Για τον έναν ή τον άλλο λόγο ήθελα να αγοράσω αυτοκίνητο, πιο πολύ για ψυχολογικούς λόγους. Μια αλλαγή ήθελα. Κάτι. Δεν ήξερα ποιο ήθελα ακριβώς, δεν ήξερα καν σε ποια κατηγορία θα πήγαινα. Σκεφτόμουν από 4κίνητο θρύλο, μέχρι αυτόματα Σερμεντεοειδή και Jeepούρια α λα Μαγκάιβερ.
Τα σιγουράκια ήταν 3: όχι κάμπριο, όχι ασημί, όχι Χόντα. Σε αυτό ήμουν αμετάκλητος.
Για αρχή κοιτούσα Integrale και Cosworth. Δυστυχώς εκείνην την εποχή πιο πολύ έπαιζαν περιοδικά κλπ και λιγότερο το ιντερνέτο. Οπότε δεν μπορούσα να τα παρακολουθώ σε "καθημερινή" βάση. Έπειτα κοιτούσα κάτι σε AMG ή παρόμοιο, και καλά για ίζι κρούζιν κι έτσ. Τέλος τα wrangler. Εν κατακλείδι αλαλούμ
Τελείως τυχαία κι αφού πλέον έχει περάσει το καλοκαίρι τα λέω με τον μηχανικό μου και από το πουθενά ρίχνει την ιδέα "πωλείται ένα S2000".
Χόντα
Κάμπριο
Ασημί
Το απέρριψα χωρίς δεύτερη σκέψη και η αναζήτηση προχωρούσε. Ή μάλλον δεν προχωρούσε αφού κατά κάποιο τρόπο είχε βαλτώσει. Σε μια μίνι τηλεφωνική συνδιάσκεψη με τον αδερφό αναφέρω ότι υπάρχει ένα Σ που το έχει μάλιστα ο εξουσιοδοτημένος της Χόντα στην πόλη. "ΠΗΓΑΙΝΕ". Όχι δεν πάω. "ΠΗΓΑΙΝΕ, ΔΕΣ ΤΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΦΥΓΕ". Ρε είσαι τρελός, είναι Χόντα, κάπριο και σαν να μην έφτανε αυτό, έμαθα ότι είναι και ασημί. "ΚΑΙ ΣΚΑΤΟΥΛΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΗΓΑΙΝΕ". Ε και πήγα.
7ο.οοο χλμ, μοντέλο 2002, το 1ο φεσλίφτ. Άντε λέω ας μπω μέσα. Κάνω μια χλαπ και κούμπωσα. Αυτό ήταν. Σάστισα. Έτρεξα έξω και ζήτησα τα κλειδιά. Ο καιρός ήταν σύμμαχος (ή εχθρός
), μπαίνουμε μέσα, ανοίγουμε την οροφή. Τα σοκ διαδέχονταν το ένα το άλλο. Γι'αυτό αγοράζει ο κοσμάκης κάμπριο, σκέφτηκα. Επίσης σκέφτηκα το πόσο βλαξ ήμαν που είχα στερεότυπα χωρίς καν να μπορώ να τα δικαιολογήσω. Απαράδεκτος. Κι όμως αυτή η αγορά με έκανε να φιλοσοφήσω πάρα πολύ στην πορεία, επήλθαν ριζικές αλλαγές ευτυχώς.
