Γενικά αυτοκινητιστικά θέματα
Άβαταρ μέλους
By 21 quadra
#459076 Μου ζέστανες την ψυχή γιατί μου θύμησες τις δικές μου αλητείες, νάσαι καλά και να μας θυμάσαι τακτικότερα.
Άβαταρ μέλους
By belgarion
#459079
saxon_747 έγραψε:To μοναδικό αξιοπρεπές uno προς πώληση αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι αυτό:
https://www.car.gr/classifieds/cars/view/11525476/
Τζάμπα το δίνει, κοίτα πόσο δίνει ο άλλος το ξαδερφακι του :
https://www.car.gr/11418662-lancia-ypsilon-y10-turbo

< >
Άβαταρ μέλους
By saxon_747
#459086
belgarion έγραψε:
saxon_747 έγραψε:To μοναδικό αξιοπρεπές uno προς πώληση αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι αυτό:
https://www.car.gr/classifieds/cars/view/11525476/
Τζάμπα το δίνει, κοίτα πόσο δίνει ο άλλος το ξαδερφακι του :
https://www.car.gr/11418662-lancia-ypsilon-y10-turbo

< >

Το lancia φαίνεται πιο σωστό και έχει ακόμα ένα αμάξι ανταλλακτικά όμως.
Άβαταρ μέλους
By belgarion
#459187
saxon_747 έγραψε:
belgarion έγραψε:
saxon_747 έγραψε:To μοναδικό αξιοπρεπές uno προς πώληση αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι αυτό:
https://www.car.gr/classifieds/cars/view/11525476/
Τζάμπα το δίνει, κοίτα πόσο δίνει ο άλλος το ξαδερφακι του :
https://www.car.gr/11418662-lancia-ypsilon-y10-turbo

< >

Το lancia φαίνεται πιο σωστό και έχει ακόμα ένα αμάξι ανταλλακτικά όμως.
Δεν διαφωνώ ότι αξίζει περισσότερο, αλλά 5000? Για χιλιαρι 85 ίππων μιλάμε, πρέπει να βρεθεί κάποιος πολύ αποφασισμένος

< >
Άβαταρ μέλους
By Anonymous Founder
#459666 Δεν κρίνεται έτσι απλά η αξία του όμως. Μεταξύ των δύο, εννοείται πως το Υ10 μοιάζει ευκαιρία, λόγω του ότι ουσιαστικά παίρνεις 2 πλήρη αυτοκίνητα (με πινακίδες) και άλλα δύο εξαιρετικά σπάνια μοτέρ.
Το συγκεκριμένο μοτέρ δεν έχει σχέση με αυτό του Uno, είναι το ίδιο που έμπαινε στο Autobianchi Abarth με turbo και είναι εξαιρετικά δύσκολο να το βρεις.
Επομένως, σαν αξία, το πακέτο είναι συμφέρον θα έλεγα.
Αν είχα χώρο, θα το αγόραζα. Και θα μετέτρεπα το ένα από τα δύο σε τέτοιο:
Εικόνα
https://www.classicdriver.com/en/car/la ... 988/165401

@blinksys
Πολύ όμορφη ιστορία, αν μου επιτρέπεται μόνον μια... φιλολογική παρατήρηση: χρησιμοποιείς πολλές μικρές και κοφτές προτάσεις. Με απλά λόγια, βάζεις πολλές...τελείες. Θα προτιμούσα μια λίγο διαφορετική διάρθρωση/σύνταξη, με λίγο μεγαλύτερες προτάσεις, θα έκανε το κείμενο πιο ελκυστικό.
Αναμένουμε το επόμενο όμως! :metalo: :inlove:
Άβαταρ μέλους
By DAP
#459747 Ενστασις κυριε HF......Νομιζω οτι καθε ενας που ειτε γραφει ειτε μιλαει σε κοινο εχει ενα προσωπικο στυλ οχι για να διαφερει αλλα γιατι ετσι του βγαινει ποιο ευκολα αυτο που θελει να πει.....Ετσι και ο φιλος μας ο Βλινκυ ακολουθει αυτο το στυλ ενω αλλος παλι κανει τοσο μεγαλες προτασεις που γυριζεις σελιδα για να βρεις τη τελεια......Και οι δυο καλα κανουν και καθενας εχει τους δικους του φαν....

