Γενικά αυτοκινητιστικά θέματα
Άβαταρ μέλους
By Dodger
#483982 Φίλε otso θέλω συνέχεια... Το έκοψες απότομα :metalo:
Άβαταρ μέλους
By blackpug106
#484022 Ε.. αφού τελείωσε... :iconcool:
Άβαταρ μέλους
By DAP
#484054
blackpug106 έγραψε:Ε.. αφού τελείωσε... :iconcool:


Αν μου επιτρεπεις...."τελειωσαν " εγραφε το πονημα,αρα και η αστυνομικινα,δεν κανει να την αδικουμε...... :innocent:
Άβαταρ μέλους
By otso
#486558 Μια Δευτερα στο Παρισι.

Ξυπνησα με το αισθημα ενοχης οτι αργησα και ημουν αδιαβαστος για το σχολειο .Μου πηρε λιγο μεχρι να συνιδειτοποιησω
οτι δεν πηγαινα σχολειο πια ,και το κρεβατι δεν ηταν το κρεβατι του σπιτιου μου αλλά βρισκομουν σε μια σοφιτα στο παρισι απ το παραθυρο της οποιας εμπαινε απλετο παριζιανικο φως , φως που θα ειχε κανει τον Μονε να φυγει τρεχοντας για το στεκι του ξεχνωντας τα πινελλα του.
Το κεφι μου εφτιαξε ακομη περισσοτερο οταν θυμηθηκα οτι ειναι δευτερα , δεν υπαρχει τιποτα χειροτερο απο την κυριακη για εναν αφραγκο πιτσιρικα εμιγκρε στο παρισι ,σπαει βεβαια η μονοτονια αν ειναι καλος ο καιρος με το σουλατσο των αστων
στο Avenue des Champs-Elysées που μου θυμιζε το νυφοπαζαρο του χωριου μου ,αλλα απο δευτερα ξαναεσφιζε απο ζωη και γινοταν η
πολη οπου τα παντα μπορουν να συμβουν .
Ο Ηλιας με τον Κωστα ειχαν ηδη φυγει για τις σχολες τους (να μου το θυμηθης μονολογησα αυτοι οι δυο θα φτασουν ψηλα, ο
Λιακος βεβαια πηγε ψηλα λιγο αργοτερα αλλα τοτε ακομη το μελλον ηταν ενα κατεβατο απο υποσχεσεις και επιθυμιες με καραντι και σφραγιδα απο διπλα οτι θα πραγματοποιηθουν.Ντυθηκα λοιπον και κατεβηκα τρεχοντας τις σκαλες που μετραγαμε τα σκαλοπατια οταν ανεβαιναμε και ποτε οταν κατεβαιναμε και πηγα στον πλησιεστερο τηλεφωνικο θαλαμο αναληψης μετρητων ,τραβαω το σφουγγαρακι τιποτα , παω σε αλλους 2 τιποτα και κει , θα τα ειχε παρει ο Κωστας μαλλον η και ο φουκαρας ο μαυρος που ειχε κανει το κολπο , τον αφηναμε που και που να βγαζει και αυτος κανα φραγκο , δεν επρεπε ομως
να συνηθησει στην πολυτελη ζωη με χρηματα που εβγαζε χωρις να ιδρωσει .
Ενοιωθα τοσο καλα που δεν με πειραξε καθολου που ξοδεψα απο τα δικα μου χρηματα για να παρω ενα γλυκο απ τον φουρνο της μανταμ Μισελ με τις τρεις ωραιες κορες που βεβαια ηταν σχολειο εκεινη την ωρα.
Την εκανα για το μετρο καθως ειχα μια εργασια να κανω για την σχολη και ειχα την ιδεα να την κανω στο Beaubourg οπου θα εβρισκα και πληροφοριες αλλα θα περναγε και ανετα η μερα . Αφου εφτασα στο εκτρωμα που μου θυμιζε εργοστασιο και το σιχαινομουν εξωτερικα μπηκα μεσα που ηταν ανετα ζεστα και ανεβηκα πανω που ειχα καλη θεα προς την πλατεια .αφου με τα χιλια ζορια βρηκα τις πληροφοριες και κρατησα τισ σημειωσεις που ηθελα την προσοχη μου τραβηξε η ασυνιθιστη κινηση στην πλατεια . Βανακια και συνεργεια τεχνικοι εστηναν φτιαχναν , βουρ κατω και παω πιανω ενα παιδι που απλωνε καλωδια , ε μοναμι του λεω τι γινεται εδω ; Θα εχουμε γυρισματα μου λεει ταινιας κατα τις 2 το μεσημερι , θα εχει πλακα θα εχουν και αλογο να εκει το εχουν μεσα σε κεινο το τρειλερ .Ελα αμα θελεις να παιξεις στα πλανα θελουν κοσμο θα εχει πλακα.
Μια παλαβη ιδεα μου καρφωθηκε στο μυαλο , την κανω αμεσως για το καφε της Σαιν Ζερμαιν κοντα στο Ναντερ οπου συνηθως ο Μανωλης εβαζε τις συμφοιτητριες του να του κανουν τις εργασιες ενω αυτος επαιζε φλιπερ . Δεν βρισκω κανεναν εκει , και φευγω καρφι για το σπιτι . Τα παιδια δεν εχουν γυρισει ακομα , κοβω εναν στυλο και φτιαχνω το οπλο αφου ζητησα απο την θυρωρο κατω και μια καρφιτσα.
Τα παιδια δεν ειχαν ερθει ακομα τους αφηνω σημειωμα να ερθουν επειγοντως στο Beaubourg , ξεκιναω και γω για εκει ,οταν φτανω εκει παω στο καφε στην γωνια και παω στο ενα απο τα 2 φλιπερ που ηταν αδειο και αρχιναω να παιζω κερδιζω μερικα παιχνιδια και ετσι εχω να παιζω μεχρι να ερθουν τα παιδια , αφου τους ειχα πει να με βρουν εκει . Εξω χαμος κοσμος πολυς προφανως για την ταινια .
Καμμια φορα εμφανιζονται τα παιδια και παμε εξω ,ειναι ενθουσιασμενοι με το γυρισμα ταινιας , βλεπεις για ολους μας ηταν η πρωτη φορα που θα παρευρισκομαστε σε γυρισμα . |λογοκρισία| ευτυχως που αφησες σημειωμα λεει ο Λιακος ο σινεφιλ της παρεας (καθε μερα αλκυονιδα) δεν θα ηθελα να το χασω με τιποτα ,εγω να δεις του λεω χωρις να αναφερω κατι για το σχεδιο μου. Με τα πολλα εμφανιζουν το αλογο ενα κοκκινο μεγαλοσωμο αλογο που μου θυμισε την Βλαγγα μας , το αλογο που ειχαμε οταν ημουν μικρος και με εβαζε πανω ο πατερας μου και καλπαζαμε στο δρομο μπροστα στο σπιτι ενω τον διαολοστελνε η μανα μου.
Επιτελους εμφανιστηκε και ο πρωταγωνιστης ντυμενος ιπποτης , και τον ανεβαζουν στο αλογο , μαγγες λεω παμε πιο κοντα
να ακουμε , πλησιαζουμε και μαθαινουμε επιτελους πως ο Δον Κιχωτης της συχρονης εποχης θα επιτεθει οχι πια σε ανεμομυλους αλλα στο συνχρονο κεντρο της γνωσης της τεχνης και του πολιτισμου .Ολα πια ειναι ετοιμα ο σκηνοθετης καθεται στην καρεκλα του το παιδι με την κλακετα που γραφει ποια σκηνη ειναι ,ειναι ετοιμος μπροστα στην καμερα εγω παω πισω απο τα παιδια και λεω στον κωστα να μεινει ακινητος ενω δαγκωνα νευρικα τον στυλο , και τοτε κλακ φωνη γυρισμα , εγω σημαδευω τα καπουλια του αλογου και φυσαω . αυτο που συνεβη δεν περιγραφεται , μονο ισως η πενα του βικτωρος ουγκω θα μπορουσε να αποδωσει αυτο που συνεβει . το αλογο σηκωνεται στα δυο του ποδια χλιμιντριζει και αφηνιαζει , ξεχυνεται προς τον κοσμο και προς το Beaubourg ο κοσμος να ουρλιζει και να φευγει πανικοβλητος προς ολες τις κατευθυνσεις .ο ηθοποιος σκυβει και αγκαλιαζει τον λαιμο του αλογου για να μην πεσει , το αλογο μην βρισκοντας διεξοδο ξαναγυρναει προς το συνεργειο που εγκαταλειπει τις θεσεις του και χωνεται πανικοβλητο στο διπλανο καφε για να σωθει , προς τιμη του το αλογο δεν τους ακολουθει και φευγει προς το δρομακι δεξια , ετσι αλογο και Δον Κιχωτης χανονται στο μεσημεριανο φως του παρισιου.
υστερογραφο
το οπλο που ειχα φτιαξει ηταν ενα φυσοκαλαμο , τεχνη που μας την ειχαν διδαξει φιλοι απο ενα διπλανο χωριο το Παυλο .
Άβαταρ μέλους
By Dodger
#486564 To έκανα εικόνα, "έκλαψα" με την καλή έννοια. Και εκεί τον πανικό έσπειρες. Ωραίος.