Πίσω στα σοκ. Μπαίνω στην θέση του οδηγού. Βάζω 1η. Σοκ. Τι έγινε εδώ ρε παιδιά; Τόσα και τόσα αμάξια είχα οδηγήσει, 1η που να μπαίνει χωρίς την παραμικρή δυσκολία δεν είχα ξανασυναντήσει. Διαδρομή μικρή, συμπλέκτης σχετικά ελαφρύς. Καλή αρχή κάναμε, σκέφτηκα. Ξεκινώ και βάζω 2α. Ή μάλλον προσπάθησα να την βάλω. Βάζω νεκρά. Ξαναβάζω 2α, ξανά νεκρά. Τι έγινε;; αναφωνεί ο διπλανός. Τι να γίνει;; δεν μπορώ να βρω τη 2α
Εκεί πιστεύω ότι ήθελε να γελάσει, αλλά είμαι σίγουρος ότι κι αυτός κάτι παρόμοιο θα είχε ζήσει, οπότε με ήρεμη φωνή λέει "ΑΣΕ ΡΕ ΤΟΝ ΣΥΜΠΛΕΚΤΗ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ"
"σίγουρα μπαίνει έτσι η 2α;;;;;" να λέω με δυσπιστία. Εκεί ήθελε να με δείρει, στανταράκι. Άφησα αργά τον συμπλέκτη περιμένοντας να σβήσει, αφού ήμουν σίγουρος ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΜΠΕΙ Η ΣΧΕΣΗ, ΟΥΤΕ ΣΤΟ SEGA RALLY ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΕΤΣΙ. Τελικά δεν έσβησε και θυμάμαι να γυρίζω το κεφάλι μου δεξιά με το στόμα ανοιχτό
Πολλαπλά σοκ. Δεν μπορούσα να το πιστέψω όλο αυτό. Ήταν το όλο πακέτο, ο ήλιος από πάνω, αγεράκι, το κοκπίτ, ήρθε και το κιβώτιο να με ζαλίσει τελείως. 3η και μετά 4η. "αφήνω τον συμπλέκτη, σου το λέω" ξαναείπα
Η κατανάλωση υπολόγισα ότι έτσι και δεν είναι περισσότερη από 15 λ/100 χλμ θα μπορέσω να την παλέψω. Λειτουργικά έξοδα κι αυτά μέσα στο νορμάλ, ειδικά αφού θα τα έκανα όλα στον ίδιο που υποσχέθηκε να είναι επιεικής
Θα επανέλθω σε αυτό αργότερα.
Έπειτα από 2-3 εβδομάδες επιτέλους παραλαμβάνω το κλειδί. Απογευματάκι, κάπου στα μέσα/τέλη του Οκτώβρη. 10 χρόνια μετά κι ακόμα έχω θύμισες από εκείνες τις στιγμές. Μαγικά πράγματα συνέβαιναν.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά να έχω ανέβει στα βουνά μετά από λίγες μέρες για να γνωριστούμε καλύτερα. Απλή χαλαρή βόλτα. Άλλωστε το ήξερα ότι το ταξίδι μας θα ήταν πάρα πολύ μακρύ. Θυμάμαι ακόμα μια από τις σκέψεις που έκανα πάνω στα βουνά όταν πλέον επέστρεφα στη βάση μου. Είχα ευχηθεί να μπορέσουν όλοι να έχουν τέτοιες οδηγικές εμπειρίες
Το κιβώτιο δεν μπορούσα να το χορτάσω. Άλλαζα σχέσεις απλά για να αλλάζω. Εν κινήσει είτε σε στάση. Άλλαζα σχέσεις συνέχεια. Και τις άλλαζα όλες. Από 1η μέχρι την 6η και πίσω. Ναι η 1η μπαίνει απροβλημάτιστα φτάνει να κινείσαι με <50 χάω. Πατάς και λίγο γκαζάκι ακριβώς την στιγμή που πρέπει; Κουμπώνει σαν το... sega rally
Οι πρώτες βόλτες (μήνες ολόκληροι δηλαδή
) ήταν... βολτίσιες. Συνήθως με περνούσε οτιδήποτε είχε περισσότερα από 70-80 χόρσα
Δεν με ένοιαζε. Η Ντόλι μάλλον δυσανασχετούσε, δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει διαφορετικά όμως. Ήταν άλλωστε το 1ο μου πισωκίνητο. Κι αυτό έλαχε να έχει 240 χόρσα και μονάχα ABS από βοηθήματα...
Κάθε τόσο ανέβαζα και την πίεση. Ανά 5% προχωρούσα. Λίγο εδώ παραπάνω, λίγο εκεί. Μάθαινα το μύτη-τακούνι, μάθαινα το χειρόφρενο (χειροκίνητο esp
), μάθαινα να οδηγώ στρωτά χωρίς τις αγαπημένες ταρζανιές των... προσθιοκίνητων. Κάθε αποσυντόνιση θα μπορεί να σημαίνει έξοδο. Κάθε περιττή γκαζιά θα μπορεί να σημαίνει χαστούκι της μούρης ή του ποπού (ω ναι). Αυτό που δεν προσπαθούσα να μάθω είναι οι εκκινήσεις. Ακόμα και τώρα δεν έχω εντρυφήσει σε αυτό το θέμα. Ίσως και γι'αυτό να βαστάει ακόμα ο εργοστασιακός συμπλέκτης (16ο.οοο χλμ μετράει πλέον). Επίσης έμαθα το τρεμόπαιγμα με το γκάζι. Σε αυτό βοηθά το συγκεκριμένο αμάξι μιας και είναι η δεξιά πατούσα του οδηγού είναι συνδεδεμένη απευθείας με τις ρόδες. Αυτή είναι η αίσθηση. Από όσο ξέρω άλλαξε στα μετέπειτα μοντέλα, οπότε όποιος πρόλαβε τον
Κύριο είδε
Ο καιρός περνούσε, η μοναδική απαίτηση του αυτοκινήτου ήταν να μην στεγνώνει από λάδι και οι γρήγορες βόλτες
Πλέον το αμάξι έμπαινε με όλους τους πιθανούς τρόπους, πάντα με το σέβας που αρμόζει σε τέτοιες καταστάσεις. Κατά τ'άλλα σκέψεις για αναβαθμίσεις δεν υπάρχουν. Το φρενάρω όσο φρενάρει, το στρίβω όσο στρίβει, το πατάω όσο πατάει. Ούτε ζάντες μεγαλύτερες (που τις χρειάζεται, γι'αυτό και τις πήρε στα επόμενα μοντέλα) ούτε χαμηλώματα. Τίποτε απολύτως.
Το μωράκι ήταν ο τρόπος διαφυγής από το στρες, από τους ηλιθίους, από τα πάντα. Αρκούσε να είχε λίγη βενζίνη το ντεπόζιτο για να ανοίξω την οροφή και να πάρω τα βουνά. Από τις αγαπημένες μου συνήθειες ήταν τα άφτερ ματς έπειτα από στραγγαλισμό. Αυτά τα διάφορα τικ και τακ κατά την ψύξη είναι ανεκτίμητο πράγμα για έναν βενζινοκεφάλα. Επίσης κάτι που έμαθα για τα ανοιχτά είναι ότι τα χαίρεσαι περισσότερο όταν δεν είναι ντάλα ήλιος, αλλά εκείνα τα ανέμελα απογεύματα. Ζεστό ντύσιμο, καλοριφέρ στο τέρμα και η παραμικρή μετακίνηση μετατρέπεται σε εμπειρία οδήγησης. Επίσης λόγω αυτής της άμεσης επαφής με την φύση, μπορείς να διασκεδάσεις χωρίς να πηγαίνεις μαλλιοκούβαρα. Σε τέτοιες φάσεις περνάει ακόμα καλύτερα ο συνοδηγός. Άσχετα από βενζινοκεφάλες, άσχετα από εάν αντιλαμβάνεσαι την αυτοκίνηση ή όχι, πρέπει να μπεις συνοδηγός σε ένα ανοιχτό, μια καθαρή νύχτα και να σε φωτίζουν τ'άστρα.
Λόγω των βουνών ευτύχησα να βολτάρω σε απίστευτα τοπία. Και βέβαια να χωθώ στα χιόνια
Δεν υπάρχει κάπου που να μην έχουμε πάει. -20 έλεγαν ότι είχε εκεί πάνω. Κι εμείς πηγαίναμε στο γουργουρητό. Εκεί ήταν που πρωτόμαθα το χειρόφρενο όπως προείπα. Έπειτα στο βρεγμένο και τέλος στο γλυστερό στεγνό. Μια φορά έτσι σωθήκαμε από σίγουρη στούκα κι όταν από το πουθενά αποφάσισε να προσπεράσει ο κώλος την μούρη εν ώρα βροχής σε μια μέτρια στροφή με 3η σχέση στο κιβώτιο. Ακόμα το θυμάμαι σαν να ήταν εχθές.
Αυτό είναι το άλλο χαρακτηριστικό με το αμάξι αυτό. Πρέπει να είσαι σε πολεμική ετοιμότητα από την στιγμή που το ψηφιακό κοντέρ θα γράφει 1. Για αρκετά χρόνια με κούρασε αυτό κάπως, είναι όμως μέρος της γοητείας. Ή έτσι θέλω να πιστεύω
Κι έτσι φτάσαμε αισίως στο 2009 και όπου έρχεται ο 1ος επαναπατρισμός (εξ Ιταλίας τώρα). Τα έξοδα μέχρι τώρα είναι το λάδι, οι βενζίνες (καμία σχέση με τα 15 που περίμενα ευτυχώς), τα ελαστικά που προτιμούσα να τρώω συνέχεια σε απόμερα μέρη για να μαθαίνω το αυτοκίνητο (300 με 350 ευρώ η τετράδα αν και συχνότερα άλλαζα πίσω). Δεν θυμάμαι να ζήτησε κάτι άλλο αυτά τα 3 χρόνια, κάτι που δεν θα άλλαζε ουσιαστικά στα επόμενα χρόνια.