Βλινκυ και οσοι αλλοι γραφουν εδω.....Συνεχιστε να μας χαριζετε τις ιστοριες σας.....Ειναι μια αναπαυλα στις καθημερινες μας ανιαρες η οχι ασχολιες.....
Άβαταρ μέλους
By MIXOStsi
#460072 Ενώ σε "επίσημο" γραπτό είναι σωστό αυτό που επισημαίνεις ΗΦ, σε αυτή τη φάση βοηθάει το κείμενο να είναι πιο "ξεκούραστο", χωρίς μεγάλες περιόδους. Επίσης σκέψου το σαν "κινηματογραφική αφήγηση" όπου κάθε περίοδος είναι ένα διαφορετικό πλάνο στη σκηνή...

Κι εγώ διαφωνώ με τη παρατήρηση...
Άβαταρ μέλους
By taurus
#461876 Έχω μια παλιά ιστοριούλα και εγώ να σας πω, δε θα την πασπαλίσω με λογοτεχνικά καλούδια, απλά είναι αστεία και ήθελα να την μοιραστώ. :s_smile

Τα πρώτα μου αυτοκινητιστικά βήματα λοιπόν, όπως και πολλοί εδώ μέσα, τα έκανα με το οικογενειακό μας αυτοκίνητο, το οποίο είχε περάσει στα χέρια μου, καθώς ο father είχε πάρει μπιμπικωτό καταλυτικό. Κάποιοι πιο παλιοί ίσως ξέρουν, μιλάμε για ένα Mirafiori 1600άρι, το οποίο ουσιαστικά ξεκίνησε τη ζωή του σαν SEAT 131 1200 και κάποια στιγμή έβαλε ο πατέρας μου τον διπλοεκκεντροφοράτο του 132. Με 5άρι κιβώτιο, αλλά και με το μαμά διαφορικό του 1200 (με το οποίο σε ρεμπρίζ σκότωνε), μέχρι που κατάφερα να το κάψω (αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία).
Ουσιαστικά είχα αναλάβει εγώ τη συντήρησή του, παρότι πιτσιρίκος. Είχα πιάσει και δουλειά σε νυχτερινό μαγαζί (πράγμα που ποτέ δεν χώνεψαν οι δικοί μου :lol: ) και έκανα το κομμάτι μου. Έκανα κατά καιρούς κάποιες καφρίλες, όπως πχ το να βάλω ένα τιμόνι μιας παλάμης πλάτος, για να με βολεύει στα ανάποδα, πράγμα που έκανε το αυτοκίνητο σχεδόν αδύνατο να το παρκάρεις :s_biggrin και την χειρότερη απ' όλες... έκοψα και κόντυνα τον λεβιέ των ταχυτήτων, για να μικρύνουν οι διαδρομές! :lol:
Το μιραφιοράκι δίδασκε στρίψιμο (για την εποχή του και όχι μόνο) και είχε και γκαζάκι, κάτι Ε21 τους έκανε κηδείες σε στροφές και ευθείες, αλλά έγερνε. Έγερνε πολύ. Πάρα πολύ. Κάτι τα 175-70-13 λάστιχα, κάτι τα τελειωμένα αμορτισέρ, στις εναλλαγές κατεύθυνσης ήταν σαν να έκανες τακ με το ιστιοπλοϊκό. :lol: Δεν ξεκολλούσε όμως το άτιμο! :metalo:
Αποφασίζω λοιπόν να βάλω αμορτισέρ καινούρια. Κατόπιν ενδελεχούς :svivhaha: έρευνας, καταλήγω ότι η καλύτερη (μτφ. πιο value for money) λύση θα ήταν μια τετράδα Καγιάμπα, όπως και έγινε. Πάω λοιπόν, τα βάζω και το ίδιο βράδυ παίρνω τον (μετέπειτα) κουμπάρο μου από τον Άλιμο, για να κατεβούμε παραλιακή, για το γνωστό... πεδίο δοκιμών!
