- 10 Οκτ 2020, 11:02
#668782
Ξεκινώ από τα σημαντικά, τα μονοπάτια. Εδώ ήταν ο μεγάλος μου φόβος αναφορικά με τα ηλεκτρικά ποδήλατα. Ότι το επιπλέον βάρος (10 κιλά τουλάχιστον) θα κατέστρεφε την οδηγησιμότητα κι ότι θα ήταν δύσκολο στο χειρισμό κι άχαρο. Ευτυχώς οι φόβοι μου δεν επαληθεύτηκαν. Ανταμείβεσαι με ένα ποδήλατο που είναι εξαιρετικά ικανό, που κρατάει τα χιλιόμετρα στα δύσκολα σημεία που προηγουμένως θα ήθελες λίγη παραπάνω ταχύτητα για να υπερκεράσεις κάποια εμπόδια.
Στον Γκαβουρόλοφο, που καταλήγει ξανά στην εκκίνηση, έχεις σημεία που παρακαλούσαν για λίγη παραπάνω φόρα ώστε να περάσεις κάποια δύσκολα σημεία. Τώρα, αυτό το πρόβλημα είναι λυμένο. Νιώθεις ότι η επιπλέον ταχύτητα διορθώνει τα κακώς κείμενα, περνάς αέρα από εκεί που πριν ήταν σπαζοκεφαλιά.
Βέβαια, η πρόκληση παραμένει σε μέγιστο βαθμό, αφού είναι πιο σημαντικό από ποτέ το διάβασμα του εδάφους. Πότε θα γκαζώσεις και πόσο, πόσο θα περιστρέψεις τα πετάλια για να πετύχεις το γκάζωμα αυτό, πού θα περάσεις με τη φόρα σου, πού θα φρενάρεις. Μην τα πολυλογώ, ο μεγαλύτερος αποτρεπτικός λόγος για την αγορά ηλεκτρικού, η συμπεριφορά του στα μονοπάτια λόγω αυξημένου βάρους, δεν ισχύει. Τα μονοπάτια παραμένουν ΠΟΛΕΜΟΣ as always και μάλιστα με ακόμα πιο απαιτητικό τρόπο, αφού τώρα έχεις δύναμη και πρέπει να τη διαχειριστείς σωστά.
Πάμε στον δασικό: εκεί γίνονται όλα πολύ πιο απολαυστικά. Σημεία που σου έβγαινε η γλώσσα, που παρακαλούσες να τελειώσει το μαρτύριο, τώρα δεν υφίστανται πια. Δηλαδή "ελληνικό δημόσιο φάση"; Όχι, παραδόξως όχι! Ο παλμογράφος ήταν σαφής, οι παλμοί ήταν αντίστοιχοι με κάθε άλλη φορά. Η αίσθηση όμως ήταν πολύ πιο ήρεμη και χαλαρή. Λες και το ρολόι έδειχνε τους παλμούς κάποιου άλλου. Ακούγεται παράδοξο αλλά μπορώ να σκεφτώ τρεις αιτίες:
1) οι ανηφόρες τελειώνουν πολύ πιο γρήγορα. Χοντρικά, εκεί που ανέβαινες με χ ταχύτητα, τώρα πας με 2,3 χ. Μιλάμε πάντα για τα δύο πιο επιθετικά προγράμματα λειτουργίας και φορτισμένη μπαταρία (κάτω από 10-15%, η παροχή μειώνεται).
2) επαρκής αερισμός (ε, όχι αυτό που φαντάζεστε). Άλλο να ανεβαίνεις με 7 και να λιώνεις, να σου στάζουν συνέχεια ιδρώτες στο πρόσωπο κι άλλο με 18. Ιδρώνεις αλλά δε σε ενοχλεί. Το καταλαβαίνεις όταν σταματάς γιατί τότε ξεκινά να ενοχλεί ο ιδρώτας.
