- 03 Σεπ 2014, 00:06
#339
Για καταγραφή εμπειριών οδήγησης.
Κυρίως νέων μοντέλων αλλά όχι μόνο.
Χωρίς σχόλια άσχετα με το θέμα.
Κυρίως νέων μοντέλων αλλά όχι μόνο.
Χωρίς σχόλια άσχετα με το θέμα.
aka onyx !
- 03 Σεπ 2014, 01:00
#423
Άμα κάποιος χρήστης έχει γράψει για κάποιο αυτοκίνητο στο παλίο "οδήγησα" και έχει όρεξη να ξεθάψει το πόστ του, ας κάνει έναν κόπο να κάνει ένα copy/paste εδώ.
- 03 Σεπ 2014, 09:53
#517
ένα Opel GT. :inlove:
Ψηνόταν γνωστός μου από καιρό. Αφού απέρριψε 2-3 τελικά κατέληξε σε ένα μαύρο που μάλλον δείχνει ωραίο. Βράδυ το είδα και δεν ασχολήθηκα και πολύ απ έξω. Διάκοσμος κτλ από μέσα, όλα καλά. Τίποτα δεν με χάλασε, τίποτα δεν με ενθουσίασε. Συνοδηγός στην αρχή και με 2-3 καλά ανοίγματα καταλαβαίνω πως το πράμα έχει γκάζι. Πολύ ή λίγο δεν ξέρω, εξαρτάται σε τι έχει συνηθίσει ο καθένας, πάντως μια χαρά σε κολλάει στο κάθισμα. Αρκεί βέβαια να μην έχεις 1η ή 2α γιατί σε ελληνική άσφαλτο και με ψιλοχάλια λάστιχα δεν το έχει σε τίποτα να αρχίσει να στέλνει σήματα καπνού και να μας την πέσουν τίποτις Απάτσι και να έχουμε διπλωματικά επεισόδια.
Αλλαγή ρόλων και η αφεντιά μου στο τιμόνι. Κάτι το φρέσκο της αγοράς, κάτι τα τελειωμένα λάστιχα και η άσφαλτος που γλυστράς και με τα πόδια, δεν το πολυζόρισα. Η ροπή του πάντως σου επιτρέπει να ξεχάσεις τον μεταλλικό λεβιέ (ω ρε μάνα μου εγκαύματα αν το αφήσεις ανοιχτό τώρα το καλοκαίρι ...) με τις μικρές διαδρομές και την θετική αίσθηση. Η ανάρτηση ψιλοκοπανάει αλλά οι πέτρες στα νεφρά δεν φεύγουν.Αν το τρως όλο σου το φαί, μια χαρά μπαινοβγαίνεις και στριμώχνεσαι κιόλας οπότε δεν πας πουθενά, εκτός και αν το φέρεις κωλοτούμπα βέβαια που (κακώς... ) δεν το δοκίμασα.
Ωραία αίσθηση το τιμόνι (ψιλοβαρύ, όχι σαν το δικό μου το αδερφίστικο :P ) και δείχνει να "διαβάζει" τον δρόμο όχι όμως σαν φύτουκλας στις Πανελλήνιες. Ο ιδιοκτήτης παραπονέθηκε για τα φρένα αλλά εμένα μη με ρωτάτε, φρένο δεν πάτησα αυτά είναι για τους κουλούς. Ο αέρας μου ψιλοχάλασε την περμανάντ αν και δεν είμαι και ψηλός (2 κεφάλια πάνω από τον Σινανάι) , ζέστη είχε από την μετάδοση (όχι τίποτα σοβαρό), κάτι ψιλοτριγμοί ακούστηκαν (αλλά μπορεί να ήταν και από τα κέρματα για τα καλορίζικα), τίποτα το ιδιαίτερα σοβαρό πάντως. Σε σχέση με slk που είχα την ευκαιρία να οδηγήσω, θα έλεγα 2κλικ κάτω σε ποιότητα και άνεση και 100 κλικ πάνω στα υπόλοιπα. Ανάμεσα στα 2 πάντως, αν είχα τέτοιο δίλημμα μάλλον θα συμφωνούσα με την Κλόντια...
Ελπίζω σε μεγαλύτερη και στριφτότερη βόλτα. Αν γίνει θα επανέλθω δριμύτερος.
Ψηνόταν γνωστός μου από καιρό. Αφού απέρριψε 2-3 τελικά κατέληξε σε ένα μαύρο που μάλλον δείχνει ωραίο. Βράδυ το είδα και δεν ασχολήθηκα και πολύ απ έξω. Διάκοσμος κτλ από μέσα, όλα καλά. Τίποτα δεν με χάλασε, τίποτα δεν με ενθουσίασε. Συνοδηγός στην αρχή και με 2-3 καλά ανοίγματα καταλαβαίνω πως το πράμα έχει γκάζι. Πολύ ή λίγο δεν ξέρω, εξαρτάται σε τι έχει συνηθίσει ο καθένας, πάντως μια χαρά σε κολλάει στο κάθισμα. Αρκεί βέβαια να μην έχεις 1η ή 2α γιατί σε ελληνική άσφαλτο και με ψιλοχάλια λάστιχα δεν το έχει σε τίποτα να αρχίσει να στέλνει σήματα καπνού και να μας την πέσουν τίποτις Απάτσι και να έχουμε διπλωματικά επεισόδια.
Αλλαγή ρόλων και η αφεντιά μου στο τιμόνι. Κάτι το φρέσκο της αγοράς, κάτι τα τελειωμένα λάστιχα και η άσφαλτος που γλυστράς και με τα πόδια, δεν το πολυζόρισα. Η ροπή του πάντως σου επιτρέπει να ξεχάσεις τον μεταλλικό λεβιέ (ω ρε μάνα μου εγκαύματα αν το αφήσεις ανοιχτό τώρα το καλοκαίρι ...) με τις μικρές διαδρομές και την θετική αίσθηση. Η ανάρτηση ψιλοκοπανάει αλλά οι πέτρες στα νεφρά δεν φεύγουν.Αν το τρως όλο σου το φαί, μια χαρά μπαινοβγαίνεις και στριμώχνεσαι κιόλας οπότε δεν πας πουθενά, εκτός και αν το φέρεις κωλοτούμπα βέβαια που (κακώς... ) δεν το δοκίμασα.
Ωραία αίσθηση το τιμόνι (ψιλοβαρύ, όχι σαν το δικό μου το αδερφίστικο :P ) και δείχνει να "διαβάζει" τον δρόμο όχι όμως σαν φύτουκλας στις Πανελλήνιες. Ο ιδιοκτήτης παραπονέθηκε για τα φρένα αλλά εμένα μη με ρωτάτε, φρένο δεν πάτησα αυτά είναι για τους κουλούς. Ο αέρας μου ψιλοχάλασε την περμανάντ αν και δεν είμαι και ψηλός (2 κεφάλια πάνω από τον Σινανάι) , ζέστη είχε από την μετάδοση (όχι τίποτα σοβαρό), κάτι ψιλοτριγμοί ακούστηκαν (αλλά μπορεί να ήταν και από τα κέρματα για τα καλορίζικα), τίποτα το ιδιαίτερα σοβαρό πάντως. Σε σχέση με slk που είχα την ευκαιρία να οδηγήσω, θα έλεγα 2κλικ κάτω σε ποιότητα και άνεση και 100 κλικ πάνω στα υπόλοιπα. Ανάμεσα στα 2 πάντως, αν είχα τέτοιο δίλημμα μάλλον θα συμφωνούσα με την Κλόντια...
Ελπίζω σε μεγαλύτερη και στριφτότερη βόλτα. Αν γίνει θα επανέλθω δριμύτερος.
- 03 Σεπ 2014, 10:09
#522
Αφού με δόλια μέσα οι φίλτατοι Τρικαλινοί με έπεισαν να αφήσω το Ιαπωνικό όπλο σε αντιπροσωπεία Φίατ (παλι καλά που δεν επηρεάστηκε, εγώ πάντως έναν έλεγχο για διαρροές λαδιού τον έκανα πριν φύγω... ) , πήραμε τον ανήφορο για μια εκκλησία. Φήμες που θέλουν να είναι του Αγίου Λουίτζι του φλαντζοκάφτη ελέγχονται ως ανακριβείς. Αφού ανάψαμε κεράκι και γεμίσαμε τα καντήλια με Selenia 5W-30, έκατσα στη θέση του οδηγού ενός fiat panda 1.3 diesel. Μόλις είχαμε τελειώσει και έγκυρο τεστ πιστοποίησης κατά ISO 19 (γράδα), σχετικά με φλέγον θέμα του φόρουμ.
Ξεκίνησα απευθείας με 3η από φόβο μην μου φύγει το μπαλάκι του λεβιέ ο οποίος δεν είναι κακός, αλλά φοβήθηκα να τον δουλέψω πολυ.
Βέβαια αν μάθεις λίγο τον συμπλέκτη που είναι σαν το διακόπτη για τα φώτα στο σπίτι (On/off), και κρατάς το στροφόμετρο πάνω από τις 2.000 στροφές, μπορείς και να καταργήσεις το κιβώτιο ταχυτήτων.
Εξαιτίας του καιρού τον χειμώνα που μας πέρασε, αναλώθηκα στο έγκυρο τεστ του πεσμένου έλατου στη μέση του δρόμου - χελώνα που διασχίζει το δρόμο. Δεν ξέρω για το σλάλομ και το τέστ τάρανδου, αλλά στα 2 προηγούμενα μια χαρά τα πήγε.
Να ναι καλά τα συνεργεία του δήμου που δεν καθαρίζουν τους δρόμους.
Το τιμονάκι του ωραίο, με μεγάλη στεφάνη και κάτι μαρτυράει για το που πατάνε οι τροχοί. Μ άρεσε επίσης που τα πάντα πάνω του γράφουν ... panda. Πέρασε με επιτυχία κι ένα τεστ στεγανότητας και άντεξε μερικά περάσματα από νερά χωρίς να σκουριάσει εμφανώς. Η πρόταση μου να το ρίξουμε στη φουσκωμένη λίμνη απορρίφθηκε γιατί δεν κανείς δεν ήθελε να μείνει με μόνο 2 ιταλικά στο βουνό. Με 3 είναι πιο πολλές οι πιθανότητες ένα να δουλεύει σωστά. Η διχρωμία μέσα είναι ωραία στο μάτι αλλά αν είστε μπίχλες ή έχετε χέρια με μικρό pH δεν σας το προτείνω.
Η κατανάλωση του δεν ξεπέρασε τα 6 λίτρα μετά από 100 + χιλιόμετρα ταλαιπώριας. Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα βενζινά. :yahoo:
Η αριστερή κολώνα της οροφής κόβει κάτι από την ορατότητα στις αριστερές στροφές, αλλά μπορεί να φταίει και η οπτική μου γωνία γιατί το έχω θέμα και με άλλα καινούργια αυτοκίνητα.
Πάντως σε γενικές γραμμές είναι πολύ φιλικό. Κάτι σαν πολυφορεμένο σώβρακο ένα πράγμα. Το φοράς και πυροβολάς, σαν να γνωρίζεστε χρόνια. Σημαδεύεις, φροντίζεις να σαι στην καλή περιοχή του στροφομέτρου και περνάς όμορφα και ωραία χωρίς δράματα. Οι μαρτυρίες λένε πως απ έξω δεν γέρνει αλλά από μέσα κάτι καταλαβαίνεις. Όχι τίποτα το τραγικό πάντως.
Ακόμα και από χαντάκια περνάει χωρίς δράματα. Το τεστ με τα αυγά δεν το κάναμε γιατί οι κότες του umaga έχουν κατέβει σε απεργία διαρκείας. Το μοτέρ ακούγεται αλλά δεν το λες και DS3 ...
Το σημαντικότερο του προσόν πάντως είναι πως νιώθεις άνετα αμέσως μαζί του. Είναι τόσο φιλικό που είμαι σίγουρος πως μου έκανε αίτημα φιλίας στο facebook. Για να καταλάβετε τώρα λέω πως έχω 3 φίλους στα Τρίκαλα. Τον Σακαφλιά, τον Κωνσταντίνο κι ένα μπορδοροδοκόκκινο/πορτοκαλί Πάντα.
Ξεκίνησα απευθείας με 3η από φόβο μην μου φύγει το μπαλάκι του λεβιέ ο οποίος δεν είναι κακός, αλλά φοβήθηκα να τον δουλέψω πολυ.
Βέβαια αν μάθεις λίγο τον συμπλέκτη που είναι σαν το διακόπτη για τα φώτα στο σπίτι (On/off), και κρατάς το στροφόμετρο πάνω από τις 2.000 στροφές, μπορείς και να καταργήσεις το κιβώτιο ταχυτήτων.
Εξαιτίας του καιρού τον χειμώνα που μας πέρασε, αναλώθηκα στο έγκυρο τεστ του πεσμένου έλατου στη μέση του δρόμου - χελώνα που διασχίζει το δρόμο. Δεν ξέρω για το σλάλομ και το τέστ τάρανδου, αλλά στα 2 προηγούμενα μια χαρά τα πήγε.
Να ναι καλά τα συνεργεία του δήμου που δεν καθαρίζουν τους δρόμους.
Το τιμονάκι του ωραίο, με μεγάλη στεφάνη και κάτι μαρτυράει για το που πατάνε οι τροχοί. Μ άρεσε επίσης που τα πάντα πάνω του γράφουν ... panda. Πέρασε με επιτυχία κι ένα τεστ στεγανότητας και άντεξε μερικά περάσματα από νερά χωρίς να σκουριάσει εμφανώς. Η πρόταση μου να το ρίξουμε στη φουσκωμένη λίμνη απορρίφθηκε γιατί δεν κανείς δεν ήθελε να μείνει με μόνο 2 ιταλικά στο βουνό. Με 3 είναι πιο πολλές οι πιθανότητες ένα να δουλεύει σωστά. Η διχρωμία μέσα είναι ωραία στο μάτι αλλά αν είστε μπίχλες ή έχετε χέρια με μικρό pH δεν σας το προτείνω.
Η κατανάλωση του δεν ξεπέρασε τα 6 λίτρα μετά από 100 + χιλιόμετρα ταλαιπώριας. Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα βενζινά. :yahoo:
Η αριστερή κολώνα της οροφής κόβει κάτι από την ορατότητα στις αριστερές στροφές, αλλά μπορεί να φταίει και η οπτική μου γωνία γιατί το έχω θέμα και με άλλα καινούργια αυτοκίνητα.
Πάντως σε γενικές γραμμές είναι πολύ φιλικό. Κάτι σαν πολυφορεμένο σώβρακο ένα πράγμα. Το φοράς και πυροβολάς, σαν να γνωρίζεστε χρόνια. Σημαδεύεις, φροντίζεις να σαι στην καλή περιοχή του στροφομέτρου και περνάς όμορφα και ωραία χωρίς δράματα. Οι μαρτυρίες λένε πως απ έξω δεν γέρνει αλλά από μέσα κάτι καταλαβαίνεις. Όχι τίποτα το τραγικό πάντως.
Ακόμα και από χαντάκια περνάει χωρίς δράματα. Το τεστ με τα αυγά δεν το κάναμε γιατί οι κότες του umaga έχουν κατέβει σε απεργία διαρκείας. Το μοτέρ ακούγεται αλλά δεν το λες και DS3 ...
Το σημαντικότερο του προσόν πάντως είναι πως νιώθεις άνετα αμέσως μαζί του. Είναι τόσο φιλικό που είμαι σίγουρος πως μου έκανε αίτημα φιλίας στο facebook. Για να καταλάβετε τώρα λέω πως έχω 3 φίλους στα Τρίκαλα. Τον Σακαφλιά, τον Κωνσταντίνο κι ένα μπορδοροδοκόκκινο/πορτοκαλί Πάντα.
- 03 Σεπ 2014, 10:21
#528
Είμαι βαθύτατα συγκινημένος καθώς είχα την ευκαιρία να οδηγήσω το ένα και μονάδικο ΚΙΜΠΑΡΙΚΟ Renault Megane CC. :yahoo:
Θα τα γράψω λίγο περιληπτικά γιατί είναι περασμένη η ώρα και βαριέμαι.
Η οροφή ακόμα και μετά από κάποια χρόνια ανοίγει-κλείνει σχετικά σβέλτα. Χρόνος που απαιτείται αρκετός για να στρίψεις ένα κιμπάρικο τσιγάρο αν είσαι έμπειρος.(νέα μονάδα μέτρησης του χρόνου, μετά την μονάδα μέτρησης με το κάπνισμα π.χ 2 τσιγάρα δρόμος)
Αρκετός χώρος στο εσωτερικό, αν και δεν έκατσα πίσω.Πάντως ένας φίλος μου λίγο πιο ψηλός από τον μπαρμπα Στρουμφ που το δοκίμασε,δεν παραπονέθηκε.(Σε αντίθεση με άλλη κλειστοφοβική γαλλική :whatever: με τα διακριτικά cc)
Μοτέρ ούτε κρύο ούτε ζέστη. Φαίνεται πως συμπαθεί τις κιμπάρικες (ψηλές) στροφές.
Κιμπάρικα φρένα.Μ άρεσαν.Ψιλο απότομο δάγκωμα αλλά αποτελεσματικά .
Τιμόνι κιμπάρικο γύρω από την ευθεία αλλά ψιλό κουκουρούκου όταν το στρίβεις.
Χωρίς να γνωρίζω σε τι κατάσταση ήταν αμορτισέρ κτλ, ( το οδόμετρο έλεγε 80.000 χλμ) στρίβει κιμπάρικα.
Καλή ηχομόνωση ακόμα και σε κιμπάρικες(αφαίρεση διπλώματος κτλ :whistlink: ) ταχύτητες.
Δεν μπόρεσα να δω αν χαλάει το μαλλί ο αέρας με την οροφή ανοιχτή, αφενός γιατί το οδήγησα μόνο κλειστό αφετέρου γιατί είμαι ημι-καραφλός.Το τεστ με περούκα θα γίνει τις Απόκριες.