Πριν φτάσουμε Βουλιαγμένη, κάνουμε μια καθιερωμένη στάση στη Γλυφάδα για παγωτό μηχανής και με το παγωτό στο χέρι, φεύγουμε έγκαυλοι προς Βάρκιζα. Φτάνουμε Βούλα χαλαρά, φτάνουμε και λίμνη Βουλιαγμένης και μόλις περνάω το τελευταίο φανάρι, δίνω το παγωτό στον κουμπάρο, κατεβάζω μία και ορμάω για την πρώτη αριστερή.
Ακούνητο το 131, φανερή η διαφορά, στρίβω και την επόμενη δεξιά απροβλημάτιστα και έρχεται η σειρά της γνωστής παρατεταμένης αριστερής. Ξεκινάω να στρίβω εκεί, οι κλίσεις παρούσες και πάλι, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό και κάπου στη μέση της στροφής, ο κουμπάρος μου λέει "Εντάξει, τώρα γέρνει λιγότ..."
Τη φράση δεν την ολοκλήρωσε ποτέ. Άρχισε να γελάει μέχρι δακρύων και μετά ήταν η σειρά μου να κλάψω και εγώ! Με λίγα λόγια, μέχρι τη Βάρκιζα πήγαμε με ρυθμούς regularity, καθώς από τα γέλια ήταν αδύνατο όχι να στρίψω, αλλά και σβέλτα να πάω.
Ο λόγος; Εξαιτίας των πολλών πλευρικών G, το παγωτό αποφάσισε να αυτονομηθεί από το χωνάκι, το οποίο έμεινε αμανάτι στο χέρι του κουμπάρου μου και να γίνει αφίσα-κάρτα-κορνίζα στο παράθυρο του συνοδηγού! :tomato: :lol:
Τουλάχιστον τώρα η Μιραφιορούμπα έστριβε ακόμα καλύτερα! :iconcool:
Άβαταρ μέλους
By blinkys
#465570
Anonymous Founder έγραψε:
@blinksys
Πολύ όμορφη ιστορία, αν μου επιτρέπεται μόνον μια... φιλολογική παρατήρηση: χρησιμοποιείς πολλές μικρές και κοφτές προτάσεις. Με απλά λόγια, βάζεις πολλές...τελείες. Θα προτιμούσα μια λίγο διαφορετική διάρθρωση/σύνταξη, με λίγο μεγαλύτερες προτάσεις, θα έκανε το κείμενο πιο ελκυστικό.
Αναμένουμε το επόμενο όμως! :metalo: :inlove:


Το τελευταίο που κοιτάω όταν γράφω είναι το στυλ (αυτό μας μάρανε :lol: ). Δεν το κάνω ούτε επίτηδες , ούτε για να δημιουργήσω κάποια ατμόσφαιρα. Γράφω όπως μου βγαίνει. Όσες φορές δοκιμασα οποιαδήποτε μορφή επεξεργασίας κατέληξε το κείμενο να έχει τον ατελείωτο πολύ απλά γιατί όσες φορές και να το διάβαζα κάτι έβρισκα να αλλάξω οπότε το πήρα απόφαση και σταματάω μετά από την πρώτη ανάγνωση για τυχόν λάθη κατά τη πληκτρολόγηση .

Θα το δοκιμάσω πάντως στο επόμενο να δούμε τη διαφορά.

