Μια τριλογία + + στον Τιράντα, ένα σύνολο από άψυχα σίδερα, πλαστικά, υγρά και καλώδια, που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου, με εξωτερίκευσαν, μου έδειξαν εναλλακτικούς τρόπους ζωής / αντιμετώπισης καταστάσεων. Με έφεραν εδώ που είμαι.
Που με έμαθαν να κοιτάω μακρυά, διαφορετικά...
Τι; Ένα αμάξι; Έλα τώρα, πάμε καλά; Ένα αμάξι να συντελέσει σε όλα αυτά; Σοβαρέψου, Άσε μας...
Ναι, ένα αμάξι.
Για αυτό και είμαστε petrolheads, κύριοι. Είτε μας εκφράζει η ταχύτητα, η επιτάχυνση, η χλιδή, η ευμεταβλητότητα, το κράτημα, οι ρεπρίζ, οι χώροι, η οικονομία, η αξιοπιστία, το connoisseurιλίκι ή το κρεβαταμπίλιτυ... σχετιζόμαστε με αυτό που αγαπάμε ή μπορούμε να οδηγάμε, είτε είναι ένα "dedicated" track day όπλο, είτε το pussy wagon, είτε το αμάξι που έχουμε τώρα και θα θέλαμε ένα άλλο, είτε ο Α-Β τίμιος κουβαλητής που θα μας βγάλει για χρόνια ασπροπρόσωπους για τα προς το ζην, είτε αυτό που ονειρευόμαστε ότι θα αγοράσουμε σύντομα ή κάποτε... Αν το νιώθετε, είσαστε στο σωστό σημείο. "Bear with me"...
Άτομα που με είχαν γνωρίσει σε μικρότερη ηλικία π.χ. στα φοιτητικά μου και νωρίτερα, θα συνόψιζαν σε ένα ένα άτομο "κλειστό" σε συμπεριφορά και επιλογές, διστακτικό, με λίγες τολμηρές επιλογές, αποφασιστικό μεν αλλά ως επι τω πλείστω στατικό και μη εξωτερικευμένο.
Η κτήση του αυτοκίνητου, ως μέσο μεταφοράς αρχικά, αλλά και διαφυγής, εξερεύνησης και επιδίωξης συνετέλεσε στη μεταβολή. Χημεία; Δεν ξέρω. Αν κ είχα γράψει "158" στις πανελλήνιες, δεν έχω καταλάβει, αλλά κάτι μυρίζομαι...
Long term, το όφελος για εμένα ήταν ασύγκριτο. Ευεργετικό. Το όφελος για τον εξωτερικό παρατηρητή, ήταν (και είναι) η γνωριμία με το άγνωστο, με το διαφορετικό, η έξη στην απόφαση του να δεις κάτι διαφορετικά και με εναλλακτικό τρόπο, η τάση να το καταφέρεις μόνος σου.
Μέσα από τα πάμπολλα ταξίδια, άπειρες (οκ όχι άπειρες, αλλά αυτή τη στιγμή 37.433 φωτογραφίες ταξιδίων σε μέρη άγνωστα και "εκτός έδρας" στο αρχείο μου, aka => "βουνά και λαγκάδια" vol 1 & 2) και έπειτα το «στήσιμο» και η παρουσίαση των "ιδανικών διαδρομών" μιας απόπειρας παρουσίασης του τι και πώς επιτυγχάνω οδηγώντας σε μέρη μακρυνά, όμορφα εναλλακτικά, προσπάθησα να αναδείξω το τόλμημα (είτε εύκολο, είτε περιπέτεια) του διαφορετικού, που θα είχε στο τέλος της ημέρας, αλλά και χρόνια μετά, να σου θυμίσει τι είδες, τι κέρδισες, τι κατάφερες. Όσο μακρυά και να έφτασες, όποιος και να είσαι.
Τι; Όλα αυτά με ένα «Τζιπ»; 4x4; Πολυμορφικό; Όχι. Έπαιξε μια δεκαετία αντισυμβατική. Οργώσαμε μαζί τη ραχοκοκαλιά της Ελλάδας (σόρρυ που έχω μια δυσανεξία με τα πλοία και τα νησιά μας) με ένα μικρό όχημα που «προοριζόταν» για wannabe track day car (;), για ανοίγματα γκαζώματος στο 3ο κορνάρισμα (;), που ήταν σκόλωμπας (;) στα σαξό και ραλύ της εποχής (που δεν ήταν, με τίποτα) και έπειτα έτρωγε ξύλο από όλα τα τουρμπισμένα λιγότερων κυβικών, που από ένα σημείο κ μετά κρίθηκε οτι ήτο κριτήριο πολυτελούς διαβίωσης τη στιγμή που δεν πουλιόταν για ούτε 2000 ευρώ σε καλή μέρα.
Τι καταφέραμε;
394976 χιλιόμετρα, πολλά εκ των οποίων "που με βια μετρούσαν τη γη", πολλά ταριφάδικα σπίτι δουλειά, πολλά για να ξεχάσω, πολλά για να θυμηθώ.
Γνωρίσαμε άτομα, φίλους εγκάρδιους που ανά πάσα στιγμή μπορούμε να βρούμε και να εμπιστευτούμε τα σώψυχά μας.
-Άλλους τους θυμόμαστε, γιατί έχουμε καιρό να μιλήσουμε. (Πού σαι ρε Φαράντο)
-Άλλους τους θυμόμαστε, γιατί πήγαμε στρατό μαζί και ροβολήσαμε κάμποσα χλμ (Πού σαι ρε Δροσάτε)
-Άλλους τους θυμόμαστε, γιατί είναι εκεί διαθέσιμοι, αύριο κιόλας, ας είναι από Κέρκυρα / Θεσ/νίκη / Πάπιγκο / Ριζό (Πέλλας, όχι Θεσπρωτίας!!) να ρίξουν μια 1000άρα χλμ ως άξιοι συνοδηγοί καλής παρέας, με οποιοδήποτε όχημα (πού σαστε Χρήστο "Σκάστρα" / Αλέξανδρε "ψυχολόγε" / Δημήτρη λάτρη της Τύμφης / Ιάκωβε φίλε και αδερφέ...)
-Άλλους τους θυμόμαστε, γιατί δυστυχώς δε μπορούν να σηκώσουν το τηλεφωνο και έχουν πάει σε ένα τόπο πιο μακρυνό που ας αργήσω να "μελετήσω" (Α ρε Κώστα, 212 Βενσερέμος!, ναι, εδώ είμαστε, "κλαίμε" τους κουβάδες μας...)
-Άλλους τους θυμόμαστε, γιατί μια μέρα με ένα μπλε χαμηλό, φτιαγμένο, φασαριόζικο, αξιολάτρευτο 206άρι ακουγόμασταν στη Ζήρεια και στη Στυμφαλία, τρομάζοντας συνοδηγούς (Θύμιοοοοο!!) στις δεξιές κοφτές στροφές και ως εκ τούτου, αποφασίσαμε χρόνια αργότερα να τον κάνουμε νονό (Πού σαι ρε Κωστή Sinanai με 1 στα 1 post εδώ σβησμένο) της μικρής (ένα παγωμένο μεσημέρι με -11 στο Χορτιάτη, μπαίνοντας με χειρόφρενα στο προαύλιο του Αη Γιώργη)
Ω θεοί, τι έκανα….
Πήρα απόφαση να αγοράσω ένα Fiesta ST ένα βροχερό πρωινό του Γενάρη του '08, κοντά 10 χρόνια πριν, και το πήγα (ή με πήγε) σε κάθε απίστευτη γωνιά της Ελλάδας...
Και πραγματικά, ισως κυλάει ένα νοερό δάκρυ αυτή τη στιγμή, λυπάμαι που η ιστορία γράφεται στον παρατατικό / αόριστο, γιατί το είχα ως μικρό σκοπό ζωής, να πιάσω το 1.000.000 χλμ με το αμάξι αυτό κι ας το είχα μια ζωή. Αλλά δε μου επέτρεψαν τα «οικονομικά», οι «συνθήκες», η κοινή λογική του οικογενειάρχη, τα επιβεβλημένα φορολογικά του κράτους, η κοινή λογική. Πολλοί φώναζαν ότι «και πολύ κράτησε» η όλη ιστορία. Ότι έπρεπε να το ξεφορτωθώ από χρόνια πριν. Εγώ πάλι το τράβηξα όσο μπορούσα. Με πάθος.
Και ακόμα και τώρα, σε ανύποπτο χρόνο, δέχομαι κάποια e mails, μυνήματα, του στυλ «ρε μπαγάσα, πέρασες από το χωριό μου σε αυτή τη φώτο» ή «αυτό είναι το σπίτι το πατρικό ή του παππού μου» ή σαν το φέρνει η κουβέντα μου με εντελώς άγνωστα άτομα, μου φανερώνουν από ποιο χωριό κρατάει η σκούφια τους, στην παρά άλλη άκρη της Ελλάδας και όχι μόνο έχω πάει 2-3-4 φορές, αλλά θα έχω και μια ιστορία να πω, ποιο χωριό είναι δίπλα και από το πουθενά σκάνε ένα «απίστευτο» χαμόγελο εκεί που δεν το περιμέναν.
Ένας φίλος, ο διευθυντής του καταστήματος που εργάζομαι αυτή τη στιγμή, είπε ότι θα μπορούσα αυτά τα ταξίδια επιτυχώς να κάνω και με ένα Smart. Εγώ θα έλεγα, ακόμα και με ένα ποδήλατο (Η Άλλη Ελλάδα, άπειρο respect στους ποδηλάτες του εγχειρήματος). Το όχημα που ήταν kismet να με πάει από το Ορμένιο ως τη Σαγιάδα και από το Ταίναρο ως δεν ξέρω πού (με πολλή Πίνδο, Άγραφα, Κράβαρα και Τζουμέρκα ενδιάμεσα) ήταν ο Τιράντας. Και για αυτόν θα σας γράψω ακόμα κάτι λίγα...
Το αμάξι που πήρα το μακρυνό 2008, δεύτερο χέρι (από ένα παλληκάρι από την Άρτα, που προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του, αλλά ήταν οδηγός φορτηγού στο εξωτερικό και ήταν δύσκολο να τον πετύχω) την ιστορία του οποίου παραθέτω εδώ σαν λινκ, αλλά θα μου επιτρέψετε να εμπλουτίσω στο επόμενο ποστ, για να υπάρχει σε αυτό το φόρουμ η οριστική "απόδοση τιμής γνωριμίας", πριν ακολουθήσουν κάποια εκτενή φωτογραφικά αφιερώματα, από τα 3++ (κατά το c++) στάδια της συμβίωσής μας:
1. Ανακάλυψη
2. Εμπειρία
3. Ωρίμανση
Θέλει κόπο και χρόνο για να μη γίνω κουραστικός, οπότε λίγο υπομονή.
-Γνωστό και μεγάλο ΥΓ: Τώρα τον έχει ο Γιάννης, σε extreme δίαιτα που θα ζήλευε ο Γκεάκος, (ο Γιώργος please, εντάξει; ), σε μονοπάτια που αγωνιώ και αδημονώ ψιλοδακρυσμένα απο χαράς να δω κάποια μέρα. Λυπάμαι που δεν είναι 10 μέτρα πίσω μου στο πάρκιν, αλλά και με χαροποιεί ταυτόχρονα. Σαντεφρόιντε στα καλύτερά της.
-Άγνωστο και μεγάλο ΥΓ: Ψήνεται η αγορά ενός νέου αμαξιού, που θα συνεχίσει το δρόμο που χάραξε και προσπάθησε επιτυχώς ο Τιράντας και τα ερχόμενα χρόνια θα πάει σε πατήματα που λίγο πολύ ήταν "ασύμφορο" ή αντισυμβατικό να φτάσει ο Τιράντας, με συνοδηγούς φίλους αλλά και τη νέα γενιά, αν το επιθυμεί. Μείνετε συντονισμένοι.
Κι αν δεν ήταν ταίριασμα αυτό, από τα λίγα. Σ' αγαπώ
("ανοίξτε μάτια, δείτε". Οι λωρίδες συνεχίζουν προοπτικά στις λωρίδες του δρόμου...)
Μου επιτρέπετε και το Soundtrack του post
.. και τ' αστρο της αυγής,
Ο κοσμογυριστής,
Λέει κάποια μέρα εδώ, θα ξαναρθεις...
https://jimmuclarku.blogspot.com/