Υγ: καλή η μαντάμ Μισέλ;
Άβαταρ μέλους
By blinkys
#486708 Hyundai Atos Stories part 1

Σωτήριο έτος κάπου λίγο μετά την αλλαγή της χιλιετίας . Τέσσερις φοιτητές σπάνε κουμπαράδες, ψάχνουν στην ντουλάπα για ξεχασμένα λεφτά στις τσέπες από παντελόνια και μπουφάν , ο ένας εξ’ αυτών (εγώ δηλαδή) τσιμπάει και μια προκαταβολή από τη δουλειά , με σκοπό να νοικιάσουν αυτοκίνητο και να πάνε από την πόλη στην οποία σπουδάζουν στην Πάτρα για το καρναβάλι. Το πρόγραμμα έλεγε να φύγουμε Παρασκευή πρωί για να είμαστε εκεί το μεσημεράκι και Καθαρά Δευτέρα, ότι ώρα ξεσουρώσουμε , να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.

Μετά από ενδελεχή έρευνα αγοράς σε όλες τις εταιρείες ενοικιάσεων αυτοκινήτων της περιοχής, βρήκαμε τελικά έναν τύπο που ήταν πρόθυμος να μας νοικιάσει ένα ασημί Hyundai Atos σε τιμή που να την αντέχει η όχι και τόσο βαθιά, τσέπη μας. Παρασκευή πρωί λοιπόν και βρίσκομαι να οδηγάω (χωρίς δίπλωμα φυσικά) ένα νοικιάρικο Atos, μια και ο μόνος που είχε δίπλωμα στην παρέα έπρεπε να πάει για δουλειά, οπότε ολοκλήρωσε την χαρτούρα και μου το παρέδωσε για να το πάω στο πανεπιστήμιο όπου ήταν μαζεμένοι όλοι οι υπόλοιποι.

Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο έχει έναν υπέροχο κυκλικό κόμβο με δρόμο τόσο φαρδύ που χωράει να κάνει αναστροφή νταλίκα. Μπαίνω με όση φόρα μου επιτρέπει το αναιμικό μοτεράκι του Χιουντάι , το τσίριγμα από τα στενά του λαστιχάκια πρέπει να ξύπνησε τον μονίμως κοιμισμένο φύλακα της πύλης και αφού εντέχνως (και εντελώς κατά τύχη) αποφεύγω έναν ταρίφα που έγραψε στο παλιό του ταξίμετρο το STOP , παρκάρω μπροστά στο κυλικείο της σχολής. Ρίχνω μια ματιά στο Χιουντάι και διαπιστώνω ότι μου λείπει ένα τάσι και ότι η μια από τις πίσω πόρτες είναι ξαναβαμμένη. Στην πορεία είχα διαπιστώσει ότι και η δευτέρα γρατζουνούσε ελαφρώς αλλά όλα αυτά ήταν πταίσματα. Επιτέλους είχαμε όχημα και η Πάτρα μας περίμενε.

Μέχρι να πιω δυο γουλιές από τον καφέ, είχαν έρθει και οι υπόλοιποι. Εκεί που κάναμε σχέδια για το τι θα κάνουμε και πότε, σκάει μύτη ένας συμφοιτητής και μας ενημερώνει με την χαρακτηριστική του Καρδιτσιώτικη προφορά για ένα επικό πάρτυ που θα λάμβανε χώρα το ίδιο βράδυ. Εκεί που αμφιταλαντευόμασταν ρίχνει και την πληροφορία που μας έκανε να αλλάξουμε σχέδια. Τσέχες που είχαν έρθει με Erasmus, και θα ήταν στο πάρτυ. Αμέσως αλλάζουν τα πλάνα μας και αναβάλλεται η αναχώρηση για την επόμενη μέρα, το Σάββατο δηλαδή. Έτσι κι αλλιώς η Πάτρα δεν θα πήγαινε πουθενά.

Μέχρι να έρθει η ώρα για το πάρτυ, η προσοχή μας στράφηκε στο νοικιασμένο Hyundai. Αυτοκίνητο είχαμε, βενζίνη είχε, γιατί να μην το εκμεταλλευτούμε; Ξεκινήσαμε με μαθήματα οδήγησης στον μοναδικό της παρέας που δεν ήξερε να οδηγάει. Γρήγορα βαρεθήκαμε και αρχίσαμε τις λίγο πιο γρήγορες βόλτες. Οδηγούσα είτε εγώ είτε ο κολλητός μου , οι δυο και καλά πιο έμπειροι, και συνοδηγοί όλοι οι υπόλοιποι ή όποιος τέλος πάντων ήθελε βόλτα. Έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι είχαν φύγει για τριήμερο οπότε κίνηση μέσα στην πανεπιστημιούπολη δεν είχε. Σε μια τέτοια γρήγορη βόλτα χάσαμε ένα ακόμα τάσι αλλά κανένας δεν ασχολήθηκε να το ψάξει.

Αφού όλοι οι υπόλοιποι είτε βαρέθηκαν είτε είχαν κάποια δουλειά να κάνουν, μείναμε εγώ με τον κολλητό. Ανεβάζει ρυθμό ο Νίκος και εγώ ατάραχος ψάχνω κανένα καλό τραγουδάκι στο ραδιόφωνο. Ξαφνικά βλέπω μια κλειστή αριστερή να μας πλησιάζει πιο γρήγορα απ’ όσο θα ένιωθα άνετα. «Κόψε ρε !» προλαβαίνω να πω πριν ακούσω τον χαρακτηριστικό ήχο της μπροστά αριστερής ρόδας που έρχεται σε επαφή με το πεζοδρόμιο. Σταματάμε και κατεβαίνουμε για έλεγχο της ζημιάς. Το λάστιχο και η ζάντα δεν άντεξαν τη συγκίνηση και είχαν παραδώσει το πνεύμα τους. Το ανησυχητικό της υπόθεσης όμως ήταν πως με το τιμόνι ίσιο η μια ρόδα κοιτούσε τη Δύση και η άλλη την Ανατολή.

Έκτακτο συμβούλιο της παρέας λοιπόν και τελικά βρίσκουμε μάστορα πρόθυμο να δουλέψει το Σαββατοκύριακο. Βρίσκονται και όλα τα ανταλλακτικά εκτός από τη ζάντα. Δοκιμάζω να την ισιώσω με τη βοήθεια μιας βαριοπούλας που δανείστηκα από έναν φίλο που δούλευε οικοδομή αλλά τίποτα. Πάλι έχανε αέρα. Έτσι κι αλλιώς λεφτά δεν μας είχανε μείνει. Όσα είχαμε για την Πάτρα, θα μας τα έτρωγε ο μάστορας για την επισκευή και πάλι χρεωμένοι θα ήμασταν. Αποφασίσαμε λοιπόν να φουσκώσουμε υπερβολικά το μεταχειρισμένο λάστιχο για να μοιάζει φουσκωμένο λίγο πριν την παράδοση και ο τύπος στο γραφείο να μην προσέξει ότι είναι διαφορετικό από τα άλλα τρία.

Φυσικά Πάτρα δεν μπορούσαμε να πάμε. Σάββατο πρωί ο μάστορας θα έπιανε το αυτοκίνητο και αν όλα πήγαιναν καλά θα μας το παρέδιδε πρωί της Καθαράς Δευτέρας. Η προσοχή μας λοιπόν στράφηκε στο «επικό» πάρτυ και τις Τσέχες. Το τι έγινε σε εκείνο το πάρτυ είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία, που ίσως κάποτε γράψω όπως και τι έγινε την μια και μοναδική φορά που τελικά κατάφερα να πάω Πάτρα.

Το τριήμερο πάντως το περάσαμε στο κυλικείο της σχολής.Πετάξαμε και χαρταετό τον οποίο μάλιστα όταν βαρεθήκαμε να τον κρατάμε τον δέσαμε στην στραβή ζάντα που μας είχε μείνει. Το Σάββατο ο φίλος που πήγε να δώσει τα κλειδιά στον μάστορα που ήρθε να φορτώσει το τραυματισμένο Atos ορκιζόταν ότι βρήκε μέσα τον Καρδιτσιώτη με μια από τις Τσέχες, αλλά κανένας μας δεν θυμόταν να του έχει δώσει τα κλειδιά, οπότε δεν τον πιστέψαμε.

Ο τύπος στο γραφείο ενοικιάσεων δεν κατάλαβε τίποτα για το λάστιχο. Μας έκανε παράπονα όμως για τα χαμένα τάσια. Τελικά καταφέραμε να τον πείσουμε ότι έλειπαν από την πρώτη στιγμή που μας το είχε δώσει. Μάλιστα πήγε να μας φορτώσει και την ξαναβαμμένη πόρτα αλλά το επιχείρημα ότι δεν υπήρχε περίπτωση μάστορας να φτιάξει το αυτοκίνητο σαββατοκύριακο της αποκριάς τον έπεισε. Ένας φίλος μετά από καιρό βρήκε το ένα από τα χαμένα τάσια και το κράτησε για ενθύμιο. Ήθελε να το κάνει ρολόι για τον τοίχο αλλά τελικά βρήκε άλλη χρήση λίγο καιρό αργότερα.
Άβαταρ μέλους
By blinkys
#486722 Hyundai Atos stories part 2

Μόλις είχα βγάλει δίπλωμα , όταν με ενημέρωσαν οι δικοί μου ότι θα ερχόταν στην πόλη που σπούδαζα για το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας. Ούτε θυμάμαι πως, αλλά είχαν βρεθεί στα χέρια μου κάμποσα χρήματα, μερικά θυμαμαι ήταν από κάποια, σπάνια, γενναία μπουρμπουάρ στη δουλειά και κάποια από την πώληση κάποιων κομματιών του υπολογιστή μου. Αποφασίζω λοιπόν να νοικιάσω αυτοκίνητο για να μην τους αφήσω να ταλαιπωρηθούν με λεωφορεία, μιας και αυτοκίνητο στην οικογένεια δεν υπήρχε.

Πάω λοιπόν στο γραφείο από το οποίο είχαμε νοικιάσει το Atos με το οποίο και καλά θα πηγαίναμε Πάτρα και νοικιάζω ένα γαλάζιο Atos αυτή τη φορά. Ο τύπος με θυμάται, γκρινιάζει πάλι για τα τάσια οπότε τον βάζω και τα δένει με tie wraps. Παρασκευή πρωί λοιπόν , παίρνω καφέ και ξεκινάω για την πόλη μου. Η Εγνατία δεν είχε γίνει ακόμα οπότε μιλάμε για περίπου 150 χιλιόμετρα ορεινής διαδρομής που θα ζήλευαν και οι ειδικές του Μόντε Κάρλο. Εγώ την έκανα δύο φορές την ίδια μέρα. Πήγα, φόρτωσα ανθρώπους και πράγματα που μόνο μια ελληνίδα μάνα φοιτητή θα μπορούσε να φορτώσει και επέστρεψα με μόνο μια στάση για ανεφοδιασμό. Φυσικά το Atos δεν είναι το κατάλληλο όχημα για τέτοια διαδρομή αλλά αυτό δεν εμπόδισε την μάνα μου να ορκίζεται ότι είναι η τελευταία φορά που μπαίνει σε αυτοκίνητο μαζί μου και ότι χίλιες φορές με το ΚΤΕΛ.

Το τριήμερο πέρασε χωρίς απρόοπτα, εκτός από ένα σκασμένο λάστιχο (το μόνο που μου έχει τύχει στα όσα χρόνια οδηγάω) ακριβώς έξω από τον φούρνο που πήγα για να αγοράσω λαγάνα. Τρίτη πρωί , φτιάχνω το σκασμένο λάστιχο , αγνοώ την γκρίνια της μάνας μου και τους παραδίδω σώους και αβλαβείς στο πατρικό μου. Πίνω έναν καφέ με κάτι φίλους μέχρι να ετοιμαστεί δεύτερη γύρα προμηθειών (ευκαιρία αφού έχεις το αυτοκίνητο) και κάπου στο μεσημέρι παίρνω τον δρόμο της επιστροφής με ένα ταψί παστίτσιο να κοσμεί την εταζιέρα του Atos.

Κάτι το ότι είχα ξεθαρρέψει, τέταρτη φορά που έκανα τον ίδιο δρόμο σε λίγες μέρες, κάτι ότι ήταν από τις λίγες ευκαιρίες που είχα να οδηγήσω άρχισα σιγά σιγά να ανεβάζω ρυθμό. Το Hyundai σε κάθε ευκαιρία έδειχνε την δυσαρέσκεια του αλλά εγώ δεν έδινα σημασία. Η αλήθεια είναι ότι με πίεζε λίγο και ο χρόνος μιας και δούλευα εκείνη την μέρα, αλλά αυτό στο μυαλό μου δεν ήταν κάτι περισσότερο από μια δικαιολογία για τις ταρζανιές που δοκίμαζα.