@taurus :iconcool: είσαι ωραίος. Μου θυμισες τις πρώτες μέρες που είχα το 106 και με φόρτωνε η μάνα μου οτιδήποτε φαγώσιμο μπορείς να φανταστείς.

Πιτσιρικάς με 106, διαδρομή Κοζάνη - Γιάννενα (όχι Εγνατία φυσικά) και φαγητά στο αυτοκίνητο. Συνδυασμός κόλαση :twisted: :lol:
Άβαταρ μέλους
By otso
#483513 Κυριακη απογευμα στο Παρισι

Κοιταξα εξω απο το μικρο παραθυρο της σοφιτας στον εβδομο οροφο της πολυκατοικιας της οδου Pouchet ,το γνωστο ψιλοβροχο του παρισιου που οι σταγονες της βροχης ειναι τοσο ψιλες που δεν φαινονται πιο πολυ μοιαζει με ομιχλη αλλα σε κανει μουσκεμα και σε πειρουνιαζει ως το κοκκαλο.Γυρισα και κοιταξα τους αλλους , ο Ηλιας χαλαρος στο κρεβατι με τα παπουτσια και ο Κωστας χαλαροτερος στην μοναδικη αναπαυτικη πολυθρονα λαφυρο απο τα σκουπιδια, διαβαζαν και οι δυο
Αστεριξ στα γαλλικα. Πεινουσα ,το ηξερα οτι και αυτοι πεινουσαν αλλα σημερα ηταν κυριακη και το ενα και μοναδικο φοιτητικο εστιατοριο που θα ηταν ανοιχτο σημερα το βραδυ ηταν στην αλλη ακρη του παρισιου ,και αργουσε ακομα οποτε επρεπε να σκοτωσουμε αρκετες ωρες .Κριμα που ο Κωστας βαριοταν σημερα να μαγειρεψει ,ηταν ο εκπαιδευτης μας στο πως να επιζησεις σε μεγαλη πολη χωρις φραγκο στην τσεπη , με μαγειρα πατερα μεταναστη στη γερμανια ,τον πηρε απο μικρο μαζι του για παρεα , η μανα εμεινε με τις τρεις αδερφες του να ραβει στον Κολωνο.Εκει ο Κωστας εκτος απο γερμανικα και μαγειρεμα ,εμαθε ,παρεα με αλητες απο ολα τα μερη του κοσμου, οτι χρειαζοταν για να ανταπεξερχεται σε καθε κακουχια της ζωης , ηταν ο μοναδικος που ηξερα που μπορουσε να βγαζει πραγματα απο την Galerie Lafayette και αλλα πολυκαταστηματα, πραγματα που ειχαν αυτο το μαγνητικο μαραφετι επανω. Εβλεπες φορμα adidas και την χαλβαδιαζες; υπηρχε το ενδεχομενο την αλλη μερα να στην ειχε φερει.
Ρε μαλακες παμε να φυγουμε δεν αντεχω αλλο εδω μεσα τους λεω ,και που να παμε λεει ο Ηλιας ,ξερω γω οπου ναναι ολο και καποια φαση θαχει εκει εξω , μπα λεει ο Κωστας ακομα και οι μαυροι θαναι μεσα με τετοιο καιρο ,αλλα λεω να παμε στο
Λουβρο να δουμε τα αρχαια ,στο λουβρο βεβαια ειχαμε ξαναπαει, αλλα ειχαμε παει να δουμε πινακες και ειδικα την Τζοκοντα
οπου αφιερωσαμε αρκετο χρονο κανοντας οτι την θαυμαζουμε παρεα με αλλους γιαπωνεζους τουριστες ενω ο Κωστας μας εξηγουσε το συστημα ασφαλειας που ειχε και το οποιο ειχε περιγραψει ως σεισμικο , με το παραμικρο κραδασμο βαραγαν κουδουνια , οι αλλοι πινακες δεν ειχαν τιποτα και ηταν παιχνιδακι κατα τον Κωστα να κλαπουν.