3) ψυχολογία! Άλλο το "έχω ανεβάσει παλμούς, όλο φυσάω σταγόνες ιδρώτα από τη μύτη και νιώθω να σέρνομαι, αμάν, πότε θα τελειώσει η ανηφόρα" κι άλλο το "έχω ανεβάσει παλμούς, οι τετρακέφαλοι καίνε*, αλλά βλέπω να παράγεται έργο, η ανηφόρα τελειώνει σε λίγο, οι σταγόνες δε με ενοχλούν".
*Μία αναφορά στους καμένους τετρακέφαλους: αν δεν είχα γράψει κάμποσους μήνες με το παλιό ηλεκτρικό (περίπου επί ενάμιση χρόνο στα 2013-2014), θα κατηγορούσα το Haibike που είναι δύο νούμερα μικρότερο, το παλουκόσελο όσο πιο έξω γίνεται αλλά και πάλι δεν πάει όσο ψηλά θα ήθελα. Επειδή όμως το έχω ξαναζήσει, μάλλον είναι το γεγονός ότι πατάς συνέχεια χωρίς να ζορίζεσαι, πατάς περισσότερο από όσο θα έκανες χωρίς μοτέρ, γιατί μετά από λίγο θα έσκαγες ενώ εδώ απλώς συνεχίζεις.
Παραλιακή: καταιγιστική επιτάχυνση. Όταν σταματάς σε φανάρι, επιλέγεις 7η. Στην εκκίνηση, μετά την πρώτη περιστροφή, το μοτέρ γεμίζει πολύ γρήγορα, σταματάς το πετάλι, ανεβάζεις τέσσερις σχέσεις μαζί, έχεις πλέον 11η, τέρμα γκάζι και voila, πας ήδη με 39-40. Τα κρατάει πάρα πολύ άνετα στην ευθεία αλλά δεν έχει νόημα να γκαζώσεις παραπάνω. Πέφτει έξω από το καλό εύρος λειτουργίας του κινητήρα κι όλη η επιπλέον ώθηση, θα πρέπει να βγει από τους τετρακέφαλους, που ήδη δίνουν γερά. Όλα αυτά με επιθετικό πρόγραμμα λειτουργίας (κάποιο από τα δύο πρώτα) και την μπαταρία να λέει τον Δεσπότη Παναγιώτη από τα 100+ κιλά μου. Ερχόμουν από τη Γλυφάδα προς Βουλιαγμένη και κοιτούσα στο οδόστρωμα για να δω αν στάζουν τα υγρά της, τέτοια ήταν η αφαίμαξη,
Εν κατακλείδι, ΔΕΝ κάνει για όλους. Για ΜΕΝΑ, που η ποδηλασία βουνού είναι διασκέδαση (κι όχι άθλημα ή αυστηρή δομημένη προπόνηση), νομίζω ότι ταιριάζει ταμάμ. Είχα πολύ καιρό να λαχταρήσω έτσι βόλτα, να ανυπομονώ να ξημερώσει για να πάρω τα βουνά. Είχα πολύ καιρό να αντικρίζω τα ντουβάρια κι αντί να αναστενάζω, να αναστενάζει η Yamaha στη θέση μου. Να τελειώνουν οι ανηφόρες χωρίς να έχω λιποθυμήσει από την υπερπροσπάθεια.
Θα με ζημιώσει σε αθλητικό επίπεδο; Έχοντας και την προηγούμενη εμπειρία του ηλεκτρικού, θεωρώ πως όχι. Τότε, που έκανα downhillιές, θυμάμαι ότι μπορούσα να κάνω μόνο ένα ανέβασμα στον Λαγό και κατάβαση από τη Σημαία. Με το μοτέρ, έκανα τουλάχιστον δύο κι ενίοτε και τρεις αναβάσεις-καταβάσεις.
Οπότε όταν βγαίνεις για δύο ώρες βόλτα, πάλι δύο ώρες θα κάνεις. Μόνο που τώρα η διαδρομή θα είναι πολύ μεγαλύτερη, με περισσότερα υψομετρικά και πιο απολαυστική.
