- 06 Νοέμ 2017, 20:28
#451091
Zoom zoom racing volume επίλογος (ίσως, μπορεί , θα δείξει, δεν ξέρω ...
)
Εγώ λέω ότι θέλω να αγιάσω και δεν με αφήνουν. Εκεί που έλεγα ότι θα ηρεμήσω και θα επικεντρωθώ στην αναζήτηση πρότζεκτ για του χρόνου (βλέπε αντίστοιχο θέμα) έγιναν κάποια πραγματάκια και ο αγώνας της Θεσσαλονίκης πρακτικά θα μου έβγαινε τζάμπα. Κάτι αυτό και κάτι το οτι δεν είχα ξανατρέξει σε πίστα με βρήκε να ετοιμάζομαι για μια ακόμα δεξιοτεχνία.
Βρήκα ένα μισάωρο διαθέσιμο και ξήλωσα πάλι καθίσματα (πλέον το κάνω με κλειστά μάτια κι ένα χέρι δεμένο
) και ενώ περίμενα καρτερικά να περάσει η ώρα για να πάρω το αυτοκίνητο από το πλυντήριο χτυπάει το τηλέφωνο.
Είχαμε κανονίσει να πάμε παρέα τρία αυτοκίνητα, εγώ και 2 BMW. Ένα μπέρδεμα με τις διαθέσιμες θέσεις και τα άτομα της παρέας με αναγκάζει να ξαναβάλω καθίσματα
με τη χρήση φακού από το κινητό (το με κλειστά μάτια που λέγαμε βοήθησε).
Κυριακή πρωί λοιπόν και στο καφέ που είχαμε δώσει ραντεβού η ώρα περνάει και εμείς ακόμα κανονίζουμε τι και πως. Λίγο πριν αναχωρήσουμε θυμάμαι ότι έχω αφήσει την ταυτότητα σπίτι. Αφήνω λοιπόν τους άλλους να ξεκινήσουν με την εντολή ότι αν δεν τους προλάβω να με περιμενουν στα διόδια και ψάχνω ένα τέταρτο όλη τη ντουλάπα γιατί δεν μπορούσα να θυμηθώ σε ποιο παντελόνι ή μπουφαν την είχα αφήσει.
Τελικά τους πρόλαβα γιατί οι προσθήκες στους εμπρός τροχούς ενός από τα BMW δεν τον άφηναν να περάσει τα 100 χλμ/ώρα χωρίς να πάθει Πάρκινσον από το τρέμουλο και γιατί η κατανάλωση του Μάζντα άγγιξε τα επίπεδα που βλέπει ο φίλτατος Ντιμ στο Έβο του
(εντάξει στο ρελαντί
). Η υπόλοιπη διαδρομή κύλησε ομαλά με τον Σπίθα να μου διηγείται για εκείνη τη φορά που πήγαν Θεσσαλονίκη με ένα ascona χωρίς καλοριφέρ που θόλωνε τα τζάμια για πλάκα.
Τελικά φτάσαμε στην πίστα λίγο αργοπορημένοι και μετά τα διαδικαστικά για τη συμμετοχή, παρέα με το φίλο μου το Σπίθα πιάσαμε να βγάλουμε για άλλη μια φορά τα καθίσματα και να αλλάξουμε λάστιχα. Είχα πάρει μαζί μου 4 ζαντολάστιχα για πίσω γιατί τα ηρωικά Μισελέν έχω αρχίσει να τα φοβάμαι. Να δείτε που τελικά θα με αφήσουν στο μοναδικό αγώνα που δε θα έχω άλλα μαζί . Αφού καταφέραμε να είμαστε έτοιμοι είχα χρόνο να πειράξω ένα καλό φίλο που το επίθετο του ειναι και γνωστό ...πτηνό. Μου έδωσε και ένα διαφημιστικό μπλουζάκι το οποίο μάλλον αποδείχτηκε γκαντέμικο. Βέβαια επειδή είναι μπούφος (άλλο πτηνό αυτό, όχι το επιθετό του) το μπλουζάκι ήταν τόσο μεγάλο που μπορουσα να το χρησιμοποιήσω για τέντα. Ευτυχώς είχε συννεφιά και δε το χρειάστηκα.