Φτάνω σε ένα πολύ ωραίο αριστερό ανηφορικο πέταλο και έχω τη φαεινή ιδέα να τραβήξω χειρόφρενο. Δεν είχα πολύ φόρα αλλά τελικά το Atos κατάφερε και γύρισε. Με το που βρήκε πάλι πρόσφυση κατάλαβα το μέγεθος του δράματος. Το ταψί με το παστίτσιο είχε απογειωθεί και είχε προσγειωθεί στα πόδια του συνοδηγού. Η συνέχεια βρήκε τους υπόλοιπους χρήστες του δρόμου να βλέπουν τον βλαμμένο που τους είχε κόψει το αίμα για να τους προσπεράσει νωρίτερα, σταματημένο σε μια άκρη να πετάει πατάκια και κομμάτια...παστίτσιο στον γκρεμό βρίζοντας.
Ευτυχώς το ταψί το κράτησα γιατί ποιος άκουγε μετά την γκρίνια της μάνας μου. Βέβαια έπρεπε να κάνω ακόμα μια στάση για να το βάλω πίσω από το κάθισμα του συνοδηγού γιατί στο πορτ μπαγάζ μου έσπαγε τα νεύρα αφού χτυπούσε δεξιά – αριστερά συνέχεια.

Νευριασμένος που και το παστίτσιο είχα χάσει και για την δουλειά άργησα τελικά, παρέδωσα το αυτοκίνητο, πλυμμένο και με καινούρια πατάκια. Με το που κατέβηκα έξω από το γραφείο, παρατήρησα ότι πάλι το ένα τάσι έλειπε. Ο μάστορας που είχε φτιάξει το σκασμένο λάστιχο δεν έβαλε ξανά tie wraps.

Λίγες μέρες αντάλλαξα το τάσι που έλειπε, πήρα αυτό που είχε βρει ο φίλος μου από το πρώτο Atos που τρακάραμε, με το ταψί που ξέχασα από τη βιασύνη μου μέσα στο αυτοκίνητο. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που κουβάλησα φαγητό στο αυτοκίνητο χωρίς να είναι καλά στερεωμένο και μέσα σε κάποιου είδους τάπερ.
Άβαταρ μέλους
By blinkys
#487736 Περιπέτειες ενός ντελιβερά.

(Μέρος Πρώτο)

Δεύτερο έτος φοιτητής και επειδή τα οικονομικά στην οικογένεια δεν ήταν και τόσο ανθηρά και είχα ήδη βαρεθεί να πίνω σοκολάτα για να «χορτάσω» τις μέρες της αφραγκίας, ξεκίνηση η αναζήτηση για δουλειά. Την λύση την έδωσε ο σπιτονοικοκύρης μου .

-Έχεις δίπλωμα για μηχανάκι;
-Για πενηντάρι μόνο.
-Αύριο στις 7 να είσαι στην τάδε πιτσαρία.

Το μαγαζί το ήξερα. Ήμουν τακτικός πελάτης , τις πρώτες μέρες του μήνα δηλαδή που είχα ακόμα λεφτά. Από οδούς πάλι δεν ήξερα ούτε το όνομα του κεντρικότερου δρόμου της πόλης. Κάπως έτσι βρέθηκα να δουλεύω ντελίβερι στην πόλη που συναγωνίζεται σε βροχοπτώσεις το Λονδίνο και η ρυμοτομία της θα έκανε πρωτοετή φοιτητή πολυτεχνείου να αυτοκτονήσει με το μηχανικό του μολυβί.

Δεν το σκέφτηκα και πολύ και ξεκίνησα. Μου έδωσαν και ένα ηρωικό Yamaha Town Mate που με βόλεψε καθώς μετά από λίγο καιρό το έπαιρνα και μαζί μου στο σπίτι, οπότε αναβαθμίστηκα. Δεν βρεχόμουν μόνο στη δουλειά. Βρεχόμουν και όταν πήγαινα για κάφε, ποτό και όλα τα υπόλοιπα.

Πρώτη μέρα στη δουλειά και αφού είχε ησυχία μου λέει το αφεντικό «δεν πας μαζί με τον Χρηστάρα να σου δείξει λίγο και το τάδε προάστιο;» Ακολουθάω λοιπόν τον Χρηστάρα, πάμε χαλάρα , μου δείχνει και τα σπίτια ορισμένων πελατών, αφήνει την παραγγελιά και ...εξαφανίζεται. Βλέπετε ο Χρηστάρας (ο οποίος έφερνε στον Χατζηχρήστο σε παλιά ελληνική ταινία που κατεβαίνει απο το χωριό και κρατάει τις κότες στο χέρι) οδηγούσε ένα πολύ πιο γρήγορο παπάκι και δεν έπαιζε να τον προλάβω. Ρώτησα περαστικούς, χάθηκα άπειρες φορές και τελικά με τη βοήθεια κάποιου Αγίου, μεγάλη η χάρη του, κατάφερα και έφτασα πίσω στο μαγαζί.

Με τον καιρό άρχισα να μαθαίνω οδούς, βοηθούσε πολύ και ο Μπίλυ , συνάδελφος, που όταν σου περιέγραφε που θα πας ήξερες μέχρι και τι χρώμα εσώρουχο θα φοράει αυτός που θα ανοίξει την πόρτα. Το μηχανάκι δεν είχε ιδιαίτερα θέματα, αν εξαιρέσεις ότι δεν είχε μπροστά φρένο (έτσι κι αλλιώς στα συγκεκριμένα το μπροστά φρένο δουλεύει με έναν ηλίθιο τρόπο που «σηκώνει» το μπροστινό όταν φρενάρεις) , είχε πολύ κοντό διαφορικό , η πίσω λάμπα καιγόταν δυο φορές την μέρα οπότε κι εγώ την παράτησα στην ησυχία της και δυο φορές μου έφυγε η πεταλούδα που κρατάει την ντίζα του πίσω φρένου οπότε δούλεψα την υπόλοιπη μέρα χωρίς καθόλου φρένα. Το μόνο κακό ήταν ότι ενώ ήταν Ιανουάριος και το κρύο και η υγρασία σου τρυπούσαν τα κόκκαλα, εμένα τα πόδια μου καιγόταν από το μοτέρ. Στην αρχή το απέδωσα στις υπερβολικά καλές οδηγικές μου ικανότητες (επειδή το πάω τάπα όλη την ώρα) αλλά μετά κατάλαβα ότι λογικά το λάδι μέσα λιγοστεύει.
Μια σύντομή κουβέντα με το αφεντικό μου έδωσε να καταλάβω ότι η συντήρηση ήταν δικιά μου δουλειά. Αγοράζω λοιπόν ένα λίτρο λάδι από το κοντινότερο βενζινάδικο, δανείζομαι κι ένα 17-18 πολύγωνο και ετοιμάζομαι για αλλαγή λαδιών. Λίγο πριν βγάλω την τάπα θυμάμαι ότι κάπου πρέπει να βάλω το παλιό λάδι οπότε παίρνω και δυο από τα αλουμινένια πιατάκια που είχαμε για τις μακαρονάδες. Ανοίγω λοιπόν την τάπα και μένω απορημένος να ψάχνω που στο καλό πήγε το λάδι. Από εκείνη τη στιγμή η μηνιαία συντήρηση περιλάμβανε το να αδειάζω ένα λίτρο λάδι μέσα στο μοτέρ, άσχετα από το πόσο είχε κάψει.

Πολύ συχνό φαινόμενο ήταν και οι αλλαγές ελαστικών, συνήθως από τρύπημα. Στην αρχή με παίδευε λιγάκι αλλά μετά την τρίτη φορά το έκανα σε χρόνο ρεκόρ. Βέβαια καμιά φορά πάνω στη βιασύνη γινόταν λάθη. Ακόμα θυμάμαι το βλέμμα τρόμου του Γιωργάκη όταν κατεβαίνοντας μια απότομη κατηφόρα το λάστιχο αποχωρίστηκε τη ζάντα. Είχε κάνει λάθος ο μάστορας στη διάσταση και του έδωσε μεγαλύτερο λάστιχο. Επίσης υπήρχε περίπτωση που άλλος συνάδελφος από τα πέντε διαθέσιμα μηχανάκια πήρε το μοναδικό που είχε σκασμένο λάστιχο για να πάει παραγγελία. Ευτυχώς πήγε σε μαγαζί που έφτιαχνε έπιπλα και του το φούσκωσαν αρκετά για να γυρίσει.

Παρόλο που όπως είπα η πόλη ήταν σκέτος λαβύρινθος με αδιέξοδα, σπίτια που για να φτάσεις έπρεπε να ανέβεις άπειρα σκαλοπάτια μιας και δεν υπήρχε κανονικός δρόμος για να φτάσεις εκεί (εμπειρία να ανεβαίνεις με βροχή, πλαστικά αδιάβροχα πάνω από τα ρούχα και 8 πίτσες στο χέρι) , είχα αρχίσει να μαθαίνω τα περισσότερα μέρη. Βέβαια δεν έλειπαν τα απρόοπτα. Από ανθρώπους που δεν ήξεραν που μένουν μέχρι συναντήσεις με διάφορα κατοικίδια. Ακόμα θυμάμαι μια γάτα που πάτησα ανεβαίνοντας σκάλες. Έσβησε το φως του διαδρόμου όπως ανέβαινα , πατάω στα τυφλά για να βρω το επόμενο σκαλοπάτι , νιώθω κάτι μαλακό κάτω από το πόδι και ακούω το κλασσικό αγριεμένο νιαούρισμα. Γλυτώνω το έφραγμα λόγω τρόμου, κάνω ένα ακροβατικό να σώσω τις πίτσες και εκείνη την ώρα ανάβει το φως η σπιτονοικοκυρά. Απ’ ότι με πληροφόρησε αργότερα η γάτα έκανε μια βδομάδα να γυρίσει σπίτι.

Είχα μάθει και πολλούς πελάτες. Τον μυστήριο βενζινά που ενώ έκανε κάθε μέρα την ίδια ακριβώς παραγγελία παραπονιόταν για τις τιμές (μια μέρα δεν άντεξα και τα πήρα πίσω και έφυγα) , την κουκλάρα δικηγόρο που άνοιγε πάντα με το baby doll, τον φοιτητή που κάπνιζε όλη μέρα μαύρο, τον γιατρό με τον πορτοκαλί σκαραβαίο που καθόταν και διάβαζε μέχρι τα χαράματα και πολλούς άλλους. Συνηθισμένο φαινόμενο ήταν να δίνουν λάθος νούμερο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν συμπαθέστατο (κατά τ’ άλλα) κύριο που επέμενε ότι όλοι κάνουν λάθος και δε μένει στο νούμερο 21 (όπως έγραφε με τεράστια χρυσά γράμματα η πόρτα μπροστά στην οποία στεκόταν) αλλά στο νούμερο 20. Ευτυχώς μου είχε πάρει μόνο 45 λεπτά να τον ψάχνω μέσα στο κρύο. Η καλύτερη δικαιολογία βέβαια ήρθε από μια κυρία η οποία φυσικά δεν έμενε στο νούμερο που είχε πει, γιατί δεν υπήρχε καν στη συγκεκριμένη οδό, η οποία ισχυρίστηκε ότι αυτό το νούμερο λέει στο συμβόλαιο που έκανε για να αγοράσει το σπίτι .