Κατεβηκαμε τρεχοντας τα 70τοσα σκαλοπατια ,περνωντας μπροστα απο το διαμερισμα της concierge με τις τζαμενιες πορτες ακουσαμε παλι δυνατα μουσικη του Johnny Hallyday και ειδαμε τον γιο της να χτυπιεται κανοντας οτι παιζει κιθαρα ,σταθηκαμε και γελουσαμε ενω του καναμε χειρονομιες ποσο μαλακας ειναι , καποια στιγμη μας καταλαβε και κοκκινισε ενω εφυγε τρεχοντας. Αυτο μας εφτιαξε καπως την διαθεση και βγηκαμε εξω στο πουσι ,προχωρησαμε σαν αυτοματα και οι τρεις προς το καφε της γωνιας Pouchet και Avenue de Clichy ,ανοιξαμε την πορτα και μπηκαμε μεσα , αναζητησαμε με το βλεμμα τον μπαρμα Αντωνη και τον μπαρμα Sotero ,o Lucien ο ιδιοκτητης μας εκανε νευμα οτι δεν ηταν εκει αυτοι που γυρευαμε , ξεροντας βεβαια οτι πηγαμε για τρακα ,αλλα σε μια κριση γεναιοδοριας μας εκανε νευμα να παμε στον παγκο οπου μας εβαλε τρια μικρα ποτηρακια κονιακ που το ρουφηξαμε απνευστι και με κατακοκινα μαγουλα κατευθυνθηκαμε προς τον σταθμο του μετρο Βrochant.
Eδω να πουμε δυο λογια για τον μπαρμα Αντωνη και τον μπαρμα Sotero .Ο μπαρμα Αντωνης ηταν κομουνιστης προσφυγας απο την Πολη ,ειχε φυγει με τους τελευταιους διωγμους και ειχε στην γωνια τον παγκο του με τα περιοδικα και τις εφημεριδες , ο μπαρμπα Sotero ηταν επαναστατης Ισπανος που με την επικρατηση του Φρανκο περασε στην Γαλλια αυτος ειχε τον παγκο με τα οστρακα του ατλαντικου που τα ανοιγουν και τα τρωνε ωμα με λεμονι για πρωινο οι παριζιανοι .Ε ολη την ωρα ηταν στο καφε και βγαιναν αμα εβλεπαν πελατη .Στο καφε φυσικα τα ετσουζαν ,συχνοτερα κονιακ αλλα καμμια φορα και crem de cassis .
Εβλεπαν εμας τους πιτσιρικαδες με τα αμερικανικα τζακετ οπως ηταν η μοδα στην ελλαδα τοτε και τους θυμιζαμε κατι απο τα επαναστατημενα νοιατα τους ,και δωστου κερασματα σαντουιτς καφεδες κονιακ κανα κρουασαν , αλλα και γενικα ολοι μας αγαπουσαν στην γειτονια ,δεν ξερω γιατι οι γαλλοι μας αγαπουσαν τοσο και μας θεωρουσαν επαναστατες ακομα και χρονια μετα το πεσιμο της χουντας , ακομα και η γιαγια με το μπακαλικο που με αφηνε να κλεβω κονσερβες και με ελεγε χαιδευτικα καταστροφ.
Τελικα καποια στιγμη και χωρις αλλα απροοπτα εκτος το βρυσιδι του υπαλληλου που εκοβε εισητηρια στο μετρο οταν περασαμε το τουρνικιε ; με τον νεγρικο τροπο ,πατωντας με τα χερια δεξια και αριστερα στα μηχανηματα και περνωντας τα ποδια απο πανω ,φτασαμε στο Λουβρο. Δεν ξερω πως ειναι τωρα με την πυραμιδα ,αλλα τοτε ηταν η εισοδος επανω ισια μπροστα ανεβενες για τους πινακες και οπως εμπαινες αριστερα μετα την εισοδο ηταν τα ρωμαικα , στο τελος σε περιοπτη θεση ηταν η νικη της σαμοθρακης ηδη απο τοτε πυροβολημενη και αρκετα προχειρα επιδιορθωμενη θα ελεγα και αριστερα της νικης ηταν οι δυο αιθουσες με τα ελληνικα .Αρχικα νοιωσαμε ενα αισθημα περηφανιας για τους αρχαιους προγονους μας
που γρηγορα μετατραπηκε σε μισος και οργη που μας τα εκλεψαν.Οι επισκεπτες ηταν λιγοστοι αλλοι τρεις εκτος απο μας και σε λιγο το μουσειο θα εκλεινε . Εκτος απο τον βαριεστημενο φυλακα στην εισοδο ηταν αλλοι 2 στο τμημα με τα αρχαια ,μια ομορφουλα αραπινα κοντα στην Νικη καθοταν στην καρεκλα και ενας αραπης στο ελληνικο τμημα στο βαθος , η ματια μας
πηγε στην αραπινα που την ειδαμε να κανει κατι περιεργες κινησεις στην καρεκλα και να τριβει με τα χερια τους μηρους της ,δεν δωσαμε σημασια υποθεσαμε κουραση και ορθοστασια . Ξαφνικα βλεπουμε οτι εχουμε μεινει οι τρεις μας στο τμημα και ισως και σε ολο το λουβρο και βιαστΙκα μπαινουμε στην αιθουσα να τελειωσουμε την περιηγηση ειχε αρχισει και να νυχτωνει και κοντευε και η ωρα για το φοιτητικο εστιατοριο, ταυτοχρονα ερχεται και ο μαυρος και πιανει κουβεντα με την μαυρουλα
και ενω εμεις ειμαστε εκστασιασμενοι μπροστα στο συμπλεγμα των επτα αρχαιων σοφων μας προσπερνανε οι μαυροι και πανε στο βαθος κοιταζοντας μας με νοημα και χαμογελωντας. Ρε μαλακες λεει ο Κωστας, ο Σολωνας εχει χαραγματια στην μεση λες να; ταυτοχρονα πιανει και το στριβει , πηρε λιγο , μετα αντιθετα πηρε πιο πολυ , ρε |λογοκρισία| εισαι τρελος θα μας δουν και θα γινει χαμος , κοιτα τι κανουν , Ηλιας χαμουρευονται . Ηλια κρατα τσιλιες εσυ μαζι μου , |λογοκρισία| γαλλοι θα σας το παρουμε
πισω , Ηλιας ρε μαλακες την γαμαει , παρολο την πρεμουρα μας να κλεψουμε τον μισο Σολωνα παμε και μεις να δουμε , την ειχε με τα χερια στην αναταση να ακουμπανε στον τοιχο και την επαιρνε απο πισω με συκωμενη την φουστα ,τα βογγητα πνιχτα για να μην κανουν φασαρια , εμεις γυριζουμε στο εθνικο καθηκον , χιλιαδες προγονοι μας βοηθουσαν μεσα μας , ο γαμημενος Σολωνας ειχε σιδερο μεσα και αφου καταφεραμε να τον περιστρεψουμε και να ανασηκωθει καποια εκατοστα δεν εβγαινε να αποσπαστει , περιτο να πω οτι ειχαμε γινει μουσκεμα στον ιδρωτα . Τελικα ο Ηλιας λεει την μοιραια λεξη τελειωσαν
Το βαλαμε οπως οπως στην θεση του και σερνοντας τα βηματα μας φυγαμε μην εχοντας κανει το χρεος προς τους προγονους μας , κατι που βαραινε την ψυχη μας , αλλά το χειροτερο ηταν που στο εστιατοριο ειχαν λουκανικα με αιμα και πουρε ,σιχαμενη γαλλικη κουζινα, νηστικοι κοιμηθηκαμε εκεινη την νυχτα.