Έφτασε η ώρα για το πρώτο σκέλος και μπήκα να ζεστάνω λίγο τα λάστιχα στο κομμάτι της πίστας που οι οργανωτές είχαν διαθέσει για αυτό το σκοπό. Δοκιμάζω λίγο το χειρόφρενο (πρώτη φορά είπαμε σε πίστα) και βλέπω ότι η άσφαλτος όχι μόνο έμοιαζε με γυαλόχαρτο αλλά κρατούσε κιόλας. Το Μάζντα δε συγκινείται από το χειρόφρενο και ετοιμάζομαι ψυχολογικά για ρεζιλίκι. Το πρώτο βαρέλι μάλιστα ήταν στην ευθεία της πίστας ακριβώς μπροστά στην κερκίδα. Μαζεύω λοιπόν όση φορά μπορώ από την εκκίνηση , τραβάω χειρόφρενο με δύναμη και τρώω μια σφαλιάρα από τον κώλο του Μάζντα που θα ζήλευε και η Δήμητρα Λιάνη Παπανδρέου (οι νεότεροι μπορείτε να το γκουγκλάρετε) . Τελικά το μόνο κομμάτι της πίστας που κρατούσε τόσο καλά ήταν αυτό που δεν τρέχαμε. Καλό αυτό βέβαια γιατί είχα ετοιμάσει τον Σπίθα για σπορά σε περίπτωση που όργωνα το γκαζόν δίπλα από την πίστα εκεί που είχε βαρέλια σε περίπτωση που δεν χωρούσα. Υπήρχε και ένα κομμάτι της πίστας χωρίς εμπόδια με κάτι λίγους κώνους που σκοπό είχαν να σε αναγκάσουν να επιβραδύνεις , πρακτικά χαλώντας σου την "καλή" γραμμή. Ακόμα κι έτσι ένας έρωτας γεννήθηκε.
Δηλώνω in love με την οδήγηση σε πίστα, και η τσέπη μου και το Μάζντα ήδη αγχώνονται.
Το παιδί που μου έδωσε το μπλουζάκι είχε φάει την καζούρα του αιώνα γιατί πάντα έκανε ένα λάθος στην διαδρομή σε όσους αγώνες είχε τρέξει. Μέχρι και την περίφραξη τον έβαλα να ελέγξει , μην έχει καμμιά τρύπα και τον χάσουμε αν μπερδευτεί. Δε λένε πως ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι; Μαντέψτε ποιος έκανε το λάθος.
Πως κατάφερα και πέρασα το τελευταίο εμπόδιο της διαδρομής από τη λάθος πλευρά είναι κάτι που ακόμα το ψάχνουν οι ειδικοί. Μιλάμε ότι μέχρι και οι κώνοι στην τελευταία στροφή σε οδηγούσαν να το περάσεις από τη σωστή πλευρά. Αν είσαι μεγάλος οδηγός όμως όπως εγώ καταφέρνεις και το κάνεις λάθος.
Στο δεύτερο σκέλος αποφάσισα να τη δω Ρανιοτί. Στην τελική και οι δύο μεγάλη μύτη έχουμε και αυτός στα Ελληνικά Γιάννης θα ήταν. Στο κομμάτι που σας είπα ότι είχε απλά τους κώνους προσπάθησα να έχω λίγο γυρισμένο από πριν το αυτοκίνητο με τιμονιά και άσε του γκαζιού, γιατί τα εμπρός λάστιχα είχαν αποδημήσει προ πολλού. Συν τοις άλλοις έπρεπε να γυρνάω με δευτέρα στην πίστα η οποία και δε ...γέμιζε ποτέ. Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που σε μια δεξιά βρήκε απότομα πρόσφυση το Μάζντα και μόλις ίσιωσε κοπάνησα το κεφάλι μου στην πόρτα. Ευτυχώς φορούσα κράνος γιατί άντε να βρεις μεταχειρισμένη πόρτα.
Τελικά το ρεζιλίκι μπροστά στην κερκίδα δεν το γλύτωσα. Μπορεί να πέρασα το εμπόδιο σωστά αυτή τη φορά αλλά λυπήθηκα να ταλαιπωρήσω τον συμπλέκτη και το γνωστό θέμα με το ηλεκτρόγκαζο ξαναχτύπησε. Έπεσαν τόσο οι στροφές που το αυτοκίνητο έσβησε.
Με μένα να βγάζω περισσότερους καπνούς από τα αυτιά απ' ότι οι υπόλοιποι από τα λάστιχα επαναφέραμε το Μάζντα σε κατάσταση Ι.Χ. Αποτελέσματα δεν αναφέρω καν. Θα σας πω μόνο ότι κατάφερα και πέρασα 2 άτομα οπότε δεν τερμάτισα τελευταίος
Ευτυχώς ο φίλος μου ο ...μπούφος ανέβηκε για πρώτη φορά στη ζωή του στο βάθρο και η μέρα έκλεισε με χαμόγελα και πειράγματα. Εγώ για να είμαι ειλικρινής την έψαξα την πίστα μήπως τελικά βρηκε τρύπα στην περίφραξη και έκοψε δρόμο αλλά τίποτα. Να δεις που τελικά όντως τα κατάφερε.
Τα λάστιχα μου, ο Σπιθας και πολλοί άλλοι λένε να τα παρατήσω αλλά κάτι πήρε το αυτί μου ότι στον τελευταίο αγώνα στις Σέρρες που είναι πάλι σε πίστα θα έχει μετά δωρεάν γεύμα. Και είναι να μη τάξεις φαγητό σε κάποιον με ...βαρύτητα.
Βρήκα κι ένα βιντεάκι από το πρωτο σκέλος για όποιον ενδιαφέρεται. Όποιος δει και κανέναν από τους άλλους αγωνιζόμενους θα καταλάβει και το λάθος.
https://youtu.be/SnZ_lAhlJZ0?t=1011