Αγαπημένο μας παιχνίδι ήταν να «κλέβουμε» τα κλειδιά από το μηχανάκι κάποιου συνάδελφου αν τυχόν περνούσαμε από το σημείο που άφηνε παραγγελία, μιας και κανείς δεν έμπαινε στον κόπο να τα πάρει πάνω από την κλειδαριά, να κρυβόμαστε για λίγο όσο αυτός έψαχνε τρομαγμένος και να του τα δώσουμε μετά, κατά προτίμηση έχοντας ήδη ξεκινήσει να φεύγουμε για να γλυτώσουμε το ξύλο. Εγώ το είχα πάει ένα βήμα παραπέρα και τους έβγαζα την πίπα από το μπουζί. Βέβαια ο Γιωργάκης δεν εκτίμησε το ότι έσπρωξε κοντά στα δέκα χιλιόμετρα το μηχανάκι , νομίζωντας ότι κάτι έχει χαλάσει όταν δεν έπαιρνε μπροστά.
Άβαταρ μέλους
By blinkys
#487737 Μέρος δεύτερο

Ο ένας από τους δυο συνέταιρους που είχαν την πιτσαρία είχε ένα παλιό Seat Ibiza, αυτά που έγραφαν System Porsche στον κινητήρα. Πολλές φορές μας το έδινε για να πάμε μακρινές παραγγελίες, ειδικά τον χειμώνα. Το κακό ήταν ότι έκαιγε περισσότερο λάδι από το Town Mate μου και η πόρτα του συνοδηγού άνοιγε όποτε ήθελε. Το δεύτερο το ανακάλυψα όταν πηγαίνοντας μια παραγγελία με τον Μπίλυ στο τιμόνι, έστριψε απότομα αριστερά να αποφύγει κάποιον που σταμάτησε χωρίς καμία προειδοποίηση και εγώ πάλευα να κρατήσω την πόρτα που άνοιξε,με τις πίτσες στην αγκαλιά μου και ταυτόχρονα να μείνω στη θέση μου αφού τα καθίσματα δεν πρόσφεραν ίχνος πλευρικής στήριξης. Συχνό φαινόμενο ήταν επίσης να κολλάει το χειρόφρενο και να κάνουμε μεγάλες αποστάσεις με τους τροχούς μπλοκαρισμένους. Σε μια τέτοια περίπτωση, μου γλύστρισε λίγο παραπάνω το πίσω μέρος και χτύπησε πάνω σε ένα πεζοδρόμιο. Το καλό ήταν πως με το χτύπημα ξεμπλόκαρε ο ένας από τους πίσω τροχούς. Το κακό ήταν πως η πόρτα του συνοδηγού αρνιόταν πεισματικά να κλείσει. Ευτυχώς είχε στο αυτοκίνητο έναν από τους ιμάντες που χρησιμοποιούσαμε για να δένουμε τα κουτιά στα μηχανάκια και έδεσα το χερούλι της πόρτας στο χειρόφρενο. Έχω την εντύπωση πως το αυτοκίνητο πουλήθηκε με αυτήν ακριβώς την πατέντα να κρατάει την πόρτα κλειστή.

Οι συγκεκριμένοι ιμάντες είχαν περιορισμένη διάρκεια ζωής. Συνήθως όταν κοβόταν, δέναμε τα δύο κομμάτια και το ίδιο μοτίβο συνεχιζόταν μέχρι να κοντύνουν τόσο που πλέον δεν είχαν αρκετό μήκος για να στηρίξουν το κουτί. Δεν ήταν λίγες φορές λοιπόν που εκεί που πήγαινες χαλαρός, ο ιμάντας κοβόταν ή λυνόταν ένας από τους κόμπους. Αν ήσουν γρήγορος, προλάβαινες να κρατήσεις το κουτί με το ένα χέρι και να οδηγάς με το άλλο. Αν όχι έβλεπες το κουτί να σε προσπερνάει. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν μου είχε κοπεί ποτέ ιμάντας με το κουτί γεμάτο. Όπως επίσης ανεξήγητο ήταν πως όσες φορές κόπηκε ο ιμάντας, το κουτί πάντα κατέληγε να χτυπάει κάποιον περαστικό. Ακόμα και μια φορά που μου κόπηκε αργά το βράδυ σε μέρος χωρίς πολύ κίνηση, βρέθηκε ένας νεαρός αρκετά άτυχος για να τον πετύχω.

Επειδή την βενζίνη την πληρώναμε από την τσέπη μας, πάντα υπολογίζαμε πόση θα χρειαστούμε για να βγάλουμε την μέρα, ειδικά σε περιόδους που τα οικονομικά μας δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Σε μια τέτοια, για μένα, περίοδο έπιασε δουλειά στο μαγαζί η Ειρήνη. Ομορφούλα και με αρκετά χάλια γούστο στους άντρες έτσι ώστε να της αρέσω. Στο μαγαζί μέσα δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κίνηση, και ο υπερπροστατευτικός πατέρας της που την έφερνε για δουλειά και περίμενε υπομονετικά να την πάρει στο σχόλασμα έκανε τα πράγματα χειρότερα. Έδωσα λοιπόν κάποια από τα λίγα χρήματα που μου είχαν μείνει για δυο εισιτήρια για κάποια συναυλία που γινόταν εκείνο τον καιρό. Το σχέδιο είχε ως εξής. Ο πατέρας της έλειπε από την πόλη οπότε θα την πήγαινα εγώ σπίτι. Θα πήγαινα στο δικό μου να κάνω ένα γρήγορο μπάνιο και θα περνούσα μετά πάλι από το σπίτι της για να πάμε στη συναυλία παρέα. Έλα μου όμως που εκείνη την μέρα στο μαγαζί έγινε της κακομοίρας. Πρώτη φορά στη ζωή μου είχα δει τόσες πολλές παραγγελίες. Δεν πήρα ανάσα. Με το που έμπαινα μέσα στο μαγαζί, έφευγα με δύο και τρεις παραγγελίες. Η Ειρήνη πιστή στο πρόγραμμα, με το που πήγε έντεκα η ώρα, παράτησε την ποδιά και στήθηκε έξω από το μαγαζί να με περιμένει.

