- 28 Οκτ 2020, 00:53
#671621
100.000χλμ λοιπόν. Σε μια ΕΠΙΚΗ τοποθεσία σε ένα από τα πιο όμορφα διήμερα που έχω ζήσει ως τώρα. Ένα απλό διήμερο στις ομορφότερες διαδρομές και τοποθεσίες. Οικογενειακώς...
Τα περι κρεμαγιέρας τα βάζω σε 2η εκτίμηση, αφού "απλώς" αλλάχτηκαν στον αναρτησά μου 2 ντιζάκια ζυγαριάς και έγινε το αμάξι 70.000χλμ νεότερο. Με 70€ κόστος. Σύντομα έρχεται και γενικό σέρβις με αλλαγή τακάκια φρένων.
Σύντομο φωτο- αφιέρωμα με πρώτη και καλύτερη την στρογγυλάδα του εξαψήφιου. Με βρήκε όλως
"τυχαίως" στην πρώτη όμορφη τοποθεσία. Δεν το προγραμμάτισα έτσι, απλά έτυχε. Εύχομαι άλλα 100.000 πανέμορφα χλμ. τουλάχιστον!
Προοίμιο κοντά στην Κόνιτσα, πηγαίνοντας για χωριό.
Σύνοψη των ημερών στο χωριό. Καρύδια, κάστανα και παιχνίδια ζωής με τη μικρή.
Λίγο εξερευνητικό της περιοχής. Περτικαλί αδιάβροχα να κάνουμε "μπαμ" οπτικά, μη τυχόν και σκάσει κανένα σκάγι κυνηγού. Είναι και η σεζόν τους τώρα.
και βούρ για την αγριάδα.
Τι να πεις για αυτό το θέαμα...
...σε μια τέτοια χάραξη δρόμου (ακριβώς στο όριο ξεκινάει ο γκρεμός)
Μπαίνοντας στα όμορφα των φυλλοβόλων
Ανηφορίζοντας στα υψόμετρα των 1750μ με ηλιοφάνεια πλέον. Εδώ, τόσο ψηλά είναι "περασμένο φθινόπωρο"...
2 βράδυα εδώ με σκηνή στην αγριάδα. Δώστε μου!!!
Αυτή η μίξη αειθαλών και φυλλοβόλων. Αλλού.
Λίγο παραδίπλα
Πριονο-πόλεμοοοοος. Κομμένο ροκανίδι από την καρδιά του πεύκου. Δαδί σε ρινίσματα με αυτή τη διαπεραστική μυρωδιά. Το κοιτάς και ανάβει φωτιά. (για τους μη γνώστες, το "δαδί" είναι κομμάτι από την καρδιά του πεύκου που χρησιμοποιείται ως φυσικό προσάναμμα για το τζάκι )
Και φεύγοντας...
...προσέχοντας την χλωρίδα
Επόμενη ημέρα ξυπνάς κάτω από τις 3 4 κουβέρτες και ανοίγεις την πόρτα, βλέπεις αυτό: (και νιώθοντας τους 2.5 βαθμούς κελσίου το πρωί)
παίρνω τους δρόμους και ξεκινώ να κυνηγώ την ομίχλη και τα τεχνάσματά της.
Το μυαλό μας στην ερχόμενη εκδρομή, γυρίζοντας τυπικά προς Θεσ/νίκη. Ακούει στις 2 μαγικές λέξεις.
Βάλια. Κάλντα.
Το καλοκαίρι φτάσαμε ως τη Σαλατούρα, την είσοδο στο απαιτητικό κομμάτι, φέτος το κάναμε όλο. Σε μια διαδρομή απαιτητική που δύσκολα κάποιος μπαίνει να "σκοτώσει" το όχημά του. Αγροτικά και παλιοχαρντκορίλες 4x4 συναντάς εκεί. Κι όμως ο Τοτόρος τα καταφέρνει πανάξια, μας βάζει στον πυρήνα άνετα, κερδίζοντας το θαυμασμό -κάποιων φυσιολατρών για την παρουσία της μικρής στο δρυμό - και τον δικό μου που με πηγαίνει σε τέτοια υψόμετρα και σημεία με αστεία budget κατανάλωσης / φθοράς. Το βουλώνω και βάζω εικόνες.
Στο "εύκολο" κομμάτι δρόμου.
Η οξυά (το κίτρινο δέντρο αστέ συμφορουμίτη) είναι δέντρο πανύψηλο. Αυτά τα πεύκα, που βγάζουν κλαδιά 2,5+ φορές σε ύψος
μετά το τέρμα των χαμηλότερων δέντρων, είναι απλά να τα θαυμάζεις. ΔΕΟΣ. Σαν αψήφιστα να λένε "εγώ στέκομαι εδώ χειμώνα καλοκαίρι να εποπτεύω τους αιώνες αφ υψηλού. Και ας πέσει μια μέρα ο κεραυνός στο κεφάλι μου."
Σε αυτή την εποχή στη Βάλια Κάλντα είναι έτσι:
Και δε γίνεται να κάνεις τη σύγκριση ύψους. Ιδίως για τη μικρή επισκέπτρια που κοιτάει συνέχεια ψηλά...
Πληθυσμοί...
Από μια τρύπα 2-3 χιλιοστών σε ένα νεκρό κορμό, κάπως η φύση βρίσκει τρόπο να περάσει ζωή. Μανιτάρια. Ο τόπος είναι ΓΕΜΑΤΟΣ αυτή την εποχή.
Η ροή του Αρκουδορέματος και ο λευκός του θόρυβος, ο μόνος παράγοντας να σε καλμάρει από τους μονόλογους θροΐσματος των φύλλων των δέντρων.
... το φυλάγουν οι αγγέλοι...
Συνελίξεις αειθαλών και φυλλοβόλων
Περνώντας ρεματιές
και σιγά σιγά επιστρέφοντας προς τον πολιτισμό.
Σε ένα τόπο που δε θα βρεις σκουπίδια, σημείο φόρτισης αυτοκινήτου, μπλε κάδο ανακύκλωσης, delivery και φρέντοεσπρέσσομέτριο, 4g (ουτε καν τηλεφωνικό σήμα), ηχορύπανση, παρά μόνο μια απροσπέλαστη ιδίως το χειμώνα πρωτογενή ομορφιά. Θα βρεις μόνο απλά πράγματα που σου δίνουν ό,τι χρειάζεσαι για ένα ψυχικό μηδενισμό. Αθώα ακούσματα και αρχέγονα ένστικτα. Εδώ, αν σου ζητηθεί να "βγάλεις" και να επιβιώσεις μια βραδυά μόνος, αισθάνεσαι αβοήθητος. Αβοήθητα ελάχιστος.
Μια στάση πριν την είσοδο στην άσφαλτο.
Δεν ξέρω τι άλλο φθινοπωρινό θα δω εφέτος, έτσι όπως έρχονται τα πράγματα με την πανδημία, αλλά μετά από αυτά τα 2 σε ένα διήμερο (σορρυ αλλά) ...
...who gives a fukc για Χολομώντες,
Πιέρια,
Όλυμπους,
Βίτσι - Βέρνο,
Ανήλιο - Χαλίκι,
Άγραφα (μεγάλη κουβέντα)
πέριξ Πλαστήρα,
ορεινά Σερρών Λαιλιάδες και ο,τιδήποτε άλλο (μην ακούσω Πήλιο και αρχίσουν τα νευρικά μου
)
ΜΟΝΟ μια ορεινή Δράμα, μια Ελατια, ένα δάσος Φρακτού και μια Χαιντού με την ΑΧΑΝΗ τους έκτασή της μπορεί να συγκριθεί.
Είχα να πάω στον πυρήνα από το τη μεγαλύτερη ημέρα του 2014. Τότε που ήμασταν δύο και σκεφτόμασταν για οικογένεια. Τώρα είμαστε προνομιούχοι ως οικογένεια και βιώνουμε ξανά αυτά τα μέρη. Η καρδιά χτυπάει εκεί. Εκεί όπου το ανθρώπινο στοιχείο καθίσταται μικρό και περιττό. Όλοι έχουμε τη "ντόπα" μας.
Εννοείται αναλυτικό φωτο- διαδρομικό αφιέρωμα με πλήρη video παρουσίαση στο blog. Θα επανέρθω με links.
