- 14 Δεκ 2021, 14:46
#742348
Να πω κι εγω μια ιστορια απο τη μερια μου...
Απο 12-15 χρονων, μια 3ετια, το μονο πραγμα που θυμαμαι στη ζωη μου ηταν καυγαδες με τους γονεις μου για να μου παρουν καρτ. Συνεχεια. Μεχρι και κατι ολοκληρα 3μηνα που μιλουσα μονο με τον αδερφο μου μεσα στο σπιτι θυμαμαι και κρατουσα μουτρα στους γονεις μου γιατι δε μου παιρνανε καρτακι. Οι ανθρωποι δεν ειχανε λεφτα για τετοια ακριβα γουστα κι επισης δεν ειχαν καμια σχεση με το μηχανοκινητο αθλητισμο ωστε να καταλαβουν την αρρωστια μου. Αυτοι ηταν σωστοι κι εγω προφανως ημουν το κωλοπαιδο.
Αλλα επειδη ημουν πολυ πεισματαρικο κωλοπαιδο και δεν αντεχαν αλλα τοσα χρονια πολεμο, με το σκεπτικο "ας του το κανουμε το χατηρι, μπας και δε μπλεξει με χειροτερα πραγματα" κανανε το σκατο τους παξιμαδι και μου πηραν το καρτακι τελικα.
Και τι καταλαβα οταν το πηρα? Οτι το να εχω ενα καρτ, δε με εκανε χαρουμενο. Γιατι παρακαλουσα τον πατερα μου 3 εβδομαδες να με παει για προπονηση και τελικα πηγαιναμε την 4η εβδομαδα. Μια φορα το μηνα. Οταν πηγαιναμε εγω δεν ηθελα να βγω απο το καρτ κι ο πατερας μου κοιτουσε το ρολοι για να φυγουμε απο την πιστα. Ασε που ημουνα παντα μονος μου. Ενα ασχετο παιδακι που προσπαθουσε να κανει μαζι το μηχανικο και τον οδηγο. Σακατεψα τη μεση μου να σηκωνω το καρτ μονος μου για να μην εχω αναγκη κανεναν.
Και τι εβλεπα γυρω μου στην πιστα? Κατι καυλωμενους πατεραδες με τα χερια μαυρα απο τα λαδια και τα μαστορεματα, να παρακαλανε τα παιδια τους "αντε μπες μια ακομα φορα και μετα φευγουμε". Που κανανε 1-2-3 προπονησεις την εβδομαδα κι οχι 1 το μηνα.
Οποτε πολυ νωρις καταλαβα οτι για να προχωρησει ενα παιδακι στο μηχανοκινητο αθλητισμο χρειαζονται 3 πραγματα:
1) Χερι.
2) Λεφτα.
3) Ενας πατερας που να τρεχει το παιδι στις πιστες. Ειτε γιατι ειναι ο ιδιος καυλογκαζος ειτε γιατι "ετσι κανουν οι πατεραδες, στεκονται στα παιδια τους".
Για το 1 και το 2 προφανως δε μπορουσε να αλλαξει κατι. Οσο χερι ειχα αυτο ηταν κι επισης δε γινοταν με τιποτα να αυγατισουν τα λιγοστα μας χρηματα.
Αλλα το 3 ηταν αυτο που ειχα την απαιτηση απο τον πατερα μου να κανει και δεν εκανε. Αυτο που εκανε με το παραπανω ο Γιος για το γιο του και το ζηλευε παντα ο μικρος Γιωργακης γιατι δεν το ειχε.
Και φυσικα δεν κραταω κακια στον πατερα μου. Ειχε πολλα καλα στοιχεια που μου εδωσε στη ζωη μου, σιγουρα σημαντικοτερα απο μερικες προπονησεις παραπανω που θα μπορουσα να εχω κανει. Απλα λογω ασχημων προσωπικων βιωματων, μου αρεσε η ιστορια που πατερας-γιος φαγανε τη ζωη τους παρεα και καταφεραν τελικα να φτασουν τοσο ψηλα (φυσικα με το οποιο τιμημα, εφοσον δεν πρεπει να ξεζουμαμε τα παιδια μας).