Το επιχείρημα σχετικά απλό: πρέπει να φύγω από την άδυτα της δυτικής Γερμανίας και να φτάσω Θεσσαλονίκη. 2 τρόποι υπήρχαν: όλο το κομμάτι οδικώς είτε μισό οδικώς και μισό με καράβι. Τελικά προτιμήθηκε το 2ο. Επειτα έμενε να αποφασισθεί εάν θα πήγαινα μέσω Αυστρίας είτε Ελβετίας. Κι εδώ έπεσε ο κλήρος στο 2ο.
Bochum-Ancona το λοιπόν. Η Χοντάρα έχει ελεγχθεί πλήρως, λαδάκι γέμισα (και ελάχιστα παραπάνω...), το φόρτωσα με μπαγάζια και διάφορα άλλα και 00:45 μπαίνω στον Α40. Ξεκίνησα ήδη με απίστευτη κούραση, είχα μόλις τελειώσει μετακόμιση, βάψιμο ολόκληρου του διαμερίσματος, καθάρισμα κελάρι κλπ και βέβαια ένα 2ωράκι μπιτσβόλι για να λιώσω στον ιδρώτα
Μισή ώρα το μεσημέρι ύπνος και άλλη μισή το βράδυ πριν φύγω.
ΓερμανίαΔεν πρόλαβα καλά καλά να ξεκινήσω κι ήρθε η 1η πατάτα: το τούνελ μεταξύ Bochum και Dortmund είναι κλειστό, απλά σε βγάζουν έξω χωρίς άλλη πληροφορία (είναι μονάχα το τούνελ κλειστό; μπορείς αργότερα να μπεις στον Α40; τίποτε, απλά όξω). Πρώτο σοκ και στο φτερό αλλαγή πλώρης. Α43-Α1 κι από εκεί καρφί για Βασιλεία. Ο δρόμος έχει πολλά έργα, αλλά λόγω της ώρας δεν παρουσιάζεται πρόβλημα. Γενικότερα ανοιχτός δρόμος με 3 λωρίδες, η Χοντάρα έστριβε με όσα ερχόταν χωρίς ζόρια. Κάτω από 160 δεν έπεσα πουθενά (εκτός από τα έργα φυσικά, μια 100άρα εκεί). Έκανα και μια στάση για 5λεπτο ύπνο. Η Γερμανία έφυγε νερό. Εμπρός μου και αργότερα στα αριστερά μου είχα το φεγγαράκι μου λαμπρό και πολλά αστεράκια.
Ελβετία40φεύγα ευρώ η βινιέτα. Ισχύει για 1 χρόνο βέβαια, αλλά δεν μιλάμε και για autobahn... Εκεί που δεν είχε όριο τα 80 είχε τα 100 και άντε πού και πού τα 110. Με ζόρισε η Ελβετία και βέβαια ήδη άρχισε να αλλάζει η συμπεριφορά των οδηγών. Αρχίζουν τα ταγάρια να βγαίνουν στους δρόμους...
Μάλλον έφαγα κι ένα φλασάκι, βέβαια δεν νομίζω να σταλεί τίποτε, δεν στέλνουν στην Γερμανία (με είπανε).
Ελβετό-ΙταλίαΗ σήραγγα που ενώνει τις χώρες. Μια αηδία και μισή, στη μέση απλά είχε εκείνα τα λαστιχένια μπαρμαδέλια κι εγώ έβλεπα από την απέναντι πλευρά να έρχονται τα φορτηγά με 80φεύγα επί 17 χιλιόμετρα
Επίσης είχε απίστευτη ζέστη. Αίσχος.
ΙταλίαΤο 1ο κομμάτι πολύ γραφικό, ήξερα αμέσως ότι ήμουν σε ιταλικό έδαφος. Πήρα και 2 κορνέτι και χτύπησα τον δρόμο. Πλέον έχει ξημερώσει, είμαι αλοιφή. Χτυπάω τον δρόμο ανελέητα, ωραία διαδρομή, ζέστη και ήλιος. Περνάω το Μιλάνο και πριν φτάσω στην Piacenza έγινε το πατατράκ: σταματήσαμε μέσα στην εθνική.