Λίγοι τριγμοί ακόμα και σε χωματόδρομο.
Μην αφήσετε ποτέ το έτερον ήμισυ να ανοιγοκλείσει τα παράθυρα, θα χαλάσει το μανικούρ. Εγώ έπαθα 3 θλάσεις στα δάχτυλα προσπαθώντας να πατήσω το διακόπτη. Γενικά ψιλό χάλια όλοι οι διακόπτες. Πιστεύω πως σύντομα κάποια κόλλα στιγμής θα βρει την θέση της στο ντουλαπάκι, και καποιο παράθυρο θα μείνει μόνιμα ανοιχτό. Για το τελευταίο είμαι σίγουρος πως όταν γίνει θα βρέχει κιόλας.
Εκεί που έπαθα σοκ όμως ήταν με τον λεβιέ- γρίφο. Ακόμα έχω την απορία ποια ταχύτητα έβαζα .Μόνο για την όπισθεν είμαι σίγουρος. Τέτοια αίσθηση λάστιχο δεν είχε ούτε το 106 μου μετά από 200.000 χλμ. Είμαι σίγουρος πως κατασκευάστρια εταιρεία είναι η DUREX. Καλύτερα να κρατάς ένα κιμπάρικο κομπολόι ή το μπούτι της συνοδηγού παρά να αλλάζεις ταχύτητες. Παραλίγο να συμπαθήσω τα αυτόματα κιβώτια μετά από αυτήν την εμπειρία.
Εν κατακλείδι μάλλον δεν θα το αγόραζα. Γενικά δεν είμαι φαν των ανοιχτών και μάλλον δεν είμαι και αντικειμενικός κριτής.
Πάντως προτείνεται ανεπιφύλακτα σε κιμπάριδες με σούπερ δυνατά δάχτυλα, που δεν αλλάζουν ταχύτητες ποτέ.
Θα τα γράψω λίγο περιληπτικά γιατί είναι περασμένη η ώρα και βαριέμαι.
Η οροφή ακόμα και μετά από κάποια χρόνια ανοίγει-κλείνει σχετικά σβέλτα. Χρόνος που απαιτείται αρκετός για να στρίψεις ένα κιμπάρικο τσιγάρο αν είσαι έμπειρος.(νέα μονάδα μέτρησης του χρόνου, μετά την μονάδα μέτρησης με το κάπνισμα π.χ 2 τσιγάρα δρόμος)
Αρκετός χώρος στο εσωτερικό, αν και δεν έκατσα πίσω.Πάντως ένας φίλος μου λίγο πιο ψηλός από τον μπαρμπα Στρουμφ που το δοκίμασε,δεν παραπονέθηκε.(Σε αντίθεση με άλλη κλειστοφοβική γαλλική :whatever: με τα διακριτικά cc)
Μοτέρ ούτε κρύο ούτε ζέστη. Φαίνεται πως συμπαθεί τις κιμπάρικες (ψηλές) στροφές.
Κιμπάρικα φρένα.Μ άρεσαν.Ψιλο απότομο δάγκωμα αλλά αποτελεσματικά .
Τιμόνι κιμπάρικο γύρω από την ευθεία αλλά ψιλό κουκουρούκου όταν το στρίβεις.
Χωρίς να γνωρίζω σε τι κατάσταση ήταν αμορτισέρ κτλ, ( το οδόμετρο έλεγε 80.000 χλμ) στρίβει κιμπάρικα.
Καλή ηχομόνωση ακόμα και σε κιμπάρικες(αφαίρεση διπλώματος κτλ :whistlink: ) ταχύτητες.
Δεν μπόρεσα να δω αν χαλάει το μαλλί ο αέρας με την οροφή ανοιχτή, αφενός γιατί το οδήγησα μόνο κλειστό αφετέρου γιατί είμαι ημι-καραφλός.Το τεστ με περούκα θα γίνει τις Απόκριες.
Λίγοι τριγμοί ακόμα και σε χωματόδρομο.
Μην αφήσετε ποτέ το έτερον ήμισυ να ανοιγοκλείσει τα παράθυρα, θα χαλάσει το μανικούρ. Εγώ έπαθα 3 θλάσεις στα δάχτυλα προσπαθώντας να πατήσω το διακόπτη. Γενικά ψιλό χάλια όλοι οι διακόπτες. Πιστεύω πως σύντομα κάποια κόλλα στιγμής θα βρει την θέση της στο ντουλαπάκι, και καποιο παράθυρο θα μείνει μόνιμα ανοιχτό. Για το τελευταίο είμαι σίγουρος πως όταν γίνει θα βρέχει κιόλας.
Εκεί που έπαθα σοκ όμως ήταν με τον λεβιέ- γρίφο. Ακόμα έχω την απορία ποια ταχύτητα έβαζα .Μόνο για την όπισθεν είμαι σίγουρος. Τέτοια αίσθηση λάστιχο δεν είχε ούτε το 106 μου μετά από 200.000 χλμ. Είμαι σίγουρος πως κατασκευάστρια εταιρεία είναι η DUREX. Καλύτερα να κρατάς ένα κιμπάρικο κομπολόι ή το μπούτι της συνοδηγού παρά να αλλάζεις ταχύτητες. Παραλίγο να συμπαθήσω τα αυτόματα κιβώτια μετά από αυτήν την εμπειρία.
Εν κατακλείδι μάλλον δεν θα το αγόραζα. Γενικά δεν είμαι φαν των ανοιχτών και μάλλον δεν είμαι και αντικειμενικός κριτής.
Πάντως προτείνεται ανεπιφύλακτα σε κιμπάριδες με σούπερ δυνατά δάχτυλα, που δεν αλλάζουν ταχύτητες ποτέ.
- 03 Σεπ 2014, 10:32
#534
Από το μακρυνό 2007 αλλα πιστευω αξίζει...
Πριν λιγες μερες έκανα test drive μια 535d Ε60!!!Ας γράψω λοιπόν τις εντυπώσεις μου…
Καταρχήν το αυτοκίνητο ήταν σχεδόν καινούριο με 2000 χμ,ειχε το καινούριο αυτόματο κιβώτιο με το joystick,το οποίο επιστρέφει στη μέση όταν αφηνεις το μοχλο.Ουσιαστικά δεν υπάρχει πλέον μηχανική σύνδεση του μοχλού με το κιβωτιο,αλλα όλα γίνονται με ηλεκτροκινητήρες.Για να ακινητοποιήσεις το αυτοκίνητο πλεον,δε μετακινείς το μοχλό στο Ρ, τό Ρ είναι ένα κουμπάκι πάνω στο μοχλό το οποίο και πατάς για να επιλεγεί το Parking.
Το αυτοκίνητο που οδήγησα είχε τα πάντα από εξτρα.Η αλήθεια είναι ότι περίμενα λίγο καλύτερη ποιότητα υλικών στο εσωτερικό,ειδικα όταν μιλάμε για τέτοια επίπεδα τιμής ,αλλά περί ορέξεως…Η θέση οδήγησης ήταν φοβερη,βολευτηκα αμεσως.Ένιωσα πολύ ανετα και δεν υπήρχε το αίσθημα κλειστοφοβίας που ένιωσα στην 3αρα.
Μου άρεσε πολύ το Head Up Display.Κοιτάς ευθεία μπροστά στο παρ-μπριζ και βλέπεις την ταχύτητα σου αλλά και τις οδηγίες από το σύστημα πλοήγησης και αυτό το τελευταίο με βόλεψε παρά πολύ.Αν έπαιρνα BMW σίγουρα θα το έβαζα…
Το I-Drive,είναι όντως πολύ πολυπλοκο,εχει ρυθμίσεις για τα παντα,ακομα και με πιο τρόπο βγαίνει ο αέρας από του αεραγωγους,σε κύματα ή συνεχως.Μου φάνηκε υπερβολικό και δεν ασχολήθηκα πολύ γιατί αν κάποιος δεν το έχει ξαναχρησιμοποιήσει σίγουρα του αποσπά την προσοχή από το δρόμο.
Ο κινητήρας τωρα!!Τι να πω ??Μιλάμε για ατελείωτη δύναμη και ροπη!!Το αυτοκίνητο πάει τρελά …από στάση και εν κινήσει ,χωρίς να καταλαβαίνεις ότι είναι diesel.Από τα 160 στα 190 επιταχύνει απλά για πλακά και σε καλό δρόμο δε νιώθεις καμιά διαφορά. Ο κινητήρας εκμηδενίζει το βάρος του αυτοκινήτου και νιώθεις τη δύναμη να υπερνικά την αδρανεια πανεύκολα. Στο εσωτερικό δεν ακούγεται τιποτα,συμπλεκτης δεν υπάρχει για να νιώσεις κραδασμους.Απολυτη ησυχια.Μετά τα 170 πάντως άκουγα κάποιους αεροδυναμικούς θορυβους,οι οποίοι δεν έπρεπε να υπήρχαν.
Εδώ θα ήθελα να κάνω μερικά επιπλέον σχολια. Όταν πατούσα τέρμα σχεδόν το γκάζι ,περιμένοντας το κιβώτιο να κατεβάσει ταχυτητα,ενιωθα μια μικρή υστέρηση στο κατεβασμα,αρκετα μεγαλύτερη για παράδειγμα από μια SLK 350 με το7G ,που οδηγώ κατά καιρους.Δεν ξερώ αν αυτή η υστέρηση οφείλεται στο κιβωτίο ή σε υστέρηση των Turbo.
Επίσης μια ακόμα γενικότερη διαπιστωση.Εχω οδηγήσει μερικά diesel κατά καιρους,κανενα βέβαια δεν ήταν τόσο δυνατό και όλα ήταν χειροκινητα.Σε όλα με προβλημάτιζε το μικρό εύρος λειτουργίας του κινητηρα.Στη 535 με το αυτόματο όμως δεν ασχολήθηκα καν με το θέμα …Το αυτόματο κιβώτιο μου έλυσε τα χεριά και με άφηνε ελεύθερο να οδηγήσω ,χωρίς να σκέφτομαι «Ωχ φτάσαμε τις 4000σαλ πρέπει να αλλάξω ταχύτητα…»Αφήστε που φρέναρε και με τον κινητήρα ,ο μετατροπεας ροπής κλειδώνει με μηχανικό τροπο,οποτε μειώνονται συγχρόνως και οι απωλειες.Αυτο που θέλω να πω είναι ότι σε ένα diesel,ίσως ένα αυτόματο κιβώτιο να είναι η καλύτερη επιλογή γιατί σε κρατάει συνεχεία στο εύρος λειτουργίας του κινητήρα ,χωρίς να αγχωνεσαι.Στη 535 νομίζω ότι δεν προσφέρεται καν χειροκίνητο μιας και δεν μπορεί να αντέξει τη ροπή…
Πάμε τώρα στην αναρτηση.Φυσικα και δεν έβγαλα και κανένα ολοκληρωμένο συμπέρασμα μιας και δεν πίεσα το αυτοκίνητο σε στροφες,αλλα μονό σε εθνική οπου η ευστάθεια στα πολλά ήταν απιστευτη.Μονο από το κοντέρ καταλάβαινα αν πήγαινα με 120 ή με 180…
Το αυτοκίνητο που οδήγησα φορούσε 19αρες ζάντες και σπορ αναρτηση.Επισης μου φαίνεται ότι φορούσε και runflat.Και εδώ εντοπίζεται για μένα το μεγαλύτερο μείον του αυτοκίνητου, η ανεση.Τα πράγματα ήταν κάπως περιεργα. Όταν περνούσα πάνω από μεγάλες ανωμαλίες τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ασχημα.Αυτο που δε μου άρεσε καθόλου ήταν το ότι κάθε φορά που περνούσαμε πάνω από μικρές ανωμαλιες,τις ένιωθα να περνούν αφιλτραριστες.Και αυτό με χαλασε.Νομιζω ότι το πρόβλημα ήταν τα λάστιχα και όχι η ανάρτηση ,δε ξερώ…
Παντως το αυτοκινητο κρυβει πολυ καλα το βαρος του,αν και καποιες φορες με προβληματισε ο ογκος του.
Σε γενικές γραμμές το αυτοκίνητο με ενθουσίασε ,ήταν φοβερό. Δεν ξέρω αν θα το επέλεγα σε σχέση με μια 530i ή πόσο μάλλον σε σχέση με μια 535i (αν ερθει στη Ευρωπη)ή ακόμα και 3αρα,μιας και εγώ δεν χρειάζομαι τους παραπάνω χώρους…(Αναρωτιεμαι πως θα πηγαινει η 335d)Η οικονομία είναι ένα από τα μεγάλα συν του αυτοκινήτου και η διαφορά πρέπει να είναι σε αυτό το σημείο τεράστια, ειδικά αν κάνεις πολλά χμ το χρόνο,σε σχεση με τα βενζινοκινητα.
Το γενικοτερο συμπερασμα ?Δε ξερω αν θα την αγοραζα ,αν ειχα τα λεφτα..Πρεπει να οδηγησω πρωτα μια 335i…
Πριν λιγες μερες έκανα test drive μια 535d Ε60!!!Ας γράψω λοιπόν τις εντυπώσεις μου…
Καταρχήν το αυτοκίνητο ήταν σχεδόν καινούριο με 2000 χμ,ειχε το καινούριο αυτόματο κιβώτιο με το joystick,το οποίο επιστρέφει στη μέση όταν αφηνεις το μοχλο.Ουσιαστικά δεν υπάρχει πλέον μηχανική σύνδεση του μοχλού με το κιβωτιο,αλλα όλα γίνονται με ηλεκτροκινητήρες.Για να ακινητοποιήσεις το αυτοκίνητο πλεον,δε μετακινείς το μοχλό στο Ρ, τό Ρ είναι ένα κουμπάκι πάνω στο μοχλό το οποίο και πατάς για να επιλεγεί το Parking.
Το αυτοκίνητο που οδήγησα είχε τα πάντα από εξτρα.Η αλήθεια είναι ότι περίμενα λίγο καλύτερη ποιότητα υλικών στο εσωτερικό,ειδικα όταν μιλάμε για τέτοια επίπεδα τιμής ,αλλά περί ορέξεως…Η θέση οδήγησης ήταν φοβερη,βολευτηκα αμεσως.Ένιωσα πολύ ανετα και δεν υπήρχε το αίσθημα κλειστοφοβίας που ένιωσα στην 3αρα.
Μου άρεσε πολύ το Head Up Display.Κοιτάς ευθεία μπροστά στο παρ-μπριζ και βλέπεις την ταχύτητα σου αλλά και τις οδηγίες από το σύστημα πλοήγησης και αυτό το τελευταίο με βόλεψε παρά πολύ.Αν έπαιρνα BMW σίγουρα θα το έβαζα…
Το I-Drive,είναι όντως πολύ πολυπλοκο,εχει ρυθμίσεις για τα παντα,ακομα και με πιο τρόπο βγαίνει ο αέρας από του αεραγωγους,σε κύματα ή συνεχως.Μου φάνηκε υπερβολικό και δεν ασχολήθηκα πολύ γιατί αν κάποιος δεν το έχει ξαναχρησιμοποιήσει σίγουρα του αποσπά την προσοχή από το δρόμο.
Ο κινητήρας τωρα!!Τι να πω ??Μιλάμε για ατελείωτη δύναμη και ροπη!!Το αυτοκίνητο πάει τρελά …από στάση και εν κινήσει ,χωρίς να καταλαβαίνεις ότι είναι diesel.Από τα 160 στα 190 επιταχύνει απλά για πλακά και σε καλό δρόμο δε νιώθεις καμιά διαφορά. Ο κινητήρας εκμηδενίζει το βάρος του αυτοκινήτου και νιώθεις τη δύναμη να υπερνικά την αδρανεια πανεύκολα. Στο εσωτερικό δεν ακούγεται τιποτα,συμπλεκτης δεν υπάρχει για να νιώσεις κραδασμους.Απολυτη ησυχια.Μετά τα 170 πάντως άκουγα κάποιους αεροδυναμικούς θορυβους,οι οποίοι δεν έπρεπε να υπήρχαν.
Εδώ θα ήθελα να κάνω μερικά επιπλέον σχολια. Όταν πατούσα τέρμα σχεδόν το γκάζι ,περιμένοντας το κιβώτιο να κατεβάσει ταχυτητα,ενιωθα μια μικρή υστέρηση στο κατεβασμα,αρκετα μεγαλύτερη για παράδειγμα από μια SLK 350 με το7G ,που οδηγώ κατά καιρους.Δεν ξερώ αν αυτή η υστέρηση οφείλεται στο κιβωτίο ή σε υστέρηση των Turbo.
Επίσης μια ακόμα γενικότερη διαπιστωση.Εχω οδηγήσει μερικά diesel κατά καιρους,κανενα βέβαια δεν ήταν τόσο δυνατό και όλα ήταν χειροκινητα.Σε όλα με προβλημάτιζε το μικρό εύρος λειτουργίας του κινητηρα.Στη 535 με το αυτόματο όμως δεν ασχολήθηκα καν με το θέμα …Το αυτόματο κιβώτιο μου έλυσε τα χεριά και με άφηνε ελεύθερο να οδηγήσω ,χωρίς να σκέφτομαι «Ωχ φτάσαμε τις 4000σαλ πρέπει να αλλάξω ταχύτητα…»Αφήστε που φρέναρε και με τον κινητήρα ,ο μετατροπεας ροπής κλειδώνει με μηχανικό τροπο,οποτε μειώνονται συγχρόνως και οι απωλειες.Αυτο που θέλω να πω είναι ότι σε ένα diesel,ίσως ένα αυτόματο κιβώτιο να είναι η καλύτερη επιλογή γιατί σε κρατάει συνεχεία στο εύρος λειτουργίας του κινητήρα ,χωρίς να αγχωνεσαι.Στη 535 νομίζω ότι δεν προσφέρεται καν χειροκίνητο μιας και δεν μπορεί να αντέξει τη ροπή…
Πάμε τώρα στην αναρτηση.Φυσικα και δεν έβγαλα και κανένα ολοκληρωμένο συμπέρασμα μιας και δεν πίεσα το αυτοκίνητο σε στροφες,αλλα μονό σε εθνική οπου η ευστάθεια στα πολλά ήταν απιστευτη.Μονο από το κοντέρ καταλάβαινα αν πήγαινα με 120 ή με 180…
Το αυτοκίνητο που οδήγησα φορούσε 19αρες ζάντες και σπορ αναρτηση.Επισης μου φαίνεται ότι φορούσε και runflat.Και εδώ εντοπίζεται για μένα το μεγαλύτερο μείον του αυτοκίνητου, η ανεση.Τα πράγματα ήταν κάπως περιεργα. Όταν περνούσα πάνω από μεγάλες ανωμαλίες τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ασχημα.Αυτο που δε μου άρεσε καθόλου ήταν το ότι κάθε φορά που περνούσαμε πάνω από μικρές ανωμαλιες,τις ένιωθα να περνούν αφιλτραριστες.Και αυτό με χαλασε.Νομιζω ότι το πρόβλημα ήταν τα λάστιχα και όχι η ανάρτηση ,δε ξερώ…
Παντως το αυτοκινητο κρυβει πολυ καλα το βαρος του,αν και καποιες φορες με προβληματισε ο ογκος του.
Σε γενικές γραμμές το αυτοκίνητο με ενθουσίασε ,ήταν φοβερό. Δεν ξέρω αν θα το επέλεγα σε σχέση με μια 530i ή πόσο μάλλον σε σχέση με μια 535i (αν ερθει στη Ευρωπη)ή ακόμα και 3αρα,μιας και εγώ δεν χρειάζομαι τους παραπάνω χώρους…(Αναρωτιεμαι πως θα πηγαινει η 335d)Η οικονομία είναι ένα από τα μεγάλα συν του αυτοκινήτου και η διαφορά πρέπει να είναι σε αυτό το σημείο τεράστια, ειδικά αν κάνεις πολλά χμ το χρόνο,σε σχεση με τα βενζινοκινητα.
Το γενικοτερο συμπερασμα ?Δε ξερω αν θα την αγοραζα ,αν ειχα τα λεφτα..Πρεπει να οδηγησω πρωτα μια 335i…
- 03 Σεπ 2014, 18:38
#848
Δεν το οδήγησα (αναμένεται αυτό), αλλά μερικές εντυπώσεις από συνοδήγηση σε ολοκαίνουριο Peugeot 308 1.6hdi 115ps allure.
- Ο κινητήρας ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ. Δεν υπάρχει κροτάλισμα (ακόμα και με ανοιχτά παράθυρα στο ρελαντί και στην εκκίνηση), δεν ακούς σχεδόν τίποτα και το ελάχιστο που ακούς δεν θυμίζει ντήζελ. Πολλά + σε αυτό
- Ποιότητα υλικών εντυπωσιακή
- Εικόνα εσωτερικού με ελάχιστα κουμπάκια πολύ όμορφη, αλλά δεν ξέρω από εργονομία τι λέει η οθόνη, ο ιδιοκτήτης ακόμα μαθαίνει και δεν έχει αποφανθεί...
- Χώροι μπροστά καλοί, πίσω δεν κάθισα.
- Τα full LED φώτα είναι έρωτας... Τη νύχτα μέρα...
- Η κατανάλωση (μέσα σε 3 εβδομάδες έκανε 2800χλμ....) στα 6,2. Με χαλαρό ταξίδι είσαι στα 5...
- Εξωτερική εμφάνιση αρκετά καλή...
- Ο κινητήρας ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ. Δεν υπάρχει κροτάλισμα (ακόμα και με ανοιχτά παράθυρα στο ρελαντί και στην εκκίνηση), δεν ακούς σχεδόν τίποτα και το ελάχιστο που ακούς δεν θυμίζει ντήζελ. Πολλά + σε αυτό
- Ποιότητα υλικών εντυπωσιακή
- Εικόνα εσωτερικού με ελάχιστα κουμπάκια πολύ όμορφη, αλλά δεν ξέρω από εργονομία τι λέει η οθόνη, ο ιδιοκτήτης ακόμα μαθαίνει και δεν έχει αποφανθεί...
- Χώροι μπροστά καλοί, πίσω δεν κάθισα.
- Τα full LED φώτα είναι έρωτας... Τη νύχτα μέρα...
- Η κατανάλωση (μέσα σε 3 εβδομάδες έκανε 2800χλμ....) στα 6,2. Με χαλαρό ταξίδι είσαι στα 5...
- Εξωτερική εμφάνιση αρκετά καλή...
- 03 Σεπ 2014, 22:16
#997
(το παρακάτω κείμενο έχει γραφτεί το 2007, αλλά ισχύει ακόμα)
Περιμένετε να αραδιάσω σπεκς για αεραναρτήσεις, πεντάλιτρους V8, 300+ άλογα, περισσότερη ροπή από Quattroporte και μάλιστα από μηδέν - σχεδόν - στροφές και διαστάσεις των ελαστικών Μichelin Pilot Sport φαρδύτερες κι από τον Πιτ Παπαδάκο; Ξεχάστε το. Όλα αυτά καλά είναι για να κερδίζεις στα χαρτιά (αυτά με τα υπερατού), όμως το συγκεκριμένο αυτοκίνητο είναι φτιαγμένο για να κερδίζεις στην αγάπη. Και ως τέτοιο, κρίνεται από εμένα προσωπικά - και δεν θα δεχτώ απολύτως καμιά αμφισβήτηση επ' αυτού - ως το απολύτως κορυφαίο αυτοκίνητο για γάμους (γαμοαυτοκίνητο) που κυλάει αυτή τη στιγμή. Οι σύγχρονες, απόλυτα αρμονικές και χυμώδεις γραμμές του αμαξώματος της CLS, την κάνουν να δείχνει πολύ φρέσκια σα σχήμα, τέλεια ως το μέρος που θα ήθελε ένα νέο ζευγάρι να είναι μέσα κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του από την εκκλησία έως το μέρος της δεξίωσης. Καμιά σχέση με γεροντίστικες Ρολς ή οποιαδήποτε άλλη σαλούν Μερκ.
Ας πάρουμε λοιπόν για παράδειγμα το υποθετικό σενάριο ενός γάμου που μπορεί και να έγινε.
Ο γαμπρός έχει συννενοηθεί με τον οδηγό του γαμοαυτοκινήτου να βρεθούνε στον Πειραιά, στο λουλουδάδικο, για τον στολισμό στις 5 η ώρα το απόγευμα του Σαββάτου. Ο οδηγός του γαμοαυτοκινήτου φυσικά δεν φέρνει αντίρρηση, άσχετα αν έχει σκοπό να παρακολουθήσει τα χρονομετρημένα δοκιμαστικά ενός αγώνα F1 ο οποίος έγινε ας πούμε στο Μονακό. Τα δοκιμαστικά τελειώνουν στις 4 και ο οδηγός του γαμοαυτοκινήτου δεν έχει κάνει ακόμα ντους. Μετά το τέλος των δοκιμαστικών, μετά το ξύρισμα και το απαραίτητο ντους, μετά το κουστουμάρισμα, ο οδηγός είναι έτοιμος να πάρει το αυτοκίνητο και να πάει στο λουλουδάδικο όπου θα τον περιμένει ο γαμπρός. Η ώρα μετά τις ετοιμασίες του γαμοοδηγού έχει φτάσει πέντε παρά είκοσι. Είκοσι λεπτά για να φτάσει ο κακόμοιρος στον Πειραιά από τη Φιλοθέη;! :yikes: Φαντάζει αδύνατον. Όμως η CLS δεν δείχνει να προβληματίζεται. Κι έτσι, μετά από διαδρομή η οποία περιελάμβανε λίγη Αττική Οδό και αρκετό Κηφισό, το γαμοαυτοκίνητο είχε φτάσει στον προορισμό του μέσα σε 22'. Ίσως να είχε φτάσει (ελάχιστα) γρηγορότερα αν ο περιοριστής της τελικής επέτρεπε στο αυτοκίνητο να πάει λίγο παραπάνω από όσο το αφήνει να πάει. Ο γαμοοδηγός παρατήρησε τα εξής ανησυχητικά φαινόμενα κατά τη διάρκεια αυτής του της μετακίνησης. Αν και το αυτοκίνητο έχει δύο modes λειτουργίας της ανάρτησης - C (Comfort) και S (Sport) - δεν έπεσε στην αντίληψη του οδηγού κανένα ίχνος "sport" συμπεριφοράς κατά την οδήγηση του αυτοκινήτου. Το ride ήταν πιο απαλό από μπουρνούζι μπάνιου μετά από πλύσιμο με μαλακτικό ρούχων ακόμα και στο S-mode. Οδηγούσε και είχε την αίσθηση πως το αυτοκίνητο δεν κυλούσε σε δρόμο, αλλά πάνω στο αριστερό βυζί της Βάνας Μπάρμπα, φωτογράφηση ΚΛΙΚ Σεπτέμβριος 1995. Αυτό βέβαια δεν ήταν πάντα καλό, αφού σε τέτοιες ταχύτητες όλοι θα ήθελαν μια σαφήνεια από το αυτοκίνητο μέσω του τιμονιού για το πού αυτό πατάει και πού βρίσκεται, ούτως ώστε ο οδηγός να φροντίσει για να συνεχίσει να βρίσκεται το αυτοκίνητο εκεί που θέλει αυτός και όχι όπου το πετάξει το επόμενο σαμαράκι/λακούβα/δέσιμο γέφυρας. Η ασάφεια αυτή του ξύλινου (καρυδιά) τιμονιού, γινόταν ακόμα πιο ενοχλητική λόγω της αδυναμίας του οδηγού (λόγω πίεσης χρόνου) να μπορέσει να εντοπίσει πού στο διάολο βρίσκονται τα κουμπιά που ψάχνεις σταθμό στο ραδιόφωνο κι έτσι βρισκόταν να κρατιέται για τη ζωή του και να μαντεύει που θα βρεθεί το αυτοκίνητο μετά το επόμενο σαμαράκι, ακούγοντας διαφημίσεις για ψάρεμα (σαργός: αυτός ο άγνωστος, τσαπαρί στην Αίγινα, καθετή με 30άρα πετονιά και φαραώ για συναγρίδες) και κυνήγι (εκπαίδευση πουλόσκυλων, Μπερέτα 382, στέκια για μπεκάτσες στον Όλυμπο) και νέους δίσκους φερέλπιδων καλλιτεχνών της εθνικής οδού στην ΕΡΑ Σπορ.
Εδώ όμως τελειώνουν και τα όποια αρνητικά μπορεί κάποιος να εντοπίσει σε αυτό το υπέροχο αυτοκίνητο για γάμους. Διότι άπαξ και αφίχθη στο ανθοπωλείο, τα λουλούδια τοποθετήθηκαν στο άψε σβήσε, και ανέδειξαν ακόμα περισσότερο την ομορφιά και το ρόλο της CLS. To καλύτερο δε, ήταν η από κει και πέρα μετάβαση προς το σπίτι της νύφης, από τον Πειραιά δηλαδή ως τα Πατήσια, ανθοστολισμένο. Όπερ και σημαίνει, τέρμα οι διακοσάρες. Εδώ λοιπόν έρχεται ο μαγικός περιοριστής τον οποίο ο οδηγός προγραμμάτισε στα 60χαω. Πρέπει να είναι απίστευτη η αίσθηση του να οδηγείς ένα αυτοκίνητο με τα χαρακτηριστικά της CLS 500 με 60 χαω και το γκάζι στο πάτωμα στην Εθνική οδό. Σε αυτό το σημείο ο γαμοοδηγός πάτησε και το κουμπάκι για να πάει η ρύθμιση της ανάρτησης στο C και όπως και ο ίδιος περίμενε, δεν παρατήρησε ουδεμία αλλαγή. Και πως να παρατηρήσει άλλωστε; Είχε βέβαια το χρόνο να παίξει με το ραδιόφωνο του οποίου έμαθε όλες τις λειτουργίες και τελικά άκουσε τους σταθμούς που ήθελε. Όταν με το καλό έφτασε και η ώρα να μπει η καθ' όλα απαστράπτουσα και πανέμορφη νύφη με τον πατέρα της στο αυτοκίνητο, το παζλ είχε σχεδόν συμπληρωθεί. Με τον ίδιο ρυθμό των 60 χαω στην εθνική οδό, η CLS 500 πήρε το δρόμο της επιστροφής προς Πειραιά με τη διαφορά πως αυτή τη φορά προορισμός ήταν η εκκλησία. Ο συνδυασμός CLS 500 μεταφέρουσας γοητευτικότατη νύφη, δημιούργησε πανζουρλισμό στη διαδρομή αφού οι επιβαίνοντες σχεδόν σε όλα τα αυτοκίνητα χάζευαν το γαμοαυτοκίνητο λίγο πριν προσπεράσουν (με μισή καρδιά). Η άφιξη της Μέρκας στην εκκλησία ξεσήκωσε κύμα ενθουσιασμού από τους παρευρισκόμενους αν και κάτι μου λέει ότι όλος ο πανικός δεν έγινε για το αμάξι στη συγκεκριμένη περίπτωση (πάντα αφήνω όμως κάποιο μικρό περιθώριο, γιατί καμμένοι υπάρχουν παντού).
Μετά το πέρας της τελετής, έφτασε η ώρα του να μπεί και να φωτογραφηθεί το ζευγάρι στο γαμοαυτοκίνητο. Πρέπει να βγήκαν πάνω από 50 φωτογραφίες εκεί. :sleep: Υποθέτω αν ήταν Audi Α4 θα είχαν βγει 10 το πολύ. Μπορεί να κάνω και λάθος, άλλωστε όλη αυτή η ιστορία μπορεί να είναι και υποθετική, μην ξεχνάμε.
Μόλις τελείωσαν όλα αυτά, έφτασε η ώρα να γίνει η μεταφορά του ζεύγους από την εκκλησία προς το κέντρο για τη δεξίωση. Φυσικά το ζευγάρι έπρεπε να φτάσει εκεί τελευταίο, μετά από όλους τους καλεσμένους για να γίνει θριαμβευτική είσοδος. Κανένα πρόβλημα φυσικά για τη Μέρκα. Μέσα σε τραγικό μποτιλιάρισμα, σουλατσάρισε 2 φορές την παραλία στο Μικρολίμανο και ανέβηκε για Καστέλα, μέχρι που έπεσε το σήμα ότι πλέον είχαν φτάσει στο κέντρο όλοι οι καλεσμένοι και μπορούσε πλέον το νεόνυμφο ζεύγος να εισέλθει. Παρά το 45λεπτο και πλέον σουλάτσο, το μπλοκαρισμένο στην κίνηση, οι επιβαίνοντες την CLS 500 έφτασαν ατσαλάκωτοι παρακαλώ, με κέφι και φρεσκάδα. Το κόβω χλωμό να υπάρχει άλλο αυτοκίνητο που θα μπορούσε να τα καταφέρει το ίδιο καλά, άντε να είναι άλλα 5-6.
Κλείνω εδώ, σημειώνοντας πως κατά την προσωπική μου γνώμη η Mercedes CLS 500 είναι ένα άριστο αυτοκίνητο για τον σκοπό που έχει φτιαχτεί να επιτελεί και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον έχει πολλούς γνωστούς που πρόκειται να παντρευτούν.
Περιμένετε να αραδιάσω σπεκς για αεραναρτήσεις, πεντάλιτρους V8, 300+ άλογα, περισσότερη ροπή από Quattroporte και μάλιστα από μηδέν - σχεδόν - στροφές και διαστάσεις των ελαστικών Μichelin Pilot Sport φαρδύτερες κι από τον Πιτ Παπαδάκο; Ξεχάστε το. Όλα αυτά καλά είναι για να κερδίζεις στα χαρτιά (αυτά με τα υπερατού), όμως το συγκεκριμένο αυτοκίνητο είναι φτιαγμένο για να κερδίζεις στην αγάπη. Και ως τέτοιο, κρίνεται από εμένα προσωπικά - και δεν θα δεχτώ απολύτως καμιά αμφισβήτηση επ' αυτού - ως το απολύτως κορυφαίο αυτοκίνητο για γάμους (γαμοαυτοκίνητο) που κυλάει αυτή τη στιγμή. Οι σύγχρονες, απόλυτα αρμονικές και χυμώδεις γραμμές του αμαξώματος της CLS, την κάνουν να δείχνει πολύ φρέσκια σα σχήμα, τέλεια ως το μέρος που θα ήθελε ένα νέο ζευγάρι να είναι μέσα κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του από την εκκλησία έως το μέρος της δεξίωσης. Καμιά σχέση με γεροντίστικες Ρολς ή οποιαδήποτε άλλη σαλούν Μερκ.
Ας πάρουμε λοιπόν για παράδειγμα το υποθετικό σενάριο ενός γάμου που μπορεί και να έγινε.
Ο γαμπρός έχει συννενοηθεί με τον οδηγό του γαμοαυτοκινήτου να βρεθούνε στον Πειραιά, στο λουλουδάδικο, για τον στολισμό στις 5 η ώρα το απόγευμα του Σαββάτου. Ο οδηγός του γαμοαυτοκινήτου φυσικά δεν φέρνει αντίρρηση, άσχετα αν έχει σκοπό να παρακολουθήσει τα χρονομετρημένα δοκιμαστικά ενός αγώνα F1 ο οποίος έγινε ας πούμε στο Μονακό. Τα δοκιμαστικά τελειώνουν στις 4 και ο οδηγός του γαμοαυτοκινήτου δεν έχει κάνει ακόμα ντους. Μετά το τέλος των δοκιμαστικών, μετά το ξύρισμα και το απαραίτητο ντους, μετά το κουστουμάρισμα, ο οδηγός είναι έτοιμος να πάρει το αυτοκίνητο και να πάει στο λουλουδάδικο όπου θα τον περιμένει ο γαμπρός. Η ώρα μετά τις ετοιμασίες του γαμοοδηγού έχει φτάσει πέντε παρά είκοσι. Είκοσι λεπτά για να φτάσει ο κακόμοιρος στον Πειραιά από τη Φιλοθέη;! :yikes: Φαντάζει αδύνατον. Όμως η CLS δεν δείχνει να προβληματίζεται. Κι έτσι, μετά από διαδρομή η οποία περιελάμβανε λίγη Αττική Οδό και αρκετό Κηφισό, το γαμοαυτοκίνητο είχε φτάσει στον προορισμό του μέσα σε 22'. Ίσως να είχε φτάσει (ελάχιστα) γρηγορότερα αν ο περιοριστής της τελικής επέτρεπε στο αυτοκίνητο να πάει λίγο παραπάνω από όσο το αφήνει να πάει. Ο γαμοοδηγός παρατήρησε τα εξής ανησυχητικά φαινόμενα κατά τη διάρκεια αυτής του της μετακίνησης. Αν και το αυτοκίνητο έχει δύο modes λειτουργίας της ανάρτησης - C (Comfort) και S (Sport) - δεν έπεσε στην αντίληψη του οδηγού κανένα ίχνος "sport" συμπεριφοράς κατά την οδήγηση του αυτοκινήτου. Το ride ήταν πιο απαλό από μπουρνούζι μπάνιου μετά από πλύσιμο με μαλακτικό ρούχων ακόμα και στο S-mode. Οδηγούσε και είχε την αίσθηση πως το αυτοκίνητο δεν κυλούσε σε δρόμο, αλλά πάνω στο αριστερό βυζί της Βάνας Μπάρμπα, φωτογράφηση ΚΛΙΚ Σεπτέμβριος 1995. Αυτό βέβαια δεν ήταν πάντα καλό, αφού σε τέτοιες ταχύτητες όλοι θα ήθελαν μια σαφήνεια από το αυτοκίνητο μέσω του τιμονιού για το πού αυτό πατάει και πού βρίσκεται, ούτως ώστε ο οδηγός να φροντίσει για να συνεχίσει να βρίσκεται το αυτοκίνητο εκεί που θέλει αυτός και όχι όπου το πετάξει το επόμενο σαμαράκι/λακούβα/δέσιμο γέφυρας. Η ασάφεια αυτή του ξύλινου (καρυδιά) τιμονιού, γινόταν ακόμα πιο ενοχλητική λόγω της αδυναμίας του οδηγού (λόγω πίεσης χρόνου) να μπορέσει να εντοπίσει πού στο διάολο βρίσκονται τα κουμπιά που ψάχνεις σταθμό στο ραδιόφωνο κι έτσι βρισκόταν να κρατιέται για τη ζωή του και να μαντεύει που θα βρεθεί το αυτοκίνητο μετά το επόμενο σαμαράκι, ακούγοντας διαφημίσεις για ψάρεμα (σαργός: αυτός ο άγνωστος, τσαπαρί στην Αίγινα, καθετή με 30άρα πετονιά και φαραώ για συναγρίδες) και κυνήγι (εκπαίδευση πουλόσκυλων, Μπερέτα 382, στέκια για μπεκάτσες στον Όλυμπο) και νέους δίσκους φερέλπιδων καλλιτεχνών της εθνικής οδού στην ΕΡΑ Σπορ.
Εδώ όμως τελειώνουν και τα όποια αρνητικά μπορεί κάποιος να εντοπίσει σε αυτό το υπέροχο αυτοκίνητο για γάμους. Διότι άπαξ και αφίχθη στο ανθοπωλείο, τα λουλούδια τοποθετήθηκαν στο άψε σβήσε, και ανέδειξαν ακόμα περισσότερο την ομορφιά και το ρόλο της CLS. To καλύτερο δε, ήταν η από κει και πέρα μετάβαση προς το σπίτι της νύφης, από τον Πειραιά δηλαδή ως τα Πατήσια, ανθοστολισμένο. Όπερ και σημαίνει, τέρμα οι διακοσάρες. Εδώ λοιπόν έρχεται ο μαγικός περιοριστής τον οποίο ο οδηγός προγραμμάτισε στα 60χαω. Πρέπει να είναι απίστευτη η αίσθηση του να οδηγείς ένα αυτοκίνητο με τα χαρακτηριστικά της CLS 500 με 60 χαω και το γκάζι στο πάτωμα στην Εθνική οδό. Σε αυτό το σημείο ο γαμοοδηγός πάτησε και το κουμπάκι για να πάει η ρύθμιση της ανάρτησης στο C και όπως και ο ίδιος περίμενε, δεν παρατήρησε ουδεμία αλλαγή. Και πως να παρατηρήσει άλλωστε; Είχε βέβαια το χρόνο να παίξει με το ραδιόφωνο του οποίου έμαθε όλες τις λειτουργίες και τελικά άκουσε τους σταθμούς που ήθελε. Όταν με το καλό έφτασε και η ώρα να μπει η καθ' όλα απαστράπτουσα και πανέμορφη νύφη με τον πατέρα της στο αυτοκίνητο, το παζλ είχε σχεδόν συμπληρωθεί. Με τον ίδιο ρυθμό των 60 χαω στην εθνική οδό, η CLS 500 πήρε το δρόμο της επιστροφής προς Πειραιά με τη διαφορά πως αυτή τη φορά προορισμός ήταν η εκκλησία. Ο συνδυασμός CLS 500 μεταφέρουσας γοητευτικότατη νύφη, δημιούργησε πανζουρλισμό στη διαδρομή αφού οι επιβαίνοντες σχεδόν σε όλα τα αυτοκίνητα χάζευαν το γαμοαυτοκίνητο λίγο πριν προσπεράσουν (με μισή καρδιά). Η άφιξη της Μέρκας στην εκκλησία ξεσήκωσε κύμα ενθουσιασμού από τους παρευρισκόμενους αν και κάτι μου λέει ότι όλος ο πανικός δεν έγινε για το αμάξι στη συγκεκριμένη περίπτωση (πάντα αφήνω όμως κάποιο μικρό περιθώριο, γιατί καμμένοι υπάρχουν παντού).
Μετά το πέρας της τελετής, έφτασε η ώρα του να μπεί και να φωτογραφηθεί το ζευγάρι στο γαμοαυτοκίνητο. Πρέπει να βγήκαν πάνω από 50 φωτογραφίες εκεί. :sleep: Υποθέτω αν ήταν Audi Α4 θα είχαν βγει 10 το πολύ. Μπορεί να κάνω και λάθος, άλλωστε όλη αυτή η ιστορία μπορεί να είναι και υποθετική, μην ξεχνάμε.
Μόλις τελείωσαν όλα αυτά, έφτασε η ώρα να γίνει η μεταφορά του ζεύγους από την εκκλησία προς το κέντρο για τη δεξίωση. Φυσικά το ζευγάρι έπρεπε να φτάσει εκεί τελευταίο, μετά από όλους τους καλεσμένους για να γίνει θριαμβευτική είσοδος. Κανένα πρόβλημα φυσικά για τη Μέρκα. Μέσα σε τραγικό μποτιλιάρισμα, σουλατσάρισε 2 φορές την παραλία στο Μικρολίμανο και ανέβηκε για Καστέλα, μέχρι που έπεσε το σήμα ότι πλέον είχαν φτάσει στο κέντρο όλοι οι καλεσμένοι και μπορούσε πλέον το νεόνυμφο ζεύγος να εισέλθει. Παρά το 45λεπτο και πλέον σουλάτσο, το μπλοκαρισμένο στην κίνηση, οι επιβαίνοντες την CLS 500 έφτασαν ατσαλάκωτοι παρακαλώ, με κέφι και φρεσκάδα. Το κόβω χλωμό να υπάρχει άλλο αυτοκίνητο που θα μπορούσε να τα καταφέρει το ίδιο καλά, άντε να είναι άλλα 5-6.Κλείνω εδώ, σημειώνοντας πως κατά την προσωπική μου γνώμη η Mercedes CLS 500 είναι ένα άριστο αυτοκίνητο για τον σκοπό που έχει φτιαχτεί να επιτελεί και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον έχει πολλούς γνωστούς που πρόκειται να παντρευτούν.
We're just a battery for hire with a guitar fire, ready and aimed at you. Pick up your balls and load up your cannon for a twenty-one gun salute. For those about to rock, we salute you.
- 03 Σεπ 2014, 22:17
#998
H σημερινή μέρα κατατάσσεται οπωσδήποτε στις πιο αξέχαστες μέρες της ζωής μου, αφού είδα να πραγματοποιείται ένα από τα απωθημένα των μεταεφηβικών μου χρόνων, να οδηγήσω δηλαδή καρμπυρατεράτη Ferrari με χτένι. Και τι καλύτερο από μια 308, με το θεϊκό αυτό σφηνοειδές σχήμα και τα 4 στρογγυλά πίσω φώτα, αυτό με το οποίο όρισα σαν μικρό παιδάκι την απόλυτη εικόνα μιας Ferrari στο μυαλό μου. Την τόσο ξεχωριστή εικόνα μιας 308, μιας 512ΒΒ, μιας 328, μιας 355.
Όταν έφτασα στο σημείο συνάντησης και την είδα, μου έκανε την ίδια εντύπωση όπως την πρώτη φορά που είδα μια τέτοια, είναι ένα αυτοκίνητο που το δικό μου μάτι δεν φαίνεται να μπορεί να το συνηθίσει, είναι ακόμα το ίδιο εξωτικό όσο ήταν και την πρώτη μέρα της ζωής του (πριν από 32 χρόνια, για τη συγκεκριμένη). Το αληθινό σοκ όμως το έφαγα όταν ο ιδιοκτήτης μου είπε "άντε πάρτη, μην καθόμαστε, πάρτη να την πας μια βόλτα".
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα βρισκόμουν να ζω μια ουτοπική κατάσταση, μέσα σε μια Ferrari 308 με την οροφή ανοιχτή, να οδηγώ μόνος σε έναν άδειο δρόμο κάτω από τον ηλιόλουστο αττικό ουρανό, σε μια περιοχή γεμάτη πράσινο. Με τον V8 της Ferrari να μπερδεύει χαμηλά και να ουρλιάζει ψηλά, κοντά στο όριο των 8000 στροφών, η ηχητική αυτή πανδαισία να συνοδεύει την απόλυτη αυτοκινητιστική διαδικασία-φετίχ του συγχρονισμού στροφών κινητήρα/κιβωτίου και το "βουτυρένιο" *κλακ* καθώς κουμπώνει η επόμενη σχέση και ευτυχώς ποτέ το ανατριχιαστικό "κρρρρρρ". Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο ήθελε προσοχή στο φρένο, μιας και είχε την τάση να κόβει δεξιά κατά τη διάρκεια του φρεναρίσματος.
Το είπα και στα παιδιά εκεί, μετά την ολιγόλεπτη βόλτα που έκανα, πως η 308 μου θύμισε στη μηχανική του χειρισμού της την "καλή" Lancia Fulvia coupe HF του 72, την κιτρινοκέφαλη, που είχα οδηγήσει μερικές φορές στο παρελθόν. Φυσικά και τα δύο αυτοκίνητα δεν έχουν σχέση σε δυναμικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους, όμως υπήρχε σχεδόν μία ταύτιση σε αυτό που λάμβανες από και έδινες για το χειρισμό τους: Από την αστεία για τα σημερινά δεδομένα θέση οδήγησης για ιταλοπίθηκους, μέχρι όλα αυτά που σαν αποτέλεσμα σου δίνουν την αίσθηση ότι το αυτοκίνητο έχει 100 άλογα παραπάνω και κινείται ανά πάσα στιγμή με 50 χαω πιο γρήγορα από ό,τι στην πραγματικότητα.
Το πως συμπεριφέρεται το αυτοκίνητο σε στριφτερή διαδρομή, φυσικά δεν επεδίωξα να το μάθω ποτέ. Και ειλικρινά, στο συγκεκριμένο αυτοκίνητο, σε αυτή την πρώτη γνωριμία μαζί του, δεν με ενδιέφερε η στριφτερή διαδρομή. Μειονεκτήματα, προβλήματα, λάθη εργονομίας... θα μπορούσα να βρω με το πεντόκιλο άμα είχα όρεξη να ασχοληθώ. Θα ήμουν όμως υποκριτής. Γιατί το αυτοκίνητο είναι τόσο συγκλονιστικό ακόμα και στην απλή βόλτα, τόσο αληθινό και απλό, που δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο παρά να δώσεις λίγο γκάζι και να αφήσεις τον συμπλέκτη ξεκινώντας τη βόλτα σου για να έρθει και να μείνει κολλημένο το χαμόγελο στο στόμα σου για όλη την υπόλοιπη διαδρομή. Αυτό το αυθόρμητο και ειλικρινές που δεν ξέρεις ποτέ ότι το φοράς, μέχρι να στο επισημάνουν γελώντας οι υπόλοιποι στην παρέα. Και βέβαια, το φωτοστέφανο. Το φωτοστέφανο που ίσως να είναι αόρατο στους άλλους, αλλά εσύ ξέρεις πάντα πως είναι εκεί. Πάνω από το κεφάλι σου. Μόνο μια Ferrari μπορεί να το κάνει αυτό._
H σημερινή μέρα κατατάσσεται οπωσδήποτε στις πιο αξέχαστες μέρες της ζωής μου, αφού είδα να πραγματοποιείται ένα από τα απωθημένα των μεταεφηβικών μου χρόνων, να οδηγήσω δηλαδή καρμπυρατεράτη Ferrari με χτένι. Και τι καλύτερο από μια 308, με το θεϊκό αυτό σφηνοειδές σχήμα και τα 4 στρογγυλά πίσω φώτα, αυτό με το οποίο όρισα σαν μικρό παιδάκι την απόλυτη εικόνα μιας Ferrari στο μυαλό μου. Την τόσο ξεχωριστή εικόνα μιας 308, μιας 512ΒΒ, μιας 328, μιας 355.
Όταν έφτασα στο σημείο συνάντησης και την είδα, μου έκανε την ίδια εντύπωση όπως την πρώτη φορά που είδα μια τέτοια, είναι ένα αυτοκίνητο που το δικό μου μάτι δεν φαίνεται να μπορεί να το συνηθίσει, είναι ακόμα το ίδιο εξωτικό όσο ήταν και την πρώτη μέρα της ζωής του (πριν από 32 χρόνια, για τη συγκεκριμένη). Το αληθινό σοκ όμως το έφαγα όταν ο ιδιοκτήτης μου είπε "άντε πάρτη, μην καθόμαστε, πάρτη να την πας μια βόλτα".
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα βρισκόμουν να ζω μια ουτοπική κατάσταση, μέσα σε μια Ferrari 308 με την οροφή ανοιχτή, να οδηγώ μόνος σε έναν άδειο δρόμο κάτω από τον ηλιόλουστο αττικό ουρανό, σε μια περιοχή γεμάτη πράσινο. Με τον V8 της Ferrari να μπερδεύει χαμηλά και να ουρλιάζει ψηλά, κοντά στο όριο των 8000 στροφών, η ηχητική αυτή πανδαισία να συνοδεύει την απόλυτη αυτοκινητιστική διαδικασία-φετίχ του συγχρονισμού στροφών κινητήρα/κιβωτίου και το "βουτυρένιο" *κλακ* καθώς κουμπώνει η επόμενη σχέση και ευτυχώς ποτέ το ανατριχιαστικό "κρρρρρρ". Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο ήθελε προσοχή στο φρένο, μιας και είχε την τάση να κόβει δεξιά κατά τη διάρκεια του φρεναρίσματος.
Το είπα και στα παιδιά εκεί, μετά την ολιγόλεπτη βόλτα που έκανα, πως η 308 μου θύμισε στη μηχανική του χειρισμού της την "καλή" Lancia Fulvia coupe HF του 72, την κιτρινοκέφαλη, που είχα οδηγήσει μερικές φορές στο παρελθόν. Φυσικά και τα δύο αυτοκίνητα δεν έχουν σχέση σε δυναμικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους, όμως υπήρχε σχεδόν μία ταύτιση σε αυτό που λάμβανες από και έδινες για το χειρισμό τους: Από την αστεία για τα σημερινά δεδομένα θέση οδήγησης για ιταλοπίθηκους, μέχρι όλα αυτά που σαν αποτέλεσμα σου δίνουν την αίσθηση ότι το αυτοκίνητο έχει 100 άλογα παραπάνω και κινείται ανά πάσα στιγμή με 50 χαω πιο γρήγορα από ό,τι στην πραγματικότητα.
Το πως συμπεριφέρεται το αυτοκίνητο σε στριφτερή διαδρομή, φυσικά δεν επεδίωξα να το μάθω ποτέ. Και ειλικρινά, στο συγκεκριμένο αυτοκίνητο, σε αυτή την πρώτη γνωριμία μαζί του, δεν με ενδιέφερε η στριφτερή διαδρομή. Μειονεκτήματα, προβλήματα, λάθη εργονομίας... θα μπορούσα να βρω με το πεντόκιλο άμα είχα όρεξη να ασχοληθώ. Θα ήμουν όμως υποκριτής. Γιατί το αυτοκίνητο είναι τόσο συγκλονιστικό ακόμα και στην απλή βόλτα, τόσο αληθινό και απλό, που δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο παρά να δώσεις λίγο γκάζι και να αφήσεις τον συμπλέκτη ξεκινώντας τη βόλτα σου για να έρθει και να μείνει κολλημένο το χαμόγελο στο στόμα σου για όλη την υπόλοιπη διαδρομή. Αυτό το αυθόρμητο και ειλικρινές που δεν ξέρεις ποτέ ότι το φοράς, μέχρι να στο επισημάνουν γελώντας οι υπόλοιποι στην παρέα. Και βέβαια, το φωτοστέφανο. Το φωτοστέφανο που ίσως να είναι αόρατο στους άλλους, αλλά εσύ ξέρεις πάντα πως είναι εκεί. Πάνω από το κεφάλι σου. Μόνο μια Ferrari μπορεί να το κάνει αυτό._
We're just a battery for hire with a guitar fire, ready and aimed at you. Pick up your balls and load up your cannon for a twenty-one gun salute. For those about to rock, we salute you.
- 03 Σεπ 2014, 22:24
#1006
"...και να διάγω εν γένει, ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης"
Πριν από λίγο γύρισα από δίωρη βόλτα με το τελευταίο S3 το οποίο από ό,τι μου είπε ο φίλος μου που το πήρε, ήρθε με εργοστασιακό πρόγραμμα και τη δύναμή του ανεβασμένη λίγο πάνω από τα 300 άλογα (303 ή 306 δε θυμάμαι). Το αυτοκίνητο σε όλες τις συνθήκες είχε την κλασική πλέον για VAG αίσθηση του πολύ ποιοτικού και καλοφτιαγμένου οχήματος, με πάρα πολύ καλή ηχομόνωση και αίσθηση στιβαρότητας στα πάντα, μέχρι και στον τρόπο με τον οποίο κάνουν κλικ οι διακόπτες. Σε αντίθεση με άλλα μοντέλα του γκρουπ, η ανάρτησή του δουλεύει πάρα πολύ καλά είτε αποσβαίνοντας έντονες ανωμαλίες σε κακό οδόστρωμα δημοτικών δρόμων με λίγα χιλιόμετρα, είτε διατηρώντας μικρές κλίσεις αμαξώματος κρατώντας παράλληλα τους τροχούς σε καλή επαφή με την άσφαλτο σε γρήγορη οδήγηση στην "ιδανική διαδρομή". Δουλεύει δηλαδή σωστά, σε αντίθεση ας πούμε με την ανάρτηση ενός Ibiza με τον 1.8Τ που κοπάναγε σα διάολος στις λακούβες, ενώ στις στροφές δεν απέδιδε τα αναμενόμενα. Κάτι τέτοιες λεπτομέρειες ("λεπτομέρειες" ίσως να μην είναι η σωστή λέξη) είναι όμως που ευθύνονται και για τη διαφορά στην τιμή των μοντέλων σε μεγάλο βαθμό, τελικά.
Αυτό που δε μου άρεσε ήταν το τιμόνι του, το οποίο σε συνθήκες κίνησης στην πόλη είναι πραγματικά πανάλαφρο αλλά τουλάχιστον σε πιο ανεβασμένα χιλιόμετρα βαραίνει τεχνητά. Το θέμα είναι πως με οποιαδήποτε ταχύτητα κίνησης, δεν λαμβάνεις την παραμικρή πληροφορία στα χέρια για το τι συμβαίνει στο δρόμο, είτε κινείσαι σε φρεσκοστρωμένο δρόμο "χαλί" είτε κινείσαι σε ελαφρώς φαγωμένο οδόστρωμα. Είναι παντελής η απουσία ανάδρασης από το τιμόνι, ένοιωθα τις λακούβες με τον πωπό μου ενώ τα χέρια μου έμεναν για πάντα απληροφόρητα για την παρουσία τους. Πολύ περίεργο συναίσθημα. Το αυτοκίνητο βέβαια ακολουθούσε τις εντολές μου πάντοτε και κατά γράμμα, το σύστημα διεύθυνσης είναι άμεσο και ποτέ δεν προβληματίστηκα για το πόσο θα χρειαστεί να στρίψω ή αν έστριψα αρκετά, απλά πάντα αναρωτιώμουν "γιατί δεν αισθάνθηκα στα χέρια αυτό που μόλις συνέβη". Όχι ότι συνέβη και τίποτα ιδιαιτέρως δραματικό βέβαια, αφού το αυτοκίνητο είναι ικανό να στρίβει πολύ καλύτερα από την πλειοψηφία των αυτοκινήτων εκεί έξω, κουβαλώντας πολλά χιλιόμετρα μέσα στη στροφή ενώ κρατάει απροβλημάτιστα την τροχιά του.
Ο κινητήρας του είναι πάρα πολύ καλός, με πολλή δύναμη στο ωφέλιμο φάσμα στροφών του και είναι φυσικά πολύ εύκολο να κινήσει το αυτοκίνητο από την οκνηρία έως κάποιο εξωφρενικό νούμερο χιλιομέτρων σε ελάχιστο χρόνο. Τα προσπεράσματα είναι παιχνιδάκι και πραγματοποιούνται σε χρόνο dt, έχοντας σαν διακριτικό soundtrack ένα ελαφρύ σφύριγμα της τουρμπίνας κατά την επιτάχυνση. Ελαφρώς ξενερωτικό ήταν το μικρό turbo lag κατά την επιτάχυνση στις εξόδους των στροφών, η κλωτσιά ερχόταν κατά τι αργότερα από όσο θα "έπρεπε" (υποκειμενικό αυτό), όχι πολύ, μισό ή ένα δευτερόλεπτο, αλλά σε τέτοιες καταστάσεις θέλω τη δύναμη άμεσα και όσο νά 'ναι αυτή η μικρή καθυστέρηση στην απόκριση κόβει λίγους πόντους στο δικό μου τεφτέρι. Είχα ακούσει ότι δεν υπάρχει lag πλέον στο S3, ότι το έχουν εξαλείψει κλπ αλλά σε αυτό το αυτοκίνητο ήταν υπαρκτό, οπότε πιθανολογώ ότι ίσως να έφταιγε και το πρόγραμμα για αύξηση της ιπποδύναμης στο συγκεκριμένο αυτοκίνητο. Στη στροφοδιαδρομή Διονύσου/Πεντέλης ήταν εντυπωσιακά σταθερό και γρήγορο, κάτι που οφείλεται βεβαίως στην άψογη συνεργασία σασί, κινητήρα και φρένων. Τα φρένα του είναι από τα καλύτερα που έχω συναντήσει σε αυτοκίνητο και το συνειδητοποίησα αυτό αφού τελείωσε η βόλτα και κατέβηκα, επειδή ποτέ δε με είχαν προβληματίσει καθ όλη τη διάρκεια μιας διαδρομής κατά την οποία τους ζητήθηκε να κοπιάσουν σοβαρά ουκ ολίγες φορές. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τον επιλογέα ταχυτήτων βέβαια, αφού έχει πολλά "μπόσικα" γύρω από τη νεκρά και είναι ίσως το μόνο εξάρτημα στο αυτοκίνητο που το νοιώθεις σαν ξεκολλημένο κατά τη διάρκεια της μετάβασης από τη μία σχέση στην άλλη. Καμμία σχέση δηλαδή με τον επιλογέα ενός S2000 ή ενός MX5, που τους θεωρώ πρότυπα για αυτοκίνητα ευρείας παραγωγής. Πρέπει να σημειώσω όμως εδώ υπέρ του S3 ότι ποτέ δεν μπήκε λάθος ταχύτητα στο κιβώτιο και ποτέ επίσης δεν έτυχε να μην κουμπώσει κάποια σχέση εύκολα και με τη μία.
Σαν συμπέρασμα, θεωρώ πως το S3 είναι ένα από τα καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα αυτοκίνητα στην αγορά αυτή τη στιγμή, ικανό να διεκπεραιώσει σχεδόν οτιδήποτε του ζητηθεί (τα πάντα εκτός από off road ας πούμε) με ιδιαίτερη ευχέρεια. Και αξιοσημείωτη ευκολία για τον οδηγό, επίσης. Η ποιότητά του και τα δυναμικά του χαρακτηριστικά είναι τα μεγάλα του ατού, στο τέλος όμως είχα την αίσθηση πως κάτι έλειπε από την όλη εμπειρία... Δεν υπήρχε αμφίδρομη επικοινωνία, ήταν σαν να άκουγε πολύ προσεκτικά οτιδήποτε του έλεγα και να ενεργούσε ανάλογα, όμως ποτέ δεν απάντησε κάτι πίσω. Έστησα αυτί μήπως ψυθίριζε και δεν άκουγα καλά, τσέκαρα μήπως έκανε χειρονομίες για κωφάλαλους, τίποτα. Ήταν απλά εκεί, συγκεντρωμένο και βλοσυρό, άκουγε και εκτελούσε. Ιδανικός στρατιώτης, εγώ όμως δεν έχω καμμία σχέση με αξιωματικό.
"...και να διάγω εν γένει, ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης"
Πριν από λίγο γύρισα από δίωρη βόλτα με το τελευταίο S3 το οποίο από ό,τι μου είπε ο φίλος μου που το πήρε, ήρθε με εργοστασιακό πρόγραμμα και τη δύναμή του ανεβασμένη λίγο πάνω από τα 300 άλογα (303 ή 306 δε θυμάμαι). Το αυτοκίνητο σε όλες τις συνθήκες είχε την κλασική πλέον για VAG αίσθηση του πολύ ποιοτικού και καλοφτιαγμένου οχήματος, με πάρα πολύ καλή ηχομόνωση και αίσθηση στιβαρότητας στα πάντα, μέχρι και στον τρόπο με τον οποίο κάνουν κλικ οι διακόπτες. Σε αντίθεση με άλλα μοντέλα του γκρουπ, η ανάρτησή του δουλεύει πάρα πολύ καλά είτε αποσβαίνοντας έντονες ανωμαλίες σε κακό οδόστρωμα δημοτικών δρόμων με λίγα χιλιόμετρα, είτε διατηρώντας μικρές κλίσεις αμαξώματος κρατώντας παράλληλα τους τροχούς σε καλή επαφή με την άσφαλτο σε γρήγορη οδήγηση στην "ιδανική διαδρομή". Δουλεύει δηλαδή σωστά, σε αντίθεση ας πούμε με την ανάρτηση ενός Ibiza με τον 1.8Τ που κοπάναγε σα διάολος στις λακούβες, ενώ στις στροφές δεν απέδιδε τα αναμενόμενα. Κάτι τέτοιες λεπτομέρειες ("λεπτομέρειες" ίσως να μην είναι η σωστή λέξη) είναι όμως που ευθύνονται και για τη διαφορά στην τιμή των μοντέλων σε μεγάλο βαθμό, τελικά.
Αυτό που δε μου άρεσε ήταν το τιμόνι του, το οποίο σε συνθήκες κίνησης στην πόλη είναι πραγματικά πανάλαφρο αλλά τουλάχιστον σε πιο ανεβασμένα χιλιόμετρα βαραίνει τεχνητά. Το θέμα είναι πως με οποιαδήποτε ταχύτητα κίνησης, δεν λαμβάνεις την παραμικρή πληροφορία στα χέρια για το τι συμβαίνει στο δρόμο, είτε κινείσαι σε φρεσκοστρωμένο δρόμο "χαλί" είτε κινείσαι σε ελαφρώς φαγωμένο οδόστρωμα. Είναι παντελής η απουσία ανάδρασης από το τιμόνι, ένοιωθα τις λακούβες με τον πωπό μου ενώ τα χέρια μου έμεναν για πάντα απληροφόρητα για την παρουσία τους. Πολύ περίεργο συναίσθημα. Το αυτοκίνητο βέβαια ακολουθούσε τις εντολές μου πάντοτε και κατά γράμμα, το σύστημα διεύθυνσης είναι άμεσο και ποτέ δεν προβληματίστηκα για το πόσο θα χρειαστεί να στρίψω ή αν έστριψα αρκετά, απλά πάντα αναρωτιώμουν "γιατί δεν αισθάνθηκα στα χέρια αυτό που μόλις συνέβη". Όχι ότι συνέβη και τίποτα ιδιαιτέρως δραματικό βέβαια, αφού το αυτοκίνητο είναι ικανό να στρίβει πολύ καλύτερα από την πλειοψηφία των αυτοκινήτων εκεί έξω, κουβαλώντας πολλά χιλιόμετρα μέσα στη στροφή ενώ κρατάει απροβλημάτιστα την τροχιά του.
Ο κινητήρας του είναι πάρα πολύ καλός, με πολλή δύναμη στο ωφέλιμο φάσμα στροφών του και είναι φυσικά πολύ εύκολο να κινήσει το αυτοκίνητο από την οκνηρία έως κάποιο εξωφρενικό νούμερο χιλιομέτρων σε ελάχιστο χρόνο. Τα προσπεράσματα είναι παιχνιδάκι και πραγματοποιούνται σε χρόνο dt, έχοντας σαν διακριτικό soundtrack ένα ελαφρύ σφύριγμα της τουρμπίνας κατά την επιτάχυνση. Ελαφρώς ξενερωτικό ήταν το μικρό turbo lag κατά την επιτάχυνση στις εξόδους των στροφών, η κλωτσιά ερχόταν κατά τι αργότερα από όσο θα "έπρεπε" (υποκειμενικό αυτό), όχι πολύ, μισό ή ένα δευτερόλεπτο, αλλά σε τέτοιες καταστάσεις θέλω τη δύναμη άμεσα και όσο νά 'ναι αυτή η μικρή καθυστέρηση στην απόκριση κόβει λίγους πόντους στο δικό μου τεφτέρι. Είχα ακούσει ότι δεν υπάρχει lag πλέον στο S3, ότι το έχουν εξαλείψει κλπ αλλά σε αυτό το αυτοκίνητο ήταν υπαρκτό, οπότε πιθανολογώ ότι ίσως να έφταιγε και το πρόγραμμα για αύξηση της ιπποδύναμης στο συγκεκριμένο αυτοκίνητο. Στη στροφοδιαδρομή Διονύσου/Πεντέλης ήταν εντυπωσιακά σταθερό και γρήγορο, κάτι που οφείλεται βεβαίως στην άψογη συνεργασία σασί, κινητήρα και φρένων. Τα φρένα του είναι από τα καλύτερα που έχω συναντήσει σε αυτοκίνητο και το συνειδητοποίησα αυτό αφού τελείωσε η βόλτα και κατέβηκα, επειδή ποτέ δε με είχαν προβληματίσει καθ όλη τη διάρκεια μιας διαδρομής κατά την οποία τους ζητήθηκε να κοπιάσουν σοβαρά ουκ ολίγες φορές. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τον επιλογέα ταχυτήτων βέβαια, αφού έχει πολλά "μπόσικα" γύρω από τη νεκρά και είναι ίσως το μόνο εξάρτημα στο αυτοκίνητο που το νοιώθεις σαν ξεκολλημένο κατά τη διάρκεια της μετάβασης από τη μία σχέση στην άλλη. Καμμία σχέση δηλαδή με τον επιλογέα ενός S2000 ή ενός MX5, που τους θεωρώ πρότυπα για αυτοκίνητα ευρείας παραγωγής. Πρέπει να σημειώσω όμως εδώ υπέρ του S3 ότι ποτέ δεν μπήκε λάθος ταχύτητα στο κιβώτιο και ποτέ επίσης δεν έτυχε να μην κουμπώσει κάποια σχέση εύκολα και με τη μία.
Σαν συμπέρασμα, θεωρώ πως το S3 είναι ένα από τα καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα αυτοκίνητα στην αγορά αυτή τη στιγμή, ικανό να διεκπεραιώσει σχεδόν οτιδήποτε του ζητηθεί (τα πάντα εκτός από off road ας πούμε) με ιδιαίτερη ευχέρεια. Και αξιοσημείωτη ευκολία για τον οδηγό, επίσης. Η ποιότητά του και τα δυναμικά του χαρακτηριστικά είναι τα μεγάλα του ατού, στο τέλος όμως είχα την αίσθηση πως κάτι έλειπε από την όλη εμπειρία... Δεν υπήρχε αμφίδρομη επικοινωνία, ήταν σαν να άκουγε πολύ προσεκτικά οτιδήποτε του έλεγα και να ενεργούσε ανάλογα, όμως ποτέ δεν απάντησε κάτι πίσω. Έστησα αυτί μήπως ψυθίριζε και δεν άκουγα καλά, τσέκαρα μήπως έκανε χειρονομίες για κωφάλαλους, τίποτα. Ήταν απλά εκεί, συγκεντρωμένο και βλοσυρό, άκουγε και εκτελούσε. Ιδανικός στρατιώτης, εγώ όμως δεν έχω καμμία σχέση με αξιωματικό.
We're just a battery for hire with a guitar fire, ready and aimed at you. Pick up your balls and load up your cannon for a twenty-one gun salute. For those about to rock, we salute you.
- 03 Σεπ 2014, 22:26
#1009
Ποτέ δεν ήμουν fan της 911, θα έλεγα. Είχα ακούσει και είχα διαβάσει ότι είναι εξαιρετικά σπορ αυτοκίνητα, ήξερα πως αναμφισβήτητα έχουν έναν δικό τους, τελείως ιδιαίτερο χαρακτήρα, ενώ είναι γνωστό σε όλους ότι έχουν ένα δικό τους φανατικό αγοραστικό κοινό που δεν θα τις άλλαζε για κανένα άλλο αυτοκίνητο. Όμως ό,τι αφορά την 911 και τις μετενσαρκώσεις της, αποτελεί στο σύμπαν της αυτοκίνησης ένα ξεχωριστό σύνολο, το οποίο δεν τέμνεται με κανένα άλλο. Κι αυτό συμβαίνει λόγω του εγγενούς (και ουσιαστικά μοναδικού) χαρακτηριστικού της πισωμήχανης διάταξης, τη σήμερον ημέρα. Δεν υπάρχουν πλέον τα αυθεντικά 500αράκια, ούτε Alpine A110, ούτε σκαραβαίοι (τους αργούς λέω
). Η πισωμήχανη διάταξη που διαμορφώνει μια αλλόκοτη αναλογία στην κατανομή του βάρους, είναι αυτό που ως γνωστόν προσδίδει και αφαιρεί ορισμένα δυναμικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τα μπροστομήχανα ή κεντρομήχανα μοντέλα στις κατηγορίες της 911, άρα καθιστά το αυτοκίνητο ξεχωριστό σε σχέση με όλα τα άλλα. Τα υπόλοιπα όμως, είτε είναι μπροστομήχανα είτε κεντρομήχανα, προσφέρονται σε διάφορες μάρκες και μοντέλα. Τα πισωμήχανα είναι "μονοπώλιο" της Porsche. Το γιατί κανείς άλλος μεγάλος κατασκευαστής δεν φτιάχνει πισωμήχανα αυτοκίνητα είναι ένα καλό ερώτημα και food for thought, αλλά η Porsche είναι λες και έχει βαλθεί εδώ και 40 χρόνια να μας κάνει τη σκέψη υπέρβαρη.
Για να μην πολυλογώ (που θα πολυλογήσω δηλαδή και στα @@ μου), ήρθε ο καιρός που εδέησε ο coyot να φύγει με άδεια από τη χώρα των Βελγάνθρωπων™ και να κατέβει Ελλάδα με την Kαίτη Γκρέυ, όπως αποκαλεί την GTS του (don't ask). Kανονίσαμε λοιπόν για να γιορτάσουμε το γεγονός, μια μονοήμερη εκδρομή με το αυτοκίνητό του η οποία ξεκίνησε νωρίς το πρωί από την Αθήνα και τελείωσε 12 ώρες μετά πάλι στην Αθήνα, αφού πρώτα είχε περάσει από Χαλκίδα, Άγιο Ιωάννη Ρώσσο, Λίμνη Ευβοίας, Ροβιές, Αιδιψό, Αρκίτσα, Γοργοπόταμο, Μπράλο, Άμφισσα, Ιτέα, Δεσφίνα, Δίστομο, Στείρι μέχρι να επιστρέψουμε Αθήνα μέσω της παλιάς εθνικής οδού και της Αττικής οδού. Είχε δηλαδή η μέρα πολύ πράμα, για όλα τα γούστα.
Το πρωί χτύπησε το κουδούνι και βγήκα για να βρω το Νικόλα και την Carrera έξω από το σπίτι μου. Ομολογώ πως το συγκεκριμένο αυτοκίνητο είναι πανέμορφο, το widebody για να χωρέσουν κάτω από τους θόλους τα "305" πίσω λάστιχα και ο συνδυασμός του χρώματος του αμαξώματος με τις μαύρες μονομπούλονες ζάντες, δημιουργούν ένα πολύ δυνατό οπτικά πακέτο που σε ανεβάζει και σε προδιαθέτει πολύ ευχάριστα. Το εσωτερικό με τις επενδύσεις από alcantara να κυριαρχούν, είναι από τα πιο ωραία μέρη να βρίσκεσαι, ακόμα κι αν δεν κάθεσαι μπροστά στο τιμόνι. Ο Νικόλας βέβαια από την πρώτη στιγμή μου έδωσε τα κλειδιά και μου είπε να την πάρω αμέσως. "Για να τη συνηθίσεις στην κίνηση της πόλης, στα εύκολα, πριν βγούμε στα βουνά". Ομολογώ πως εκείνη την ώρα όντως σκεφτόμουν ότι το πλάτος της είναι ίσως η μεγαλύτερη παγίδα και ο πιο σημαντικός παράγοντας που πρέπει να έχεις στο μυαλό σου κατά την πρώτη επαφή με το αυτοκίνητο. Επίσης, δεν θεωρώ ότι η κίνηση στην πόλη είναι πιο εύκολη από τα βουνά, αλλά αυτό δεν του το είπα.
Ξεκινήσαμε λοιπόν και ομολογώ πως το αυτοκίνητο είναι απόλαυση από την αρχή, ακόμα και στην απλή μετακίνηση μέσα στην πόλη. Ήταν η πρώτη φορά που οδήγησα αυτοκίνητο με το PDK, το οποίο στην αυτόματη λειτουργία είναι καλύτερα κρυμένο κι από χαμαιλέοντα πάνω σε κλαδί πορτοκαλιάς στα τέλη του Μάρτη. Ξεκίνησα από φανάρι και νόμισα πως το αυτοκίνητο είχε την μακρύτερη πρώτη ταχύτητα που έχω συναντήσει ποτέ, μέχρι που είδα το καντράν στο οποίο υπήρχε η πληροφορία ότι κινούμασταν με την 7η σχέση (και 60χαω). Αυτό ήταν κάτι που αδυνατούσα να συλλάβω εκείνη την ώρα και επειδή δεν μου αρέσουν πολύ τα πράγματα τα οποία δεν καταλαβαίνω, γύρισα τη λειτουργία του κιβωτίου σε χειροκίνητη, την οποία και διατήρησα σαν πρώτη μου επιλογή κάθε φορά που ξαναοδήγησα το αυτοκίνητο στη διάρκεια της μέρας.
Βγαίνοντας στην εθνική για Χαλκίδα, ήταν η ώρα να δώσω λίγο περισσότερο γκάζι. Δικαιολογίες δε χρειάζονται, είναι μια Porsche με 406 άλογα, πρέπει να βγουν να πάρουν άερα και να γυμναστούν. Φεύγοντας από τα διόδια των Αφιδνών, σανίδωσα το γκάζι και τα 63 περισσότερα άλογα από τη Μ3, ήταν απολύτως διακριτά. Η κλωτσιά τους ακόμα πιο βίαιη και το σπρώξιμό τους ακόμα πιο δυνατό. Λίγες στιγμές αργότερα, ο Νικόλας με μπρίζωσε να δοκιμάσω και κάτι άλλο. Να βάλω 7η ταχύτητα, να γυρίσω το κιβώτιο στο φουλ αυτόματο και να πατήσω το πεντάλ του γκαζιού βαθιά, να νοιώσω το κλικ του κουμπιού για το kickdown "και να δω τι θα γίνει". Ήμουν με 120km/h εκείνη την ώρα που το δοκίμασα. Έχοντας 7η ταχύτητα, με το που πάτησα το kickdown το αυτοκίνητο εκτοξεύτηκε άμεσα εμπρός έχοντας 3η, 4η, 5η... μάζεψε 265km/h ούτε εγώ κατάλαβα πότε. Όταν το κατάλαβα, άφησα αμέσως το γκάζι γιατί δεν έδειχνε καμία διάθεση να σταματήσει να μαζεύει κι άλλα μέχρι και τα 300. Άλλωστε δεν είμαι ιδιαιτέρως fan της ευθείας.
Έχοντας διαλέξει εγώ την βόρεια Εύβοια σαν το πρώτο σημαντικό μέρος της διαδρομής, ήμουν ανυπόμονος αλλά και λίγο ανήσυχος και επιφυλακτικός πριν ξεκινήσω να ανηφορίζω το βουνό "μου" με την GTS. Καλές οι ευθείες, γνωστή η ορεινή διαδρομή πιθαμή προς πιθαμή, αλλά πρωτάρης σε 911 και βουνό είναι ΑΕΚ (Αλλη Εντελώς Κατάσταση). "Θα μπορέσω να την πάω; Θα βρεθώ προ απροόπτου; Θα πετάξει μούτρα; Θα πετάξει κώλο; Ακόμα χειρότερα, θα κάνει και τα δύο τη στιγμή που δεν θα το περιμένω"; Τέτοιες ερωτήσεις δημιουργούνταν στο μυαλό μου και μου έφερναν ένα κάποιο άγχος. Δεν είναι και δικό μου το αυτοκίνητο, θα πάμε προσεκτικά. Μετά έγινε αυτό που γίνεται πάντα κάθε φορά που κάνω παρόμοιες σκέψεις σε παρόμοιες καταστάσεις. "Εδώ ρε |λογοκρισία| κάθε φλούφλης κυκλοφορεί με 997S και turbo και gt3 και δεν τρέχει μία, εσύ σε πηγάδι κατούρησες; Ακόμα κι η γαμιόλα η Βακαλάου έχει 997 turbo, έλεος δηλαδή"! Αυτό πάντα φαίνεται να πιάνει και έρχομαι στα ίσα μου.
Ξεκίνησα την ανάβαση και στην πρώτη μόλις στροφή της διαδρομής, μια δεξιά ενενηντάρα ανηφορική με άθλια πρόσφυση, αποφάσισα να στρίψω ακριβώς όπως στρίβω με το δικό μου - ίδια χιλιόμετρα, ίδιο σημείο φρεναρίσματος, ίδιο σημείο επιτάχυνσης - για να δω αν όντως έχουν κάνει πια τις 911 να συμπεριφέρονται σαν κανονικά αυτοκίνητα. Η GTS πάει να πλασαριστεί όμως φεύγει με μουτρά και σχεδόν αμέσως το μπροστινό ξαναγατζώνει κάτω και ταυτόχρονα ο κώλος ξεκολλάει και βρίσκομαι με γκάζι και ανάποδο... το οποίο όμως ήταν ουσιαστικά αχρείαστο μιας και ξαναβρήκε πρόσφυση το πίσω μέρος με τη σειρά του και φύγαμε για τις επόμενες στροφές. Γέλασα δυνατά. Μπορεί να ήταν η πρώτη μου φορά που οδηγούσα 911 στο δρόμο, όμως πάνε παραπάνω από 12 χρόνια που ασχολούμαι με αγωνιστικούς εξομειωτές και αυτή η αντίδραση της Καίτης ήτανε τόσο, μα τόσο γνώριμη! Αν τα λάστιχα ήταν ζεστά δεν θα είχε γίνει τίποτα τέτοιο και εγώ θα είχα την ψευδαίσθηση ότι οι 997 έχουνε γίνει κάτι άλλο από 911. Όμως όχι, παραμένει μια αυθεντική 911 και μάλιστα στην πιο τέλεια μορφή της, όπως θα διαπίστωνα δεκάδες, εκατοντάδες φορές στη διάρκεια της μέρας. Μια 911 είναι όπως είπα διαφορετική από τα άλλα αυτοκίνητα και αυτό που είχα αποκομίσει οδηγώντας σε εξομειωτές, αλλά πλέον αυτό που διαπίστωσα και με ένα αληθινό αυτοκίνητο στο δρόμο, υπό πίεση, είναι ότι όντως χρειάζεται μια ελαφρώς διαφορετική προσέγγιση στον τρόπο που την οδηγείς. Δεν είναι ότι αλλάζεις σε κάτι τη σειρά, είναι το ίδιο πράγμα με κάθε άλλο αυτοκίνητο, απλά στην 911 πρέπει να τα κάνεις όλα νωρίτερα. Πρέπει να φρενάρεις νωρίτερα και αφού στρίψεις, να δώσεις γκάζι λίγο νωρίτερα στην έξοδο, πριν από το "κανονικό" apex. Λόγω του μεγάλου βάρους πίσω, έχει την εγγενή τάση να θέλει να διώξει την ουρά της κατά το φρενάρισμα κάτι που ισοσκελίζεται από το υποστροφικό της στήσιμο. Οπότε αν τα αφήσεις αργά τα φρένα, θα φύγεις με μούτρα ή αν καταφέρουν να βρουν πρόσφυση οι εμπρός τροχοί και πάρουν τροχιά προς τη στροφή, θα φύγει ο κώλος. Αν φρενάρεις στην ώρα σου, θα μπεις "κύριος" στη στροφή αλλά μετά θα έχεις το πλεονέκτημα που μόνο η 911 έχει, το να μπορείς δηλαδή να δώσεις γκάζι νωρίτερα από οποιοδήποτε άλλο μπροστομήχανο ή κεντρομήχανο αυτοκίνητο της κατηγορίας, χωρίς να φοβάσαι κάποια αχρείαστη υπερστροφή ισχύος, λόγω της μεγαλύτερης ελκτικής πρόσφυσης που προσφέρει με τον τρόπο του το βάρος στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου.
Άπαξ και έφτασε - στην κυριολεξία - μια στροφή προκειμένου να διαλύσω τις αμφιβολίες μου και να χτίσω την πίστη μου στο αυτοκίνητο, η υπόλοιπη μέρα ήταν απλά απολαυστική για μένα, είτε οδηγούσα την Carrera GTS σε κάποια από τις πιο συναρπαστικές διαδρομές στην ελληνική επικράτεια, είτε απολάμβανα ως συνοδηγός το Νίκο να κάνει το ίδιο. Αν είναι μια ομοιότητα που μπορώ να πω ότι βρήκα μεταξύ της Porsche και της Μ3 μου, είναι το γεγονός ότι πρόκειται για τα 2 πιο ισορροπημένα αυτοκίνητα που έχω οδηγήσει ποτέ. Τα πάντα πάνω τους είναι απλά τέλεια μετρημένα, δεν νοιώθεις ότι λείπει κάτι, ούτε ότι υπάρχει κάτι σε υπερβολικό βαθμό. Όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Πιο συγκεκριμένα για τη GTS δεν μπορώ να σκεφτώ πιο ταιριαστό κινητήρα, δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσε να είναι καλύτερη η ανάρτηση, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο πιο ταιριαστό σύστημα μετάδοσης, δεν μπορώ να σκεφτώ με ποιον τρόπο θα μπορούσε να βελτιωθεί το σύστημα διεύθυνσης. Είναι εύκολα το καλύτερο τιμόνι που έχω βάλει χέρι πάνω του. Οδηγάς και νοιώθεις το σαγρέ της ασφάλτου, χωρίς όμως να είναι ενοχλητικό ή να σε αποσπά από άλλες πληροφορίες. Είναι όλα τόσο τέλεια ταιριασμένα σε αυτό το αυτοκίνητο, που σε ελάχιστο χρονικό διάστημα το ένοιωθα πάρα πολυ οικείο. Μια 997 turbo έχει υπερβολικά πολλά άλογα, τα βγάζει με σαλιγγάρι και αναγκάζεται να τα κουμαντάρει με την τετρακίνηση, κάτι που θεωρώ απλά πως καταστρέφει αυτό το αυτοκίνητο. Μια GT3 έχει πολύ σκληρή ανάρτηση, κάτι που καταστρέφει αυτό το αυτοκίνητο.
Σαν εντελώς προσωπικό συμπέρασμα μετά από τη σημερινή εμπειρία, έχω να πω πως τίποτα δεν συγκρίνεται σε οδηγική απόλαυση με ένα δυνατό και ομοιογενές ατμοσφαιρικό πισωκίνητο με μπλοκέ διαφορικό. Τίποτα. Αυτή είναι η συνταγή κατά τη γνώμη μου, για την οδηγική νιρβάνα. Και σήμερα γεύτηκα ένα κομματάκι από παράδεισο. Εξακολουθώ να μην είμαι fan της 911 σαν concept, αλλά υπέροχο αυτοκίνητο η GTS. Με PSM on ή off δεν έχει σημασία, τα δοκίμασα και τα 2 για πάρα πολλή ώρα, είναι τόσο καλοστημένη που δεν θα προδώσει ποτέ αυτόν που την καταλαβαίνει.
Ευχαριστώ Νικόλα.
Ποτέ δεν ήμουν fan της 911, θα έλεγα. Είχα ακούσει και είχα διαβάσει ότι είναι εξαιρετικά σπορ αυτοκίνητα, ήξερα πως αναμφισβήτητα έχουν έναν δικό τους, τελείως ιδιαίτερο χαρακτήρα, ενώ είναι γνωστό σε όλους ότι έχουν ένα δικό τους φανατικό αγοραστικό κοινό που δεν θα τις άλλαζε για κανένα άλλο αυτοκίνητο. Όμως ό,τι αφορά την 911 και τις μετενσαρκώσεις της, αποτελεί στο σύμπαν της αυτοκίνησης ένα ξεχωριστό σύνολο, το οποίο δεν τέμνεται με κανένα άλλο. Κι αυτό συμβαίνει λόγω του εγγενούς (και ουσιαστικά μοναδικού) χαρακτηριστικού της πισωμήχανης διάταξης, τη σήμερον ημέρα. Δεν υπάρχουν πλέον τα αυθεντικά 500αράκια, ούτε Alpine A110, ούτε σκαραβαίοι (τους αργούς λέω
). Η πισωμήχανη διάταξη που διαμορφώνει μια αλλόκοτη αναλογία στην κατανομή του βάρους, είναι αυτό που ως γνωστόν προσδίδει και αφαιρεί ορισμένα δυναμικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τα μπροστομήχανα ή κεντρομήχανα μοντέλα στις κατηγορίες της 911, άρα καθιστά το αυτοκίνητο ξεχωριστό σε σχέση με όλα τα άλλα. Τα υπόλοιπα όμως, είτε είναι μπροστομήχανα είτε κεντρομήχανα, προσφέρονται σε διάφορες μάρκες και μοντέλα. Τα πισωμήχανα είναι "μονοπώλιο" της Porsche. Το γιατί κανείς άλλος μεγάλος κατασκευαστής δεν φτιάχνει πισωμήχανα αυτοκίνητα είναι ένα καλό ερώτημα και food for thought, αλλά η Porsche είναι λες και έχει βαλθεί εδώ και 40 χρόνια να μας κάνει τη σκέψη υπέρβαρη.Για να μην πολυλογώ (που θα πολυλογήσω δηλαδή και στα @@ μου), ήρθε ο καιρός που εδέησε ο coyot να φύγει με άδεια από τη χώρα των Βελγάνθρωπων™ και να κατέβει Ελλάδα με την Kαίτη Γκρέυ, όπως αποκαλεί την GTS του (don't ask). Kανονίσαμε λοιπόν για να γιορτάσουμε το γεγονός, μια μονοήμερη εκδρομή με το αυτοκίνητό του η οποία ξεκίνησε νωρίς το πρωί από την Αθήνα και τελείωσε 12 ώρες μετά πάλι στην Αθήνα, αφού πρώτα είχε περάσει από Χαλκίδα, Άγιο Ιωάννη Ρώσσο, Λίμνη Ευβοίας, Ροβιές, Αιδιψό, Αρκίτσα, Γοργοπόταμο, Μπράλο, Άμφισσα, Ιτέα, Δεσφίνα, Δίστομο, Στείρι μέχρι να επιστρέψουμε Αθήνα μέσω της παλιάς εθνικής οδού και της Αττικής οδού. Είχε δηλαδή η μέρα πολύ πράμα, για όλα τα γούστα.
Το πρωί χτύπησε το κουδούνι και βγήκα για να βρω το Νικόλα και την Carrera έξω από το σπίτι μου. Ομολογώ πως το συγκεκριμένο αυτοκίνητο είναι πανέμορφο, το widebody για να χωρέσουν κάτω από τους θόλους τα "305" πίσω λάστιχα και ο συνδυασμός του χρώματος του αμαξώματος με τις μαύρες μονομπούλονες ζάντες, δημιουργούν ένα πολύ δυνατό οπτικά πακέτο που σε ανεβάζει και σε προδιαθέτει πολύ ευχάριστα. Το εσωτερικό με τις επενδύσεις από alcantara να κυριαρχούν, είναι από τα πιο ωραία μέρη να βρίσκεσαι, ακόμα κι αν δεν κάθεσαι μπροστά στο τιμόνι. Ο Νικόλας βέβαια από την πρώτη στιγμή μου έδωσε τα κλειδιά και μου είπε να την πάρω αμέσως. "Για να τη συνηθίσεις στην κίνηση της πόλης, στα εύκολα, πριν βγούμε στα βουνά". Ομολογώ πως εκείνη την ώρα όντως σκεφτόμουν ότι το πλάτος της είναι ίσως η μεγαλύτερη παγίδα και ο πιο σημαντικός παράγοντας που πρέπει να έχεις στο μυαλό σου κατά την πρώτη επαφή με το αυτοκίνητο. Επίσης, δεν θεωρώ ότι η κίνηση στην πόλη είναι πιο εύκολη από τα βουνά, αλλά αυτό δεν του το είπα.
Ξεκινήσαμε λοιπόν και ομολογώ πως το αυτοκίνητο είναι απόλαυση από την αρχή, ακόμα και στην απλή μετακίνηση μέσα στην πόλη. Ήταν η πρώτη φορά που οδήγησα αυτοκίνητο με το PDK, το οποίο στην αυτόματη λειτουργία είναι καλύτερα κρυμένο κι από χαμαιλέοντα πάνω σε κλαδί πορτοκαλιάς στα τέλη του Μάρτη. Ξεκίνησα από φανάρι και νόμισα πως το αυτοκίνητο είχε την μακρύτερη πρώτη ταχύτητα που έχω συναντήσει ποτέ, μέχρι που είδα το καντράν στο οποίο υπήρχε η πληροφορία ότι κινούμασταν με την 7η σχέση (και 60χαω). Αυτό ήταν κάτι που αδυνατούσα να συλλάβω εκείνη την ώρα και επειδή δεν μου αρέσουν πολύ τα πράγματα τα οποία δεν καταλαβαίνω, γύρισα τη λειτουργία του κιβωτίου σε χειροκίνητη, την οποία και διατήρησα σαν πρώτη μου επιλογή κάθε φορά που ξαναοδήγησα το αυτοκίνητο στη διάρκεια της μέρας.
Βγαίνοντας στην εθνική για Χαλκίδα, ήταν η ώρα να δώσω λίγο περισσότερο γκάζι. Δικαιολογίες δε χρειάζονται, είναι μια Porsche με 406 άλογα, πρέπει να βγουν να πάρουν άερα και να γυμναστούν. Φεύγοντας από τα διόδια των Αφιδνών, σανίδωσα το γκάζι και τα 63 περισσότερα άλογα από τη Μ3, ήταν απολύτως διακριτά. Η κλωτσιά τους ακόμα πιο βίαιη και το σπρώξιμό τους ακόμα πιο δυνατό. Λίγες στιγμές αργότερα, ο Νικόλας με μπρίζωσε να δοκιμάσω και κάτι άλλο. Να βάλω 7η ταχύτητα, να γυρίσω το κιβώτιο στο φουλ αυτόματο και να πατήσω το πεντάλ του γκαζιού βαθιά, να νοιώσω το κλικ του κουμπιού για το kickdown "και να δω τι θα γίνει". Ήμουν με 120km/h εκείνη την ώρα που το δοκίμασα. Έχοντας 7η ταχύτητα, με το που πάτησα το kickdown το αυτοκίνητο εκτοξεύτηκε άμεσα εμπρός έχοντας 3η, 4η, 5η... μάζεψε 265km/h ούτε εγώ κατάλαβα πότε. Όταν το κατάλαβα, άφησα αμέσως το γκάζι γιατί δεν έδειχνε καμία διάθεση να σταματήσει να μαζεύει κι άλλα μέχρι και τα 300. Άλλωστε δεν είμαι ιδιαιτέρως fan της ευθείας.
Έχοντας διαλέξει εγώ την βόρεια Εύβοια σαν το πρώτο σημαντικό μέρος της διαδρομής, ήμουν ανυπόμονος αλλά και λίγο ανήσυχος και επιφυλακτικός πριν ξεκινήσω να ανηφορίζω το βουνό "μου" με την GTS. Καλές οι ευθείες, γνωστή η ορεινή διαδρομή πιθαμή προς πιθαμή, αλλά πρωτάρης σε 911 και βουνό είναι ΑΕΚ (Αλλη Εντελώς Κατάσταση). "Θα μπορέσω να την πάω; Θα βρεθώ προ απροόπτου; Θα πετάξει μούτρα; Θα πετάξει κώλο; Ακόμα χειρότερα, θα κάνει και τα δύο τη στιγμή που δεν θα το περιμένω"; Τέτοιες ερωτήσεις δημιουργούνταν στο μυαλό μου και μου έφερναν ένα κάποιο άγχος. Δεν είναι και δικό μου το αυτοκίνητο, θα πάμε προσεκτικά. Μετά έγινε αυτό που γίνεται πάντα κάθε φορά που κάνω παρόμοιες σκέψεις σε παρόμοιες καταστάσεις. "Εδώ ρε |λογοκρισία| κάθε φλούφλης κυκλοφορεί με 997S και turbo και gt3 και δεν τρέχει μία, εσύ σε πηγάδι κατούρησες; Ακόμα κι η γαμιόλα η Βακαλάου έχει 997 turbo, έλεος δηλαδή"! Αυτό πάντα φαίνεται να πιάνει και έρχομαι στα ίσα μου.
Ξεκίνησα την ανάβαση και στην πρώτη μόλις στροφή της διαδρομής, μια δεξιά ενενηντάρα ανηφορική με άθλια πρόσφυση, αποφάσισα να στρίψω ακριβώς όπως στρίβω με το δικό μου - ίδια χιλιόμετρα, ίδιο σημείο φρεναρίσματος, ίδιο σημείο επιτάχυνσης - για να δω αν όντως έχουν κάνει πια τις 911 να συμπεριφέρονται σαν κανονικά αυτοκίνητα. Η GTS πάει να πλασαριστεί όμως φεύγει με μουτρά και σχεδόν αμέσως το μπροστινό ξαναγατζώνει κάτω και ταυτόχρονα ο κώλος ξεκολλάει και βρίσκομαι με γκάζι και ανάποδο... το οποίο όμως ήταν ουσιαστικά αχρείαστο μιας και ξαναβρήκε πρόσφυση το πίσω μέρος με τη σειρά του και φύγαμε για τις επόμενες στροφές. Γέλασα δυνατά. Μπορεί να ήταν η πρώτη μου φορά που οδηγούσα 911 στο δρόμο, όμως πάνε παραπάνω από 12 χρόνια που ασχολούμαι με αγωνιστικούς εξομειωτές και αυτή η αντίδραση της Καίτης ήτανε τόσο, μα τόσο γνώριμη! Αν τα λάστιχα ήταν ζεστά δεν θα είχε γίνει τίποτα τέτοιο και εγώ θα είχα την ψευδαίσθηση ότι οι 997 έχουνε γίνει κάτι άλλο από 911. Όμως όχι, παραμένει μια αυθεντική 911 και μάλιστα στην πιο τέλεια μορφή της, όπως θα διαπίστωνα δεκάδες, εκατοντάδες φορές στη διάρκεια της μέρας. Μια 911 είναι όπως είπα διαφορετική από τα άλλα αυτοκίνητα και αυτό που είχα αποκομίσει οδηγώντας σε εξομειωτές, αλλά πλέον αυτό που διαπίστωσα και με ένα αληθινό αυτοκίνητο στο δρόμο, υπό πίεση, είναι ότι όντως χρειάζεται μια ελαφρώς διαφορετική προσέγγιση στον τρόπο που την οδηγείς. Δεν είναι ότι αλλάζεις σε κάτι τη σειρά, είναι το ίδιο πράγμα με κάθε άλλο αυτοκίνητο, απλά στην 911 πρέπει να τα κάνεις όλα νωρίτερα. Πρέπει να φρενάρεις νωρίτερα και αφού στρίψεις, να δώσεις γκάζι λίγο νωρίτερα στην έξοδο, πριν από το "κανονικό" apex. Λόγω του μεγάλου βάρους πίσω, έχει την εγγενή τάση να θέλει να διώξει την ουρά της κατά το φρενάρισμα κάτι που ισοσκελίζεται από το υποστροφικό της στήσιμο. Οπότε αν τα αφήσεις αργά τα φρένα, θα φύγεις με μούτρα ή αν καταφέρουν να βρουν πρόσφυση οι εμπρός τροχοί και πάρουν τροχιά προς τη στροφή, θα φύγει ο κώλος. Αν φρενάρεις στην ώρα σου, θα μπεις "κύριος" στη στροφή αλλά μετά θα έχεις το πλεονέκτημα που μόνο η 911 έχει, το να μπορείς δηλαδή να δώσεις γκάζι νωρίτερα από οποιοδήποτε άλλο μπροστομήχανο ή κεντρομήχανο αυτοκίνητο της κατηγορίας, χωρίς να φοβάσαι κάποια αχρείαστη υπερστροφή ισχύος, λόγω της μεγαλύτερης ελκτικής πρόσφυσης που προσφέρει με τον τρόπο του το βάρος στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου.
Άπαξ και έφτασε - στην κυριολεξία - μια στροφή προκειμένου να διαλύσω τις αμφιβολίες μου και να χτίσω την πίστη μου στο αυτοκίνητο, η υπόλοιπη μέρα ήταν απλά απολαυστική για μένα, είτε οδηγούσα την Carrera GTS σε κάποια από τις πιο συναρπαστικές διαδρομές στην ελληνική επικράτεια, είτε απολάμβανα ως συνοδηγός το Νίκο να κάνει το ίδιο. Αν είναι μια ομοιότητα που μπορώ να πω ότι βρήκα μεταξύ της Porsche και της Μ3 μου, είναι το γεγονός ότι πρόκειται για τα 2 πιο ισορροπημένα αυτοκίνητα που έχω οδηγήσει ποτέ. Τα πάντα πάνω τους είναι απλά τέλεια μετρημένα, δεν νοιώθεις ότι λείπει κάτι, ούτε ότι υπάρχει κάτι σε υπερβολικό βαθμό. Όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Πιο συγκεκριμένα για τη GTS δεν μπορώ να σκεφτώ πιο ταιριαστό κινητήρα, δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσε να είναι καλύτερη η ανάρτηση, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο πιο ταιριαστό σύστημα μετάδοσης, δεν μπορώ να σκεφτώ με ποιον τρόπο θα μπορούσε να βελτιωθεί το σύστημα διεύθυνσης. Είναι εύκολα το καλύτερο τιμόνι που έχω βάλει χέρι πάνω του. Οδηγάς και νοιώθεις το σαγρέ της ασφάλτου, χωρίς όμως να είναι ενοχλητικό ή να σε αποσπά από άλλες πληροφορίες. Είναι όλα τόσο τέλεια ταιριασμένα σε αυτό το αυτοκίνητο, που σε ελάχιστο χρονικό διάστημα το ένοιωθα πάρα πολυ οικείο. Μια 997 turbo έχει υπερβολικά πολλά άλογα, τα βγάζει με σαλιγγάρι και αναγκάζεται να τα κουμαντάρει με την τετρακίνηση, κάτι που θεωρώ απλά πως καταστρέφει αυτό το αυτοκίνητο. Μια GT3 έχει πολύ σκληρή ανάρτηση, κάτι που καταστρέφει αυτό το αυτοκίνητο.
Σαν εντελώς προσωπικό συμπέρασμα μετά από τη σημερινή εμπειρία, έχω να πω πως τίποτα δεν συγκρίνεται σε οδηγική απόλαυση με ένα δυνατό και ομοιογενές ατμοσφαιρικό πισωκίνητο με μπλοκέ διαφορικό. Τίποτα. Αυτή είναι η συνταγή κατά τη γνώμη μου, για την οδηγική νιρβάνα. Και σήμερα γεύτηκα ένα κομματάκι από παράδεισο. Εξακολουθώ να μην είμαι fan της 911 σαν concept, αλλά υπέροχο αυτοκίνητο η GTS. Με PSM on ή off δεν έχει σημασία, τα δοκίμασα και τα 2 για πάρα πολλή ώρα, είναι τόσο καλοστημένη που δεν θα προδώσει ποτέ αυτόν που την καταλαβαίνει.
Ευχαριστώ Νικόλα.
We're just a battery for hire with a guitar fire, ready and aimed at you. Pick up your balls and load up your cannon for a twenty-one gun salute. For those about to rock, we salute you.
- 03 Σεπ 2014, 22:31
#1015
Λοιπόν, ήταν μια μέρα που με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος, συντάκτης σε περιοδικό, που είχε για δοκιμή ένα κόκκινο Evo IX. Είχε μόλις κάνει τη δική του δοκιμή και είχε καταλήξει με τις προσωπικές του εντυπώσεις, με πήρε όμως τηλέφωνο επειδή "αυτό πρέπει να το δεις" και επειδή ήθελε ίσως να ακούσει και μια άλλη γνώμη για να δει πόσο θα συνέπεφτε με τη δική του ή αν θα μπορούσε να προσθέσει κάτι το οποίο του είχε διαφύγει. Πέρασε από το σπίτι μου το βράδυ με το λαμπάκι της βενζίνης αναμένο (πρέπει να είναι το λαμπάκι που καίγεται πιο συχνά από όλα στα Evo, γιατί είναι αυτό που ανάβει συχνότερα και για περισσότερη ώρα από όλα :lol: ). Μπήκα μέσα και σοκαρίστηκα από το εσωτερικό, είναι επιεικώς τραγικό για ένα αυτοκίνητο που κάνει τόσα λεφτά. ΟΚ, τα λεφτά πάνε αλλού, μηχανολογία, τετρακίνηση, yaw control, τιμόνι, φτερούγα... Ακόμα κι έτσι δεν δικαιολογείται γμτ. Για χιλιοτετρακοσάρι κορόλα θα έλεγα ΟΚ, για Colt ΟΚ. Τέλος πάντων. Πήγαμε στο βενζινάδικο, βάλαμε 20 ευρώ βενζίνη με τις τότε τιμές και εν συνεχεία ξεκινήσαμε εκείνο το κρύο βράδυ για μια βόλτα στον Άγιο Μερκούριο (θα αναφέρεται εφεξής ως "Μερκούρης", γιατί έτσι τον λέμε εμείς οι ανήσυχοι). Εννοείται πως η μετάβαση μέχρι τη Βαρυμπόμπη και την αρχή της διαδρομής μας, έγινε με αυγό κάτω από το πεντάλ του γκαζιού γιατί δεν θέλαμε να κάψουμε βενζίνη σε άχρηστη διαδρομή. Παρ' όλα αυτά, η βελόνα είχε πέσει λιγάκι μέχρι να φτάσουμε.
Ξεκινώντας λοιπόν την διαδρομή για Μερκούρη από τη Βιανέξ και μετά, ήταν η ώρα να πατήσω λίγο περισσότερο το γκάζι. Τα λάστιχα ήταν ακόμα κρύα και ο δρόμος, για όσους περνάνε από εκεί, είχε τη γνωστή επιφάνεια και χρώμα του βουτυρωμένου αλουμινένιου ταψιού. Προσοχή, λοιπόν. Τι προσοχή;... Μια-δυο στροφές, το αυτοκίνητο έστριβε "τρένο". Δίνω παραπάνω, τσαφ τσουφ η τουρμπίνα, φτάνω σε μια στροφή η οποία είναι τυφλή κατηφορική δεξιά και σφίγγει στην έξοδο, πράγμα για το οποίο με ενημέρωσε πριν ο φίλος μου, μπαίνω με τα χιλιόμετρα της στροφής όπως φαινόταν στην αρχή ("ανοιχτή" σε εισαγωγικά), αλλά η στροφή όντως έσφιγγε μεν, όμως νωρίτερα από όσο είχα υπολογίσει εγώ. Ε, και; Λίγο περισσότερο τιμόνι, γκάζι πριν το δεύτερο apex και το αυτοκίνητο μπαίνει σε ένα γλυκό ελαφρύ ντριφτ και εκτινάσσεται στην έξοδο για τα λίγα μέτρα μέχρι την επόμενη ελαφρώς ανηφορική αριστερή. Φρένα, στρίβω την αριστερή με το πόδι στο πάτωμα, το αυτοκίνητο μένει στην ιδανική τροχιά και κάνει πλάκα. Τι είναι αυτό πάλι; Απλά δεν γίνεται αυτό. Δεν το κάνω εγώ αυτό, εγώ προσπάθησα να το εκθέσω (όπως πρέπει να γίνεται όταν δοκιμάζεις κάτι) και αυτό μου έβγαζε γλώσσα. Ένοιωθα ότι πάω βόλτα, αντί να πάω με τα μούτρα προς το βράχο. Πάμε συνέχεια, λίγο περισσότερο γκάζι, στροφή, το αμάξι να στρίβει και να μου κάνει :svivhaha: . Από εκεί και πέρα τα χέρια σφίγγουν το τιμόνι και για τις επόμενες στροφές μέχρι μια ταμπέλα προς Θρακομακεδόνες είχα αφήσει τις ελπίδες μου (όχι αβάσιμα όμως) στο αυτοκίνητο. Έμπαινα με περισσότερα από όσα θα πρόσταζε ο εγκέφαλος με κάποιο άλλο αυτοκίνητο, έδινα γκάζι πριν την έξοδο άφοβα γνωρίζοντας πως θα μείνω εντός τροχιάς ακόμα κι αν οι τροχοί σπινάρουν όλοι μαζί ταυτόχρονα, το αυτοκίνητο επιτέλους κινούνταν σε αυτό το δέκατο του χιλιοστού πιο ψηλά από το οδόστρωμα, με αυτό το ανεπαίσθητο γλύστρημα "πατάω δεν πατάω" αν με εννοείτε, το χαμόγελο είχε έρθει, τα :svivhaha: είχαν σταματήσει. Ένοιωθα επιτέλους τη χαρά της σπορ οδήγησης που μπορεί και το Evo να προσφέρει απλόχερα. Κάποια στιγμή, σταματάω για να ξαναπάρει ο φίλος μου το αυτοκίνητο γιατί τον είχε φάει η ζήλεια και η ανυπομονησία μέχρι εκείνη την ώρα, για να συνεχίσουμε την ανάβαση μέχρι την κορυφή. Ή σχεδόν μέχρι την κορυφή. Γιατί λίγο πριν φτάσουμε, με την ώρα δωδεκάμιση τη νύχτα, άναψε το λαμπάκι της βενζίνης ξανά. Άναψε την ώρα που αυτοκίνητο και οδηγός λυσσούσαν μέσα στο στεναδούρι του βουνού ανάμεσα σε ψηλούς και συνεχόμενους κορμούς πεύκων, τα οποία έκρυβαν όσο φως είχε να δώσει το φεγγάρι. Φρένο, παρκάρισμα σε ένα ανοιγματάκι με χώμα.
- Τι κάνουμε τώρα;
- Πρέπει να γυρίσουμε πίσω επειγόντως;
- Θα μας βγάλει η βενζίνη μέχρι κάτω;
- Να εύχεσαι να μας βγάλει, αλλιώς θα μας γράψουν οι εφημερίδες αύριο ότι μας έφαγαν οι λύκοι λίγο έξω από την Αθήνα.
- Κατηφόρα είναι μωρέ, θα βάλω μια τετάρτη και θα το αφήσω να κυλήσει χωρίς γκάζι, πόσο να κάψει;
Έτσι και έγινε. Πήρα πάλι εγώ το αυτοκίνητο για να διεκπεραιώσω την υποχρέωση της επιστροφής και όντως το άφησα να κυλάει με 4η στην κατηφόρα, με το περιστασιακό φρένο στις κλειστές στροφές. Την ένταση της ανάβασης είχε διαδεχτεί η απόλυτη χαλάρωση της κατάβασης, το αυτοκίνητο να κυλάει αθόρυβα στο δρόμο προς την Εθνική, κι εμείς να συζητάμε για την εμπειρία της ημέρας, για το αυτοκίνητο και το πόσο συγκλονιστικό μπορεί να γίνει, εγώ με το αριστερό χέρι στο τιμόνι και το άλλο να κάνει νοήματα. Κάποια στιγμή ενώ φτάναμε προς το τέλος της διαδρομής μας λίγο πριν τον πολιτισμό, πλησιάσαμε και κάναμε τα τελευταία 2 χιλιόμετρα πίσω από ένα Ibiza FR. Φυσικά δεν είχα καμία κάψα να προσπεράσω, απλά έκατσα πίσω του, άλλωστε γυρνούσε κι αυτός ο άνθρωπος σπίτι του σε κανονικό ρυθμό, δεν μας καθυστερούσε. Κάποια στιγμή καθώς μιλούσα στο φίλο μου και έκανα νοήματα με το χέρι μου,
- Ρε συ Μάνο, δεν κόβεις λίγο;
- Τι εννοείς; Πόσο να κόψω ρε; Με τετάρτη είμαι χωρίς γκάζι και οδηγώ με το ένα χέρι, με δουλεύεις;
- Όχι ρε απλά βλέπω μπροστά τον τύπο με το Ibiza, έχει αγχωθεί, κόψε μη γίνει καμιά |λογοκρισία| και τον ψάχνουμε στην πλαγιά.
- Ε; :dizzy:
Κοιτάω μπροστά και όντως, ο τύπος στο Ibiza πήγαινε με την ταυτότητα στο στόμα, έκανε τιμονιές στις στροφές, πραγματική πάλη. Πάγωσα. Τι στα γαμ... Πατάω φρένο και αφήνω το Ibiza να απομακρυνθεί λίγο.
Εκεί, ακριβώς εκείνο το χρονικό σημείο ήταν που με έκανε να συνειδητοποιήσω για ποιο λόγο το Evo δεν θα με ενδιέφερε ποτέ σαν αυτοκίνητο. Κατάλαβα πως στο σημείο που με άλλα αυτοκίνητα παλεύεις για τη ζωή σου, με αυτό χασμουριέσαι, βαριέσαι, διεκπεραιώνεις. Ήρθαν στο μυαλό μου οι στιγμές λίγη ώρα πριν, όταν το οδηγούσα και ένοιωθα πως το πίεζα κοντά στα όρια που υπαγόρευε η διαδρομή και αναλογίστηκα με τι ταχύτητες νόμιζα ότι πήγαινα και με πόσα πραγματικά πήγαινα. :help: Επειδή τα σίδερα του Evo είναι ίδια με όλα τα άλλα αυτοκίνητα, κατάλαβα πως στην παραμικρή στραβή, η απώλεια θα ήταν πολύ, ΠΟΛΥ μεγαλύτερη από ένα σπασμένο προφυλακτήρα ή ένα στραβωμένο φτερό. Είδικα όταν μιλάμε για το Μερκούρη... Ξενέρωσα απίστευτα στη σκέψη ότι για να φτάσω στο σημείο να νοιώθω τη χαρά της οδήγησης μέσα σε αυτό το αυτοκίνητο, θα έπρεπε να κινούμαι με εξωφρενικούς ρυθμούς - σε δημόσιο δρόμο - σε σχέση με τα περισσότερα άλλα αυτοκίνητα που υπάρχουν. Βάλε και το λαμπάκι της βενζίνης στην εξίσωση, ευχαριστώ δε θα πάρω.
Λοιπόν, ήταν μια μέρα που με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος, συντάκτης σε περιοδικό, που είχε για δοκιμή ένα κόκκινο Evo IX. Είχε μόλις κάνει τη δική του δοκιμή και είχε καταλήξει με τις προσωπικές του εντυπώσεις, με πήρε όμως τηλέφωνο επειδή "αυτό πρέπει να το δεις" και επειδή ήθελε ίσως να ακούσει και μια άλλη γνώμη για να δει πόσο θα συνέπεφτε με τη δική του ή αν θα μπορούσε να προσθέσει κάτι το οποίο του είχε διαφύγει. Πέρασε από το σπίτι μου το βράδυ με το λαμπάκι της βενζίνης αναμένο (πρέπει να είναι το λαμπάκι που καίγεται πιο συχνά από όλα στα Evo, γιατί είναι αυτό που ανάβει συχνότερα και για περισσότερη ώρα από όλα :lol: ). Μπήκα μέσα και σοκαρίστηκα από το εσωτερικό, είναι επιεικώς τραγικό για ένα αυτοκίνητο που κάνει τόσα λεφτά. ΟΚ, τα λεφτά πάνε αλλού, μηχανολογία, τετρακίνηση, yaw control, τιμόνι, φτερούγα
... Ακόμα κι έτσι δεν δικαιολογείται γμτ. Για χιλιοτετρακοσάρι κορόλα θα έλεγα ΟΚ, για Colt ΟΚ. Τέλος πάντων. Πήγαμε στο βενζινάδικο, βάλαμε 20 ευρώ βενζίνη με τις τότε τιμές και εν συνεχεία ξεκινήσαμε εκείνο το κρύο βράδυ για μια βόλτα στον Άγιο Μερκούριο (θα αναφέρεται εφεξής ως "Μερκούρης", γιατί έτσι τον λέμε εμείς οι ανήσυχοι). Εννοείται πως η μετάβαση μέχρι τη Βαρυμπόμπη και την αρχή της διαδρομής μας, έγινε με αυγό κάτω από το πεντάλ του γκαζιού γιατί δεν θέλαμε να κάψουμε βενζίνη σε άχρηστη διαδρομή. Παρ' όλα αυτά, η βελόνα είχε πέσει λιγάκι μέχρι να φτάσουμε.Ξεκινώντας λοιπόν την διαδρομή για Μερκούρη από τη Βιανέξ και μετά, ήταν η ώρα να πατήσω λίγο περισσότερο το γκάζι. Τα λάστιχα ήταν ακόμα κρύα και ο δρόμος, για όσους περνάνε από εκεί, είχε τη γνωστή επιφάνεια και χρώμα του βουτυρωμένου αλουμινένιου ταψιού. Προσοχή, λοιπόν. Τι προσοχή;... Μια-δυο στροφές, το αυτοκίνητο έστριβε "τρένο". Δίνω παραπάνω, τσαφ τσουφ η τουρμπίνα, φτάνω σε μια στροφή η οποία είναι τυφλή κατηφορική δεξιά και σφίγγει στην έξοδο, πράγμα για το οποίο με ενημέρωσε πριν ο φίλος μου, μπαίνω με τα χιλιόμετρα της στροφής όπως φαινόταν στην αρχή ("ανοιχτή" σε εισαγωγικά), αλλά η στροφή όντως έσφιγγε μεν, όμως νωρίτερα από όσο είχα υπολογίσει εγώ. Ε, και; Λίγο περισσότερο τιμόνι, γκάζι πριν το δεύτερο apex και το αυτοκίνητο μπαίνει σε ένα γλυκό ελαφρύ ντριφτ και εκτινάσσεται στην έξοδο για τα λίγα μέτρα μέχρι την επόμενη ελαφρώς ανηφορική αριστερή. Φρένα, στρίβω την αριστερή με το πόδι στο πάτωμα, το αυτοκίνητο μένει στην ιδανική τροχιά και κάνει πλάκα. Τι είναι αυτό πάλι; Απλά δεν γίνεται αυτό. Δεν το κάνω εγώ αυτό, εγώ προσπάθησα να το εκθέσω (όπως πρέπει να γίνεται όταν δοκιμάζεις κάτι) και αυτό μου έβγαζε γλώσσα. Ένοιωθα ότι πάω βόλτα, αντί να πάω με τα μούτρα προς το βράχο. Πάμε συνέχεια, λίγο περισσότερο γκάζι, στροφή, το αμάξι να στρίβει και να μου κάνει :svivhaha: . Από εκεί και πέρα τα χέρια σφίγγουν το τιμόνι και για τις επόμενες στροφές μέχρι μια ταμπέλα προς Θρακομακεδόνες είχα αφήσει τις ελπίδες μου (όχι αβάσιμα όμως) στο αυτοκίνητο. Έμπαινα με περισσότερα από όσα θα πρόσταζε ο εγκέφαλος με κάποιο άλλο αυτοκίνητο, έδινα γκάζι πριν την έξοδο άφοβα γνωρίζοντας πως θα μείνω εντός τροχιάς ακόμα κι αν οι τροχοί σπινάρουν όλοι μαζί ταυτόχρονα, το αυτοκίνητο επιτέλους κινούνταν σε αυτό το δέκατο του χιλιοστού πιο ψηλά από το οδόστρωμα, με αυτό το ανεπαίσθητο γλύστρημα "πατάω δεν πατάω" αν με εννοείτε, το χαμόγελο είχε έρθει, τα :svivhaha: είχαν σταματήσει. Ένοιωθα επιτέλους τη χαρά της σπορ οδήγησης που μπορεί και το Evo να προσφέρει απλόχερα. Κάποια στιγμή, σταματάω για να ξαναπάρει ο φίλος μου το αυτοκίνητο γιατί τον είχε φάει η ζήλεια και η ανυπομονησία μέχρι εκείνη την ώρα, για να συνεχίσουμε την ανάβαση μέχρι την κορυφή. Ή σχεδόν μέχρι την κορυφή. Γιατί λίγο πριν φτάσουμε, με την ώρα δωδεκάμιση τη νύχτα, άναψε το λαμπάκι της βενζίνης ξανά. Άναψε την ώρα που αυτοκίνητο και οδηγός λυσσούσαν μέσα στο στεναδούρι του βουνού ανάμεσα σε ψηλούς και συνεχόμενους κορμούς πεύκων, τα οποία έκρυβαν όσο φως είχε να δώσει το φεγγάρι. Φρένο, παρκάρισμα σε ένα ανοιγματάκι με χώμα.
- Τι κάνουμε τώρα;
- Πρέπει να γυρίσουμε πίσω επειγόντως;
- Θα μας βγάλει η βενζίνη μέχρι κάτω;
- Να εύχεσαι να μας βγάλει, αλλιώς θα μας γράψουν οι εφημερίδες αύριο ότι μας έφαγαν οι λύκοι λίγο έξω από την Αθήνα.
- Κατηφόρα είναι μωρέ, θα βάλω μια τετάρτη και θα το αφήσω να κυλήσει χωρίς γκάζι, πόσο να κάψει;
Έτσι και έγινε. Πήρα πάλι εγώ το αυτοκίνητο για να διεκπεραιώσω την υποχρέωση της επιστροφής και όντως το άφησα να κυλάει με 4η στην κατηφόρα, με το περιστασιακό φρένο στις κλειστές στροφές. Την ένταση της ανάβασης είχε διαδεχτεί η απόλυτη χαλάρωση της κατάβασης, το αυτοκίνητο να κυλάει αθόρυβα στο δρόμο προς την Εθνική, κι εμείς να συζητάμε για την εμπειρία της ημέρας, για το αυτοκίνητο και το πόσο συγκλονιστικό μπορεί να γίνει, εγώ με το αριστερό χέρι στο τιμόνι και το άλλο να κάνει νοήματα. Κάποια στιγμή ενώ φτάναμε προς το τέλος της διαδρομής μας λίγο πριν τον πολιτισμό, πλησιάσαμε και κάναμε τα τελευταία 2 χιλιόμετρα πίσω από ένα Ibiza FR. Φυσικά δεν είχα καμία κάψα να προσπεράσω, απλά έκατσα πίσω του, άλλωστε γυρνούσε κι αυτός ο άνθρωπος σπίτι του σε κανονικό ρυθμό, δεν μας καθυστερούσε. Κάποια στιγμή καθώς μιλούσα στο φίλο μου και έκανα νοήματα με το χέρι μου,
- Ρε συ Μάνο, δεν κόβεις λίγο;
- Τι εννοείς; Πόσο να κόψω ρε; Με τετάρτη είμαι χωρίς γκάζι και οδηγώ με το ένα χέρι, με δουλεύεις;
- Όχι ρε απλά βλέπω μπροστά τον τύπο με το Ibiza, έχει αγχωθεί, κόψε μη γίνει καμιά |λογοκρισία| και τον ψάχνουμε στην πλαγιά.
- Ε; :dizzy:
Κοιτάω μπροστά και όντως, ο τύπος στο Ibiza πήγαινε με την ταυτότητα στο στόμα, έκανε τιμονιές στις στροφές, πραγματική πάλη. Πάγωσα. Τι στα γαμ... Πατάω φρένο και αφήνω το Ibiza να απομακρυνθεί λίγο.
Εκεί, ακριβώς εκείνο το χρονικό σημείο ήταν που με έκανε να συνειδητοποιήσω για ποιο λόγο το Evo δεν θα με ενδιέφερε ποτέ σαν αυτοκίνητο. Κατάλαβα πως στο σημείο που με άλλα αυτοκίνητα παλεύεις για τη ζωή σου, με αυτό χασμουριέσαι, βαριέσαι, διεκπεραιώνεις. Ήρθαν στο μυαλό μου οι στιγμές λίγη ώρα πριν, όταν το οδηγούσα και ένοιωθα πως το πίεζα κοντά στα όρια που υπαγόρευε η διαδρομή και αναλογίστηκα με τι ταχύτητες νόμιζα ότι πήγαινα και με πόσα πραγματικά πήγαινα. :help: Επειδή τα σίδερα του Evo είναι ίδια με όλα τα άλλα αυτοκίνητα, κατάλαβα πως στην παραμικρή στραβή, η απώλεια θα ήταν πολύ, ΠΟΛΥ μεγαλύτερη από ένα σπασμένο προφυλακτήρα ή ένα στραβωμένο φτερό. Είδικα όταν μιλάμε για το Μερκούρη... Ξενέρωσα απίστευτα στη σκέψη ότι για να φτάσω στο σημείο να νοιώθω τη χαρά της οδήγησης μέσα σε αυτό το αυτοκίνητο, θα έπρεπε να κινούμαι με εξωφρενικούς ρυθμούς - σε δημόσιο δρόμο - σε σχέση με τα περισσότερα άλλα αυτοκίνητα που υπάρχουν. Βάλε και το λαμπάκι της βενζίνης στην εξίσωση, ευχαριστώ δε θα πάρω.
We're just a battery for hire with a guitar fire, ready and aimed at you. Pick up your balls and load up your cannon for a twenty-one gun salute. For those about to rock, we salute you.
- 03 Σεπ 2014, 22:36
#1021
We're just a battery for hire with a guitar fire, ready and aimed at you. Pick up your balls and load up your cannon for a twenty-one gun salute. For those about to rock, we salute you.
- 03 Σεπ 2014, 22:38
#1022
We're just a battery for hire with a guitar fire, ready and aimed at you. Pick up your balls and load up your cannon for a twenty-one gun salute. For those about to rock, we salute you.
- 03 Σεπ 2014, 22:43
#1031
We're just a battery for hire with a guitar fire, ready and aimed at you. Pick up your balls and load up your cannon for a twenty-one gun salute. For those about to rock, we salute you.