με ακρίβεια και σεβασμό, η 458 είναι πάντα φιλική, εύκολη, ακαριαία, αποτελεσματική, σύγχρονη. Στην είσοδο σε στροφή, το τιμόνι όπως είπαμε είναι ακαριαίο, τρομερά γρήγορο και συχνά αντί να φύγεις ευθεία όπως περιμένεις, κινδυνεύεις να βρεθείς στο εσωτερικό της πλατείας γιατί έστριψες πολύ. Αφού και εφόσον το συνηθίσεις, αρχίζεις να πιέζεις. Το πίσω μέρος είναι βέβαια βαρύ και κάπως στο μεταφέρει σαν αίσθηση ότι υπάρχει, αλλά δε σε φοβίζει και μένει σταθερό, χωρίς να προβληματίζει. Το αυτοκίνητο παίρνει set εύκολα και μετά από μια δυο προσπάθειες έχεις την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται (ή τον παραλογισμό) να χώσεις μια κλωτσιά στο γκάζι μετά το apex. Και εκεί που σκέφτεσαι «Αγια Kasco Αssicurazione μου σώσε με Εσύ που τα πληρώνεις όλα», το πίσω μέρος ξεκολλάει τόσο προοδευτικά, τόσο προβλέψιμα, το τιμόνι γυρνάει ανάποδα με μεγάλη ακρίβεια, εσύ πρέπει μόνο να το σταματήσεις εκεί που θες να σημαδέψεις. Όλα γίνονται με τέτοια ακρίβεια που το αυτοκίνητο κάνει ό,τι σκέφτεσαι κι εσύ σκέφτεσαι ότι είσαι ο νέος Τσουτσίγια...
Αρκεί μια διαφορετική σκέψη ώστε να μην βγάλεις το πίσω μέρος σε τεράστιες γωνίες αλλά μόνο σε μικρές γωνίες που σε κάνουν πολύ πιο γρήγορο και σου δίνουν ακόμη μεγαλύτερη ικανοποίηση.
Όταν είχα δοκιμάσει την 911Τ είχα εκφράσει τον προβληματισμό μου για μια μηχανή που έπαιρνε εντολές και μετά τις επεξεργαζόταν με κάποιον δικό της τρόπο ώστε το αποτέλεσμα να ήταν αυτό που έψαχνες. Όμως από την ώρα που έδινες την εντολή μέχρι να πάρεις το αποτέλεσμα, περνούσε κάποιος μικρός χρόνος που καταλάβαινες ότι το αυτοκίνητο έκανε κάτι δικά του, ανέλυε τους νόμους της φυσικής, σε έβγαζε μ@λάκα και μετά με περιφρόνηση σου έλεγε «ορίστε, αυτό ήθελες, πάρτο». Οι μη γνώστες εντυπωσιάζονταν, οι γνώστες ένιωθαν βιασμένοι από τη «μηχανη» που αποφάσιζε για εμάς πριν από μας.
Η 458 είναι μια μηχανή που δεν θα σε βιάσει ποτέ, δεν θα σε περιφρονήσει ποτέ. Θα πάρει τις εντολές σου και θα τις ακολουθήσει βήμα βήμα, ενώ ταυτόχρονα θα σου δείχνει πόσο καλά σχεδιασμένη είναι. Δεν θα νιώσεις ποτέ ότι δουλεύει αντί για σένα, δεν θα σκεφτείς ποτέ ότι είναι καλύτερη από εσένα. Θα νιώσεις όμως ότι είναι η καλύτερη που μπορεί να κάνει τα κόλπα που θες να κάνεις και θα τα κάνει ακριβώς όπως τα θες, γιατί θα γίνει ένα με σένα. Έχει και διάφορα επίπεδα δυσκολίας, αρκεί να παίξεις λίγο με το διάσημο πλέον manettino, το οποίο όμως πάντα επιδρά σαν βοήθεια και ποτέ με υπεροπτικό στυλ “άσε, θα σου δείξω εγώ”. Αν για παράδειγμα βάλεις το manettino να σε φυλάει από όλα τα κακά, δε σημαίνει ότι η 458 δεν θα διώξει τον κώλο της αν το παρακάνεις με το γκάζι. Απλά θα τον διώξει πολύ γλυκά, θα προλάβεις να κάνεις ανάποδο εύκολα, και θα μειώσει (οχι κόψει, μειώσει) τη δύναμη ώστε να μην πάρεις μεγάλες γωνίες πλαγιολίσθισης. Σαν καλή δασκάλα θα σού πει “είδες τι έγινε; Ξανακάντο αλλά έχε υπόψη σου....”. Και αν θες να μάθεις κι άλλο, γύρνα πάλι το manettino προς τα δεξιά, κι άλλο και πάλι μέχρι να γίνεις ένα πράγμα με αυτήν.
Ήμουν και είμαι πάντα σκληροπυρηνικός. Όχι ηλεκτρονικά, όχι αυτόματα κιβώτια, όχι βοήθειες... Όμως αν το μέλλον είναι σαν αυτή την 458, είμαι διατεθειμένος να αλλάξω γνώμη και δεν θα με πειράξει καθόλου. Είναι το πρώτο ολοκληρωτικά ηλεκτρονικό αυτοκίνητο που μου έδωσε καλύτερη αίσθηση από ένα καθαρόαιμο. Μου είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω και είμαι σίγουρος ότι απότυχα οικτρά παρ’όλο το κατεβατό... Σαν τελική παρομοίωση, σκεφτείτε να είστε μέσα σε ένα απόλυτο καθαρόαιμο αγωνιστικό μονοθέσιο. Τώρα, κρατήστε όλες τις αισθήσεις από αυτό, όλες τις μικρές δονήσεις, όλο τον ήχο. Τώρα αφαιρέστε όλα τα χτυπήματα, τους δυνατούς κραδασμούς, τις απόλυτες αντιδράσεις. Αυτή είναι μια μικρή, πολύ μικρή ιδέα της 458. Αυτός είναι ο λόγος που όλα τα road tests θα αποτύχουν να σας την περιγράψουν.
Είναι το πρώτο αυτοκίνητο αντάξιο του ονόματος της Ferrari εδώ και πολύ καιρό. Συγχωρέστε με αν ακούγομαι σνομπ αλλά πιστεύω ότι η Ferrari είχε να κάνει τέτοιο ολοκληρωμένο αυτοκίνητο, τηρουμένων των αναλογιών, από τη δεκαετία του 60 με τις τρομερές 250GTO, τις 275 GTB και την μικρή Dino.
Αρκετά σας ζάλισα, κλείνω επαναλαμβάνοντας ότι το αυτοκίνητο είναι alien. Δεν ξέρω πώς το κάνει, αλλά επικοινωνεί με τους νευρώνες μου χωρίς να με αγχώνει ή να με κουράζει. Δεν ξέρω τι κάνανε, δεν ξέρω πώς το κάνανε, αλλά το αποτέλεσμα είναι ένα νέο επίπεδο πέρα από κάθε τι που έχω δοκιμάσει μέχρι τώρα.
Απόσπασμα από το Matrix youtube για επεξήγηση...
http://www.youtube.com/watch?v=Z7BuQFUhsRM
We're just a battery for hire with a guitar fire, ready and aimed at you. Pick up your balls and load up your cannon for a twenty-one gun salute. For those about to rock, we salute you.
- 03 Σεπ 2014, 22:43
#1031
Lotus Exige V6
Aristotelis έγραψε:Ανοίγω την πόρτα της Εxige v6 και ευτυχώς που είμαι ακόμα νέος ωραίος, μοιραίος και κυρίως ευελικτος αφού το εσωτερικό είναι το γνωστό της πλατφόρμας Elise/Exige που ως γνωστόν χρειάζεσαι ολίγον γνώσεις yoga για να μπεις. Μ´ αρέσουν αυτά σε προδιαθετουν ευχάριστα για το σπάνιο της κατασκευής.
Φέρνω το κάθισμα μπροστά, κοντά στο τιμόνι, ίσιωνω την πλάτη, και είμαι έτοιμος. 350 άλογα σε κάτι περισσότερο απο 1000 κιλά πολυ κοντο μεταξονιο και ουσιαστικά semislicks λάστιχα, θα έχει πλάκα σκέφτομαι καθώς προσπαθώ να κάνω μανούβρα με το μη υποβοηθουμενο τιμόνι.
Ανοίγω παρένθεση. Κάπου εδώ διαβάζοντας την παραπάνω παράγραφο ο αναγνώστης θα περίμενε την κλασική έκφραση, "είναι ένα μεγάλο καρτ!". Όχι δεν θα σας κάνω την χάρη, αρνούμαι :rant: . Μέχρι κάποιος να μου αποδείξει ότι κάποιο αυτοκίνητο έχει μπλοκάρισμενο πίσω άξονα, δεν έχει αναρτήσεις και στρίβει μειώνοντας το μεταξονιο απο την μια μεριά, μεγαλωνοντας το απο την άλλη, τότε θα επιμένω ότι άλλο το καρτ και άλλο τα αυτοκίνητα. Τώρα αν το σκληρό χωρίς υποβοήθηση τιμόνι σας θυμίζει καρτ, είναι σαν να λέτε ότι παρκαραμε ένα αυτοκίνητο και καταλάβαμε τα όρια του...κλείνω παρένθεση και τρολλαρισμα.
Εξερευνω το αυτοκίνητο με προσοχή ενώ ο συνοδηγός μου εκμυστηρεύεται ότι φτάνει μια αλλαγή τροχαλιας στον κόμπρεσσορα για να ανεβεί η δύναμη σχετικά άνετα στα 400++ άλογα.
"that's gt3 territory with this low weight." του λέω
"indeed" μου απανταει με έμφαση και περηφάνεια.
Το κιβώτιο έχει παρόμοια αίσθηση με της Evora S οπότε συγκρινόμενο με το απαράδεκτα σκληρό της gt3 δεν ξενίζει και τόσο αλλα δεν έχει την ακρίβεια του ντοπαρισμενου σκαραβαιου.
Ο κινητήρας εδώ, απαλλαγμένος απο τουλάχιστον 300 και βάλε κιλά, λάμπει. Ζέσταναμε και τα λάστιχα (όχι που δεν...) και αρχίζω να πυροβολω με όμως ακόμη όλα τα aids on. Πρώτη εντύπωση, πολυ κρατημα απο τα σεμις. Δεύτερη εντύπωση, πολυ καλο φρενάρισμα αλλα το πίσω μέρος κουναει και χρειάζεται κάτι τις παραπάνω απο μια κίνηση των καρπών για να μένεις στην γραμμή σου κατα το φρενάρισμα. Δεν φοβίζει αλλα είναι ενδιαφέρον και παιχνιδιαρικο τουλάχιστον στην πίστα. Τρίτη εντύπωση, στα γρήγορα esses πρέπει να πηδας απο κερμπ σε κερμπ αν θες να πας γρήγορα, αλλα με την Exige το stability control αρχίζει να μου σπάει τα νεύρα αφού κάνει αισθητή την παρουσία του, κάθε φορά που το αυτοκίνητο αναπηδαει. Συζητώ με τον test driver επι του θέματος και συμφωνεί μεν, μου εξηγεί δε ότι πρώτον το αυτοκίνητο είναι ελαφρύ, κοντό και σκληρο, άρα στα κερμπς πηδαει πιο πολυ και το stability περνει τα μέτρα του. Απο την άλλη είναι ενθουσιασμένος εξηγώντας μου ότι το αυτοκίνητο μαθαίνει απο την οδήγηση μου και αλλάζει σταδιακά τροπο επίδρασης.
Προσπαθώ να κάνω την οδήγηση μου όσο πιο ομαλή γίνεται για να μείωσω την επίδραση των βοηθειών. Μετά απο δυο baby smooth γύρους ο συνεπιβάτης δίνει το sign of approval και βγάζει off τα aids. Εκεί το αυτοκίνητο μεταμορφώνεται. Η αρχική εντύπωση που μου είχε δώσει, ήταν ότι εκεί στα γρήγορα esses τα πράγματα ήταν ζορικα και η συνεχής επέμβαση του stability control με είχε κάνει να νομίζω ότι θα ήταν πολυ νευρικό. Χωρίς μεσάζοντες μεταξύ της οδήγησης μου και του αυτοκινήτου, η Exige αρχίζει να δείχνει τον πραγματικό της χαρακτήρα. Θέλει να ξέρεις τι κανείς και να είσαι αποφασισμένος, αλλα αυτό δεν σημαίνει ότι θα σε εκθέσει. Κουνιέται, χοροπηδαει, θέλει την έντονη συμμετοχή σου, αλλα κάνει αυτο που θες. Δεν σου δίνει ποτέ την αίσθηση ότι θα "σε σκοτώσει", αλλα απο την άλλη θέλει να της δείξεις ποιος αποφασίζει για το που θα παει. Καθαρόαιμο και traditional.
Όλα τέλεια? Όχι και τόσο. Το αυτοκίνητο φτιάχτηκε για να πηγαίνει γρήγορα, πολυ γρήγορα, αλλα οταν δοκιμασα να το πιεσω τότε το μπροστινό μέρος άνοιγε την τροχιά του αν έδινα γκάζι νωρίς μετα την κορυφή της στροφής. Μου φάνηκε περίεργο σαν συμπεριφορά, διότι το μπροστινο μέρος είναι πάντα πρόθυμο να αλλάξει τροχιά αλλα υπό πίεση δεν δείχνει να συνεργάζεται με το πίσω μέρος για να στρίβει το αμάξι. Θα σας κάνω ενα τραβηγμένο παράδειγμα μήπως και μπορέσω να σας δώσω να κατάλαβετε τι εννοώ. Όταν φτιάχνουμε την φυσική στον εξομοίωτη, αν και απόλυτα ρεαλιστική ή τουλάχιστον όσο μπορούμε, δεν έχουμε κανένα απο τα προβλήματα του πραγματικού κόσμου (κόστος,φυσική υπόσταση όγκων κλπ) άρα και συχνά φτιάχνουμε για γούστο ή απλά για δοκιμή και "τέρατα" του στυλ: τι θα γινόταν αν έβαζα τη μπροστινη ανάρτηση μιας KTM σε μια BMW; Και αλλα τέτοια τραγικά. Το αποτέλεσμα βέβαια δεν είναι το καλύτερο απο δυο κόσμους, αλλα όπως σίγουρα οι μηχανολογοι αναγνώστες φαντάζονται, συχνά βγαίνει ένα έκτρωμα με πληρης ασυνεργασία μεταξύ των δυο μερών του αυτοκινήτου.
Τραβηγμενο παραδειγμα, αλλα κάπως έτσι στο όριο μου φάνηκε και η Exige. Μπροστινη ανάρτηση απο Elise/Exige πίσω ανάρτηση απο Evora. Κάτι δεν... Βέβαια το αυτοκίνητο είναι πολυ εντυπωσιακό, κινείται σε πολυ γρήγορους ρυθμούς, θα ικανοποιήσει απόλυτα τους απανταχού trackdayιστες, αλλα δεν μου έδωσε την αίσθηση μιας ανάρτησης μοντέρνας και ολοκληρωμενης όπως μου την έδωσε η Evora. Η πολυ απλά έχω καβαλησει το καλάμι και ψάχνω ψιλους στ'αχυρα, όμως είναι σημαντικό για μένα να κατανοήσω τον χαρακτήρα κάθε αυτοκινήτου, αν θέλω να το αποδώσω σωστά στον εξομοίωτη.
Απο την αλλη παλι, σκεφτομαι οτι ποιος περνει μια Exige και την αφηνει ως εχει? Το πρωτο πραγμα που αλλαζεις ειναι η γωνιες στους τροχους και μετα οτι αλλο θελεις... οπωτε μπορει αυτες οι τασεις υποστροφης να εξαφανιζονται με λιγο αρνητικο καμπερ μπροστα... κι επειτα, εδω και 4 γενιες η 911 GT3 υποστρεφει, και καθε φορα οι δημοσιογραφοι μας λενε οτι "οι γερμανοι τεχνικοι εξαλιψαν παντελως τις υποστροφικες τασεις της προηγουμενης γενιας...", οπωτε τι ξερω κι εγω ο μωρος.
Κάπου εκει έχω πάρει θάρρος και πάω να την ντριφταρω... Με τα σεμις ζεστα ζεστα, την ψιλιαστικα ότι δεν θα γυρνάνε στα φρένα ή ότι αν γυρνάνε θα σβουριζε, οπότε και αποφασίζω για ένα πιο κλασσικό power drift μετά το apex. Γκάζι στο πάτωμα περνει περίπου 10 μοίρες κλίση και γραπωνει απότομα και θα ερχόταν χαστούκακι αλλα αφενός όπως είπα την είχα ψιλιαστει (ψψψψψσσσσσσς) και αφετέρου η γωνία ήταν πολυ μικρή οπότε ήταν εύκολο και γρήγορο να ίσιωσω το τιμόνι.
Δεύτερη προσπάθεια, μια απο τα ίδια... Χμμμ.
-"it doesn't really wants to drift..."
-"well you can drift it if you try, I can show you if you'd like to see what it does"
-"oh yes I'd love to see that"
Αλλαγή θέσεων και φτάνουμε στην φουρκετες φρεναριστοι... Γύρισμα απο πριν και μετράς μέσα μου "spin σε 3...2...1..." βζιοουυυυ βζιοουυυυυυυυυ χρχρχρχρχρ χόρτα.
"Ops"
Πάμε πάλι και αυτή την φορά τον βλέπω αποφασισμένο ξανάμάνα απο τα ίδια και κάπως ο θεός το σώζει και δεν φέρνουμε σβουρα αλλα δεν το λες και ντριφτ ακριβώς. Πάντως δεν έχω ξαναδεί χέρια να δουλεύουν τόσο γρήγορα! Ήρωας!
-"actually I think today it's too hot and the car and tyres do not want to drift yeah..."
-"That was perfect for my data though, thank you so much"
-"Cool. So would you like to try the new Evora GTE now?"
-"Absolutely it's semiautomatic right?"
-"yeah"
-"cool my left arm starts to feel tired from the shifting and it's mentally hard"
-"You're not used to right hand drive cars eh?"
-"Actually it's my first time ever"
-"..."
Κάπου εδώ το σταματαω γιατί η συζήτηση που ακολουθεί έχει σχέση μόνο με την δική μου ματαιοδοξία (είμαι ψώνιο και το ξέρω™) και όχι με το αυτοκίνητο.
Διάλειμα τώρα και αργότερα GTE!
We're just a battery for hire with a guitar fire, ready and aimed at you. Pick up your balls and load up your cannon for a twenty-one gun salute. For those about to rock, we salute you.