Κάτι έργα γινόσαντε μεν, πρέπει να είχε παίξει κάτι χοντρό όμως γιατί έβλεπα από το απέναντι ρεύμα να έρχονται πολιτσιότι και αμπουλάντσε. Ο δρόμος χώριζε σε 2 λωρίδες δεξιά και μια λωρίδα έμπαινε στο απέναντι ρεύμα (ουσιαστικά στην αριστερή λωρίδα από το απέναντι ρεύμα). Μπήκα κι εγώ εκεί πέρα, τίποτε δεν φάνταζε τι θα ερχόταν. Μετά από 500 μέτρα σταματήσαμε. Τέλος. Έβλεπα κοσμάκη να ανεβοκατεβαίνει για να δει τι έχει παιχθεί, να κοιμηθώ κιόλας ήταν κάπως δύσκολο γιατί έπρεπε να προσέχω τι συμβαίνει γύρω μου (ειδικά όταν κάθε αμάξι που περνούσε από δίπλα μου και με κουνούσε λόγω άερα, λίγο χεσιματάκι έχεις...). Τελικά δεν άντεξα, κοιμήθηκα σίγουρα ένα τεταρτάκι και όταν ξύπνησα είδα τους υπόλοιπους να κάνουν το αυτονόητο: αναστροφή
Οι υπόλοιποι δύσμοιροι που ήταν χωμένοι στις δεξιές λωρίδες μπορεί και να είναι ακόμα εκεί...
Μπαίνω Πιατσέντσα, προχωρώ παράλληλα με την εθνική και τελικά είπα να μπω 2-3 εξόδους αργότερα πάλι στην εθνική (χωρίς να έχω ιδέα πόσο μακρυά πήγαινε το κονβόι ε). Κι αυτό γιατί ενώ είχα στην αρχή σχετικά πολύ χρόνο, ξαφνικά ο δορυφόρος έλεγε ότι θα έφτανα λιγότερο από 1,5 ώρα πριν φύγει το καραβάκι. Οπότε λέω ή όλα ή τίποτε. Κι όντως πέρασα εμπρός από το κοκομπλόκο.
Εντωμεταξύ αυτό το γαμημένο το tutor δεν ξέρω πόσο καλά δουλεύει, όταν είχε πρωτοπαρουσιαστεί είχα φύγει πλέον από Ιταλία και έπειτα έχασα τα ίχνη του. Κι οπότε δεν μπορούσα παρά να μην πηγαίνω με 130 μαξ... Σιχτίρ
Φτάνω τελικά στο λιμάνι 15:15 και 16:30 έφευγε το καραβάκι. ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ. Η κοπελούδα στο γκισέ με λέει "αύριο". ΤΙ ΑΥΡΙΟ ΓΑΜΩ ΤΟ ΞΥΣΤΑΒΙ ΣΟΥ. Έκαναν απεργία λέει. 3 άνθρωποι είχαμε μπει την προηγούμενη μέρα σε 10 διαφορετικές σελίδες και καμία εταιρεία δεν είχε προκάμει να γράψει ότι απεργούσαν. Να φαλιρίσουν όλοι εύχομαι μαζί με τα χοντροκομμένα καθίκια στο Bari (θα επανέλθω σε αυτό).
3η επιλογή στο φτερό που έπρεπε να γίνει: πηγαίνω στο Μπάρι (άλλα 480 χλμ) ή παίρνω το καράβι την επόμενη ημέρα. Το ουσιαστικό πρόβλημα είναι ότι η Ανκόνα είναι μακρυά από Ρώμη, εκεί είχα φίλο να κοιμηθώ κλπ, αλλά στο φινάλε δεν άξιζε. Οπότε θα έπρεπε να αποφασίσω εάν θα πήγαινα για ποτά στην Ανκόνα
ή θα έκανα τη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη αφού ήδη έχω κάνει 1350 χλμ. Ε;
Ωραίος ο δρόμος της Adriatica, είχα πάρα πολλά χρόνια να τον κάνω. Στροφές με καλό οδόστρωμα, σωστές κλίσεις, χαμός. Σε κάποια φάση έκανα και στάση για ύπνο και σαντουιτσάκι. Ξαναχτύπησα το δρόμο χωρίς οίκτο και πλέον άρχισε να δύει ο ήλιος. 2οο χλμ από το Μπάρι και ο ήλιος έχει βουτήξει. Πλέον είναι γεγονός: ξεκίνησα στα μαύρα μεσάνυχτα και συνεχίζω μέσα στη νύχτα. Σε αυτό το σημείο αρχίζω να έχω και παραισθήσεις: κάτι βουνά έβλεπα στο βάθος, κάτι παράξενους σχηματισμούς. Πολύ παράξενο. Τελικά μπαίνω στο λιμάνι αφού περιπλανήθηκα δυστυχώς στα περίχωρά του (μια καθαρή ταμπέλα που να έλεγε ΣΤΡΙΨΕ ΕΔΩ ΜΕΣΑ δεν είχε. Τυχαία το βρήκα... Ιταλοί ρε πστ μ). Οι καλοί ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΕΣ κυριούληδες στα γκισέ της Σουπερφαστ καθόντουσαν στο γκισέ των "φορτηγών" και κάπνιζαν ακούγοντας (μπορεί και βλέποντας) την αναμετάδοση του αγώνα της Νάπολι και δίπλα στους "ΙΧήδες" να έχει ατελείωτη ουρά. Γαμημένοι ουρακοτάγκοι δεν υπήρχε κάποιος που να μην σας καταράστηκε. Σκουπίδια.
Στις 23:10 μπήκα τελικά στο καράβι, μετά δεν θυμάμαι τι έγινε
ΕγνατίαΑεροπορία. Ωραίο πράγμα
Θεσσαλονίκη στάση για φαγητό και συμμάζεμα της μετακόμισης (που είχε φύγει από Γερμανία ντε) και ξαναχτυπάω σαν χταπόδι τον δρόμο. Αποκορύφωμα ήταν το τελευταίο κομμάτι μετά την Μαρώνεια
Του έσκισα τα μπρέκια, είχα να το κάνω με σοβαρό αμάξι πάνω από 6 χρόνια
ΧόνταΣτην Γερμανία και τις υψηλές μέσες μόλις πέρασε τα 10 λ/100 χλμ. Στην Ελβετία με τα απαράδεκτα όρια είδα το απίστευτο 7,6 και στην Ιταλία γύρω στο 8,5άρι. Στο τελευταίο πέρασμα Θεσ-Αλεξ δεν έχω φουλάρει, θα επανέλθω μόλις το κάνω. Έχω κρατήσει όλες τις αποδείξεις και θα βγάλω τη λυπητερή.
Έκαψε λίγο λιγότερο από 1 λίτρο λάδι, αλλά το μωράκι μου δεν έκανε κιχ
16ο.οοο χλμ πλέον... Αυτό όμως που με σακάτεψε το δεξί πόδι/γόνατο ήταν η απουσία πλοηγού... Με έσκισε, μού πέταξε τους μηνίσκους έξω. Τα δοκίμασα όλα, μέχρι και με το αριστερό να πατάω το γκάζι
, αλλά δεν άλλαξε και πολλά. Ευτυχώς το ΝΣΧ έχει πλοηγό και δεν θα έχω τέτοια προβλήματα
Ο νεσκαφε ο αλεσμενος σε σκονη που ειναι συσκευασια 5 κιλων; δεν υπαρχει εξω. 