Όπως είπα όμως τα πενιχρά μου οικονομικά μέσα δεν μου επέτρεπαν σπατάλες οπότε τις τελευταίες παραγγελίες τις πήγα με αναθυμιάσεις στο ρεζερβουάρ. Το μηχανάκι κόμπιασε και έσβησε ακριβώς μπροστά στην πιο πολυσύχναστη καφετέρια της πόλης. Συνέχισα με τα πόδια , τρέχοντας για την ακρίβεια, να δώσω την παραγγελία και έμεινα να περιμένω να ανησυχήσουν για μένα και να με πάρουν τηλέφωνο γιατί φυσικά δεν είχα κάρτα στο κινητό. Στο μαγαζί όμως εξακολουθούσε να γίνεται πανικός και δεν έλειψα σε κανέναν. Όταν με θυμήθηκαν, λίγο πριν το κλείσιμο στις 1, η Ειρήνη ήδη κοιμόταν απογοητευμένη σπίτι της. Για να ολοκληρωθεί η καταστροφή, λίγες μέρες μετά έφυγε από το μαγαζί γιατί είχε εγκριθεί η μεταγραφή της και θα πήγαινε να σπουδάσει στην ίδια πόλη με την μεγάλη της αδερφή.
Άβαταρ μέλους
By belgarion
#487746 Ωραίες ιστορίες! Πότε θα έρθεις να σε κεράσουμε καφέ στην πόλη του Πάντα Βρέχει? Το αστείο είναι ότι μένω σε οικοδομή που έχει ζυγό αριθμό στην πλευρά των μονών και με άσχετο νούμερο (60, όταν δίπλα είναι το 51) οπότε τα έχω ακούσει από ουκ ολίγους ντελιβεραδες, κούριερ κλπ. Στο μεταξύ η φάση με το παστίτσιο μου θυμησε μια δικιά μου στα 18-19 όταν είχα ξεκινήσει να πάω στο χωριό μου ένα μεγάλο κουβά λευκή μπογιά , τον οποίο είχα βάλει στο πορτ-μπαγκάζ του Kadett. Ενθουσιώδης εγώ τότε, το Kadett σε 20 χρόνια είχε δει μία αλλαγή αμορτισέρ (ήταν KYB όμως) ,στην πρώτη σοβαρή δεξιά στροφή ακούστηκε ένα γκαπ από πίσω και βρέθηκα να προσπαθώ να μαζέψω με το καπάκι όσο χρώμα μπορούσα πίσω στον κουβά. Να μην τα πολυλογώ , τα άκουσα γερά, ενώ αναγκαστήκαμε να πετάξουμε και την μοκέτα αφού είχε μείνει τόσο χρώμα ώστε να γίνει ασήκωτη και να κάνεις κεφάλι από την μυρωδιά

< >
Άβαταρ μέλους
By blinkys
#487748
belgarion έγραψε:Ωραίες ιστορίες! Πότε θα έρθεις να σε κεράσουμε καφέ στην πόλη του Πάντα Βρέχει? Το αστείο είναι ότι μένω σε οικοδομή που έχει ζυγό αριθμό στην πλευρά των μονών και με άσχετο νούμερο (60, όταν δίπλα είναι το 51) οπότε τα έχω ακούσει από ουκ ολίγους ντελιβεραδες, κούριερ κλπ. Στο μεταξύ η φάση με το παστίτσιο μου θυμησε μια δικιά μου στα 18-19 όταν είχα ξεκινήσει να πάω στο χωριό μου ένα μεγάλο κουβά λευκή μπογιά , τον οποίο είχα βάλει στο πορτ-μπαγκάζ του Kadett. Ενθουσιώδης εγώ τότε, το Kadett σε 20 χρόνια είχε δει μία αλλαγή αμορτισέρ (ήταν KYB όμως) ,στην πρώτη σοβαρή δεξιά στροφή ακούστηκε ένα γκαπ από πίσω και βρέθηκα να προσπαθώ να μαζέψω με το καπάκι όσο χρώμα μπορούσα πίσω στον κουβά. Να μην τα πολυλογώ , τα άκουσα γερά, ενώ αναγκαστήκαμε να πετάξουμε και την μοκέτα αφού είχε μείνει τόσο χρώμα ώστε να γίνει ασήκωτη και να κάνεις κεφάλι από την μυρωδιά

< >



Θα έρθω σύντομα να αφήσω τον τιράντα με την εντολή να ξεκινήσει αν κάποτε βρω λεφτά :lol: Απ ότι μαθαίνω τον δρόμο με το χρυσο 20 τον πεζοδρομήσαν οπότε πιο εύκολα τα πράγματα :lol: Τώρα για καφέ δεν ξέρω γιατί πρώτον δεν θα είμαι μόνος και δεύτερον λογικά θα γίνει καθημερινή. Θέλω πολύ πάντως μια βόλτα προς τα εκεί να δω και διάφορους φίλους και πρωταγωνιστές στις ιστορίες.
Δεν μου κάνει εντύπωση αυτό που λες. Υπάρχει οδός στην ίδια πόλη που ένα από τα ζυγά νούμερα είναι χωμένο σε στενάκι από τη μεριά που είναι τα μονά. Εκεί παρακάτω υπάρχει και αδιέξοδο που αν μπεις ...δε βγαίνεις γιατί έχει απαγορευτικό και προς τα αριστερά και προς τα δεξιά. :lol: