Γενικά αυτοκινητιστικά θέματα
Άβαταρ μέλους
By Chris
#8692
Pai Mei έγραψε:

Ο Κατσαρίδας


Ο Φώτης είχε τη σπάνια τύχη [ή ατυχία], να γεννηθεί με μια ιδιαίτερη ευλογία. Μετά τη γέννησή του, κάπου στον Πύργο του νομού Ηλείας, οι αυτόκλητες Μοίρες, πραγματοποίησαν την καθιερωμένη τους επίσκεψη. Τον βρήκαν να κοιμάται στην κούνια του. Η Κλωθώ με τις τεράστιες βυζάρες, που ‘βγάζαν μάτι είχε αρχίσει ήδη να γνέθει το κουβάρι της ζωής του, η Άτροπος απλώς παρακολουθούσε –άλλωστε δεν ήταν ακόμη η ώρα να επέμβει-, ενώ η Λάχεση άρχισε να σκέπτεται πώς ακριβώς να χαράξει την πορεία της ζωής του μικρού Φώτη. Ένα πράγμα της ήρθε στο μυαλό: θα τον έκανε ατρόμητο. Δεν θα φοβόταν ποτέ και με τίποτα. Αυτός δε θα χεζόταν ποτέ, παρά μόνο όταν πήγαινε στο μπάνιο. Αυτή και η βυζαρού Κλωθώ προδιέγραψαν τη ζωή του, με τρόπο που δεν θα μπορούσε ποτέ ο μικρός να φανταστεί.

Κάτι τέτοιο πρέπει να ‘γινε πριν 25 περίπου χρόνια, όταν ο καλός μου φίλος τυλιγμένος στο βρεφικό του σάβανο απολάμβανε την ελαστική αίσθηση της πιπίλας. Δεν εξηγείται διαφορετικά πώς στο καλό, αρχίζει και νυστάζει ακριβώς στο σημείο μεταξύ 170 και 180 km/h. Στα 195, κοντά 200, το κορμί του είναι ήδη χυμένο στο δεξί κάθισμα, οι αισθήσεις του έχουν νεκρωθεί, στα 220 κοντερίσια έχει περάσει σε φάση REM. Από προσωπική εμπειρία γνωρίζω ότι το να οδηγεί άλλος σε κάνει να αισθάνεσαι λίγο άβολα. Όταν ο άλλος μάλιστα οδηγεί σαν κυνηγημένος, φυσιολογικά αισθάνεσαι φόβο, ίσως και τρόμο. Αυτό απορρέει από την συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι δεν έχεις τον έλεγχο. Είσαι αφημένος στην πρωτοβουλία δράσης κάποιου άλλου, πράγμα που σε κάνει να αισθάνεσαι ευάλωτος, σου μεταδίδει έντονη ανασφάλεια.
Όμως ο Φώτης δε χαμπαριάζει. Η Μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη.

____


Γνωριστήκαμε στα Γιάννενα, φοιτητές κι οι δύο. Γίναμε γείτονες και μετά φίλοι. Μετά από λίγη συναναστροφή, άρχισα να καταλαβαίνω ότι ήταν διαφορετικός από τους υπόλοιπους. Φορούσε πάντα μαύρα, χειμώνες, καλοκαίρια δε ‘μπα να έλιωνες στη ζέστη, αυτός, σαν να είχε ενσωματώσει κάποιο βιολογικό ερ-κοντίσιον, δεν φαινόταν να σκοτίζεται. Είχε μια σειρά μαύρα υποκάμισα, διαφόρων αποχρώσεων του μαύρου, μαύρα παντελόνια, μαύρα παπούτσια, μαύρα γυαλιά –φυσικά-, γενικώς τη νύχτα αν δεν γέλαγε ήταν αόρατος. Ήταν και λίγο μαυριδερός, πράγμα που ορισμένοι κακεντρεχείς απέδιδαν στις μακρινές αποβάσεις Σαρακηνών πειρατών στη δυτική ακτή της Πελοποννήσου και τις ανάλογες επιμιξίες, αλλά όσο υποχθόνιος φαινόταν, άλλο τόσο καλόκαρδος και ευαίσθητος ήταν.

Το άλλο βασικό χαρακτηριστικό του ήταν το υπερφυσικό κυριολεκτικά υβρεολόγιό του, το οποίο είχε εξελιχθεί στο έπακρο. Είχε φτάσει στο σημείο να αποστηθίσει το εορτολόγιο, ώστε να είναι και επίκαιρος, δηλ. να βρίζει τον εκάστοτε άγιο στη γιορτή του. Οπωσδήποτε ήταν αξιοθαύμαστη αυτή η μερική θεολογική του κατάρτιση. Εκτός αυτού, η συχνότητα των ύβρεων είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Χτύπαγε λίγο το πόδι του στην καρέκλα και «τημπαναγίασου». Μόνο μία φορά με αιφνιδίασε: Ήμουν σπίτι, το δικό του είναι ακριβώς δίπλα, μια πόρτα, και ξαφνικά ακούω ένα υπόκωφο μπαμ. Πετάγομαι κατευθείαν δίπλα, η πόρτα είναι ανοιχτή, και τον βλέπω σωριασμένο στο πάτωμα. Δίπλα του η σφουγγαρίστρα, και ο κουβάς. Αυτός ξυπόλυτος. Είχε γλιστρήσει. Ξαφνιάστηκα γιατί οι φωνητικές του χορδές δεν σχημάτισαν το καθιερώμενο «τχρστοσου». Στην απορία μου, μου απάντησε ότι το είπε, αλλά χαμηλόφωνα, για αυτό δεν το άκουσα. Πόναγε τόσο, που δεν μπορούσε να το κραυγάσει με την συνηθισμένη του ευχέρεια.

Τον ατρόμητο του χαρακτήρα του, άρχισε να εκδηλώνει, εν καιρώ.
Παρότι δεν είχε δίπλωμα οδήγησης, έδειχνε στο δεξί κάθισμα τουλάχιστον μπλαζέ. Ότι γούσταρε πάντες, σφήνες κλπ ανωριμότητες, γούσταρε, αλλά στο πρώτο μας ατύχημα, δευτερόλεπτα πριν διαλύσουμε την μπροστινή ανάρτηση, σαν να τον άκουσα να λέει «δώσε, δώσε…τημπαναγίατου».
Μια άλλη φορά, πήγε να τον «μπατήσει» ένα λεωφορείο. Την ώρα που το λεωφορείο ξεκινούσε από τη στάση, ο Φώτης αποφάσισε να περάσει ακριβώς μπροστά του. Ο Λεωφορατζής έκοψε απότομα για μην τον στείλει αδιάβαστο, η απάντηση ήταν μια αγριοματιά και μια μπαναγία. Συνέχισε όμως ατάραχος το δρόμο του. «Φίλλλε, το είδες το μ(*νί το λεωφορατζή, που πήγε να με πατήσει; Μπουχαχαχα, είμαι κατσαρίδα φίλε, δεν παθαίνω τίποτα, χαχαχαχα»
Και όντως σπάνια αρρώσταινε. Το ανοσοποιητικό του σύστημα πρέπει να ‘ταν εξαιρετικό, και είναι πραγματικά μυστήριο, γιατί κατέβαζε τόνους ολόκληρους βόκτας, ενώ το μεσημεριανό του γεύμα περιλάμβανε πολλές φορές μόνο πακοτίνια, τσιπς και μια σοκολάτα.


______


Ήταν Γενάρης, τέτοια εποχή, πάνε τώρα 3-4 χρόνια. Κανονίζουμε να πάμε βόλτα σε ένα κωλάδικο, κάπου 40 χιλιόμετρα νότια των Ιωαννίνων.
Μετά, θα γυρίζαμε Γιάννενα. Ο Φώτης, πίσσα όπως πάντα, μετά βίας τον ξεχώριζες, στα μαύρα. Ο καιρός κλασικός γιαννιώτικος. Κρύο και βροχή. Ξεκινάμε.
Το ραλίδιο ακριβώς στο σημείο πριν σπάσουν τα όρια της πρόσφυσης, πεταγόταν ισορροπημένα από στροφή σε στροφή, με τον Φώτη δίπλα ήδη να χασμουριέται. Στις ευθείες με τον TU να στροφάρει μεταξύ 5 και 7Κ rpm, ο Φώτης άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του, συνεπής στο ραντεβού του με τον ύπνο. Ακριβώς, με το που φτάνουμε, ξυπνάει. Ίσως τα αρχέγονα σεξουαλικά ένστικτά του, του υπέδειξαν ότι είναι ώρα για πραγματικό θέαμα. Το κωλόμπαρο ήταν η Ιθάκη του. Αφού περάσαμε από τον έλεγχο και την πάντα καχύποπτη ματιά του βλοσυρού πορτιέρη, μπήκαμε στα ενδότερα. Δύο κορίτσια, αγαλματένια έτσι όπως μόνο το πρώην ανατολικό μπλοκ ξέρει να γεννά, ήρθαν στη συντροφιά μας. Όσο μιλάγαμε με τα κορίτσια, ένας περίεργος τύπος, μας κάρφωνε. Ώσπου ο Φώτης έκανε την κίνηση, που δεν έπρεπε.
Έχωσε το χέρι του μέσα στο μπούστο της μίας κοπέλας, παρασυρμένος και τυφλωμένος από ένα πάθος, του οποίου τον κίνδυνο περιφρονούσε. Η κοπέλα σαν κάτι να είπε «όκι, ντεν πρέπει» ή κάτι τέτοιο. Ο Φώτης δε μάσησε. Το χέρι του παρέμενε εξαφανισμένο μέσα στο μπούστο της. Ώσπου χτύπησε συναγερμός. Ο απέναντι τύπος μαζί με άλλους 5-6 τρέχει προς το μέρος μας. Τον πιάνει από το γιακά, πέφτουνε μερικές ψιλές, προσπαθώ να τον τραβήξω να φύγουμε. Με τα πολλά τον απαγκιστρώνω και τρέχουμε προς την έξοδο. Άρον άρον μπαίνουμε στο αμάξι. Φεύγουμε με χαλίκια να πετάγονται, καθώς οι τροχοί σπίναραν.

-Τι έγινε ρε Φώτη;

-Τι να σου πω ρε φίλε, είναι στη μοίρα μου το βυζί, τι να κάνω; 8)



ΥΓ. Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους του φόρουμ!
Με περισσή αγάπη
Pai Mei
Άβαταρ μέλους
By Chris
#8693
dimsabas έγραψε:
Ο φίλος μου ο Δημήτρης είναι άνθρωπος του προγράμματος. Επαγγελματίας αθλητής στο πόλο, με καθημερινές προπονήσεις και στερήσεις όσον αφορά την προσωπική του ζωή, θα περίμενε κανείς ότι θα ήταν αντίστοιχα μετρημένος και όταν έπιανε κάτι μηχανοκίνητο στα χέρια του (ή τα πόδια του). Κι όμως, αν τον κρίνατε από τον τρόπο που οδηγεί, θα λέγατε ότι έπρεπε να ήταν από καιρό τρόφιμο στο τρελάδικο στο Δαφνί.

16 ετών, οι γονείς του κοιμούνται μακάρια στη Βουλιαγμένη, όταν χτυπάει το τηλέφωνο.
"-Έλα μαμά, ξέρεις πήρα το Super Mirafiori με τον ξάδερφό μου τον ... και τρακάραμε. Είμαστε όμως καλά.
-Πού είστε αγόρι μου; Στη Βουλιαγμένη;
-Όχι.
-Στη Βούλα; (αναστεναγμοί από τη μάνα)
-Όχι.
-Στη Γλυφάδα; (πιο έντονοι τώρα)
-Δώσε μου τον μπαμπά.
...
-Έλα μπαμπά, στο Ντράφι είμαστε.
Το αυτοκίνητο είχε καταλήξει μέσα σε ένα χαντάκι, προδωμένο από την απειρία ενός 16χρονου που είχε διασχίσει τη μισή Αττική για να πραγματοποιήσει δοκιμές σε "βόρεια" πίστα (τα Λιμανάκια τα είχε βαρεθεί πια ο Δημήτρης :lol: ). Απολογισμός: ολική καταστροφή

Ένα χρόνο μετά, ο παλικαράς μας κυκλοφορούσε με καθαρόαιμο WZ αγορασμένο κρυφά από τους δικούς του. Χωρίς δίπλωμα, πινακίδες και ασφάλεια, πραγματοποιούσε χρονομετρημένες δοκιμές σε βουνό της Βουλιαγμένης...

Ένα χρόνο μετά, το 1997, με δίπλωμα αυτοκινήτου, του αγοράζουν ένα Autobianchi, όχι το Abarth, το απλό. Με ελαστικά που δεν κάνουν ούτε για πλαϊνά σε βάρκες, οδηγοί Rallye τον σταματούσαν στα Λιμανάκια και του έλεγαν: "φίλε σταμάτα, θα σκοτωθείς. Δεν κάνεις πια το κέφι σου, παίζεις τη ζωή σου κορώνα γράμματα"
Η τούμπα δεν άργησε να έρθει. "Άσε με ρε μάνα, το είχα παρκάρει σε ένα στενό στη Γλυφάδα και πέρασε μια νταλίκα και μου έξυσε όλη την πλευρά"

Λίγο αργότερα, στην τελευταία στροφή προς Βάρκιζα, μετά το Island, στρίβει με πάρα πολλά και το Bianchi κατευθύνεται με πολλά μούτρα προς τη μπαριέρα. Ξέρει ότι αν σηκώσει το πόδι από το γκάζι, το αμάξι θα γυρίσει πολύ απότομα, οπότε μένει στο γκάζι κι όπου τον βγάλει. Πάνω στη μπαριέρα δηλαδή, την οποία και ξύνει...

Λίγο καιρό αργότερα έρχεται και η δεύτερη τούμπα. Δεν ξέρω πώς τη δικαιολόγησε αυτή. Εν τω μεταξύ, εμφανίζεται στα Λιμανάκια και με το μητρικό μαύρο Vitara 1.6. Οι επισκέψεις του στη γνωστή πίστα του Λούνα Παρκ στη Βάρκιζα και τα σηκώματα στις δύο ρόδες ξεσηκώνουν τους θεατές, ευτυχώς χωρίς άλλη τούμπα αυτή τη φορά... Το ιταλικό βέβαια αποσύρεται άρον-άρον...

Μετά την καταστροφή του Super Miriafiori, ο πατέρας του αγόρασε μια μεταχειρισμένη Alfa 164 V6 Turbo. Ο Μητσάκος την έκλεβε κρυφά τα βράδια για περάσματα τόσο από τα Λιμανάκια, όσο και από τη Βούτα. Έξω από το Βο στην παραλιακή στη Βούλα, τον σταματούν οι μπάτσοι για 200+. Αφαίρεση πινακίδων επιτόπου... Το πρωί ξυπνάει ο πατέρας του κι ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί να πάει στη δουλειά του...
Αφού λοιπόν πάει με ταξί, το μεσημέρι επιστρέφει και τη βρίσκει τρακαρισμένη μπροστά. Τι είχε γίνει; Ο παίδαρος είχε κάποια δουλειά στη Γλυφάδα και δανείστηκε το πατρικό όχημα (πάντα με δεύτερα κλειδιά που είχε βγάλει κρυφά). Ίσως για μοναδική φορά στη ζωή του πήγαινε πραγματικά φυλαγμένα, δε συνέβη όμως το ίδιο και με αφηρημένη ηλικιωμένη που παραβίασε το ΣΤΟΠ και λάβωσε τον μπροστινό προφυλακτήρα της Alfa :lol: . :lol: Η πανέμορφη Ιταλίδα δεν έχει να επιδείξει κάποιο άλλο τρακάρισμα από τη σχέση της με τον πολίστα, παρά μόνο ένα καμμένο μοτέρ. "Αφού σου λέω ρε πατέρα, δεν έχω ιδέα πώς έγινε, γιατί δε με πιστεύεις;"

Το κορυφαίο όμως δε θα μπορούσε να έχει γίνει κάπου αλλού από τα Λιμανάκια. Στο πάρκινγκ απέναντι από την καντίνα, είμαι έξω και με πλησιάζει με πολλά με την όπισθεν. Θέλει να κάνει το κόλπο με το γρήγορο γύρισμα του τιμονιού, που λειτουργεί σαν ανάποδο χειρόφρενο. Έλα όμως που το Vitara δεν είναι ούτε ιταλικό κουβαδάκι ούτε ιταλική λιμουζίνα, αλλά 4x4 με ψηλό κέντρο βάρους. Το αποτέλεσμα; Τουμπάρισμα και καταστροφή όλης της δεξιάς μεριάς του Suzuki, μόλις λίγα μέτρα από το κορμάκι του Dimsaba :o :lol: .

Ο Θεός και ο Άγιος Δημήτριος να τον φυλάνε, γιατί ακόμα την έχει γλιτώσει μόνο με μώλωπες και παρ' ότι έχει περισσότερο μυαλό απ' ότι μικρός, το να κυκλοφορείς με Aprilia Kaponord 1000 κυβικά, μπορεί να σε βάλει σε πολλούς μπελάδες. Δημητράκη, να είσαι καλά :lol:
Άβαταρ μέλους
By Chris
#8695
FlowerPower έγραψε:Αντε ας γραψω μια και εγω. μικρουλα.

Φθινοπορο του 1998 νομιζω (θα πηγαινα 2α γυμνασιου) με το ανοιγμα της κυνηγητικης περιοδο ο θειος μου και οι φιλοι του πανε και κανουν τριημερη κατασκηνωση και κυνηγανε παραλληλα. Ειναι κυριως εκδρομουλα παρα κυνηγι..κατι σαν τελετη εναρξης..

Με τα 1000 ζορια τους παρακαλεσαμε εγω με τον ξαδερφο μου να μας παρουν μαζι τους. Οταν δεχτηκαν ηταν σαν ενα ονειρο να γινεται πραγματικοτητα για μας..οχι για το κυνηγι (που δεν κυνηγαμε) αλλα για το ολο κλιμα..για τις ιστοριες γυρω απο τη φωτια, το ξυπνημα τα χαραματα και το περπατημα μεχρι να βρει ο θειος μου κανα πουλι να βαρεσει κλπ. Παντα με τα δεοντα μετρα ασφαλειας, να περπαταμε απο πισω του και να μη μιλαμε :P

Το μερος ηταν μια πεδιαδα με ψηλα σταχια (ακομα δεν ειχαν αλωνησει-θερησει -τι κανουν τελοσπαντων :P - ) σε ενα υψωματακι που κοιτουσε το αεροδρομιο. Το βραδυ λοιπον πεσαμε να κοιμηθουμε... Κατα τις 5 τα χαραματα αλλα πριν ξημερωσει ακουμε ξαφνικα εναν ΕΚΩΦΑΝΤΙΚΟ μηχανικο θορυβο και καθως ξυπναμε βλεπουμε στην κορυφη της πεδιαδας (ειχε κλιση) ΠΟΛΛΟΥΣ προβολης και εναν αερα να μας τραβαει προς το μερος του. Εκτος απο τους προβολεις και κατι αλλα φωτακια κοκκινα...

Λενε κατι τυποι εκει , ε κανα αεροπλανο θα ειναι θα προσγειωνεται και γινεται πανικος...Ελα ντε ομως που δεν ηταν αεροπλανο και ηταν ενα ΘΕΡΙΟ θεριζοαλλωνιστικη μηχανη με τα μαχαιρια να δουλευουν και τον αερα να ρουφαει προς τα μεσα και με τους προβολης φουλ αναμενους...ΕΥΤΥΧΩΣ ο τυπος μας ειδε (ενταξει δεν ηταν δυσκολο αφου σηκωθηκαμε 12 ατομα και καναμ χειρονομιες) αλλα και μονο η σκεψη πως σε πλησιαζει ενα τετοιο πραγμα την ωρα που κοιμασαι..μπρρρρ

ακομα το σκεφτομαι και ανατριχιαζω..
Άβαταρ μέλους
By Chris
#8696
dimsabas έγραψε:Κάποιο από τα πλέον επιφανή μέλη αυτού του φόρουμ, ο οποίος όμως έχει 1-2 χρόνια να προβεί σε δημοσίευση, κατέχει εδώ κι ενάμισι χρόνο μια τετρακίνητη BMW 325ix. Ελαφρωμένη, πίσω από τα καθίσματα οδηγού-συνοδηγού και μέχρι το χώρο αποσκευών, δε θα βρεις ούτε μοκέτες, ούτε καθίσματα, ούτε ρεζέρβα, ούτε τίποτα.
Με διαφορετικούς εκκεντροφόρους, χταπόδια, πρόγραμμα και αφαίρεση του εργοστασιακού καταλύτη (αφού μετά από 17 χρόνια δε θα είχε κάποιο ιδιαίτερο νόημα η παραμονή του αν δεν τον αντικαθιστούσε), η απόδοση από τα 170 άλογα είχε πάρει την ανιούσα. Πόσο πάνω; Σίγουρα πάνω από τα 210, το πόσο όμως δε μας αφορά, σημασία έχει ότι το αυτοκίνητο σκότωνε.
Μια Παρασκευή βράδυ τον περασμένο Οκτώβριο ξεκινάμε από την Αθήνα για τη Λίμνη Πλαστήρα. Γεμίζουμε τις κοιλιές μας με σουβλάκια κάπου στον Άγιο Στέφανο και η αλλαγή της ημέρας μάς βρίσκει στην παράκαμψη των πρώτων διοδίων. Η Μπέμπα πετάει στα χέρια του Αλέξη, το κιβώτιο και το πίσω διαφορικό λυσσάνε στο βουητό (πού είναι οι επενδύσεις, οεο), αλλά τα χιλιόμετρα φεύγουν γοργά. Με προοπτικές για νέο ρεκόρ Αθήνας-Λίμνης, κάπου στις 2.40 είμαστε μόλις 5 χλμ από το σπίτι. Ο δρόμος επαρχιακός και υπερστριφτερός, η μία στροφή να διαδέχεται την άλλη, οι προβολείς στη μεγάλη σκάλα και τα ολοκαίνουρια Exalto 2 αποσβένουν τα χρήματά τους. Είναι και η άτιμη η τετρακίνηση που σε κάνει να νιώθεις άτρωτος. Μέχρι που μια ψιλοπατημένη δεξιά ακολουθεί πιο σφιχτή αριστερή, με τα χαλίκια να έχουν καταλάβει όλη τη δεξιά λωρίδα. Η 325 στρίβει, η μούρη φεύγει, τα φρένα ενεργοποιούνται για να μειώσουν τη φόρα και το κακό δεν αργεί να συμβεί. Η πλαγιά που βρίσκεται δεξιά μας αρχίζει πολύ γλυκά, καθώς τα χαλίκια την έχουν ενώσει με το δρόμο. Χωρίς κανέναν ανησυχητικό ήχο, η ix αρχίζει να ανηφορίζει την πλαγιά υπό κλίση.
«Θα τουμπάρουμε», αναφωνεί ο Dimsabas και τα κακάκιά του έχουν αρχίσει να ρέουν μέσα από το τζιν. Πάλι καλά που δεν ήμαστε μέσα σε κάνα απεχθές διθέσιο roadster, αυτά που λες ότι αν είναι να τουμπάρουν, καλύτερα να μην είσαι μέσα.
Η φόρα όμως έχει μειωθεί κατά πολύ και το αυτοκίνητο επιστρέφει εντός αγωνιστικού χώρου. Ακινητοποίηση, το πλήρωμα ανταλλάσει ματιές αμηχανίας και κατεβαίνουμε να δούμε τις ζημιές. Η μόνη εμφανής είναι το σκίσιμο του μπροστά δεξιού ελαστικού. Υπέροχα, πού είναι η ρεζέρβα, οεο;
Το αυτοκίνητο θα τσουλήσει καμιά 100αριά μέτρα για να βρει πιο ασφαλές καταφύγιο κι ευτυχώς που ο Αλέξης δεν είχε τα χρήματα να βάλει τα 2 σταθερά μπάκετ που έλεγε, αλλιώς θα μας είχε βγει η μέση. Το πρωί, θα σταματήσουμε καμιά 10αριά διερχόμενα αυτοκίνητα (τα περισσότερα αγροτικά), μπας και βρούμε γρύλλο να σηκώσουμε το αμάξι και σταυρό να βγάλουμε τη ζάντα. Αφού γίνεται αυτό μετά από καμιά ώρα, αναζήτηση αυτοκινήτου για να μας κατεβάσει με οτοστόπ στην Καρδίτσα. Εκεί θα ψάξουμε για βουλκανιζατέρ, που θα μας φορέσει στη ζάντα ένα μεταχειρισμένο ελαστικό, να κάνουμε τη δουλειά μας βρε αδερφέ. Αργά το μεσημέρι θα βρεθούμε πάλι στην παρατημένη Γερμανίδα και κάπου εδώ θα ξεκινήσει η εκδρομή μας. Επιτέλους.
Κυριακή απόγευμα έρχεται η ώρα της επιστροφής. Ξεκινάμε το απογευματάκι και ήδη από τα Καμένα Βούρλα, το μποτιλιάρισμα και η ακινητοποίηση είναι δραματική. Ο Αλέξης να μου χει φάει τα αυτιά: «Δε σου άρεσε που σου έλεγα να κοιμηθούμε στο σπίτι και να ξεκινούσαμε στις 4.30 το πρωί. Στις 7.30 θα ήσουν στην Αθήνα και στις 8 στο σχολείο σου». Αλλά εμένα βέβαια δε μου άρεσε αυτό, γιατί δε θα κοιμόμασταν πριν τις 12, θα ξυπνάγαμε στις 4, στις 8 θα είχα ήδη ένα κεφάλι κουρκούτι από τα διαφορικά της Μπέμπας και άντε μετά να αντιμετωπίσεις 20 δαίμονες της Τανζανίας...
Σταματάμε λοιπόν κάπου δεξιά, βρίσκουμε ένα ήσυχο μέρος να μην ακούμε την κίνηση και βάζουμε τα ξυπνητήρια για τις 11. Όπως ήταν φυσικό, δεν καταφέραμε να κοιμηθούμε και όπως ήταν επίσης πιο φυσικό, στις 11 η κίνηση είχε κοπάσει ελάχιστα. Κάπως έτσι φτάνουμε στη 1 το πρωί, κάπου κοντά στο Σχηματάρι. 190 στο κοντέρ, αριστερή, ξαφνικά ακούγεται ένα χτύπημα στον πίσω αριστερό θόλο, σα μεταλλικό αντικείμενο να εκτοξεύτηκε πάνω του. Κοιτιόμαστε με τον Αλέξη (το έχει η μοίρα μας να κοιτιόμαστε φαίνεται όταν γίνεται κάτι κακό) και μετά ακούμε γδουπ-γδουπ, το πίσω αριστερό λάστιχο πήγε να συναντήσει το Δημιουργό του. Σταματάμε δεξιά (πού είναι η ρεζέρβα οεο Νο2) και επιθεωρούμε τη ζημιά (και αυτό δεύτερη φορά). Αυτό που κάναμε πρώτη φορά είναι να αναφωνήσω «γιατί δεν έχεις οδική βοήθεια σε αυτοκίνητο 17 ετών που του πίνεις το αίμα στις κόντρες και στις αναβάσεις, οεο»...
Αρχίζουμε τα τηλέφωνα και τελικά βρίσκουμε άλλο γνωστό μέλος του φόρουμ, τον TheoRallye, ο οποίος είναι έτοιμος να κοιμηθεί (πιτζαμούλες και τα τοιαύτα). Ή έτσι νόμιζε τουλάχιστον. Καβαλάει το γνωστό συλλεκτικό Rallye του (γιατί είναι το μοναδικό αυτοκίνητο που πουλήθηκε μέσω του φόρουμ μας από μέλος σε μέλος) και έρχεται να μας μαζέψει.
Η ώρα περνούσε, ο Θεοδόσης πουθενά. Τη μια δεν είχε πάρει μαζί του λεφτά (πιτζάμες κι από πάνω μπουφάν) και του έκαναν σκηνικά στα διόδια, την άλλη έχασε την έξοδο και πήγε κάμποσα χλμ παρακάτω για να γυρίσει... Όταν με το καλό μας βρίσκει, μπαίνουμε στο 106 και αρχίζουν οι 170άρες. Κοιτάω τη βενζίνη και είναι λίγο πάνω από το Empty. Κόψε ρε Θεοδόση, δε θα μας φτάσει, όχι νυστάζω, να λέει αυτός, πού θα βρούμε να βάλουμε να λέμε εμείς... Τέλος πάντων, το ευτυχές ήταν ότι έστω και με λαμπάκι, φτάσαμε στους Αμπελόκηπους χωρίς να μείνουμε από βενζίνη. Εκείνο το βράδυ έπεσα για ύπνο στις 3.30 και στις 7.30 χτυπούσε το ξυπνητήρι. Ακριβώς όπως το ήθελε ο Αλέξης δηλαδή, να κοιμηθούμε 4 ώρες. Μόνο που δεν είχε προβλέψει τις υπόλοιπες λεπτομέρειες.
Αν σας πει ποτέ για το πόσο γρήγορη είναι η Μπέμπα του, θυμήστε του ότι για τη διαδρομή Πλαστήρα-Αθήνα χρειάστηκε κοντά στις 10 ώρες, όσο κάνει δηλαδή το ΚΤΕΛ για τη διπλή απόσταση. Και βέβαια, η περιπέτεια δεν τελείωσε εδώ για τους άλλους 2 φίλους μας, που πήγαν την άλλη μέρα με ένα Exalto αγκαλιά, έβγαλαν τη ζάντα, της φόρεσαν το ελαστικό σε κοντικό βουλκανιζατέρ και γύρισαν με τα 2 αυτοκίνητα στην Αθήνα. Αλλά αυτό βέβαια είναι μια άλλη ιστορία...
Άβαταρ μέλους
By Chris
#8697
ililias έγραψε:Ο Μπακολιάς και το καμπαναριό.

Γυρίζουμε πολλές δεκαετίες πίσω, όταν σ’ ένα χωριό ονόματι Στρέφι, λίγο έξω από την Αρχ. Ολυμπία, τελείωσε το χτίσιμο της εκκλησίας. Όμορφη, επιβλητική, χτισμένη από όλο το χωριό. Αλλά … λειψή, χωρίς καμπαναριό. Ουδείς αναλάμβανε να χτίσει τόσο ψηλή κατασκευή και ο παπάς είχε πέσει σε μελαγχολία…
Στο χωριό υπήρχε ένας μάστορας, ονόματι Μπακολιάς. Αυτό, μάλλον, ήταν το … καλλιτεχνικό του, αφού στο συγκεκριμένο χωριό τα κανονικά ονόματα των κατοίκων αναφέρονταν σπανιότατα. (Για να δώσω μερικά παραδείγματα, γνωρίζω σήμερα την Κατσούλω, τον Τζόρλα, τον Γαλίφα, τον Γούτο, τον Γκουτζουρή, τον Μπαλατσώνα… Ο μοναδικός που είναι γνωστός με το όνομά του είναι ο Μενέλαος – κι αυτός λόγω της σπανιότητας του ονόματος. Ο Μενέλαος είναι επίσης γνωστός στο χωριό σαν ο μόνος Στρεφαίος που έθαψε τη γυναίκα του - ένας χήρος και >40 χήρες σε όλο το χωριό - αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.)
Μάστορας ο Μπακολιάς καλός, αλλά ιδιόρρυθμος. Αλλά μήπως δεν είναι κι αυτό μέρος της ιδιοφυΐας; Ας είναι. Ένα βράδυ, ο παπάς καθόταν απαρηγόρητος κι έπινε, στο καφενείο του χωριού. Είχε φέρει ένα μπουκάλι από το κρασί του, που μάλλον ήταν καλό. Κάποια στιγμή, του λέει ο Μπακολιάς: «Παπά, θα σου το φτιάξω εγώ το καμπαναριό». Τα έχασε ο παπάς. Όλοι οι μηχανικοί της περιοχής, του το είχαν ξεκαθαρίσει: Δεν υπήρχε χώρος να στηθούν σκαλωσιές ούτε ασφαλές έδαφος για τη θεμελίωση, οπότε η κατασκευή ήταν αδύνατη. Και τώρα,… ο Μπακολιάς; Από την άλλη, όλες οι (ελάχιστες) κατασκευές του Μπακολιά ήσαν επιτυχημένες, οπότε … «Πόσα θέλεις, ευλογημένε;» «Τίποτα», απάντησε ο τύπος. «Εσύ θα μου φέρνεις τις πέτρες και θα μου δίνεις από το κρασί σου. Τα υπόλοιπα είναι δική μου δουλειά». Άφωνος ο παπάς. Ήθελε, όμως και το καμπαναριό. Οπότε, ξεκίνησαν.
Όσο θεμελίωναν ή έχτιζαν στα χαμηλά, όλα κυλούσαν σχεδόν ομαλά. Τα πράγματα άλλαξαν όταν το καμπαναριό ψήλωσε αρκετά: Σε κάθε πέτρα που έδενε ο παπάς και ανέβαζε ο Μπακολιάς, έδενε μαζί κι ένα μπουκάλι κρασί. Αυτό συνεχίστηκε για μήνες, ώσπου το καμπαναριό … τελείωσε. Τελείωσε βέβαια και το κρασί του παπά, αλλά αυτό θεωρήθηκε … παράπλευρη απώλεια. Το καμπαναριό στεκόταν εκεί, αγέρωχο και πανέμορφο!
Εκεί στέκεται ακόμα, κόντρα στις προβλέψεις, απείραχτο από τον καιρό, τους σεισμούς που ταρακούνησαν την εκκλησία και την ανάγκασαν σε επισκευές, το χρόνο. Χωρίς αναφορά στον τρόπο και το χρόνο που χτίστηκε, αφού ο Μπακολιάς δε σκοτίστηκε να ζητήσει να γραφτεί πουθενά το όνομά του. Άνθρωποι που έφυγαν, άνθρωποι που δεν έκαναν κάτι για τα χρήματα, το έκαναν όμως για ένα μπουκάλι (καλά, εντάξει, βαρέλι) καλό κρασί.
Όπως κι εμείς, σήμερα………….
Άβαταρ μέλους
By Chris
#8698
Batman έγραψε:Μια φορά και έναν καιρό, στα παλιά τα χρόνια που λένε οι παππούδες μας, υπήρχε μια γιαγιά στο χωριό μου (Ν. Μεσσηνίας), η γρια Νικολάκαινα (το πραγματικό της όνομα δεν σώζεται, ας όψεται ο συγχωρεμένος ο μπαρμπα-Νικόλας...). Χήρα από χρόνια, ζούσε μόνη της και όπως όλοι οι χωριανοί της εποχής τα έβγαζε πέρα με λίγες κότες, μια κατσίκα, τον κήπο με τα λαχανικά, μια μικρή σύνταξη και πολλή υπομονή.
Όλο το χωριό είχε να λέει τη χρονιά εκείνη για τα λάχανα που είχε στον κήπο της η γρια Νικολάκαινα! Μεγάλα, καταπράσινα και ζηλευτά, μεγαλωμένα με κοπριά, νερό και πολύ μεράκι. Καμάρωνε το χωριό, μα πιο πολύ καμάρωνε η γρια Νικολάκαινα, περιμένοντας πώς και πώς να έρθει η στιγμή που θα είναι έτοιμα για μάζεμα.
Ένα απόγευμα λοιπόν, είναι στον κήπο και τα ποτίζει. Αποφασίζει λοιπόν ότι ήρθε η ώρα και αύριο πρωί-πρωί -για να μην την πειράξει και ο ήλιος- θα τα έκοβε. Πέφτει λοιπόν για ύπνο και η τελευταία της σκέψη πριν παραδοθεί στον Μορφέα ήταν να δώσει κανά δυό λάχανα και στην κυρά Αννιώ, την ταλαίπωρη και άρρωστη γειτόνισσά της...
Νωρίς νωρίς το πρωί, σηκώνεται η γρια Νικολάκαινα και πάει στον κήπο. Και τί βλέπει? Κάποιος έχει κόψει ήδη τα περισσότερα λάχανα!!!
Θυμός στην αρχή, στενοχώρια έπειτα, έχει πέσει σε κατάθλιψη προσπαθώντας να μαντέψει ποιό χέρι έκανε το κακό. Και ξάφνου -ω, ναι- αποφάσισε: Όποιος και να ήταν, θα πήγαινε στον παπά του χωριού, τον παπά Βασίλη, και θα του ζητούσε να αφορίσει τον κλέφτη!!!
Μια και δυό λοιπόν πάει η γρια Νικολάκαινα και πιάνει τον παπά."Το και το παπά μου....να κάμεις αφορεσμό...απ' το Θεό να το' βρει!!!".
Ο παπάς, καθ' ότι γραμματιζούμενος και πνευματικός άνθρωπος, προσπαθεί με τρόπο να την πείσει ότι δεν μπορεί να κάνει αυτό που του ζητά η γρια. Μάταια όμως, η γρια Νικολάκαινα είναι ανένδοτη. Αυτό όμως που δεν ξέρει, είναι ότι δράστης της υπεξαίρεσης των λαχανικών είναι ο ίδιος ο παπάς!!!
Σε απόγνωση λοιπόν ο παπά Βασίλης, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς παρά να αφορήσει τον εαυτό του. Σκέφτεται λίγο και απαντά στη γριά: "Καλά, έλα το απόγευμα στην εκκλησία να κάνουμε τον αφορισμό".
Χαρούμενη η γρια που ο Πανάγαθος θα εκδικηθεί τον κλέφτη, φεύγει για το κονάκι της ενώ ο παπάς ψάχνει να βρει τί να κάνει....
Έρχεται λοιπόν το απόγευμα, πάει η γρια στην εκκλησία και βρίσκει τον παπά στην Ωραία Πύλη να φορά το πετραχήλι του και να κρατά στα χέρια το Ευαγγέλιο. Βλέποντας τη γρια, ο παπάς ξεκινά σοβαρός να λέει σε ρυθμό ψαλμωδίας τα βαριά λόγια του αφορεσμού: "Όποιος έκλεψε της Νικολάκαινας τα λάχανα....μμμμμμμμμ....γιορτή-καθημερινή μαύρα να φορεί...μμμμμμμμμμμ....και τις Κυριακές ξένο ψωμί να τρώει.....μμμμμ".
"Μπράβο παπά μου", πετάγεται συνεπαρμένη η γρια Νικολάκαινα, "καλά του έκαμες του κερατά, μπράβο!!!".
Η αθωότητα και η αγνότητα της ψυχής της δεν της επέτρεψαν να αποκρυπτογραφήσει τον αφορεσμό:
"...γιορτή-καθημερινή μαύρα να φορεί..." = Εννοούσε τα ράσα του!!!
"...και τις Κυριακές ξένο ψωμί να τρώει..." = Εννοούσε τα πρόσφορα!!!

Γάτα ο παπάς???
Άβαταρ μέλους
By Chris
#8699
skye έγραψε:λοιπον μιας και βαριεμαι υπερβολικα.. μεχρι να νυσταξω..
..δοκιμασε να γραψεις και συ κατι.. ΜΠΟΡΕΙΣ!

ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ, ΜΕΡΟΣ 1ο (αυτο το μερος 1ο μπηκε ετσι, για να πουλησω στυλ)

ΔΕΝ εχει αλλαξει τιποτα. Οι ιδιοι στα παγκακια, τα ιδια γκραφιτι, πεταμενα τσιγαρα και χαμενος χρονος. Ενας ακομα γυρος ρωσικης ρουλετας.
πως μπορει τα πραγματα να ειναι τοσο ιδια; εφτασα σχεδον στην ακρη του κοσμου, εκανα ταξιδια, γνωρισα κοσμο πολυ, στην Ιταλια μεταξυ χαμενου μαθηματος, πιτσας στο χερι ή σε ενα τραπεζακι διαβαζα κοριερε ντελα σερα, ο χρονος περναει με χιλια, κινεζοι συγκατοικοι, παιχνιδια μπασκετ και κατι ρουμανες, στη δουλεια μιας περασμενης αγαπης στο ντουομο χανω την ωρα μου και στη πιατσα μορλακι να ψαχνω για σπιτι, Σα να ημουν καποιος αλλος που δεν υπηρξε ποτε και δεν εζησα ποτε ολα αυτα. και ομως, καθε φορα που γυρναω σαν το φαντασμα, απλα σκοτεινη φιγουρα κυριολεκτικα που ψαχνει στη νυχτα-τι; αφεση αμαρτιων --κανεις ποτε δε θα την εδινε σε κανενα; οχι. ανικανοτητα συμβιβασμου με την πραγματικοτητα; τι αμπελοφιλοσοφικες μπουρδες ειναι αυτες; απλα να μαθω την αληθεια.. τι εγινε πραγματικα τοτε. αυτο ειναι! εγω εχω πει τα παντα, εχω ανοιξει τα χαρτια μου, και αντι να κανω ενα βημα μπροστα, εκανα δεκα πισω. αισθανομαι ακομα πιο μακρια στη λυση, και λιγακι πιο ηλιθιος μπορω να πω. αλλη μια φορα αποδειχτηκα κατωτερος αυτου που επρεπε να κανω. ή μηπως εχω κολλησει χωρις λογο; κανεις δε μπορει να το κανει σαφες, δε μπορω να πω με σιγουρια πιο κομματι του εαυτου μου λεει ψεματα και γιατι. το ιδιο καρτοτηλεφωνο παντα βομβαρδισμενο, η χαλασμενη μπασκετα και παρκαρω, περπαταω, περιφερομαι ασκοπα. γιατι να το κρυψουμε αλλωστε; τρεχω πανω κατω, αξυριστος με σκισμενα ρουχα και κοκκινα ματια, δεξια αριστερα, περιστρεφομαι γυρω απο τον ιδιο πλανητη, το σχολειο εχει νιωσει την εγκαταλειψη με το χειροτερο τροπο σαν τοπιο απ'τη Βαγδατη, γκραφιτι, σπασμενα τζαμια, καποια σημεια της πινακιδας ισα που φαινονται, και η γαλαζια βαμμενη πορτα δειχνει μυστηριωδης εως τρομακτικη.. meetings, κουστουμια, γραβατες, αθλητικα, δηθεν πολιτικοποιημενες συζητησεις και ντοπα. κεντερη κατουρα να γινουμε μαστουρα. ξεκολλα. κλεβω μια μηχανη και ανοιγω γκαζι και ξαφνικα κοβει μονο του.. γαμωτο, παλι πηγα να περασω το οριο και το αυτοματο συστημα εντοπισμου ταχυτητας πανω απ'το οριο προβλεπομενης ταχυτητας με εκοψε..
ΝΤΡΙΙΙΙΙΝ... ΝΤΡΙΙΙΙΙΙΝ...
-Ο ΧΡΙΣΤΟΣ και η Παναγια! Ξυπναω τρομαγμενος, καταϊδρωμενος, βαζω ενα τζην και τρεχω σαν παλαβος.. βαζω φακους επαφης σε χρονο dT, ριχνω μια φευγαλεα ματια στο σπιτι, αρπαζω τα κλειδια και φευγω.. προσπαθω να κλειδωσω γρηγορα, μου πεφτουν τα κλειδια, κατεβαινω τα σκαλια με ταχυτητα τιγρης και μυαλο πιθηκου.
σ'αυτον τον τοπο, η ατμοσφαιρα βραζει. σαν ενα ηφαιστειο που ειναι ετοιμο να εκραγει ανα πασα στιγμη.. λιγα συννεφα, ο ουρανος με χρωματα περιεργα, μωβ, πορτοκαλι και στο βαθος γαλαζιο, νοσταλγικο, σε κανει να θες απλα να φυγεις, να τρεξεις σε μια παραλια, σε μια αμμουδια. να γλυτωσεις απ'ολα τα καθημερινα ασημαντα που σου σπανε τα νευρα. μονος και χαρουμενος, εισαι απλα εκει που θες, και λιγο πιο κατω οι βαρκουλες στη μαρινα αραγμενες απλα να υπαρχουν για τον κοσμο σου, μονο για το δικο σου κοσμο των αισθησεων. ΜΠΙΙΙΙΙΙΠ.. ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΑΛΑΚΑΑΑΑΑΑ! ΝΑΑΑΑΑΑ! επιστροφη στην πραγματικοτητα. τι μαλακιες λεω; εχω το πιο σημαντικο ραντεβου της ζωης μου.

ειναι κουκλα.. δειχνει τοσο απλη και ομως τοσο μαγευτικη. οπως την πρωτη φορα που τη γνωρισα, πριν 8 χρονια.
-οκτω δεν ειχαμε πει; αργησες μια ωρα ακριβως. ξερεις οτι καθομαι και σε περιμενω τοση ωρα;
(αταραχος και συνηθισμενος. την ξερω αυτη τη θεση! το εχω μαθει απ'εξω αυτο το παιχνιδι, μπορω να το παιζω για ωρες!)
-εννια ειχαμε πει. αν ειχαμε πει μια ωρα πριν, θα με επαιρνες τηλεφωνο.
-τελοσπαντων..
(κερδισμενη μαχη; ευκολο ηταν αυτο! λες να ονειρευομαι ακομα; )
-λοιπον, πως σου φαινεται η περιοχη μας.. μετα απο τοσα χρονια;
-ειναι μια πολις ασχημη, οπως ελεγε και ο Χατζιδακις για την Αθηνα, γιατι κατοικουν σ'αυτη ασχημοι πολιτες, χωρις ευθυνη, χωρις ντροπη. χωρις παιδεια. εδω ειστε απλα μαλακες και ρουφιανοι
-να σε ρωτησω κατι;
(πρωτοβουλια)
-αν σου πω οχι δε θα με ρωτησεις;
-θα σε ρωτησω
(κακη πρωτοβουλια)
-...
-πως εγινες ετσι;
ανοιγει την πορτα και κανει να φυγει.
για αλλη μια φορα, σημειο 0. η υπομονη μου εξαντλειται..
-ΜΠΕΣ ΜΕΣΑ ΗΛΙΘΙΑ ΚΑΙ ΚΛΕΙΣΕ ΤΗ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΠΟΡΤΑ
βγαινω απο το αμαξι εκτος εαυτου, την αρπαζω και τη βαζω μεσα με το ζορι. ΓΑΜΩ ΤΟ ***ΧΡΙΣΤΟΠΑΝΑΓΙΕΣ..
που παμε ρε πουστη μου; αποσυντονιστηκα. κολλησε το μυαλο μου. τι ηθελα να πω;
καθως μου ερχονται στο μυαλο διαφορα, η οργη ξεχυλιζει.. ξαφνικα θυμαμαι μια ιστορια του Αρκα και με πιανει γελιο. τα ειχα εντελως χαμενα. παει το σχεδιο, στραφι το σχεδιαγραμμα, σκατα. ουτε μια λεξη δε μπορω να θυμηθω
..

-ΣΥΝΕΧΙΣΕ.. ποδηλατο ειναι απλα..
-Γιατρε δε μπορω.. νομιζω πως θα κανω εμετο. τι μαλακιες με βαζεις να κανω ρε; τοσα χρονια παιζω να πουμε. δεν ακους τι σε λεω εδω για τη γκομενα, θες ταυτοχρονα και γκομενα και τεστ; γαμησε με να πουμε, παμε για κανα πιτογυρο. γραψε μου εκει περα κανα prozac ή ο,τι σκατα δινετε.
κανε με Κεντερη.. γινε ο Τζεκος μου..
Γιατρε σου μιλαω.. εχεις τιποτα να πιουμε;
ποναω.. καθε φορα που πιανει νοτος και εχει υγρασια.. κοιτα'δω.
σηκωνω τη μπλουζα και του δειχνω τη χαρακια..
κοιτα'δω τι μου κανε. η πορνη.
αμεσως περνανε απ'το μυαλο μου, μεσα σε ενα δευτερολεπτο, ολες οι στιγμες μετα. το τρεξιμο, το νοσοκομειο, οι νοσοκομες. ενα καρο μαλακες πανω απ'το κεφαλι μου. μια γιαγια στο διαδρομο να διαμαρτυρεται και να θελω να της φυτεψω μια σφαιρα στο αδειο της κεφαλι. τα παυσιπονα και την αντιβιωση. κατι χαπες να.
-τι ειναι αυτο; εχει καμια σχεση το τατουαζ με αυτη;
-οχι, αυτο το εκανα με μια γκομενα που ειχα στην Ιταλια. δεν ξερω ουτε τι σημαινει, ειναι κατι σαν αναποδα ρουμανικα. Κριστινα τη λεγανε. ειχε φαγωθει να κανουμε ενα ιδιο τατουαζ για καποιο ηλιθιο λογο που βαριεμαι να σου εξηγησω. οταν ξαναρθω θα σε πω.
γιατρε.. δωσε ο,τι εχεις. φερε μαστουρα, κοκα, ποτα, οπιο απ'το Αφγανισταν..
γιατρε σου ειπα πως τη γνωρισα;
-κατσε λιγο ακινητος, μη μιλας. θα βγει χαλια ο υπερηχος. φερε το χερι σου.. εδω. μπραβο.
-γιατρε, στα αρχιδια μου.
σου ειπα πως τη γνωρισα;
-..
-γιατρε, δεν ξηγιεσαι, ενταξει;
-πως τη γνωρισες;
-λοιπον.. η φιλη της ηταν συμμαθητρια μου στο δημοτικο. μια ξανθια, πρασινοματα, σαν αγγελος.
-καλη ηταν ε;
-μπα, πορνιδιο και αυτη.. αλλα τελικα δεν εμαθα ακομα.. ποιος απ'ολους εκανε παιχνιδι. μπορει να το εκανα και εγω ασυνειδητα, πολλες φορες το εχω σκεφτει αυτο. ΔΗλαδη η δικια μου σκεψη, οι δικες μου πραξεις καθορισαν τελικα αυτα που εγιναν.
-αγορι μου, ολες πουτανες ειναι.. τι ψαχνεις να βρεις; αχ, εσεις οι νεοι..
-γιατρε ασε τις φιλοσοφικες μπουρδες του 50αρη με γκριζους κροταφους. το τηλεφωνο αυτο δουλευει;
-ε;
-δουλευει; μπορω να παρω τηλεφωνο ή ειναι μονο για τηλεφωνα μεσα στο νοσοκομειο;
-μεσα στο νοσοκομειο και σταθερα εξω.
σηκωνομαι, βγαζω τα μπλιμπλικια, τα μηχανακια του διαολου για τον υπερηχο απο πανω μου και σηκωνω το τηλεφωνο, παιρνω το μαγικο αριθμο. ο γιατρος κοιταει αποσβολωμενος, αλλα δεν κανει καμια προσπαθεια να με εμποδισει.
-Ελα.
-Κλικ. μπιπ μπιπ μπιπ
ξαναπαιρνω.
-Μου το κλεινεις κιολας;
-Δεν το'κλεισα, επεσε.. πως και μας θυμηθηκες;
-Κοιτα, ειμαι εδω περα μωρε.. στο Τζανειο.. εχω ερθει για κατι εξετασεις.. μαλακιες. φοβουνται μηπως μεινω την ωρα που παιζω μπαλα. λες και ειμαι κανας φλωρος. ε, εδω μωρε, καθομουν με το γιατρουλη και του ελεγα για σενα..
-κοιτα.. επειδη πρεπει να φυγω. ελα στις 9 σπιτι μου. στις 9 ετσι; μην αργησεις..

--------------------------------------
λοιπον συνεχιζεται γιατι νυσταζω υπερβολικα αλλα βαριεμαι να το σωσω τωρα. ετσι κ αλλιως τεραστιο ειναι, δε νομιζω να το διαβασει και κανεις :lol:
Άβαταρ μέλους
By Chris
#8700
ililias έγραψε:Αθήνα, 1.980κάτι
Μεγάλη παρέα, άνδρες γύρω στα 35 και γυναίκες γύρω στα 30. Εγώ μ@λ@κ@ς στην άκρη μου, με είχε πάρει μαζί πρώτη ξαδέλφη. Οι άνδρες δεν μου έδιναν ιδιαίτερη σημασία, οι γυναίκες ούτε, μια χαρά περνούσα και οι συζητήσεις έδιναν κι έπαιρναν. Ο "έτσι" της ξαδέλφης αρχίζει να διηγείται μια Φ Ο Β Ε Ρ Η πλάκα που είχε κάνει πριν από ένα - δυο χρόνια, παρέα, φυσικά, με τους κολλητούς του: Πήρε μια κοπελιά κάπου στη Γλυφάδα και κατέβηκαν για ρομαντική βόλτα στη θάλασσα. Ε, χαμουρεύτηκαν λιγάκι, της έβγαλε το παντελόνι, συνέχισε να την χαϊδεύει και, κάποια στιγμή, σηκώθηκε να φέρει τσιγάρα. Φυσικά πήρε το παντελόνι της κοπέλας μαζί του και δεν ξαναγύρισε: έμεινε με την παλιοπαρέα, να παρακολουθεί από μακριά μια κοπέλα με τα εσώρουχα στη θάλασσα, στη Γλυφάδα, χωρίς δραχμή στην τσέπη, Σάββατο βράδυ, Ιούλιο μήνα, που το κακό που έκανε ήταν ότι δεν του έκατσε όταν κι όπως εκείνος ήθελε.
Αν ήξερα το όνομα και τη διεύθυνσή του, ευχαρίστως πήγαινα και σήμερα να του χώσω ένα βρωμόξυλο, του καραμαλάκα, αλλά δεν έχω συγχωρήσει ούτε την ξαδέλφη μου και την παρέα της για τα γέλια που έκαναν ακούγοντας για πολλοστή φορά την ιστορία…

Την ιστοριούλα αυτή τη θυμήθηκα μιλώντας για άνδρες - γουρούνια σε άλλο θέμα. :lol:
Θα επανέλθω (στ' αλήθεια όμως, όχι σαν εκείνο τον Κρουσοκάτι) με ιστορία για γυναίκες - γουρούνες. :iconcool:
Άβαταρ μέλους
By Chris
#8701
ililias έγραψε:Καλοκαίρι, βραδάκι. Έχω κανονίσει, από την προηγούμενη, να περάσω να πάρω δυο φίλες μου (αδελφές από τις κανονικές), που κατέβαιναν οικογενειακώς τα καλοκαίρια. Φτάνω στο σπίτι, πουθενά το αυτοκίνητο του μπαμπά. "Δεν βαριέσαι", σκέπτομαι, "μάλλον λείπουν αλλά ας χτυπήσω". Κι όμως, μου άνοιξε. Όχι η μια αδελφή, αλλά … μια φίλη της μαμάς, με μπέιμπι ντόλ. Γυναικάρα με τα όλα της, λίγο πριν τα 30 τότε. Η καλύτερη, για μένα, ηλικία της γυναίκας. Τότε που ξέρει – και δεν την έχει πιάσει ακόμα το άγχος του … γαμπρού. Μετά τα 33, βράσ’ τα…
Που ήμουν; Α, ναι. "Συγνώμη", λέω, "για τα κορίτσια ήλθα. Δεν είναι εδώ, έ; Φεύγω". Όλα αυτά, προσπαθώντας να κρατήσω τα μάτια μου πάνω από το σαγόνι της. Στα 20, αυτά είναι ΠΟΛΥ δύσκολα πράγματα.
"Τα κορίτσια έχουν πάει μέχρι την Καλαμάτα με τους γονείς τους", μου λέει, "θα γυρίσουν αργά το βράδυ. Έλα λίγο μέσα, αν θέλεις". Αν θέλω; ΑΝ ΘΕΛΩ;;;; Ξέχασα αμέσως τις αδελφές μου και την υπόλοιπη παρέα που με περίμεναν και μπήκα. Με πήγε στον πάνω όροφο, στο υπνοδωμάτιο των κοριτσιών. Περνώντας από το δωμάτιο των γονιών, είδα από τη χαραμάδα της πόρτας δυο επωνυμότατες και καλοπαντρεμένες κυρίες της περιοχής, στην ίδια περίπου ηλικία, τσίτσιδες. Τρέμοντας πατόκορφα, το έπαιξα ψύχραιμος. Καλά πρέπει να το έπαιξα, γιατί έπαιρνε το μάτι μου κάθε τόσο τις άλλες δυο να "παίζουν", κρυφοκοιτώντας μας, μεταξύ τους…
Με εκμεταλλεύτηκε, η άτιμη, όσο πιο σκληρά μπορούσε. Τώρα που το σκέπτομαι, έπρεπε να την καταγγείλω. Μου άφησε ψυχικά τραύματα, η σκύλα. Ξέρετε τι είναι, από τη μια να προσπαθώ να σταθώ στο ύψος μου, (ποιο ύψος δλδ στα 21, αλλά λέμε, τώρα) κι από την άλλη να σκέπτομαι τι θα κάνω αν μπουκάρουν και οι άλλες δυο; Τέλος πάντων, αυτή η σκληρή εκμετάλλευση κράτησε πάνω από τρεις ώρες. Εμένα, βέβαια, μου φάνηκε ότι είχε περάσει κάνα τέταρτο. Οι άλλες δυο δεν μπούκαραν, μια χαρά την εύρισκαν μεταξύ τους, εκεί, δίπλα στην πόρτα…
Τις κυρίες τις βλέπω ακόμα, μία τόσο. Τώρα βέβαια, 50+, δεν είναι ούτε για … μην πω. Τότε, όμως… Μου μιλάνε ακόμα, ξέρετε, με χαιρετάνε, απ’ όλα. Καλός πρέπει να ήμουνα, τελικά… :shifty:


:tomato: :tomato: :tomato:
Άβαταρ μέλους
By Chris
#8702
ililias έγραψε:Και, που λέτε, πήρα Όπελ. Η καζούρα που έφαγα στο 4τφ ήταν αναμενόμενη, πάμε παρακάτωωωωω.

Πρώτη επαφή με το αυτοκίνητο, πολύς θόρυβος γμτ. Το περίμενα πιο ήσυχο...

Κάποτε (μια εβδομάδα αργότερα, δλδ) πέρασα τα 1.000 χλμ οπότε, λέω, ας το πατήσω λίγο. Ωραία πήγαινε, μέχρι να συναντήσει εγκάρσια ανωμαλία. Τότε, ΓΚΟΥΠΠΠΠ! Επίσης, σε (έστω μικρές) ανωμαλίες του οδοστρώματος μέσα σε στροφές (θα μου πείτε δεν έχουμε τέτοιες στη χώρα μας, εντάξει, λέω ΑΝ τύχαινε) με σχετικά υψηλές ταχύτητες, έχανα το μπροστινό σύστημα.

"Είχαν δίκαιο τα παιδιά", σκεπτόμουν, "κι εγώ ο μ@λ@κ@ς, δεν τους άκουγα. Τα όπελ είναι μόνο για ευθείες με καλό οδόστρωμα"...
Και δεν έλεγα τπτ. Πήγαμε και στα Μέγαρα, για καλή μου τύχη έπρεπε να πάω σε αρραβώνες κι έτσι δεν το έβαλα μέσα.
Στις ευθείες βέβαια και στις ανοιχτές στροφές, όλο γέλια και χαρές. Πρέπει να φοράει έναν από τους καλύτερους κινητήρες της κατηγορίας του!!!
Μ' αυτά και μ' αυτά, ήλθαν τα χλμ για το πρώτο σέρβις (αλλαγή λαδιών, δλδ). Φτάνοντας στην αντιπροσωπεία, θέτω πρώτα τα παράπονά μου.

"Κτυπάει μπροστά, ρε παιδιά, και όταν το ζορίζω σε καμιά στροφή, το χάνω". Έγινε έλεγχος και βγήκε το πόρισμα: Μεγάλη πίεση στα ελαστικά. Εγώ να επιμένω, αδύνατον τόσο μεγάλη διαφορά να οφείλεται στην πίεση, 2,8 βάζω εμπρός, δεν βάζω ... 4!

Επιμονή στην επιμονή, σηκώσαμε το αυτοκίνητο. Ωραίο ήταν από κάτω, είχε και 4 ωραία κομμάτια λάστιχο στα μπροστινά αμορτισέρ, όλα μια χαρά!

Αλλά για μια στιγμή, τι θέλουν αυτά Εικόνα τα λάστιχα εκεί;

Τώρα καταλάβατε τι μου κάνατε εσείς οι αντιοπελίστι του 4τφ, με πρωταίτιο αυτόν τον λρούζενστερν*; Αμφισβητούσα επί μήνες την ικανότητα της όπελ να φτάξει ένα αυτοκίνητο που να μη φεύγει για πλάκα από το δρόμο, αλλά και τη δική μου αίσθηση.
Εγκάθετοι, έ εγκάθετοι...


*Το λ είναι δίπλα στο κ και μπερδεύτηκα.

ΥΓ. Πέρα από κάθε πλάκα, πόσο μ@λ@κες πρέπει να είναι στο συνεργείο για να ξεχάσουν να βγάλουν τα προστατευτικά από καινούριο αυτοκίνητο; :rtfm:
Άβαταρ μέλους
By Chris
#8703
ratanplan έγραψε:Αν αυτά σας φαίνοντε τραγικά να σας πω και εγώ μια ιστορία για τα όπελ.

Ο πατέρας μου έχει ένα astra 2000 edition του 2000 1400. Εντάξει δεν κόβει τον δρόμο, τσουλάει ικανοποιητικά! (έχω λόγο που το λέω αυτό)

Να αναφέρω ότι έχω 2 κολήματα δεν μπαίνω συνοδηγός ούτε στον πατέρα μου...φοβάμαι :oops: .....και δεν οδηγώ ξένα αμάξια.....εδω και 1 χρόνο περίπου επειδεί θέλω να προφυλάξω την 106ρα μου (δε θέλω σχόλια :rant: ) απο άσκοπα χλμ, οφηγώ το αστρα του χορηγού (τον πατέρα μου εννοώ) και το κόρσα της κοπέλας μου -στα διάλα απο το κακό στο χειρότερο :sorry: -.

Πριν κανα μηνα περίπου, ήθελα να πάω βόλτα το βράδυ και περίμενα το αστρα, ήρθε ο χορηγός και μου λέει μην το πάρεις γιατί κάνει κάτι περίεργα, ρε τον απατεώνα λέω, κοίτα τι σκαρφίζεται για να μην μου δώσει το αμάξι! :rant: τι κάνει ρε μπαμπα του λέω.....να μωρέ σα να έχεις βάλει μάπα βενζίνη μου λέει, δεν ανεβάζει πρόθυμα κλπ, καλά του λέω δώσε ένα 20ρικο να βάλω καλή βενζίνη και βλέπουμε! :lol:

Τσιμπάω το 20ρικο ξεκινάω.....ΠΟΛΕΜΟΣ μέσα στο αμάξι σα να δούλευε 3κυλινδρο, σφυριγμα, μάλλον απο τον ιμάντα -έχει και καλή ηχομόνοση το μαμημένο- κλπ λέω δεν είναι βενζίνη αυτό με τπτ, βάζω βέβαια βενζίνη αλλά φυσικά δεν σταμάτησε, 4-5 χλμ απο το σπίτι το κλειδώνω και πάω βόλτα με ενός φίλου το αμάξι γιατί πραγματικά φοβήθηκα ότι θα σπάσει!

Γυρνάω σπίτι, ξυπνάω τον πατέρα μου, του λέω επι λέξη.....πρώτη δουλειά αυριο να πας το αμάξι στην opel γιατί το μοτέρ θα σπάσει! :ysterical: :ysterical: :ysterical: Αφού πλέον έχω την προσοχή του του εξηγώ ότι ή έχει πρόβλημα στα μπουζί ή στα μπουζοκαλώδια ή έχει τρυπήση ε πολλαπλή εξαγωγής, το αμάξι πρέπει να πάει στο συνεργείο, πάω και κοιμάμε.

Την επόμενη μέρα, το κρατήσανε μέσα το αμάξι...του δώσανε ένα κόρσα να κυκλοφορεί......έναντι 15 ή 30 € την ημέρα δεν θυμάμαι.....δεν το σχολιάζω καν αυτό! και του είπαν να πάει την επομένη να το πάρει.

Η ζημιά ήταν πολλαπλασιαστές (μπράβο λέω...αντικατέστησαν τα μπουζοκαλώδια? :lol: ) 170 € αν θυμάμαι πάλι καλά ζημιά....όλα οκ του λέω μπαμπα τώρα? Το αμάξι οκ? Ναι, ναι μου λέει σφαίρα (σιγ μην ξυλώσεις τον δρόμο ρε γρήγορε :shifty: )

5-6 μέρες μετά ξαναπαίρνω το αμάξι....βαζω μπροστά......πάω να βγω απο το γκαράζ (1100 ρελαντί γιατί ήταν κρύο) το αμάξι κομπιάσματα και σα να ρετάριζε! Όχι ε φούστη λέω έλεος.....πάω βόλτα όλα οκ, ανέβαζε χλμ αρκετά πρόθυμα αλλα...σε σχέση με πριν...όχι όπως θα έπρεπε.....έκανε και καποιες διακοπούλες σε ανηφόρα με σταθερό γκάζι αν εστριβες στα πολλά, τον ξυπνάω πάλι το βράδι.....αύριο να πας στην οπελ να τους γαμοσταβρίσεις το αμάξι δεν στο φτιάξανε! Μπουζί σου αλλάξανε? Δεν ξέρω μου λέει! (συγνώμη αλλα΄δεν φταίνε αυτοί υπάρχουν και πελάτες που το ζητάει οργανισμός τους) κοιτάω την απόδειξη φυσικά δεν είχαν αλλάξει!

Του λέω λοιπόν να πάει και να τους πει να αλλάξουν μπουζί!

Γυρνάει πίσω την επόμενη μέρα, μου λέει μου είπαν δεν έχει τπτ το αμάξι, και όταν τους είπα για τα μπουζί, μου απάντησαν ότι δεν χρειάζονται αλλαγη, αν χρειαζότανε θα τα αλλάζανε!

Μετά λοιπόν απο ένα καβγά, γιατί δνε επέμενε να του αλλάξουν μπουζί, βρίσκω το τηλέφωνο της όπελ στην Αμφιθέας, το επόμενο πρωί (μεσα σε 15 μέρες είχε πάει 7,30 το πρωι σε συνεργείο! :lol: ) πάει εκεί, του αλλάζουν τα μπουζί και το αμάξι πραγματικά τότε ήταν σαν καινούργιο και πολυ΄πρόθυμα....βασικά άρπαζε καλά το αμάξι!

Και ρωτάω εγώ....πόσο μαλάκες είναι?
Εντάξει είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν ξέρουν, και πάνε στις αντιπρωσοπείες γιατί πιστεύουν ότι είναι εξιδεικευμένοι και ξέρουν καλύτερα (τουλάχιστον ο πατέρας μου το πιστεύει αλήθεια αυτό! :ysterical: ) και τ οκάνουν για καλό...και το πληρώνουν και πανάκριβο και μάλιστα σωρίς να έχουν εγγύηση ακόμα.....και θα τους κάνετε κα ιζημιά απο πάνω ρε αλήτες! :rant:
Άβαταρ μέλους
By Chris
#8704
dimitrios έγραψε:παρασκευή 18 Μαιου ο υπογραφων εχει ως αποστολή να παει στη δουλειά κανονικά, να φορτώσει το αμάξι και κατα τις 1730 να ξεκινήσει απο Nottingham για Duesseldorf για να στειλει απο εκει μετά το αμάξι στην Ελλάδα για εκτελωνισμό, γιατι λεει μεχρι τις 30 Ιουνίου προλαβαίνει για να μην τον πηδήξουν στους φορους....

ε κανονικά περνάει η μέρα, κατα το μεσημεράκι ξεκινάει το φορτωμα, αλλα δυσκολευόμαστε λίγο να χωρέσουμε 20 ζάντες στο σουμπαρού,τελικά ω μα το Δία θα χωρέσουν ολα αν βάλουμε τις 15άρες μέσα στις 18άρες...ε τελικά φορτώνουμε μέχρι το μπροστά παρμπρίζ... και κατα τις 1730 παω στο βενζίναδικο να φουλάρω παω να κατεβάσω το παράθυρο του οδηγού και ακούω ένα γκράου....και πεφτει το παράθυρο μπροστά....γ@μώ το διάολο του μέσα,σήμερα πηγε να χαλάσει που το χρειάζομαι πιο πολύ απο καθε αλλη μερα για τα διοδια και τις |λογοκρισία|....

ε ξεκινάω το ταξιδι,χαλαρά όλα....παρόλο που ήταν παρασκευή και συνήθως γίνεται χαμός στο M1 ολα κυλούσαν χαλάρα....και σε 3 ωρίτσες βρίσκομαι στο eurotunnel....δυστυχώς άργησα να φύγω και γιατί επρεπε να περασω και απο το σπίτι μετά το βενζινάδικο και δεν προλαβα το τρενο των 2120 οποτε επρεπε να περιμένω μεχρι τις 2300....πραγμα που δεν μου αρεσε γιατι ειμουν ξενυχτισμένος απο την προηγούμενη μέρα...και καλά τελευταία φορά να βγούμε με την παλιοπαρέα και να γίνουμε λιώμα μεχρι την αλλη φορά που θα τους δω τον Ιούλιο στην Ελλάδα....

τεσπα, δν πειράζει λεω θα ξεμουδιάσω λιγο στο eurotunnel, θα ριξω και μια ματιά στο χάρτι γιατί συνήθως μπερδεύομαι στις Βρυξέλλες και κάνω κύκλους...θα περάσει η ώρα....

εκει που ειμαι περνει το μάτι μου εναν γερμανο με μια Ε500 καινούρια station ε του πιανω κουβεντα...και καλά του κλαιγομαι οτι δεν εχω ναβι αν θελει να παμε παρέα μεχρι τα σύνορα στη Γερμανία,ε του λέω δν θα τρέχεις πολύ ετσι...γιατί ειμαι και γεμάτος εγώ....ε οχι μου λεει καμια 160..οποτε λεω καλά ειμαστε γιατι πανω απο τις 4000 τα σουμπαρου δεν εχουν αρκετή ψύξη για το λαδι.....και που λεφτά για 2ο ψυγείο λαδιού....ειδικά η ασφάλεια με εχει ξεσκίσει καμια 1600 ευρώ η μεικτή...

τεσπα,μπαινουμε στο τρενο αφου πριν με εχουν ελενξει και οι Αγγλοι και οι Γαλλοι αν κουβαλαω τιποτα βομβες..
οχι κύριε Policeman κατι ζαντες εχω μονο αν θες και κατι αεροτομες...
φτιαχνω 2ο γιαρις απο τα ανταλλακτικα που κουβαλαω αμα λαχει και ετσι να ουμε...

βγαινουμε Γαλλία φουλάρουμε ξανα και ξεκιναμε το 2ο σκελος της διαδρομής,Κεντρική Ευρώπη και τα σχετικά επιτέλους σκέφτομαι δρομοι χωρίς ανάποδη κλιση το αμάξι πηγαινει ισια οταν αφήνω το τιμόνι, καλός καιρός οταν φτάσω Γερμανία θα του ρίξω και μια τελικες να δουμε τι πιανει....6 μήνες το χω δεν το ειχα πατήσει ακομη.....

στο δρομο ολα χαλαρά,ο Γερμανός με την 500 αρα μπροστά εγώ απο πισω,
μαζί πηγαίναμε απο 140 μεχρι 200,πολυ δυνατο το μερσεντες 386 αλογα, οταν πατούσαμε μαζί ειμασταν στα ιδια....

σταματαμε καποια στιγμή πριν τις Βρυξέλλες δηλ πριν το σημείο που χανομαι συνήθως γιατι ήθελε προς πιπι του, ε του λεω παω και γω παω να φουλαρω για να μην εχω ξανα μεχρι την Γερμανία.... γυρνάω μετα απο 3 λεπτα....ο Γερμανος αφαντος....

α ωραια λέω έφυγε ο Λουκανοπατάτας και εμεινα μονος μου παλι,παλι θα χαθώ και θα τρώω αδικα βενζίνη...

τελικά παω σιγά σιγά,βγαίνω στη σωστή έξοδο και να με στο δρομο για γερμανία αλλά πολύ βροχή στο δρομο και μετά απο τα 140 το αυτοκίνητο εχει υδρολίσθηση οποτε παμε χαλαρα με 130....

εντω μεταξύ ολο και να μπαινει αερας απο το χαλασμένο παράθυρο και να μου σπαει τα @@

μπαίνουμε Γερμανία αδειος ο δρομος,ξαστεριά ωπ λεω εδώ ειμαστε....κατσε τωρα να δουμε ποσο κατεβαζει το κοντερ....την πεφτω στα 110 με 5η για κανα πενταλεπτο να κρυώσουν τα λαδια,,κατεβάζω τεταρτη
150 200 220 βλεπω κατι απο πισω να με πλησιάζει πιο γρήγορα απο μενα,,,ωχ λεω κατσε να κοψουμε γιατι αν ειναι μπατσοι και ειμαι σε δρομο με οριο παει θα την περασω στην φυλάκα τη νύχτα....

αν ειναι κανας Γερμανος θα τον περασω πιο μετά μιας και τα περισσοτερα κοφτιάζουν στα 250 και γω πρεπει να μαι γυρω στα 260 πραγματικα...

πεφτω στα 140 και με περναει μια Alfa GT.....

αχχ εδω ειμαστε λεω....σιγά μην αφήσω να με περασει αλφα να με περασει κατεβάσω 4η, 150 200 220 240 τον πλησιάζω σιγά σιγά....

και ξαφνικά ακούω ενα γκράου και βλεπω το καπω μου να ξεφλουδίζεται σαν πορτοκάλι και να φεύγει πετώντας.....

ωπα λεω την κατσαμε αλαρμ και κοβω δεξια, χάσαμε και την κοντρα με την αλφα ρομέο σκέφτομαι τι ειναι χειροτερο αυτό η οτι εσπασε το καρμπον το καπω...

και τρεχοντας παω να μαζέψω το υπολοιπο καπω μην το χτηήσει κανένας και γίνει ατύχημα γιατι τοτε θα παω φυλακή μεχρι την αλλη ζωή μιας και δεν με καλύπτει η ασφάλεια για το καπω...

μετά απο 3λεπτο το μαζεύω...παλι καλά ειχε πέσει πανω στο διάζωμα γι αυτο δεν το πατησε κανείς οπως εκείνη τη φορά που ειχα χάσει το ποδήλατο απο την οροφή με καμιά 140αρα εξω απο τα μουδανιά....

ξανα παλι τζογκινγ πισω στο αμάξι με ενα κομματι καρμπον 1 με 1 περίπου να καθομαι εξω απο το αμάξι και να σκέφτομαι που να το βάλω που ειναι γεμάτο και το κύριότερο πως να το βάλω τοσο μεγάλο που ειναι.....4η ώρα το πρωί αντί να ειμαι στο κρεβατάκι του ξενοδοχείου, μισή ώρα μου μενε για να φτασω εκει...καθομαι σαν μ@λ@κ@ς με το φύλλο στο χέρι αφού μου ρχεται να το πεταξω και να φύγω...αλλά απο την αλλη λέω ασε λεφτα εχει θα το φτιάξω παλι με χρονια με καιρους παλι δικα μας θα ναι...

και κει μου ρχεται η επιφοιτηση και σκέφτομαι ετσι που εσπασε το φύλλο αν το βαλλω απο τον συνοδηγο και το περιστρεψω τοτε θα πιασει ολο το χωρο πανω απο την εταζερα και τους πισω και λιγο απο τα κεφαλια των μπροστα,οποτε το βάζω, και κανω την υπολοιπη διαδρομή σκυφτός, με το φυλλο του καρμπον να μου πιεζει το κεφάλι και μια ζάντα την πλατη....

την αλλη μερα αρων αρων παω το αμάξι στη μεταφορικά, συνεχιζω την ημερα μου με ψωνια και γευσιγνωσίες το βραδυ παρτυ με γκομενακια, την αλλη μερα γυρνάω στην πρων μου οσα μου ειχε δωσει,παω αεροδρομιο και γυριζω πισω στην Αγγλία για την τελευταιά εβδομαδα στο γραφειο...για αρκετο διάστημα μιας και ακολουθει μια βδομαδα διακοπες στην Ελλαδα, 6 βδομαδες δουλεια στη Γερμανια κτλ κτλ

περναει και αυτή η σκατοβδομαδα,πεταω παρασκευή βραδυ για Ελλάδα,τρομαρα μου ήθελα Σαββατο μεσημερι να ειμαι αραχτος με το γκομενακι στην Χαλκιδική....αλλα που να αγιασεις...γνωστος απο το σκούμπι κλαμπ παθαινει νύλα και θελει να του στειλω αμεσα 4 ζαντες στην Κεφαλλονια οποτε περναμε το Σαββατο το πρωί πακετάροντας και ψαχνοντας μεταφορική, αλλα επρεπε πρωτα να παω να παρω το αμαξι απο τη μεταφορική και μετά να στείλω και κατι δεματα με το ΚΤΕΛ....

τεσπα ξεκινάμε για Χαλκιδική και πεφτουμε πανω στην Κινηση γ@μω τα εργα μου σκέφτομαι τοσο στοκοι ειναι καλοκαιρι να κανουν εργα Σαβατιάτικα?....φτανουμε μετα απο 3 ωρες σπιτι.....χάσαμε και το μπανιο...ειμαι και αυπνος 2 μερες....γιατι παλι ειχα ξενυχτύσει την Πεμπτη....

Κυριακή πρωί λοιπον,περνει τηλ το γκομενακι παμε παραλια και καλα,
τις λεω περιμενε γιατι πρεπει να κανω πατεντα να βαλω τον αεραγωγο για να αεριζεται το ιντερκουλερ μην καψουμε καμια τουρμπινα...

το φτιαχνω εκει προχειρα αφου μου βγήκε η πιστη....παω να φύγω και γκράου πεφτει τελείως το παράθυρο....α ωραια ειμαστε λεω....παιρνω την καλύτερη μου φίλη την ταινια τεσα και το κολλαω προχειρα γιατι τα σουμπαρου δν εχουν πλαισιο για να πιασει γυρω γυρω ειναι οπως τα γκαμπριο....

..τεσπα παμε στο μπιτσ μπαρ κατα τις 1400.....μα μου μπανια ματσ μουτς βαλε μου λαδι στην πλατουλα και ετσι σκηνικά...γυρω γυρω τανγκα φασαρια...παμε να φύγουμε κατα τις 1800....

μπανιω στο σουμπι, γυρνάω μίζα τιποτα....α ωραια λέω τρίτωσε το κακο,
τωρα μας ματιάξανε για τα καλα....βαζω παλι μπρος....φασαιρια σαν τρικύλινδρο δουλευε....μα λεω τι στο διαολο 6 μηνες δεν εχει κανει κιχ το αμαξι τωρα που το φερα στην Ελλαδα για εκτελωνισμο βρήκαν να χαλασουν ολα...μια βδομαδα ειχα ολο και ολο να το κανω...και μαλιστα Πεμπτη και Παρασκευή θα ηταν κλειστα τα τελωνεια γιατι κανουν αναβαθμιση στα κομπιουτερ....

τεσπα...εκει ξεκιναει ο Μαραθώνιος,,τηλ στην οδική βοήθεια της Αγγλίας....εκείνοι στην Οδική της Αθήνας η Αθήνα στη Θεσσαλονίκη η Θεσσαλονίκη στην Χαλκιδική η Χαλκιδική λεει δν μπορει να ερθει οποτε πρεπει να περιμενουμε να στειλουν φορτηγο απο Σαλονικα γιατι ειναι τετρακουνα το σουμπαρου και πρεπει να φορτωθει.....

Τεσπα περνω τηλ το father του λεω το και το ερχεται και με περνει,ευτυχώς μενουμε κοντα στο μπιτσ μπαρ...βεβαια παρενθεση δεν το ήξερε οτι ειχα παρει το σουμπαρου....γιατι ήταν να παρω αυτόματο επειδή ποναει το γονατο μου με το συμπλεκτη...αλλα εγω μια ωραια πρωια ξύπνησα γκαβλωμένος και πήγα και το αγόρασα...τουλάχισοτν ειμουν τυχερος γιατι αυτός που το ειχε ειναι μηχανικός wrc,ex director της Motec Κτλ κτλ και οχι κανένα κωλόπαιδο....

τεσπα, κατα τις 2130 ερχεται η μεταφορική το φορτώνουμε και γυρνάμε θεσσαλονίκη με την αργοπορία ....μετά απο 3 ωρες ειμουν σπιτι μου και εκει ξεκινανε τα βασανα να βρουμε τι φταειει με το αμαξι....μαλλον φταει ο εγκεφαλος,φοραει αγραφο αγωνιστικό και πρεπει να καηκε....

οποτε θα βαλω τον εργοσιακο...

ακολουθουν και φώτο
Άβαταρ μέλους
By Chris
#8705
dimitrios έγραψε:πριν
Εικόνα
μετά
Εικόνα

Update.

σημερα μετά απο 3 εβδμάδες,

το παραθυρο φτιαχτηκε,αν το ειχα σφίξει στην ωρα του δν θα χαλουσε......50 euro στη subaru
το καπω το οριτζιναλ που το ειχα ηρθε απο αγγλια... 250 ευρώ μεταφορικά
ο εγκέφαλος μαλλον καηκε,πισω στην Αγγλία για επισκευή και αγορά μτχ εγκεφάλου Subaru με Ecutek για να δουλεύει το αμαξι...

αγνωστο ποσο θα κοστισει...
Άβαταρ μέλους
By Chris
#8706
Kid έγραψε:Τόπος: Σκάλα Ιωαννίνων, κεντρικό σημείο που γίνεται της πτν από καφετέριες, είναι 5-6 η μία δίπλα στην άλλη.

Χρόνος: Σήμερα το απόγευμα κατά τις 10.

Συμβάν:
Παρέα με 2 30-35άρηδες και μία νεαρά (26-27 αυτή :rtfm: ) κάθονται σε τραπεζάκι. Από την μία πλευρά ο ένας 30άρης, από την άλλη ο άλλος με το γκομενάκι. Άξαφνα, ακούγονται φωνές από το υπερπέραν.

Κ (από το κερατάς): ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ ΡΕ *ΜΠΙΜΠ*, 33 ΧΡΟΝΩΝ ΜΑΛΑΚΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΦΤΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΣΟΥ? ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ΡΕ? ΣΗΚΩ ΑΠΟ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ ΤΩΡΑ.
30άρης: ΗΡΕΜΗΣΕ ΡΕ ΗΡΕΜΗΣΕ.
Κ: (απευθυνόμενος στον 30άρη)*ΜΠΙΜΠ* *ΜΠΙΜΠ* *ΜΠΙΜΠ* *ΜΠΙΜΠ* *ΜΠΙΜΠ* *ΜΠΙΜΠ* *ΜΠΙΜΠ* *ΜΠΙΜΠ*.
Κ: (απευθυνόμενος στην γκόμενα) ΠΑΜΕ ΜΩΡΗ *ΜΠΙΜΠ*, ΤΙ ΜΕ ΠΗΡΕΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟ?
Γ (γελώντας): ΟΧΙ
Κ: *ΜΠΙΜΠ* *ΜΠΙΜΠ* *ΜΠΙΜΠ* ΠΑΜΕ ΜΩΡΗ.
Γ (γελώντας): ΟΧΙ

Εδώ έπεσε η πρώτη μπάτσα, και πιστέψτε με, ήταν καλή.

Κ: *ΜΠΙΜΠ* *ΜΠΙΜΠ* *ΜΠΙΜΠ* *ΜΠΙΜΠ* *ΜΠΙΜΠ* *ΜΠΙΜΠ*

Εδώ ο φίλος κερατάς κάνει φιλότιμη προσπάθεια να σπάσει ότι υπάρχει πάνω στο τραπέζι αλλά (περιέργως) αποτυγχάνει. Αμέσως μετά δοκιμάζει να της φέρει μία παρακείμενη καρέκλα κολάρο αλλά κράτησε την καρέκλα ο 30άρης. Αποχωρεί από την καφετέρια αλλά φεύγοντας πέρναγε ανάμεσα από κάτι τραπεζάκια, βρήκε ένα μπουκάλι νερό και από απόσταση περίπου 8 μέτρων σκοράρει με χαρακτηριστική ευκολία (== πέτυχε την γκόμενα στα μούτρα).

Μετά από την πάροδο ενός δεκαλέπτου, επιστρέφει στην καφετέρια, και λέει στον 30άρη - που πλέον δεν κάθεται δίπλα στην γκόμενα - "ΠΑΜΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΡΕ".

Και αυτός, ως δια μαγείας, σηκώνεται και πάει απέναντι. Πιάνει και την γκόμενα ο κερατούκλης, και την διατάζει να έρθει και αυτή απέναντι. Δυστυχώς δεν πήγα απέναντι να δω τι έπαιζε (κακώς λέτε ε? συμφωνώ μαζί σας :lol: ). Μετά από λίγο επιστρέφει ο 30άρης, χωρίς να έχει εμφανή σημάδια κακοποίησης :hmmm: και πάει μέσα να πληρώσει τον καφέ του. 2 λεπτά αργότερα σκάει και το γκομενάκι, κλαμμένο κλασσικά (ήταν αυτό που λέμε "κλαμμένο μ**νί") και πάει και αυτό να πληρώσει τον καφέ του. Φαντάζομαι το επόμενο επισόδειο παίχτηκε κάπου αλλού στα Ιωάννινα. Τον φίλο κερατά πάντως, δεν τον ξαναείδαμε. :hmmm: :hmmm: